Τα Μηναία
ΤΗ ΚΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μνήμη τού Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τού Μυροβλύτου, καί η Ανάμνησις τού γεγονότος σεισμού.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Μετά τόν Προοιμιακόν, λέγομεν τήν α' Στάσιν τού, Μακάριος ανήρ.
Εις τό, κυριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν τά παρόντα Προσόμοια Στιχηρά τού Αγίου.
Ήχος πλ. δ’
Ω τού παραδόξου θαύματος!
Ω τού παραδόξου θαύματος! εν ουρανώ καί εν γή, αγαλλίαμα σήμερον, εν τή μνήμη ηύγασται, Δημητρίου τού Μάρτυρος, εκ τών Αγγέλων επαίνοις στέφεται, καί εξ ανθρώπων άσματα δέχεται. Ώοιον ήθλησε! πώς καλώς ηγώνισται! δι' ού εχθρός, πέπτωκεν ο δόλιος, Χριστού νικήσαντος.
Ω τού παραδόξου θαύματος! ταίς τών θαυμάτων βολαίς, τού ηλίου φανότερον, εις αεί Δημήτριος, διαλάμπει τοίς πέρασιν, εξ ανεσπέρου φωτός λαμπόμενος, καί τώ αδύτω φωτί τερπόμενος, ού ταίς ελλάμψεσι, νέφη απηλάθησαν βαρβαρικά, νόσοι εδιώχθησαν, δαίμονες ήττηνται.
Ω τού παραδόξου θαύματος! υπέρ Χριστού λογχευθείς, ο τρισμάκαρ Δημήτριος,πρός εχθρούς εκάστοτε, ρομφαία ώφθη δίστομος, αποθερίζων εχθρών γαυρίαμα, καί καταράσσων δαιμόνων φρύαγμα. Ώ εκβοήσωμεν, Άγιε Δημήτριε, σκέπε ημάς, σού τήν αεισέβαστον, μνήμην γεραίροντας.
Πύργος ευσεβείας πέφηνας, ερηρεισμένος στερρώς, επί πέτραν τής πίστεως, πειρασμοίς ανάλωτος, καί κινδύνοις ακλόνητος, μετά σφοδρού γάρ σάλου καί κλύδωνος, σοί προσραγέντα αθέων κύματα, σήν ού κατέβαλον, ακλινή στερρότητα, μαρτυρικώ στέφει γάρ επόθησας, εγκαλλωπίζεσθαι.
Πάθει τό πάθος μιμούμενος, τό ζωηφόρον Χριστού, παρ' αυτού τήν ενέργειαν, τών θαυμάτων εϊληφας, Αθλοφόρε Δημήτριε, καί διασώζεις τούς σοί προστρέχοντας, πολλών κινδύνων αυτούς ρυόμενος, έχων ευάρεστον, παρρησίαν ένδοξε πρός τόν Χριστόν, ώ καί νύν παρίστασαι, δόξης πληρούμενος.
Αίματι τώ σώ σταζόμενος, τώ ζωοδότη Χριστώ, τώ τό αίμα τό τίμιον, διά σέ κενώσαντι, προσηνέχθης Δημήτριε, καί κοινωνόν σε δόξης ειργάσατο, καί βασιλείας αυτού συμμέτοχον, ως αριστεύσαντα, κατά τού αλάστορος, καί τά δεινά, τούτου μηχανήματα, τελείως σβέσαντα.
Δόξα… Ήχος πλ. β’
Βυζαντίου
Σήμερον συγκαλείται ημάς, τού Αθλοφόρου η παγκόσμιος πανήγυρις. Δεύτε ούν φιλέορτοι, φαιδρώς εκτελέσωμεν, τήν μνήμην αυτού λέγοντες. Χαίροις ό τόν χιτώνα τής ασεβείας διαρρήξας, διά τής πίστεως, τήν δέ ανδρείαν τού Πνεύματος σεαυτώ περιθέμενος. Χαίροις, ο καταργήσας τάς επινοίας τών παρανόμων, τή ισχύϊ τή δοθείση σοι, παρά τού Θεού. Χαίροις, ο λογχευθέντων τών μελών, τό μακάριον πάθος πνευματικώς ημίν αναζωγραφήσας τού Χριστού. Όν καθικέτευε, Αθλητών εγκαλλώπισμα Δημήτριε, λυτρωθήναι ημάς ορατών καί αοράτων εχθρών, καί σωθήναι τάς ψυχάς ημών.
Καί νύν... Θεοτοκίον, πρός τό, Φοβερός εί Κύριε
Παναγία Δέσποινα, τού κόσμου βοήθεια, καί ελπίς Χριστιανών, σέ νύν εκδυσωπούμεν, καί σέ παρακαλούμεν αγαθή, υπέρ ημών ημαρτηκότων καί απεγνωσμένων, τόν Υιόν σου καί Κύριον, ίλεων ποιήσαι Θεοτόκε, έχεις γάρ τό δύνασθαι, τή μητρική σου πρός αυτόν χρωμένη παρρησία. Πρόφθασον Άχραντε, πρόφθασον μεσίτευσον, καί ρύσαι τόν λαόν σου τής ενεστώσης απειλής, διά σπλάγχνα ελέους, μή παρίδης τούς υμνούντάς σε.
Είσοδος. Φώς ιλαρόν. Τό Προκείμενον τής ημέρας, καί τά αναγνώσματα.
Προφητείας Ησαίου τό Ανάγνωσμα
(Κεφ. 63, 15-19 & 64, 15 καί εκλογή)
Επίβλεψον εκ τού ουρανού Κύριε, καί ίδε εκ τού οίκου τού Αγίου σου καί δόξης σου. Πού εστι τό πλήθος τού ελέους σου καί τών οικτιρμών σου, ότι ηνέσχου ημών Κύριε; Σύ γάρ εί Πατήρ ημών, ότι Αβραάμ ουκ εγνω ημάς, καί, Ισραήλ ουκ επέγνω ημάς, αλλά σύ Κύριε, Πατήρ ημών, ρύσαι ημάς, απ' αρχής τό όνομά σου εφ' ημάς εστι. Τί επλάνησας ημάς, Κύριε, από τής οδού σου; εσκλήρυνας τάς καρδίας ημών, τού μή φοβείσθαί σε; Επίστρεψον διά τούς δούλους σου, διά τάς φυλάς τής κληρονομίας σου, ίνα μικρόν κληρονομήσωμεν τού όρους τού αγίου σου, οι υπεναντίοι ημών κατεπάτησαν τό αγίασμά σου, εγενόμεθα ως τό απαρχής, ότε ουκ ήρξας ημών, ουδέ επεκλήθη τό όνομά σου εφ' ημάς. Εάν ανοίξης τόν ουρανόν, τρόμος λήψεται από σού όρη, καί τακήσονται, ωσεί κηρός τήκεται από πυρός, καί κατακαύσει πύρ τούς υπεναντίους σου, καί φανερόν έσται τό όνομά σου τοίς υπεναντίοις σου, από προσώπου σου έθνη ταραχθήσονται. Όταν ποιής τά ένδοξα, τρόμος λήψεται από σού όρη. Από τού αιώνος ουκ ηκούσαμεν ουδέ οι οφθαλμοί ημών είδον Θεόν πλήν σου, καί τά έργα σου αληθινά, καί ποιήσεις τοίς υπομένουσί σε έλεος. Συναντήσεται γάρ έλεος τοίς ποιούσι τό δίκαιον, καί τών οδών σου μνησθήσονται. Καί νύν, Κύριε, Πατήρ ημών σύ εί, ημείς δέ πηλός καί σύ ο Πλάστης ημών. έργα χειρών σου πάντες ημείς. Μή οργίζου ημίν, Κύριε, έως σφόδρα, καί μή εν καιρώ μνησθής αμαρτιών ημών. Καί νύν επίβλεψον, Κύριε, ότι λαός σου πάωτες ημείς.
