Τα Μηναία
ΤΗ Θ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μνήμη του Αγίου Αποστόλου Ιακώβου τού Αλφαίου, καί τού Οσίου Πατρός ημών Ανδρονίκου, καί τής συμβίας αυτού.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.
Ήχος δ'
Ως γενναίον εν Μάρτυσι
Τώ καλάμω τής χάριτος, εκ βυθού ματαιότητος, τούς βροτούς ανείλκυσας αξιάγαστε, τού Διδασκάλου τοίς νεύμασιν, υπείκων Ιάκωβε, τού φωτίσαντος τήν σήν, κατά πάντα διάνοιαν, καί Απόστολον, καί σεπτόν θεηγόρον σε παμμάκαρ, αναδείξαντος τής τούτου, ακαταλήπτου θεότητος.
Η τού Πνεύματος έλλαμψις, επί σέ καταβέβηκε, τού πυρός εν είδει, καί σέ μακάριε, θείον δοχείον ειργάσατο, συντόνως ελαύνοντα, αθεϊας τήν αχλύν, καί τόν κόσμον φωτίζοντα, τή λαμπρότητι, τών πανσόφων σου λόγων μυστολέκτα, Αποστόλων η ακρότης, Χριστού αύτόπτα Ιάκωβε.
Αστραπαίς τού κηρύγματος, τούς εν σκότει καθεύδοντας, αγνωσίας ένδοξε, κατεφώτισας, ούς αναδείξας Ιάκωβε, υιούς διά πίστεως, τού Δεσπότου καί Θεού, τούτου πάθος εζήλωσας, καί τόν θάνατον, καί τής δόξης εγένου κληρονόμος, ως σοφός καί θεηγόρος, ως μαθητης αληθέστατος.
Καί τών Οσίων γ’
Ήχος πλ. β’ Όλην αποθέμενοι
Όλην αποθέμενοι, βιωτικήν τυραννίδα, καί πλούτον μισήσαντες, καί τρυφήν τήν ρέουσαν βδελυξάμενοι, τόν Σταυρόν ήρατε, ως ζυγόν ένθεον, καί Χριστώ ηκολουθήσατε, καί πρός ουράνιον, χλόην θαυμαστώς εσκηνώσατε, εν οίς συναγαλλόμενοι, μέμνησθε ημών τών εκ πίστεως, υμών μεμνημένων, καί πόθω εκτελούντων εύλαβώς, την Ιεράν καί σεβάσμιον, μνήμην υμών Άγιοι.
Όλως αγαπήσασα, σέ εκ ψυχής τόν Δεσπότην, οπίσω σου έδραμε, δυάς η αοίδιμος καί ομόζυγος, καί τερπνά άπαντα, καί δεσμόν άλυτον, ως ιστόν αράχνης έλυσε, διό καί έτυχε, σού τής βασιλείας Αθάνατε. Αυτών ούν ταίς δεήσεσιν, ιλασμόν οικτίρμον παράσχου μοι, τών πλημμελημάτων, καί δείξόν με ανώτερον παθών, τών ενοχλούντων μου Δέσποτα, τήν ψυχήν εκάστοτε.
Παίδων εστερήθητε, τής ποθεινής ξυνωρίδος, προστάξει τή κρείττονι, καί τώ βίω μένοντες απαράκλητοι, τήν φωνήν ήρατε, τήν γενναιοτάτην, τού Ιωβ καί ανεκράξατε. Κύριος έδωκε, Κύριος καί πάλιν αφείλετο. Διό καί τό ποθούμενον, έργον ευχερώς διηνύετε, καί πρός ερημίας, καί τόπους τούς Αγίους εν χαρά, μεταναστεύοντες ώφθητε, ζεύγος Ιερώτατον.
Δόξα... Τού Αποστόλου
Ήχος δ' Θεοφάνους
Τήν τού θείου Πνεύματος σαφώς χάριν δεξάμενος, τής ιερωτάτης χορείας τών Αποστόλων, συναρίθμιος , Ιάκωβε γέγονας, όθεν καί ούρανόθεν τήν φερομένην ποτέ πνοήν βιαίαν, πυρίνη γλώσση εμπνευσθείς, τήν τών εθνών ακανθώδη έφλεξας αθεότητα. Χριστόν τόν Θεόν, Θεοκήρυξ ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Ως γενναίον εν Μάρτυσι
Ο κριτής ήδη πάρεστι, τό κριτήριον έτοιμον, ο πρός τούτο φέρων θάνατος ήγγικεν, οι υπουργοί ετοιμότατοι, τά πάντα ηυτρέπισται, τί ούν μέλλεις ώ ψυχή; τί βραδύνεις μή κράζουσα; ο Θεός ημών, καί Θεός τού ελέους ταίς πρεσβείαις, τής Μητρός σου οίκτειρόν με, καί πάσης ρύσαι κολάσεως.
