Τα Μηναία
ΤΗ Α' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Ανανίου, ενός τών Εβδομήκοντα, καί τού Οσίου Πατρός ημών Ρωμανού τού Μελωδού.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τού Αποστόλου τρία.
Ήχος δ'
Ο εξ υψίστου κληθείς
Ο τήν ακτίνα τήν θείαν δεδεγμένος, ότε νεύσει κρείττονι πεπληρωμένος σοι, ο πρώην ζόφω κρατούμενος, προσήλθε Σαύλος, τήν θείαν κάθαρσιν εξαιτούμενος, τότε παμμακάριστε, ως Ιεράρχης σοφός, υιοθετείς τώ βαπτίσματι, τόν μετά ταύτα, τήν οικουμένην υιοθετήσαντα, όθεν σύν τούτω μακαρίζομεν, σέ τού Χριστού τόν Απόστολον, Ανανία θεόφρον, Ικετεύοντα σωθήναι ημάς.
Μεμυημένος τά θεία παραδόξως, βροντής γεγωνότερον Μάκαρ εσάλπισας, λόγον Θεού τόν σωτήριον, καί τούς υπνούντας, εν τοίς μνημείοις τής ματαιότητος, εξήγειρας νέκρωσιν εναπορρίψαντας, τήν τοίς νεκροίς συνοικίζουσαν, καί εν τώ Άδη, τούς κεκτημένους εναποστρέφουσαν, ούς απειργάσω τού νεκρώσαντος, τόν νεκρωτήν σκεύη τίμια, Ιησού τού Δεσπότου, καί Σωτήρος τών ψυχών ημών.
Ως φωτοφόρος, ως θείος υποφήτης, ως Μάρτυς θεόκριτος τών παθημάτων Χριστού, καί τής μελλούσης φανήσεσθαι, αρρήτου δόξης, συγκληρονόμος τε καί συμμέτοχος, συνών τώ δεσπόζοντι καί ενηδόμενος, ταίς πηγαζούσαις εκάστοτε, φωτοχυσίαις, εκ τού αδύτου φέγγους θεσπέσιε, τήν φαιδροτάτην τούς τελούντάς σου, νύν Εορτήν ικεσίαις σου, ζοφερών εκ κινδύνων, Ανανία ελευθέρωσον.
Καί τού Οσίου τρία
Ήχος α'
Τών ουρανίων ταγμάτων
Ο μουσουργέτης, η λύρα, τού θείου Πνεύματος, η αηδών, ο τέττιξ, ο τών θείων ασμάτων, αυλός τής Εκκλησίας, πάσιν ημίν, τάς αυτού παρατίθεται, μελω δικάς ευωχίας, καί δι' αυτών, κατευφραίνει τούς θεόφρονας.
ο φαεινότατος λύχνος, καί διειδέστατος, η μελουργός κιθάρα, η νευρά τών ευσήμων, τού Πνεύματος λογίων, άδει τρανώς, εκδιδάσκων τά πέρατα, εν ασιγήτοις τοίς ύμνοις δοξολογείν, τής θεότητος τήν μίαν αυγήν.
Σύ τώ Δεσπότη τών όλων, ως παριστάμενος, καί παρρησίαν Πάτερ, πρός αυτόν κεκτημένος, ημών τών εκτελούντων, μνήμην ποιού, τήν φαιδράν σου πανήγυριν, τού λυτρωθήναι κινδύνων καί πειρασμών, Ρωμανέ θεομακάριστε.
Δόξα… Ήχος α'
Βυζαντίου, οι δέ, Ανατολίου
Τό σκεύος τής εκλογής, τό μέγα δοχείον τού Πνεύματος, Παύλον τόν Απόστολον εφώτισας Απόστολε, θεόθεν κατ' αποκάλυψιν χρηματισθείς, ως αυτόπτης τού Λόγου, καί μύστης τών θαυμάτων αυτού, Απόστολος δέ πρό τών μαθητών, καί πιστός οικονόμος τής νέας Διαθήκης. Διό αυτόν μιμούμενος, τόν διδάσκαλον Χριστόν, τό οικείον αίμα εξέχεας, μαρτυρικώ πάθει ομολογητής γενόμενος, Ανανία Ιεράρχα Χριστού, καί τόν δρόμον τελέσας, τήν πίστιν τε άσυλον τηρήσας, σύν τοίς άνω λειτουργοίς εν υψίστοις αυλιζομενος, πρέσβευε σωθήναι τάς ψυχάς ήμών.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Πανεύφημοι, Μάρτυρες
Ελέους η άβυσσος εμέ, τόν βυθόν γενόμενον, ακαθαρσίας ελέησον, καί λούσον πάντα μου, τών παθών τόν ρύπον, μετανοίας δάκρυσι, καί θεία κατανύξει, λαμπρύνασα, δι' ής μοι δώρησαι, ταπεινόν τώ όντι φρόνημα, καί καρδίας, συντριβήν σωτήριον.
