Τα Μηναία
ΤΗ Ε' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Χαριτίνης.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.
Ήχος δ'
Ως γενναίον εν Μάρτυσι
Τής χαράς ως επώνυμος, εν χαρά προσεχώρησας , εις νυμφώνα πάνσεμνε τόν ουράνιον, ένθα τό σόν επεπόθησας, κεκτήσθαι πολίτευμα, υπομείνασα στερρώς, αλγεινήν όντως βάσανον, τών οδόντων τε, καί ονύχων απάντων εκριζώσεις, αθλοφόρε Χαριτίνη, Παρθενομάρτυς πολύαθλε.
Τών λεόντων συνέθλασας, σιαγόνας πολύαθλε, σιαγόνων φέρουσα τά συνθλάματα, τών δέ ονύχων εκρίζωσιν, γενναίως υπήνεγκας, εκριζούσα τά δεινά, τής απάτης φρυάγματα, θαλαττίοις δέ, εν βυθοίς απερρίφης, τήν κακίαν, υποβρύχιον ποιούσα, τού πονηρού πολεμήτορος.
Μετά τέλος μακάριον, εν θαλάσση ριφείσάν σε, σός γεννήτωρ Ένδοξε συνεκόμισεν, αναβοών μετ' εκπλήξεως. Πώς νύν κεχαρίτωσαι, Ιερώτατον εμόν, καί ποθούμενον γέννημα, ταίς κολάσεσι, τού σεπτού μαρτυρίου, καί τήν κλήσιν, αληθεύουσαν ειργάσω, προτυπωθείσάν σοι χάριτι!
Δόξα… Καί νύν.... Θεοτοκίον
Σωτηρίας λιμένα σε, τόν πανάκλυστον Άχραντε, καί πραείαν όντως γαλήνην έχομεν, οι εν πελάγει Θεόνυμφε, σφοδρώς χειμαζόμενοι, τών τού βίου δυσχερών, καί δεινών περιστάσεων, διά τούτό σοι, καί προστρέχομεν πάντες εκβοώντες. Εις τούς αιώνας μή ελλίπης, τών οικετών σου προϊστασθαι.
Η Σταυροθεοτοκίον
Η αμνάς η κυήσασα, τό αρνίον τό άμωμον, τό τήν αμαρτίαν ελθόν ιάσασθαι, παντός τού κόσμου Πανάχραντε, οικείω εν αίματι, τό σφαγέν υπέρ ημών, καί ζωώσαν τά σύμπαντα, σύ με ένδυσον, γυμνωθέντα τής θείας αφθαρσίας, εξ ερίου τού σού τόκου, περιβολήν θείας χάριτος.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τής Αγίας ό παρών, ού η Ακροστιχίς.
Τής Χαριτίνης τήν χάριν μέλπω πόθω. Ιωσήφ.
Ωδή α' Ήχος δ'
Θαλάσσης τό ερυθραίον
Ταίς σαίς μου, ώ Χαριτίνη χάρισι, τόν νούν χαρίτωσον, χαριτωθείσα άθλοις Ιεροίς, Ιερώς ανυμνήσαί σε, ως αθληφόρον Μάρτυρα, καί παρθενία διαλάμπουσαν.
Η χάρις, τού Παναγίου Πνεύματος, σέ χαριτώσασα, χαροποιαίς εφαίδρυνε πλοκαίς, καί χαράν τήν αιώνιον, κληρονομείν ενίσχυσεν, ανδρειοφρόνως εναθλήσασαν.
Σταυρώ σε, αναρτηθέντα Δέσποτα, κατανοήσασα, η ευκλεής σου Μάρτυς αικισμών, καρτερεί τό επίπονον, δυναμουμένη σθένει σου, τού τήν ημών φύσιν νευρώσαντος.
Θεοτοκίον
Χωρίον, χωρητικόν γεγένησαι, τής θείας φύσεως, θεογεννήτορ άχραντε, διό, Χαριτίνη ποθήσασα, παρθενικώς οπίσω σου, τώ σώ Υιώ προσαπενήνεκται.
