Τα Μηναία
ΤΗ ΚΘ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μνήμη τής Αγίας Οσιομάρτυρος Αναστασίας τής Ρωμαίας, καί τού Οσίου Πατρός ημών Αβραμίου.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τών Αγίων.
Προσόμοια τής Οσιομάρτυρος
Ήχος δ’
Ως γενναίον εν Μάρτυσι
Τάς στρεβλώσεις τού σώματος, καί μαστών τήν αφαίρεσιν, καί χειρών υπήνεγκας καρτερώτατα, τήν τε οδόντων εκρίζωσιν, πλευρών τήν κατάφλεξιν, τών ποδών τήν εκκοπήν, καί τόν άδικον θάνατον, όθεν είληφας, τούς στεφάνους τής νίκης ουρανίοις, εν θαλάμοις κατοικούσα, Αναστασία πολύαθλε.
Παρθενίας κειμήλιον, κεκλεισμένος Παράδεισος, ιερόν ανάθημα, θείον τέμενος, νύμφη Χριστού πανακήρατε, καί έμψυχον άγαλμα, ασκουσών υπογραμμός, τών Μαρτύρων αγλάϊσμα, κρήνη βρύουσα, ποταμούς ιαμάτων ανεδείχθης, τοίς τελούσί σου τήν μνήμην, Αναστασία πανεύφημε.
Τών Μαρτύρων αγλάϊσμα, τών Παρθένων απάνθισμα, τών Οσίων μέγιστον εγκαλλώπισμα, Αναστασίαν πολύαθλον, τής Ρώμης τό καύχημα, καί τερπνότατον Θεού, καί αμώμητον σφάγιον, τήν ακράδαντον, ευσεβείας κρηπίδα, δεύτε πάντες, ανυμνήσωμεν προθύμως, περιφανώς εναθλήσασαν.
Προσόμοια τού Οσίου
Ήχος πλ. δ’
Ω τού παραδόξου θαύματος
Πάτερ θεόφρον Αβράμιε, τού Αβραάμ μιμητής, χρηματίσας εν πνευματι, μετανάστης γέγονας, τής πατρίδος μακάριε, σαρκός Ορέξεις απαρνησάμενος, καί εν οικίσκω σμικρώ τό σώμά σου, κλείσας μακάριε, τόν νούν ανεπτέρωσας, πρός ουρανόν, ένθα τό πολίτευμα, σαφώς εκέκτησο.
Όσιε Πάτερ Αβράμιε, αβραμιαίαν ψυχήν, φερωνύμως κτησάμενος, πειρασμούς υπήνεγκας, θεία πίστει ρωννύμενος, καί δι' αγάπης Θεώ ενούμενος, επαγγελίας τήν γήν κεκλήρωσαι, ωραϊζόμενος, αρετών λαμπρότησιν, όθεν τήν σήν, μνήμην ευφραινόμενοι, πανηγυρίζομεν.
Όσιε Πάτερ Αβράμιε, τήν ταίς απάταις δεινώς, υπαχθείσαν τού όφεως, καί κατολισθήσασαν, απωλείας πρός βάραθρον, δι' επινοίας θείας ανείλκυσας, καί σωζομένην Θεώ παρέστησας, ής την μετάνοιαν, πάντες κατεπλάγησαν, οι ευσεβώς, κυριον δοξάζοντες, τόν υπεράγαθον.
Δόξα… Καί νύν… Θεοτοκίον
Πώς σου τήν χάριν υμνήσαιμι, καί τήν πολλήν πρός εμέ, τόν ανάξιον δούλόν σου, καθ' εκάστην πρόνοιαν, ήν σαφώς επιδείκνυσαι; πώς δέ σου φράσω τήν αγαθότητα, καί τήν ποικίλην όντως κυβέρνησιν; σύ ούν καί έτι νύν, εις αεί μου πρόστηθι, παντός κακού, ζώντα καί θανόντα με, εκλυτρουμένη Σεμνή.