Η Σταυροθεοτοκίον
Τόν ίδιον άρνα η αμνάς, καί άμωμος Δέσποινα, εν τώ Σταυρώ ως εώρακεν, είδος ουκ έχοντα, ουδέ κάλλος, Οίμοι! θρηνωδούσα έλεγε. Πού σου τό κάλλος έδυ γλυκύτατε; πού η ευπρέπεια; πού η χάρις η αστράπτουσα, τής μορφής σου, Υιέ μου προσφιλέστατε;
Εις τόν Στίχον Στιχηρά τής Οκτωήχου, λέγομεν δέ καί τό παρόν ιδιόμελον τού Αποστόλου μετά τού Στίχου αυτού.
Ήχος δ'
Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν
Αθλοφορικόν ενδιαίτημα απεφάνθης, Ανανία Απόστολε, καί λίθοις ως άνθεσι πυκαζόμενος, υπέρ τού παθόντος σαρκί δι' ημάς, εκουσίως τό αίμά σου εξέχεας όθεν η Δαμασκός εναβρύνεται, τή ιερά, πανηγύρει σου σήμερον, ού μόνον δέ εκείνη, αλλά καί πάσα η υφήλιος, τών θαυμάτων σου τά τεράστια σαφώς ανακηρύττουσα βοά. Πρέσβευε πρός Θεόν, τού δωρήσασθαι ημίν, τών πταισμάτων τήν συγχώρησιν.
Δόξα... Ήχος πλ. β’
Πρώτη καλών απαρχή, ώφθης σωτηρίας αφορμή, Ρωμανέ Πατήρ ημών, Αγγελικήν γάρ υμνωδίαν συστησάμενος, θεοπρεπώς επεδείξω τήν πολιτείαν σου. Χοιστόν τόν Θεόν ικέτευε, πειρασμών καί κινδύνων λυτρωθήναι τούς ανυμνούντάς σε.
Καί νύν… Θεοτοκίον
Τριήμερος ανέστης Χριστέ
Αντίληψις καί σκέπη μου, υπάρχεις παναμώμητε, Θεοτόκε, σέ γάρ έχω βοηθόν, εν θλίψεσι καί νόσοις, καί ταίς στενοχωρίαις, καί σέ δοξάζω τήν αμώμητον.
Η Σταυροθεοτοκίον
Η Πάναγνος ώς είδέ σε, επί Σταυρού κρεμάμενον, θρηνωδούσα, ανεβόα μητρικώς. Υιέ μου καί Θεέ μου, γλυκύτατόν μου τέκνον, πώς φέρεις πάθος επονείδιστον;
Απολυτίκιον τού Αποστόλου Ήχος γ’
Απόστολε Άγιε Ανανία, πρέσβευε τώ ελεήμονι Θεώ ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταίς ψυχάς ημών.
Καί τού Οσίου Ήχος πλ. δ’
Εν σοί Πάτερ ακριβώς διεσώθη τό κατ' εικόνα, λαβών γάρ τόν σταυρόν, ηκολούθησας τώ Χριστώ, καί πράττων εδίδασκες, υπεροράν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ επιμελείσθαι δέ ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό καί μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Όσιε Ρωμανέ τό πνεύμά σου.
Καί Απόλυσις
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Η συνήθης Στιχολογία καί οι Κανόνες, τής Οκτωήχου εις, καί οι δύο παρόντες τών Αγίων.
Ο Κανων τού Αποστόλου, ού η Ακροστιχίς (άνευ τών Θεοτοκίων).
Ανανίου με τό κλέος δοξαζέτω.
Ιωάννου Μοναχού
Ωδή α' Ήχος πλ. α'
Υγράν διοδεύσας
Ανοίξωμεν στόμα ευφημικόν, τρανώσωμεν γλώτταν, εν τή μνήμη πάντες πιστοί, τού αρχιποιμένος Ανανίου, καί σύν αυτώ τώ Θεώ ημών άσωμεν.
Νυμφίω αχράντω νυμφαγωγεί, τήν άσπιλον νύμφην, Ανανίας ο ευκλεής, Χριστού τήν ενταύθα Εκκλησίαν, μεθ' ής φαιδρώς τώ Θεώ ημών άσωμεν.
Αρχαίος γενόμενος μαθητής, τώ νέω βραβεύεις, τήν ανάβλεψιν φοιτητή, τώ πάλαι διώκτη Ανανία, καί μελωδείς. Τώ Θεώ ημών άσωμεν.