Ωδή γ'
Ευφραίνεται επί σοί
Ανάψας σου τήν ψυχήν, έρως ο θείος τής σαρκός έρωτας, καί χαλεπά βράσματα, τά τώων αικισμών εναπέσβεσε.
Ρηγνύμενον πρό ποδών, Μαρτυρικών τόν δυσμενή βλέποντες, τή τού Χριστού χάριτι, αίνεσιν αυτώ προσενέγκωμεν.
Ισχύϊ παντουργική, τήν κεφαλήν τού δυσμενούς έθλασας, σής κεφαλής φέρουσα, Μάρτυς καρτερικώς τήν κατάφλεξιν.
Θεοτοκίον
Τήν μόνην εν γυναιξίν, εύλογημένην σε Αγνή στέργουσα, σαίς αγαθαίς χάρισι, Μάρτυς Χαριτίνη δεδόξασται.
Ο Ειρμός
«Ευφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα. Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».
Κάθισμα Ήχος δ'
Ο υψωθείς
Τών νοουμένων τό τερπνόν αγαπήσασα, τών ορωμένων τό ρευστόν καταλείψασα, ταίς θεϊκαίς ωχύρωσαι ελπίσι τόν νούν, όθεν πρός τό στάδιον, τής αθλήσεως Μάρτυς, χαίρουσα εισέδραμες, καί τόν όφιν καθείλες, καί ανεπλέξω νίκης εύπρεπή, στέφανον κόρη, Μαρτύρων αγλάϊσμα.
Δόξα… Καί νύν… Θεοτοκίον
Τών ακαθάρτων λογισμών μου τά πλήθη, καί τών ατόπων εννοιών τάς νιφάδας, τίς εξειπείν δυνήσεται Πανάμωμε; τάς επαναστάσεις δέ, τών ασάρκων εχθρών μου, τίς εκδιηγήσεται, καί τήν τούτων κακίαν, αλλά τή σή πρεσβεία Αγαθή, τούτων μοι πάντων, τήν λύτρωσιν δώρησαι.
Η Σταυροθεοτοκίον
Τόν εξ ανάρχου τού Πατρός γεννηθέντα, η επ' εσχάτων σε σαρκί τετοκυία, επί Σταυρού κρεμάμενον ορώσά σε Χριστέ. Οίμοι ποθεινότατε, Ιησού! Ανεβόα, πώς ό δοξαζόμενος, ως Θεός υπ' Αγγέλων, υπό ανόμων νύν βροτών Υιέ, θέλων σταυρούσαι; Υμνώ σε Μακρόθυμε.
Ωδή δ'
Επαρθέντα σε ιδούσα
Ιερείον ώσπερ άμωμον πρός σφαγήν σε, εκ πατρικών αφήρπασαν, Μάρτυς αθληφόρε, αγκαλών οι τύραννοι, Πατέρα ουράνιον, υπερβολικώς αγαπήσασαν.
Νεάνισι ταίς φρονίμοις ακολουθούσα, τήν ψυχικήν λαμπάδα σου, αίματι πλουσίως, ήρδευσας πανεύφημε, καί θείον κεκλήρωσαι, Μάρτυς χαριτώνυμε θάλαμον.
Η καρδία σου τώ έρωτι τού νυμφίου, πυρπολουμένη άνθρακας, πλάνης γενναιόφρον, λύθρω εναπέσβεσεν, αιμάτων καί θάλασσαν, τής πολυθεϊας εξήρανεν.
Θεοτοκίον
Σωματούμενον εκύησας Θεόν Λόγον, Θεογεννήτορ άχραντε, όν η Χαριτίνη, στέργουσα θερμότατα, πυρί αντετάξατο, καί πολυειδέσι στρεβλώσεσι.
Ωδή ε'
Σύ Κύριέ μου φώς
Τήν κάραν ξυρισμώ, καί ανθράκων πυρώσει, συνθλίβοντές σου θεόφρον, λογισμού σου τόν τόνον, ούδόλως παρεσάλευσαν.
