Τα Μηναία
ΤΗ Κ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μνήμη τού Αγίου Μεγαλομάρτυρος Αρτεμίου.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.
Ήχος δ’
Ως γενναίον εν Μάρτυσιν
Ουρανίαις ελλάμψεσι, φωτισθείς τήν διάνοιαν, τό τής πλάνης έφυγες σκότος Ένδοξε, καί τώ φωτί προσεπέλασας, Χριστού τού Θεού ημών, καί ταίς χάρισιν αυτού, καταυγάζεις τά πέρατα, διό πρέσβευε, εκ φθοράς καί κινδύνων λυτρωθήναι, τούς εν πίστει εκτελούντας, τήν αεισέβαστον μνήμην σου.
Επιπνοία τού Πνεύματος, μυηθείς γνώσιν ένθεον, τόν τών όλων Κτίστην έγνως Αρτέμιε, καί τούς τή κτίσει λατρεύοντας, πανσόφως διήλεγξας, καί ωδήγησας λαούς, εις Θεού τήν επίγνωσιν, δι' όν ήθλησας, καί τό στέφος εδέξω τών καμάτων, λυτρωθήναι ικετεύων, διαφθοράς τούς υμνούντάς σε.
Πολυτρόποις κολάσεσι, χαλεπαίς μαστιγώσεσι, παραδούς αικίζεσθαι τό πολύαθλον, καί καρτερώτατον σώμά σου, θεόφρον Αρτέμιε, ούκ ηρνήσω τόν Χριστόν, ου ξοάνοις επέθυσας, αλλ' υπέμεινας, ώς περ πάσχοντος άλλου αναμένων, τάς μελλούσας αντιδόσεις, καί τήν αθάνατον εύκλειαν.
Δόξα… Ήχος β'
Τού Στουδίτου
Τόν νοερόν φωστήρα τής πίσΤεως, Αρτέμιον τιμήσωμεν, ότι ήλεγξε Βασιλέα τόν έχθιστον. καί τώ αίματι τού μαρτυρίου αυτού, τήν Εκκλησίαν Θεός επορφύρωσεν, όθεν καί απέλαβε, τών ιαμάτων τήν χάριν τήν άφθονον, τού ιάσθαι τάς νόσους, τών πιστώς προστρεχόντων, εν τή σορώ τών λειψάνων αυτού.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Ότε, εκ τού ξύλου σε
Σκέπη, καί αντίληψις ημών, τών Χριστιανών σύ υπάρχεις, καί προσφυγή κραταιά, Μήτηρ τού Θεού ημών, αλλά καί νύν καί αεί, τή αγρύπνω δεήσει σου, μή παύση πρεσβεύειν, σώζεσθαι τούς δούλους σου, εκ περιστάσεως, πάντες, ότι σέ μετά Θεόν, έχομεν αντίληψιν μόνην, οι Χριστιανοί καί καταφύγιον.
Η Σταυροθεοτοκίον
Ότε, η πανάμωμος αμνάς, άρνα τόν αυτής εθεώρει, ελκόμενον πρός σφαγήν, θρήνοις ενεκόπτετο, βοώσα ολολυγμοίς. Τί σοι δήμος αχάριστος, γλυκύτατον Τέκνον, ήδη ανταπέδωκεν, ό απολαύσας ποτέ, οίμοι! σών πολλών δωρημάτων; πώς δέ καί τόν πόνον ενέγκω, ότι θέλων ταύτα νύν υφίστασαι;
Εις τόν Στίχον, Στιχηρά της Οκτωήχου.
Δόξα... Ήχος πλ. β’
Σήμερον η οικουμένη πάσα, ταίς τού Αθλοφόρου αυγάζεται ακτίσικαί η τού Θεού Εκκλησία, τοίς άνθεσιν ωραϊζομένη, Αρτέμιε βοά σοι, θεράπον Χριστού, καί προστάτα θερμότατε, μή ελλίτης πρεσβεύων, υπέρ τών δούλων σου.
Καί νύν… Θεοτοκίον
Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής. Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.
Η Σταυροθεοτοκίον
Τριήμερος ανέστης
Η Πάναγνος ως είδέ σε, επί Σταυρού κρεμάμενον, θρηνωδούσα, ανεβόα μητρικώς. Υιέ μου καί Θεέ μου, γλυκύτατόν μου τέκνον, πώς φέρεις πάθος επονείδιστον.
