Τα Μηναία
ΤΗ ΚΔ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μνήμη τού Αγίου Μεγαλομάρτυρος Αρέθα, καί τής συνοδίας αυτού.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλομεν Στιχηρά Προσόμοια.
Ήχος α’
Πανεύφημοι Μάρτυρες
Εβραίων ωμότητι τήν σήν, ανδρείαν αντέθηκας, Μάρτυς Αρέθα πανεύφημε. καί θεία χάριτι, νικηφόρος ώφθης, καί χορόν προσήγαγες, Μαρτύρων τώ Χριστώ στρατευόμενον, εκ πάσης ένδοξε, ηλικίας συγκροτούμενον, καί εκ γένους, παντός συνιστάμενον.
Αρέθα πανένδοξε τερπνήν, χορείαν στησάμενος, τών ιερών συμμαρτύρων σου, μεθ' ών ηγώνισαι, τόν καλόν αγώνα, καί τόν δρόμον ήνυσας, τής σής ανδρειοτάτης αθλήσεως, Χριστόν δυσώπησον, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.
Παρθένοι νεάνιδες Χριστού, έρωτι πυρούμεναι, τής ασθενείας τής φύσεως, επιλαθόμεναι, καί δυνάμει θεία, προφανώς ρωννύμεναι, τήν πλάνην τού εχθρού κατεπάτησαν, μή δειλιάσασαι, τών βασάνων τό επίπονον, καί καμίνου, τό πύρ μή πτοούμεναι.
Δόξα... Ήχος δ’
Ανατολίου
Ασματικώς τόν ποιμενάρχην, σήμερον πιστοί, ομοφρόνως τιμήσωμεν, Αρέθαν τόν ενδοξότατον, μετά τής συνοδίας αυτού, ότι ήλεγξε βασιλέα παρανομήσαντα, καί τό αίμα εξέχεεν υπέρ Χριστού τής ομολογίας, όθεν καί πύρινον νέφος κατέφλεγεν από προσώπου τής γής, διελέγχον τών παρανόμων τήν ασέβειαν. Διό Χριστέ ο Θεός, ο τούς σούς, Αθλοφόρους ενισχύσας πρός σήν δοξολογίαν, καί ημάς διάσωσον ως τών δλων Δεσπότης, εκ πειρασμών καί θλίψεων, ταίς πρεσβείαις τών Αγίων σου.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Εδωκας σημείωσιν
Τόν ρύπον απόσμηξον, τής ταλαιπώρου καρδίας μου, Θεοτόκε πανύμνητε, καί πάντα τά τραύματα, καί τά έλκη ταύτης, τά εξ αμαρτίας, εναποκάθαρον Αγνή, καί τού νοός μου στήσον τό άστατον, όπως τήν δυναστείαν σου, καί τήν μεγάλην αντίληψιν, μεγαλύνω σωζόμενος, ο αχρείος οικέτης σου.
Η Σταυροθεοτοκίον
Ιδών σε ο ήλιος, καί η σελήνη φιλάνθρωπε, επί ξύλου κρεμάμενον, ακτίνας απέκρυψε, τής δικαιοσύνης, Ήλιε Χριστέ μου, καί τά θεμέλια τής γής, διεδονήθη φόβω τού κράτους σου, η Μήτηρ σου τά σπλάγχνα δέ, τιτρωσκομένη εβόα σοι. Ιησού υπεράγαθε, δόξα τή Ευσπλαγχνία σου.
Εις τόν Στίχον, Στιχηρά της Οκτωήχου.
Δόξα… Ήχος πλ. δ’
Τήν πονηράν καί άπιστον, κακοβουλίαν Εβραίων προδιαγνοντες, εν τή τού πνεύματος τόλμη, υπέρ Χριστού μαρτυρήσαι ηγωνίσασθε, ως γάρ έκπαλαι εν νόμω, τόν εξ Αιγύπτου σώσαντα, εν ερήμω παρώργισαν, καί τούτον σταυρώ κατεδίκασαν, ούτω νύν καί υμίν, έργω τόν λόγον παρήλθον, καί απιστίαν ζηλώσαντες υμάς τώ πυρί κατεδίκασαν. Υμείς δέ ομοφρόνως, ανδρείως τή καρτερία εναθλήσαντες, φοβεροί εν Μάρτυσιν ανεδείχθητε. Παρρησίαν έχοντες πρός Θεόν, αιτήσασθε ρυσθήναι, εκ πταισμάτων πολλών τάς ψυχάς ημών.