Ήλους σου καί σφαγήν, εικονίζουσα Κύριε, τήν έμπυρον οβελίσκων, υποφέρω οδύνην, η Μάρτυς ανεκραύγαζεν.
Νίκαις τήν κεφαλήν, Χαριτίνη κατέστεψαι, νικήσασα τόν τήν Εύαν, εκνικήσαντα όφιν, τοίς άθλοις καλλιπάρθενε.
Θεοτοκίον
Νούς βρότειος τήν σήν, υπέρ έννοιαν σύλληψιν, ου δύναται εννοήσαι, Μητροπάρθενε Κόρη. Θεόν γάρ απεκύησας.
Ωδή ς'
Θύσω σοι, μετά φωνής
Χάρισι, καί σημείοις Χριστός εστεφάνωσε, τήν Ιεράν κορυφήν σου, υπέρ ού τό πάσχειν προήρησο, Αθληφόρε, τής χαράς τής ενθέου επώνυμε.
Άγιος, Ιωνάν εκ βυθού ο ρυσάμενος, σέ θαλαττίω πελάγει, ερριμμένην σώζει, ζώσαν θεόφρον, καί βυθώ σου, τών αιμάτων εχθρούς κατεπόντισε.
Ρομφαία, καρτερίας εχθρούς εθανάτωσας, καί καρτερούσα οδόντων, παντελή εκρίζωσιν Ένδοξε, τών λεόντων, τών ασάρκων τάς μύλας συνέθλασας.
Θεοτοκίον
Ισχύν σε, ευραμένη Παρθένε καί στήριγμα, η Χαριτίνη αικίσεις, καρτερώς υποφέρει. καί χαίρουσα, σού οπίσω, τώ τών όλων Δεσπότη προσάγεται.
Ο Ειρμός
«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».
Συναξάριον
Τή Ε' τού αυτού μηνός, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Χαριτίνης.
Στίχοι
Οπερ δι' ευχής είχε, σαρκός τήν λύσιν,
Ιδού δι' ευχής λαμβάνει Χαριτίνη.
Πέμπτην Χαριτίνη εΙσέδραμεν άστυ θεοίο.
Τή αυτή ημέρα Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Μαμέλχθης.
Στίχοι
«Ομού λελουμένην με Χριστέ προσδέχου,
(Μαμέλχθα φησί) καί λίθοις βεβλημένην».
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη οπτασίας Κοσμά Μοναχού, φοβεράς καί ωφελίμου.
Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Ωδή ζ'
Εν τή καμίνω
Νέους τρείς παίδας, ο εκ καμίνου λυτρωσάμενος, σώζει εκ τροχού σε Μάρτυς πυροειδούς, Χαριτίνη αναμέλπουσαν. Ευλογημένος ει εν τώ Ναώ, τής δόξης σου Κύριε.
Μετά Παρθένων, λαμπαδηφόρος εις ουράνια, βαίνεις τού πυρός λαμπάδας καρτερικώς, εν τώ ψάλλειν υπομείνασα. Εύλογημένος εί εν τώ Ναώ, τής δόξης σου Κύριε.
Εληλεγμένος, υπομονή σου ο παράνομος, χείρας συνδεσμεί καί πόδας καί τώ βυθώ, παραπέμπει σε κραυγάζουσαν. Ευλογημένος εί εν τώ Ναω, τής δόξης σου Κύριε.
Λόγω σου θείω, τήν αλογίαν στηλιτεύσασα, πάθει παθημάτων Μάρτυς ζωοποιών, ανεπλήρωσας υστέρημα, Ευλογημένος εί ο Θεός μου, βοώσα καί Κύριος.
Θεοτοκίον
Παρθένον μόνην, καί καθαράν σε καί ακήρατον, Λόγος καθαρός ηγάπησε καί εκ σού, ανεπλάσατο σαρκούμενος, Κόρη τόν άνθρωπον, ο Χαριτίνην δοξάσας τοίς θαύμασι.
