Τα Μηναία
ΤΗ ΚΒ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μνήμη τού Αγίου καί Ισαποστόλου Αβερκίου, Επισκόπου Ιεραπόλεως τού θαυματουργού, καί τών Αγίων επτά Παίδων τών εν Εφέσω.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τρία τού Ιεράρχου.
Ήχος β'
Ότε, εκ τού ξύλου σε
Όλος, ανακείμενος Θεώ, θείων πληρωτής προσταγμάτων, ώφθης Αβέρκιε, χάριν δέ δεξάμενος, εξ ύψους Άγιε, νοσημάτων απήλλαξας, ποικίλων ανθρώπους, δαίμονας απήλασας, βωμούς κατέρραξας. γνώσιν ενεφύτευσας θείαν, τοίς τή αγνωσία αθλίως, πρώην κινδυνεύουσι μακάριε.
Θείων, διδαγμάτων αστραπαίς, έλυσας πολύθεον νύκτα, Πάτερ Αβέρκιε, όρθρος δέ ανέτειλας, υιούς ημέρας τελών, τούς εν ζόφω υπάρχοντας, τό πρίν ιεράρχα, θαύματα παράδοξα επιδεικνύμενος, όθεν τήν αγίαν σου μνήμην, πίστει εορτάζομεν πάντες, ανυμνολογούντές σε θεόπνευστε.
Σκεύει, εν ενί θαυματουργών, οινόν τε καί έλαιον Πάτερ, καί είδος έτερον, ήνωσας τηρούμενα εν τώ προχέεσθαι, αμιγή θεία χάριτι, θερμών δε υδάτων, χάριν δι' εντεύξεως, βλύσαι πεποίηκας, νόσους θεραπεύουσαν πάσας, τών προσερχομένων εν πίστει, καί μακαριζόντων σε Αβέρκιε.
Καί τρία τών Μαρτύρων
Ήχος δ’
Ως γενναίον εν Μάρτυσιν
Παρανόμου προστάγματος, τώ Θεώ πειθαρχήσαντες, Παίδες οι μακάριοι κατεφρόνησαν, καί δεσμευθέντες διέλυσαν, τής πλάνης τόν σύνδεσμον, καί αξίαν κοσμικήν, απωσάμενοι έλαβον, τό αξίωμα, τό αυτούς περιδόξους εκτελέσαν, καί τήν άνω προξενήσαν, τής βασιλείας απόλαυσιν.
Εαυτούς πρός τά σκάμματα, τής αθλήσεως Άγιοι, καρτερώς γυμνάζοντες κατεκρύπτεσθε, εν τώ σπηλαίω δεήσεσιν, απαύστοις τόν Κύριον, ικετεύοντες ισχύν, χορηγήσαι καί δύναμιν, οίς δέ κρίμασιν, ο φιλάνθρωπος οιδεν αφυπνώσαι, εν ειρήνη υμάς πάντας, θεαρχικώς εγκελεύεται.
Μυστηρίω μυστήριον, τοίς Αγίοις προστίθεται, ως γάρ τελευτήσαντες, ουκ ησθάνοντο, ούτω καί νύν εγειρόμενοι, σαφώς κατεπλήττοντο, εις γάρ πίστωσιν νεκρών, αναστάσεως γέγονε, τό τελούμενον, όπερ γνόντες οι ταύτην αθετούντες, στερεούνται εν τή πίστει, δοξολογούντες τούς Μάρτυρας.
Δόξα... Ήχος γ’
Ιωάννου Μοναχού
Αρχιερεύ Όσιε, παμμακάριστε Πάτερ, Θαυματουργέ θεράπον Χριστού Αβέρκιε, προφητικώ εκλάμψας βίω, καί αποστολικών αξιωθείς χαρισμάτων, τώ Σωτήρι λειτουργών, σύν Αγγέλοις απαύστως, πρέσβευε ρυσθήναι από πάσης απειλής τάς ψυχάς ημών.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Μεγάλη τού Σταυρού σου
Αγγέλων χαρμονή τών θείων Κόρη πέφυκας, τών Αποστόλων δόξα, καί Προφητών εκσφράγισμα, τών ανθρώπων τε πιστών η προστασία, καί οδηγός σωτήριος, διά τούτό σε προσκυνούμεν Παρθένε.
Η Σταυροθεοτοκίον
Ορώσα τόν εκ σού τεχθέντα Παναμώμητε κρεμάμενον εν ξύλω, ωλόλυζες βοώσα, Ποθεινότατόν μου τέκνον, πού σου έδυ τό κάλλος τό φωσφορον, τού καλλωπίσαντος, τών ανθρώπων τό γένος;
Εις τόν Στίχον, Στιχηρά της Οκτωήχου.
