Τα Μηναία
ΤΗ ΙΘ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μνήμη τού Αγίου Προφήτου Ιωήλ καί τού Αγίου Μάρτυρος Ουάρου.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Προσόμοια Στιχηρά.
Τρία τού Προφήτου
Ήχος πλ.δ'
Ώ τού παραδόξου θαύματος
Τό θείον Πνεύμα εκκέχυται, ως ο σεπτός Ιωήλ, προφητεύων εθέσπισε, παρ' αυτού κινούμενος, εφ' ημάς τούς πιστεύοντας, καί μυστηρίων θείων φανέρωσιν, αποκαλύπτει, καί προφητεύουσιν, οι τήν ενέργειαν, τήν αυτού δεξάμενοι, καί θεϊκή, αίγλη φωτιζόμενοι, καί θεία χάριτι.
Θεηγορίας ανάπλεως, ο θαυμαστός Ιωήλ, ως πηγή εκπορεύεται, τάς ψυχάς αρδεύουσα, εκ τού οίκου σου Δέσποτα, καί γλυκασμόν ημίν απεστάλαξε, τάς διανοίας καταγλυκαίνοντα, όλος μετάρσιος, γεγονως τώ πνεύματι, δι ' αρετής, ανακουφιζόμενος, πρός θείον ύψωμα.
Προφητική παρρησία σου, καί νοερά πρός Θεόν, Ιωήλ οικειότητι, δι' ής τά ουράνια, κατοπτεύεις θεάματα, υπέρ ημών αυτόν εξιλέωσαι, τών εκτελούντων, πίστει τήν μνήμην σου, λύσιν αιτούμενος, τών πταισμάτων ένδοξε, καί μετοχήν, θείων απολαύσεων, καί μέγα έλεος.
Καί τρία τού Μάρτυρος
Ήχος πλ. β’
Όλην αποθέμενοι
Άθλους θεασάμενος, τών καλλινίκων Μαρτύρων, θάρσους θείου έμπλεως, γεγονώς εισέδραμες εις τό στάδιον, καί Χριστόν Ούαρε, δι' ημάς άνθρωπσν, γεγονότα ανεκήρυξας, μή πτήξας θάνατον, μηδέ τά προκείμενα βάσανα, διό καταικιζόμενος, καί ανηλεώς συγκοπτόμενος, έχαιρες τελείω, νοϊ αποσκοπούμενος σοφέ, τήν διαμένουσαν εύκλειαν, τοίς Θεόν ποθήσασι.
Σάρκας σύν τοίς αίμασι, καταπιπτούσας εώρας, καί ως άλλου πάσχοντος, Αθλητά διέκεισο γενναιότατε, προσδεθείς ξύλω γάρ, σπαραγμούς ήνεγκας, υπ' ανόμων καρτερώτατα, Θεού εις χείρας δέ, πνεύμά σου τό θείον παρέδωκας, εκπλήξας τούς ορώντάς σε, ταίς απεριτρέπτοις ενστάσεσιν, όθεν σε τιμώμεν, μεγάλως αριστεύσαντα Σοφέ, καί καθελόντα τόν τύραννον, Ούαρε τοίς πόνοις σου.
Αλείφουσα μύροις σε, η θαυμαστή Κλεοπάτρα, υπό γήν κατέθετο, καί ναόν πανάγιον ανεδείματο, εορτήν άγουσα, θαυμαστήν Ούαρε, καί πιστώς σε λιτανεύουσα. ής τό παιδάριον, νοητή στρατεία κατέλεξας, καί δόξη κατεκάλλυνας, καί χοροίς Αγίων συνέταξας, ού περ τής μερίδος, αξίωσον ημάς τούς ευσεβώς, τήν σήν τελούντας πανήγυριν, Μάρτυς αξιάγαστε.