Απολυτίκιον
Ήχος δ’ Ταχύ προκατάλαβε
Ο Μάρτυς σου, Κύριε, εν τή αθλήσει αυτού, τό στέφος εκομίσατο τής αφθαρσίας, εκ σού τού Θεού ημών, έχων γάρ τήν ισχύν σου, τούς τυράννους καθείλεν, έθραυσε καί δαιμόνων, τά ανίσχυρα θράση. Αυτού ταίς ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός, σώσον τάς ψυχάς ημών.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου ο παρών, ού η Ακροστιχίς.
Τήν σήν νέμοις μοι πλουσίαν χάριν Μάκαρ. Ιωσήφ.
Ωδή α' Ήχος β'
Εν βυθώ κατέστρωσε
Τόν αγώνα Μάρτυς τόν καλόν, ως αγωνισάμενος, καί τούς λαμπρούς στεφάνους κομισάμενος, τώ φωτί παρίστασαι, φωτιζόμενος κατά μέθεξιν άϋλον, όθεν δυσωπούμεν, φώτισον ημάς ταίς ικεσίαις σου.
Η φαιδρά σου Μάρτυς εορτή, πάντας συνεκάλεσε, χαρμονικώς εις πανδαισίαν σήμερον, προθείσα τούς άθλους σου, τά παλαίσματα, καί τήν ανδρείαν ένστασιν, ών κατατρυφώντες, πίστει σε καί πόθω μακαρίζομεν.
Νεκρωθέντα Μάκαρ εν σταυρώ, τόν ακατανόητον, σωματικώς κατανοήσας Κύριον, τής ζωής τόν αίτιον, εθελούσιον επεπόθησας νέκρωσιν, τήν διά βασάνων, όθεν αθανάτου δόξης έτυχες.
Θεοτοκίον
Σαρκωθείς εκ σού θεοπρεπώς, Λόγος ό ασώματος, υπερβολή φιλανθρωπίας Πάναγνε, πάθει προσωμίλησε, καί απάθειαν τοίς ανθρώποις επήγασεν, ο δεδοξασμένος Κύριος, ενδόξως γάρ δεδόξασται.
Ωδή γ'
Εξήνθησεν η έρημος
Μαρτύρων καλλωπίζεσθαι, τοίς στεφάνοις Ένδοξε, επιποθών υπήνεγκας, τών μαστίγων καί τών στρεβλώσεων, τάς πικράς αλγηδόνας θεία χάριτι.
Ουκ έσεισε τόν πύργον σου, τής καρδίας Πάνσοφε, η σφοδροτάτη πρόσρηξις, τών βασάνων, καί γάρ εστήρικτο, νοητήν επί πέτραν τήν ασάλευτον.
Ικρίω αναρτώμενος, καί νιφάσι πάντοθεν, τών σπαραγμών κυκλούμενος, σού τό όμμα πρός τόν δυνάμενον, ενητένιζες σώζειν Αξιάγαστε.
Θεοτοκίον
Σεσάρκωται βουλήματι, εξ αιμάτων Δέσποινα, σού παναχράντων Κύριος, διασώζων τήν ανθρωπότητα, καί Μαρτύρων τούς δήμους επεσπάσατο.
Ο Ειρμός
«Εξήνθησεν η έρημος, ωσεί κρίνον Κύριε, η τών εθνών στειρεύοθσα, Εκκλησία τή παρουσία σου, εν ή εστερεώθη η καρδία μου».
Κάθισμα Ήχος δ’
Ο υψωθείς
Τόν στρατιώτην τού Χριστού τόν αήττητον, καί καθαιρέτην τού εχθρού γενναιότατον, τόν εν μεγίστοις τέρασιν εκλάμψαντα, άπαντες Αρτέμιον, ευφημήσωμεν πίστει, βρύει γάρ ιάματα, τοίς προστρέχουσι πόθω, καί καταπαύει πάθη χαλεπά, καί τών εν θλίψει ανθρώπων προϊσταται.
