Τα Μηναία
ΤΗ ΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μνήμη τού Αγίου ενδόξου Αποστόλου Θωμά.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν, Στίχους στ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τού Αποστόλου τρία, δευτερούντες αυτά.
Ήχος δ'
Ως γενναίον εν Μάρτυσι
Τής πλευράς εφαψάμενος, τού Δεσπότου Πανόλβιε, τών καλών κατείληφας τό ακρότατον, ώσπερ γάρ σπόγγος τά νάματα, εκείθεν εξήντλησας, τήν πηγήν τών αγαθών, καί ζωήν τήν αιώνιον, καί επότισας, χερσωθείσας καρδίας αγνωσία, τού Θεού θεογνωσίας, αναπηγάζων τά δόγματα.
Τή πιστή απιστία σου, τούς πιστούς εβεβαίωσας, ως Θεόν καί Κύριον πάσης κτίσεως, θεολογείν επαρξάμενος, τόν σάρκα φορέσαντα, δι' ημάς τούς επί γής, καί Σταυρόν τε καί θάνατον υπομείναντα, καί τάς τρήσεις τών ήλων, καί τή λόγχη, τήν πλευράν διανυγέντα, εξ ής ζωήν αρυόμεθα.
Ο Θωμάς ο θαυμάσιος, τήν πηγήν ανεστόμωσε, τών δογμάτων Δέσποτα τοίς θεόφροσι, τήν γάρ πλευράν ψηλαφήσας σου, διπλήν τήν ενέργειαν, ταίς ουσίαις ταίς διτταίς, καταλλήλως μεμύηται, καί εβόησε. Σύ Θεός μου υπάρχεις καί Δεσπότης, σύ καί Κύριος τής δόξης, ο δι' εμέ σάρξ γενόμενος.
Δόξα… Ήχος πλ. β’
Ως υπηρέτης τού Λόγου, καί τής αρρήτου σαρκώσεως αυτού, βυθόν σοφίας εξήντλησας, Θωμά Απόστολε, τώ γάρ καλάμω τού Σταυρού, ανιχνεύων εκ τού βυθού τής απάτης, ψυχάς εζώγρησας. Όθεν τή σαγήνη τών σών δογμάτων, πάσαν εφώτισας τήν οικουμένην, καί τώ φωτί τής γνώσεως, τάς τών Ινδών εζοφωμένας ψυχάς κατελάμπρυνας. Διό τής δόξης τηλαυγώς, Χριστού κατατρυφών, αυτόν ικέτευε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.
Καί νύν… Θεοτοκίον
Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής. Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.
Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.
Ήχος δ' Έδωκας σημείωσιν
Ώσπερ μαργαρίτην σε, εκ τού βυθού ανιμήσατο, τής τού κόσμου συγχύσεως, Χριστός ο φιλάνθρωπος, διά σού πλουτίσας, τούς ηπορημένους, καί τή πενία τών δεινών, συγκεκραμένους Θωμά Απόστολε, διό σε μακαρίζομεν, καί τήν πανέορτον Μνήμην σου, εν αινέσει δοξάζομεν, ευσεβώς σε γεραίροντες.
Στίχ. Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν.
Ινδών κατελάμπρυνας, πάσαν τήν γήν ιερώτατε, καί θεόπτα Απόστολε, φωτίσας γάρ άπαντας, υιούς απειργάσω, φωτός καί ημέρας, τούτους εν Πνεύματι σοφέ, ειδωλικούς τε ναούς κατέρραξας, ανήγειρας δέ χάριτι, Θεού εις δόξαν καί αίνεσιν, εκκλησίας Μακάριε, πρεσβευτά τών ψυχών ημών.
Στίχ. Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν.
Χειρί φιλοπράγμονι, θείαν πλευράν εξηρεύνησας, καί τών ήλων τά τραύματα, άπερ ο αθάνατος, δι' ημάς υπέστη, καί τήν απιστίαν, μεταβαλών χαρμονικώς, εις ευπιστίαν Θωμά εβόησας. Σύ εί Θεός καί Κύριος, καί σέ δοξάζω φιλάνθρωπε, τόν τοίς πάθεσι βλύσαντα, τοίς πιστοίς τήν απάθειαν.
