Τα Μηναία
ΤΗ ΙΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Λογγίνου τού Εκατοντάρχου, τού επί τού Σταυρού.
Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.
Ήχος δ'
Ως γενναίον εν Μάρτυσι
Τόν βροτόν χρηματίσαντα, καί Σταυρώ ομιλήσαντα, καί ηλίου έλλαμψιν αμαυρώσαντα, καί εκ πλευράς αναβλύσαντα, σωτήριον άφεσιν, κατιδών μετά ληστού, τού ευγνώμονος Ένδοξε, ωμολόγησας, καί Θεόν καί Δεσπότην εκουσίως, υπομείναντα τά πάθη, δι' ευσπλαγχνίαν αμέτρητον.
Τήν κατάκαρπον άμπελον, επί ξύλου Θεώμενος, ηρτημένην Ένδοξε καί πηγάζουσαν, οίνον ζωής καί αφέσεως, τά χείλη υπέθηκας, τής καρδίας καί πιών, ευφροσύνης πεπλήρωσαι, τήν κατάπικρον, απιστίαν εμέσας ως εχέφρων, ως τού χείρονος τό κρείττον, περιφανώς προελόμενος.
Θανατώσας τόν τύραννον, ευτολμία τών λόγων σου, πρός σφαγήν εκούσιον ηύτομόλησας, ού δειλιάσας πανεύφημε, Λογγίνε τόν θάνατον, τήν αθανατον ζωήν, προξενούντά σοι χάριτι, όθεν πίστει σου, τήν πανέορτον μνήμην εκτελούμεν, δυσωπούντές σε πρεσβεύειν, υπέρ ημών πρός τόν Κύριον.
Δόξα... Ήχος πλ. β’
Ιωάννου Μοναχού
Εν τώ πάθει σου, Χριστέ, τόν ναόν θεωρήσας διαρραγέντα Λογγίνος ο Εκατόνταρχος, Υιόν Θεού σε είναι τοίς , Ιουδαίοις εκήρυττεν. Όθεν οι δεινοί, τήν θείαν κάραν αυτού τεμόντες τώ ξίφει, εν κοπρία έρριψαν, γυνή δέ ταύτην ευρούσα, τάς κεκλεισμένας κόρας αυτής τών ομμάτων ανέωξε, μεθ' ής καί ημείς βοώμέν σοι. Ο τούτον στεφανώσας, υπέρ σού αθλήσαντα, ταίς αυτού ικεσίαις, καί ημών τά όμματα τής καρδίας φώτισον, τού δοξάζειν σε Θεόν, τόν εν Σταυρώ προσηλωθέντα, εις τό σώσαι ημάς.
Καί νύν… Θεοτοκίον
'Ολην αποθέμενοι
Μόνος υπέρ άπαντας, υιούς ανθρώπων ό τάλας, μόνος επλημμέλησα, τά καί λόγω άφθεγκτα, καί ακούσματι, μηδαμώς άχραντε, φορητά πέλοντα, διά τούτό σου καί δέομαι. Σύγγνωθι Δέσποινα, σύγγνωθι καί δός μοι μετάνοιαν, δός μοι εξομολόγησιν, δός μοι στεναγμούς τε καί δάκρυα, ίνα διά τούτων, συντρίβων τήν καρδίαν μου αεί, κράζω τό, Ήμαρτον, ήμαρτον, ιλάσθητι σώσόν με.
Η Σταυροθεοτοκίον
Ρομφαία ως έφησεν, ό Συμεων τήν καρδίαν, τήν σήν διελήλυθε. Παναγία Δέσποινα, ότε έβλεψας, τόν εκ σού λάμψαντα, απορρήτω λόγω, υπ' ανόμων ως κατάκριτον. Σταυρώ υψούμενον, όξος καί χολήν τε γευόμενον, πλευράν τε Ορυττόμενον, χείράς τε καί πόδας ηλούμενον, καί οδυρομένη, ωλόλυζες βοώσα μητρικώς. Τί τούτο, τέκνον γλυκύτατον, τό καινόν μυστήριον.
Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου.