Δόξα… καί νύν... Θεοτοκίον
Ο επί θρόνου Χερουβίμ καθεζόμενος, καί εν τοίς κόλποις τού Πατρός αύλιζόμενος, ως επί θρόνου κάθηται Αγίου αυτού, Δέσποινα εν κόλποις σου, σαρκικώς, ο Θεός γάρ, όντως εβασίλευσεν, επί πάντα τά έθνη, καί συνετώς νύν ψάλλομεν αυτώ, όν εκδυσώπει, σωθήναι τούς δούλους σου.
Η Σταυροθεοτοκίον
Τόν εξ ανάρχου τού Πατρός γεννηθέντα, η επ' εσχάτων σε σαρκί τετοκυία, επί Σταυρού κρεμάμενον Ορώσά σε Χριστέ, Οίμοι! ποθεινότατε, Ιησού ανεβόα, πώς ο δοξαζόμενος, ως Θεός υπ' Αγγέλων, υπό ανόμων νύν βροτών Υιέ, θέλων σταυρούσαι; Υμνώ σε μακρόθυμε.
Ωδή δ’
Ελήλυθας, εκ Παρθένου
Μιμούμενος, τόν ταθέντα εν ξύλω θελήματι, υψώθης τεινόμενος, καί ωμοτάτως ξεόμενος, καί αποδυόμενος, τούς δερματίνους χιτώνας τής νεκρώσεως.
Οι πόνοι σου, τής σαρκός καί δεινών η επίτασις, τήν άπονον λήξίν σοι, Μάρτυς σαφώς προεξένησαν, ής νύν εμφορούμενος, άπαντα πόνον κουφίζεις τών ψυχών ημών.
Ισαγγέλω, γεγονότι τών άθλων λαμπρότησι, χειρός δι' Αγγέλου σοι, πέμπει τροφήν ο ούράνιος, άρτος η ζωή ημών, ενδυναμούσάν σε Μάρτυς παναοίδιμε.
Θεοτοκίον
Παρθένον σε, μετά τόκον αμίαντον άφθορον, Θεός συνετήρησεν, ο ευδοκήσας εν μήτρα σου, όλον με τόν άνθρωπον, αναλαβέσθαι δι' άκραν αγαθότητα.
Ωδή ε'
Μεσίτης Θεού
Λαμπάς φωταυγής, καθωράθης Πνεύματος Αρτέμιε, πιστούς καταυγάζουσα, καί τής πονηρίας απελαύνουσα, τά ζοφώδη καί σκότους, πεπληρωμένα πνεύματα.
Ο πέτρα ζωής, τής ψυχής τά βήματα πηξάμενος, ταίς πέτραις σφιγγόμενος, καί τοίς αλγεινοίς περικυκλούμενος, αληθής αθλοφόρος, ακλόνητος διέμεινας.
Υπάρχων σεπταίς, ωπλισμένος Πνεύματος δυνάμεσι, τριβόλων οξύτητος, Μάρτυς αθλοφόρε κατεφρόνησας, εν αυτοίς συμπατήσας, τά κέντρα τού αλάστορος.
Θεοτοκίον
Σταυρόν καί ταφήν, ο εκ σού θελήματι τεχθείς δι' ημάς, υπομείνας Δέσποινα, Μάρτυρα στερρότατον, Αρτέμιον, τών αυτού παθημάτων, ως κραταιός ειργάσατο.
Ωδή ς'
Εν αβύσσω
Ιερείον καί θύμα ολόκληρον, Μάρτυς προσενήνοχας σαυτόν, Αρτέμιε, τώ εκουσίαν σταύρωσιν, εις ημών δεξαμένω ανάκλησιν.
Ανενδότοις πληγαίς συντριβέντος σου, σώματος Αρτέμιε, τού καρτερού Σοφέ, τήν ψυχικήν ευγένειαν, διετήρησας πίστει αλώβητον.
Νοσημάτων ημάς απολυτρωσαι, Μάρτυς καί παθών, πειρασμών τε καί θλίψεων, τούς επί σοί προστρέχοντας, μιμητά τού Σωτήρος Αρτέμιε.
Θεοτοκίον
Χειμαζόμενον σάλω τών θλίψεων, καί κλυδωνιζόμενον επαναστάσεσι, τρικυμιών διάσωσον, Θεοτόκε Παρθένε τούς δούλους σου.
Ο Ειρμός
«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον. Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».