Η Σταυροθεοτοκίον
Ω τού παραδόξου θαύματος! ώ μυστηρίου καινού! ώ φρικτής εγχειρήσεως! η Παρθένος έλεγεν, εν Σταυρώ θεωρούσά σε, εν μέσω δύο ληστών κρεμάμενον, όν ανωδίνως φρικτώς εκύησεν. Έκλαιε κράζουσα. Οίμοι Τέκνον φίλτατον! πώς σε δεινός, δήμος καί αχάριστος Σταυρώ προσήλωσεν.
Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.
Απολυτίκιον τής Μάρτυρος
Ήχος δ’ Κατεπλάγη Ιωσήφ
Η αμνάς σου Ιησού, κράζει μεγάλη τη φωνή, Σέ Νυμφίε μου ποθώ, καί σέ ζητούσα αθλώ, καί συσταυρούμαι, καί συνθάπτομαι τώ βαπτισμώ σου, καί πάσχω διά σέ, ως βασιλεύσω σύν σοί, καί θνήσκω υπέρ σού, ίνα καί ζήσω εν σοί, αλλ’ ως θυσίαν άμωμον, προσδέχου τήν μετά πόθου τυθείσάν σοι. Αυτής πρεσβείαις, ως ελεήμων, σώσον τάς ψυχάς ημών.
Καί τού Οσίου
Ήχος πλ. δ'
Εν σοί Πάτερ ακριβώς διεσώθη τό κατ' εικόνα, λαβών γάρ τόν σταυρόν, ηκολούθησας τώ Χριστώ, καί πράττων εδίδασκες, υπεροράν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ επιμελείσθαι δέ ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό καί μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Όσιε Αβράμιε τό πνεύμά σου.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, αναγινώσκονται οι Κανόνες, είς τής Οκτωήχου, καί τών Αγίων οι δύο παρόντες.
Ο Κανών τής Αγίας, ού η Ακροστιχίς.
Τούς ανδρικούς σου, Μάρτυς, ευφημώ πονους. Ιωσήφ.
Ωδή α' Ήχος πλ.δ'
Άσωμεν τώ Κυρίω
Ταύτην τήν φωτοφορον, μνήμην σου γεραίροντι Θεόνυμφε, φωτισμόν μοι παράσχου, τής ψυχής μου τό σκότος διώκουσα.
Όλην από σπαργάνων, σεαυτήν ανέθηκας τώ Κτίστη σου, καί πυρί εγκρατείας, τά τού σώματος πάθη κατέφλεξας.
Ύψος πρός μαρτυρίου, Μάρτυς ανηνέχθης αφειδήσασα, τής σαρκός καί θαλάμων, νοητών ως παρθένος ηξίωσαι.
Θεοτοκίον
Σέ τήν ουρανομήκη, κλίμακα εν ή Θεός επεστήρικτο, τούς βροτούς ουρανίους, εργαζόμενος Κόρη γεραίρομεν.
Ο Κανών τού Οσίου, ού η Ακροστιχίς.
Τόν σόν γεραίρω παμφαή βίον μάκαρ. Ιωσήφ.
Ωδή α’ Ήχος ό αυτός
Υγράν διοδεύσας
Ταίς θείαις λαμπόμενος αστραπαίς, τούς τήν φωτοφόρον, εκτελούντάς σου εορτήν, παθών αμαυρότητος παμμάκαρ, ταίς προσευχαίς σου Αβράμιε λύτρωσαι.
Ο θείος ανάψας σου τήν ψυχήν, Αβράμιε πόθος, εναπέσβεσε τής σαρκός, τούς έρωτας Πάτερ καί αϋλως, επί τής γής σε βιώναι εποίησεν.
Νεκρώσας τά μέλη τά επί γής, νηστεία καί πάσαις, κακουχίαις Πάτερ σοφέ, ζωής ηξιώθης τής αμείνω, εν ούρανοίς θεοφόρε Αβράμιε.
Θεοτοκίον
Σαρκός εξ αιμάτων σου ιερών, Θεού Πατρός Λόγος, εσαρκώθη υπερφυώς, παρθένε Μαρία, όν δυσώπει, τά τής σαρκός μου νεκρώσαι φρονήματα.