Δόξα... Ήχος πλ. δ'
Δεύτε πάσα κτίσις, εν κυμβάλοις ψαλμικοίς, καί εν φωναίς αλαλαγμού, αίνον Θεώ αναπέμψωμεν, τώ πρό τής κοινής αναστάσεως, τήν ανάστασιν ημίν εμφανίσαντι, καί τούς πρό τριακοσίων δύο καί εβδομήκοντα τετελευτηκότας χρόνων Αγίους Παίδας επτά, δι' ικεσίας ευσεβούς Βασιλέως αναστήσαντι εκ χοός, εις πτώσιν απίστων εχθρών, καί αισχύνην αιώνιον, δόξαν δέ καί έπαινον τών φοβουμένων αυτόν, οίδε γάρ Κύριος, δοξάζειν τούς αύτόν αντιδοξάζοντας, θέλημα γάρ ποιεί τών φοβουμένων αυτόν εν αληθεία, ο μονος εύσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Ώ τού παραδόξου
Χαίρε Θεοτόκε Δέσποινα, χαίρε Θεού καθαρον, οικητήριον άχραντε. χαίρε θείον όχημα, τού Λόγου Θεοχώρητε, τό θεότευκτον χαίρε παλάτιον, θεοπάροχον χαίρε θησαύρισμα, θάλαμος έμψυχος, Θεού θεία τράπεζα, καί κιβωτέ, καί δοχείον άμωμον, τού θείου Πνεύματος.
Η Σταυροθεοτοκίον
Ώ τού παραδόξου θαύματος! ώ μυστηρίου καινού! ώ φρικτής εγχειρήσεως! η Παρθένος έλεγεν, εν Σταυρώ θεωρούσά σε, εν μέσω δύο ληστών κρεμάμενον, όν ανωδίνως φρικτώς εκύησε. Έκλαιε κράζουσα. Οίμοι τέκνον φίλτατον! πώς σε δει νός, δή μος καί αχάριστος, Σταυρώ προσήλωσεν;
Απολυτίκιον τού Ιεράρχου
Ήχος δ’
Κανόνα πίστεως, καί εικόνα πραότητος, εγκπατείας διδάσκαλον, ανεδείξέ σε τή ποίμνη σου, η τών πραγμάτων αλήθεια, διά τούτο εκτήσω, τή ταπεινώσει τά υψηλά, τή πτςχεία τά πλούσια. Πάτερ Αβέρκιε Όσιε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.
Καί τών Μαρτύρων
Ήχος δ’ Ταχύ προκατάλαβε
Οι Μάρτυρές σου, Κύριε, εν τή αθλήσει αυτών, στεφάνους εκομίσαντο τής αφθαρσίας, εκ σού τού Θεού ημών, σχόντες γάρ τήν ισχύν σου, τούς τυράννους καθείλον, έθραυσαν καί δαιμόνων, τά ανίσχυρα θράση. Αυτών ταίς ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός, σώσον τάς ψυχάς ημών.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, αναγινώσκονται οι Κανόνες, είς τής Οκτωήχου, καί οι δύο παρόντες τών Αγίων.
Ο Κανών τού Ιεράρχου, ού η Ακροστιχίς.
Αβερκίου μέγιστον εξάδω κλέος.
Ιωσήφ.
Ωδή α’ Ήχος β’
Δεύτε λαοί
Αίγλη φαιδρά, τής Τρισηλίου θεότητος, καταυγασθείς Αβέρκιε, φώς εχρημάτισας, τούς εν σκότει φωτίζων, καί πάσαν τών δαιμονων, λύων σκοτόμαιναν.
Βίον εν γή, έσχες Παμμάκαρ ουράνιον, μετά σαρκός ως άσαρκος, πολιτευσάμενος, καί τά πάθη νεκρώσας, καί τής Ιερωσύνης, χαριν δεξάμενος.
Έχων εν σοί, Πάτερ τόν λόγον φθεγγόμενον, τής αλογίας έλυσας, τούς ματαιόφρονας, τών δαιμόνων τεμένη, καί ξόανα τής πλάνης, καταστρεψάμενος.
Θεοτοκίον
Ρητορικαί, γλώσσαι σού λέγειν ού σθένουσι, τήν υπέρ λόγον σύλληψιν, Θεόν γάρ τέτοκας, εν σαρκί Παναγία, ημίν ομοιωθέντα, δι' αγαθότητα.
Κανών τών Μαρτύρων, ού η Ακροστιχίς.