Κοντάκιον Ήχος β’
Τούς ασφαλείς
Τόν ευσεβή καί στεφηφόρον Μάρτυρα, τόν κατ' εχθρών νίκης αράμενον τρόπαια, συνελθόντες επαξίως νύν, εν υμνωδίαις ευφημήσωμεν, Αρτέμιον τόν μέγιστον εν Μάρτυσι, θαυμάτων τε δοτήρα πλουσιώτατον, πρεσβεύει γάρ Κυρίω υπέρ πάντων ημών.
Ο Οικος
Τίς τούς αγώνας εξαρκέσει εξειπείν Αθλοφόρε, ή τούς πόνους τούς σούς, ούς περ ανδρείως υπέμεινας, διά τής πίστεως τού Κυρίου, καί τής χάριτος ής περ Κατηξιώθης; ούκ εξαρκεί διηγήσασθαι στόμα ανθρώπινον, σοφίαν γάρ ενδεδυμένος καί ανδρείαν, τόν πλούτον εμίσησας καί τήν αξίαν τήν πρόσκαιρον, στρατιώτης φανείς γνησιώτατος. Καί νύν πρεσβεύεις Κυρίω υπέρ πάντων ημών.
Σ υ ν α ξ α ρ ι ο ν
Τή Κ’ τού αύτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Μεγαλομάρτυρος Αρτεμίου.
Στίχοι
Ο πάντα λαμπρός Αρτέμιος εν βίω,
Τμηθείς απήλθεν εις υπέρτατον κλέος.
Εικάδι’Αρτέμιος πυκινόφρων αυχένα τμήθη.
Μνήμη τού Οσίου καί θεοφόρου πατρός ημών Γερασίμου τού νέου, τού εκ Τρικάλων τής Πελοποννήσου, ού τό σεπτόν καί άγιον λείψανον σώζεται άφθορον εν Κεφαλληνία.
Οι Άγιοι Μάρτυρες Εβόρης, Ενόης, Ζεβινάς, Γερμανός, Νικηφόρος, Αντωνίνος, καί η Αγία Μάρτυς Μαναθω η παρθένος, ξίφει καί πυρί τελειούνται.
Ταίς αυτών Αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Ωδή ζ'
Αντίθεον πρόσταγμα
Αήττητον φρόνημα, αρραγεστάτην, ψυχής καρτερότητα, Αρτέμιε κτησάμενος, εχθρών πανουργεύματα, Μάρτυς κατήργησας, μέλπων εμμελέστατα. Ο ών ευλογημένος καί υπερένδοξος.
Ροαίς τών αιμάτων σου, τήν επηρμένην, βασάνων κατέσβεσας, πυράν Θεομακάριστε, καί δρόσω τού Πνεύματος περιχεόμενος, χαίρων ανεκραύγαζες, ο ών εύλογημένος καί υπερένδοξος.
Ιάσεων χάριτας, αναπηγάζων, παθών υπεκκαύματα, σβεννύεις θεία χάριτι, διώκεις δέ πνεύματα επιστασίαις σου, ένδοξε Αρτέμιε, διό μεγαλοφώνως σέ μακαρίζομεν.
Θεοτοκίον
Νεκροίς τόν πηγάσαντα, αθανασίαν, Παρθένε πανάμωμε, θεοπρεπώς εκύησας, αυτόν ούν ικέτευε, τού θανατώσαι ημών, πάθη τά τού σώματος αγνή, καί αιωνίου καταξιώσαι ζωής.
Ωδή η'
Κάμινος ποτέ
Μάστιξι σφοδραίς, Αρτέμιε τό σώμα, εκδαπανώμενος υπήνεγκας, εναποσκοπούμενος, τήν αντίδοσιν τήν μέλλουσαν, ήν νέμει σοι κραυγάζοντι, ένδοξε ο Δεσπότης. Πάντα τά έργα, υμνείτε τον Κύριον.
Αίμασι τοίς σοίς, η γή καθηγιάσθη, καί ιατρείον αναδέδεικται, σώμα τό πολύαθλον, πάσαν νόσον, πάσαν κάκωσιν, πάσαν δαιμόνων πάντοτε, βλάβην αποδιώκον, εκ τών πιστώς προσφευγόντων σοι.
Κόσμος αθλητών, εδείχθης τά εν κόσμω, ευσεβοφρόνως απωσάμενος, καί τά υπερκόσμια, βραχυτάτω εξωνούμενος, τιμίω σου Αρτέμιε, αίματι ανακράζων. Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.
