Τα Μηναία
ΤΗ ΙΕ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μνήμη τού Αγίου Οσιομάρτυρος Λουκιανού, Πρεσβυτέρου τής Μεγάλης Αντιοχείας.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.
Ήχος δ’
Έδωκας σημείωσιν
Λόγον θείας γνώσεως, πεπλουτηκως διά πίστεως, τούς πιστούς εβεβαίωσας,πολύπλοκα βάσανα, καί θυμόν τυράννων, φέρειν θαρσαλέως, διά τήν μέλλουσαν ζωήν, καί αφθαρσίαν καί αγαλλίασιν, διό σε μακαρίζομεν, Λουκιανέ αξιάγαστε, καί τήν θείαν σου σήμερον, εκτελούμεν πατήγυριν.
Ειρκτήν πολυχρόνιον, καί βιαιότατον θάνατον, εκαρτέρησας Όσιε, ιμάσι πεδούμενος, καί λεπτοίς οστράκοις, κεντούμενος Μάκαρ, καί ασιτία χαλεπή, μακρά τε δίψη εκπιεζόμενος, διό σε η ουράνιος, τρυφή σαφώς διεδέξατο, ως αήττητον Μάρτυρα, Αθλητά γενναιότατε.
Κόλπος σε θαλάττιος, Λουκιανέ εισδεξάμενος, μεθ' ημέρας τριάκοντα, τή χέρσω εκδίδωσιν, Ιωνάν ως πάλαι, θηρός υπουργία, πρός θεοτίμητον ταφήν, καί ιαμάτων θείαν ανάβλυσιν, Μαρτύρων ακροθίνιον, τής Εκκλησίας εδραίωμα, διά τούτο τιμώμέν σε, πρεσβευτά τών ψυχών ημών.
Δόξα… καί νύν... Θεοτοκίον
Τόν ρύπον απόσμηξον, τής ταλαιπώρου καρδίας μου, Θεοτόκε πανύμνητε, καί πάντα τά τραύματα, καί τά έλκη ταύτης, τά εξ αμαρτίας, εναποκάθαρον Αγνή, καί τού νοός μου στήσον τό άστατον, όπως τήν δυναστείαν σου, καί τήν μεγάλην αντίληψιν, μεγαλύνω ο άθλιος, καί αχρείος οικέτης σου.
Η Σταυροθεοτοκίον
Νεκρούμενον βλέπουσα, Χριστόν η πάναγνος Δέσποινα, καί νεκρούντα τόν δολιον, ως Δεσπότην κλαίουσα, ύμνει τόν εκ σπλάγχνων, αυτής προελθόντα, καί τό μακρόθυμον αυτού, εκπληττομένη θρηνούσα έλεγε. Τέκνον μου ποθεινότατον, μή επιλάθη τής δουλης σου.μή βραδύνης Φιλάνθρωπε, τό εμόν καταθύμιον.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Κανόνες της Οκτωήχου, καί τού Αγίου ούτος, ού η Ακροστιχίς.
Σού Λουκιανέ παμμάκαρ μέλπω κλέος.
Ποίημα Θεοφάνους
Ωδή α'. Ήχος δ'
Άσομαί σοι Κύριε
Σοφία καί χάριτι καί δυνάμει, πνευματική Λουκιανέ, εκλάμψας εφώτισας, λαούς καί πρός επίγνωσιν, Χριστού Μάρτυς ώδήγησας.
Όπλοις ευσεβείας σε θωρακίσας, ό τήν ασθένειαν ημών, φορέσας ως εύσπλαγχνος, αήττητον ειργάσατο, εχθρών Μάρτυς παλαίσμασιν.
Ύψος πρός ουράνιον τούς εις βάθος, κακοπιστίας Αθλητά, πεσόντας ανείλκυσας, δικτύοις τών ενθέων σου, δογμάτων Αξιάγαστε.
Θεοτοκίον
Λόγω τόν αϊδιον Πατρός Λόγον, υπέρ αιτίαν καί Λόγον, ασπόρως συνέλαβες, Αγνή καί απεκύησας, υμών εις απολύτρωσιν.
Ωδή γ'
Τόξον δυνατών
Οίκον αρετών λαμπρότητι, Μάρτυς τήν ψυχήν σου Θεώ απετέλεσας, τών ειδώλων δέ τά τεμένη, προσευχαίς σου κατηδάφισας.
Ύμνεις πειρασμοίς κυκλούμενος, Μάρτυς καί βασάνων, αλγεινοίς πιεζόμενος, τόν τοιούτων ως ευεργέτην, αγαθών σε αξιώσαντα.