Καί νύν… Θεοτοκίον
Οι Μάρτυρές σου
Εξάρπασόν με Δέσποινα, χειρός τού δράκοντος τού βροτοκτόνου, τού πολεμούντός με εν υποκρίσει, καταπιείν ολοτελώς, σύντριψον τάς μύλας τούτου δέομαι, καί τά μηχανήματα διάλυσον, όπως ρυσθείς τών τούτου ονυχων, μεγαλύνω τήν δυναστείαν σου.
Η Σταυροθεοτοκίον
Ορώσά σε σταυρούμενον, καί θανατούμενον η Θεοτόκος, οίμοι! εκραύγαζε, πώς τάς οδύνας, φέρεις γλυκύτατε Υιέ; βάλλει τήν καρδίαν μου η λόγχη σου, φλέγει δέ τά σπλάγχνα μου τό πάθος σου, όμως υμνολογώ σε, θέλων γάρ ταύτα πάσχεις, σώσαι τόν άνθρωπον.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Αναγινώσκεται η συνήθης Στιχολογία, είτα οι Κανόνες της Οκτωήχου, καί τών Αγίων ούτος, ού η Ακροστιχίς.
Μαρτυρικήν σύνοδον Θεοτερπέα μέλψομεν ύμνοις.
Θεοφανους
Ωδή α' Ήχος πλ. δ'
Άσμα αναπέμψωμεν
Μάρτυς αθλοφόρε τού Χριστού, Αρέθα παμμακάριστε ταίς ικεσίαις σου, καί τών σύν σοί Μαρτύρων, τόν νούν μου καταύγασον, όπως υμών υμνήσω, τήν φωσφόρον καί ένθεον μνήμην.
Άνω τό πολί τευμα σαφώς, εν ουρανοίς κτησάμενος, Θεομακάριστε, Χριστού τή εκμιμήσει, σαυτόν παραδέδωκας, πόθω τού Μαρτυρίου, τοίς ανόμοις Εβραίοις θεόφρον.
Ρήμα παραβάς τό τού Θεού, Εβραίος ο παράνομος, καί αδικώτατος τήν θεόλεκτον ποίμνην, Χριστού ελυμήνατο, όμως εισπράττει δίκην, τή δικαία καί θεία προνοία.
Τρίβον διοδεύων αληθώς, πρός ουρανόν τήν φέρουσαν, Χριστώ προσήγαγες, Μαρτύρων Εκκλησίαν, Αρέθα πανεύφημε, πάσης εξ ηλικίας, καί εκ γένους παντός ηθροισμένην.
Θεοτοκίον
Ύμνοις τήν πανάχραντον πιστοί, Παρθένον ευφημήσωμεν, τήν Θεομήτορα, τήν κεχαριτωμένην, τήν σκέπην τήν ένθεον, τόν εύδιον λιμένα, τήν απάντων πιστών σωτηρίαν.
Ωδή γ’
Ουρανίας αψίδος
Ρωννυμένην ορώντες, τή τού Σταυρού χάριτι, σού τήν Εκκλησίαν, Εβραίων παίδες παράνομοι, φθόνω τηκόμενοι, εν αικισμοίς πολυτρόποις, αφειδώς ηκίζοντο, μόνε Φιλανθρωπε.
Ιοβόλον τήν γλώσσαν, οι δυσσεβείς έχοντες, καί σέ βλασφημούντες τόν τούτων, τούς προγεννήτορας, ελευθερώσαντα, τής παλαιάς τυραννίδος, τούς εις σέ πιστεύοντας, Σώτερ κατέσφαξαν.
Κατά μόνας ό πλάσας, θεουργικώ νεύματι, σύ τάς τών ανθρώπων καρδίας, τίς τής προνοίας σου, βάθος δυνήσεται, καταλαβείν όπως ποίμνην, ήν Χριστέ συνήγαγες, λύκοις παρέδωκας;
Η θεόφρων σου ποίμνη, βαρβαρικοίς ξίφεσι, κατατεμνομένη προθύμως, επεκαλείτό σε. Δέξαι τα πνεύματα, καί τάς ψυχάς ημών Σώτερ, καί πρός φώς οδήγησον, τής βασιλείας σου.