Τής Αγίας
Ωδή γ'
Σύ ειτό στερέωμα
Ιστασο πρό βήματος, τυραννικού Χριστόν ένδοξε, τόν ποιητήν, πάντων καί Δεσπότην, Θεόν Λόγον κηρύττουσα.
Κάλλος τό εγκάρδιον, τή ορατή μορφή Ένδοξε, διαδοθέν, σέ ωραιοτάτην, τοίς ορώσιν υπέφαινεν.
Όλβον αναφαίρετον, τών ιαμάτων σοι δίδωσι, Κορη Χριστός, ού Αναστασία, τήν πτωχείαν ηγάπησας.
Θεοτοκίον
Ύλην τών πταισμάτων μου, σών πρεσβειών πυρί σύμφλεξον, Μήτηρ Θεού, δροσον μοι τήν θείαν, τής αφέσεως φέρουσα.
Τού Οσίου
Ουρανίας αψίδος
Ολοτρόπως ποθήσας, τών ορεκτών έσχατον, κόσμου καί σαρκός θεοφόρε, έξω γεγένησαι, όθεν απείληφας, τήν υπερκόσμιον δόξαν, καί θείαν απόλαυσιν, Πάτερ Αβράμιε.
Ναός ζών ανεδείχθης, τού παντουργού Πνεύματος, πάτερ εν οικίσκω τό σώμα, συγκλείσας Όσιε, όθεν απήστραψας, τών αρετών λαμπηδόνας, ιερώς κοσμούμενος, Πάτερ, Αβράμιε.
Γεωργία τών πόνων, τών αρετών ώριμον, Όσιε εξήνθησας στάχυν, Πάτερ Αβράμιε, ώ διατρέφονται, μιμητικώς οι τήν θείαν, καί σεπτήν σου κοίμησιν πανηγυρίζοντες.
Θεοτοκίον
Επί σοί Παναγία, ο τού παντός αίτιος, δι' υπερβολήν ευσπλαγχνίας, θέλων εσκήνωσε, καί καθηγίασε, τήν τών ανθρώπων ουσίαν, παραβάσει πρότερον εξολισθήσασαν.
Ο Ειρμός
«Ουρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, καί τής Εκκλησίας δομήτορ, σύ με στερέωσον, εν τή αγάπη τή σή, τών εφετών η ακρότης, τών πιστών τό στήριγμα, μόνε φιλάνθρωπε».
Κάθισμα τής Αγίας
Ήχος α'
Τόν τάφον σου Σωτήρ
Εκ βρεφους τώ Θεώ, ανετέθης Οσία, νεκρώσασα σαρκός, εγκρατεία τά πάθη, εις ύψος δ' ανέδραμες, μαρτυρίου περίδοξον, εναθλήσασα, Αναστασία νομίμως, καί τον δράκοντα, καταβαλούσα εις χάος, δυνάμει τού Πνεύματος.
Δόξα... Τού Οσίου
Τόν πάλαι Αβραάμ, εκμιμούμενος, Πάτερ, εμάκρυνας σαυτόν, συγγενών κατά σάρκα, πειθόμενος Αβράμιε, τώ καλούντι Θεώ ημών, όθεν ήσκησας, καί τήν ψυχήν λαμπροτέραν, εναπέδειξας, τών τού ηλίου ακτίνων, θεόφρον πανόλβιε.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τήν βάτον ήν Μωσής, ακατάφλεκτον είδε, τό όρος τού Θεού, τήν αγίαν νεφέλην, σκηνήν τήν αμόλυντον, τήν θεόδεκτον τράπεζαν, τό παλάτιον, τού υψηλού Βασιλέως, τήν ολόφωτον, καί αδιόδευτον πύλην, Παρθένον υμνούμέν σε.
Η Σταυροθεοτοκίον
Υμνώ σου τον Σταυρόν, προσκυνώ καί τά πάθη, δοξάζω καί τήν σήν, αγαθοτητα Τέκνον, εκών γάρ καθυπέμεινας, επονείδιστον θάνατον. Τί τό ξένον σου, καί φρικωδέστατον Σώτερ, τής αφράστου σου, οικονομίας τό βάθος; η Μήτηρ εβόα σοι.