Σώμα αικισμοίς παρέδωκας, Μάρτυς τήν ψυχήν δέ, ασφαλώς διετήρησας, θύμα άμωμον τώ Δεσπότη, σεαυτόν προσάξας πάντιμον.
Θεοτοκίον
Κόρης βρέφος αποτίκτεται, ο δημιουργήσας τούς αιώνας βουλήματι, ήν υμνούμεν ως Θεοτόκον, καί απαύστως μακαρίζομεν.
Ο Ειρμός
«Τόξον δυνατών ήσθένησε, καί οι ασθενούντες περιεζώσαντο δύναμιν, διά τούτο εστερεώθη, εν Κυρίω ή καρδία μου».
Κάθισμα Ήχος πλ. δ’
Τήν Σοφίαν
Τώ τής χάριτος λόγω τάς τών πιστών, υπαλείφων καρδίας Λουκιανέ, αθλείν παρεσκεύασας, καί τροπούσθαι τόν τύραννον, καί καλώς τόν δρόμον, τελέσας τόν ένθεον, επί τέλει δόξης, Μαρτύρων ήξίωσαι. όθεν συνελθόντες, τήν αγίαν σου μνήμην, τιμώμεν αοίδιμε, τόν Σωτήρα δοξάζοντες, Αθλοφόρε πανεύφημε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.
Θεοτοκίον
Ως Παρθένον καί μόνην εν γυναιξί, σέ ασπόρως τεκούσαν Θεόν σαρκί, πάσαι μακαρίζομεν, γενεαί τών ανθρώπων, τό γάρ πύρ εσκήνωσεν, εν σοί τής θεότητος. καί ως βρέφος θηλάζεις, τόν Κτίστιν καί Κύριον, όθεν τών Αγγέλων, καί ανθρώπων τό γένος, αξίως δοξάζουσι, τόν πανάγιον τόκον σου, καί συμφώνως βοώμέν σοι. Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς ανυμνούσιν αξίως, τήν δόξαν σου Άχραντε.
Η Σταυροθεοτοκίον
Εν τώ ξύλω ορώσα τώ σταυρικώ, η πανάμωμος Μήτηρ τόν Λυτρωτήν, εθρήνει δακρύουσα, καί πικρώς απεφθέγγετο, καί συνοχή καρδίας, τάς κόμας εσπάραττε, καί πρός αυτόν εβόα. Υιέ μου καί Κύριε, πώς σε τών Εβραίων, ανομώτατος δήμος, αδίκως προσπήγνυσι, τώ Σταυρώ αναμάρτητε; πώς καί θέλων υφίστασαι, όξος καί τήν τρήσιν πλευράς, χολήν τε, οίμοι! καί ήλους μακρόθυμε; αλλά δόξα σου Σώτερ, τοίς θείοις παθήμασι.
Ωδή δ'
Ο καθήμενος εν δόξη
Ισχυρός κατά τής πλάνης, ανεδείχθης Μακάριε, καί πολλών αλείπτης, θείους πρός αγώνας εκάστοτε, υπομονή δέ βασάνων τήν ανίσχυρον, εταπείνωσας, Μάρτυς ισχύν τού αλάστορος.
Απλωθείς επί τού ξύλου, καί ιμάσι τεινόμενος, καί λιμώ καί δίψει, τή πολυχρονίω τηκόμενος, καί λεπτοτάτοις οστράκοις εκκεντούμενος, εκαρτέρησας, Λουκιανέ αξιάγαστε.
Νόμον θείον καταγγέλλων, ανομούντας επέστρεψας, καί πιείν προθύμως, πόμα μαρτυρίου υπέδειξας, μεθ' ών εις θείας επαύλεις κατεσκήνωσας, εντρυφών τώ ξύλω, τής ζωής Παναοίδιμε.
Θεοτοκίον
Εκ γαστρός σου αναλάμψας, τής Θεότητος Ήλιος, τούς εν σκότει Κόρη, τής πολυθεϊας εφώτισε, τούς εν σκιά τού θανάτου κατελάμπρυνεν, ώ κραυγάζομεν. Δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου.
Ωδή ε’
Ασεβείς ουκ όψονται
Πυρπολήσας Όσιε, ακάνθας τών παθών, δι' ιδρώτων ασκητικών, ταίς ροαίς κατέσβεσας τών αγώνων σου, ασεβείας κάμινον, γενναιόφρον παμμακάριστε.
Αικισμοίς βαλλόμενος, νιφάσιν αλγεινών, διαμένεις πρός τόν Θεόν, ατενίζων Άγιε, σώζειν δυνάμενον, ού χερσί τό πνεύμά σου, εναπέθου ευφραινόμενος.
