Τα Μηναία
ΤΗ ΙΓ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Κάρπου καί Παπύλου.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.
Ήχος α'
Πανεύφημοι Μάρτυρες
Καρπούς προσενήνοχας Θεώ, τή διδασκαλία σου, τούς σεσωσμένους Αοίδιμε, σαυτόν δέ κάρπωμα, Ιερόν προσήξας, μαρτυρίου αίματι, παμμάκαρ φοινιχθείς ιερώτατε, διό ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.
Τόν νούν επερείσαντες Χριστώ, ακλινείς εδείχθητε, ταίς προσβολαίς τών κολάσεων, οικείοις αίμασι, πλάνης τούς προμάχους, άρδην κατακλύσαντες, καί ένδον Παραδείσου σκηνώσαντες, ώ Ιερώτατοι, Ιερεία ως αμώμητα, ώς τής θείας, αμπέλου βλαστήματα.
Πυρός δυνατώτερον τόν νούν, εξαφθέντες Μάρτυρες, εν τή αγάπη τού Κτίσαντος, Κάρπε καί Πάπυλε, νοητοί φωστήρες, τό πύρ απεσβέσατε, ειδώλων βδελυρών θεία χάριτι, δρόσω τής πίστεως, καί αιμάτων ταίς προσχύσεσι, τόν χειμάρρουν, τρυφής εκληρώσασθε.
Δόξα... Ήχος πλ. β’
Ως άξιος εν θεόπταις, τούς ουρανούς σύ είδες Όσιε ανεωγμένους, καί τόν Κύριον εν θρόνω καθήμενον, καί Χερουβίμ καί Σεραφίμ περικύκλω αυτού, καί παρά σού πάλιν ημείς φωτισθέντες, τό Ιερόν σου ποίμνιον, Κάρπε βοά σοι. Αίτησαι ειρήνην τώ κόσμω, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τριήμερος ανέστης
Τήν πάσάν μου ελπίδα εις σέ, Παρθένε ανατίθημι, μή παρίδης, αλλά σπεύσον Αγαθή, ρυσθήναί με εν τάχει, παθών τών ενοχλούντων, καί καθ' εκάστην πολεμούντων με.
Η Σταυροθεοτοκίον
Παρίστατο τώ ξύλω ποτέ, καιρώ τώ τής σταυρώσεως, η Παρθένος, σύν Παρθένω Μαθητή, καί κλαίουσα εβόα. Οίμοι! πώς πάσχεις πάντων, Χριστέ υπάρχων η απάθεια;
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Η συνήθης Στιχολογία, καί οί Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τών Αγίων ο παρών, ού η Ακροστιχίς.
Κάρπω τόν αίνον σύν Παπύλω Προσφέρω.
Θεοφάνους
Ωδή α' Ήχος πλ.β'
Ως εν ηπείρω
Καταυγασθήναι τή αίγλη τής σής Χριστέ, ανάρχου θεότητος, τήν ζοφώδη μου ψυχήν, καί δοθήναι λόγον μοι αιτώ, τούς αξίως τούς σοφούς, υμνήσαι Μάρτυρας.
Απαρνησάμενοι πάσαν τήν γεηράν, Αθληταί απόλαυσιν, επτερώσατε υμών, τόν νούν πρός ουράνιον οδόν, δι' ασκήσεως τό πρίν, καί νύν δι' αίματος.
Ραδίως ήχθητε πάντα πρός πειρασμόν, υποστήναι Πάνσοφοι, δυναστεία θεϊκή, δι' ής καί τήν άπασαν Ισχύν, τών εχθρών καταβαλόντες, κλέος ήρασθε.
Θεοτοκίον
Παλαιωθέντα τό πρίν με τή συμβουλή, τού δολίου όφεως, ολωλότα ο Θεός, καθορά μή φέρων με εν σοί, κατοικήσας τή Σεμνή εκαινοποίησεν.
Ωδή γ’
Ουκ έστιν Άγιος ως σύ
Ως τό τού Κτίστου αληθώς, κατ' εικόνα τηρούντες, ουκ εκάμψατε γόνυ, αντιθέοις τών εθνών, σεβάσμασιν, αλλ’ ευχή, αηττήτω, ταύτα κατεστρέψατε.
Τή δυσσεβεί τού δικαστού, οι γενναίοι προστάξει, αισθητώς γυμνωθέτες, ενεδύσαντο Χριστόν, δι' όν καί ώσπερ κριοί, πεδηθέντες, ήγοντο αλύσεσιν.
Ορών τό άτρεπτον υμών, πρός αυτόν τής ελπίδος, ο τών όλων Δεσπότης, εν νυκτί αγγελικαίς, επιστασίαις θαρρείν, εν βασάνοις, Ένδοξοι προτρέπεται.