Η Σταυροθεοτοκίον
Η αμνάς η κυήσασα, τό αρνίον τό άμωμον, τό τήν αμαρτίαν ελθόν ιάσασθαι, παντός τού κόσμου Πανάχραντε, οικείω εν αίματι, τό σφαγέν υπέρ ημών, καί ζωώσαν τά σύμπαντα, σύ μΙ, ένδυσον, γυμνωθέντα τής θείας αφθαρσίας, εξ ερίου τού σού τόκου, περιβολήν θείας χάριτος.
Εις τόν Στίχον Στιχηρά τής Οκτωήχου
Δόξα... τού Αποστόλου
Ήχος πλ. α'
Πιστώς πανηγυρίζομεν, τήν πάνσεπτον ημέραν τής σής μνήμης, σέ ανυμνούντες Ιάκωβε ένδοξε, ούχ ως Αλφαίου υιόν, αλλ' ως τού Χριστού Απόστολον, καί κήρυκα τής αυτού αρρήτου σαρκώσεως. Όθεν τώ δεσποτικώ θρόνω, σύν Ασωμάτοις αεί παριστάμενος, καί Αποστόλων καί Μαρτύρων χοροίς, εκτενώς ικέτευε, τού σωθήναι ημάς, τόν σωτήρα καί Θεόν ημών.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Χαίροις ασκητικών
Ρυσαι από ρομφαίας εχθρών, νύν τήν ψυχήν μου, Θεομήτορ πανάμωμε εν σοί γάρ καί εν τώ τόκω, τώ σώ Παρθένε αγνή, πάσα κατηργήθη τού αλάστορος, ισχύς καί ηφάνισται, τών δαιμόνων στρατεύματα, καί σωτηρία καί τών πόνων ανάπαυσις, τοίς πιστεύουσι, τώ σώ τόκω γεγένηται. Όθεν καγώ κραυγάζω σοι. Πολέμησον Δέσποινα, τούς πολεμούντας αεί με, καί δίκην τούτους απαίτησον, τής πρίν επηρείας, δι' ής πάσης μοι κακίας, πρόξενοι ώφθησαν.
Η Σταυροθεοτοκίον
Βλέπουσα η αμνάς τόν αμνόν, Θεού τόν αίροντα τού κόσμου τά πταίσματα, εν ξύλω ανηρτημένον, καί πεπληγμένον πλευράν, θρηνωδούσα ταύτα απεφθέγγετο. Υιέ πώς ηνέσχου, θανατωθήναι ως άνθρωπος, Θεός υπάρχων, καί Δεσπότης τής κτίσεως, ει καί πέφηνας, σαρκοφόρος θελήματι; τίνος χάριν ετάχυνας, τόν δρόμον ποιήσασθαι, καί εγκατέλιπες μόνην, τέκνον εμόν τήν τεκούσάν σε, αγνώς ευεργέτα. Λόγον δός μοι μή βραδύνης, καί μέγα έλεος.
Απολυτίκιον
Τού Αποστόλου Ήχος γ’
Απόστολε Άγιε Ιάκωβε, πρέσβευε τώ ελεήμονι Θεώ ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταίς ψυχάς ημών.
Τού Οσίου Ήχος α'
Τού λίθου σφραγισθέντος
Τής ερήμου πολίτης, καί εν σώματι άγγελος, καί θαυματουργός ανεδείχθης, θεοφόρε πατήρ ηνών Ανδρόνικε, νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τούς νοσούντας, καί τάς ψυχάς των πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τώ δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τώ σέ στεφανώσαντι, δόξα τώ ενεργούτι διά σού πάσιν ιάματα.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Κανόνες, είς τής Οκτωήχου, καί των Αγίων οι δύο παρόντες.
Ο Κανών τού Αποστόλου, ού η Ακροστιχίς.
Χριστού μαθητήν υιόν Αλφαίου σέβω
Θεοφάνους
Ωδή α' Ήχος πλ. β'
Ως εν ηπείρω
Χείρά μοι δίδου θεόπτα καί μαθητά, τού Χριστού Ιάκωβε,τήν σεπτήν σου εορτήν, ευφημείν ορμήσαντι καί φώς, τή καρδία μου ταίς σαίς, πρεσβείαις έλλαμψον.
Ρείθροις ενθέου σοφίας περικλυσθείς, ποταμός εξώρμησας, Παραδείσου τής τρυφής, καί τής γής τό πρόσωπον ροαίς, ευσεβείας αληθώς, Σοφέ κατήρδευσας.
