Τα Μηναία
ΤΗ ΚΑ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ιλαρίωνος τού Μεγάλου.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.
Ήχος δ'
Ο εξ υψίστου κληθείς
Ο ιλαρός τήν ψυχήν καί τήν καρδίαν, ότε σε ο ένθεος έρως κατέτρωσε, καί ιεραίς αναβάσεσιν, επαναστήναι, τών κοσμικών σε θορύβων έπεισε, τότε οπλισάμενος Σταυρού τήν δύναμιν, πρός τήν δαιμόνων εχώρησας, Παμμάκαρ πάλην, καί ανεπλέξω νίκης διάδημα, καί νύν αυλίζη, ταις λαμπρότησι, τών Αγίων, μεθ' ών ημίν αίτησαι, φωτισμόν καί ειρήνην, καί πταισμάτων απολύτρωσιν.
Ταίς φωτοβόλοις ακτίσι παραδόξως, Πάτερ αξιάγαστε τών ιαμάτων σου, φωταγωγείς τήν υφήλιον, τών νοσημάτων, διασκεδάζων σκότος βαθύτατον, εντεύθέν σε ήλιον άλλον γνωρίζομεν, καί μοναζόντων εδραίωμα, καί ποδηγέτην, τών σωζομένων θείω εν Πνεύματι, καί νύν τήν μνήιμην εκτελούμέν σου, τήν φωταυγή καί σωτήριον Όσιε, Ιλαρίων πταισμάτων, διά σού λύσιν λαμβάνοντες.
Δι' εγκρατείας τού σώματος τά πάθη, Πάτερ καθυπέταξας, τώ νοερώ τής ψυχής, καί απαθείας ταίς πτέρυξι, κεκοσμημένος, χάριν εδέξω ιάσθαι Όσιε, ανθρώπων εν Πνεύματι, τά αρρωστήματα, καί απελαύνειν τά Πνευματα, τής πονηρίας, καί διασώζειν τούς προσιόντας σοι, όθεν χοροί σε μακαρίζουσιν, Μοναζόντων Σοφέ αξιάγαστε, καί Τιμά πάσα κτίσις, Ιλαρίων τούς αγώνάς σου.
Δόξα... Ήχος β’ Ανατολίου
Εκ νεότητός σου φέρων τελειότητος φρόνημα, υπέθου σεαυτόν Ιλαρίων τώ ζυγώ τού Χριστού, καί τόν βίον ζηλώσας τού θείου Αντωνίου, τοίς ίσοις μέτροις τής αρετής αφομοιούμενος, κατέτηξας τήν σάρκα, σκιρτώσαν ώς περ πώλον, ως ώφειλε τή ψυχή καθυποτάσσεσθαι, καί τής ασκήσεως δρόμον εξετέλεσας. Αλλ’ ώ μακαριώτατε Πάτερ, καί θαυματουργέ θεοφόρε, τοίς τήν μνήμην σου εκ πόθου τελούσιν, αίτησαι Ιλασμόν καί τό μέγα έλεος.
Καί νύν… Θεοτοκίον
Ότε, εκ τού ξύλου σε
Όλην, τήν ζωήν μου εν κακοίς, καταδαπανήσας ο τάλας, νύν κατελείφθην αγνή, πάσης όντως έρημος, αγαθής πράξεως, προσεγγίζοντα βλέπων δέ, τόν θάνατον οίμοι! τρέμω τό κριτήριον τού σού Υιού καί Θεού, ούπερ, εξελού με Παρθένε, καί πρό τής ανάγκης εκείνης, Δέσποινα επίστρεψον καί σώσόν με.
Η Σταυροθεοτοκίον
Άνθραξ, όν προείδεν ο κλεινός, πρώην Ησαϊας σαρκούται, εξ απειράνδρου Μητρός, νεύματι τού φύσαντος αυτόν Γεννήτορος, καί τεχθείς σφαγιάζεται, εκών ο τού κόσμου, αίρων αμαρτήματα, αμνός ως άμωμος, όθεν, η αμνάς καί Παρθένος, τούτον εν Σταυρώ καθορώσα, λυπης τή ρομφαία ετιτρώσκετο.
Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.
Δόξα... Ήχος πλ. δ’
Πνεύματος Αγίου πλήρης γενόμενος, ο Όσιος Ιλαρίων, τάς τών δαιμόνων επινοίας κατήργησε, τώ Σταυρώ γάρ οπλισάμενος, καί εν τούτω θαρρών, πασας τάς νόσους λόγω εθεράπευσε, ψυχών μέν τά πάθη, σωμάτων δέ πάσαν μαλακίαν. Αυτού ταίς ικεσίαις Χριστέ, κατάπεμψον καί ημίν τήν ειρήνην σου, ως φιλάνθρωπος.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Οι Μάρτυρές σου
Εγώ ειμι Πανάμωμε, δένδρον τό άκαρπον τού θείου λόγου, καρπόν σωτήριον μηδόλως φέρον, καί δειλιώ τήν εκκοπήν, μήπως εις τό πύρ βληθώ τό άσβεστον, όθεν δυσωπώ σε. Τούτου ρύσαί με, δείξασα καρποφόρον, άχραντε τώ Υιώ σου, τή μεσιτεία σου.
Η Σταυροθεοτοκίον
Ου φέρω Τέκνον βλέπειν σε, τόν τήν εγρήγορσιν πάσι διδόντα, ξύλω υπνώσαντα, όπως τοίς πάλαι, εκ παραβάσεως καρπού ύπνω, Ολεθρίω αφυπνώσασι, θείαν καί σωτήριον εγρήγορσιν, παράσχης, η Παρθένος, έλεγε θρηνωδούσα, ήν μεγαλύνομεν.
Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ’
Ταίς τών δακρύων σου ροαίς, τής ερήμου τό άγονον εγεώργησας, καί τής εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τούς πόνους εκαρποφόρησας, καί γέγονας φωστήρ, τή οικουμένη λάμπων τοίς θαύμασι. Θεόκτιστε Πατήρ ημών Όσιε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.
Καί Απόλυσις
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες της Οκτωήχου, καί τού Αγίου ο παρών, ού η Ακροστιχίς.
Τό φαιδρόν υμνώ, παμμάκαρ, σών θαυμάτων.
Ποίημα Θεοφάνους
Ωδή α' Ήχος β'
Εν βυθώ κατέστρωσε
Τόν φωσφόρον καί φωτοειδή, βίον σου Μακάριε, περιχαρώς ευφημείν προθυμούμενος, τή τής σής λαμπρότητος, ιλαρότητι φαιδρυνθήναί με πρέσβευε, καί τής αμαρτίας, Πάτερ τήν κατήφειαν απέλασον.
Ολοτρόπως Μάκαρ τώ Θεώ, χαίρων προσεχώρησας, έξω σαρκός καί τού κόσμου γενόμενος, καί τόν νούν αθόλωτον, τεταμένης δι' εγκρατείας ετήρησας, τό τής απαθείας, ένθεον εντεύθεν μνηστευσάμενος.
Φανοτάταις σύ μαρμαρυγαίς, περιαυγαζόμενος, τής αρχικής καί ακτίστου θεότητος, πατρικής ηλόγησας, αθεϊας καί πολυτάραχον άγνοιαν, ταύτης απεστράφης, μόνη τή Τριάδι συντασσόμενος.
Θεοτοκίον
Ανατείλας Ήλιος εκ σού, Μήτερ αειπάρθενε, ο εκ Πατρός πρό αιώνων νοούμενος, καί τώ ορωμένω δέ, παραδόξως περιγραφόμενος σώματι, τώ τής ευσεβείας, φέγγει τούς ανθρώπους κατεφώτισεν.
Ωδή γ’
Εν πέτρα με τής πίστεως
Ιώμενος παθών τάς επαναστάσεις, συντόνοις ταίς ασκήσεσιν, Ιλαρίων, εμάρανας αοίδιμε ανακράζων, ουκ έστιν Άγιος, ως ο Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε.