Θεοτοκίον
Νοσούσαν Δέσποινα δεινώς, τήν ψυχήν μου τώ πλήθει, τών πολλών μου πταισμάτων, θεραπεύσασα θερμή, πρεσβεία σου πρός Θεόν, καί τα πάθη, ίασαι τού σώματος.
Ο Ειρμός
«Ουκ έστιν Άγιος ως σύ, Κύριε ο Θεός μου, ο υψώσας τό κέρας, τών πιστών σου αγαθέ, καί στερεώσας ημάς, εν τή πέτρα, τής ομολογίας σου».
Κάθισμα Ήχος γ’
Θείας πίστεως
Όπλοις πίστεως καθωπλισμένοι, διελύσατε τάς παρατάξεις, τών αθέων Αθλοφόροι πανεύφημοι, καί αφθαρσίας τό στέφος εδέξασθε, Μαρτυρικόν διανύσαντες δίαυλον. Κάρπε Πάπυλε, Χριστόν τόν Θεόν αιτήσασθε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.
Δόξα… Καί νύν… Θεοτοκίον
Θεία γέγονας σκηνή τού Λόγου, μόνη πάναγνε Παρθενομήτορ, τή καθαρότητι Αγγέλους υπεράρασα, τόν υπέρ πάντας εμέ γούν γενόμενον, ρερυπωμένον σαρκός πλημμελήμασιν, αποκάθαρον, πρεσβειών σου ενθέοις νάμασι, παρέχουσα σεμνή τό μέγα έλεος.
Η Σταυροθεοτοκίον
Η αμίαντος αμνάς τού Λόγου, η ακήρατος Παρθενομήτωρ, εν τώ Σταυρώ θεασαμένη κρεμάμενον, τόν εξ αυτής ανωδίνως βλαστήσαντα, μητροπρεπώς θρηνωδούσα εκραύγαζεν. Οίμοι τέκνον μου! πώς πάσχεις θέλων ρύσασθαι, παθών τής ατιμίας τόν άνθρωπον.
Ωδή δ'
Χριστός μου δύναμις
Αρίστην ένδοξοι, Θεώ προσήξατε, Αθλοφόροι θυσίαν τήν ευκλεή, πίστει Αγαθόδωρον, αποκρουσάμενοι εχθρού, τήν απάτην αγαπήσει Χριστού.
Ιώ τού όφεως, μανείς ο τύραννος, δεσμευθήναί σε φήσας καί τάς πλευράς, Κάρπε καταξέεσθαι, αύθις δέ φλέγεσθαι πυρί, τό στερρόν σου ου διέλυσε.
Νυμφώνα Πάπυλε, επιποθήσας ιδείν, τού Δεσπότου πρός ύψος αναρτηθείς, ξέεσθαι ού δέδοικας, ούτε πυρός απειλούντος, υπεχώρησας θεσπέσιε.
Θεοτοκίον
Ορών εκ σπλάγχνων σου, Θεόν ερχόμενον, ό Αδάμ ως εν ζόφω τώ τών παθών, Δέσποινα εβόα σοι. Σή μεσιτεία τών δεινών, τού θανάτου με εξάρπασον.
Ωδή ε'
Τώ θείω φέγγει σου Αγαθέ
Νηπίων ώσπερ τών ασεβών, βέλη τάς τών λίθων βολίδας, δέσμιος ών σύ λελόγισαι, Πάπυλε τρισμάκαρ, ενδεδυμένος στολήν, τής πίστεως τήν όντως ακαταμάχητον.
Νεκρός γεγένηται ο εχθρός, εν τή καρτερία σου μάκαρ, καί σταθηρά γενναιότητι, κράτος γάρ θεόθεν, περιεβάλου σαφώς, δι' ού διττούς πολέμους Κάρπε ενίκησας.
Στόματα θηρών ως Δανιήλ, Μάρτυρες εφράξατε όπλοις, ενθέοις Κάπρε καί Πάπυλε, τούτους δέ κηρύττειν, Θεού υπάρχειν υμάς, γενναίους Αθλοφόρους, πίστει εδείξατε.
Θεοτοκίον
Υιόν Θεού τόν Εμμανουήλ, τίκτειν Ησαϊας σέ μόνην, προανεφώνει Αμόλυντε, τόν δι' ευσπλαγχνίαν καταξιώσαντα, ημίν ομοιωθήναι, καί απαλλάξαι φθοράς.
Ωδή ς’
Τού βίου τήν θάλασσαν
Νευρούμενοι Πνεύματι, καί τήν δρόσον παρ' αυτού, δεχόμενοι Αήττητοι, εμβληθέντες ασβέστω εκκαυστική, ούδόλως εφλέχθητε, αλλά ταύτην ως λίθους απειργάσασθε.