Δόξα... Ήχος πλ. β' Ανατολίου
Τά θεία εποπτεύων, Χριστού τής σοφίας νοητός αναδέδειξαι κρατήρ, μυστικώς θωμά Απόστολε, εν ώ τών πιστών αι ψυχαί ευφραίνονται, τή γάρ θεία σαγήνη τού Πνεύματος, λαούς ανείλκυσας εκ βυθού τής απογνώσεως. όθεν εκ Σιών, ως ποταμός τής χάριτος εξήλθες, τά σά εκβλύζων ένθεα δόγματα, εις τήν σύμπασαν κτίσιν. Διό τού Χριστού τά πάθη εκμιμούμενος, τήν πλευράν ελογχεύθης, καί εν τώ γνόφω εισδύσας τής αφθαρσίας, αυτόν ικέτευε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Όλην αποθέμενοι
Όταν μου εις έννοιαν, τό φοβερόν έλθη βήμα, τού Υιού σου Πάναγνε, καί τό δικαστήριον τό παγκόσμιον, απορώ δέδοικα, δειλιών καί τρέμων, τήν τών έργων μου εξέτασιν, φαύλα γάρ άπαντα, καί αισχύνης πάσης ανάπλεα, καί σκότους καί κολάσεως, καί αποστροφής όντως άξια. Ίδε μου τήν θλίψιν, καί ίδε τής ψυχής τήν συντριβήν, καί τής ανάγκης εκείνης με, ρύσαι καί κολάσεως.
Απολυτίκιον Ήχος γ'
Απόστολε Άγιε Θωμά, πρέσβευε τώ ελεήμονι Θεώ ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταίς ψυχάς ημών.
Καί Απόλυσις
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Η συνήθης Στιχολογία.
Μετά τήν β' Στιχολογίαν, Κάθισμα
Ήχος πλ. α'
Τόν Απόστολον πάντες καί μαθητήν τού Χριστού, ευφημήσωμεν ύμνοις επί τή μνήμη αυτού. θεοπρεπώς γάρ τάς ημών διανοίας αυτός, τύπους τών ήλων ψηλαφών, βεβαίαν πίστιν εκζητών, εστήριξεν εν Κυρίω, αδιαλείπτως πρεσβεύων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.
Δόξα… Καί νύν... Θεοτοκίον
Τόν εκ σού σαρκωθέντα Θεόν καί Κύριον, δι' ημάς τούς φθαρέντας τοίς αμαρτήμασι, τούτον ικέτευε αεί, τού οικτειρήσαι ημάς, καί αποστρέψαι τόν θυμόν, καί τήν οργήν αυτού Σεμνή, από τών πίστει βοώντων, καί ευφημούντων απαύστως, τά μεγαλεία τής σής χάριτος.
Είτα οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αποστόλου ο παρών, ού η Ακροστιχίς.
Τών θαυμάτων γέμοντα θωμάν θαυμάσω.
Ποίημα Θεοφάνους
Ωδή α' Ήχος δ'
Τριστάτας κραταιούς
Τόν άναρχον Υιόν, τού Θεού Θεόν Λόγον, τόν φανέντα επί γής, μορφή τή καθ' ημάς, όν εώρακας Ένδοξε, ού καί τάς χείρας παλάμη, καί πλευράν εψηλάφησας, καθικέτευε σώσαι τούς δούλους σου.
Ο γνώστης τών κρυπτών, καί νεφρους ο ετάζων, καί καρδίας ερευνών, Θεός μου Ιησούς, σέ Θωμά παμμακάριστε, τής αυτού θεοφανείας, υπηρέτην καί μάρτυρα, καί Απόστολον θείον προσήκατο.
Ναμάτων μυστικών, ποταμός ανεδείχθης, περικλύζων σύ Θωμά, τό πρόσωπον τής γής, Εκκλησίας τε σύστημα, ρεύμασι θεογνωσίας, και τώ ροίζω τού Πνεύματος, τήν πολύθεον πλάνην απήλασας.