Δερματίνους νεκρώσεως τούς χιτώνας, απέξεσας τώ ξίφει τής εγκρατείας, καί ύφανας ιμάτιον σωτηρίου, βοών τώ Κτίστη σου. Σύ εί Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε.
Ρωννύμενος ελπίδι τών αιωνίων, καί Θεώ προσαγόμενος θεοφόρε, παλάμαις τού θεόφρονος Αντωνίου, όν καί μιμούμενος, φωστήρ γεγένησαι, Ιλαρίων θαύμασι, λάμπων Όσιε.
Θεοτοκίον
Ο πάντα τή βουλήσει μόνη μορφώσας, τόν άνθρωπον ηξίωσε μορφωθήναι, πλαττόμενος εν μήτρα σου Θεομήτορ, ώ νύν κραυγάζομεν. Σύ εί ο Θεός ημών, καί ουκ έστιν Άγιος, πλήν σου Κύριε.
Ο Ειρμός
«Εν πέτρα με τής πίστεως στερεώσας, επλάτυνας τό στόμα μου επ' εχθρούς μου, ευφράνθη γάρ τό πνεύμά μου εν τώ ψάλλειν. Ούκ έστιν Άγιος, ως ο Θεός ημών, καί ούκ έστι δίκαιος, πλήν σου κυριε».
Κάθισμα Ήχος πλ. δ'
Τήν Σοφίαν
Αντωνίου τού θείου εζηλωκώς, τόν ενάρετον βίον πνευματικώς, επ' ώμων σου έλαβες,τόν σταυρόν τού Κυρίου σου, καταλιπών τού βίου, τήν άπασαν μέριμναν, τή τών παθών νεκρώσει, τώ πνεύματι έζησας, όθεν καί τήν κτίσιν, παραδόξων θαυμάτων, επλήρωσας Όσιε, τή τού πνεύματος χάριτι, Ιλαρίων Πατήρ ημών, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.
Δόξα… καί νύν… Θεοτοκίον
Τήν ουράνιον πύλην καί κιβωτόν, τό πανάγιον όρος τήν φωτεινήν, νεφέλην υμνήσωμεν, βάτον τήν ακατάφλεκτον, τόν λογικόν Παράδεισον, τής Εύας τήν λύτρωσιν, τής οικουμένης πάσης, τό μέγα κειμήλιον, ότι σωτηρία, εν αυτή διεπράχθη, τώ κόσμω καί άφεσις, τών αρχαίων εγκλημάτων, διό καί βοώμεν αυτή, Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς ευσεβώς προσκυνούσι, τόν πανάγιον τόκον σου.
Η Σταυροθεοτοκίον
Εν τώ ξύλω ορώσα τώ σταυρικώ, η πανάμωμος μήτηρ τόν Λυτρωτήν, εθρήνει δακρύουσα, καί πικρώς απεφθέγγετο, συνοχή καρδίας τάς κόμας εσπάραττε, καί πρός αυτόν εβόα. Υιέ μου καί Κύριε, πώς σε τών Εβραίων, ανομώτατος δήμος, αδίκως προσπήγνυσι, τώ Σταυρώ αναμάρτητε; πώς καί θέλων υφίστασαι, όξος καί τήν τρήσιν πλευράς, χολήν τε οίμοι! καί ήλους μακρόθυμε; αλλά δόξα σου Σώτερ, τοίς θείοις παθήμασι.
Ωδή δ'
Υμνώ σε, ακοή γάρ Κύριε
Νεκρώσας, τής σαρκός τό φρόνημα, τόν χειμάρρουν τής ανομίας, ιλαρίων Όσιε δαιμόνων τε τάς μεθοδείας φυγών, εν γαλήνη θείου Πνεύματος, μετά δικαίων Πάτερ αναπέπαυσαι.
Υδάτων, επιρροίαις Όσιε, αρδευόμενος τών δακρύων, τήν τής ψυχής άρουραν, πολύκαρπον τή γεωργία σαφώς, τού Σωτήρος πάσιν έδειξας, τών Ασκητών πληθύνας τά συστήματα.