Θεοτοκίον
Νεκρωθέντα με πάλαι, πρός τήν ζωήν Πάναγνε, πάλιν επανήγαγες, μόνη τήν ενυπόστατον, ζωήν γεννήσασα, ή προσβαλων διερράγη, προφανώς ο θάνατος, ο δυσμενέστατος.
Ο Ειρμός
«Ουρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, καί τής Εκκλησίας δομήτορ, σύ με στερέωσον, εν τή αγάπη τή σή, τών εφετών η ακρότης, τών πιστών τό στήριγμα, μόνε φιλάνθρωπε».
Κάθισμα Ήχος πλ. δ'
Τήν Σοφίαν
Τού Σταυρού τή δυνάμει καθοπλισθείς, καί τή πίστει τειχίσας πόλιν τήν σήν, τοίς έργοις κατήσχυνας, τού τυράννου τό φρύαγμα, υπομονής δέ τύπος, ενθέου γενόμενος, τώ Χριστώ προσήγαγες, εν ταύτη τούς Μάρτυρας, όθεν συνελθόντες, κατά χρέος τιμώμεν, Αρέθα αείμνηστε, τήν πανέορτον μνήμην σου. Αθλοφόρε μακάριε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων λύτρωσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.
Δόξα… Καί νύν… Θεοτοκίον
Ως πανάμωμος Νύμφη τού Ποιητού, ως απείρανδρος Μήτηρ τού Λυτρωτού, δοχείον ως υπάρχουσα, τού Παρακλήτου πανάμωμε, ανομιών με όντα, αισχρόν καταγώγιον, καί δαιμόνων παίγνιον, εν γνώσει γενόμενον, σπεύσον καί τής τούτων, κακουργίας με ρύσαι, λαμπρόν οικητήριον, αρετής απαρτίσασα, φωτοδόχε ακήρατε, δίωξον τό νέφος τών παθών, καί τής άνω μεθέξεως αξίωσον, καί φωτός ανεσπέρου, πρεσβείαις σου Άχραντε.
Η Σταυροθεοτοκίον
Ανελκόμενον Σώτερ εν τώ Σταυρώ, αγαθότητος πλούτω φύσει Θεόν, ορώσα η κτίσις σε, ακατάληπτε έτρεμε, καί κλονουμένη πάσα, τώ φόβω συνείχετο, αλλ' ιουδαίων δήμος, Πιλάτω εκραύγαζεν. Άρον ως κακούργον, καί σταυ αναρτήσας, τοίς ήλοις καθήλωσον, καί τή λόγχη εκκέντησον, καί θανάτω κατάγαγε καί ταύτα πάσχοντά σε δεινώς, καθορώσα έλεγεν η Μήτηρ σου. Υμνολογώ σου τήν άκραν, Υιέ συγκατάβασιν.
Ωδή δ’
Σύ μου ισχύς Κύριε
Συναγωγή, κραταιουμένη τώ Πνεύματι, καί χορεία, θεία καί υπέρλαμπρος, μαρτυρικός δήμος καί στρατός, ο τροπαιοφόρος, Αρέθαν έχων ταξίαρχον, υμνείσθω φιλοτίμως, υπό τών μελωδούντων. Τή δυνάμει σου δόξα Φιλάνθρωπε.
Υπό τής σής, συγκροτουμένη συνέσεως, η θεόφρων, πόλις σου Πανόλβιε, τού πολιά, λάμποντος σεμνή, πρός τούς παρανόμους, ανδρείως διηγωνίσατο, καί νίκην αραμένη, μελωδεί τώ Σωτήρι. Τή δυνάμει σου δόξα Φιλάνθρωπε.
Νόμω καινώ, ζωοποιούντι τώ Πνεύματι, πεφραγμένη, νόμον τόν τού γράμματος, τόν αναιρούντα η ευσεβής, πόλις υπερέσχε, τή τής ψυχής καθαρότητι, καί τρόπων ευγενεία, τώ Χριστώ μελωδούσα, τή δυνάμει σου δόξα Φιλάνθρωπε.
Όντως Θεού, πόλις εδείχθης Υπέρτιμε, καί Μαρτύρων, θείον ενδιαίτημα, καί περί σού άδεται φαιδρώς, νύν δεδοξασμένα, μεγάλα καί αξιάκουστα, χορόν γάρ μελωδούντα, τώ Δεσπότη προσήγες. Τή δυνάμει σου δόξα Φιλάνθρωπε.