Θεοτοκίον
Θανάτου καί φθοράς, καθαιρέτης υπάρχεις, αφθαρσίας τήν πηγήν, τεκούσα τόν Χριστόν, Θεοτόκε πανύμνητε, τόν καί τής αθανασίας, ωραϊσαντα χάριτι, τών ανθρώπων τήν φύσιν πανάμωμε.
Ωδή γ’
Ουκ εν σοφία
Αρετής κάλλει, διαπρέπων θεόπτα καί θαύμασι, τών Ινδών τό δυσειδές, φωτί τώ θείω κατηύγασας, πίστει καί εφαίδρυνας, τούτων τήν ζόφωσιν.
Υπό τής αίγλης, πυρσωθείς αυτουργία τού Πνεύματος, ως βολίς θεοφεγγής, εξαπεστάλης θεόληπτε, καί κόσμον εφώτισας, Θωμά τοίς θαύμασι.
Μεμυημένος, τής ενθέου σοφίας τά δόγματα, ώσπερ τάχος αστραπής, διερχομένης Απόστολε, Θωμά κατελάμπρυνας, κόσμου τά πέρατα.
Θεοτοκίον
Απειρόγαμε, η Θεόν σαρκωθέντα κυήσασα, τών παθών ταίς προσβολαίς, κλονούμενόν με στερέωσον, ου γάρ εστιν Άχραντε, πλήν σου βοήθεια.
Ο Ειρμός
«Ούκ εν σοφία καί δυνάμει καί πλούτω καυχώμεθα, αλλ' εν σοί τή τού Πατρός, ενυποστάτω σοφία Χριστέ, ού γάρ εστιν Αγιος, πλήν σου φιλάνθρωπε».
Κάθισμα Ήχος πλ. δ'
Τήν Σοφίαν καί Λόγον
Τή σαγήνη τών λόγων τών θεϊκών, τούς ιχθύας ζωγρήσας τούς λογικούς, τούτους σύ προσήγαγες, απαρχήν τώ Θεώ ημών, καί τού Χριστού τά στηρίγματα, παθών επενδύσασθαι, μιμητής τού πάθους, αυτού πεφανέρωσαι, όθεν συνελθόντες, κατά χρέος τιμώμεν, Απόστολε ένδοξε, τήν πανέορτον μνήμην σου, καί συμφώνως βοώμέν σοι, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν Αγίαν μνήμην σου.
Δόξα… Καί νύν... Θεοτοκίον
Τήν ουράνιον πύλην καί κιβωτόν, τό πανάγιον όρος τήν φωτεινήν, νεφέλην υμνήσωμεν, βάτον τήν ακατάφλεκτον, τόν λογικόν Παράδεισον, τής Εύας τήν λύτρωσιν,τής οικουμένης πάσης, τό μέγα κειμήλιον, ότι σωτηρία, εν αυτή διεπράχθη, τώ κόσμω καί άφεσις, τών αρχαίων εγκλημάτων, διά τούτο βοώμεν αυτή. Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εύσεβώς προσκυνούσι, τόν πανάγιον τόκον σου.
Ωδή δ'
Ο καθήμενος εν δόξη
Τή μεγίστη τών θαυμάτων, επιδείξει χρησάμενος, καί δογμάτων θείων, δόξαν τηλαυγώς εκτιθέμενος, τήν οικουμένην επέσχες τώ κηρύγματι, τήν κραυγάζουσαν. Δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου.
Ως αυτόπτην σε τού Λόγου, υπηρέτην τε ένθερμον, καί τής τούτου δόξης, καί μεγαλειότητος μάρτυρα, καί ώς πιστόν οικονόμον καί Απόστολον, ευφημούμέν σε, μάκαρ Θωμά πανσεβάσμιε.
Νυμφικήν ώσπερ παστάδα, καί σκηνήν επουράνιον, υποβάθραν λίθον, ακρογωνιαίον πηξάμενος, επωκοδόμησας Μάκαρ παναοίδιμε, Αποστόλων ακρότης, Θωμά τοίς πιστεύουσι.
Θεοτοκίον
Γήν ανήροτον καί στάχυν, τής ζωής γεωργήσασα, καί νεφέλην κούφην, όμβρον ζωοδότην πηγάσασαν, τήν Παναγίαν Παρθένον Ονομάζομεν, οι κραυγάζοντες. Δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου.