Μακρυνθέντας ήλεγχες, Θεού τούς δυσσεβείς, καί μακραίς καί οδυνηραίς, αλγηδόσιν Ένδοξε περικυκλούμενος, τώ Χριστώ προσήγγισας, ού τό πάθος εξεικόνισας.
Θεοτοκίον
Μετά τόκον άφθορος, διέμεινας Αγνή, καί φθοράς γένος τών βροτών, ως Θεόν γεννήσασα ηλευθέρωσας, διά τούτο πίστει σε, ορθοδόξως μακαρίζομεν.
Ωδή ς’
Θύσω σοι, μετά φωνής
Αβρόχως, τών βασάνων διέβης τόν κλύδωνα, τή παναλκεί δέ παλάμη, εκ βυθού τό σώμά σου διεσώθη, τοίς ποθούσιν, ασινές Θεομάκαρ ρώμενον.
Αγάπη, τού Χριστού πυρπολούμενος, Ένδοξε, μέχρι θανάτου αντέστης, τοίς τυράννοις πάνσοφε, διά τούτο, βασιλείας ουρανών ηξιώθης γηθόμενος.
Κητώας, εκ γαστρός, Ιωνάν ο ρυσάμενος, τριημερεύσαντα σώζει, σέ βυθού θαλάσσης καθυπουργούντων, εναλίων, σοί θηρών μεθ' ημέρας τριάκοντα.
Θεοτοκίον
Αγνήν σε, περιστεράν καί μόνην αμίαντον, ο καθαρός εύρε Λόγος, καί εκ σού τεχθήναι εύδόκησε, Παναγία, Θεομήτορ Παρθένε πανάμωμε.
Ο Ειρμός
«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».
Κοντάκιον Ήχος β’
Τήν εν πρεσβείαις
Τόν εν ασκήσει τό πρότερον λαμπρυνθέντα, καί εν αθλήσει τό δεύτερον φαιδρυνθέντα, πάντες ως φωστήρά σε φαιδρότατον, Λουκιανέ τοίς ύμνοις, ενδόξως σέ γεραίρομεν. Πρεσβεύων μή παύση υπέρ πάντων ημών.
Ο Οικος
Γνώσει τή θεία καθωπλισμένος, καί τόν νούν θεία δόξη ελλαμφθείς Αθλητά, τώ Πνεύματι φωτιζόμενος, μάχαιρα ώφθης εστιλβωμένη, τά ζιζάνια πάντα άρδην εκτέμνων, αιρετικών τά αλλόφυλα δόγματα ένδοξε, καί κήρυξ τής αληθείας, πρός ζωήν υπαλείφων άπαντας, τούς ευσεβώς προσιόντας σοι, εκ κινδύνων δέ λυτρούσαι καί θλίψεων. Πρεσβεύων μή παύση υπέρ πάντων ημών.
Συναξάριον
Τή ΙΕ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Λουκιανού, πρεσβυτέρου Αντιοχείας τής μεγάλης.
Στίχοι
Άρτου στερήσει Λουκιανός αντέχει,
Τού ζώντος άρτου μή στερηθήναι θέλων.
Λιμώ Λουκιανός δεκάτη θάνεν ηδέ τε Πέμπτη.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Σαβίνου Επισκόπου.
Στίχοι
Ισάγγελον Σαβίνος εύ βιούς βίον,
Θανών συνήφθη τώ χορώ τών Αγγέλων.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών καί Ομολογητού Βάρσου, Επισκόπου Εδέσσης.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής αθλήσεως Μοναχού τινος καί Μάρτυρος, καί ωφέλιμος διήγησις περί αυτού.
Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ό Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Ωδή ζ’
Ο διασώσας εν πυρί
Ρύμην ρημάτων τών σοφών, τύραννος διώκτης μή φέρων, καί θανατοί σε καί βυθώ, θαλαττίω προσρίπτει τήν άνω σοι, προξενών ως ουκ ώετο, βασιλείαν εις αιώνας καί θείαν δόξαν.
Μή προσκυνήσας τοίς γλυπτοίς, γόνυ τε μή κάμψας ειδώλοις, εις πύρ εβλήθης θλιβερόν, εις βασάνων εισήλθες τήν κάμινον, δροσιζόμενος Πνεύματος, δροσοβόλω δυναστεία Θεόφρον Μάρτυς.
Νενεκρωμένους καί βυθώ, τής Ελληνικής αθεϊας, καταποθέντας τούς λαούς, ζωηφόροις σου λόγοις ανείλκυσας μελω δών Αξιάγαστε. Ο Θεός ό τών Πατέρων ευλογητός εί.
