Τα Μηναία
ΤΗ Δ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Ιεροθέου, Επισκόπου Αθηνών.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τού Αγίου τρία.
Ηχος α'
Πανεύφημοι Μάρτυρες
Ο φωτοειδέστατος Χριστού, έρως καί θειότατος, τήν σήν ψυχήν κατελάμπρυνε, καί τήν διάνοιαν, γλυκυτάτω φέγγει, ευσεβώς επύρσευσε, καί πάσαν αισθητήν ηδυπάθειαν, ώς πύρ κατέφλεξεν, ουρανίων επιλάμψεων, εκτελέσας,δοχείον πανέντιμον.
Η μεγαλοπρέπεια τών σών, λόγων Ιερόθεε, καί τών σοφών αποδείξεων, η παναρμόνιος, καί ακριβεστάτη, αγωγή καί μέθοδος, επιστημονικής διαθέσεως, καρπός γνωρίζεται, καί φωτίζει τούς προστρέχοντας, καί σοφίζει τούς αναγνώσκοντας.
Τό περιφανέστατον τών σών, συνταγμάτων Όσιε, περί τά θεία θεάματα, ο Διονύσιος, ο πολύς τά θεία, τοίς πιστοίς εκήρυξε, καί τό υπερφυές τών δογμάτων σου, μεθ' ού δυσώπησον, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.
Δόξα… Καί νύν... Θεοτοκίον
Παρθένε πανύμνητε Μωσής, τό εν σοί μυστήριον, προφητικοίς ειδεν όμμασι, βάτον τήν άφλεκτον, καίπερ καιομένην, πύρ γάρ τής θεότητος, τήν μήτραν σου Αγνή ού κατέφλεξε. διό αιτούμέν σε, ως Μητέρα τού Θεού ημών, τήν ειρήνην, παράσχου τοίς δούλοις σου.
Η Σταυροθεοτοκίον
Σφαγήν σου τήν άδικον Χριστέ, η Παρθένος βλέπουσα, οδυρομένη εβόα σοι. Τέκνον γλυκύτατον, πώς αδίκως θνήσκεις, πώς τώ ξύλω κρέμασαι, ο πάσαν γήν κρεμάσας τοίς ύδασι; Μή λίπης μονην με, Ευεργέτα πολυέλεε, τήν μητέρα, καί δούλην σου δέομαι.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου ο παρών, ού ή Ακροστιχίς.
Τήν φωσφόρον σου, Παμμάκαρ μνήμην σέβω.
Θεοφάνους
Ωδή α' Ήχος πλ. δ'
Υγράν διοδεύσας
Τόν ουρανοφοίτην μυσταγωγόν, θεόληπτον Παύλον, τόν τού κόσμου σαγηνευτήν, διδάσκαλον έχων θεωρίας, τής ανωτάτω μύστης γέγονας.
Η πνευματοκίνητος εμφανώς, τού Παύλου σε γλώσσα, φθεγγομένη τά τού Θεού, μυστήρια Μάκαρ παριέσχε, καί θεηγόρον απειργάσατο.
Νυττόμενος πόθω πνευματικώ, καί θείοις λογίοις, εν συνέσει προσομιλών, τώ πάντων Δεσπότη
πανιέρους, θεολογίας ανατέθεικας.
Θεοτοκίον
Φωτός αϊδίου θεοπρεπές, δοχείον Παρθένε, γενομένη καί καθαρόν, κηλίδων με πάσης αμαρτίας, καί μολυσμάτων πλύνον Δέσποινα.
Ωδή γ'
Ουρανίας αψίδος
Ως ιερολογούντα, τά ιερά γράμματα, καί τής ευσεβείας τόν λόγον, ανακηρύττοντα, πάντες τιμώμέν σε, χαρμονικώς συνελθόντες, μάκαρ Ιερόθεε καί μακαρίζομεν.
Συντονία καί νεύσει, καί θεϊκώ έρωτι, πρός τόν ευεργέτην τών όλων, ανατεινόμενος, τόν νούν ελάμπρυνας, μαρμαρυγαίς ταίς εκείθεν, καί ψυχήν εφαίδρυνας Μακαριώτατε.
Φερωνύμως εκλήθης, καί Ιερόν ένθεον, καί ηγιασμένον θεόφρον, ώφθης ανάθημα, τώ Παντοκράτο-
ρι, καί Ποιητή τών αιώνων, καί ναόν εκόσμησας, τόν επουρανιον.