Τήν επτάφωτον Μαρτύρων σέβω χάριν.
Ιωσήφ.
Ωδή α' Ήχος δ'
Θαλάσσης τό ερυθραίον
Τήν θείαν, καί φωταυγή πανήγυριν, υμών τούς σέβοντας, ως τώ μεγάλω Μάρτυρες φωτί, παρεστώτες δεόμεθα, περιφανώς πρεσβευσατε, παθών αχλύος εκλυτρώσασθαι.
Η νίκα, τό δυσσεβές καί άλογον, έγνωτε πρόσταγμα, παρακελεύον θύσαι βδελυκτοίς, τού Θεού τοίς προστάγμασιν, ωχυρωμένοι Μάρτυρες, απαρασάλευτοι γεγόνατε.
Νηστείαις, καί προσευχαίς προσείχετε, κατακρυπτόμενοι, καί εαυτούς πρός πάλην δυσμενών, ετοιμάζοντες Άγιοι, όθεν υμάς ο Κύριος, απαρατρώτους διεφύλαξεν.
Θεοτοκίον
Ευρών σε,καθαρωτέραν Πάναγνε, πάσης τής κτίσεως, ο καθαρός ενώκησεν εν σοί, εξοικίσαι βουλόμενος, τήν εν’ Αδάμ οΙκήσασαν, παρανομίαν ως φιλάνθρωπος.
Τού Ιεράρχου
Ωδή γ’
Στερέωσον ημάς
Καί λογοις ιεροίς καί επιδείξεσι, θαυμάτων Αβέρκιε παραδόξων, τούς τή πλάνη θαλαττεύοντας, σωτηρίας πρός όρμον καθωδήγη σας.
Ιάσεις ενεργών, τελών εξαίσια, δαιμόνων απείργων τάς φαντασίας, σωτηρίας πάσιν αίτιος, τοίς πλουτούσι προστάτης σύ γεγέννησαι.
Ο λόγος ιερός ο βίος ένθεος, ο τρόπος τοίς θαύμασι διαλάμπων, η ζωή σου Πάτερ ένδοξος, καί ο θάνατος τίμιος γεγένηται.
Θεοτοκίον
Υπάρχων ο Θεός τό πρίν αόρατος, ωράθη Παρθένε δι' ευσπλαγχνίαν, εκ γαστρός σου σωματούμενος, διά τούτο σε πίστει μακαρίζομεν.
Τών Μαρτύρων
Ευφραίνεται επί σοί
Προσήχθητε Βασιλεί, ομολογήσαι δυσσεβεί Μάρτυρες, τό τού Θεού όνομα, τού εν ούρανοίς βασιλεύοντος.
Τήν πίστιν περιφανώς, ενδεδυμένοι ως φαιδρόν θώρακα, τοίς τού εχθρού βέλεσιν, άτρωτοι εμείνατε Μάρτυρες.
Αντέστητε ανδρικώς, τώ παρανόμω Βασιλεί Άγιοι, σέβας υμίν άλογον, φέρειν τοίς ειδώλοις προστάττοντι.
Θεοτοκίον
Φορέσας με εκ τών σών, θείων αιμάτων ο Χριστός Άχραντε, καταστολήν χάριτος, πάλαι γυμνωθέντα ενέδυσεν.
Ο Ειρμός
«Ευφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα. Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».
Κάθισμα τού Ιεράρχου
Ήχος πλ. δ’
Τήν Σοφίαν καί Λόγον
Ιεράρχης εδείχθης χρίσμα σεπτόν, περικείμενος Πάτερ θεουργικώς, καί πάντας εν χάριτι, τελειών ιερώτατε, δωρεαίς δέ θείων, θαυμάτων κοσμουμενος, ενεργείς σημεία, καί θαυματα άπειρα, νόσους θεραπεύων, καί τούς δαίμονας φλέγων, καί πλήθη πλανώμενα, επιστρέφων Αβέρκιε, διά τούτο βοώμέν σοι. Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν Αγίαν μνήμην σου.
Δόξα… τών Μαρτύρων
Ήχος δ’
Ταχύ προκατάλαβε
Ως στύλοι υπάρχοντες, τής Εκκλησίας Χριστού, τά τείχη ερρήξατε, τής απιστίας σοφοί, επτάφωτοι Μάρτυρες, όθεν πρό τού θανάτου, τήν Ελλήνων μανίαν, πάλιν δέ μετά πότμον, τής αιρέσεως ζάλην, ελάσαντες πρεσβεύσατε, υπέρ τών ψυχών ημών.