Προφητείας Ιερεμίου τό Ανάγνωσμα
( Κεφ. 2, 1-12)
Τάδε λέγει Κύριος, Εμνήσθην ελέους νεότητός σου, καί αγάπης τελειώσεώς σου, τού εξακολουθήσαί σε τώ αγίω Ισραήλ, λέγει Κύριος, ο άγιος τού Ισραήλ. Τώ Κυρίω αρχή γεννημάτων αυτού. Πάντες οι εσθίοωτες αυτόν πλημμελή σουσι, κακά ήξει επ' αυτούς, λέγει Κύριος. Ακούσατε λόγον Κυρίου, οίκος Ιακώβ, καί πάσα πατριά οίκου Ισραήλ. Τάδε λέγει Κύριος. Τί εύροσαν οι πατέρες υμών εν εμοί πλημμέλημα, ότι απέστησαν μακράν απ' εμού, καί επορεύθησαν οπίσω τών ματαίων, καί εματαιώθησαν, καί ουκ είπον. Πού εστι Κύριος, ο αναγαγών ημάς εκ γής Αιγύπτου, ο καθοδηγή σας ημάς εν τή ερήμω, εν γή απείρω καί αβάτω, εν γή ανύδρω, καί ακάρπω, καί σκιά θανάτου, εν γή, εν ή ου διώδευσεν εν αυτή ανήρ, ουδέ κατώκησεν υιός ανθρώπου εκεί; Καί εισήγαγον υμάς εις τόν Κάρμηλον, τού φαγείν τούς καρπούς αυτού, καί τά αγαθά αυτού, καί εισήλθετε καί εμιάνατε τήν γήν μου, καί τήν κληρονομίαν μου έθεσθε εις βδέλυγμα. Οι ιερείς ουκ είπον. Πού εστι Κύριος, καί οι αντεχόμενοι τού νόμου ουκ ηπίσταντό με, καί οι ποιμένες ησέβουν εις εμέ, καί οι προφήται προεφήτευον τή Βάαλ, καί οπίσω ανωφελούς επορεύθησαν. Διά τούτο έτι κριθήσομαι πρός υμάς λέγει Κύριος, καί πρός τούς υιούς τών υιών υμών κριθήσομαι. Διέλθετε εις νήσους Χεττιείμ καί ίδετε, καί εις Κηδάρ καί αποστείλατε, καί νοήσατε σφόδρα, καί ίδετε, ει γέγονε τοιαύτα, ει αλλάξονται έθνη θεούς αυτών, καί αυτοί ουκ εισί θεοί, ο δέ λαός μου ηλλάξατο τήν δόξαν αυτού, εξ ής ουκ ώφεληθήσονται. Εξξέστη ο ουρανός επί τούτω καί έφριξεν επί πλείον σφόδρα, λέγει Κύριος.
Σοφίας Σολομώντος τό Ανάγνωσμα
(Κεφ. 3,1-9)
Δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού, καί ου μή άψηται αυτών βάσανος. Έδοξαν εν οφθαλμοίς αφρόνων τεθνάναι, καί ελογίσθη κάκωσις η έξοδος αυτών, καί η αφ' ημών πορεία σύντριμμα, οι δέ εισιν εν ειρήνη. Καί γάρ εν όψει ανθρώπων εάν κολασθώσιν, η ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης. Καί ολίγα παιδευθέντες, μεγάλα ευεργετηθήσονται, ότι ο Θεός επείρασεν αυτους, καί εύρεν αυτούς αξίους εαυτού. Ως χρυσόν εν χωνευτηρίω εδοκίμασεν, αυτούς, καί ως ολοκαρπωμα θυσίας προσεδέξατο αυτούς. Καί εν καιρώ επισκοπής αυτών αναλάμψουσι, καί ως σπινθήρες εν καλάμη διαδραμούνται. Κρινούσιν έθνη, καί κρατήσουσι λαών, καί βασιλεύσει αυτών Κύριος εις τούς αιώνας. Οι πεποιθότες επ' αυτόν συνήσουσιν αλήθειαν, καί οι πιστοί εν αγάπη προσμενούσιν αυτώ, ότι χάρις καί έλεος εν τοίς οσίοις αυτού, καί επισκοπή εν τοίς εκλεκτοίς αυτού.
Εις τήν Λιτήν, Στιχηρά ιδιόμελα.
Ήχος α’
Γεωργίου Σικελιώτου
Ευφραίνου εν Κυρίω πόλις Θεσσαλονίκη, αγάλλου καί χόρευε, πίστει λαμπροφορούσα, Δημήτριον τόν πανένδοξον αθλητήν, καί Μάρτυρα τής αληθείας, εν κόλποις κατέχουσα ως θησαυρόν, απόλαβε τών θαυμάτων τάς ιάσεις καθορώσα, καί βλέπε καταράσσοντα τών Βαρβάρων τά θράση, καί ευχαρίστως τώ Σωτήρι ανάκραξον. Κύριε δόξα σοι.
Ο αυτός. Ανατολίου
Τή τών ασμάτων τερπνότητι, τήν παρούσαν φαιδρύνωμεν ημέραν, καί ηχήσωμεν τά τού Μάρτυρος αγωνίσματα, πρόκειται γάρ ημίν είς ευφημίαν ο μέγας Δημήτριος. Καί γάρ τάς τών τυράννων επιφοράς ανδρείως ελών, πρός τό στάδιον προθύμως ήλατο, καί τά νικητήρια ενδόξως απενεγκάμενος, τόν Σωτήρα δυσωπεί, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.
Δόξα... Ήχος β’
Γερμανού
Εις τά υπερκόσμια σκηνώματα, τό πνεύμά σου Δημήτριε Μάρτυς σοφέ, Χριστός ο Θεός προσήκατο αμώμητον, σύ γάρ τής Τριάδος γέγονας υπέρμαχος, εν τώ σταδίω ανδρείως εναθλήσας ως άδάμας στερρός, λογχευθείς δέ τήν πλευράν, τήν ακήρατόν σου πανσεβάσμιε, μιμούμενος τόν επί ξύλου τανυσθέντα, εις σωτηρίαν παντός τού κόσμου, τών θαυμάτων είληφας τήν ενέργειαν, ανθρώποις παρέχων τάς ιάσεις αφθόνως. Διό σου σήμερον τήν κοίμησιν εορτάζοντες, επαξίως δοξάζομεν, τόν σέ δοξάσαντα κύριον.
Καί νύν… Θεοτοκίον
Ω τού μεγίστου μυστηρίου! βλέπων τά θαύματα, ανακηρύττω τήν θεότητα, ούκ αρνούμαι τήν ανθρωπότητα, ο γάρ Εμμανουήλ, φύσεως μέν πύλας ήνοιξεν ως άνθρωπος, παρθενίας δέ κλείθρα ού διέρρηξεν ως Θεός, αλλ’ ούτως εκ μήτρας προήλθεν, ως δι' ακοής εισήλθεν, ούτως εσαρκώθη, ως συνελήφθη. Απαθώς εισήλθεν, αφράστως εξήλθε, κατά τόν Προφήτην τόν λέγοντα. Αύτη η πύλη κεκλεισμένη έσται, ουδείς ού μή διέλθη δι' αυτής, εί μή Κύριος ο Θεός Ισραήλ, ο έχων τό μέγα έλεος.
Εις τόν Στίχον, Στιχηρά ιδιόμελα τού σεισμού.
Ποίημα Συμεων τού θαυμαστορείτου.
Ήχος β'
Τής γής συνταρασσομένης τώ τής οργής σου φόβω, βουνοί καί τά όρη συσσείονται Κύριε, αλλ' ευσπλαγχνίας όμματι εφ' ημάς επιβλέψας, μή τώ θυμώ σου οργισθής ημίν, αλλά σπλαγχνισθείς επί τό πλάσμα τών χειρών σου, τής φοβεράς ημάς τού σεισμού απειλής ελευθέρωσον, ώς αγαθός καί φιλάνθρωπος.
Ήχος πλ. β’
Στίχ. Συνέσεισας τήν γήν, καί συνετάραξας αυτήν.
Φοβερός εί Κύριε, καί τίς υποστήσεται τήν δικαίαν σου οργήν, ή τίς σε δυσωπήσει, ή τίς παρακαλέσει αγαθέ, υπέρ λαού ημαρτηκότος καί απεγνωσμένου; τά ουράνια τάγματα Άγγελοι, Αρχαί καί Εξουσίαι, θρόνοι, Κυριότητες, τά Χερουβίμ καί τά Σεραφίμ, υπέρ ημών σοί βοώσιν. Άγιος, Άγιος, Άγιος, εί Κύριε, τά έργα τών χειρών σου μή παρίδης αγαθέ, διά σπλάγχνα ελέους, σώζε πολιν κινδυνεύουσαν.
Στίχ. Ο επιβλέπων επί τήν γήν.
Νινευίται τοίς παραπτώμασι, τήν διά τής τού σεισμού απειλής κατάχωσιν ήκουον, εν δέ τώ μεσιτεύοντι σημείω τού κήτους, τήν διά του Ιωνά ανάστασιν, η μετάνοια παρακαλεί, αλλ’ ως εκείνους, βοή λαού σου μετά νηπίων καί κτηνών, οικτείρας προσεδέξω, καί ημάς παιδευομένους, διά τής τριημέρου Αναστάσεως, φείσαι καί ελέησον.