Νάμασι κατήρδευσας, διδαγμάτων τάς ψυχάς, τών ευσεβών Αοίδιμε, καί διά τούτο άφθονον ο Χριστός, πηγήν σε ανέδειξε, τών θαυμάτων εν κόσμω παναοίδιμε.
Προθύμως ανέκραζον, ως εκ στόματος ενός, Αθλοφόροι Κύριε, ού λιμός ουδέ θλίψις ού διωγμός, τής σής ημάς Δέσποτα, δυνηθή εκχωρίσαι αγαπήσεως.
Θεοτοκίον
Αδάμ τόν προπάτορα, γυναικεία συμβουλή, πάλαι μέν εθανάτωσε, νύν δέ Θεός εν μήτρα σου χωρηθείς, εζώωσε Δέσποινα, καί υιόν φωτός αύθις απειργάσατο.
Ο Ειρμός
«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών, τών πειρασμών τώ κλύδωνι, τώ ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι. Ανάγαγε, εκ φθοράς τήν ζωήν μου Πολυέλεε».
Κοντάκιον Ήχος δ’
Ο υψωθείς
Ως θησαυρόν πολυτελή ο Δεσπότης, καί κρήνην βρύουσαν κρουνούς ιαμάτων, τοίς επί γής παρέσχετο τά λείψανα υμών, νόσους μέν καθαίροντα, παθημάτων ποικίλων, χάριν δέ βραβεύοντα, ταίς ψυχαίς αενάως, διό συμφώνως Κάρπε τήν υμών, Πάπυλε πόθω, τελούμεν πανήγυριν.
Ο Οίκος
Η προαιώνιος Θεού Σοφία τε καί Λόγος, νοός μου τήν ομίχλην απέλασον, καί δίδου λόγον σοφίας ως Θεός, τούς μιμησαμένους διά πόθον ολικώς τά θείά σου παθήματα, ανυμνήσαι προθύμως, ως υπό σού. Δέσποτα τών όλων, επαξίως τών αγώνων τάς αμοιβάς αποληψομένους. Ενταύθα γάρ πιστών οι δήμοι κυκλούντες τών λειψάνων τήν σορόν, τήν ευεξίαν δρέπονται αεί, συμφώνως επιτελούντες, Πάπυλε, Κάρπε, υμών τήν πανήγυριν.
Συναξάριον
Τή ΙΓ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Κάρπου, Παπύλου, Αγαθοδώρου, καί Αγαθονίκης.
Στίχοι
Κάρπω, Παπύλω, τοίς Θεού καρποίς δύο,
Πάς πυλεων τμηθείσιν ηνοίγη πόλου.
Αγαθόδωρον δωρεών πληθύς μένει,
Πρός πληθύν αθλήσαντα δεινών μαστίγων.
Ούκ εμποδών σοι, Μάρτυς Αγαθονίκη,
Τό θήλυ πρός τό θείον εκ ξίφους τέλος.
Κάρπον σύν Παπύλω δεκάτη τρίτη έκτανε χαλκός.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Φλωρεντίου.
Στίχοι
Ώ θάρσος οιον Μάρτυρος Φλωρεντίου!
Πρός τή ν φλόγα τρέχοντος, ώσπερ πρός δρόσον.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Διοσκόρου.
Στίχοι
Τμηθείς ο Διόσκορος αισχύνει Δία,
Τόν μή λαβόντα ψυχαπωλείας κόρον.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Νικήτα Πατρικίου τού Ομολογητού.
Στίχοι
Θλίψεις υποστάς εικόνων θείων χάριν,
Χαίρει χαράν Νικήτας, οίαν οι Νόες.
Τή αυτή ημέρα Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Αντιγόνου, διά πυρός τελειωθέντος.
Στίχοι
Τεθνήξομαί σοι τής εκείθεν, Χριστέ μου,
Τήν ώδε καύσιν Αντίγονος προκρίνων.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Βενιαμίν τού Διακόνου.
Ταίς τών αγίων σου Πρεσβείαις, ό Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Ωδή ζ’
Δροσοβόλον μέν
Ποδών Μάρτυρες καθήλωσιν υπέστητε, κρηπίσι πανσεβάσμιοι, πορευόμενοι, εν οδώ καί άδοντες Θεώ, καί κέντρα συντρίψαντες, ως χούν τής ασεβείας, ευσεβή πίστιν ιδρύσατε.
Υπέρ ήλιον αθλούντες ανελάμψατε, Μάρτυρες αξιάγαστοι, καί τής πλάνης δέ τών ειδώλων, άπασαν αχλυν, σαφώς εδιώξατε πιστοίς, θεογνωσίας φωτισμόν, αεί δωρούμενοι.
Λαβροτάτην φλόγα μέλλουσαν ανάπτεσθαι, τού ταύτη εμβληθήναι υμάς, η πανόλβιος κ αθορώσα, έκραζε Χριστώ, Χορού μή στερήσης με τών σών, Αγαθονίκη Αθλητών, ο τών Πατέρων Θεός.