Ιερωτάτη χορεία τών Μαθητών, τού Χριστού Ιάκωβε, συνετάγης συμπληρών, αριθμών τών δώδεκα, μεθ' ών, τώ Δεσπότη παρεστώς, ημών μνημόνευε.
Θεοτοκίον
Σέ Παναγία Παρθένε τόν ουρανόν, ό τανύσας Κύριος, καί τήν γήν θεμελιών, ουρανόν επίγειον εκ σού, προελθων μετά σαρκός, ημίν ανέδειξε.
Ο κανων τών Οσίων, έχων Ακροστιχίδα εν τοίς Θεοτόκοις
Δημητρίου
Ωδή α' Ήχος πλ. δ'
Αρματηλάτην Φαραώ
Προκαθαρθείς σου τήν ψυχήν Ανδρόνικε, ταίς γενικαίς αρεταίς, καί θεϊκού πόθου, πυρωθείς τοίς άνθραξι, τάς τής σαρκός εξέκλινας, πυρακτώσεις, τήν δρόσον, τήν θείαν είχες γάρ άνωθεν, σέ καταδροσίζουσαν πάντοτε.
Τή τού Δεσπότου προσταγή πειθόμενος, ως πατριάρχης ποτέ, ο Αβραάμ Πάτερ, τήν σήν γήν κατέλιπες, καί συγγενών ηλόγησας, γυναικός τε καί πλούτου, μακράν εγένου καί έρημον, μάκαρ καταμόνας κατώκησας.
Τήν τού Κυρίου εντολήν πεπλήρωκας, πάντα πωλήσας τά σά, καί τοίς πτωχοίς νείμας, δι' αυτών τήν όνησιν, τού μαργαρίτου εύρηκας, τού τιμίου καί τούτον, λαβών επλούτησας άφθονον, πλούτον τήν τών μύρων ανάβλυσιν.
Θεοτοκίον
Δημιουργείται βουληθείς εν μήτρα σου, ο τού Αδάμ Πλαστουργός, καί ο δρακί φέρων, Θεοτόκε σύμπαντα, ταίς σαίς αγκάλαις φέρεται, ώ φρικτού μυστηρίου! καί νήπιος αναδέδεικται, πάντων τών αιώνων ο Κύριος.
Τού Αποστόλου Ωδή γ'
Ουκ έστιν Άγιος
Τού θείου Πνεύματος σαφώς, δεδεγμένος τήν χάριν, τοίς εν σκότει ως όρθρος, ανεδείχθης πρωϊνός, Ηλίου τού νοητού, καταγγέλλων πάσι τήν εμφάνειαν.
Ο πούς σου έστη προφανώς, εν ευθύτητι Μάκαρ, περί τόν Βασιλέα, τόν ευθύν τε καί χρηστόν, χορεύων περιχαρώς, καί βαδίζων τρίβον τήν ουρανιον.
Υιόν τόν άναρχον Θεού, τόν τά πάντα ποιούντα, θεϊκή εξουσία, απλανή μυσταγωγόν, τήν γνώσιν τήν αληθή, σέ μυούντα, έσχηκας Ιάκωβε.
Θεοτοκίον
Μαρία τών πάντων η ελπίς, τών εις σέ πεποιθότων, η τεκούσα τόν Λογον, σαρκωθέντα δι' ημάς, ποικίλων με πειρασμών, καί κινδύνων, Πάναγνε διάσωσον.
Τών Οσίων
Ο στερεώσας κατ' αρχάς
Εξωστρακίσθη τής Εδέμ, τή συμβουλή τή τής Εύας, ο Αδάμ, σύ δέ πεισθείς συμβουλία, τής συζύγου σου σοφέ, τού Παραδείσου γέγονας, ένδον σύν ταύτη χαίρων, πάντοτε μάκαρ Ανδρόνικε.
Ο κεκρυμμένως καί σοφώς, οικονομών πάντα Λόγος, καί βροτούς πρός σωτηρίαν ιθύνων, από γής πρός ουρανον, τούς ποθεινούς ιμεθίστησι, παίδας υμών τούς δύο, τρίβον ευθείαν δεικνύς υμίν.
Τής επικήρου καί φθαρτής, ηλογηκότες αγάπης, τής εν γή, καταλιπόντες δέ ταύτην, συνεδέθητε στοργή, πνευματική Μακάριοι, όθεν καί νύν οικείτε, ένθα Δικαίων σκηνώματα.
Θεοτοκίον
Η ασυγκρίτως Χερουβίμ, καί Σεραφίμ υπερτέρα, η Θεόν ανερμηνεύτως τεκούσα, καί τήν βρότειον αράν, εις ευλογίαν τρέψασα, ύμνοις αεί τιμάσθω, αυτή ημών γάρ πεποίθησις.