Δόξα... Τού Αγίου
Ήχος πλ. δ’ Ανατολίου
Έχει μέν η θειοτάτη σου ψυχή καί άμωμος, αοίδιμε Δημήτριε, τήν ουράνιον ιερουσαλήμ κατοικητήριον, ής τά τείχη, εν ταίς αχράντοις χερσί τού αοράτου Θεού εζωγράφηνται. Έχει δέ καί τό πανέντιμον, καί αθλητικώτατόν σου σώμα, τόν περίκλυτον τούτον ναόν επί γής, ταμείον άσυλον θαυμάτων, νοσημάτων αλεξητήριον, ένθα προστρέχοντες, τάς ιάσεις αρυόμεθα. Φρούρησον πανεύφημε, τήν σέ μεγαλύνουσαν πόλιν, από τών εναντίων προσβολών, παρρησίαν ως έχων, πρός Χριστόν τόν σέ δοξάσαντα.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Ανύμφευτε Παρθένε, η τόν Θεόν αφράστως συλλαβούσα σαρκί, Μήτερ Θεού τού υψίστου, σών οικετών παρακλήσεις δέχου πανάμωμε, η πάσι χορηγούσα, καθαρισμόν τών πταισμάτων, νύν τάς ημών ικεσίας προσδεχομένη, δυσώπει σωθήναι πάντας ημάς.
Απολυτίκιον Ήχος γ’
Μέγαν εύρατο εν τοίς κινδύνοις, σέ υπέρμαχον η οικουμένη, Αθλοφόρε τά έθνη τροπούμενον. Ως ούν Λυαίου καθείλες τήν έπαρσιν, εν τώ σταδίω θαρρύνας τόν Νέστορα, ούτως Άγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τόν Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.
Ετερον τού σεισμού
Ήχος πλ. δ’
Ο επιβλέπων επί τήν γήν, καί ποιών αυτήν τρέμειν, ρύσαι ημάς τής φοβεράς τού σεισμού απειλής, Χριστέ ο Θεός ημών, καί κατάπεμψον ημίν, πλούσια τά ελέη σου, πρεσβείαις τής Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετά τήν α’ Στιχολογίαν, Κάθισμα.
Ήχος δ'.
Ταχύ προκατάλαβε
Η μνήμη σου ένδοξε, Μάρτυς Δημήτριε, εφαίδρυνε σήμερον, τήν Εκκλησίαν Χριστού, καί πάντας συνήγαγεν, άσμασιν επαξίως, ευφημείν σε θεόφρον, ως όντως στρατιώτην, καί εχθρών καθαιρέτην, διό ταίς ικεσίαις ταίς σαίς, ρύσαι ημάς πειρασμών.
Δόξα... Όμοιον
Αθλήσεως καύχημα, Μάρτυς Δημήτριε, Χριστόν ενδυσάμενος, κατεπολέμησας, εχθρόν τόν ανίσχυρον, πλάνην γάρ τών ανόμων, εν αυτώ καταργήσας, γέγονας τοίς εν πίστει, ευσεβείας αλείπτης, διό σου καί τήν μνήμην, σεπτώς πανηγυρίζομεν.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Ελπίς ακαταίσχυντε, τών πεποιθότων εις σέ, η μόνη κυήσασα, υπερφυώς εν σαρκί, Χριστόν τόν Θεόν ημών, τούτον σύν τοίς Αγίοις, Αποστόλοις δυσώπει, δούναι τή οικουμένη, ιλασμόν καί ειρήνην, καί πάσιν ημίν πρό τέλους, βίου διόρθωσιν.
Μετά τήν β' Στιχολογίαν, Κάθισμα.
Ήχος πλ. α'
Τόν συνάναρχον
Αδιστάκτω τή πίστει ο Αθλοφόρος Χριστού, τών τυράννων τά θράση καταβαλων άνδρικώς, αθλητικώς τόν πονηρόν κατεπάλαισε, καί τών βασάνων αμοιβήν, τήν τών θαυμάτων παροχήν, εδέξατο εκ τού μόνου, Θεού τού αγωνοθέτου, ώ καί πρεσβεύει ελεηθήναι ημάς.
Δόξα… Τό αυτο
Καί νύν... Θεοτοκίον
Χαίρε πύλη Κυρίου η αδιόδευτος, χαίρε τείχος καί σκέπη τών προστρεχόντων εις σε, χαίρε αχείμαστε λιμήν καί απειρόγαμε, η τεκούσα εν σαρκί, τόν Ποιητήν σου καί Θεόν, πρεσβεύουσα μή ελλίπης, υπέρ τών ανυμνούντων, καί προσκυνούντων τόν τοκον σου.
Μετά τόν Πολυέλεον, Κάθισμα
Ήχος γ’
Τήν ωραιότητα
Τόν συμπαθέστατον, Κυρίου Μάρτυρα, εκδυσωπούμέν σε πιστώς Δημήτριε, ρύσαι ημάς παντοδαπών, κινδύνων επερχομένων, ίασαι ψυχών ημών, καί σωμάτων τά τραύματα, θραύσον τά φρυάγματα, τών εχθρών ημών Άγιε, ειρήνευσον ημών τήν ζωήν, όπως αεί σε δοξάζωμεν.
Δόξα... Τό αυτό
Καί νύν… Θεοτοκίον
Θεομακάριστε, Μήτηρ ανύμφευτε, τήν ασθενούσαν μου, ψυχήν θεράπευσον, ότι συνέχομαι πολλοίς, εν πταίσμασι Θεοτόκε, όθεν καί κραυγάζω σοι, στεναγμώ τής καρδίας μου. Δέξαι με πανάχραντε, τόν πολλά αμαρτήσαντα, ίνα εν παρρησία κραυγάζω σοι. Χαίρε η Κεχαριτωμένη.
Οι Αναβαθμοί, τό α' Αντίφωνον τού δ' Ήχου.
Οι Αναβαθμοί Αντίφωνον Α'
Εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη, αλλ' αυτός αντιλαβού, καί σώσον Σωτήρ μου.
Οι μισούντες Σιών, αισχύνθητε από τού Κυρίου, ως χόρτος γάρ, πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι.
Δόξα... Καί νύν...
Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται, καί καθάρσει υψούται λαμπρύνεται, τή τριαδική Μονάδι ιεροκρυφίως.
Προκείμενον Ήχος δ’
Θαυμαστός ο Θεός εν τοίς αγίοις αυτού ο Θεός Ισραήλ αυτός δώσει δύναμιν καί κραραίωσιν τώ λαώ αυτού ευλογητός ο Θεός.
Στίχ. Τοίς Αγίοις τοίς εν τή γή αυτού εθαυμάστωμεν πάντα τά θέλημα αυτού εν αυτοίς.
Πάσα πνοή. Ευαγγέλιον. Ο Ν'
Δόξα… Ταίς τού Αθλοφόρου
Καί νύν... Ταίς τής Θεοτόκου
Στίχ. Ελέησόν με ο Θεός...
Καί τό ιδιόμελον
Ήχος β'
Εις τά υπερκόσμια σκηνώματα, τό πνεύμά σου Δημήτριε Μάρτυς σοφέ, Χριστός ο Θεός προσήκατο αμώμητον, σύ γάρ τής Τριάδος γέγονας υπέρμαχος, εν τώ σταδίω ανδρείως εναθλήσας ως αδάμας στερρός, λογχευθείς δέ τήν πλευράν, τήν ακήρατόν σου πανσεβάσμιε, μιμούμενος τόν επί ξύλου τανυσθέντα, εις σωτηρίαν παντός τού κόσμου, τών θαυμάτων είληφας τήν ενέργειαν, ανθρώποις παρέχων τάς ιάσεις αφθόνως. Διό σου σήμερον, τήν κοίμησιν εορτάζοντες, επαξίως δοξάζομεν, τόν σέ δοξάσαντα Κύριον.
Είτα οι Κανόνες, ο μέν τού σεισμού μετά τών Ειρμών εις ς’ οι δέ δύο τού Αγίου εις η’. Ο Κανών τού σεισμού, ού η Ακροστιχίς.
Ώ Χριστέ, τής γής τόν κλόνον παύσον τάχος. Ιωσήφ.
Ωδή α' Ήχος πλ. β’
Ο Ειρμός
«Ως εν ηπείρω πεζευσας ο Ισραήλ, εν αβύσσω ίχνεσι, τόν διώκτην Φαραώ, καθορών ποντούμενον, Θεώ επινίκιον ωδήν εβόα άσωμεν».
Ως φοβερά η οργή σου, εξ ής ημάς, ελυτρώσω Κύριε, μή συγχώσας εν τή γή, άπαν τό ανάστημα ημών, ευχαρίστως σε διό αεί δοξάζομεν.
Χαίρων αεί καθ' εκάστην τή παντελεί, διορθώσει Δέσποτα, ώς περ φύλλον ευτελές, διασείεις άπασαν τήν γήν, εις τόν φόβον σου πιστούς στηρίζων ημάς.