Θεοτοκίον
Ευλογημένος ο καρπός, τής ευλογημένης γαστρός σου, όν ευλογούσιν ουρανών, αι Δυνάμεις βροτών τε συστήματα, ό ημάς λυτρωσάμενος, τής κατάρας τής αρχαίας ευλογημένη.
Ωδή η’
Παίδας ευαγείς
Λιμώ νοητώ τούς εκτακέντας, τώ άρτω τών λόγων σου εστήριξας, μόνον σέβειν Κύριον, άρτον τής ζωής ημών, καθυποδείξας Ένδοξε, ώ πάντες ψάλλομεν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Πατήσας δεινάς μηχανουργίας, εχθρού τού απατεώνος τή αθλήσει σου, ήρθης πρός περίδοξον, ύψος Αξιάγαστε, καί τών Αγγέλων έφθασας, βοών τά τάγματα.Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Ω ξένων πραγμάτων τελεσθέντων, εν σοί Λουκιανέ Μάρτυς αοίδιμε! κόλπος γάρ θαλάττιος, σώμά σου τό άγιον, εφ' ικανόν δεξάμενος ουκ ελυμήνατο, τή χέρσω διασώζει δέ σώον, ρείθρα ιαμάτων, εκβλύζον τοίς ποθούσι.
Θεοτοκίον
Καί γλώσση Παρθένε καί καρδία’ αγνήν Θεοτόκον σέ κηρύττομεν. Κύριον γάρ έτεκες, σάρκα περικείμενον, καί εν δυσί ταίς φύσεσι κατανοούμενον, όν πάσαι ουρανών αί Δυνάμεις, ανυμνολογούσιν, εις πάντας τούς αιώνας.
Ο Ειρμός
«Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω ό τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπουμενος, νύν δέ εννεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν αγείρει ψάλλουσαν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».
Ωδή θ’
Εύα μέν τό τής παρακοής
Λάμπει σου Σοφέ τό Ιερόν μνημόσυνον, ταίς ακτίσι τού πνεύματος, νέφος παθών διασκεδάζον, φωτίζον ευσεβών τά συστήματα, καί φλέγον τών δαιμόνων στρατεύματα, ό εκτελούντας ημάς φύλαττε.
Ελύθης τού σώματος δεσμών Μακάριε, καί πρός ύψος επουράνιον, χαίρων ανέπτης καί επώφθης, ωραίος τών στιγμάτων τερπνότησι, Θεώ τώ Ποιητή ώ παρίστασαι, μετά Μαρτύρων ευφραινόμενος.
Ο Μάρτυς ημών Λουκιανός συνήγαγεν, ευφημήσαι τούτου σήμερον, άθλους λαμπρούς καί τούς αγώνας, τήν μέχρι τελευτής γενναιότητα, θαυμάτων τε τήν χάριν τήν άφθονον, όν επαξίως μακαρίζομεν.
Θεοτοκίον
Σοφίας δοχείον υπέρ νούν τής κρείττονος, ανεδείχθης Κόρη Πάναγνε, έμψυχος θρόνος τε καί πύλη, διό σε τών βροτών τά συστήματα, Αγγέλων τε δοξάζει στρατεύματα, μόνην τών πάντων υπερέχουσαν.
Ο Ειρμός
Εύα μέ τώ τής παρακοής νοσήματι, τήν κατάραν εισωκίσατο, σύ δέ Παρθένε Θεοτόκε, τώ της κυοφορίας βλαστήματι, τώ κόσμω, τήν ευλογίαν εξήνθησας, όθεν σε πάντες μακαρίζομεν».
Εξαποστειλάριον
Τοίς Μαθηταίς
Πνευματικής ως έμπλεως, χάριτος καί σοφίας, Λουκιανέ πανεύφημε, τήν Θεόπνευστον Μάρτυς, Γραφήν ηρμήνευσας πάσαν, πλάνην δέ τών Ελλήνων, ήλεγξας τήν πολύθεον, καί ψευδώνυμον γνώσιν, τήν δέ Χριστού, Εκκλησίαν ηύφρανας, Αθλοφόρε, φαιδρύνων εν τοίς λόγοις σου, Ορθοδόξων τά πλήθη.
Θεοτοκίον
Ναός εγένου Πάναγνε, τής Θεότητος όλης, τόν τής Τριάδος ένα γάρ, τέτοκας απορρήτως, διπλούν τή φύσει Παρθένε, εν μιά υποστάσει, όν εκτενώς ικέτευε, σώσαι τούς σέ υμνούντας, εκ πειρασμών, καί Κινδύνων Δέσποινα Θεοτόκε, σοί γάρ τό Χαίρε κράζομεν, προστασία τού κόσμου.