Δόξα… Καί νύν... Θεοτοκίον
Μόνος υπέρ άπαντας, υιούς ανθρώπων ό τάλας, μόνος επλημμέλησα, τά καί λόγω άφθεγκτα καί ακούσματι, μηδαμώς Άχραντε, φορητά πέλοντα, διά τούτό σου καί δέομαι. Σύγγνωθι Δέσποινα, σύγγνωθι καί δός μοι μετάνοιαν, δός μοι εξομολόγησιν, δός μοι στεναγμούς τε καί δάκρυα, ίνα διά τούτων, συντρίβων τήν καρδίαν μου αεί, κράζω τό, Ήμαρτον Κύριε, ιλάσθητι σώσόν με.
Η Σταυροθεοτοκίον
Ρομφαία ως έφησεν, ο Συμεών τήν καρδίαν, τήν σήν διελήλυθε, Παναγία Δέσποινα, ότε έβλεψας, τόν εκ σού λάμψαντα, απορρήτω λόγω υπ' ανόμων ως κατάκριτον, Σταυρώ υψούμενον, όξος και χολήν τε γευόμενον, πλευράν τε ορυττόμενον, χείράς τε καί πόδας ηλούμενον, καί οδυρομένη, ωλόλυζες βοώσα μητρικώς. Τί τούτο, τέκνον γλυκύτατον, τό καινόν μυστήριον.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες, είς τής Οκτωήχου, καί τών Αγίων οι παρόντες δύο. Ο Κανών τού Προφήτου, ού η Ακροστιχίς.
Χρησμούς, Ιωήλ τού Προφήτου θαυμάσω.
Ποίημα Θεοφάνους
Ωδή α' Ήχος β'
Δεύτε λαοί
Χορός ημίν, τών Προφητών συνευφραίνεται, εγκωμιαζομένου σου, τού ούρανόφρονος, Ιωήλ θεοφάντορ, μεθ' ών ημάς σωθήναι, Μάκαρ δυσώπησον.
Ρημα Θεού, προκαταγγέλλων θεσπέσιε, τήν χαλεπήν εμήνυσας, οργήν καί ένδικον, τήν εκ τής ασεβείας, συμβάσαν τώ λαώ σου τώ ματαιόφρονι.
Η θαυμαστή, καί φωτοφόρος τού Πνεύματος, ζωοποιός επίπνοια, σοί επεσκίασε, καί μελλόντων τήν γνώσιν, ενέπνευσε Προφήτα, μακαριώτατε.
Θεοτοκίον
Σέ η σκηνή, τού μαρτυρίου προέγραψε, πολυειδώς τυπούμενον, αποδεικνύουσα, τόν εκ σού σαρκωθέντα, ατρέπτως Θεομήτορ, Πάναγνε Δέσποινα.
Ο κανών τού Μάρτυρος, φέρων , Ακροστιχίδα.
Άθλους επαινείν Ουάρου κλέος μέγα. Ιωσήφ
Ωδή α' Ήχος πλ. β'
Ως εν ηπείρω
Αναφανείς εν τώ ύψει τής τού Χριστού, Εκκλησίας Ούαρε, ώσπερ ήλιος φαιδρός, αστραπαίς ελάμπρυνας τών σών, παλαισμάτων τά τής γής Μάκαρ πληρώματα.
Θείας αγάπης Παμμάκαρ κατασχεθείς, τώ γλυκίστω έρωτι, απηρνήσω σεαυτόν, καί πρός πάσαν βάσανον σαρκός, προσεχώρησας στερρώς αγωνισάμενος.
Λελογισμένως τών θείων αγωνιστών, τοίς δεσμοίς συνέδησας, Αθλοφόρε σεαυτόν, καί τής πλάνης έλυσας δεσμά, σταθηρά υπομονή πολλών κολάσεων.
Θεοτοκίον
Ουπερούσιος Λόγος σου εν γαστρί, υπέρ λόγον ώκησε, καί τεχθείς θεοπρεπώς, τών Μαρτύρων άχραντε χορούς, επεσπάσατο, μεθ' ών υμνολογούμέν σε.
Τού Προφήτου
Ωδή γ’
Στερέωσον ημάς
Μυούμενοι τοίς σοίς σοφοίς δόγμασι, νηστείαν Προφήτα καί θεραπείαν, ευσεβώς ανακηρύττομεν, εις τόν οίκον Κυρίου πορευόμενοι.