Ρύσαι σεισμού βαρυτάτου πάντας ημάς, καί μή δώης Κύριε, απολέσθαι παντελώς, τήν. κληρονομίαν σου πολλοίς, παροργίζουσαν κακοίς σέ τόν μακρόθυμον.
Θεοτοκίον
Ικετευτικώς σοι βοώμεν Μήτερ Θεού, τά συνήθη σπλάγχνα σου, επί πόλιν και λαόν, συμπαθώς δεικνύουσα σεισμού, βαρυτάτου καί φθοράς ημάς απάλλαξον.
Τού Αγίου πρώτος Κανών, έχων Ακροστιχίδα.
Τώ καλλινίκω προσλαλώ Δημητρίω.
Θεοφάνους
Ωδή α’ Ήχος δ’
Θαλάσσης, τό ερυθραίον
Τόν θείον, τού μαρτυρίου στέφανον, αναδησάμενος, περί Θεόν χορεύεις αστραπαίς, ταίς εκείθεν λαμπόμενος, καί φωτισμού πληρούμενος, Μάρτυς αοίδιμε Δημήτριε.
Ως όντα, τής αληθείας Μάρτυρα, καί μέχρις αίματος, ηγωνισμένον Μάκαρ καρτερώς, σταθηράν τε τήν ένστασιν, πρός τούς αγώνας δείξαντα, σέ ο Δεσπότης προσεδέξατο.
Κακίας, τόν ευρετήν κατέρραξας, πρός γήν Δημήτριε, μαρτυρική σου λόγχη καθελών, θεϊκής αγαθότητος, ταίς υπέρ νούν δυνάμεσιν, εις τούτο Μάκαρ δυναμούμενος.
Θεοτοκίον
Αμήτωρ, καθ' ό Θεός τό πρότερον, υπάρχων γέγονε, τό καθ' ημάς απάτωρ ο εκ σού, Θεοτόκε πανύμνητε, σάρκα λαβων καθ' ένωσιν, τήν υπέρ λόγον καί διάνοιαν.
Δεύτερος Κανών, ού η Ακροστιχίς.
Μύρω νοητώ προσπλακείς, μύρον γίνη.
Εν δέ τοίς Θεοτοκίοις
Φιλοθέου
Ποίημά εστιν ούτος τού Αγιωτάτου καί οικουμενικού Πατριάρχου κυρίου Φιλοθέου, υπόθεσιν έχων εγκωμίων ομού καί δεήσεως τό ιερόν αυτού μύρον.
'Ωδή α' Ήχος ο αυτός
Ανοίξω τό στόμα μου
Μερίς μου Δημήτριε, καί δόξα θεία γεγένησαι, τής μάνδρας γάρ πρόβατον, καγω τής φίλης σου, διό δέξαι μου, τόν ύμνον στεφηφόρε, κροτούντα τού μύρου σου, τήν χάριν σήμερον.
Υπήλθες Δημήτριε, λαμπρώς Μαρτύρων τό στάδιον, ελαίω αλείψας σου, τών αρετών τήν ψυχήν, καινώ τρόπω δέ, πεσών νικάς γενναίε, καί μύρου τό σωμά σου, κρήνην ανέδειξας.
Ρευμάτων βορβόρου με, καί δυσωδίας Δημήτριε, απόσμηξον δέομαι, τών ακαθάρτων παθών, καί τώ μύρω σου, λαμπρώς ευωδιάσας, Χριστού μύρου ποίησον, άξιον σκήνωμα.
Ως μύρον μέν έφησε, Δαυϊδ ο θείος εν Πνευματι, τήν ένωσιν Ένδοξε, τών αδελφών τήν τεεπνήν, τά δέ μύρα σου, σοφέ τήν νέαν κτίσιν, συνάγει πρός ένωσιν, μύρου τού κρείττονος.
Θεοτοκίον
Φανείσαν Πανάμωμε, μύρου τού θείου αλάβαστρον, καί σκεύος εξαίρετον, τής εύωδίας Χριστού, ικετεύω σε, παθών τής δυσωδίας, βορβόρου τε λύτρωσαι, τής αμαρτίας με.
Καταβασία
Ανοίξω τό στόμα μου, καί πληρωθήσεται Πνεύματος, καί λόγον ερεύξομαι, τή Βασιλίδι Μητρί, καί οφθήσομαι, φαιδρώς πανηγυρίζων, καί άσω γηθόμενος, ταύτης τά θαύματα.
Τού σεισμού
Ωδή γ’
Ο Ειρμός
«Ουκ έστιν Άγιος ως σύ, Κύριε Ο Θεός μου, ο υψώσας τό κέρας, τών πιστών σου Αγαθέ, καί στερεώσας ημάς, εν τή πέτρα, τής όμολογίας σου».
Η γή μαστίζεται ημών, κακώς διακειμένων, καί αεί τήν οργήν σου, συγκινούντων καθ' ημών, οικτίρμον Παμβασιλεύ, αλλά φείσαι, Δέσποτα τών δούλων σου.
Συσσείσας Κύριε τήν γήν, εστερέωσας πάλιν, νουθετών επιστρέφων, τήν ασθένειαν ημών, στηρίζεσθαι εν τώ σώ, θείω φόβω, θέλων υπεράγαθε.
Γεννώσας θάνατον πικρόν, καί σεισμούς βαρυτάτους, καί πληγάς ανηκέστους, αμαρτίας αδελφοί, εκφύγωμεν καί Θεόν, μετανοίας, τρόποις εκμειλίξωμεν.
Θεοτοκίον
Η μόνη ούσα αγαθή, τόν πανάγαθον Λόγον, εκτενώς εκδυσώπει, τής παρούσης τού σεισμού, ρυσθήναι πάντας οργής, Θεοτόκε, άχραντε δεόμεθα.
Τού Αγίου πρώτος Κανών. Ευφραίνεται επί σοί.
Λελόγισται παρ' ουδέν, τό τών τυράννων παρά σοί πρόσταγμα, τόν τού Θεού Λόγον γάρ, πάντων Αθλοφόρε προέκρινας.
Λυχνία φωτοειδής, τού Μαρτυρίου εν σκηνή γέγονας, θείω φωτί λάμπουσα. Μάρτυς Αθλοφόρε Δημήτριε.
Θεοτοκίον
Ιώμενος τήν μορφήν, τήν σαθρωθείσαν τών βροτών Πάναγνε, ταύτην εκ σού ενδύεται, μείνας όπερ ήν ο φιλάνθρωπος.
Δεύτερος Κανών
Τούς σούς υμνολόγους
Ναμάτων επέβης ζωηρύτων, Βαπτίσματι θείω καθαρθείς αίματι, δέ λουσάμενος, μαρτυρικώ Δημήτριε, κράσιν καινήν τετέλεκας, πηγή τών μύρων γενόμενος.
Ο μέγας φρουρός Θεσσαλονίκης, ως μέγας Κυρίου ποταμός, τέρπεις λαμπρώς τήν πόλιν σου, τού μύρου τοίς ορμήμασιν, ως θεία δέ σκηνώματα, καθαγιάζεις τά σύμπαντα.
Η πόλις σου Μάρτυς ώς περ κρήνη, ναμάτων οράται ζωτικών, ως ρεύματα τά μύρα σου, ποταμηδόν προχέουσα, θαλάσσας τών αιρέσεων, καί τών παθών κατακλύζοντα.
Τό μύρον Χριστός εν τή ψυχή σου, Δημήτριε ρεύσαν νοητώς, ως χείλεσι σοίς μέλεσι, μύρου πηγήν εξέχεε, τής χάριτος τού Πνεύματος, σεπτόν δεικνύων σε σκήνωμα.
Θεοτοκίον
Ιδού η Παρθένος ανακράζει, τώ πάντων Δεσπότη καί Υιώ. Καλός εί ο Νυμφίος μου, ιδού καλός ωραίός τε, εις τήν οσμήν τού μύρου σου, σπουδή δραμούμαι οπίσω σου.
Καταβασία
Τούς σούς υμνολόγους Θεοτόκε, ως ζώσα καί άφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας, πνευματικόν στερέωσον, καί εν τή θεία δόξη σου, στεφάνων δόξης αξίωσον.
Κάθισμα τού Αγίου
Ήχος πλ. δ'
Τήν Σοφίαν καί Λογον
Ευσεβείας τοίς τρόποις κατά, πλουτών, ασεβείας τήν πλάνην καταβαλών, Μάρτυς κατεπάτησας, τών τυράννων τά θράση, καί τώ θείω πόθω, τόν νούν πυρπολούμενος, τών ειδώλων τήν πλάνην, εις χάος εβύθισας. όθεν επαξίως, αμοιβήν τών αγώνων, εδέξω τά θαύματα, καί πηγάζεις ιάματα, Αθλοφόρε Δημήτριε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.