Δόξα... Ήχος πλ. β’
Ιωάννου Μοναχού
Εν τώ Σταυρώ παρεστηκώς, καί τά γενόμενα σκοπών, τόν σταυρωθέντα επί ξύλου, Θεόν καί άνθρωπον εωρακώς, εβόας πρός αύτόν. Εν τή βασιλεία σου μνήσθητί μου Κύριε. Διό καί ο Σωτήρ εφώνει σοι. Μακάριος ει Λογγίνε, καί τό μνημόσυνόν σου εις γενεάν καί γενεάν.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τριήμερος ανέστης
Τήν πάσάν μου ελπίδα εις σέ, Παρθένε ανατίθημι, μή παρίδης, αλλά σπεύσον αγαθή, ρυσθήναί με εν τάχει, παθών τών ενοχλούντων, καί καθ' εκάστην πολεμούντων με.
Η Σταυροθεοτοκίον
Εν ξύλω τήν ζωήν ημών, ορώσα η πανάμωμος, Θεοτόκος, κρεμαμένην μητρικώς, ωδύρετο βοώσα. Υιέ μου καί Θεέ μου, σώσον τούς πόθω ανυμνούντάς σε.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου, ού η Ακροστιχίς.
Τό Λογγίνου μέγιστον υμνήσω κλέος. Ιωσήφ.
Ωδή α'. Ήχος δ'
Θαλάσσης τό ερυθραίον
Ταίς θείαις, φωτοχυσίαις Ένδοξε, περιλαμπόμενος, καί σύν Αγγέλων τάξεσι Χριστώ, τώ Θεώ παριστάμενος, τήν φωτοφόρον μνήμην σου, τούς εκτελούντας καταφαίδρυνον.
Ούδέν σε, τής πρός Θεόν ενώσεως, Μάρτυς εχώρισε, κεχωρισμένον πάσης σαρκικής, ηδονής διά πίστεως, καί καθαρώς τώ έρωτι, τώ ακροτάτω ενηδόμενον.
Λατρεύων, Θεώ τώ ζώντι ένδοξε, Λογγίνε πάνσοφε, νεκροίς ξοάνοις μάκαρ ουδαμώς, σύ λατρείαν προσένειμας, διό πρός ατελεύτητον, θανατωθείς ζωήν κατήντησας.
Θεοτοκίον
Ο Λόγος, ο τού Θεού εν μήτρα σου, λόγω συνείληπται, τής αλογίας ρύσασθαι βροτούς, βουληθείς αγαθότητι, Παρθενομήτορ άχραντε, ευλογημένη παναμώμητε.
Ωδή γ'
Εύφραίνεται επί σοί
Γνωρίσας επί Σταυρού, Υιόν Θεού τόν αληθή Κύριον, υπέρ ημών πάσχοντα, τούτω ολοψύχως επίστευσας.
Γή ώσπερ πίων η σή, ψυχή λαβούσα λογικά σπέρματα, στάχυν Σοφέ ώριμον, θείας εύσεβείας εβλάστησεν.
Ιστίω τώ τού Σταυρού, τό τών βασάνων διελθών πέλαγος, τούς γαληνούς έφθασας, ένδοξε λιμένας γηθόμενος.
Θεοτοκίον
Νοσούσάν μου τήν ψυχήν, ταίς τών παθών επαγωγαίς ίασαι, Μήτηρ Θεού Πάναγνε, καί πρός σωτηρίαν κατεύθυνον.
Ο Ειρμός
«Ευφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα, Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».
Κάθισμα. Ήχος πλ. δ'
Τήν Σοφίαν καί Λόγον
Σταυρωθέντα κατείδες τόν Λυτρωτήν, καί αυτού ταίς ακτίσι καταυγασθείς, σκότος τό βαθύτατον, τής αγνοίας απέφυγες, καί πρός θείαν γνώσιν, σαυτόν μετερρύθμισας, πιστωθείς ως έστι, Θεός ο ορώμενος, όθεν καί αθλήσας, τοίς χοροίς ήριθμήθης, Λογγίνε μακάριε, τών Μαρτύρων γηθόμενος, μεθ' ών πάντοτε ένδοξε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.