Οι ταίς σαίς διδαχαίς ακολουθήσαντες, εξ όλης καρδίας καί διανοίας, εν κλαυθμώ τε καί δεήσεσι, τόν Θεόν εκζητούμεν αξιάγαστε.
Υπέφηνας ημίν τού Παντοκράτορος, Δεσπότου Προφήτα μακροθυμίαν, καί τήν θείαν αγαθότητα, διετράνωσας τούτου καί χρη στότητα.
Θεοτοκίον
Συνέλαβες Αγνή Θεόν καί έτεκες, τόν Λόγον αφράστως σεσαρκωμένον, εν Προφήταις τόν λαλήσαντα καί τελέσαντα τουτων τά κηρύγματα.
Τού Μάρτυρος
Ου έστιν Άγιος ως σύ
Υπήλθες γνώμη σταθηρά, τούς ανδρείους αγώνας, νευρωθείς ταίς ελπίσι, τών μελλόντων αγαθών, καί τών Μαρτύρων Χριστού, ταίς πανσόφοις, Μάκαρ παραινέσεσι.
Στρατόν Αγίων Αθλητών, εναθλούντα νομίμως, καθορών τήν εκείνων, επεδείξω ανδρικώς, στερρότητα ομιλών, πολυτρόποις Ούαρε κολάσεσιν.
Εν παρατάξει Ιερά Ούαρε ως γενναίος, στρατιώτης ευρέθης, καί κατέσφαξας πληθύν, ανδρείας ξίφει Σοφέ, πολεμίων, νίκαις κλεϊζόμενος.
Θεοτοκίον
Παρθένε Μήτηρ τού Θεού, τής εμής ραθυμίας, τό βαρύτατον σκότος, καί τά νέφη τών παθών, τώ φωτισμώ τής εν σοί, δυσωπώ σε, χάριτος απέλασον.
Ο Ειρμός
«Ούκ έστιν Άγιος ως σύ, Κύριε ο Θεός μου, ο υψώσας τό κέρας, τών πιστών σου αγαθέ, καί στερεώσας ημάς, εν τή πέτρα τής Ομολογίας σου».
Κάθισμα τού Προφήτου
Ήχος δ'
Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ
Τών μολυσμών προκαθαρθείς τής καρδίας, δοχείον ώφθης καθαρόν θεορρήμον, τού Παναγίου Πνεύματος Προφήτα Ιωήλ, όθεν καθυπέδειξας, αληθείας τήν γνώσιν, καί προανεκήρυξας, τού Σωτήρος καί Κτίστου, τήν εν σαρκί επέλευσιν εν γή, τήν επ' εσχάτων φανείσαν τοίς έθνεσι.
Δόξα… Τού Μάρτυρος
Ήχος α'
Τόν τάφον σου Σωτήρ
Τούς άθλους τών σεπτών, θεωρήσας Μαρτύρων, καί τούτων τά δεσμά, ασπαζόμενος πόθω, είς ύψος ανέδραμες, μαρτυρίου Πανθαύμαστε, επί ξύλου γάρ, αναρτηθείς τάς αικίσεις, εκαρτέρησας, έως εις χείρας Κυρίου, τό πνεύμα παρέδωκας.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Ανύμφευτε Αγνή, Θεοτόκε Μαρία, η μόνη τών πιστών, προστασία καί σκέπη, κινδύνων καί θλίψεων, καί δεινών περιστάσεων, πάντας λύτρωσαι, τούς επί σοί τάς ελπίδας, Κόρη έχοντας, καί τάς ψυχάς ημών σώσον, ταίς θείαις πρεσβείαις σου.