Δόξα... Έτερον τού Αγίου
Βασιλεί τών αιώνων ευαρεστών, βασιλέως ανόμου πάσαν βουλήν, εξέκλινας Ένδοξε, καί γλυπτοίς ούκ επέθυσας, διά τούτο θύμα, σαυτόν προσενήνοχας, τώ τυθέντι Λόγω αθλήσας στερρότατα, όθεν καί τή λόγχη, τήν πλευράν εξωρύχθης, τά πάθη ιώμενος, τών πιστώς προσιόντων σοι, Αθλοφόρε Δημήτριε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.
Καί νύν... Τού Σεισμού
Ήχος δ’
Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ
Τής επελθούσης σου οργής αφορήτου, ότι ήλέησας ημάς καί ερρύσω, φιλανθρωπίας πέλαγος δεικνύων Χριστέ, νύν ευχαριστούμέν σοι, παιδευθέντες εκκλίναι, από τών κακών ημών, τών ημάς θανατούντων. Αλλ' επιβλέψας οικτειρον ημάς, ταίς ικεσίαις Σωτήρ τής τεκούσης σε.
Τού σεισμού
Ωδή δ’
Ο Ειρμός
«Χριστός μου δύναμις, Θεός καί Κύριος, η σεπτή Εκκλησία θεοπρεπώς, μέλπει ανακράζουσα, εκ διανοίας καθαράς, εν Κυρίω έορτάζουσα».
Σαλεύεις Κύριε, τήν γήν βουλόμενος, εδρασμώ αληθείας πάντας ημάς, Δέσποτα στηρίζεσθαι, σαλευομένους προσβολαίς, τού δολίου πολεμήτορος.
Τή θεία νεύσει σου, κλονείς τά σύμπαντα, καί δονείς τάς καρδίας τών επί γής, κατοικούντων Δέσποτα, τής ούν δικαίας σου οργής, άνες Κύριε τά κύματα.
Ουδόλως έχοντας, εις νούν τόν φόβον σου, εκφοβείς τή Κινήσει πάσης τής γής, μόνε ευσυμπάθητε, αλλά συνήθως εφ' ημάς, τά ελέη σου θαυμάστωσον.
Θεοτοκίον
Ναόν σε Δέσποινα, Θεού γινώσκοντες, εν αγίω ναώ σου χείρας οικτράς, αίρομεν εις δέησιν, ίδε τήν κάκωσιν ημών, καί παράσχου σήν βοήθειαν.
Τού Αγίου πρώτος Κανών
Επαρθέντα σε ιδούσα
Νενικηκοτα τό ψεύδος τής ασεβείας, ο τού Θεού πανύψιστος, Θεώμενος Λόγος, δόξη, εστεφάνωσε, Δημήτριε ψάλλοντα. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.
Ιθυνόμενος παλάμη τή ζωηφόρω, πρός τούς λειμώνας έφθασας, τούς γαληνοτάτους, ένθα νύν γηθόμενος, κραυγάζεις Δημήτριε. Δοξα τή δυνάμει σου Κύριε.
Κατά τής πλάνης τό τρόπαιον αναστήσας, νικητικόν διάδημα, τής δικαιοσύνης, είληφας Δημήτριε, κραυγάζων τώ Κτίστη σου. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.
Θεοτοκίον
Ως τών κτισμάτων απάντων ιερωτέρα, Μήτηρ Θεού γενέσθαι, μόνη ηξιώθης, τούτον γάρ γεννήσασα, τόν κοσμον εφώτισας, τής θεογνωσίας τή χάριτι.
Δεύτερος Κανών
Τήν άνεξιχνίαστον
Ώριμον ως βότρυν σε μάκαρ Χριστός, θείας εξ αμπέλου δρεψάμενος, εναποθλίβει, Μαρτυρίου τοίς ληνοίς, τό καταρρεύσαν γλεύκος δέ, μύρου θείαν βρύσιν ειργάσατο.
Πού μένεις Νυμφίε μου; πού τήν σκηνήν, σού εν μεσημβρία κατέπηξας; ο στεφανίτης, ανεβόα τώ Χριστώ, εις τήν οσμήν τών μύρων σου, μυρον εκδραμούμαι ληψόμενος.
Ρεύματα Δημήτριε πλάνης δεινής, κλύσας τών ιαμάτων σου ρεύμασιν, αμαρτιών μου, καί παθών τούς ποταμούς, εις τέλος αποξήρανον, μύρων σου τοίς ρευμασι δέομαι.
Θεοτοκίον
Λέγε μοι Νυμφίε μου, λέγε τρανώς. Πού ποτε ποιμαίνεις τά προβατα; η Νύμφη κράζει, τώ Νυμφίω καί υιώ, η οσμή γάρ τών μύρων σου, πάντας τούς φιλούντάς σε είλκυσεν.
Καταβασία
Τήν ανεξιχνίαστον θείαν βουλήν, τής εκ τής Παρθένου σαρκώσεως, σού τού Υψίστου, ο Προφήτης, Αββακούμ, κατανοών εκραύγαζε. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.
Τού σεισμού
Ωδή ε’
Ο Ειρμός
«Τώ θείω φέγγει σου Αγαθέ, τάς τών ορθριζόντων σοι ψυχάς, πόθω καταύγασον δέομαι, σέ ειδέναι Λόγε Θεού, τόν όντως Θεόν, εκ ζόφου τών πταισμάτων άνακαλούμενος».
Καί σύ καρδία σείσθητι νύν, βλέπουσα Θεού τήν απειλήν, επικειμένην καί βόησον. Φείσαι τού λαού σου Δέσποτα Κύριε, καί παύσον τήν δικαίαν οργήν σου εύσπλαγχνε.
Λαόν καί πόλιν ήν περ τώ σώ, αίματι εκτήσω Ιησού, μή παραδώς εις απώλειαν, εν τώ συνταράσσειν τήν γήν σεισμώ φοβερώ, χορός τών Αποστόλων καθικετεύει σε.
Οδούς σου Δέσποτα τάς ορθάς, γνώμη υπεκκλίνοντες στρεβλή, εις αγανάκτησιν τρέπομεν, σέ τόν συμπαθή τε καί αμνησίκακον, αλλ' ίλεως οικτίρμον γενού τοίς δούλοις σου.
Θεοτοκίον
Νύν βοηθείας ήλθεν καιρός, νύν καταλλαγής χρεία Αγνή, πρός τόν Υιόν σου καί Κύριον, όπως οικτειρήση προσκεκρουκότας ημάς, καί τής επικειμένης οργής λυτρώσηται.
Τού Αγίου πρώτος Κανών
Σύ Κύριέ μου φώς
Πύρ πόθου θεϊκού, εν καρδία δεξάμενος, πύρ έσβεσας τής αθέου, τών ειδώλων μανίας, αοίδιμε Δημήτριε.
Ρυόμενος ημάς, εκ κινδύνων επίφανον, Δημήτριε ταίς ευχαίς σου, περισκέπων τούς πίστει, καί πόθω ευφημούντάς σε.
Οι πίστει πρός τό σόν, επειγόμενοι τέμενος, Δημήτριε νοσημάτων, καί παθών ψυχοφθόρων, συντόμως απαλλάττονται.
Θεοτοκίον
Ο Λόγος τού Θεού, ό Πατρί ομοούσιος, σός γίνεται θεομήτορ, υπέρ νούν τε καί λόγον, Υιός σοι ομοούσιος.
Δεύτερος Κανών
Εξέστη τά σύμπαντα
Ο μέγας εν Μάρτυσι, Δημήτριος τοίς αίμασιν, ιδρώτας κεράσας τών αγώνων, μύρον τό θείον ημίν εσκεύασε, πυρί τώ τού Πνεύματος καλώς, εψήσας τό φάρμακον, εις ψυχών καινήν κάθαρσιν.
Σωμάτων τά τραύματα, καί τών ψυχών Δημήτριε, ώς περ αντιδότω δραστηρίω, μύρω καθαίρεις τώ εκ τού τάφου σου, ιόν αποπλύνων νοητόν, ζήλω τού Δεσπότου σου, σταλαγμοίς τών αιμάτων σου.
Πυρός ενεργέστερον, τό μυρον σου Δημήτριε, πάσαν διατρέχον Εκκλησίαν, βλυζει πηγάζει, ζεί τε καί δρά μυστικώς, τοίς πίστει προστρέχουσιν αυτώ, φλέγον τά νοσήματα, καί διώκον τούς δαίμονας.
Θεοτοκίον
Ο Λόγος εν μήτρα σου, Κόρη σκηνώσας είργασται, ταύτην μυροθήκην καινού μύρου, όθεν Παρθένε Αγίων θείων ψυχαί, οπίσω σου έδραμον θερμώς. Εί καλή βοώσαί σοι, εί καλή Κόρη Δέσποινα.