Θεοτοκίον
Τάξεις σε Αγγέλων καί τών βροτών, ανύμφευτε Μήτερ, ευφημούσιν ανελλιπώς, τόν Κτίστην γάρ τούτων ώσπερ βρέφος, εν ταίς αγκάλαις σου εβάστασας.
Ο Κανων τού Οσίου
Ωδή α' Ήχος πλ. β’
Ως εν ηπείρω
Φωτολαμπείς λαμπηδόνας εξ ουρανού, ημίν εξαπόστειλον, ταίς πρεσβείαις σου σοφέ, Ρωμανέ θεσπέσιε, την σήν, ευφημήσαι ιεράν μνήμην εν άσμασιν.
Από νεότητος όλον σύ τώ Χριστώ, σαυτόν παραθέμενος, ηκολούθησας αυτώ, φεγγοβόλοις λάμψεσι τόν νούν, ουρανόθεν, Ρωμανέ Καταστραπτόμενος.
Ωραϊσμένος τώ καλλει τού παντουργού, καί Αγίου Πνεύματος, ως αστήρ φωτολαμπής, αρετών φαιδρότητι σοφέ, ανεδείχθης Ρωμανέ, κόσμου τοίς πέρασιν.
Θεοτοκίον
Εκ σού προήλθεν αφράστως ο τού Θεού, Λόγος ο συνάναρχος, επ' εσχάτων τών καιρών, καί τόν πρώτον άνθρωπον φθορά, πεπτωκότα, Θεοτόκε ανεσώσατο.
Τού Αποστόλου
Ωδή γ’
Σύ εί τό στερέωμα
Νεύμασιν επόμενος, τού Διδασκάλου σου γέγονας, Αρχιερεύς, αθλοφορικόν τε, ιερείον Απόστολε.
Ίλεων εντεύξεσι, θεοπειθέσι σου έργασαι, τόν Λυτρωτήν, τοίς σέ ανυμνούσιν, Ανανία Απόστολε.
Όλην σοι επέδησε, τήν τού θηρός ορμήν Κύριος, επιφανείς, εν φωτί αρρήτω, αμαυρώσας τό πρόσωπον.
Θεοτοκίον
Σέ πάντες κεκτήμεθα, καταφυγήν καί τείχος ημών, Χριστιανοί σέ δοξολογούμεν, ασιγήτως ανύμφευτε.
Τού Οσίου
Ουκ έστιν Άγιος
Ο νούς σου γέγονε σοφέ, σκήνωμα τής Τριάδος, Ρωμανέ τής Αγίας, δεδεγμένος ευσεβώς, τήν γνώσιν τήν αληθή, καί προχέων, ένθεα διδάγματα.
Ρευμάτων έβλυσε πηγάς, η τιμία σου γλώσσα, κελαδούσα τά θεία, καί τρανούσα εμφανώς, τήν τού Χριστού πρός ημάς, εκ Παρθένου, γέννησιν τήν άφραστον.
Ιδού εκτρέφεις δαψιλώς, ταίς σοφαίς ομιλίαις, καί τερπναίς μελωδίαις, τάς διανοίας ημών, καί εμπιπλάς γλυκασμού, θειοτάτου, Ρωμανέ θεσπέσιε.
Θεοτοκίον
Πασών υπαρχεις στρατιών, ανωτέρα Παρθένε. τόν εκείνων γάρ Κτίστην, τόν Υιόν τόν τού Θεού, συνέλαβες εν γαστρί, καί τεκούσα, μένεις αειπάρθενος.
Ο Ειρμός
«Ούκ έστιν Άγιος ως σύ, Κύριε ο Θεός μου, ο υψώσας τό κέρας, τών πιστών σου Αγαθέ, καί στερεώσας ημάς, εν τή πέτρα τής ομολογίας σου».
Κάθισμα τού Αποστόλου
Ήχος α’
Τόν τάφον σου Σωτήρ
Τοίς πάθεσι Χριστού, κοινωνός ανεδείχθης, Απόστολε σοφέ, καί αυτόπτα τού Λόγου, πιών γάρ τό ποτήριον, ετελέσθης δι' αίματος. Αλλ' ως σύνθρονος, καί κληρονόμος υπάρχων, εκδυσώπησον, υπέρ ειρήνης τού κόσμου, αυτόν ως φιλάνθρωπον.
Δόξα… Τού Οσίου
Ήχος πλ. α’
Τόν συνάναρχον Λόγον
Τόν συνάναρχον Λόγον Πατρί καί Πνεύματι, δογματίσας τώ κόσμω ως ομοούσιον, τούς πιστούς ως αληθώς κατεφώτισας. καί αιρέσεων δεινάς, ερεσχελίας καθελών, παρίστασαι τώ Κυρίω, υπέρ ημών ικετεύων, τών σέ υμνούντων Ρωμανέ θαυμάσιε.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τόν εκ σού σαρκωθέντα Θεόν καί Κύριον, δι' ημάς τους φθαρέντας τοίς αμαρτήμασι, τούτον ικέτευε θερμώς, τού οικτειρήσαι ημάς, καί αποστρέψαι τόν θυμόν, καί τήν οργήν αυτού Σεμνή, από τών πίστει τιμώντων, καί ευφημούντων απαύστως, τήν δυναστείαν καί τό κράτος σου.