Θεοτοκίον
Ουρανόν ο τανύσας, καί τόν τής γής Αχραντε, γύρον ο κατέχων τά πάντα, φύσει θεότητος, εν ταίς αγκάλαις σου, σωματικώς κατεσχέθη, καί πιστοίς σε στήριγμα, πάσιν ανέδειξεν.
Ο Ειρμός
«Ούρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, καί τής Εκκλησίας δομήτορ, σύ με στερέωσον, εν τή αγάπη τή σή, τών εφετών η ακρότης, τών πιστών τό στήριγμα, μόνε φιλάνθρωπε».
Κάθισμα Ήχος γ'
Θείας πίστεως
Πάσαν ήρδευσας τήν οικουμένην, ώσπερ νάμασι ταίς διδαχαίς σου, τής ευσεβείας εκβλύζων τά δόγματα, η τής ζωής γάρ πηγή, ο Χριστός εν σοί, επανεπαύσατο ώ lερόθεε. Πάτερ όσιε, αυτόν εκτενώς Ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.
Δόξα.. καί νύν… Θεοτοκίον
Θείας φύσεως ούκ εχωρίσθη, σάρξ γενόμενος εν τή γαστρί σου, αλλά Θεός ενανθρωπήσας μεμένηκεν, ό μετά τόκον Μητέρα Παρθένον σε,ως πρό τού τόκου φυλάξας πανάμωμον, μόνος Κύριος. Αυτόν εκτενώς Ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.
Η Σταυροθεοτοκίον
Η αμίαντος αμνάς τού Λόγου, η ακήρατος Παρθενομήτωρ, εν τώ Σταυρώ θεασαμένη κρεμάμενον, τόν εξ αυτής ανωδίνως βλαστήσαντα, μητροπρεπώς θρηνωδούσα εκραύγαζεν. Οίμοι! τέκνον μου, πώς πάσχεις θέλων ρύσασθαι, παθών τής ατιμίας τόν άνθρωπον.
Ωδή δ'
Σύ μου ισχύς, Κύριε
Ρητορικαίς, θεηγορίαις ελάμπρυνας, τάς χορείας, μάκαρ Ιερόθεε, τάς τών πιστών, καί τόν ιερόν, σύλλογον θεόφρον, τών Αποστόλων Κατηύφρανας, εκστάσει θειοτέρα, κεχρη μένος καί ψάλλων. Τή δυνάμει σου δόξα φιλάνθρωπε.
Όλος Θεώ, Ιερωμένος γεγένησαι, ολοτρόπως, μάκαρ εξιστάμενος, ταίς πρός αυτόν θεολογικαίς, Ιερολογίαις, Ιεροφάντορ θεόληπτε καί θείος υμνολόγος, καί σοφός θεηγόρος, τοίς παρούσιν εμφρόνως κρινόμενος.
Νύν καθορών, Πάτερ τά θεία τρανότερον, παρελθόντων, πάντων ιερώτατε, τών αινιγμάτων καί τών σκιών, ταίς αληθεστάταις, τής θεοπτίας εμφάσεσι, δυσώπησον σωθήναι, τούς πιστώς μελωδούντας. Τή δυνάμει σου δόξα φιλάνθρωπε.
Θεοτοκίον
Σύ τόν Θεόν, τόν αχωρήτως χωρούμενον, εν κοιλία, Πάναγνε εχώρησας, ως καθαρά καί παρθενικαίς, καθωραϊσμένη, φαιδρότησιν αειπάρθενε, διό σε Θεοτόκον, αληθώς ευφημούμεν, καί τόν τόκον σου πίστει δοξάζομεν.
Ωδή ε'
Ίνα τί με απώσω
Ο μοδίαιτος Μάκαρ, τώ τών Αποστόλων υπάρχων συστήματι, σύν αυτοίς επέστης, τή κοιμήσει τή θεία Θεσπέσιε, τής τόν Ζωοδότην, σωματικώς ημίν τεκούσης, Παναγίας αγνής Θεομήτορος.
Υπερφυώς εννοήσας, καί πρεσβευτικώς τά υπέρ λόγον θεάματα, υφηγήσω πάσι, τοίς πιστώς δεχομένοις τήν έλλαμψιν, καί τάς σάς Παμμάκαρ, συνοπτικάς θεολογίας, συνιέναι ποθούσι πανάριστε.
Πανολβίαις ακτίσι, τής υπερφυούς φωταυγίας λαμπόμενος, ακριβεία θείων, αποδείξεων καί καθαρότητι, τών πολλών εκράτεις, χρόνου τριβή καί θεωρία, σοφωτέρα τά θεία μυούμενος.