Καί νύν… Θεοτοκίον
Εκαίνισας Άχραντε, τώ θείω τόκω οου, φθαρείσαν εν πάθεσι, τών γηγενών τήν θνητήν, ουσίαν καί ήγειρας, πάντας εκ τού θανάτου, πρός ζωήν αφθαρσίας, όθεν σε κατά χρέος, μακαρίζομεν πάντες, Παρθένε δεδοξασμένη, ως προεφήτευσας.
Η Σταυροθεοτοκίον
Παρθένε πανάμωμε, Μήτηρ Χριστού τού Θεού, ρομφαία διήλθέ σου, τήν Παναγίαν ψυχήν, ηνίκα σταυρούμενον, έβλεψας εκουσίως, τόν Υιόν καί Θεόν σου, όν περ ευλογημένη, δυσωπούσα μή παύση συγχώρησιν πταισμάτων ημίν δωρήσασθαι.
Τού Ιεράρχου
Ωδή δ'
Υμνώ σε, ακοή
Μεγάλως, σήν καθέδραν Όσιε, κατεκόσμησας Ιεράρχα, μεγάλοις γάρ θαύμασι διέπρεψας, καί πολιτεία λαμπρά, διά τούτό σε Αβέρκιε, ο Θεός ημών μεγάλως εδόξασεν.
Ελέους, θελητήν τόν Κύριον, επιστάμενος θεοφόρε, θερμώς αυτόν ήτησας, εις ίασιν καί σωτηρίαν πολλών, τών θερμών υδάτων έκβλυσιν, τήν θαυμαστήν ποιήσασθαι Αβέρκιε.
Γονίμους, τάς αγόνους χάριτι, απετέλεσας διανοίας, ενθέμενος ταύταις γάρ, Αβέρκιε τού λόγου σπόρον σαφώς, ως καλών σπορεύς εθέρισας, στάχυν εκατοστεύοντα θεόπνευστε.
Θεοτοκίον
Ιάσω, συντριβήν Πανάμωμε, καί τήν πάλαι ταλαιπωρίαν, τών γηγενών τέξασα, τόν βαστάσαντα τάς νόσους ημών, δι' ευσπλαγχνίαν άφατον Θεόνυμφε.
Τών Μαρτύρων
Δι' αγάπησιν Οικτίρμον
Ωραιώθησαν οι Παίδες ωραιοτάτως, τώ τού Παντός Δεσπότη, οικειούμενοι, όθεν, πάσαν απεκρούσαντο, κακίαν τού όφεως.
Τάς πλουσίας εκδεχόμενοι αντιδόσεις, πάντα τόν πλούτον πάσι, πενομένοις κενούσιν, όλβον αντικτώμενοι, οι Άγιοι άφθαρτον.
Οι ευγένειαν τήν άνω ηγαπηκότες, εξ ευγενών γονέων, γεννηθέντες ουδόλως, είλοντο δυσγένειαν, κακών επισύρεσθαι.
Θεοτοκίον
Νέον βρέφος απεκύησας τόν προόντα, γεγηρακότα κόσμον, νεουργούντα Παρθένε, θείαις επιγνώσεσι, διό σε δοξάζομεν.
Τού Ιεράρχου
Ωδή ε’
Ο φωτισμός
Στήσας τούς σούς, επί πέτραν καρδίας θεόφρον πόδας, τούς υποπεσόντας τή απωλεία, καί σέβας λίθοις απονέμοντας μάκαρ, θείοις λόγοις σέβειν εδίδαξας, πέτραν Ιησούν, τόν Χριστόν καί Θεόν ημών.
Τόν ιατρόν, τών ποικίλως νοσούντων καί σωτηρίαν, πάντων πλανωμένων τήν οδηγίαν, τήν μυροθήκην, τών σεπτών χαρισμάτων, τό δοχείον τού θείου Πνεύματος, τόν ιερομύστην, τιμώμεν Αβέρκιον.
Οίνος ενί, τή προστάξει σου σκεύει μετά ελαίου, έτερόν τε είδος εμβεβλημένα, καιρώ ιδίω, αμιγή παραδόξως εκκενούται τήν υπερβάλλουσαν, χάριν σου δηλούντα θεόφρον Αβέρκιε.
Θεοτοκίον
Νόμοι εν σοί, παραδόξως Παρθένε καινοτομούνται, τίκτεις γάρ ασπόρως Θεόν Σωτήρα, καί διαμένεις παρθενεύουσα πάλιν, ξένον θαύμα! όθεν Μητέρα σε, τού Εμμανουήλ ευσεβώς καταγγέλλομεν.