Η Σταυροθεοτοκίον
Η άσπιλος αμνάς, τόν αμνόν καί ποιμένα, κρεμάμενον νεκρόν, επί ξύλου ορώσα, θρηνούσα εφθέγγετο, μητρικώς ολολύζουσα. Πώς ενέγκω σου, τήν υπέρ λόγον Υιέ μου, συγκατάβασιν, καί τό εκούσιον πάθος, Θεέ υπεραγαθε;
Τού Προφήτου
Ωδή δ'
Εισακήκοα τήν ακοήν
Ίλεως γενού Κύριε, τοίς ευσεβώς πρός σέ μετανοούσιν, ως μόνος οικτίρμων καί πολυέλεος.
Ως προήγγειλας Ένδοξε, παρά Θεού εκκέχυται τό Πνεύμα, επί πάσαν σάρκα ήδη πιστεύσασαν.
Η τού Πνεύματος κάθοδος, τους Μαθητάς σοφίσασα Κυρίου, τούς σούς θεηγόρους λόγους ετέλεσε.
Θεοτοκίον
Λελυτρωμένοι Πάναγνε, τών ζοφερών του Άδου κενεώνων, τώ θείω σου τόκω, σέ μακαρίζομεν.
Τού Μάρτυρος
Χριστός μου δύναμις
Αγίοις στίγμασι, καλλωπιζόμενος, ωραιότατος ώφθης καί τώ Θεώ , Ούαρε ποθούμενος, τώ στεφανώσαντι τήν σήν, κορυφήν αξιοθαύμαστε.
Ικρίω ένδοξε, προσαναρτώμενος, καί εις γήν τεταμένος τούς χαλεπούς, πόνους εκαρτέρησας δι' ών τήν άπονον ζωήν, εκληρώσω αγαλλόμενος.
Νομίμως βλέποντες, οι θείοι Μάρτυρες, εναθλούντά σε Μάκαρ υπομονής, λόγοις παρεθάρρυνον, μεθ' ών τούς πόνους τούς μακρούς, διανύσας μεμακάρισαι.
Θεοτοκίον
Ιλύος Δέσποινα, παθών ανάγαγε, καί τής ταλαιπωρίας τών λογισμών, τών αλλοτριούντων με, Θεού τού μόνου καθαρού, ίνα πίστει μακαρίζω σε.
Τού Προφήτου
Ωδή ε'
Τής νυκτός διελθούσης
Την Χριστού παρουσίαν, Ιωήλ ο θείος, διαρρήδην πάσι προέλεγεν. Ότι ήξει καί σώσει, ανθρώπων τό γένος, εκ τής τών ειδώλων κακότητος.
Ολικώς ανανεύσας, ένδοξε Προφήτα, πρός τά υπέρ νούν καί διάνοιαν, προφητείας τήν χάριν, είλκυσας εκείθεν, καί δικαιοσύνην εκήρυξας.
Υπέρ τών σέ υμνούντων, πρέσβευε σωθήναι, πάσης επηρείας πανόλβιε, Ιωήλ καί τής θείας, χάριτος καί αίγλης, καταξιωθήναι δυσώπησον.
Θεοτοκίον
Παναγία Παρθένε, Δέσποινα τού κόσμου, τούς σέ Θεοτόκον κηρύττοντας, εξ αμέτρων πταισμάτων, πρέσβευε ρυσθήναι, καί βιωτικών περ ιστάσεων.
Τού Μάρτυρος
Τώ θείω φέγγει σου
Νευρούσαι νεύσεσι θεϊκαίς, καί τούς ανενδότους σπαραγμούς, φέρεις γενναίω φρονήματι, Ούαρε σπαράττων τήν τού αλάστορος, καρδίαν τού κακίαν δημιουργήσαντος, ο περιδέξιος Αθλητής, βλέπων εκπιπτούσας εις τήν γήν, τάς εαυτού σάρκας έχαιρε, τάς αιωνιζούσας νοϊ λαμπρότητας, καί θείας αντιδόσεις προφανταζόμενος. Υμνώ σε Κύριε ό Θεός, καί δοξολογώ καί προσκυνώ, τών αγαθών αξιούμενος, τών ητοιμασμένων τοίς σέ ποθήσασιν, ο Μάρτυς εν τώ πάσχειν Ούαρος έκραζεν.