Ωδή η’
Χείρας εκπετασας Δανιήλ
Ωραία εν κάλλεσι τών σών, στιγμάτων γέγονας, καί κατηγγύησαι, Παρθένος άφθορος μείνασα, τώ ωραίω Λόγω πάνσεμνε, τώ εκ Παρθένου δι' ημάς, σεσαρκωμένω Χριστώ, ώ βοώμεν. Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.
Πάσαις μαχομένη προσβολαίς, τών τιμωρούντων σε, γενναίως ήνεγκας, τροχού φλογίζοντος κάκωσιν, οβελίσκων τήν πυράκτωσιν, τήν είς βυθόν απορριφήν, καί τών οδόντων Σεμνή, καί ονύχων τάς εκριζώσεις, Χριστόν μεγαλύνουσα.
Οι πόδες οι σοί, ταίς καλλοναίς τών πόνων ένδοξε καθωραϊσθησαν, διό εν ύδασι βαίνοντες, ουκ εβράχησαν συνόντων σοι, Παρθενομάρτυς εύκλεών Θεού Αγγέλων, μεθ' ών ανεβόας. Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.
Θαύμα καταπλήττον πάντα νούν, μετά τελείωσιν, πώς τώ γεννήτορι, τό σόν εκδέδωκε λείψανον, βυθός ο κολπωσάμενος, όπερ κηδεύσας πατρικώς, τρυγά τήν χάριν εκ σού, Χαριτίνη, τήν βασιλείαν λαβών τήν ουράνιον.
Θεοτοκίον
Ώφθης υπερτέρα ουρανών, Θεόν ουράνιον αποκυήσασα, τόν ουρανώσαντα Πάναγνε, γηγενών όλων τό φύραμα, καί Χαριτίνης τήν σεπτήν, μνήμην φαιδρύναντα, ώ βοώμεν, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.
Ο Ειρμός
«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».
Ωδή θ'
Λίθος αχειρότμητος όρους
Ίνα τών στεφάνων τής δόξης, ως αδιάφθορος παρθένος, Μάρτυς επιτύχης παντοίων, κολαστηρίων είδος υπήνεγκας, αγαλλομένη πνεύματι, καί διανοίας αναστήματι.
Ως περικαλής ως ωραία, ως περιδέξιος παρθένος, ως ακαταγώνιστος Μάρτυς, ως τού Δεσπότου νύμφη πανάμωμος, χρυσοειδέσι πτέρυξι, πρός τά ουράνια κατέπαυσας.
Σύ φωτοειδείς Χαριτίνη, εναπαστράπτεις λαμπηδόνας, ζόφον πονηρίας δαιμόνων, καί παθημάτων αποδιώκουσα, ταίς θεοδότοις πάντοτε, θαυματουργίαις αξιάγαστε.
Η περιχαρής σου ημέρα, περιχαρώς λαούς αθροίζει, σού τάς αριστείας υμνήσαι, καί τούς αγώνας καί τά παλαίσματα, καί τήν γενναίαν άθλησιν, Μεγαλομάρτυς χαριτώνυμε.
Θεοτοκίον
Φώς ημίν ανέτειλε μήτρας, εξ απειράνδρου σου Παρθένε, ού ταίς φρυκτωρίαις ενθέως, καταυγασθείσα φώς εχρημάτισεν, η τής χαράς επώνυμος, Θεοκυήτορ απειρόγαμε.
Ο Ειρμός
«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύ»νομεν».
Εξαποστειλάριον
Ο ουρανόν τοίς άστροις
Εν ουρανοίς ως Μάρτυς, Χαριτίνη τώ Θεώ, παρισταμένη ενδόξως, πάντας ημάς τούς ευσεβείς, μνήμην τήν σήν εκτελούντας, σώζε θερμαίς σου πρεσβείαις.
Θεοτοκίον
Τόν σόν Υιόν Παρθένε, μή διαλίπης δυσωπείν, υπέρ ημών τών σών δούλων, ίνα ρυσθώμεν τής εκεί, φρικτής κολάσεως πάντες, καί τού πυρός τού ασβέστου.