Μεθέξει, τού Αγίου Πνεύματος κρατυνόμενος, Ιλαρίων, πονηρίας πνεύματα κατέρραξας, καί τή δυνάμει Χριστού, ασθενούντας εθεράπευσας, προφητικήν πλουτήσας καθαρότητα.
Θεοτοκίον
Ναόν σε, καί παστάδα έμψυχον, Θεομήτορ ευλογημένη, καί νοητήν τράπεζαν, καί λυχνίαν κατανοούμεν, εξ ής τοίς εν σκότει εξανέτειλε, τής πατρικής ουσίας τό απαύγασμα.
Ωδή ε’
Ο φωτισμός
Ως αστραπή, καθαρότητι βίου καί πολιτεία, τή τών Ασωμάτων ομοιουμένη, λάμψας εν κόσμω, τόν τού σκότους προστάτην, απελαύνεις Θεομακάριστε, τώ τής ευσεβείας φωτί λαμπρυνόμενος.
Παντοδαπαίς, διαλάμπων θεόφρον θαυματουργίαις, καί χάριτι θεία πεφωτισμένος, πάσιν εγνώσθης, θησαυρός ιλαρίων, ιαμάτων Πάτερ θεόληπτε, άλλος τις Προφήτης Θεού γνωριζόμενος.
Αίγλη τών σών, Ιλαρώτατε Πάτερ κατορθωμάτων, τάς εσκοτισμένας εχθρού δυνάμεις καταδιώξας, καί τής τούτων μανίας, αφαρπάσας τούς σοί προστρέχοντας, θείαις δα δουχίαις, πρός πίστιν εφώτισας.
Θεοτοκίον
Μίαν ημίν, εν δυσί ταίς ουσίαις καθορωμένην, υπόστασιν μόνη ευλογημένη, τίκτεις αφράστως τόν Θεού Θεόν Λόγον, σαρκωθέντα δι' οίκτον άφατον. Τούτον ούν δυσώπει, φρουρήσαι τούς δούλους σου.
Ωδή ς'
Εν αβύσσω πταισμάτων
Μοναρχία λατρευων θεότητος, τό τής αναρχίας πολύαρχον ήλεγξας, ειδωλικήν δυσσέβειαν, καταργήσας θεόφρον τή χάριτι.
Ανατείλας ως φοίνιξ εξήνθησας, εν τή Εκκλησία Πατήρ ημών Όσιε, τή τών καρπών γλυκύτητι, κατευφραίνων πιστών τά πληρώματα.
Καθαιρέτης εδείχθης αήττητος, τών τής πονηρίας πνευμάτων αοίδιμε, πλουτοποιά χαρίσματα, πρός Θεού Ιλαρίων δεξάμενος.
Θεοτοκίον
Απειράνδρως Παρθένε εκύησας, καί διαιωνίζεις Παρθένος εμφαίνουσα, τής αληθούς θεότητος, τού Υιού καί Θεού σου τά σύμβολα.
Ο Ειρμός
«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον. Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».
Κοντάκιον Ήχος γ’
Η Παρθένος
Ως φωστήρα άδυτον, τού νοητού σε Ηλίου, συνελθόντες σήμερον, ανευφημούμεν εν ύμνοις. Έλαμψας τοίς εν τώ σκότει τής αγνωσίας, άπαντας άναβιβάζων πρός θείον ύψος, Ιλαρίων τούς βοώντας. Χαίροις ώ Πάτερ, τών Ασκητών η κρηπίς.
Ο Οίκος
Ερασθείς τών τού Χριστού θείων παραγγελμάτων, καί μισήσας σαρκός καί κόσμου τήν απόλαυσιν, προσήλθες προθύμως αυτώ, καί εγένου αστήρ, φωτίζων τά πέρατα πάντα, τή αίγλη τού Πνεύματος, διό προσπίπτων καθικετεύω σε. Φώτισον καμού τούς όφθαλμούς τής ψυχής, τού ανυμνήσαι τούς σούς αγώνας, ούς επεδείξω επί γής διά τήν μέλλουσαν ζωήν, ής περ νύν απολαύων, μνήσθητι τών εκβοώντων. Χαίροις ώ Πάτερ, τών Ασκητών η κρηπίς.