Θεοτοκίον
Δαυϊτικής, εκ βασιλίδος βλαστήσασα, συγγενείας, τόν παμβασιλεύοντα, τόν πρό αιώνων εκ τού Πατρός, Λόγον απορρήτως, καί υπ έρ νούν αναλάμψαντα, εγέννησας Παρθένε, Θεοτόκον διό σε, θεοφρόνως πιστοί μακαρίζομεν.
Ωδή ε’
Ίνα τί με απώσω
Ο θεόλεκτος δήμος, καί θεομακάριστος αγωνιζόμενος, καί θερμώς αλλήλους, ενισχύοντες καί συνασπίζοντες, υπό τών ανόμων, υπέρ Χριστού σφαγιασθήναι, ευκλεώς οι καλλίνικοι είλοντο.
Νευρωθέντες τή πίστει, καί τής ευσεβείας τώ ζήλω Σώτερ πυρούμενοι, οι θεράποντές σου, παρανόμων τόν φόβον ουκ έπτηξαν, καί τή σή αγάπη, ειλικρινώς συνδεδεμένοι, εαυτούς εκουσίως παρέδωκαν.
Θεού θεία προνοία, καί τοίς ανεφίκτοις της σοφίας κρίμασιν, αναθέντες πάσαν, τήν ζωήν αυτών δήμος ο ένθεος, πρός τάς παρανόμους, Εβραϊκάς μιαιφονίας, ευθαρσώς οι γενναίοι εχώρησαν.
Επί σοί πεποιθότες, καί πεπιστευκότες εν τή Αναστάσει σου, οι σοί Σώτερ μύσται, ούκ ερίζοντες ουδέ κραυγάζοντες, υπό τών ανόμων, υπέρ τής σής ομολογίας, ανηρέθησαν οι γενναιότατοι.
Θεοτοκίον
Ο Θεού Θεός Λόγος, ο πρό τών αιώνων Πατρί συναϊδιος, ευσπλαγχνίας πλούτω, εν γαστρί σου σκηνώσας επτώχευσε, καί βροτός εφάνη, επί τής γής σάρξ χρηματίσας, Θεοτόκε Παρθένε πανύμνητε.
Ωδή ς’
Ιλάσθητί μοι Σωτήρ
Τώ αίματι τού Χριστού, σημειωθέντες οι Άγιοι, τά αίματα εαυτών, προθύμως εξέχεον, οι ένδοξοι Μάρτυρες, καί νύν βασιλεύειν, σύν αυτώ κατη ξιώθη σαν.
Ειρήνην προφητικώς, ελάλουν γλώσσαι ψελλίζουσαι, εκήρυττον τόν Χριστόν, νηπίων ψελλίσματα, παρθένοι θεόφρονες, υπέρ ευσεβείας, εαυτάς Θεώ προσήνεγκαν.
Ραγήσεταί σοι τό φώς, ανατελεί τά ιμάτια, πλουσίως παρά Θεού, Αρέθα θεσπέσιε, πρός όν εξεδήμησας, αποστάζων έτι, τούς ιδρώτας τής αθλήσεως.
Πληθύς σοι Μαρτυρική, ενθέως Σώτερ προσήνεκται,τά αίματα διά σέ, προθυμως κενώσασα, καί αιτεί τήν άφεσιν, τών αμαρτημάτων, τοίς αυτήν αεί δοξάζουσιν.
Θεοτοκίον
Εξέλαμψεν εκ Σιών, η τού Υψίστου ευπρέπεια, τό πρόβλημα τής σαρκός, καθ' ένωσιν άρρητον, εκ σού Απειρόγαμε, περιβεβλημένη, καί τόν κόσμον κατεφώτισεν.
Ο Ειρμός
«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ο Θεός τής σωτηριας μου».
Κοντάκιον Ήχος δ’
Επεφάνης σήμερον
Ευφροσύνης πρόξενος ημίν επέστη, η φωσφόρος σήμερον, τών Αθλοφόρων εορτή, ήν ανυμνούντες δοξάζομεν, τόν εν υψίστοις υπάρχοντα Κύριον.