Καταβασία
Εξέστη τά σύμπαντα, επί τή θεία δόξη σου, σύ γάρ απειρόγαμε Παρθένε, έσχες εν μήτρα, τόν επί πάντων Θεόν, καί τέτοκας άχρονον Υιόν, πάσι τοίς υμνούσί σε, σωτηρίαν βραβεύοντα.
Τού σεισμού
Ωδή ς’
Ο Ειρμος
«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών, τών πειρασμών τώ κλύδωνι, τώ ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι. Ανάγαγε, εκ φθοράς τήν ζωήν μου Πολυέλεε».
Ουκ έχοντες Δέσποτα, παρρησίαν δυσωπείν, οι ταπεινοί τό ύψος σου, τούς εκλεκτούς Αγγέλους σου εις θερμήν, κινούμεν παράκλησιν, δι' αυτών τής οργής σου εξελού ημάς.
Νύν έγνωμεν Κύριε, ως ηθέλησας ημάς, καί ουδαμώς συνέχωσας, υπό τήν γήν συμπτώμασιν χαλεποίς, πολλά πλημμελήσαντας, ευχαρίστως διό σε μεγαλύνομεν.
Προστάττεις σαλεύεσθαι, τά θεμέλια τής γής, όπως ημείς παυσώμεθα, οι ταπεινοί σαλεύεσθαι αρετών, τής κρείττονος στάσεως, καί τώ φόβω σου Λόγε στηριζώμεθα.
Θεοτοκίον
Αγία Θεόνυμφε, απορούμενον νυνί, τόν σόν λαόν οικτείρησον, καί μητρικαίς πρεσβείαις τήν καθ' ημών, Θεού αγανάκτησιν, μεταποίησον τάχος δυσωπούμέν σε.
Τού Αγίου πρώτος Κανών
Θύσω σοι, μετα φωνής
Συμφώνως, συνελθόντες υμνούμεν Δημήτριε, τήν φωτοφόρον σου μνήμην, καί θαυμάτων πλήρη καί χαρισμάτων, τού Αγίου, καί σεπτού παμμακάριστε Πνεύματος.
Λύσόν μου, τάς σειράς τών πταισμάτων πρεσβείαις σου, ως γάρ αήττητος Μάρτυς, παρρησίαν έχεις πρός τόν Δεσπότην, καί γενού μοι, καταφυγή καί σκέπη Δημήτριε.
Θεοτοκίον
Άσπιλον, τών ακανθών εν μέσω ευράμενος, ως καθαρώτατον κρίνον, καί κοιλάδων άνθος ώ θεομήτορ, ο νυμφίος, εν τή γαστρί σου Λόγον εσκήνωσεν.
Δεύτερος Κανών
Τήν θείαν ταύτην
Λουτρόν τού θείου Βαπτίσματος, λουσάμενος εχρίσθης Αοίδιμε, μύρω τού Πνεύματος. ό τηρηθέν σοι αμόλυντον, τής σής πλευράς τό αίμα, μύρον ειργάσατο.
Ανάστα δεύρο πλησίον μου, ψυχή τού Δημητρίου προσφθέγγεται, νυμφίος Κύριος, οίκον τού νάρδου εισέλθωμεν, καί τής οσμής τού μύρου μου μεταλάβωμεν.
Καινά Δημήτριε κράζει σοι, νυμφίος ο Χριστός τά τελούμενα, ο χειμών λέλυται, δεύρο, τό ρόδον εξήνθησεν, εις τήν οσμήν ως φίλος, δράμε τών μύρων μου.
Εγώ φησίν ο ερώμενος, εγω Νυμφίε σπεύδω οπίσω σου, οσμή γάρ μύρων σου, πάντων τών μύρων υπέρκειται, ήτις ημών τό αίμα μύρον ειργάσατο.
Θεοτοκίον
Θανάτω θάνατος λέλυται, ζωή από τού τάφου ανέτειλε, τώ ξένω τόκω σου, νόμων λυθέντων των φύσεων. Μαρτύρων δέ τό αίμα, μύρον γεγένηται.
Καταβασία
Τήν θείαν ταύτην καί πάντιμον, τελούντες εορτήν οι θεόφρονες, τής Θεομήτορος, δεύτε τάς χείρας κροτήσωμεν, τόν εξ αυτής τεχθέντα Θεόν δοξάζοντες.
Κοντάκιον αυτόμελον
Ήχος β'
Τοίς τών ιαμάτων σου ρείθροις Δημήτριε, τήν Εκλησίαν Θεός επορφύρωσεν, ο δούς σοι τό κράτος αήττητον, καί περιέπων τήν πόλιν σου άτρωτον, αυής γάρ υπάρχεις τό στήριγμα.
Ο Οίκος
Τύτον τόν μέγαν, πάντες συμφώνως οι πιστοί συνελθόντες, ως οπλίτην Χριστού καί Μάρτυρα τιμήσωμεν, εν ωδαίς καί ύμνοις αναβοώντες τώ Δεσπότη καί Κτίστη τής οικουμένης. Ρύσαι ημάς τού σεισμού τής ανάγκης φιλάνθρωπε, πρεσβείαις τής Θεοτόκου καί πάντων τών Αγίων Μαρτύρων. εις σέ γάρ ελπίζομεν, τού ρυσθήναι κινδυνων καί θλίψεων, ότι σύ υπάρχεις ημών τό στήριγμα.
Συναξάριον
Τή ΚΣΤ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου καί Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τού Μυροβλύτου, καί θαυματουργού.
Στίχοι
Δημήτριον νύττουσι λόγχαι Χριστέ μου,
Ζηλούντα πλευράς λογχονύκτου σής πάθος.
Εικοστή μελίαι Δημήτριον έκτη ανείλον.
Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι Μάρτυρες Αρτεμίδωρος καί Βασίλειος, ξίφει τελειούνται.
Στίχοι
Αρτεμίδωρος, ώ τέλους ψήφος ξίφος,
Σύναθλον ειχε Βασίλειον πρός ξίφος.
Τή αυτή ημέρα, η Αγία Μάρτυς Λεπτίνα κατά γής συρομένη, τελειούται.
Στίχοι
Εν γή συρείσα χερσί δυσσεβοφρόνων,
Αφήκεν εις γήν Λεπτίνα σαρκός πάχος.
Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Μάρτυς Γλύκων ξίφει τελειούται.
Στίχοι
Ξίφει προτείνας Μάρτυς αυχένα Γλύκων,
Σπονδήν γλυκείαν αίμά σου Χριστώ χέεις.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού μεγάλου καί φρικώδους σεισμού.
Στίχοι
Έσεισας, αλλ' έσωσας αύθις γήν Λόγε.
Τής σής γάρ οργής οικτός εστι τό πλέον.
Τού σεισμού
Ωδή ζ’
Ο Ειρμός
«Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον ειργάσατο, Άγγελος τοίς Οσίοις Παισί, τούς Χαλδαίους δέ καταφλέγον πρόσταγμα Θεού, τόν τύραννον έπεισε βοάν. Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».
Υπερύμνητος εί Κύριε μακρόθυμε, ότι ουκ εθανάτωσας, τούς οικέτας σου, σπαραγμώ καί κλόνω φοβερώ, τής γής, αλλ’ εφόβησας ζητών, τό επιστρέψαι τών κακών, καί ζήσαι πάντας ημάς.
Στεναγμόν από καρδίας αναπέμψωμεν, καί δάκρυα προχέωμεν, όπως ίλεων τόν Δεσπότην, εύρωμεν Χριστόν, εκτρίψαι σεισμώ πάντας ημάς, διά πληθύν αμαρτιών, επαπειλούντα δεινώς.
Οίμοι! κράξωμεν, καί χείρας εκπετάσωμεν, πρός τόν Θεόν τόν ύψιστον, καί παυσώμεθα τού λοιπού, ποιείν τό πονηρόν, ιδού ο Σωτήρ αγανακτών, σαλεύει άπασαν τήν γήν, στηρίξαι θέλων ημάς.
Θεοτοκίον
Νεύσον άχραντε, σωθήναι τούς οικέτας σου, απολεσθήναι μέλλοντας, εν οργή Θεού, καί θυμώ μεγάλω καί φρικτώ, τής νύν επελθούσης απειλής, διά τό πλήθος τών πολλών, αμαρτημάτων ημών.
Τού Αγίου Κανών πρώτος
Εν τή καμίνω
Λελαμπρυσμένος, τή θεία δόξη καί τή χάριτι, Μάρτυς αθλοφόρε, λάμπεις φωτοειδώς, καί φωτίζεις τούς κραυγάζοντας. Ευλογημένος εί εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε.
Ως πορφυρίδι, κεκοσμημένος τώ σώ αίματι, έχων αντί σκήπτρου Ένδοξε τόν Σταυρόν, τώ Χριστώ συμβασιλεύεις νύν, Ευλογημένος εί ο Θεός μου, κραυγάζων καί Κύριος.