Συναξάριον
Τή ΚΑ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ιλαρίωνος τού μεγάλου.
Στίχοι
Εν δάκρυσι πρίν καί πόνοις σπείρας κάτω,
Ιλαρίων θέριζε νύν χαίρων άνω.
Υστατα Ιλαρίων κοιμήσατο εικάδι πρώτη.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων, Γαϊου, Δασίου καί Ζωτικού.
Στίχοι
Εις αλμυρόν θανόντες άνδρες τρείς ύδωρ,
Γλυκύν τρυφής πίνουσι χειμάρρουν άνω.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων νεοφανών Μαρτύρων, Ανδρέου, Στεφάνου, Παύλου, καί Πέτρου.
Στίχοι
Τρείς ο Στέφανος σύ στεφανίτας έχεις,
Τούς σοί συναθλήσαντας εξ ενός ξίφους.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος θεοδότης, καί Σωκράτους Πρεσβυτέρου.
Στίχοι
Τήν θεοδότην, εκ ξίφους τετμημένην,
Θεώ δοτήν έγνωμεν αγνήν θυσίαν.
Ο Σωκράτης έσπευδεν οφθήναι, Λόγε,
Τετμημένος σοι Σωκράτης στεφοκράτης.
Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Μάρτυς Ευκράτης ξίφει τελειούται.
Στίχοι
Αίμα τραχήλου τοίς πρίν όμβροις δακρύων,
Κιρνών, συνιστάς εύκρατον κράσιν Μάκαρ.
Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Ωδή ζ'
Αντίθεον πρόσταγμα
Ρημάτων ο φθόγγος σου, καί τών θαυμάτων η χάρις η ένθεος, εις πάσαν εξελήλυθε, τήν γήν Πάτερ Όσιε, θεοσεβείας πυρσώ, πάσιν Επιλάμπουσα Πιστοίς, τών ιαμάτων τήν ιλαρότητα.
Σταυρώ τειχιζόμενος, τώ τού Σωτήρος, αλώβητος έμεινας, αλόγως Εφορμήσαντος, δαιμόνων φρυάγματος επί σέ πάνσοφε, οίδε γάρ ό ύψιστος Θεός, περιφρουρείν τούς αυτού θεράποντας.
Ως στύλος ακράδαντος, ουρανομήκης, ως πύργος ασάλευτος, ωράθης δι' ασκήσεως, πυρσεύων τά θαύματα, διδούς ιάματα, βρύων θεία δόγματα πηγής, εξ αενάου τών θεοπνεύστων Γραφών.
Θεοτοκίον
Νεφέλη Παρθένος σε, δικαιοσυνης, τόν Ήλιον έτεκε, παρθένος διαμείνασα, τώ πάθει τού σώματος προσομιλήσαντα, άνθρωπον γενόμενον Χριστέ, δι' ευσπλαγχνίαν καί συγκατάβασιν.
Ωδή η’
Κάμινος ποτέ
Θρόνος αληθώς, αισθήσεως εγένου, θεία συνέσει λαμπρυνόμενος, καί θείοις προστάγμασι, θεοφρόνως οδηγούμενος, καί αρετή λαμπόμενος, Όσιε Ιλαρίων, τών Ασκητών εγκαλλώπισμα.
Άρμα μυστικόν, τό όνομα βαστάζων, τό τού Κυρίου ώφθης Όσιε, δι' έργων λαμπρότητος, καί θαυμάτων επιδείξεως, καί καθαράς βιώσεως, Όσιε Ιλαρίων, τών Ασωμάτων ομόσκηνε.
Υιοθετηθείς, τή χάριτι τή θεία συγκληρονόμος Θεού γέγονας, καί πλούτον ούράνιον, βασιλείαν αδιάδοχον απείληφας θεσπέσιε, κράζων. Υπερυψούτε, πάντα τά έργα τόν Κύριον.