Θεοτοκίον
Απειράνδρως Παρθένε, τόν απεριόριστον φύσει θεότητος, ανδρωθέντα Λόγον, δι' ημάς τούς ανθρώπους συνέλαβες, εξ αιμάτων Κόρη, παρθενικών διαπλασθέντα, υπέρ λόγον καί νόμον τής φύσεως.
Ωδή ς'
Ιλάσθητί μοι Σωτήρ
Μυήσει θεοπρεπεί, τήν θείαν γνώσιν μυούμενος, τούς λόγους Πάτερ τούς σούς, ως δεύτερα λόγια, σαφώς καταλέλοιπας, ιερογνωσίαις, τάς ψυχάς ημών φωτίζοντα.
Μακάριος αληθώς, εγένου Θεομακάριστε, κεκαθαρμέην ψυχή, τό όντως μακάριον καί μόνον εράσμιον, αγαπήσας κάλλος, τού Σωτήρος Ιερόθεε.
Αχράντοις επιβολαίς, ενατενίζων θεόληπτε, ταίς νοηταίς αστραπαίς, τών θείων ελλάμψεων, τής τούτων μεθέξεως, καί φωτοδοσίας, κοινωνός ώφθης μακάριε.
Θεοτοκίον
Κυρίως καί αληθώς, σέ Θεοτόκον δοξάζομεν, τόν όντως όντα θεόν, αρρήτως γάρ τέτοκας, σαρκί καθ' υπόστασιν, συνδεδραμηκότα, ΠαΙναγία Μητροπάρθενε.
Ο Ειρμός
«Ιλάσθητί μου Σωτήρ. πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, Ο Θεός τής σωτηρίας μου».
Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'
Τή υπερμάχω
Τόν Ιεράρχην Αθηνών ανευφημούμέν σε, ως μυηθέντες διά σού ξένα καί άρρητα, ανεδείχθης γάρ θεόληπτος υμνολόγος. Αλλά πρέσβευε παμμάκαρ. Ιερόθεε, εκ παντοίων συμπτωμάτων ημάς ρύεσθαι, ίνα κράζωμεν, Χαίροις Πάτερ Θεόσοφε.
Συναξάριον
Τή Δ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Ιεροθέου, Επισκόπου Αθηνών.
Στίχοι
Ιερόθεος Ιερώθη σοι πάλαι,
Νύν δ' αύ μεταστάς, καί συνήφθη σοι Λόγε.
Ηοί σήμα κάλυψε τετάρτη Ιερόθειον.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Πέτρου Καπιτωλίων.
Στίχοι
Εύθηκτος ών μάχαιρα Πνεύματος Πέτρος,
Τό τού ξίφους εύθηκτον ούκ εδειλία.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Δομνίνης καί τών θυγατέρων αυτής Βερίνης, καί Προσδόκης.
Στίχοι
Τό τού ποταμού ρεύμα ρύμμα τρείς κόραι,
Βοιωτικών έχουσιν αγνοημάτων.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Αυδάκτου, καί Καλλισθένης τής αυτού θυγατρός.
Στίχοι
Ξίφει θανών, Αύδακτε Μάρτυς Κυρίου,
Σύν Μάρτυσι ζής καί Θεόν ζώντα βλέπεις.
Θεού θεωρεί κάλλος η Καλλισθένη,
Ούπερ τό θείον είχεν εις σκέπην σθένος.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Αμμούν τού Αιγυπτίου.
Στίχοι
Ασκήσεως διήλθε τήν στενήν τρίβον,
Αμμούν ο θείος, καί τρυφής εύρε πλάτος.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Φαύστου, Γαϊου, Ευσεβίου, καί Χαιρήμονος τών Διακόνων.
Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Ωδή ζ'
Θεού συγκατάβασιν
Αγίων τά άγια, κατανοήσαι σπεύδων Μακάριε, καθαρότητα βίου, καί θεωρίας θείας ακρότητα, σοφώς εκτήσω, καί ψάλλων εκραύγαζες. Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.
Ρημάτων ο φθόγγος σου, καί συγγραμμάτων η καλλιέπεια, κατευφραίνει τούς πόθω, προσομιλούντας καί διανίστησι, πρός υμνωδίαν κραυγάζειν διδάσκουσα. Εύλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.
Μονάδα θεότητος, γνωριζομένην εθεολόγησας, εν προσώποις Τριάδι, καί υμνουμένην εν υποστάσεσι, τρισί θεόφρον, καί ψάλλων ανέμελπες. Ευλογητός ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.