Θεοτοκίον
Δεδοξασμένη, πεφωτισμένη Μητροπάρθενε, πάντας τούς τιμώντάς σε τήν παναληθή, Θεοτόκον περιφρούρησον, ευλογημένη σύ εν γυναιξίν, υπάρχουσα Δέσποινα.
Κανων δεύτερος
Ουκ ελάτρευσαν
Ιερουργήσας τό αίμά σου Δημήτριε, σπείσας πανάριστε, τώ Βασιλεί τού παντός, πλευράν δέ λελόγχευσαι, τούτον μιμούμενος, όθεν δίδωσι, τήν αμοιβήν κατάλληλον, μύρον άλλοις δεδειχώς σε.
Σεσωμάτωται τό μύρον τό ουράνιον, Χριστός ο κυριος, διά φιλίαν βροτών, αυτόν δέ Δημήτριος, φιλήσας άριστα, χριστός γίνεται, μύρω καινώ χρισάμενος, καί σαρκός εκβλύζει μυρα.
Μύρω χρίσας με Χριστός αγαλλιάσεως, δουλείας έλυσε, καί τυραννίδος πικράς, αλλ' αύθις δεδούλωμαι, αισχίσταις πράξεσιν, ελευθέρωσον, αισχράς δουλείας Άγιε, σού τώ μύρω καταχρίσας.
Θεοτοκίον
Εκλεξάμενος νυμφίος ο ωραίος σε, Παρθένε Δέσποινα, τών γηγενών εκ φυλής, λαμπρώς παρεστήσατο, εκ δεξιών αυτού, Δεύρο Νύμφη μου, από Λιβάνου λέγων σοι, δεύρο Νύμφη μου καί Μήτερ.
Καταβασία
Ουκ ελάτρευσαν τή κτίσει οι θεόφρονες, παρά τόν Κτίσαντα, αλλά πυρός απειλήν; ανδρείως πατήσαντες, χαίροντες έψαλλον. Υπερύμνητε, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.
Τού σεισμού
Ωδή η'
Ο Ειρμός
«Εκ φλογός τοίς Οσίοις δρόσον επήγασας, καί δικαίου θυσίαν ύδατι έφλεξας, άπαντα γάρ δράς, Χριστέ μόνω τώ βούλεσθαι. Σέ υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας».
Τής δικαίας σου ταύτης οργής φιλάνθρωπε, επελθούσης αθρόως συνεταράχθημεν, καί απελπισμώ παντελεί συνεσχέθημεν, προσαγανακτούντα, ορώντες καθ' ημών σε.
Ανατείνωμεν χείρας πιστοί καί όμματα, πρός τόν μόνον Δεσπότην σώζειν δυνάμενον, κράζοντες. Χριστέ, τόν θυμόν σου απόστρεψον, αφ' ημών ταχέως, φιλάνθρωπος υπάρχων.
Χιλιάδες Αγγέλων, Μαρτύρων σύλλογος, Προφητών Αποστόλων, Οσίων. Ιεραρχών, άγιος χορός, ικετεύει σε Δέσποτα. Φείσαι τού λαού σου, τού τεταπεινωμένου.
Ο γινώσκων Οικτίρμον τό ασθενές ημών, καί ευόλισθον πάντη καί αδιόρθωτον, άνες τήν οργήν, καί τόν τάραχον κόπασον, καί τώ σώ ελέει, οικτείρησον τόν κοσμον.
Θεοτοκίον
Συμπαθής Θεοτόκε τόν ευσυμπάθητον, η τεκούσα Σωτήρα, ίδε τήν κάκωσιν, καί τόν στεναγμόν τού λαού σου, καί τάχυνον, τού παρακαλέσαι, ημάς οικτειρηθήναι.
Τού Αγίου Κανών πρώτος
Χείρας εκπετάσας
Ημαύρωσας πάσαν τού εχθρού, μανίαν ένδοξε, καί τά παλαίσματα, τήν ακαθαίρετον δύναμιν, τού Χριστού περιζωσάμενος, καί νικηφόρος γεγονώς, Μάρτυς Δημήτριε, ανεβόας. Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.
Μαρτύρων ευστάθειαν δεικνύς, Μαρτύρων εύκλειαν έσχες Δημήτριε, λουτρόν λουσάμενος άγιον, ό δευτέραις ου μολύνεται, αμαρτημάτων προσβολαίς, λόγχη νυττόμενος, καί κραυγάζων. Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.
Η τών θαυμασίων πληθύς, τήν υπέρ νούν δωρεάν, ήν σου παρέσχε. Χριστός τοίς πάσιν Ένδοξε δείκνυσι, καί η χάρις τών ιάσεων, τήν υπέρ λόγον σοι σαφώς, χάριν κηρύττει ημίν, τοίς βοώσι. Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.
Θεοτοκίον
Τήν μόνην εν πάσαις ταίς γενεαίς, Παρθενομήτορα, καί Θεοτόκον Αγνήν υμνολογήσωμεν, αυτή γάρ, σωτηρίας ημίν πρόξενος, ώς τόν τού κόσμου Λυτρωτήν, Λόγον γεννήσαντα, ώ βοώμεν. Πάντα τά έργα υμνείτε τόν κυριον.
Κανών δεύτερος
Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω
Υψώσας Χριστόν εν Εκκλησία, αλήθειαν σού ο λάρυγξ εμελέτησε, στόμα σόν λελάληκε, σοφίας τά ρήματα, τών αρωμάτων ώφθησαν αι σιαγόνες σου, φιάλαι, διά τούτο Χριστός σε, μύρου θείου κρήνην, ανέδειξε τώ κόσμω.
Ρημάτων ισχύν σου Στεφηφόρε, ως βέλη τού δυνατού ο σός αντίπαλος, φρίττων ανά χείράς σου, πορρωθεν στρεφόμενα, σού τήν πλευράν ανώρυξεν, μυρίω δόρατι, ή μύρων αναδούσα θαλάσσας, ως τούς Αιγυπτίους αυτόν καταβαπτίζει.
Ο μέγας φρουρός θεσσαλονίκης, ο ρύστης εν τοίς κινδύνοις ο εξαίρετος, πρόμαχος ο κράτιστος, πάσης Εκκλησίας τε, οία πατήρ φιλόστοργος, τοίς τέκνοις δίδωσι, θηλήν αυξητικήν ψυχοτρόφον, τήν πλευράν ως γάλα, τό μύρον χορηγούσαν.
Νόσων καί δεινών αρρωστημάτων, δαιμόνων επιβουλής τε σύ διέσωσας, μέγιστε Δημήτριε, μύρου ταίς αρδείαις σου, τήν πατρικήν οικίαν μοι, ήν περ εφίλησας, τιμών τήν αρετήν τών τεκόντων, οίς ημάς συνάπτοις, υμνούντάς σου τήν χάριν.
Θεοτοκίον
Όλβον σε κοινόν, ώ Θεοτόκε, καί δόξαν οι σέ τιμώντες πάντες έχοντες, πίστει σοι προστρέχομεν, πόθω σου δεόμενοι, τής αδοξίας λύτρωσαι, τής εν τώ μέλλοντι, τρυφής τής αιωνίου καί δόξης, εν σκηναίς Δικαίων, ημάς καταξιούσα.
Καταβασία
Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Τού σεισμού
Ωδή θ’
Ο Ειρμος
«Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον, όν ου τολμά Αγγέλων ατενίσαι τά τάγματα, διά σού δέ Πάναγνε, ωράθη βροτοίς, Λόγος σεσαρκωμένος, όν μεγαλύνοντες, σύν ταίς ουρανίαις, Στρατιαίς σέ μακαρίζομεν».
Ιδού οι πάντες ημείς επταίσαμεν, καί φοβερώς η γή μηδέν σφαλείσα κολάζεται, νουθετών γάρ ημάς ο φιλάνθρωπος, όλην αυτήν σαλεύει, λάβωμεν αίσθησιν, καί τής σωτηρίας εαυτών επιμελώμεθα.
Ωρών καί χρόνων υπάρχων Κύριος, μιά ροπή ηθέλησας εκτρίψαι τούς δούλους σου, υπό δέ τής πολλής εύσπλαγχνίας σου, Δέσποτα εκωλύθης, ευχαριστούμέν σοι, οι αναπολόγητοι ημείς, μόνε φιλάθρωπε.
Σεισμού μαχαίρας, πικράς αλώσεως, καί έθνικής Χριστέ επιδρομής καί συμπτώσεως, καί λιμού καί λοιμού καί κακώσεως, πάσης άλλης οικτίρμον, ρύσαι τήν πόλιν σου, άπασάν τε χώραν, τών πιστώς υμνολογούντων σε.