Τής Αγίας
Ωδή δ'
Εισακήκοα Κύριε
Σέ ζυγόν ελαφρότατον, Μάρτυς τήν βαστάσασαν εκ νεότητος, σιδηρούν κλοιόν βαστάζειν σε, οι παρανομούντες κατεδίκασαν.
Σταλαγμοί τών αιμάτων σου, τής πολυθεϊας έσβεσαν άνθρακας, ο πυρσός δέ τών θαυμάτων σου, τών παθών τήν ύλην απετέφρωσεν.
Ουκ εγύμνωσε χάριτος, σωμά σου γυμνώσας ο πονηροτατος, υφαντόν δέ μάλλον άνωθεν, αρραγή χιτώνα προεξένει σοι.
Υπέρ γήν αιρομένης σου, πύρ επί τά στέρνα Μάρτυς εφήπτετο, υπεξάπτον σου τόν έρωτα, τόν προς τόν Δεσπότην καλλιπάρθενε.
Θεοτοκίον
Μετά τόκον διέμεινας, άφθορος Παρθένε ως πρό γεννήσεως, νέον βρέφος γάρ εκύησας, τόν πρό τών αιώνων γνωριζόμενον.
Τού Οσίου
Ο αυτός Ειρμός
Ρείθροις Πάτερ δακρύων σου, ψυχικάς κηλίδας απονιψάμενος, θείον γέγονας τού Πνεύματος, καί σεπτόν παμμάκαρ καταγώγιον.
Αγρυπνίαν παννύχιον, προσευχήν αέναον απροσπάθειαν, καί αγάπην ανυπόκριτον, καί τελείαν πίστιν Πάτερ ήσκησας.
Ιατρεύειν νοσήματα, καί αποδιώκειν Όσιε πνεύματα, χάριν είληφας Αβράμιε, ως Θεού θεράπων αληθέστατος.
Θεοτοκίον
Ραθυμία κρατούμενον, καί τή αμαρτία με βυθιζόμενον, τή πρεσβεία σου διάσωσον, Θεοτόκε Μήτηρ αειπάρθενε.
Τής Αγίας
Ωδή ε'
Ορθρίζοντες βοώμέν σοι
Ανάλωτος πυρί, τώ ενύλω εδείχθης Μάρτυς, πύρ γάρ σε εγκάρδιον, θείας αγάπης εδρόσιζε.
Ραπίσματι τό πρόσωπον Μάρτυς ωραιωθείσα, εχθρών απερρύπωσας, δυσειδεστάτων τά πρόσωπα.
Ταθείσα επί ξύλου θεόφρον Αναστασία, πόθω τού νυμφίου σου, τό θείον πάθος εικόνιζες.
Θεοτοκίον
Υμνούμέν σε πανύμνητε Δέσποινα Θεοτόκε, Θεόν υπερύμνητον, σαρκί ασπόρως κυήσασαν.
Τού Οσίου
Ίνα τί με απώσω
Ως κατάκαρπον κλήμα, βότρυας εξήνθησας Πάτερ Αβράμιε, αρετών ενθέων, κατανύξεως οίνον πηγάζοντας, τών παθών τήν μέθην, εκ τών ψυχών αποσοβούντα, καί καρδίας πιστών κατευφραίνοντα.
Πειρασμούς σοι ποικίλους, όφις ο παμπόνηρος Πάτερ εξήγειρεν, αλλ’ αυτός τώ όπλω, τού Σταυρού θεοφόρε ενέκρωσας, καί τής νίκης στέφος, παρά Θεού δικαία ψήφω, εκομίσω θεόφρον Αβράμιε.
Αγιώτατος οίκος, Πάτερ θείου Πνεύματος πίστει γενόμενος, εδομήσω οίκον, ιερόν καί πανίερον σύστημα, ανιέρου πλάνης, μεταβαλών ταίς νουθεσίαις, τώ τών όλων Θεώ καθιέρωσας.