Η Σταυροθεοτοκίον
Εν Σταυρώ σε ορώσα Χριστέ η Μήτηρ σου, εκουσίως εν μέσω ληστών κρεμάμενον, κοπτομένη μητρικώς τά σπλάγχνα, έλεγεν, Αναμάρτητε Υιέ, πώς αδίκως εν Σταυρώ ώς περ κακούργος επάγης; τό γένος τό τών ανθρώπων, ζωώσαι θέλων ως υπεράγαθος.
Τού Αποστόλου
Ωδή δ’
Εισακήκοα Κύριε
Υπό σού παιδευόμενος, αθλοφορικώς τροπούται τόν θάνατον, Ανανίας ο αοίδιμος, παρά σού βραβεία κομιζόμενος.
Μαθητής εχρημάτισας, τού διωκομένου Λόγου αοίδιμε, Ανανία καί Διδάσκαλος, τής θεοσεβείας τώ διώκοντι.
Ενεφάνισε Κύριος, Σαύλω αομμάτω, σέ τόν κρυπτόμενον, καί υπέδειξε μεσίτην σε, Ανανία τούτω τής ιάσεως.
Θεοτοκίον
Τόν Θεόν όν εκύησας, άχραντε Παρθένε, τούτον ικέτευε, από πάσης περιστάσεως, λυτρωθήναι πάντας τούς υμνούντάς σε.
Τού Οσίου
Χριστός μου δύναμις
Δοχείον γέγονας, τού θείου Πνεύματος καί πυρίπνοον στόμα αναφωνούν, θεία μελωδήματα, καί καταθέλγον τάς ψυχάς, Ρωμανέ τών ανυμνούντων σε.
Ως λύρα πέφηνας, σύ επουρανιος, καί κιθάρα η πάσαν πρός εαυτήν, έλκουσα διάνοιαν, τοίς διηγήμασι τοίς σοίς, καί τερπνοίς σου μελωδήμασιν.
Η χάρις έπνευσε, καί κατεσκήνωσε, τή αγία ψυχή σου, τού παντουργού, Πνεύματος Πανεύφημε καί σέ δοχείον καί σοφόν, θεηγόρον απειργάσατο.
Θεοτοκίον
Ιόν εξέχεε, ταίς τής προμήτορος, ακοαίς μέν ο όφις, αλλ' η Αγνή, τούτον εξετίναξε, τού Αρχαγγέλου τή φωνή, συλλαβούσα καί τεκούσα Χριστόν.
Τού Αποστόλου
Ωδή ε’
Ίνα τί με απώσω
Τοίς εν σάλω λιμένα, θείον η αέναος πηγή σε έδειξε, τοίς εν ζόφω, φέγγος, τό απρόσι τον φώς απειργάσατο, Ανανία μάκαρ, ως φοιτητή αξιοχρέω, ευμενώς εν σοί αναπαυσάμενον.
Ο ορών κεκρυμμένα, καί πρό τής γενέσεως ειδώς τά σύμπαντα, σοί τώ κεκρυμμένω, τόν λανθάνοντα ήλιον έδειξε, τόν ποτέ διώκτην, μετ' ου πολύ τής πορθουμένης, υπ' αυτού αληθείας υπέρμαχον.
Καταλήψεως πέραν, η ανεξιχνίαστος οικονομία σου, δι' αυτής γάρ Σώτερ, ο φρικτός εξουδένωται θάνατος. Ανανίας όθεν, ως νικητής καί ιεράρχης, υπέρ σού γεγηθώς σφαγιάζεται.
Θεοτοκίον
Ως Θεόν συλλαβούσαν, τόν Δημιουργόν τών απάντων καί Κύριον, γενεαί σε πάσαι, τών ανθρώπων Αγνή μακαρίζουσι, καί τών Ασωμάτων, αι νοεραί ταξιαρχίαι, ως Μητέρα Θεού σε δοξάζουσι.
Τού Οσίου
Τώ θείω φέγγει σου
Ως ευπρεπέστατον ιερόν, σκεύος ως αγνότατον σοφέ, τού Παρακλήτου η χάρις σε, Ρωμανέ ευρούσα, ναόν ειργάσατο, φωτί λελαμπρυσμένον, καί κατεσκήνωσε.
Σεσαρκωμένον η τόν Υιόν, τού Θεού τεκούσα αληθώς, σού τήν ψυχήν κατεφώτισε, καί τόν νούν ενθέου, γνώσεως έπλησε, νυκτός σοι επιστάσα, η Αειπάρθενος.