Θεοτοκίον
Μύρον νοητόν, εκκενωθέν Παρθένε, ωνομασμένον Υιόν τέτοκας, ατμοίς τής θεότητος, τούς βροτούς ευωδιάζοντα, καί τής φθοράς ρυόμενον, κράζοντας. Ευλογείτε πάντα τά έργα τόν κυριον.
Ο Ειρμός
«Κάμινος ποτέ, πυρός εν ΒαΒυλώνι, τάς ενεργείας διεμέριζε, τώ θείω προστάγματι, τούς Χαλδαίους καταφλέγουσα, τούς δέ Πιστούς δροσίζουσα ψάλλοντας. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».
Ωδή θ’
Ανάρχου Γεννήτορος
Αγίων σκηνώματα, χοροβατείν ηξίωσε, τήν ζωήν διανύσας αγίως Όσιε, καί ως πεφηνότι δικαίω, σοί τριλαμπές, ανέτειλε φέγγος, καί η τούτου σύζυγος, εύφροσύνη σε εδέξατο.
Τών άθλων τά έπαθλα, παρά Θεού δεξαμενος, καί ζωής αιωνίου σαφώς λαβόμενος, καί τής καλλονής Ιλαρίων, τής υπέρ νούν, Πάτερ ευμοιρήσας, υπέρ τών υμνούντων σε, τόν Δεσπότην καθικέτευε.
Ως κέδρος υψίκομος, δι' αρετής υψούμενος, εν αυλαίς Ιλαρίων, Θεού πεφύτευσαι, καί ως κεκλεισμένος δέ κήπος, ως ευθαλής, Παράδεισος ώφθης, ως πηγή ιάματα, Ιλαρίων αναβλύζουσα.
Θεοτοκίον
Νυμφών εχρημάτισας, τής υπέρ νούν σαρκώσεως, τής τού Λόγου Παρθένε θεογεννήτρια, περιβεβλημένη εν δόξη, τών αρετών, καί πεποικιλμένη, διό σε πανάμωμε, Θεοτόκον καταγγέλλομεν.
Ο Ειρμός
«Ανάρχου Γεννήτορος, Υιός Θεός καί Κύριος, σαρκωθείς εκ Παρθένου ημίν επέφανε, τά εσκοτισμένα φωτίσαι, συναγαγείν, τά εσκορπισμένα, διό τήν πανύμνητον, Θεοτόκον μεγαλύνομεν».
Εξαποστειλάριον
Ο ουρανόν τοίς άστροις
Τό ιλαρόν σου Πάτερ, καί καθαρώτατον ορών, τής διανοίας ο πάντων, γινώσκων τάς ενθυμήσεις, φωστήρα κόσμω δεικνύει, σέ Μοναζόντων τό κλέος.
Θεοτοκίον
Τόν Ποιητήν τών αιώνων, καί τών Αγγέλων Δεσπότην, αποτεκούσα Παρθένε, τούτον ικέτευε δείξαι, τής δεξιάς παραστάτας, μερίδος τούς σούς ικέτας.
Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τρία, δευτερούντες τό πρώτον.
Ήχος πλ. β'
Όλην αποθέμενοι
Όλος ανακείμενος, διά παντός τώ Κυρίω, σάρκα μέν ενέκρωσας, αρετών ασκήσεσιν εκ νεότητος, τής ψυχής δμμα δέ, θεωρίαις Πάτερ, φωτοβόλοις ανεπτέρωσας, διό γενόμενος, θείων δεκτικός διαδόσεων, ιάσεων χαρίσματα, καί θεοσημίας επλούτησας, πάσι διανέμων, τοίς χρήζουσι πλουσίας δωρεάς, καί παρρησία δεόμενος, υπέρ τών ψυχών ημών.