Ο Ειρμός
«Ο στερεώσας κατ' αρχάς, τους ουρανούς εν συνέσει, καί τήν γήν επί ύδάτων εδράσας, εν τή πέτρα με Χριστέ, τής Εκκλησίας στήριξον, ότι ουκ έστι πλήν σου, Άγιος μόνε φιλάνθρωπε».
Κάθισμα τού Αποστολου
Ήχος πλ.δ'
Τήν Σοφίαν καί Λόγον
Τήν σοφίαν τήν όντως παιδαγωγόν, εσχηκώς σέ μυούσαν τά υπέρ νούν, σοφίαν εμώρανας, τών Ελλήνων Θεόπνευστε, καί εθνών εγένου, φωστήρ καί διδάσκαλος, εύσεβείας λόγοις, ρυθμίζων τούς άφρονας, όθεν οι ρυσθέντες, διά σού τής απάτης, αξίως υμνούμέν σε, καί πιστώς μακαρίζομεν. Θεηγόρε Ιάκωβε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.
Δόξα… Τού Οσίου
Τόν ζυγόν τού Κυρίου τόν ελαφρόν, ολοψύχως επ' ώμων αναλαβών, αυτώ ηκολούθησας, Θεοφόρε Ανδρόνικε, καί κοσμικούς θορύβους, καλώς βδελυξάμενος, εν ταίς ερήμοις Μάκαρ, προθύμως εξέδραμες, ένθα καί τόν δρόμον, τής ασκήσεως Πάτερ, αμέμπτως διήνυσας, τώ Θεώ συγγινόμενος, διά τούτο βοώμέν σοι. Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.
Καί νύν… Θεοτοκίον
Ως πανάμωμος νύμφη τού Ποιητού, ως απείρανδρος Μήτηρ τού Λυτρωτού, δοχείον ως υπάρχουσα, τού Παρακλήτου πανάμωμε, ανομίας με όντα αισχρόν καταγώγιον, καί δαιμόνων παίγνιον, εν γνώσει γενόμενον, σπεύσον καί τής τούτων, κακουργίας με ρύσαι, λαμπρόν οικητήριον, δι' αρετής απαρτίσασα, Φωτοδόχε ακήρατε, δίωξον τό νέφος τών παθών, καί τής άνω μεθέξεως αξίωσον, καί φωτός ανεσπέρου πρεσβείαις σου.
Η Σταυροθεοτοκίον
Τόν αμνόν καί Ποιμένα καί Λυτρωτήν, ή αμνάς Θεωρούσα εν τώ Σταυρώ, ωλόλυζε δακρύουσα, καί πικρώς ανεβόα, ο μέν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταύρωσιν, ήν περ υπομένεις, διά σπλάγχνα ελέους. Μακρόθυμε Κύριε, τού ελέους η άβυσσος, καί πηγή αγαθότητος, σπλαγχνίσθητι καί δώρησαι ούν, τών πταισμάτων άφεσιν τοίς δούλοις σου, τοίς ανυμνούσί σου πίστει, τά θεία πσθήματα.
Τού Αποστόλου Ωδή δ'
Χριστός μου δύναμις
Αυτός σε Κύριος, ο μόνος Άγιος, τή σεπτή ομηγύρει τών Μαθητών, Μάκαρ συνηρίθμησε, τήν ευαγή σου καί λαμπράν, πολιτείαν προορώμενος.
Θαυμάτων έμπλεως, τού θείου Πνεύματος, γεγονώς Θεοκήρυξ εκ τών βροτών, νόσους εφυγάδευσας, καί πονηρίας πνευμάτων, τούς ανθρώπους ηλευθέρωσας.
Η θεία έλλαμψις, επιφοιτήσασα, τή καρδία σου Μάκαρ θεολαμπή, ταύτην απειργάσατο καί δεκτικήν τών υπέρ νούν, χαρισμάτων κατεσκεύασε.
Θεοτοκίον
Τώ θείω τόκω σου, Παρθένε πάναγνε, τών Αγγέλων αι τάξεις καί τών βροτών, ήνωνται συστήματα. τόν ειρηνάρχην γάρ Χριστόν, καί σωτήρα πάντων τέτοκας.
Τών Οσίων
Εισακήκοα Κύριε
Οι ιδρώτες τών πόνων σου, οι εκ τής σαρκός σου εναποστάξαντες, Ιερώτατε Ανδρόνικε, εις οσμήν σου μύρου μετημείφθησαν.
Ωσπερ φοίνιξ υψίκομος, σύ εν ταίς ερήμοις Πάτερ εξήνθησας, καί Θεώ εκαρποφόρησας, γλυκυτάτους πόνους τών καμάτων σου.