Τών Μαρτύρων
Σύ Κύριέ μου φώς
Μαξιμιλιανόν, Ιωάννην, Ιάμβλιχον, Μαρτίνόν τε τούς φωστήρας, τούς τά πέρατα πάντα, φωτίζοντας τιμήσωμεν.
Αινέσωμεν πιστοί, Αντωνίνον τόν Ένδοξον, Εξακουστωδιανόν τε, Διονύσιον πόθω, τόν πάνσοφον δοξάζοντες.
Ρεόντων καί φθαρτών, αντηλλάξασθε Άγιοι, τά άφθαρτα καί μηδόλως παλαιούμεθα, όθεν αξίως μακαρίζεσθε.
Θεοτοκίον
Τήν πώρωσιν Αγνή, τής ψυχής μου διάλυσον, καί δίδου μοι εύαισθήτως, τού Υιού σου προσέχειν, τοίς θείοις επιτάγμασιν.
Τού Ιεράρχου
Ωδή ς'
Εν αβύσσω πταισμάτων
Εξ Εώας εις Δύσιν επέδραμες, τής δαιμονικής καί δεινής ενοχλήσεως, τήν Βασιλίδα Όσιε, απολύων δυνάμει τού Πνευματος.
Ξένος κόσμου οφθείς Ιερώτατε, ξένα καί φρικτά επετέλεσας θαύματα, καί περιων εν σώματι, καί τών τή δε απάρας Αβέρκιε.
Αστραπόμορφος Πάτερ ορώμενος, τάς δαιμονικάς καθυπέταξας φάλαγγας, στέγειν τήν σήν Αβέρκιε, απειλήν μή σθενούσας θεόπνευστε.
Θεοτοκίον
Διά σού Παναγία Θεόνυμφε, οι νενεκρωμένοι ζωής ηξιώθημεν, καί τή φθορά δουλεύοντες, αφθαρσίαν σαφώς επλουτήσαμεν.
Τών Μαρτύρων
Θύσω σοι, μετά φωνής
Ύπερθεν, ειδωλικού πελάγους εκπλέοντες, οιακιζόμενοι όπλω, τού Σταυρού λιμένας τούς αιωνίους, Αθλοφόροι, νύν εφθάσατε Θέσει θεούμενοι.
Ραίνοντες, σταλαγμοίς τών δακρύων τό έδαφος, τή πρός Θεόν ικεσία, εκοιμήθητε χρόνοις πλείοσι, καί τήν πάντων, αναστάντες δηλούτε ανάστασιν.
Ω θαύμα! πώς οι πλείοσι χρόνοις υπνώσαντες, τήν εσομένην τών πάντων, αβεβαίαν πλείστοις ανάστασιν, βεβαιούνται, αιρετικών εμφράττοντες στόματα.
Θεοτοκίον
Νέκρωσον, τής σαρκός μου Παρθένε τό φρόνημα, η τήν Ζωήν τετοκυία, τήν θανάτω θάνατον καθελούσαν, καί τούς Παίδας παραδόξω εγέρσει δοξάσασαν.
Ο Ειρμός
«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ Δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οικτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».
Κοντάκιον τού Ιεράρχου
Ήχος πλ. δ’
Ως απαρχάς
Ως Ιερέα μεγιστον, καί Αποστόλων σύσκηνον, η Εκκλησία γεραίρει σε άπασα, η τών πιστών Αβέρκιε, ήν ταίς σαίς ικεσίαις περιφύλαττε μάκαρ, ακαταγώνιοτον, εξ αιρέσεως πάσης, καί άσειστον πολυθαύμαστε.
Ο Οίκος
Ως πολύς σου ο πλούτος τής χάριτος! αριθμός δέ ουκ έστι τής δόξης σου, εκ μή όντων γάρ πάντα παρήγαγες,ορατά καί αόρατα Κύριε. Αυτός ούν φιλάνθρωπε, δώρησαι τή βεβήλω καρδία μου αίνεσιν θείαν, ο υπ' Αγγέλων απαυστως υμνούμενος, ίνα τόν Ιεράρχην τιμήσω, τόν ως αληθώς πολυθαύμαστον.
Συναξάριον
Τή ΚΒ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών καί Ισαποστόλου Αβερκίου, Επισκόπου, Ιεραπόλεως, τού Θαυματουργού.
Στίχοι
Δούς Αβέρκιος χούν χοί θνητών νόμω,
Θεός Θεώ πρόσεισι, τώ φύσει,θέσει.
Εικάδι δευτερίη’ Αβέρκιος ώ χετο γαίης.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων επτά Παίδων τών εν Εφέσω Μαξιμιλιανού, Ιαμβλίχου, Μαρτινιανού, Διονυσίου, Αντωνίου, Εξακουστωδιανού, καί Ιωάννου.