Αίγλην την τρισήλιον, φωτιστικώς δεδεγμένος, Ιλαρίων Όσιε, αισθητός ως ήλιος διελήλυθας, τά τής γής πέρατα, διασπείρων πάσι, τάς ακτίνας τών θαυμάτων σου, διο Προφήτην σε, καί θαυματουργόν ανεκήρυττον, καί θείον καί θεόληπτον, οι τής ευποιίας μετέχοντες, καί τών ιαμάτων, θεόφρον απολαύοντες τών σών, καί σωτηρίαν καρπουμενοι, ταίς διδασκαλίαις σου.
Βίου τήν τερπνότητα, καί τά ορώμενα πάντα, υπερβάς τή χάριτι, καί πρός τά νοούμενα καί ασάλευτα, μεταβάς Όσιε, καθαρώς τώ μόνω, καθαρώ τε προσωμίλησας, νοός οξύτητι, καί τή τής ψυχής καθαρότητι, ως Άγγελος εβίωσας, καί μετά τής ύλης ορώμενος. καί νύν τώ Δεσπότη, των όλων παριστάμενος Χριστώ, εν παρρησία, ικέτευε, υπέρ τών ψυχών ημών.
Δόξα… Ήχος β'
Τό ιλαρόν σου Πάτερ, καί καθαρόν τού βίου, ιδών ο Χριστός, τό πράον καί ησύχιον, μονήν πεποίηται εν σοί, καί γέγονας οικητήριον θείον, καί διά τούτο σύν Αγγέλοις εν ουρανοίς, αυλίζη μακάριε.
Καί νύν… Θεοτοκίον
Ότε εκ τού ξυλου σε
Όλος, ηδονών φθοροποιών, όλος πεπλησμένος παντοίων, κακών γεγένημαι, όλος ο ταλαίπωρος, εκ παίδων βέβηλος, έως γήρως μεστός ειμι, κακών τών συνήθων, αλλά η τόν αίροντα τά αμαρτήματα, κόσμου απορρήτως τεκούσα, τούτον καθικέτευε δούναι, τών πλημμελημάτων μοι τήν άφεσιν.
Η Σταυροθεοτοκίον
Ξύλω τού Σταυρού σε Ιησού, προσαναρτηθέντα ορώσα η απειρόγαμος, έκλαιε καί έλεγε. Τέκνον γλυκύτατον, ίνα τί εγκατέλιπες, εμέ τήν τεκούσαν, μόνην φώς απρόσιτον, τού προανάρχου Πατρός; Σπεύσον καί δοξάσθητι όπως, δόξης επιτύχωσι θείας, οι τά θεία πάθη σου δοξάζοντες.
Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.
Δόξα… Ήχος πλ. δ'
Τών Μοναστών τά πλήθη, τόν καθηγητήν σε τιμώμεν, Ιλαρίων Πατήρ ημών, διά σού γάρ τήν τρίβον, τήν όντως ευθείαν, πορεύεσθαι έγνωμεν. Μακάριος εί, τώ Χριστώ δουλεύσας, καί εχθρού θριαμβευσας τήν δύναμιν, Αγγέλων συνόμιλε, Οσίων συμμέτοχε καί Δικαίων, μεθ' ών πρέσβευε τώ Κυρίω, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Οι Μάρτυρές σου
Οι λόγοι μου ακάθαρτοι, τά χείλη δόλια, τά έργα δέ μου, εισί παμμίαρα, καί τί ποιήσω, πώς υπαντήσω τώ Κριτή; Δέσποινα Παρθένε καθικέτευσον, τόν Υιόν καί Πλάστην σου και Κύριον, ό πως εν μετανοία, δέξηταί μου τό πνεύμα, ως μόνος εύσπλαγχνος.
Η Σταυροθεοτοκίον
Η Πάναγνος ως είδέ σε, Σταυρώ κρεμάμενον εθελουσίως, κατανοούντά σου τήν δυναστείαν, λύπη συνείχετο Χριστέ, καί οδυρομένη ανεβόα σοι. Τέκνον, μή με λίπης τήν τεκούσάν σε, δός μοι λόγον Υιέ μου, μή με σιγών παρέλθης, Λόγε Θεού τήν δούλην σου.