Θεοτοκίον
Μητροπάρθενε Κορη, θείω φωτιζόμενοι Πνεύματι πάναγνε, ιεροί Προφήται, ιεραίς εν φωναίς σε προήγγειλαν, εξ ής Θεός Λόγος, υπέρ αιτίαν τε καί λόγον, εσαρκώθη δι' οίκτον αμέτρητον.
Τής Αγίας
Ωδή ς'
Χιτώνά μοι παράσχου
Στρεβλούμενον τό σώμα αικισμοίς, εδήλου τό όρθιον, σής προαιρέσεως, πρός θεόν Αναστασία πανεύφημε.
Εκρέμασο μετέωρος πληγάς, Μάρτυς οποφέρουσα, άπληγον σώζουσα, τής ψυχής τό ευγενές αξιάγαστε.
Υπήνεγκας μαζών τήν εκκοπήν, πιστούς διατρέφουσα, γάλακτι Ένδοξε, τής μιμήσεως τής σής εμφανέστατα.
Θεοτοκίον
Φιλάνθρωπον κυήσασα Θεόν, φιλάγαθε Δέσποινα, αυτόν ικέτευε, τής γεέννης τού πυρός λυτρωθήναί με.
Τού Οσίου
Τήν δέησιν εκχεώ
Φωστήρά σε οι εν σκότει τής πλάνης, απλανώς καθοδηγούντα ευρόντες, πρός τάς οδούς, τής ζωής θεοφόρε, τής αγνωσίας τό σκότος απέλιπον, γενόμενοι φωτοειδείς, διά πίστεως θείας Αβράμιε.
Αγρύπνως εξευμενίσας τό θείον, επιπέμψαι φωτισμόν σωτηρίας, τοίς εν νυκτί, τής ειδωλομανίας, κατασχεθείσι θεόφρον Αβράμιε, ανέδειξας πάντας υιούς, καί φωτός καί ημέρας εν χάριτι.
Η συχως σου τήν ζωήν εκτελέσας, τάς εν βίω τρικυμίας Παμμάκαρ, τή πρός Θεόν, πεποιθήσει παρήλθες, καί γαληνούς πρός λιμένας κατήντησας, Αβράμιε τής ουρανών, βασιλείας καί θείας λαμπρότητος.
Θεοτοκίον
Βαρούμενον νυσταγμώ ραθυμίας, διανάστησον τή σή μεσιτεία, Μήτηρ Θεού, καί μή δώης υπνώσαι, τής αμαρτίας Παρθένε εις θάνατον, προστάτιν γάρ καί οδηγόν, τής εμής σε ζωής επιγράφομαι.
Ο Ειρμός
«Τήν δέησιν εκχεώ πρός Κύριον, καί αυτώ απαγγελώ μου τάς θλίψεις, ότι κακών η ψυχή μου »επλήσθη, καί η ζωή μου τώ Άδη προσήγγισε, καί δέομαι ως Ιωνάς. Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».
Κοντάκιον τής Οσιομάρτυρος
Ήχος γ’
Η Παρθένος σήμερον
Παρθενίας νάμασι, καθηγνισμένη οσία, μαρτυρίου αίμασιν, Αναστασία πλυθείσα, παρέχεις τοίς εν ανάγκαις τών νοσημάτων, ίασιν καί σωτηρίαν τοίς προσιούσιν, εκ καρδίας, ισχύν γάρ νέμει, Χριστός ο βρύων, χάριν αέναον.
Τού Οσίου όμοιον
Εν σαρκί ως Άγγελος, επί τής γής ανεφάνης, καί ασκήσας γέγονας, πεφυτευμένον ως ξύλον, ύδατι τής εγκρατείας καλώς αυξήσας, ρεύματι τών σών δακρύων ρύπον εκπλύνας, διά τούτο ανεδείχθης, δοχείον θείου, Αβράμιε Πνεύματος.