Ταίς συγγραφαίς σου τών ιερών, λόγων Παναοίδιμε οφθείς, άρτος τοίς πάσιν ηδύτατος, πάντας κατευφραίνεις, πάντων φωτίζων τόν νούν, καί πάντας εκδιδάσκων, γνώσιν σωτήριον.
Θεοτοκίον
Φώς η τεκούσα τόν τού Πατρός, Λόγον τόν αϊδιον Αγνή, φωτιστικαίς ταίς πρεσβείαις σου, φώτισον τόν νούν μου, καί αποδίωξον, τό σκότος τής ψυχής μου, πάναγνε Δέσποινα.
Τού Αποστόλου
Ωδή ς'
lλάσθητι μοι Σωτήρ
Λατρεύειν ζώντι Θεώ, μεμαθηκως Ιερώτατε, καί λύσας πολυσχιδή, αφρόνων κακόνοιαν, τήν μίαν εδίδαξας, Ανανία σέβειν, τρισυπόστατον θεότητα.
Εδέξω εν ταίς χερσί, τής Εκκλησίας τούς οίακας, τώ κυβερνήτη Χριστώ, φοιτήσας Απόστολε, καί ταύτην τώ Πνεύματι, ως ολκάδα θείαν, Ανανία εκυβέρνησας.
Ο πλαστουργήσας ευθή, οδόν ευθύπορον στέλλεσθαι, σού τώ κλεινώ μαθητή, προσέταξας Δέσποτα, τής δικαιοτάτης σου, εκλογής τό σκεύος, εκκαλύπτων προσευχόμενον.
Θεοτοκίον
Ως έμψυχος κιβωτός, τόν νομοδότην εχώρησας, ως άγιος δέ ναός, εδέξω τόν Αγιον, άνθρωπον γενόμενον, επ' ευεργεσία, τών ανθρώπων Μητροπάρθενε.
Τού Οσίου
Τού βίου τήν θάλασσαν
Φωτισμού πληρούμενος, καί πρός ύψος αρετών, ενθέων αναγόμενος, κατεφρόνησας πάντων τών επί γής, καί στύλος ουράνιος, καί φωστήρ ευσεβείας εχρημάτισας.
Σαρκός κατεμάρανας, τάς ορέξεις καί ψυχήν, τήν σεαυτού εκόσμησας, λαμπροτάταις αγνείαις μαρμαρυγαίς, καί κάλλος εράσμιον, αρετών ευμορφία περιέθηκας.
Μισήσας τήν πρόσκαιρον, καί ματαίαν καί σαθράν, καί ρέουσαν απόλαυσιν, τώ ναώ τής Πανάγνου προσκαρτερών, τόν νούν καθηγίασας, καί ψυχήν καί τό σώμα αξιάγαστε.
Θεοτοκίον
Άπαντες προβλέποντες, οι Προφήται τηλαυγώς, τήν εσομένην ύστερον, εκ Παρθένου Χριστέ σου επί τής γής, πανάχραντον γέννησιν, εμφανώς οι θεόπται προηγόρευσαν.
Ο Ειρμός
«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών, τών πειρασμών τώ κλύδωνι, τώ ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι. Ανάγαγε, εκ φθοράς τήν ζωήν μου Πολυέλεε».
Κοντάκιον Ήχος β’
Τήν έν πρεσβείαις
Ο εν πρεσβείαις θερμότατος αντιλήπτωρ, καί τοίς αιτούσι ταχύτατα υπακουων, δέξαι τήν δέησιν Ανανία ημών, καί τόν Χριστόν δυσώπει τού ελεήσαι ημάς, τόν μόνον Αγίοις δοξαζόμενον.
Ο Οίκος
Τώ φωτισμώ τής ελλάμψεώς σου εκκαθάρας, Σωτήρ μου, τήν αχλύν τής εμής καρδίας καί τήν πώρωσιν, δίδου μοι λόγον ανευφημήσαι, καθαρώ συνειδότι, τού Αποστόλου τάς θεαυγείς αρετάς, καί τούς άθλους τού μάκαρος, πηγή γάρ σύ εί σοφίας, καί δοτήρ αγαθός πολυεύσπλαγχνε, διό τρανώσας τήν γλώτταν μου, τόν εφύμνιον ύμνον μου πρόσδεξαι, ο μόνος Αγίοις δοξαζόμενος.
Συναξάριον
Τή Α' τού αυτού μηνός, Μνήμη του Αγίου Αποστόλου Ανανίου.
Στίχοι
Λίθοις νέμειν θέλοντα μηδαμώς σέβας,
Ανανίαν βάλλουσι δυσσεβείς λίθοις.