Θεοτοκίον
Αναφανείσα τών Χερουβίμ, καί τών Σεραφίμ ως αληθώς, αγιωτέρα Πανάμωμε, πάντας τούς πιστώς σε νύν μακαρίζοντας, αγίασον καί σώσον τή μεσιτεία σου.
Τού Προφήτου
Ωδή ς’
Αβυσσος αμαρτημάτων
Ρέουσι τών σών δογμάτων, πηγαί τής θεηγορίας, καί τόν ψυχοτρόφον γλυκασμόν, στάζουσιν Ένδοξε, αρδεύουσαι, τούς πιστώς σε τιμώντας.
Όρος σε τής προφητείας, γλυκύτητα αποστάζον, καί θεοσεβείας Ιωήλ, κήρυκα πάνσοφον, γνωρίζομεν θεηγόρε Προφήτα.
Φρούρησον σαίς ικεσίαις, Θεού Προφήτα ως έχων, θείαν παρρησίαν πρός τόν Θεόν, τούς πόθω υμνούντάς σου, τήν ένδοξον, καί αοίδιμον μνήμην.
Θεοτοκίον
Φώτισον η φώς τεκούσα, τό άδυτον τάς καρδίας, τών δοξολογούντων σε πιστώς, άχραντε Δέσποινα, καί τόν εκ σού απορρήτως τεχθέντα.
Τού Μάρτυρος
Τού βίου τήν θάλασσαν
Ρημάτων ηλόγησας, παρανόμου δικαστού, καί τήν πυράν υπέμεινας, τών ανυποίστων πόνων καρτερικώς, πολύαθλε Ούαρε, πρεσβευτά τών εν πίστει ανυμνουντων σε.
Ουκ έληξε τύραννος, ό παράφρων ταίς πληγαίς, ανηλεώς συγκόπτων σε, έως Θεού εις χείρας τήν ιεράν, ψυχήν εναπέδωκας, καλλοναίς λαμπρυνθείσαν τών αγώνων σου.
Υψώθης μιμούμενος, επί ξύλου τόν Χριστόν, καί εν αυτώ κρεμάμενος, τήν σήν ψυχήν παρέδωκας τώ Θεώ, τώ σέ στεφανώσαντι, Αθλοφόρε νομίμως αριστεύσαντα.
Θεοτοκίον
Κυβέρνησον Δέσποινα, εν πελάγει τών δεινών, χειμαζομένην πάντοτε, τήν ταπεινήν ψυχήν μου, καί γαληνόν, πρός όρμον ανάγαγε, αδιστάκτω σε γνώμη μακαρίζουσαν.
Ο Ειρμός
«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών, τών πειρασμών τώ κλύδωνι, τώ εύδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι, Ανάγαγε, εκ φθοράς τήν ζωήν μου πολυέλεε».
Συναξάριον
Τή ΙΘ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Προφήτου Ιωήλ.
Στίχοι
Ο γής Ιωήλ εκτραγω δήσας πάθη,
Μετήλθεν εκ γής είς τόπον κρείττω πάθους.
Εννεακαιδεκάτη μόρος αμφ' εκάλυψεν Ιωήλ.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Ουάρου καί τών σύν αυτώ.
Στίχοι
Ξεσμούς απείρους καρτερούντος Ουάρου,
Σατάν πλάνης έξαρχος Ουαί μοι! λέγει.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Σαδώθ, καί τών σύν αυτώ είκοσι καί εκατόν Μαρτύρων, εν Περσίδι τελειωθέντων.
Στίχοι
Σαδώθ ο θείος τήν κάραν τμηθείς ξίφει,
Θεού Σαβαώθ νύν παρίσταται θρόνω.
Δεκάς δεκαπλή Μαρτύρων συμμαρτύρων,
Καί δίς δέκα θνήσκουσι πληγέντες ξίφει.
Ο Άγιος Λεόντιος ο φιλόσοφος, εν ειρήνη τελειούται.
Οι Άγιοι Φήλιξ πρεσβύτερος καί Ευσέβιος Διάκονος ξίφει τελειούνται.