Ο Οίκος
Τά φθαρτά παριδών, τήν αφθαρσίαν είληφας, τάς τερπνάς ηδονάς τού σώματος εμίσησας σοφέ από βρέφους, ποθήσας αγνείαν, όθεν θαλάμου καί κόσμου απέδρασας, συζύγου τε εύκλειαν, καί τών γονέων εξέκλινας, μόνου Θεού σοφέ τόν έρωτα επιποθήσας, καί άγαπήσας εξ όλης, Πάτερ τής ψυχής, καί διανοίας αληθώς, διά τούτο νεδείχθης,δοχείον θείου, Αβράμιε Πνεύματος.
Συναξάριον
Τή ΚΘ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τής Αγίας Οσιομάρτυρος Αναστασίας τής Ρωμαίας.
Στίχοι
Κάρας τομήν ήνεγκε ρώμη καρδίας,
Βλάστημα Ρώμης, Μάρτυς Αναστασία.
Τλή δέ Αναστασίη ενάτη ξίφος εικάδι οξύ.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Αβραμίου, καί Μαρίας τής ανεψιάς αυτού.
Στίχοι
Σαρκός νεκρώσας Αβράμιε πάν μέλος,
Θανών συνοικείς τοίς ασάρκοις Αγγέλοις.
Αφείσα σαρκός τούς εραστάς Μαρ ία,
Ψυχών εραστή μυστικώς περιπλέκη.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Κυρίλλου.
Στίχοι
Υπόσχεσιν μέλλοντος ούσάν μοι στέφους,
Κύριλλος οίδα τήν απειλήν τού ξίφους.
Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Σάββας ο Στρατηλάτης ένθεν κακείθεν κεντηθείς, τελειούται.
Στίχοι
Σάββας κατ' άμφω κλήσεως μέρη Σάββας,
Όθεν κατ' άμφω νύττεται λόγχαις μέρη.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής οσίας Μητρός ημών Άννης, τής μετονομασθείσης Ευφημιανός.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Μελιτηνής.
Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Ταίς Αγίαις
Ωδή ζ'
Παίδες Εβραίων
Ήχος φωνής εορταζόντων, ένθα πέφυκε χορεύεις, Αθληφόρε, σύν παρθένων χοροίς, τώ Κτίστη μελωδούσα. Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.
Μέλη συνθλώμενα ορώσα, καί ονύχων σπαραγμόν προσκαρτερούσα, ανηνέχθης Χριστώ, θυσία μελωδούσα. Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.
Ώφθης ως άμπελος θεόφρον, χείρας πόδας τε ως κλάδους τεμνομένη, καί ημίν νοητώς, τόν οίνον γεωργούσα, καρδίας τόν ευφραίνοντα, καί παθών ωθούντα μέθην.
Πύρ αισθητόν ουκ επτοήθης, νεανίας τρείς τούς πάλαι μιμουμένη, θείαν δρόσον καί γάρ, εδέξω μελω δούσα. Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.
Θεοτοκίον
Όλον τόν άνθρωπον φορέσας, ο υπέρθεος δίχα τής αμαρτίας, εκ γαστρός σου Αγνή, προήλθε σαρκοφόρος όν εκδυσώπει πίστει σε, τούς τιμώντας διασώσαι.
Τού Οσίου
Ο αυτός
Ίνα τής άνω βασιλείας, επιτύχης καί τής δόξης τής αρρήτου, πατουμένης Σοφέ, καί φθειρομένης δόξης, ως νουνεχής καί φρόνιμος, κατεφρόνησας εμφρόνως.
Ότε ο λύκος ο πανούργος, τήν αμνάδα σου εσπάραξε δολίως, τότε τούτου Σοφέ, τάς μύλας διαθλάσας, ταύτην ποιμήν ως άριστος, πρός ζωήν επανηγάγου.
Νόμοις υπείκων τού Δεσπότου, τό πλανώμενον εζήτησας καί εύρες, καί τοίς ώμοις τοίς σοίς, αράμενος Παμμάκαρ, οία ποιμήν εισήγαγες, μετανοίας εν τή μάνδρα.
Θεοτοκίον
Μόνη τόν ένα τής Τριάδος, απεγέννησας εν δύο ταίς ουσίαις, υποστάσει μιά, ορώμενον Παρθένε, ώ μελωδούμεν Πάναγνε, ασιγήτως εις αιώνας.