Άκλυστος λιμήν, χειμαζομένοις ώφθης, καί θαλαττεύουσιν εκάστοτε, κινδύνοις καί θλίψεσι, καί παθήμασιν Αρτέμιε, εν ώ διασωζόμενοι, χάριτι μελωδούμεν, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.
Θεοτοκίον
Ρεύσαντας ημάς, πικρά τού ξύλου βρώσει, καί συμπτωθέντας ολισθήμασι, Πάναγνε ανέπλασας, Πλαστουργόν αποκυήσασα, καί Λόγον ενυπόστατον, Άχραντε, όν υμνούμεν, πάντα τά έργα ως Κύριον.
Ο Ειρμός
«Κάμινος ποτέ, πυρός εν Βαβυλώνι, τάς ενεργείας διεμέριζε, τώ θείω προστάγματι, τούς Χαλδαίους καταφλέγουσα, τούς δέ πιστούς δροσίζουσα ψάλλοντας. Εύλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».
Ωδή θ'
Ανάρχου Γεννήτορος
Ιδείν εφιέμενος, τά κάλλη τά ουράνια, τά φαινόμενα κόσμου κάλλη παρέδραμες, καί καλλοποιϊα τών άθλων, ωραϊσθείς, Αρτέμιε Μάρτυς, καλών τό ακρότατον, ευφραινόμενος κατείληφας.
Ως όρθρος ως ήλιος, η μνήμη σου φωτίζουσα, τών πιστών τάς καρδίας Μάκαρ ανέτειλε, σύ γάρ καί φωτός καί ημέρας, φωτοειδής, ώφθης κληρονόμος, σκεδάζων Αρτέμιε, τήν ομίχλην τών ψυχών ημών.
Σκιρτήσωμεν σήμερον, πνευματικώς χορεύοντες, Αρτεμίου τή μνήμη τού θείου Μάρτυρος, ψάλλωμεν Θεώ εν αινέσει, τώ θαυμαστώ, όντι εν Αγίοις, καί καθαγιάζοντι, τούς εν πίστει τούτον σέβοντας.
Ηθήκη σου βρύουσα, απαύστως τά Ιάματα, τούς πιστούς προσκαλείται πόθω αρύσασθαι, εις σωματικήν ευρωστίαν, εις ψυχικήν, όντως σωτηρίαν, Παμμάκαρ, Αρτέμιε, πρεσβευτά τών ευφημούντων σε.
Θεοτοκίον
Φωτί με καταύγασον, τού σού προσώπου Κύριε, ραθυμίας τώ σκότει συγκαλυπτόμενον, έχων δυσωπούσάν σε Λόγε, τήν αληθή, αγνήν σου Μητέρα, Αγγέλων λαμπρότητας, καί τόν Ένδοξον, Αρτέμιον.
Ο Ειρμός
«Ανάρχου Γεννήτορος, Υιός Θεός »καί Κύριος, σαρκωθείς εκ Παρθένου, ημίν επέφανε, τά εσκοτισμένα φωτίσαι, συναγαγείν, τά εσκορπισμένα, διό τήν πανύμνητον, Θεοτόκον μεγαλύνομεν».
Εξαποστειλάριον
Τοίς Μαθηταίς
Παρεστηκως Αρτέμιε, τή Αγία Τριάδι, καί αστραπαίς λαμπόμενος, τοίς εκείθεν πλουσίως, εξ ούρανού εποπτεύοις, τούς τιμώντάς σε πόθω, μεγαλομάρτυς Ένδοξε, συμμαχών θείοις όπλοις, ως τού Χριστού, στρατιώτης άριστος αθλοφόρε, τώ σταυροφόρω Άνακτι, κατ' εχθρών πολεμίων.
Θεοτοκίον
Ευλογημένη πάναγνε, Θεοτόκε Παρθένε, Χριστιανών τό καύχημα, τών Αγγέλων η δόξα, καί Αθλοφόρων τό κλέος, κράτος τείχος καί σκέπη, καί οχυρόν προπύργιον, φύλαττε καί προστάτις, καί βοηθός, εν κινδύνοις φάνηθι τοίς σοίς δούλοις, καί γάρ εν σοί καυχώμεθα, προστασία τού Κόσμου.