Θεοτοκίον
Νομίμων τής φύσεως, Παρθενομήτορ άνευ γεγέννηκας, τόν δεσπόζοντα πάντων, τών ορωμένων καί νοουμένων Αγνή, όν ανυμνούντες, συμφώνως κραυγάζομεν. Ευλογητός ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.
Ωδή η'
Επταπλασίως κάμινον
Η πανσθενής τού Πνεύματος, τού Αγίου ενέργεια, τή καθαρωτάτη σου ψυχή σκηνώσασα, θεόληπτον κήρυκα, καί θεηγόρον έδειξεν, Ιεροπρεπώς τόν Λυτρωτήν ανυμνούντα, καί πίστει μελω δούντα. Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Μετ' ευσεβούς ζητήσεως, ερευνήσας τά άρρητα, τής οικονομίας τού Χριστού μυστήρια, τρανώς εφανέρωσας, υψηγορία χρώμενος, καί τή γλυκυτάτη, τών σών λόγων συνθήκη, βοών αδιαλείπτως. Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.
Η πανολβία χάρις σε, θειοτέρας εμπνεύσεως, καί θεολογίας, ακριβούς ενέπλησεν, εντεύθεν ανέβλυσας, ως ποταμούς τά δόγματα, τάς τών Αποστόλων, κατευφραίνων χορείας, μεθ' ών νύν αναμέλπεις. Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Θεοτοκίον
Νενεκρωμένην Πάναγνε, τήν ψυχήν μου τοίς πταίσμασι, καί κεκακωμένην, Ιοβόλω δήγματι, Θεόν τόν δυνάμενον, ζωοποιείν τά σύμπαντα, η απειρογάμως υπέρ φύσιν τεκούσα, ανάστησον βοώσαν, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Ο Ειρμός
«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν, εμμανώς εξέκαυσε. δυνάμει δέ κρείττονι περισωθέντας τούτους ιδών, Τόν Δημιουργόν, καί Λυτρωτήν ανεβόα, οι Παίδες ευ»λογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».
Ωδή θ'
Εξέστη επί τούτω ο ουρανός
Σοφίας υπερσόφου ώς εραστής, γεγονώς τών χαρίτων τόν στέφανον, τόν ευπρεπή, χαίρων εκομίσω νύν παρ' αυτής, καί χορευτής ουράνιος, περί τόν τών όλων Δημιουργόν, γενόμενος δυσώπει, σωθήναι εκ κινδύνων, τούς σέ υμνούντας Ιερόθεε.
Εσκήνωσας τάς άνω θείας αυλάς, καί μονάς αιωνίους κατώκησας, καί στρατιαίς, νύν συνεορτάζεις αγγελικαίς, σύν Αποστόλων τάγμασιν, οις καί συναυλίζη χαρμονικώς, μεθ' ών καί συναγάλλη, τοίς πίστει σε τιμώσι, θείαν ειρήνην εξαιτούμενος.
Βεβαίας αντιδόσεις απολαβών, ών εν γή τάς εμφάσεις εκέκτησο, διηνεκεί, πόθω ανανεύων πρός τόν Θεόν, νύν εκτενώς Ικέτευε, Πάτερ Ιερόθεε ιλασμόν, δοθήναι τοίς εν πίστει, τήν μνήμην σου τελούσι, τήν φωτοφόρον καί πανίερον.
Θεοτοκίον
Ω Μήτερ τού τών όλων Δημιουργού, μητρική παρρησία δυσώπησον, τόν σόν Υιόν, σώσαι δυναστείας τυραννικής, τούς αιχμαλώτους δούλους σου, καί συκοφαντίας τών πονηρών, ανθρώπων καταργήσαι, γαλήνην τε βραβεύσαι, καί σωτηρίαν τοίς υμνούσί σε.
Ο Ειρμός
«Εξέστη επί τούτω ο ουρανός, καί τής γής κατεπλάγη τά πέρατα, ότι Θεός, ώφθη τοίς ανθρώποις
σωματικώς, καί η γαστήρ σου γέγονεν, εύρυχωροτέρα τών ουρανών, διό σε Θεοτόκε, Αγγέλων καί ανθρώπων, ταξιαρχίαι μεγαλύνουσιν».
Εξαποστειλάριον
Ο ουρανόν τοίς άστροις
Ότε η Μήτηρ τού Λόγου, πρός τάς εκεί καταπαύσεις, μεταναστεύουσα ώφθη, σύν τοίς λοιποίς Αποστόλοις, σύ lερόθεε ύμνοις, επέστης ταύτην προπέμπων.