Ωδή ε'
Ασεβείς ουκ όψονται
Ελλαμφθείς Απόστολε, τή δόξη τού Χριστού, καί πλευράν τήν ζωοποιόν, ψηλαφήσας ήντλησας, ανεξιχνίαστον ευλογίας άβυσσον, καί τόν κόσμον κατεπλουτισας.
Μή παρών τή πρώτη σου, εισόδω ό Θωμάς, απιστών τε τοίς Μαθηταίς, πιστωθείς δέ ύστερον, χαίρων εβόησε. Σέ Θεόν καί Κύριον, άναγγέλλω πολυέλεε.
Ουρανός ο έμψυχος, τής δόξης σου Χριστέ, τή βροντή τή πνευματική, ό Θωμάς εβόησεν, εκδιηγούμενος καί Θεόν καί Κύριον, σέ σεπτώς ευηγγελίσατο.
Θεοτοκίον
Νικητήν ανάδειξον, Πανάμωμε τόν νούν, τών παθών καί τώ λογισμώ, τάς ό ρ μάς υπόταξον, τούτων θεόνυμφε, η Θεόν γεννήσασα, τόν Σωτήρα τών ψυχών ημών.
Ωδή ς’
Θύσω σοι, μετά φωνής
Τήν πάντων, απιστίαν Θωμά τήν ψυχόλεθρον, η απιστία σου μάκαρ, θεραπεύει, σύ γάρ αναμφιλέκτως, καί τών ήλων, καί τής λόγχης τούς τύπους ηρεύνησας.
Αφήκας, ως δυωατός Χριστέ τόν Απόστολον, ηκονημένον ως βέλος, εν εχθρών καρδίαις σου ζωοδότα, καί τών σκύλων, τήν προνομήν σοι τούτων προσήγαγεν.
Θυσίας, ειδωλικάς οικτίρμον κατήργησας, σφαγιασθείς επί ξύλου, καί σφαγαίς αγίαις τών θεηγόρων, Αποστόλων, τών τά σά μιμουμένων παθήματα.
Θεοτοκίον
Ώ θαύμα, τών απάντων θαυμάτων καινότατον! ότι Παρθένος εν μήτρα, τόν τά σύμπαντα περιέποντα, απειράνδρως συλλαβούσα, ουκ εστενοχώρησεν.
Ο Ειρμός
«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».
Κοντάκιον Ήχος δ'
Επεφάνης σήμερον
Ο τής θείας χάριτος πεπληρωμένος, τού Χριστού Απόστολος, καί υπηρέτης αληθής, εν μετανοία εκραύγαζε. Σύ μου υπάρχεις, Θεός τε καί Κύριος.
Ο Οίκος
Πρός τόν Χριστού Μαθητήν, καί μέγαν μυστολέκτην, Θωμάν τόν θεηγορον τού Πέτρου εκβοώντος. «Εωράκαμεν τόν Κύριον», έφησεν ούτος. «Εάν μή ίδω εν ταίς χερσίν αυτού τόν τύπον τών ήλων, ψηλαφήσω δέ καί τήν πλευράν, ου μή πιστεύσω». Αλλ' ο Κτίστης τών απάντων καί Δεσπότης, ώσπερ δούλος ελήλυθε, θέλων πάντας σώσαι, καί λέγει τώ Θωμά. Ψηλάφησον χειρών καί πλευράς τούς τύπους, καί μή απίστει, εγώ γάρ ειμι Κύριος ο Θεός σου». ο δέ εν μετανοία εβόησε. Συ μου υπάρχεις, Θεός τε καί Κύριος.
Συναξάριον
Τή ΣΤ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Θωμά.
Στίχοι
Ο χείρα πλευρά σή βαλείν ζητών πάλαι,
Πλευράν υπέρ σού νύττεται Θωμάς Λόγε.
Δούρασιν ουτάσθη Θωμάς μακροίσιν εν έκτη.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής αγίας μάρτυρος Ερωτηϊδος.
Στίχοι
Ερωτηϊδα πυρπολούσι παρθένον,
Έρωτι Χριστού τήν προπυρπολουμένην.