Λεύσθη Ανανίας Οκτωβρίου ήματι πρώτω.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ρωμανού, τού Ποιητού τών Κοντακίων.
Στίχοι
Καί πρίν μέν ύμνει Ρωμανός Θεόν Λόγον,
Υμνεί δέ καί νύν, αλλά σύν τοίς Αγγέλοις.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Μιχαήλ εκ τής Μόνης Ζώβης, καί τών σύν αυτώ λς’ Αγίων Μοναχών τών μαρτυρησάντων εν τή ενορία Σεβαστουπόλεως.
Στίχοι
Τμηθείς Μιχαήλ σύν μαθηταίς τρισδέκα,
Χορώ συνήφθη τών Μοναστομαρτύρων.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων έξ Οσιομαρτύρων ξίφει τελειωθέντων.
Στίχοι
Εξ συμμονασταί τούς εαυτών μανδύας,
Άθλοις ερυθραίνουσι τοίς διά ξίφους.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Δομνίνου.
Στίχοι
Δεινήν Δομνίνος συντρίβην σκελών φέρων,
Υποσκελισμούς τού Σατάν καταισχύνει.
Ο Όσιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης ο ηδύμολπος, ό εν τοίς ορίοις τής εν τώ Άθω μεγίστης Λαύρας ασκήσας, εν ειρήνη τελειούται.
Ο Όσιος Γρηγόριος ο Δομέστικος, ο εν τή αυτή μεγίστη Λαύρα τού Άθου ασκήσας, καί έν χρυσούν νόμισμα παρά τής Θεοτόκου λαβών, εν ειρήνη τελειούται.
Ταίς των Αγίων σου πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Τού Αποστόλου
Ωδή ζ'
Οι εκ τής Ιουδαίας
Σαλπιζέτω εμφρόνως, η θεόλεκτος ποίμνη, ευήχω σάλπιγγι, τούς άθλους τού Ποιμένος, Ανανίου βοώσα, τώ αυτής ποιμενάρχη Χριστώ. Ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.
Δοξαζέτω Θεού σε, μαθητήν Ανανία, καί ιεράρχην σεπτόν, καί Μάρτυρα τών θείων, παθημάτων φωνούσα, η σεπτή Εκκλησία Χριστώ. Ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.
Ου θανάτου τώ δέει, αλλά πόθω τής ποίμνης αποκρυπτόμενος, τόν λύκον ώσπερ άρνα, ορών τιθασευθέντα, Ανανίας εκραύγαζεν. Ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.
Θεοτοκίον
Παρθενικής εκ νηδύος, σαρκωθείς επεφάνης εις σωτηρίαν ημών, διό σου τήν Μητέρα, ειδότες Θεοτόκον, ευχαρίστως κραυγάζομεν. Ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.
Τού Οσίου
Οι παίδες εν Βαβυλώνι
Τήν Θεοτόκον Μαρίαν, θεόφρον έσχες διδάσκαλον, συνετίζουσάν σε καί μυούσαν, καί ψάλλειν προτρέπουσαν. Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.
Τών σών ρημάτων ο φθόγγος, τήν οικουμένην επλήρωσε, καί τερπνώς μελωδείν τούς ανθρώπους, Χριστώ παρεσκεύασεν. Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.
Εξέλαμψας εν τώ κόσμω, ως φαεινότατος ήλιος, Ρωμανέ καί πυρσός καταυγάζων, τούς εν πίστει κραυγάζοντας. Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.
Θεοτοκίον
Νύν μακαρίζουσι πάσαι, αι γενεαί τών ανθρώπων σε, Θεοτόκε αγνή ως προέφης, καί πίστει δοξάζουσιν. Ευλογημένος πάναγνε, ο καρπός τής κοιλίας σου.
Τού Αποστόλου
Ωδή η'
Επταπλασίως κάμινον
Ξενακουστείν ενόμιζεν, Ανανίας ο ένδοξος, εξ αρπακτικής, τού πορθητού τής ποίμνης σου, δυνάμεως Δέσποτα, την υπέρ λόγον άμειψιν, πρός ποιμαντικήν, όθεν σκιρτών ανεβόα, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.
Αγαλλιάσθω σήμερον, καί σκιρτάτω τώ πνεύματι, η πανευκλεής, καί μακαρία πόλις σου, τήν σήν ευμοιρήσασα, επιστασίαν Ένδοξε, καί ευχαριστούσα τώ Σωτήρι βοάτω. Οι Παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστον εις τούς αιώνας.
Ζωοποιώ προστάγματι, Ανανία υπέρτιμε, τήν φωτοποιόν τού οραθέντος δύναμιν, τώ Σαύλω εκήρυξας, καί απεκρούσω πήρωσιν, τάς αλεξικάκους, επιθείς σου παλάμας, φολίδας δρακοντείους, εκβαλων ώς λεπίδας, βοών. Υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.