Ο Οίκος
Τόν νούν μου φώτισον Χριστέ, τή αίγλη τών αγώνων, Αρέθα τού γενναίου, καί πάντων τών αγίων τών αθλησάντων σύν αυτώ, πρώτος γάρ απάντων ανεδείχθη ο στερρός, φαιδρώς παραταξάμενος κατά τών αθετούντων τήν σάρκωσιν σού, τού υπέρ φύσιν σαρκωθέντος καί τεχθέντος, ίνα ημάς λυτρώσης τής πλάνης, καί δείξης απλανώς τοίς βουλομένοις διοδεύειν τήν οδόν τού μαρτυρίου, ήν οι Αθληταί εβάδισαν, σέ ανυμνούντες τόν εν υψίστοις υπάρχοντα κυριον.
Συναξάριον
Τή ΚΔ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Μεγαλομάρτυρος Αρέθα, καί τής συνοδίας αυτού.
Στίχοι
Τμηθείς, Θεώ προσήξε Μάρτυς Αρεθας,
Πολλούς ομοίως Μάρτυρας τετμημένους.
Αρέθα εικάδι σύν γνωστοίσι τετάρτη τμήθης.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη μιάς γυναικός καί τού βρέφους αυτής, ήν ιδόν τό βρέφος εν τώ πυρί, επιρρίψαν εν τή φλογί εαυτό τελειούτα.
Στίχοι
Τή μητρί πρός πύρ ησύχως τεφρουμένη,
Φωναίς υποψελλίζον είπετο βρέφος.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Σεβαστιανής.
Στίχοι
Σεβαστιανή τή τομή βλύζει γάλα,
Ούχ αίμα καί σάρξ ώς περ ούσα πρός ξίφος.
Οι άγιοι Μάρκος, Σωτήριχος, Ουαλεντίνος κατά γής συρόμενοι, καί οι άγιοι Ακάκιος ο πρεσβύτερος καί Νέρδων ξίφει καί πυρί τελειούνται.
Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Ωδή ζ’
Θεού συγκατάβασιν
Αιμάτων οι χείμαρροι, τών αθλητών σου αναπηγάζουσι, τάς ιάσεις τοίς πίστει, τήν τούτων Μνήμην καταγεραίρουσι, καί σοί τώ Κτίστη προθύμως κραυγάζουσιν. Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.
Μητέρες οικτίρμονες, ως τετρωμέναι τής σής αγάπης Χριστέ, ουκ εφείσαντο παίδων, αλλ' εν καμίνω καταφλεγόμεναι, σοί τώ Δεσπότη εκραύγαζον λέγουσαι. Ευλογητός ό Θεός, ο τών Πατέρων ημών.
Εμώραναν άπασαν, οι Αθλοφόροι τήν τών ανόμων βουλήν, ως τή θεία συνέσει, καί αγχινοία κατακοσμούμενοι, καί γεγηθότες εσφάττοντο ψάλλοντες. Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.
Λαμπάδα αθλήσεως, καί παρθενίας φαιδρώς ανάψασαι, εις τόν θείον νυμφώνα, αι νικηφόροι αγαλλιώμεναι, σύν ταίς φρονίμοις Παρθένοις κραυγάζουσιν. Ευλογητός ό Θεός, ό τών Πατέρων ημών.
Θεοτοκίον
Ψυχών καθαρτήριον, καί σωτηρίας υπάρχεις πρόξενος, τοίς εν πίστει καί πόθω, Θεού Μητέρα σε καταγγέλλουσι, καί τώ Υιώ σου συμφώνως κραυγάζουσιν. Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.
Ωδή η’
Επταπλασίως κάμινον
Ουκ εν τώ νόμω πέφυκε, προφανώς η τελείωσις, αλλ' έν τώ Χριστώ, η σωτηρία δέδοται, εβόων οι Μάρτυρες, τοίς θεοκτόνοις λέγοντες, όθεν γεγηθότες αναιρούμενοι πάντες, καί θνήσκομεν προθύμως, καί αυτώ μελω δούμεν. Λαός υπερυψούτε, Χριστόν είς τούς αιώνας.
Μυσταγωγεί τό νήπιον, καί διδάσκει τούς άφρονας, πρός τήν σήν εικόνα, καθοράν τήν άχραντον, καί πίστιν εισδέξασθαι, τής εν γή παρουσίας σου, καί διαλαθόν τών παρανόμων τάς χείρας, τήν φλόγα υπεισήλθε, τή τεκούση συμψάλλον. Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.