Τής Αγίας
Ωδή η’
Επταπλασίως κάμινον
Νεανικώς ηρίστευσας, Αθληφόρε πανεύφημε, καί κατά τής πλάνης, ανεστήσω τρόπαια, χειρών στερουμένη γάρ, καί τών ποδών υπέφερες, καί τομής μαστών, καί εκριζώσεως Μάρτυς, ηνέσχου τών οδόντων, εν χαρά μελωδούσα. Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τους αιώνας.
Ολολαμπής ως ήλιος, παρθενίας λαμπρότησι, καί τής μαρτυρίας, καλλοναίς εξήστραψας, καί κόσμον εφώτισας, ταίς φωτοβόλοις λάμψεσι, σού Αναστασία, τής πολλής καρτερίας, προθύμως εκβοώσα. Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.
Υλομανούσαν πάθεσι, τήν ψυχήν μου θεόνυμφε, καί αμαυρουμένην, προσβολαίς τού όφεως, ταίς σαίς παρακλήσεσιν, εκ τών δεινών καθάρισον, καί φωτιστική, επισκιάσει σου Μάρτυς, καταύγασον βοώντα. Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.
Θεοτοκίον
Σέ τήν Αγνήν καί άμωμον, η Παρθένος ποθήσασα, άμωμον καί σώμα, καί ψυχήν ετήρησε, παθών υπεκκαύματα, υπομονή τεφρώσασα, πείράν τε πολλών, υπενεγκούσα βασάνων, καί νύν επουρανίοις, εν θαλάμοις χορεύει, σύν σοί ευφραινομένη, εις πάντας τούς αιώνας.
Τού Οσίου
Νικηταί τυράννου
Απωλείας βόθρω, τήν αγνήν συνώθησε περιστεράν σου, ο κακούργος όφις, αλλ’ αυτήν ανήγαγες Πάτερ πανσόφως, Ευλογείτε μέλπων, τά έργα τόν Κύριον.
Καί εν βίω Πάτερ, περιων Αβράμιε καί μετά τέλος, ιατρός νοσούντων, ανεδείχθης Πνεύματος χάριτι θεία. Ευλογείτε μέλπων, τά έργα τόν Κύριον.
Ακακία Πάτερ, εν δικαιοσύνη τε καί σωφροσύνη, πίστει διαλάμψας, τοίς, Αγγέλοις Όσιε συνηριθμήθης. Ευλογείτε μέλπων, τά έργα τόν Κύριον.
Θεοτοκίον
Ρείθρου ζώντος ώφθης, πανάγιον σκήνωμα εξ ού πιόντες, οι θανατωθέντες, τήν ζωήν κληρούμεθα αναβοώντες. Ευλογείτε πάντα, τά εργατόν Κύριον.
Ο Ειρμός
«Νικηταί τυράννου καί φλογός, τής χάριτός σου γεγονότες, οι τών εντολών σου, σφόδρα αντεχόμενοι, Παίδες εβόων. Ευλογείτε πάντα, τά έργα τόν Κύριον».
Τής Αγίας
Ωδή θ'
Εξέστη επί τούτω
Ικρίω ανηρτήθης Λόγου Θεού, εικονίζουσα πάθος σωτήριον, καί εκκοπήν, ήνεγκας χειρών σου καί τών ποδών, οδόντων τήν εκρίζωσιν, γλώσσης τήν αφαίρεσιν καί μαστών, αγνή Αναστασία, Μοναζουσών τό κλέος, καί τών Μαρτύρων εγκαλλώπισμα.
Ως νύμφη ωραϊσθης καλλοποιώ, αρμοσθείσα νυμφίω παθήμασι, καλλοποιοίς, ένδον τε θαλάμων φωτοειδών, ως εκλεκτή εσκήνωσας, φέρουσα λαμπάδα περθενικήν, καί νύν συμβασιλεύεις, τώ ζώντι εις αιώνας, Αναστασία διαλάμπουσα.