Στίχοι
Παίδες λιπόντες πρός μικρόν μακρούς ύπνους,
Ύπνωσαν αύθις τόν μετ' ειρήνης ύπνον.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Αλεξάνδρου, Επισκόπου, καί Ηρακλείου, Θεοδότης καί Γλυκερίας, Άννης καί Ελισάβετ.
Στίχοι
Τμηθείς ο σεπτός, Αλέξανδρος αυχένα,
Καί Μάρτυς εστίν, ου θύτης Χριστού μόνον.
Θεοδότην άγχουσι καί Γλυκερίαν,
Θεού γλυκείας ηγαπηκυίας δόσεις.
«Στώμεν καλώς, καί θώμεν αυχένας ξίφει»,
Αθληφόροι λέγουσιν αλλήλαις δύο.
Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Τού Ιεράρχου
Ωδή ζ'
Εικόνος χρυσής
Ως θείος ποιμήν, ως θαυμάτων αυτουργός τυφλοίς τό βλέπειν, εντεύξει Πάτερ εχορήγησας, τήν ακοην τοίς κωφεύουσι, κάθαρσιν λεπροίς, ευδρομίαν τοίς χωλοίς αναμέλπουσιν. Ευλογητός εί ό Θεός, ο τών Πατέρων ημών.
Κηρύττει τό σόν, τερατούργημα Σοφέ εις τόν αιώνα, θερμών υδάτων η ανάβλυσις, βωμός τώ τάφω σου κείμενος, όν εκ τής Ρωμαίων μεγίστης, μετηνέγκατο πόλεως, τό πονηρόν εξελαθέν, πνεύμα Αβέρκιε.
Λαού ταπεινού, προηγήσω υψηλός εν θεωρίαις, καί ενεργείαις καί δυνάμεσιν, αποδειχθείς Ιερώτατε, καί τού υψηλού Βασιλέως, θεραπευτής, ώ κραυγάζομεν. Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.
Θεοτοκίον
Ετέχθη εκ σού, όν εγέννησε Πατήρ πρό τών αιώνων, διτταίς ουσίαις καί θελήσεσιν, οία Θεός τε καί άνθρωπος, Κόρη γνωριζόμενος πάσι, τοίς εν πίστει κραυγάζουσιν. Εύλογητός εί ό Θεός, ό τών Πατέρων ημών.
Τών Μαρτύρων
Εν τή καμίνω
Σύν Ιαμβλίχω, Εξακουστωδιανόν, Μαρτινιανόν, άμα Αντωνίνω καί τόν ευκλεή, Ιωάννην, Διονύσιον Μαξιμιλιανόν, τούς τού Χριστού τιμήσωμεν Μάρτυρας.
Εγκεκρυμμένοι, τώ τά κρυπτά ειδότι ηύχεσθε, παύσαι φανερόν τόν φθόνον τού δυσσεβούς, κεκρυμμένως.καί θανόντες δέ, τήν φοβεράν τυπούτε ανάστασιν.
Βίαις ουδόλως, παρανομούντων κατεκάμφθητε, σέβας τοίς ειδώλοις νείμαι θεοστυγές, διά τούτο πίστει σέβομεν, υμών τά λείψανα, αγιασμόν λαμβάνοντες Άγιοι.
Θεοτοκίον
Ώφθης Αγγέλων, θεοκυήτορ υπερέχουσα, ώφθης, Αθλητών κραταίωμα αληθώς, ώφθης πάναγνε διάσωσμα, τών γινωσκόντων σε, παναληθή τού Λόγου λοχεύτριαν.
Τού Ιεράρχου
Ωδή η’
Τόν εν καμίνω
Ο περιδέξιος Ποιμήν, η ακένωτος πηγή τών ιαμάτων, Εκκλησίας ο στύλος, ο τών Πιστών στηριγμός, ο μέγας αστήρ ο πολύφωτος, ο ιερομύστης, Αβέρκιος τιμάσθω.
Σύ ώσπερ φοίνιξ ψαλμικώς, εξανθήσας εν αύλαίς Θεού τού ζώντος, επληθύνθης ως κέδρος, καί ως ελαία Σοφέ, εφάνης ελαίω τών έργων σου, πάντων ιλαρύνων, τά πρόσωπα εν πίστει.
Όρους επάνω πρακτικής, πολιτείας εμφανώς καθάπερ πόλις, εγνωρίσθης κειμένη, καί βυθισθείσαν τό πρίν, τή πλάνη Όσιε τήν πόλιν σου, πόλεως τής άνω, δεικνύεις κληρονόμον.