Ο άγιος νέος Οσιομάρτυς Μακάριος, ο εκ Κίου μέν τής Βιθυνίας καταγόμενος, εν Προύση δέ μαρτυρήσας, λιθοβοληθείς πρότερον, ύστερον ξίφει τελειούται κατά τό έτος 1590.
Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Ωδή ζ'
Εν τή καμίνω
Μετά τής άνω, χοροστασίας ως Απόστολος, χαίρων συγχορεύεις Μάκαρ εν ουρανοίς, αναμέλπεις τε γηθόμενος, Ευλογημένος εί εν τώ ναώ, τής δόξης σου Κύριε.
Από περάτων, έως περάτων ο σός διέδραμε, φθόγγος καί ρημάτων θείων η προφορά, τούς κραυγάζοντας παιδεύουσα. Εύλογημένος εί εν τώ ναώ, τής δόξης σου Κύριε.
Ναός εγένου, σύ τής Τριάδος παναοίδιμε, όθεν καί ναούς, ειδώλων τε καί βωμούς, απεκάθηρας Απόστολε, ναούς δέ ήγειρας εις υμνωδίαν, καί αίνον Χριστού τού Θεού.
Θεοτοκίον
Νόμου δουλείας, τή σή γεννήσει λελυτρώμεθα, σύ γάρ Θεοτόκε τόν ελευθερωτήν, απειράνδρως ημίν τέτοκας, Ευλογημένη σύ εν γυναιξίν, υπάρχεις πανάμωμε.
Ωδή η' Παίδας ευαγείς
Θεώ ομιλών σεσαρκωμένω , σαρκός επιλελησμένος εναπέφηνας, τήν δέ υπερκόσμιον, θέωσιν επλούτησας, τή πρός Θεόν εγγύτητι θεοποιούμενος, καί Κύριον υμνείτε κραυγάζων, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Αγάπη Θεώ συγκεκραμένος, τόν θάνατον μετ' αυτού Μάκαρ επόθησας, τοίς συναποστόλοις σου, Άγωμεν φθεγξάμενος, καί σύν αυτώ τόν θάνατον καταδεξώμεθα. Τόν κυριον υμνείτε βοώντες, καί υπερυψούτε, αύτόν εις τους αιώνας.
Υμάς ο Χριστός τούς Αποστόλους, νεφέλας τής ουρανίου βροχής έδειξεν, όμβροις επικλύζοντας, θείας επιγνώσεως, τάς Εκκλησίας πάνσοφοι, καί καταρδεύοντας, καί Κύριον υμνείτε βοώντας, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Θεοτοκίον
Μώμων καθαρά καί μολυσμάτων, καί πάσης αγιωσύνης ούσα τέμενος, Λογον τόν παναγιον, πάντας αγιάζοντα, τόν τώ Πατρί συνάναρχον εκυοφόρησας, διό σε τήν Παρθένον υμνούμεν, καί υπερυψούμεν, εις πάντας τους αιώνας.
Ο Ειρμός
«Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν αγείρει ψάλλειν σοι. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώ»νας».
Ωδή θ'
Λίθος αχειρότμητος όρους
Άρμα φωτοφόρον εδείχθης, επικαθήμενον τόν Λόγον, τή ευπειθεστάτη ψυχή σου, καί θεοφόρω επιφερόμενος, πρός σωτηρίαν Ένδοξε, ηνιοχούντα τούς υμνούντάς σε.
Σού τήν παμμακάριστον μνήμην, επιτελούντες δυσωπούμεν, πάσης τρικυμίας ρυσθήναι, τή μεσιτεία τής παρρησίας σου, ήν ως Χριστού Απόστολος, έχεις θεόπτα πανσεβάσμιε.
Σήμερον τήν μνήμην σου πάντες, Θωμά Απόστολε τελούμεν, φώτισον αγίασον πίστει, πειρατηρίων καί περιστάσεων, καί παθημάτων πάντοτε, απολυτρούμενος πρεσβείαις σου.
Θεοτοκίον
Ώφθης θεονύμφευτος Μήτηρ, καί πανακήρατος Παρθένος, σύ γάρ παρθενίαν καί τόκον, εις εν συνήψας άχραντε Δέσποινα, τόν Ποιητήν καί Κύριον, πάσης τής Κτίσεως γεννήσασα.