Ο 'Οσιος πατήρ ημών Ιωάννης ο θαυματουργός, ο κατά τό όρος τού Ρίλα ασκήσας, καί τήν εκείσε μονήν οικοδομήσας, εν ειρήνη τελειούται.
Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Τού Προφήτου
Ωδή ζ'
Ο τήν κάμινον πάλαι
Η εκπορευομένη, εκ τού οικου Κυρίου, καί ποτίζουσα κρήνη, ως προέφης προήλθε, Προφήτα πανσεβάσμιε.
Τόν χειμάρρουν τών σχοίνων, σιτοφόρον ειργάσω, τής τρυφής ο χειμάρρους, Ιωήλ ως προείπεν. Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός ό τών Πατέρων ημών.
Θεοτοκίον
Ο τά πάντα ποιήσας, γεννηθείς εκ Παρθένου, διεσώσατο κόσμον, ευσεβώς ανυμνούντα. Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.
Τού Μάρτυρος
Δροσοβόλον μέν
Λαμπρυνθέντα σε αγώνων επιδόσεσιν, η Κλεοπάτρα ένδοξε, συνεκόμισεν, ευραμένη κλέος διά σού, τής πίστεως άξιον σαφώς, ής ενεδείξατο θερμώς, εις σέ τελείω νοϊ.
Επιχέουσά σοι δάκρυα καί μύροις σε, εντίμοις επαλείφουσα, κατακρύπτει σε, υπό γήν ή πάνσεμνος γυνή, ενθάψαντα πλάνην πονηράν, καί ταίς εκ τάφου αστραπαίς, φωταγωγούντα ημάς.
Ούκ ενέδωκεν οσίως θεραπεύουσα, σέ τόν Χριστού θεράποντα, η αείμνηστος, έως ώφθης πρόξενος αυτή, Σοφέ βασιλειας ουρανών, ής ηξιώθη διά σού, σύν τώ φιλτάτω υιώ.
Θεοτοκίον
Συντριβέντα με αμέτροις παραβάσεσι, Παρθένε μεσιτεία σου, καινοποίησον, ιατρεύουσά μου τήν ψυχήν, καί λόγον παρέχουσα βοάν. Ευλογημένη η Θεόν σαρκί κυήσασα.
Τού Προφήτου
Ωδή η'
Τόν πάλαι δροσίσαντα
Υπέδειξας ένδοξε, μετανοίας τούς τρόπους εμφανώς, τόν εύσπλαγχον Κύριον, εγγυώμενον τοίς πίστει πρός αυτόν, προσιούσι καί ψάλλουσιν. Ευλογείτε καί υπερυψούτε, Θεόν εις τούς αιώνας.
Θεράπων γενόμενος, τού Κυρίου προφήτα Ιωήλ, τά τούτου μυστήρια, επιστεύθης προφητευων τοίς λαοίς, ανυμνούσι καί λέγουσιν. Ευλογείτε καί υπερυψούτε, Θεόν εις τούς αιώνας.
Αφέσεις προχέουσι, τού Ιούδα θαυμάτων ποταμοί, Απόστολοι ένδοξοι, τού Κυρίου ως προέφη Ιωήλ, τούς βοώντας αρδεύοντες. Ευλογείτε καί υπερυψούτε, Θεόν εις τούς αιώνας.
Θεοτοκίον
Υπόστασιν σύνθετον, εν δυσί ταίς ουσίαις τόν Χριστόν, Πανάμωμε τέτοκας, διαμείνασα Παρθένος καθαρά, όν υμνούντες κραυγάζομεν. Ευλογείτε καί υπερυψούτε, είς πάντας τούς αιώνας.
Τού Μάρτυρος
Εκ φλογός τοίς Οσίοις
Μητρικώς υπακούσας Μάρτυς δεήσεων, ουρανίω στρατεία λαμπρώς εστράτευσας, παίδα τόν οεπτόν, καί τής σής συμμεθέξοντα, έδειξας ευκλείας, αρρήτω συμπαθεία.