Θεοτοκίον
Η εν αναγκαις σώζουσα, καί θερμώς προστατεύουσα, πάντας εν θλίψει, Παναγία Δέσποινα, σπλαγχνίσθητι σώσόν με, καί πεπτωκότα έγειρον, χείρα βοηθείας, πρό τού τέλους διδούσα, μή νύξ με τού θανάτου, καταλάβη υπνούντα, ίνα σε κατά χρέος, δοξάζω εις αιώνας.
Τού Οσίου
Νόμων πατρώων
Πάσαν τού κόσμου τήν τερπνότητα, καί τήν τρυφήν καί δόξαν αποσεισάμενος, τήν ψυχήν σου ανεπτέρωσας, πρός τάς άνω χορείας, πρός τάς εκείνων, δόξας καί λαμπρότητας Σοφέ, πρός τά κάλλη τά άρρητα, πρός μονάς τάς εκείσε, πρός φώς τής θεαρχίας κραυγάζων. Σέ υπερυψούμεν, Χριστέ εις τούς αιώνας.
Τώ θείω πόθω πυρπολούμενος, τάς αναβάσεις έθου εν τή καρδία σου, καί ασώματον εν σώματι, πολιτείαν εκτήσω, τάς τών Αγγέλων τάξεις, εκμιμούμενος Σοφέ, τάς εκείνων επόθησας, εν κόσμω μελωδίας, εν πίστει Ρωμανέ ανακράζων. Σέ υπερυψούμεν, Χριστέ εις τούς αιώνας.
Υψηγορία, τών ενθέων σου, καί γλυκυτάτων λογων μακαριώτατε, Ρωμανέ, πάσαν διάνοιαν, καταθέλγεις ανθρώπων καί κατευφραίνεις, οίά τις τροφεύς πλουτοποιός, καί φωτίζεις φαιδρότατα, καί βοάν εκδιδάσκεις. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Θεοτοκίον
Ισοθεϊα δελεάσας με, ο βροτοκτόνος όφις ο σκολιώτατος, ώς αιχμάλωτον αφήρπασε, τρυφής τού Παραδείσου, αλλ’ ο Δεσπότης, φύσει ο Υιός ό τού Θεού, σαρκωθείς επεδήμησεν, εκ Παρθένου Μαρίας, καί ήρέ με πρός ύψος Θεώσας, όν υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.
Ο Ειρμός
«Νόμων πατρώων οι μακαριστοί, εν Βαβυλώνι Νέοι προκινδυνεύοντες, βασιλεύοντος κατέπτυσαν, ροσταγής αλογίστου, καί συνημμένοι, ώ ουκ εχωνεύθησαν πυρί, τού κρατούντος επάξιον, ανέμελπον τόν ύμνον. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε,εις πάντας τούς αιώνας».
Τού Αποστόλου
Ωδή θ’
Σέ τήν απειρόγαμον
Έλυσας Πανεύφημε, τό σκότος τό τής αγνωσίας, φώς δέ αληθώς εξήστραψας, Δαμασκώ τρισυπόστατον, αλλά ως φιλότεκνος πατήρ, καί φιλοστοργος ποιμενάρχης, ορθοδοξούσαν ταύτην φύλαττε.
Ταύτην τήν ετήσιον, πανήγυριν επιτελούντες, δεύτε φωταυγεί εκλάμποντες, τής ψυχής αξιώματι, τού τής Τριάδος, λατρευτού τε καί κήρυκος Ανανίου, τήν τριφεγγή αρετήν μέλψωμεν.
Ω τής υπέρ άνθρωπον, αξίας σου μάκαρ Ανανία! ως γάρ μαθητής ηγάπησας, ώς ποιμήν αναπέπαυσαι, καί ως αθλοφόρος, τώ Χριστώ συνδεδόξασαι, τοίς στεφάνοις μαρτυρικώς αγλαϊζόμενος.
Θεοτοκίον
Άχραντε παναμωμε, τό σκεύος τό τής ευωδίας, αίτησαι Χριστόν όν έτεκες, Βασιλεί μέν τά τρόπαια, τού τής δουλείας δέ ζυγού, δούναι τήν άνεσιν τώ λαώ σου. σέ γάρ απαύστως μεγαλύνομεν.
Τού Οσίου
Απορεί πάσα γλώσσα
Ταίς ανωτάταις Ένδοξε, χορείαις συνήφθης τών ασωμάτων, ένθα η ανέκφραστος υπάρχει ευφροσύνη, καί διηνεκής απόλαυσις, ένθα εκείνο, τής θεαρχίας φάος υπάρχει καί χαρά, ένθα η ανεκλάλητος, δόξα Μακαριώτατε.