Ο Ειρμός
»Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».
Εξαποστειλάριον
Γυναίκες ακουτίσθητε
Αυτόπτα καί Απόστολε, Χριστού τού πανοικτίρμονος, ειρήνην δώρησαι πάση, τή οικουμένη καί νίκας, τώ φιλοχρίστω Άνακτι, ημίν πταισμάτων άφεσιν, καί σωτηρίαν αίτησαι, τοίς σέ Θωμά ευφημούσιν, ως μαθητήν θεηγόρον.
Έτερον
Χριστός ό μέγας Ήλιος, ακτίνά σε πολύφωτον, εν τή Ινδία εκπέμπει, τήν ζοφεράν πλάνην μύστα, συντόνως εκδιώκοντα, Θωμά σοφέ Απόστολε, καί τούς λαούς φωτίζοντα, Τριάδα σέβειν τήν θείαν, παρ' ής φρουρούμεθα πάντες.
Θεοτοκίον
Πανάμωμε Μητρόθεε, τό μέγα περιήχημα, τών Αποστόλων Μαρτύρων, καί Προφητών καί Οσίων, τόν σόν Υιόν καί Κύριον, ιλέωσαι τοίς δούλοις σου, ημίν θεογεννήτρια, όταν καθίση τού κρίναι, τά κατ' αξίαν εκάστω.
Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν τά παρόντα τρία Στιχηρά ιδιόμελα, δευτερούντες τό πρώτον.
Ήχος β' Ανατολίου
Χριστώ ηκολούθησας, Θωμά Απόστολε, καί τού κόσμου κατεφρόνησας καί τά τούτου διδάγματα, εν τώ ταμείω σου κρύψας, ανεδείχθης, Απόστολος, όθεν γενόμενος εν τοίς έθνεσι, τάς τούτων υπό τής πλάνης, καί τών παθών σκοτισθείσας ψυχάς, εντολαίς τού Σωτήρος εφώτισας, πιστεύειν εις Τριάδα ομοούσιον.
Ήχος δ'
Τώ τής γνώσεως θείω πυρί, την ψυχήν καταυγασθείς, εν πάσι τού Δεσπότου μιμητής γέγονας, ως έννομος μαθητής, Θωμά Απόστολε, τώ γάρ καλάμω τού Σταυρού, εκ τού βυθού τής αγνωσίας, ευσεβών ψυχάς εζώγρησας. Όθεν καί τήν τών Ινδών εζοφωμένην διάνοιαν, τώ τού θείου Πνεύματος αγκίστρω εσαγήνευσας. Χριστόν τόν Θεόν αεί δυσώπει, καί ημάς ρυσθήναι τής τού εχθρού εζοφωμένης όψεως, καί σωθήναι τάς ψυχάς ημών.
Ο αυτός
Τόν τής αλείας βυθόν καταλιπών, τώ τού Σταυρού καλάμω πίστει προσέδραμες, καί εν αυτώ πάντας εζώγρησας, Θωμά Απόστολε. διό καί τήν άχραντον πλευράν τού Λόγου, τή χειρί ψηλαφήσας, τών πεπαρμένων ήλων τάς ωτειλάς, τώ δακτύλω κατιδείν κατηξίωσαι. Χριστώ τώ Θεώ εκτενώς πρέσβευε αεί, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.
Δόξα… Ήχος πλ. δ'
Τά θεία εποπτεύων, Χριστού τής σοφίας, νοητός αναδέδειξαι κρατήρ, μυστικώς Θωμά Απόστολε, εν ώ τών πιστών αι ψυχαί ευφραίνονται, τή γάρ θεία σαγήνη τού Πνεύματος, λαους ανείλκυσας, εκ βυθού τής απογνώσεως, όθεν εκ Σιών, ως ποταμός τής χάριτος εξήλθες, τά σά εκβλύζων ένθεα δόγματα, εις τήν σύμπασαν κτίσιν. Διό τού Χριστού τά πάθη εκμιμούμενος, τήν πλευράν ελογχεύθης, καί εν τώ γνόφω εισδύς της αφθαρσίας, αυτόν ικέτευε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής. Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.