Σταλάζουσιν οι πόνοι σου γλυκασμόν, αμαρτίας πικρίαν εξαίροντες, η δέ σορός, βρύει ιαμάτων τούς ποταμούς, καί κατακλύζει πάντοτε, πάθη καί νοσήματα χαλεπά, εις δόξαν τού Σωτήρος, σεμνή Αναστασία, τού επαξίως σε δοξάσαντος.
Ηρίστευσαν γυναίκες τώ σώ Σταυρώ, κρατυνθείσαι Χριστέ παντοδύναμε, καί τού εχθρού, κάραν πολυμήχανον ανδρικώς, Λόγε Θεού συνέθλασαν, καί τού Παραδείσου χαρμονικώς, τήν οίκησιν λαχούσαι, Θεώσεως μετέσχον, επιτηδείως ανυμνούσαί σε.
Θεοτοκίον
Φορέσαντά σε σάρκα εκ γυναικός, ως επέγνω η Μάρτυς σου Κύριε, παρθενικαίς, κατηγλαϊσμένη μαρμαρυγαίς, καί μαρτυρίου αίματι, περιηνθισμένη σοι τώ Χριστώ, Οπίσω τής Μητρός σου ενδόξως προσηνέχθη, ως βασιλεύοντι τής κτίσεως.
Τού Οσίου
Κυρίως Θεοτόκον
Ιδείν κατηξιώθης, Πάτερ θεοφόρε, τά δι' ελπίδος σοι πάλαι ποθούμενα, ά οφθαλμός ού κατείδε, καί ούς ουκ ήκουσεν.
Ωραίος απεφάνθης, θείαις αγλαϊαις, τών αρετών διαλάμπων Αβράμιε, καί τώ τών όλων Δεσπότη χαίρων παρίστασαι.
Συνήφθης ταίς χορείαις, πάντων τών Οσίων, καί σύν αυτοίς τής Θεώσεως Όσιε, επιτυχών ικετεύεις, εις τό σωθήναι ημάς.
Ημέραν ευφροσύνης, άγει χαρμοσυνως, τής ιεράς σου ώ Πάτερ κοιμήσεως, η Εκκλησία, τιμώσα τήν πολιτείαν σου.
Θεοτοκίον
Φιλάγαθε Παρθένε, τήν κεκακωμένην, τή αμαρτία ψυχήν μου αγάθυνον, καί αγαθών αιωνίων, μέτοχον ποίησον.
Ο Ειρμός
«Κυρίως Θεοτόκον, σέ ομολογούμεν, οι διά σού σεσωσμένοι Παρθένε αγνή, σύν ασωμάτοις χορείαις, σέ μεγαλύνοντες».
Εξαποστελάριον
Τής Οσιομάρτυρος
Ο ουρανόν τοίς άστροις
Μοναζουσών τό κλέος, καί ωραιότης Μαρτύρων, Αναστασία σύ ώφθης, εν παρθενία ασκούσα, καί καρτερώς εναθλούσα, υπέρ Χριστού τής αγάπης.
Τού Οσίου
Τοίς Μαθηταίς συνέλθωμεν
Ως ελυτρώσω Όσιε, τώ Θεώ καί Σωτήρι, εκ πλάνης κακοδαίμονος, σύστημα δυσσεβούντων, Αβράμιε θεοφόρε, καί τήν πάλαι πεσούσαν, εις απωλείας βάραθρον, καί ημάς ταίς ευχαίς σου, ρύσαι πολλών, πειρασμών καί θλίψεων καί κινδύνων, τούς πόθω εκτελούντάς σου, τήν σεβάσμιον μνήμην.
Θεοτοκίον
Θεοφανής Παράδεισος, ώφθης έχουσα μέσον, ξύλον ζωής τόν Κύριον, άχραντε Θεοτόκε, εξ ού φαγόντες ούκ έτι, αποθνήσκομεν όλως, αλλά ζωήν αμείνονα, διά σού ζώμεν πάντες, τό τού Σταυρού, όπλον περιφέροντες καί νικώντες, τόν αποστάτην τύραννον, σέ υμνούντες Παρθένε.