Επί τής γής οι Μάρτυρες, ευσεβώς ηγωνίσαντο, καί εν ουρανοίς, παρά Χριστού τόν στέφανον αξίως εδέξαντο, χαρμονικώς απάραντες, τών ευφραινομένων, ένθα η κατοικία, τών πίστει μελωδούντων, καί βοώντων απαύστως. Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.
Νενικηκότες Άγιοι, τόν δεινόν κοσμοκράτορα, καί τούς υπουργούντας, τοίς αυτού θελήμασι πρός τόν Παντοκράτορα, καί τόν τών όλων Κύριον, μετά παρρησίας καί χαράς ανεκφράστου, μετέστησε βοώντες. Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.
Θεοτοκίον
Υπέρ ημών δυσώπησον, τόν Υιόν σου Πανάχραντε, τών ειλικρινώς καί καθαρώς βοώντων σοι, καί σέ θεομήτορα ομολογούντων Πάναγνε, τών αμαρτημάτων, αιτουμένη τήν λύσιν, τυχείν τε σωτηρίας, τούς πιστώς μελωδούντας. Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.
Ο Ειρμός
«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών. Τόν Δημιουργόν καί Λυτρωτήν ανεβόα, οι παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».
Ωδή θ’
Έφριξε πάσα ακοή
Μέτοχοι δόξης τού Χριστού, κοινωνήσαντες θανάτου γεγόνατε, Άγιοι Μάρτυρες, καί βασιλείας τώ διαδήματι, κατεκοσμήθητε φαιδρώς. Θεώ δέ παρίστασθε, ημίν αιτούμενοι, σωτηρίαν ψυχικήν αξιάγαστοι.
Νόμιμοι ώφθητε Χριστού, στρατιώται καί αήττητοι Μάρτυρες, Αρέθα πάνσοφε, καί σοί προθύμως οι συναθλήσαντες, σύν Αθλοφόροις γυναιξί, παρθένοι νεάνιδες, διό δεόμεθα, εκτενώς υπέρ ημών ικετεύσατε.
Όμιλος πρόκειται ημίν, εκκλησία τε Μαρτύρων θεόλεκτος, δεύτε φιλόθεοι, μετ' εγκωμίων τούτους υμνήσωμεν, ως νικηφόρους Αθλητάς, ως θείους θεράποντας, ως ικετεύοντας, εκτενώς υπέρ ημών τόν φιλάνθρωπον.
Ίθυνον Λόγε τού Θεού, τήν ζωήν μου καί κυβέρνησον Δέσποτα, τών θεραπόντων σου, ταίς ικεσίαις τών αγαπώντων σε, καί καταξίωσον αυτών, γενέσθαι συμμέτοχον, τάς αμαρτίας μου, παρορών ως αγαθός καί φιλάνθρωπος.
Θεοτοκίον
Σκήνωμα γέγονας Θεού, τόν αχώρητον εν μήτρα χωρήσασα, καί τόν πρίν άσαρκον, σεσαρκωμένον ημίν γεγέννηκας, όν νύν δυσώπησον Αγή, πταισμάτων συγχώρησιν, πάσι δωρήσασθαι, τοίς εν πίστει σε αεί μεγαλύνουσιν.
Ο Ειρμός
«Έφριξε πάσα ακοή, τήν απόρρητον Θεού συγκατάβασιν, όπως ο Ύψιστος, εκων κατήλθε μέχρι καί σώματος, Παρθενικής από γαστρός, γενόμενος άνθρωπος, διό τήν άχραντον, Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνομεν».
Εξαποστειλάριον
Γυναίκες ακουτίσθητε
Αρέθα παναοίδιμε, σύν τοίς συνάθλοις πρέσβευε, Χριστώ βραβεύσαι τώ κόσμω, ομόνοιαν καί ειρήνην, τώ ευσεβείας κράτορι, καί Βασιλεί θεόφρονι, Μεγαλομάρτυς ένδοξε, καί ιλασμόν τοίς τελούσι, τήν ιεράν ημών μνήμην.
Θεοτοκίον
Φθαρείσαν ανεκαίνισας, τήν φύσιν τού Προπάτορος, υπερφυώς συλλαβούσα, καί απειράνδρως τεκούσα, τόν Ποιητήν τής κτίσεως, υφ' ού ρωσθέντες ήθλησαν, χοροί Μαρτύρων μέλποντες, σέ τής ημών σωτηρίας, τήν απαρχήν Θεοτόκε.