Θεοτοκίον
Ιδού η κλίνη Σολομών, ήν κυκλούσι δυνατοί, ως αι προρρήσεις, νύν Γραφής τής αγίας, εν ή Χριστός ο Θεός, σαρκώσει θεία ανεπαύσατο, η ευλογημένη και κεχαριτωμένη.
Τών Μαρτύρων
Χείρας εκπετάσας Δανιήλ
Χαίρει Εφεσίων η λαμπρά, σαφώς Μητρόπολις, υμάς πλουτήσασα, πρός τόν Πανάγαθον Άγιοι, πρεσβευτάς καί αντιλήπτορας, ξένον όφθέντας επί γής, τοίς πάσι θέαμα, τή εγέρσει τή παραδόξω, δι' ής εδοξάσθητε.
Άγρυπνοι ωράθητε ημών, μετά τήν κοίμησιν, Πάνσοφοι φύλακες, κατακοιμήσαντες κύματα, απιστίας καί εμφράττοντες, αιρετιζόντων εμφανώς, άθεα στόματα, παραδόξως νεύσει Θεού, εκτελούντες θαυμάσια.
Ρήγνυται υμών πρό τών ποδών, ο πλάνος κείμενος, νεκρός αναίσθητος, ο πρίν καυχώμενος άμετρα, καί οιήσει σκοτιζόμενος, καί μεγαλύνεται Χριστός, ο μεγαλύνας υμάς, ώ βοώμεν. Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.
Ιερολογίαις Ιεραίς, υμνολογήσωμεν τούς Παίδας σήμερον, ούς περ κατέστεψε Κύριος, αμαράντοις διαδήμασι, καί εμεγάλυνε, πολλών θαυμάτων λάμψεσι, μελω δούντας. Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.
Θεοτοκίον
Νοσούσαν Παρθένε τήν εμήν, ψυχην θεράπευσον, καί τόν ενόντα μοι, παθών απόπλυνον βόρβορον, καί τώ βήματι παράστησον, τού Παντοκράτορος Θεού, όλον σωζόμενον, ίνα μέλπω. Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.
Ο Ειρμός
«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι εύσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».
Του Ιεράρχου
Ωδή θ’
Τόν έκ Θεού Θεόν Λόγον
Ως φωταυγής σου ο βίος, ως ωραίοι οι πόδες, ως λίαν θαυμαστή η πρός Θεόν, νεύσις ομού καί οικείωσις, ως μεγίστη η χάρις, η άνωθεν δοθείσά σοι Σοφέ, διά τούτο εν πίστει, τιμώμέν σε Αβέρκιε.
Σέ τόν ομόσκηνον πάντων, τών Αγίων Μαρτύρων, τόν σύνθρονον τών θείων Μαθητών, Πατριαρχών τόν Ομότιμον, Προφητών καί Οσίων, καί τών επουρανίων Λειτουργών, τόν συνόμιλον πίστει, γεραίρομεν Αβέρκιον.
Η παναγία σου μνήμη, απλουμένη εν κόσμω, φωτίζει τών ανθρώπων τάς ψυχάς, φέγγει πλουσίω εν χάριτι, ήν τελούντες εκ πόθου, παθών ημάς καί σκότους πειρασμών, ταίς πρεσβείαις σου ρύσαι, δεόμεθα Αβέρκιε.
Θεοτοκίον
Φωτιστικήν σε λυχνίαν, ο Προφήτης προβλέπει, λαμπάδιον τό θείον αληθώς,εν εαυτή επιφέρουσαν, Παναγία Παρθένε, τόν μόνον υπερούσιον Θεόν, διά σπλάγχνα ελέους, εκ σού ενανθρωπήσαντα.
Τών Μαρτύρων
Λίθος αχειρότμητος όρους
Ιδού δή τί καλόν, ή τί τερπνόν, Δαυϊδ ό θείος ανεβόα, αλλ' ή οικείν εν ομονοία, Αγίους Παίδας σεπτά σκηνώματα, τήν πρός τόν Κτίστην ένωσιν, τετηρηκότας αδιάσπαστον.
Ώφθητε επτώροφος οίκος, Μάρτυρες θείοι τής Τριάδος, ένδον εν σπηλαίω θανόντες, καί τών ειδώλων οίκους συντρίψαντες, καί πρός ναόν ουράνιον, ευσεβοφρόνως μετοικήσαντες.
Σκίρτησον Χριστού Εκκλησία, στύλους επτά βαστάζοντάς σε, έχουσα Κυρίου τούς Παίδας, δι' ών πεπτώκει τείχη ανίδρυτα, κακοπιστίας χάριτι, τού τήν ζωήν νεκροίς εμπνέοντος.