Τών δακρύων τοίς χεύμασι, τήν τής ερημίας γήν κατεδρόσισας, καρποφόρον δέ απέδειξας, τήν ψυχήν σου πόνοις τής ασκήσεως.
Θεοτοκίον
Μή κενώσας ο Κύριος, κόλπους τούς Πατρώους, τήν σήν κατώκησε, μήτραν Κόρη τήν πανάχραντον, καί τόν κόσμον όλον ανεκαίνισεν.
Τού Αποστόλου Ωδή ε'
Τώ θείω φέγγει σου
Ηλίω Μάκαρ τώ νοητώ, σύνοικος τελών καί τάς αυγάς, νύν τάς εκείθεν δεχόμενος, όπερ κατ' ουσίαν πρώτος εκείνός εστι, δεύτερος κατά χάριν γέγονας ένδοξε.
Νούν καθαρώτατον εσχηκώς, καί ειλικρινή σύ τήν ψυχήν, καί τήν καρδίαν κτησάμενος, τόν σεσαρκωμένον Θεόν εώρακας, τόν ακαταληψία κατανοούμενον.
Υποχωρεί σοι τώ Μαθητή, πάσα προφητεία καί πάσα, νομοθεσία Πανόλβιε, τόν γάρ ταύταις πάλαι προχαραττόμενον, αυτόπτως ηξιώθης Μάκαρ θεάσασθαι.
Θεοτοκίον
Ιδού Παρθένε προφητικώς, έσχες εν γαστρί σου, τόν επί πάντων Δεσπότην καί Κύριον, όν αφράστω τρόπω σεμνή γεγέννηκας, παρθένος μετά τόκον άφθορος μείνασα.
Τών Οσίων
Ορθρίζοντες βοώμεν σοι
Υμνήσωμεν Ανδρόνικον άσμασι, πάντες πιστοί, καί τήν τούτου σύνοικον, Αθανασίαν δοξάσωμεν, ο ύδόλως ώσπερ γέγραπται δέδωκας, σοίς οφθαλμοίς, ύπνον ουδέ άνεσιν, τοίς σοίς κροτάφοις Ανδρόνικε.
Εδόξασε τοίς μύροις σε Κύριος, Μάκαρ τούς σούς, πόνους προσδεξάμενος, ως θύμα όντως ευπρόσδεκτον.
Θεοτοκίον
Τόν ένα τής Τριάδος εκύησας, Κόρη φρικτώς, καί γάλακτι έθρεψας, βροτών τήν φύσιν τόν τρέφοντα.
Τού Αποστόλου Ωδή ς'
Τού βίου τήν θάλασσαν
Οι πόδες ωραίοί σου, τήν ειρήνην απλανώς, ως ευαγγελιζόμενοι, τήν ειρήνην τήν όντως υπερφυή, καί νούν υπερέχουσαν, Μαθητά τού Κυρίου πανσεβάσμιε.
Νοείν τό μυστήριον, καί κηρύττειν τό φρικτόν, τής τού Θεού σαρκώσεως, ηξιώθης, Ιάκωβε πρωτουργούς, ακτίνας δεξάμενος, παρ' αυτού τού Υψίστου παμμακάριστε.
Ναός Θεού έμψυχος, ανεδείχθης καί ναούς, τούς τών δαιμόνων ώλεσας, καί ναούς εδομήσω τή τού Χριστού, δυνάμει καί χάριτι, Αποστόλων τό θείον εγκαλλώπισμα.
Θεοτοκίον
Απάντων δεσπόζουσα, τών κτισμάτων ως Θεόν, τόν αγαθόν γεννήσασα, τών πταισμάτων μου Πάναγνε τάς ουλάς, εις τέλος εξάλειψον, ευσπλαγχνία χρωμένη τού τεχθέντος εκ σού.
Τών Οσίων
Χιτώνά μοι παράσχου
Τής φύσεως τό χαύνον ουδαμώς, τήν πρόθεσιν ήμβλυνεν, ήν περ εκέκτησο, πρός τών πόνων ώ Οσία τά σκάμματα.
Αμείψασα τό ένδυμα σοφώς, τήν φύσιν ελάνθανες, όθεν ανύποπτον, τήν οδόν τής σωτηρίας διήνυσας.
Εγνώρισας τόν σύζυγον τόν σόν, οδώ πορευόμενον, ώ καί συνώδευσας, μηδαμώς τι πρός αυτόν ομιλήσασα.
Θεοτοκίον
Ρημάτων Γαβριήλ σοι τήν φωνήν, Κόρη νύν προσάγομεν. Χαίρε ο Κύριος, μετά σού εύλογημένη βοώντές σοι.