Μετά δικαίων ένδον, εις Θεού θείαν δόξαν κατασκηνώσας, βλέπεις τήν τερπνότητα, τήν άφραστον εκείνην, βλέπεις τήν τρυφήν τήν άληκτον, βλέπεις τά κάλλη τών ουρανών, τά όντως εράσμια σοφέ, βλέπεις Πατριαρχών τάς χορείας, Ρωμανέ ένδοξε.
Σού τήν φωσφόρον μνήμην, τούς πιστώς εκτελούντας, εκ τών κινδύνων λύτρωσαι, πρεσβείαις σου θεόφρον, καί εκ πάσης βλάβης, Ρωμανέ καί θλίψεως τού αλλοτρίου, καί τής επουρανίου αξίωσον τυχείν, δόξης καί βασιλείας τής άνω, μακαριώτατε.
Ωραϊσμένος κάλλει, ασυγκρίτω θεόφρον τώ τής τριαδος, καί πεποικιλμένος λαμπηδόνας εξαστράπτεις, καί περιχαρώς πανόλβιε περιπολεύεις, περί τόν θρόνον όντως τού Κτίστου καί Θεού. Μα εορταζοντων ο ήχος, Ρωμανέ ένδοξε.
Θεοτοκίον
Υπό τής πάλαι πτώσεως, ανθρώπων τό γένος, τού πρωτοπλάστου γέγονεν αιχμάλωτον, Παρθένε Θεοτόκε, καί δεδουλωμένον πάθεσι τής αμαρτίας, αλλ' ο εκ σού τεχθείς, υπεράγαθος Θεός, τούτο τή εαυτού ευσπλαγχνία ανεκαλέσατο.
Ο Ειρμός
«Απορεί πάσα γλώσσα, ευφημείν πρός αξίαν, ιλιγγιά δέ νούς, καί υπερκόσμιος, υμνείν σε Θεοτόκε, όμως αγαθή υπάρχουσα τήν πίστιν δέχου, καί γάρ τόν πόθον οίδας, τόν ένθεον ημών, σύ γάρ Χριστιανών εί προστάτις, σέ μεγαλύνομεν».
Εξαποστειλάριον τού Αποστόλου
Τοίς Μαθηταίς
Αρχαίος μαθητής Χριστού, γεγονως Ανανία, τώ νέω τήν ανάβλεψιν, μαθητή σύ βραβεύεις, Παύλω τώ θείω, διό σε, σύν αυτώ ευφημούμεν, ως ιεράρχην ένθεον, ως Απόστολον θείον, ως αληθή, Μάρτυρα καί κήρυκα θεηγόρον, καί πρεσβευτήν θερμότατον, πάσης τής οικουμένης.
Τού Οσίου καί Θεοτοκίον, ομού
Εν θεοπνεύστοις άσμασι, κατετράνωσας, Μάκαρ, τήν τού Χριστού απόρρητον, θείαν οικονομίαν, καί ύμνοις έστεψας πάντας, Ρωμανέ τούς Αγίους, μεθ' ών φαιδρώς ανύμνησας, τήν αγνήν καί Παρθένον, καί αληθή, τού Θεού Μητέρα πάνσοφε Πάτερ, μεθ' ής ημών μνημόνευε, παρεστώς τή Τριάδι.
Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.
Δόξα… Ήχος πλ. δ'
Ανατολίου
Μαθητά τού Σωτήρος, αρχιεράρχα ένδοξε, κλέος Μαρτύρων, Ανανία φωστήρ φαεινότατε, ημών δέ πολιούχε, εκτενώς ικέτευε, ρυσθήναι τήν ποίμνην σου εκ κινδύνων, καί σωθήναι τάς ψυχάς ημών.
Καί νύν… Θεοτοκίον
Ω τού παραδόξου
Ήθη τά μακράν ποιούντά με, τού αγαθού σου Υιού, αγαθή καί πανάμωμε, πόρρωθι απέλασον, τής αθλίας καρδίας μου, καί τόν ζητούντα καί ωρυόμενον, καταπιείν με κάκιστον λέοντα, όφιν τόν δόλιον, σκολιόν καί δράκοντα, τόν πονηρόν, σύντριψον τώ κράτει σου, υπό τούς πόδας μου.
Η Σταυροθεοτοκίον
Αυτόμελον
Ω τού παραδόξου θαύματος! ώ μυστηρίου καινού! ώ φρικτής εγχειρήσεως! η Παρθένος έλεγεν, εν Σταυρώ σε ως έβλεψεν, εν μέσω δύο ληστών κρεμάμενον, όν ανωδίνως φρικτώς εκύησεν, έκλαιε κράζουσα, Οίμοι τέκνον φίλτατον! πώς σε δεινός, δήμος καί αχάριστος, Σταυρώ προσήλωσεν;