Ημεροφαείς ως αστέρες, πάσαν τήν γήν φωταγωγείτε, θείων αρετών καί θαυμάτων, φαιδραίς ακτίσι Παίδες μακάριοι, διό ημών φωτίσατε, τά τής καρδίας αισθητήρια.
Θεοτοκίον
Φέρεις εν αγκάλαις τόν πάντα, θεία κατέχοντα παλάμη, όν περ εκδυσώπει Παρθένε, εμέ τόν μόνον όντα κατάκριτον, δι' ευσπλαγχνίαν άφατον, εναγκαλίσασθαι καί σώσαί με.
Ο Ειρμός
«Λίθος αχειρότμητος όρους, έξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνά»ψας, τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».
Εξαποστειλάριον τού Ιεράρχου
Τοίς Μααθηταίς συνέλθωμεν
Επιτελών Αβέρκιε, τέρατα καί σημεία, θερμών υδάτων έκβλυσιν, σαίς ευχαίς απειργάσω, καί τή προστάξει σου Πάτερ, εν ενί σκεύει οίνος, μετά ελαίου ειδός τε, έτερον βεβλημένα, θεία ροπή, αμιγή προήρχοντο παραδόξως, καιρώ ιδίω έκαστον, εις Χριστού δόξαν θείαν.
Έτερον τών Μαρτύρων καί
Θεοτοκίον ομού
Σύν Ιαμβλίχω μέλψωμεν, Ιωάννην, Μαρτίνον, καί Αντωνίνον άσμασι, Μαξιμιλιανόν τε, καί Διονύσιον άμα, τώ κλεινώ Εξακούστω, φαιδρώς πανηγυρίζοντες, τήν λαμπράν αυτών μνήμην, όπως ευχαίς, τούτων καί πρεσβείαις τής Θεοτόκου, πταισμάτων λύσιν εύρωμεν, πρός Χριστού τού Σωτήρος.
Εις τούς Αίνους, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τού Ιεράρχου τρία, δευτερούντες τό πρώτον.
Ήχος πλ. δ'
Κύριε, εί καί κριτηρίω
Έχρισε, σέ Αρχιερέα η χάρις, τού Παρακλήτου, Αβέρκιε, πλάνης καθαιρούντα τεμένη, καί ανιστώντα τή χάριτι, ναούς Θεού Ιερούς, εις δόξαν τε καί αίνεσιν,τού τεχθέντος εκ Παρθένου, καί τά πάντα αγιάσαντος.
Θαύμασι, Πάτερ εβεβαίωσας πάντας, λόγους τού θείου κηρύγματος, καί τούς πλανωμένους ανθρώπους, πρός θείαν γνώσιν επέστρεψας, φωταγωγός απλανής, Αβέρκιε δεικνύμενος, καί δαιμόνων καθαιρέτης, διά τούτο ευφημούμέν σε.
Μέγιστος, πάσιν ώσπερ ήλιος Πάτερ, τή οικουμένη ανέτειλας, λάμψεσι πανσόφων σου λόγων, καί ιαμάτων λαμπρότησι, φωταγωγών τούς πιστούς, καί σκότος παθών πάντοτε, εκδιώκων συνεργεία, τού Αγίου μάκαρ Πνεύματος.
Δόξα... Ήχος γ’
Αρχιερεύ Όσιε, παμμακάριστε Πάτερ, θαυματουργέ θεράπον Χριστού Αβέρκιε, προφητικώ εκλάμψας βίω, καί αποστολικών αξιωθείς χαρισμάτων, τώ Σωτήρι λειτουργών, σύν Αγγέλοις απαύστως, πρέσβευε ρυσθήναι από πάσης απειλής τάς ψυχάς ημών.
Καί νύν… Θεοτοκίον
Μεγάλη τού Σταυρού σου
Αγγέλων χαρμονή τών θείων Κόρη πέφυκας, τών Αποστόλων δόξα, καί Προφητών εκσφράγισμα, τών ανθρώπων τε πιστών η προστασία, καί οδηγός σωτήριος, διά τούτό σε προσκυνούμεν Παρθένε.
Η Σταυροθεοτοκίον
Ορώσα τόν εκ σού τεχθέντα Παναμώμητε, κρεμάμενον εν ξύλω, ωλόλυζες βοώσα. Ποθεινότατόν μου Τέκνον, πού σου έδυ τό κάλλος τό φωσφόρον, τού καλλωπίσαντος τών ανθρώπων τό γένος;