Ο Ειρμός
«Χιτώνά μοι παράσχου φωτεινόν, ο αναβαλλόμενος, φώς ως ιμάτιον, πολυέλεε Χριστέ ο Θεός ημών».
Κοντάκιον τού Αποστολου
Ήχος β’ Τήν εν πρεσβείαις
Ως εωσφόρον εκλάμποντα πάσαν κτίσιν, τόν τού Χριστού αυτόπτην τε καί θεηγορον, ύμνοις Ιάκωβον ευφημήσωμεν, γεραίροντες τήν τούτου πανήγυριν σήμερον, πρεσβεύει γάρ αεί υπέρ πάντων ημών.
Ο Οίκος
Τόν ουρανόθεν τού Λόγου μυηθέντα τήν γνώσιν, καί τρανώς τοίς εν γή τό Ευαγγέλιον κηρύξαντα, Ιάκωβον τόν μέγαν προηρημένος, τού Αλφαίου τόν γόνον, ανευφημήσαι, σέ δυσωπώ καταπέμψαι μοι χάριν, Χριστέ Ιησού, ο πλήσας Πνεύματος θείου τόν σοφόν Μαθητήν σου, καί κήρυκα τούτον πάσι τοίς πέρασι δωρησάμενος, καί πρέσβυν πρός σέ εύπρόσδεκτον, πρεσβεύει γάρ αεί υπέρ πάντων ημών.
Συναξάριον
Τή Θ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Ιακώβου τού Αλφαίου.
Στίχοι
Τόν σταυρόν Ιάκωβος αίρων ηδέως,
Ως έστι Σώτερ άξιός σου δεικνύει.
Αμφ' ενάτην Ιάκωβος ενί σταυρώ τετάνυστο.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ανδρονίκου, καί Αθανασίας τής συμβίου αυτού.
Στίχοι
Σύσκηνον Ανδρόνικος Αθανασίαν,
Κόσμω τ' εν ασκήσει κάν πόλω έχει.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Ποπλίας.
Στίχοι
Ρυσθείσα κόσμου τής πλάνης η Ποπλία,
Πόλου πρόσεισι φωλεοίς ως στρουθίον.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Πέτρου.
Στίχοι
Εις ύψος αρθείς αρετών θείος Πέτρος,
Τόν χούν απεκδύς, ύψος ούρανού φθάνει.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού δικαίου Αβραάμ, καί τού ανεψιού αυτού Λώτ.
Στίχοι
Τίς οίκός εστιν. Αβραάμ τεθνηκότος.
Ου κόλπος άλλοις οίκος, ώς τώ Λαζάρω.
Υπήρξε τώ Λώτ ούρανός Σηγωρ νέα,
Εις δν φθάσας, πέφευγεν ως πύρ τόν βίον.
Τή αυτή η μέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Δωροθέου Επισκόπου Τύρου.
Ταίς τών αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Τού Αποστόλου Ωδή ζ'
Οι Παίδες εν Βαβυλώνι
Αϋλω φωτοχυσία, πεπυρσευμένος Απόστολε, τούς εν ζόφω δεινώ αγνωσίας κεκρατημένους εφώτισας, Ευλογητός ει κράζοντας, ο Θεός τών Πατέρων ημών.
Λαμπάσι καί φρυκτωρίαις, λελαμπρυσμένον τού Πνεύματος, τών εθνών η πληθύς, σπέρμα θείόν σε ονομάζει κραυγάζουσα. Ευλογητός ει Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών.
Φρονήσει κεκοσμημένος, θεοδωρήτω κατέλυσας, τήν τού κόσμου σοφίαν θεοφρόνως, κραυγάζων Ιάκωβε. Ευλογητός ει Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών.
Θεοτοκίον
Αγίων αγιωτέρα, Παρθενομήτορ γεγένησαι, συλλαβούσα θεόν, όν υμνούντες απαύστως κραυγάζομεν. Ευλογημένος πάναγνε, ο καρπός τής κοιλίας σου.
Τών Οσίων
Παίδες Εβραίων
Πάλαι καυχώμενον αμέτρως, τόν αρχέκακον συλλήψεσθαι τήν κτίσιν, ως στρουθίον οικτρόν, κατέρραξας δυνάμει, θωρακισθείς τού Πνεύματος, καί Σταυρού τή πανοπλία.
Φέρων επ' ώμων τόν σταυρόν σου, ηκολούθησας Κυρίω ολοψύχως, καί τής δόξης αυτού, τετύχηκας τής θείας, ως πληρωτής Ανδρόνικε, τών αυτού διαταγμάτων.
Δείκνυσι χάρις η τών μύρων, τήν πρός Κύριον σήν Πάτερ παρρησίαν, τών υδάτων καί γάρ, τήν χύσιν εκμιμείται, εις σωτηρίαν πάντοτε, τών πιστών προχεομένη.