Εξ Αιγύπτου σε όλβον ώς περ πολύτιμον, μετηγάγετο Μάρτυς καταπλουτίζοντα, θείαις δωρεαις, Κλεοπάτρα ιάσεων, πάσαν Παλαιστίνην, τήν πόθω σε τιμώσαν.
Γεγηθώς τούς αγώνας τούς σούς διήνυσας, στρατιώτα γενναίε τού Παντοκράτορος, καί ως νικητής, παρ' αυτού εστεφάνωσαι, Ούαρε παμμάκαρ, τών Αθλοφόρων κλέος.
Θεοτοκίον
Αμαρτίας συνάπτω εφ' αμαρτήμασι, καί τό μέλλον ου φρίττω φρικτόν κριτήριον, ίασαι Αγνή τής ψυχής μου τήν πώρωσιν, καί τή σή πρεσβεία, επίστρεψόν με σώσον.
Ο Ειρμός
«Εκ φλογός τοίς Οσίοις δρόσον επήγασας, καί δικαίου θυσίαν ϋδατι έφλεξας, άπαντα γάρ δράς, Χριστέ μόνω τώ βούλεσθαι. Σέ υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας».
Τού Προφήτου
Ωδή θ'
Η εν ουρανοίς
Μετά Προφητών ως υποφήτης, χαρμονικώς εν επουρανίοις, νύν ευφραίνη σκηνώμασιν.
Άνωθεν ημάς νύν εποπτεύοις, τούς ευσεβώς σε δοξολογούντας, θεηγόρε πανόλβιε.
Σύντομον οδόν τής σωτηρίας, ο Ιωήλ διά μετανοίας, θεοφρόνως υπέδειξεν.
Θεοτοκίον
Ώρθωσας ημάς τούς πεπτωκότας, Μήτηρ Θεού, εύσπλαγχνον Δεσπότην, καί Σωτήρα γεννήσασα.
Τού Μάρτυρος
Θεόν ανθρώποις ιδείν
Ισχύν καθείλες τού πολεμήτορος, τήν θεϊκην σαφώς περιζωσάμενος δύναμιν, Αθλητά γενναιότατε Ούαρε, όθεν σε ευφημούμεν, ίασιν άφθονον, εκ τών σών λειψάνων, οι πιστοί απαρυόμενοι.
Ως φώς ως όρθρος ως μέγας ήλιος, πάση τή γή η μνήμη σου εξήπλωται Ούαρε, σελασφόροις φωτίζουσα λάμψεσι, σού τών σεπτών αγώνων, πάντας πανεύφημε, καί τόν σκοτασμόν τών καρδιών αποδιώκουσα.
Σύν σοί αστράπτοντα ως εώρακε, δόξη πολλή τόν ίδιον υιόν η φιλότεκνος, τόν τών όλων Θεόν εμεγάλυνε, σέ δέ γνησιωτάτως, Μάρτυς εδόξασε, μέγιστον προστάτην, εμφανώς καταπλουτήσασα.
Η γή εν ή σου τό καρτερώτατον, σώμα Σοφέ κατάκειται, ενθέως ηγίασται, αλλά δίδου ημίν ταίς πρεσβείαις σου, λύσιν αμαρτημάτων, βίου διόρθωσιν, Ούαρε καί πάντων, δυσχερών τήν απολυτρωσιν.
Θεοτοκίον
Φανείς Παρθένε εκ σού ο Κύριος, τής φωτεινής νεφέλης, τής Αιγύπτου τά ξόανα, παντελεί απωλεία παρέδωκε, πλήθους δέ Αθλοφόρων, ταύτην ηξίωσε, φέρειν μιμουμένων, τά αυτού σεπτά παθή ματα.
Ο Ειρμός
«Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον, όν ού τολμά Αγγέλων ατενίσαι τά τάγματα, διά σού δέ Πάναγνε, ωράθη βροτοίς, Λόγος σεσαρκωμένος, όν μεγαλύνοντες, σύν ταίς ούρανίαις, στρατιαίς σέ μακαρίζομεν».