Θεοτοκίον
Ως ακένωνον πηγήν σε πάντων Δέσποινα, κατέχομεν οι δούλοί σου, καί βοήθειαν, καί στερρόν οχύρωμα αγνή, καί τείχος καί σκέπην αγαθήν, μή στερηθείημεν αεί, σής αντιλήψεως.
Ωδή η’
Εκ φλογός τοίς Οσίοις
Πυρί παραδοθέντας Κάρπον καί Πάπυλον, καθορώσα η Μάρτυς, Αγαθονίκη θερμώς, πόθω πρός αυτούς, συνεισήλθε χορεύουσα, οι καί τήν Τριάδα, τυπούντες εφρουρούντο.
Ρήσιν τήν τού Δεσπότου αναλαβόντες Σοφοί, υπέρ τών αναιρούντων καθικετεύετε, όθεν καί υμείς, εκτμηθέντες τάς κάρας ομού, εν χερσί Κυρίου, παρέθεσθε τό πνεύμα.
Οι κρουνοί τών αιμάτων υμών Πανεύφημοι, ραντισμός τε καί άκος ημών γεγόνασι, καί ειδωλικήν πλάνην κατεξωλόθρευσαν, Θεού τών απάντων, γνησίως κηρυχθέντος.
Θεοτοκίον
Συμπαθής Θεοτόκε τόν ευσυμπάθητον, η τεκούσα τόν Σωτήρα, ίδε τήν κάκωσιν, καί τόν στεναγμόν, τού λαού σου καί τάχυνον, τού παρακαλέσαι, ημάς οικτειρηθήναι.
Ο Ειρμός
«Εκ φλογός τοίς Οσίοις δρόσον επήγασας, καί δικαίου θυσίαν ύδατι έφλεξας, άπαντα γάρ δράς, Χριστέ μόνω τώ βούλεσθαι. Σέ υπερυψούμεν εις πάντας τους αιώνας».
Ωδή θ’
Θεόν ανθρώποις ιδείν
Φωτί τώ θείω νύν πλησιάζοντες, πρεσβευτικαίς αυγαίς τήν Εκκλησίαν φωτίζετε, τήν εσκοτισμένην εξ αγνοίας δεινήν, δόξαν Εικονομάχων αποδιώξαντες, καί τή ορθοδόξω, πρός Θεόν πίστει στηρίξαντες.
Εχθρών δαιμόνων στίφη διώκετε, καί πειρασμών ημάς απολυτρούσθε μακάριοι, μαλακίας πάσης τε καί νοσήματος, τούς ημών τώ τεμένει πίστει προστρέχοντας, νεύσει απαλλάττετε Θεού, Κάρπε καί Πάπυλε.
Ροήν δακρύων μου μή απώσησθε, ώ ξυνωρίς Αγίων Αθλοφόρων, ως έχοντες, παρρησίαν νύν πρός τόν Δεσπότην Χριστόν, σκότους με αφαρπάσαι, τούτον αιτήσασθε, καί τού ακηράτου φωτισμού καταξιώσατε.
Θεοτοκίον
Ωδήν προσάγω σοι πόθω Δέσποινα, εκ ρυπαρών χειλέων μου ο τάλας καί δέομαι, τού βορβόρου ρύσαί με τών έργων μου, πάντας δέ τούς εν πίστει, ανευφημούντάς σε, τής εκ δεξιών τού σού Υιού δόξης αξίωσον.
Ο Ειρμός
«Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον, όν ού τολμά Αγγέλων ατενίσαι τά τάγματα, διά σού δέ Πάναγνε, ωράθη βροτοίς, Λόγος σεσαρκωμένος, όν μεγαλύνοντες, σύν ταίς ούρανίαις στρατιαίς σέ μακαρίζομεν».
Εξαποστειλάριον
Γυναίκες ακουτίσθητε
Συνόντες παμμακάριστοι, Θεώ τώ Παντοκράτορι, καί αστραπαίς ταίς εκείθεν, λαμπόμενοι Αθλοφόροι, Κάρπε Χριστού, Ιεράρχα, καί Πάπυλε αοίδιμε, στεφανηφόροι Μάρτυρες; τών τήν υμών εκτελούντων, μέμνησθε πάμφωτον μνήμην.
Θεοτοκίον
Τήν μόνην θεομήτορα, απαύστως μακαρ ίσωμεν, Οι σεσωσμένοι τώ ταύτης, υπερφυεί θείω τόκω, αξιοχρέως μέλποντες, τήν Θεοτόκον Δέσποιναν, λύτρον ημίν γάρ τέτοκε, πλημμελημάτων αρχαίων, Χριστόν Τριάδος τόν ένα.