Θεοτοκίον
Ίνα θεώση μου τήν φύσιν, ο παντέλειος αρρήτως νηπιάζει, καί εκ σού τής Αγνής, προέρχεται ο λόγω, παραγαγων τά σύμπαντα, καί συνέχων καί κρατύνων.
Τού Αποστόλου Ωδή η’
Νόμων πατρώων
Ιερομύστης τά ουράνια, μεμυημένος μάκαρ όντως μυστήρια, διελήλυθας τήν σύμπασαν, οικουμένην κηρύττων μεγαλοφώνως, λόγον τόν τής πίστεως Χριστού, καί διδάσκων Απόστολε, τήν απόρρητον χάριν. Τόν Κύριον υμνείτε κραυγάζεις, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Όλβιος έφυς καί μακάριος, ηξιωμένος πάσης μακαριότητος, ως συνόμιλος καί σύνοικος, γεγονως τού Δεσπότου, καί τήν εσχάτην όντως ευκληρίαν πλπυτήσας. καί τώ Λόγω γηθόμενος, ανέμελπες Τρισμάκαρ. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Υπέρ τού κόσμου πρέσβυς άριστος, πρός τόν Σωτήρα στήθι μάκαρ Ιάκωβε, εξαιτούμενος τήν άνωθεν, καί πλουσίαν ειρήνην ταίς Εκκλησίαις, καί τοίς ευφημούσί σε πιστώς, τών πταισμάτων τήν άφεσιν, καί ψυχών σωτηρίαν. Τόν Κύριον υμνείτε βοώσι, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Θεοτοκίον
Σύ σωτηρίας πάσι πρόξενος, θεογεννήτορ ώφθης μόνη πανύμνητε, τόν σωτήριον γεννήσασα, τού Θεού Θεόν Λόγον. δι' ού κόσμος σέσωσται τής πάλαι κατάρας, καί τοίς πίστει κραυγάζουσιν, εύλογίαν πηγάζει. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας.
Τών Οσίων
Τόν Βασιλέα τών ουρανών
Ταίς τών δακρύων επιρροαίς καταρδεύσας, τής ψυχής τήν άρουραν εδρέψω, τήν εκ τών θαυμάτων, αντίδοσιν πλουσίαν.
Τραυματισθείσάν μου τήν ψυχήν αμαρτίαις, προσβοώ σοι. Τώ θείω σου φαρμάκω, ταύτην θεραπεύσαις, θεράπον τού Κυρίου.
Τήν υπεράρχιον οι πιστοί ανυμνούμεν, ευσεβώς Τριάδα παναγίαν, τήν εκ τού μή όντος, παραγαγούσαν πάντα.
Θεοτοκίον
Ο Δανιήλ σε προθεωρεί όρος Κόρη, αλαξεύτως εξ ού απετμήθη, λίθος ο συντρίψας, βωμούς τούς τών ειδώλων.
Ο Ειρμός
«Τόν Βασιλέα τών ουρανών όν υμνούσι, στρατιαί τών Αγγέλων υμνείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».
Τού Αποστόλου Ωδή θ'
Απορεί πάσα γλώσσα
Έφανας κόσμω , ώσπερ αστραπή διατρέχων, τούς εν τώ σκότει πάλαι, καί σκιά τής αγνωσίας καθημένους, έλκων πρός τό φώς τό άδυτον, τού σαρκωθέντος μονογενούς Υιού, ού αυτόπτης εγένου Μάκαρ, καί δραστικός ύπηρέτης, όν μεγαλύνομεν.
Βιαίαν Μάκαρ, τήν εξ ουρανού φερομένην,πνοήν εδέξω, γλώσσάν τε πυρίπνοον πλουτήσας καταφλέγεις, δίκην ακανθών τήν άθεον κοσμου σοφίαν, φωτιστικαίς αυγαίς τού κηρύγματος Χριστού, λάμπων καί τήν αχλύν, διαλύων Θεομακάριστε.
Ωραϊσμένος κάλλει, ασυγκρίτω τώ τού Δεσπότου, καί Θεόφρον, πεποικιλμένος λαμπηδόνας εξαστράπτεις, καί περιχαρώς Ιάκωβε, περιπολεύεις περί τόν θρόνον, όντος τού Κτίστου καί Θεού, ένθα τών Αποστόλων, χορείαι μακαριώτατε.
Ως απειράνδρως έσχες, εν γαστρί σου τόν Λόγον, ούτως αφθόρως τίκτεις, διαμένουσα Παρθένος Θεοτόκε, τόν Εμμανουήλ υπάρχοντα, τούτο κακείνο, καί γάρ ομού Θεός τε καί άνθρωπός εστι. Τούτον διπλούν τή φύσει ειδότες, σέ μεγαλύνομεν.