Η γή αγλώσσως βοά στενάζουσα, τί με κακοίς μιαίνετε πολλοίς πάντες άνθρωποι; καί υμών ο Δεσπότης φειδόμενος, όλην εμέ μαστίζει, λάβετε αίσθησιν, καί εν μετανοία, τόν Θεόν εξιλεώσασθε.
Θεοτοκίον
Φθοράν τώ τίκτειν μή υπομείνασα, πάσης φθοράς Παρθένε εξελού ημάς άπαντας, καί σεισμού βαρυτάτου καί θλίψεως, παύουσα τού Δεσπότου τήν αγανάκτησιν, ταίς σαίς μητρικαίς καταλλαγαίς θεοχαρίτωτε.
Τού Αγίου Κανών πρώτος
Λίθος αχειρότμητος
Ρήξον τά δεσμά τών πταισμάτων, τών σέ υμνούντων Αθλοφόρε, παύσον τών παθών τάς προσβολάς, τόν σάλον λύσον τόν τών αιρέσεων, τών πειρασμών κατεύνασον, τήν καταιγίδα ταίς πρεσβείαις σου.
Ίθυνον πρός τρίβους ευθείας, τής ουρανίου βασιλείας, τήν ιερωτάτην σου ποίμνην, στεφανηφόρε Μάρτυς Δημήτριε, επί νομήν σωτήριον, επί τόν τόπον τόν αιώνιον.
Θεοτοκίον
Ως ρίζαν πηγήν καί αιτίαν, τής αφθαρσίας σε Παρθένε, πάντες οι πιστοί πεπεισμένοι, ταίς ευφημίαις καταγεραίρομεν, σύ γάρ τήν ενυπόστατον, αθανασίαν ημίν έβλυσας.
Κανών δεύτερος
Άπας γηγενής
Γή καί ουρανός, τό πράγμα θαυμάζουσι, τό σόν Δημήτριε, τήν γάρ εν σαρκί ζωήν, καλών παντοίων κοσμήσας είδεσι, τό κατ' εικόνα βέλτιστε, λαμπρώς απείληφας, τό δέ σώμα, βάψας σου τοίς αίμασι, Βασιλεύς ως λαμπρός μύρω κέχρισαι.
Ίνα τήν στολήν, ενδύση Δημήτριε, ήν εξεδύσατο, πρίν ο παλαιός Αδάμ, Αδάμ τόν νέον καλώς ενδέδυσαι, καί τής σαρκός τό κώδιον χαίρων απέρριψας, διά τούτο, μύροις τε καί στέμμασι, βασιλεία λαμπρά σοι μνηστεύεται.
Νούς ουκ εξαρκεί, καί λόγος ανθρώπινος εκδιηγήσασθαι, τάς υπερφυείς τιμάς, καί δόξας Μάρτυς, άς περ απείληφας, συμβασιλεύων άληκτα, Χριστώ μακάριε, τό δέ μύρον, σύμβολον σαφέστατον, υπέρ φύσιν εκβλύζον σής κόνεως.
Ήν περ Αθλητά, Χριστός εξηγόρασε, ποίμνην τώ αίματι, λόγοις ιεροίς καί σύ, καί νόμοις αίμασί τε συνέστησας, αλλά καί νύν τοίς μύροις σου τρέφων καί θαύμασιν, εις αιώνας, άτρωτον συντήρησον, χαλεπών εξ αιρέσεων μέγιστε.
Θεοτοκίον
Ύμνους ευτελείς, δεήσεις τε προσδεξαι τάς ημών Δέσποινα, λύσον συμφορών πικρών, ημίν τό νέφος, κοινών ιδίων τε, τής Εκκλησίας κοίμισον, Αγνή τόν κλύδωνα τών Βαρβάρων, σκόρπισον τάς φάλαγγας, καί μελλούσης κολάσεως λύτρωσαι.
Καταβασία
Άπας γηγενής, σκιρτάτω τώ πνεύματι λαμπαδουχούμενος, πανηγυριζέτω δέ, αύλων Νόων φύσις γεραίρουσα, τήν ιερά θαυμάσια τής Θεομήτορος, καί βοάτω. Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε Αγνή αειπάρθενε.
Εξαποστειλάριον
Τοίς Μαθηταίς
Μάρτυς Χριστού Δημήτριε, ως ποτέ τού Λυαίου, τήν οφρύν καί τήν έπαρσιν, καί τό ίππειον θράσος, καθείλες χάριτι θεία, τόν γενναίον κρατύνας, εν τώ σταδίω Νέστορα, τού Σταυρού τή δυνάμει, ούτω καμέ, ταίς ευχαίς σου κράτυνον Αθλοφόρε, Κατά δαιμόνων πάντοτε, καί παθών ψυχοφθόρων.
Θεοτοκίον
Τόν σαρκωθέντα Κύριον, εξ αγνών σου αιμάτων, Παρθενομήτορ άχραντε, δυσωπούσα μή παύση, υπέρ ημών τών σών δούλων, όπως εύρωμεν χάριν, καί εύκαιρον βοήθειαν, εν ημέρα ανάγκης, γένος βροτών, απειλής σεισμού τε τού βαρυτάτου, κινδύνων τε εξαίρουσα, μητρικαίς σου πρεσβείαις.
Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τρία, δευτερούντες τό πρώτον.
Ήχος πλ.α'
Χαίροις ασκητικών
Δεύρο Μάρτυς Χριστού πρός ημάς, σού δεομένους, συμπαθούς επισκέψεως. καί ρύσαι κεκακωμένους, τυραννικαίς απειλαίς, καί δεινή μανία τής αιρέσεως, υφ' ής ως αιχμάλωτοι, καί γυμνοί διωκόμεθα, τόπον εκ τόπου, συνεχώς διαμείβοντες, καί πλανώμενοι, εν σπηλαίοις καί όρεσιν. Οίκτειρον ούν πανεύφημε, καί δός ημίν άνεσιν, παύσον τήν ζάλην καί σβέσον, τήν καθ' ημών αγανάκτησιν, Θεόν ικετεύων, τόν παρέχοντα τώ κόσμω τό μέγα έλεος.
Τείχος ωχυρωμένον ημίν, τάς ελεπόλεις τών εχθρών μή πτοούμενον, εδόθης τάς τών βαρβάρων, επιδρομάς καταργών, καί πασών τών νόσων τά συμπτώματα, κρηπίς ακατάβλητος, καί θεμέλιος άρρηκτος, καί πολιούχος, οικιστής καί υπέρμαχος, εχρημάτισας, τή σή πόλει Δημήτριε, ήν καί νύν παμμακάριστε, δεινώς κινδυνεύουσαν, καί τρυχομένην αθλίως, ταίς σαίς πρεσβείαις διάσωσον, Χριστόν ικετεύων, τόν παρέχοντα τώ κόσμω τό μέγα έλεος.
Πάσαν τήν αρετήν συλλαβών, τών Αθλοφόρων ο χορός αναδείκνυται, εντεύθεν τής ακηράτου, καί μακαρίας ζωής, τήν τρυφήν αξίως εκληρώσαντο, εν οις αξιάγαστε, διαπρέπων Δημήτριε, καί τή μιμήσει, τού Χριστού σεμνυνόμενος, καί καυχώμενος, τή τής λόγχης ισότητι, αίτησαι εκτενέστερον, ημάς τούς τιμώντάς σε, τών παθημάτων ρυσθήναι, καί χαλεπών περιστάσεων, θερμώς ικετεύων, τόν περέχοντα τώ κόσμω τό μέγα έλεος.
Δόξα… Ήχος δ'
Ανδρέου Ιεροσολυμίτου
Τόν λόγχαις κληρωσάμενον, τής σωτηρίου πλευράς τήν χάριν, τής νυγείσης τή λόγχη, εξ ής ημίν πηγάζει ο Σωτήρ, ζωής καί αφθαρσίας νάματα, Δημήτριον τιμήσωμεν, τόν σοφώτατον εν διδαχαίς, καί στεφανίτην εν Μάρτυσι, τόν δι' αίματος τελέσαντα, τόν τής αθλήσεως δρόμον, καί θαύμασιν εκλάμψαντα πάση τή οικουμένη, τόν ζηλωτήν τού Δεσπότου, καί συμπαθή φιλόπτωχον, τόν εν πολλοίς καί πολλάκις κινδύνοις χαλεποίς, τών Θεσσαλονικέων προϊστάμενον, ού καί τήν ετήσιον μνήμην γεραίροντες, δοξάζομεν Χριστόν τόν Θεόν, τόν ενεργούντα δι' αυτού πάσι τά ιάματα.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Ρύσαι ήμάς εκ τών αναγκών ημών, Μήτερ Χριστού τού Θεού, η τεκούσα τόν τών όλων Ποιητήν, ίνα πάντες κράζωμέν σοι. Χαίρε η μόνη προστασία τών ψυχών ημών.