Τών Οσίων
Κυρίως Θεοτόκον
Μετέστης τών προσκαίρων, χαίρων πρός τά άνω, καί σύν Πατράσιν Αγίοις σκηνώσας ημών, τών μεμνημένων σου Πάτερ, μέμνησο πάντοτε.
Εκβλύζεις τήν τών μύρων, χάριν ακενώτως, καί τοίς προστρέχουσι πάσι παρέχεις πιστώς, τών νοσημάτων τήν λύσιν, Πάτερ Ανδρόνικε.
Προσδέχου μου τόν ύμνον, ώ δυάς Οσίων, καί αμοιβήν μοι παράσχου τήν σήν πρός Θεόν, ικετηρίαν πταισμάτων, εκλυτρουμένη με.
Θεοτοκίον
Υπέγραψε σήν μήτραν, πάλαι τούς τρείς Παίδας, μή καταφλέξασα κάμινος, Κόρη αγνή καί γάρ αφλέκτως εδέξω, πύρ τής θεότητος.
Ο Ειρμός
«Κυρίως Θεοτόκον, σέ ομολογούμεν, οι διά σού σεσωσμένοι Παρθένε αγνή, σύν ασωμάτοις χορείαις, σέ μεγαλύνοντες».
Εξαποστειλάριον
Γυναίκες ακουτίσθητε
Ως μύστης καί Απόστολος, καί υπηρέτης άριστος, Χριστού τού μόνου Δεσπότου, Ιάκωβε Θεοκήρυξ, τούτον δούναι ικέτευε, τώ βασιλεί τά τρόπαια, καί ιλασμόν πανεύφημε, αμαρτιών τοίς τελούσι, τήν παναγίαν σου μνήμην.
Θεοτοκίον
Σέ οι Προφήται άπαντες, Παρθένε προηγόρευσαν, στάμνον καί ράβδον καί πλάκα, καί αλατομητον όρος, καί κιβωτόν καί τραπεζαν, λυχνίαν χρυσαυγίζουσαν, ημείς δέ σέ Θεοτόκον, αξίως ανευφημούμεν.
Εις τούς Αίνους, Στιχηρά Προσόμοια τού Αποστόλου.
Ήχος δ' Έδωκας σημείωσιν
Έλαμψας Απόστολε, φωτοειδής ώσπερ ήλιος, ταίς ακτίσι τού Πνεύματος, καί πάσαν κατηύγασας, οικουμένην μάκαρ, τή θεογνωσία, καί απεδίωξας αχλύν, πολυθεϊας, θείω κηρύγματι. Διό σου τήν υπέρφωτον, καί αξιέπαινον σήμερον, εκτελούντες πανήγυριν, εύσεβώς σε γεραίρομεν.
Εν ύψει καθήμενος, θεογνωσίας Ιάκωβε, υπεδέξω τού Πνεύματος, τήν χάριν φανείσάν σοι, τού πυρός εν είδει καί γλώσση πυρίνη, πάσαν κατέφλεξας σαφώς, τής ασεβείας ύλην πολύθεον. Διό σε ως Απόστολον, καί θεηγόρον γεραίρομεν, τήν αγίαν σου σήμερον, εκτελούντες πανήγυριν.
Εβρόντησας Πάνσοφε, τή οικουμένΝ διδάγματα, Ιερά καί σωτήρια, καί πάσαν εκάθηρας, ειδωλομανίας, τήν κτίσιν θεόφρον, καί κατεφώτισας λαούς, θεογνωσίας ταίς επιλάμψεσιν, ειδώλων τά τεμένη δέ, καταστρεψάμενος χάριτι, Εκκλησίας εις αίνεσιν, τού Θεού ημών ήγειρας.
Δόξα... Ήχος πλ. α'
Πιστώς πανηγυρίζομεν, τήν πάνσεπτον ημέραν τής σής μνήμης, σέ ανυμνούντες Ιάκωβε ένδοξε, ουχ ως Αλφαίου υιόν, αλλ' ως τού Χριστού Απόστολον, καί κήρυκα τής αυτού αρρήτου σαρκώσεως. Όθεν τώ δεσποτικώ θρόνω , σύν Ασωμάτοις αεί παριστάμενος, καί Αποστόλων καί Μαρτύρων χοροίς, εκτενώς ικέτευε, τού σωθήναι ημάς, τόν Σωτήρα καί Θεόν ημών.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε παρθένε, καί δοξάζομέν σε οι πιστοί κατά χρέος, τήν πόλιν τήν άσειστον, τό τείχος τό άρρηκτον, τήν αρραγή προστασίαν, καί καταφυγή τών ψυχών ημών.