Δόξα… Καί νύν... Θεοτοκίον
Τήν ψυχήν μου Παρθένε τήν ταπεινήν, τήν εν ζάλη τού βίου τών πειρασμών, νύν ως ακυβέρνητον, ποντουμένην Πανάμωμε, αμαρτιών τώ φόρτω, φανείσαν υπέραντλον, καί εις πυθμένα Άδου, πεσείν κινδυνεύουσαν, φθάσον Θεοτόκε, τή θερμή σου πρεσβεία, καί σώσον παρέχουσα, σόν λιμένα τόν εύδιον, ίνα πίστει κραυγάζω σοι. Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων δούναί μοι τήν άφεσιν, σέ γάρ έχω ελπίδα, ό δούλός σου Δέσποινα.
Η Σταυροθεοτοκίον
Τόν αμνόν καί ποιμένα καί λυτρωτήν, η αμνάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ , ωλόλυζε δακρύουσα, καί πικρώς ανεκραύγαζε, ο μέν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταύρωσιν, ήν περ υπομένεις, διά σπλάγχνα ελέους, Θεέ υπεράγαθε, ανεξίκακε Κύριε. Η πιστώς εκβοήσωμεν. Σπλαγχνίσθητι Παρθένε εφ' ημάς, καί πταισμάτων δώρησαι τήν άφεσιν, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει, αυτού τά παθήματα.
Ωδή δ'
Επαρθέντα σε ιδούσα
Οχυρώτατον κτησάμενος εν τή πίστει, τόν λογισμόν μακάριε, ανίσχυρον πλάνης, ελυσας οχύρωμα, Λογγίνε καί έκραζες. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.
Υψωθέντα Καί τώ ξύλω προσηλωθέντα, τόν απαθή Θεώμενος, Κύριον τής δόξης, τούτον ωμολόγησας, Υιόν Θεού ένδοξε, πάσχοντα οικείω θελή ματι.
Μαραινόμενον τόν θάνατον τώ θανάτω, τού απαθούς Θεώμενος, έσπευσας Λογγίνε, δι' αυτόν τεθνήξεσθαι, καί ζήν μετά θάνατον, σύν τοίς εύκλεώς εναθλήσασιν.
Θεοτοκίον
Ενωθέντα καθ' υπόστασιν εν γαστρί σου, καί γεγονότα άνθρωπον, Άχραντε τόν Λόγον, υπέρ λόγον τέτοκας, διπλούν ταίς θελήσεσι, καί ταίς ενεργείαις δεικνύμενον.
Ωδή ε'
Σύ Κύριέ μου φώς
Γής πάσης αληθώς, γεγονώς παρεπίδημος, εν στίγμασιν Αθλοφόρων, ωραιώθης Λογγίνε, καί γήν πραέων ώκησας.
Ισχυσας τού Σταυρού, τή δυνάμει φραξάμενος, ανίσχυρον τών τυράννων, Αθλοφόρε Λογγίνε, τροπώσασθαι απόνοιαν.
Στήσας εν ασφαλεί, θεμελίω καρδίας σου, Αήττητε τάς κινήσεις, πειρασμών επικλύσει, ασάλευτος διέμεινας.
Θεοτοκίον
Τήν μόνην τόν Θεόν, απειράνδρως κυήσασαν, υμνήσωμεν Θεοτόκον, δι' αυτής οι σωθέντες, καί πόθω μακαρίσωμεν.
Ωδή ς’
Θύσω σοι, μετά φωνή
Όρη τε, καί τήν γήν σαλευθείσαν Θεώμενος, εν τή τού πάθους ημέρα, απιστίας στάσεως εσαλεύθης, καί τή πίστει, ενιδρύθης Λογγίνε τού πάσχοντος.
Νόησιν, αληθή καί τελείαν καί έμφρονα, αναλαβείν ηδυνήθης, καθορών τήν κτίσιν αλλοιουμένην, καί πρός θείαν, ηλλοιώθης Λογγίνε επίγνωσιν.
Υπέστης, χαλεπήν τιμωρίαν γηθόμενος, καί τόν αυχένα τώ ξίφει, αδιστάκτω γνώμη τμηθείς Λογγίνε, διακόπτεις, κεφαλάς δυσμενών διά πίστεως.
Θεοτοκίον
Μάρανον, καί προρρίζους Πανάμωμε έκτιλον, τάς ακανθώδεις εννοίας, τής εμής καρδίας, καί καρποφόρον, ταύτην δείξον, μεσιτεία σου Κόρη πανάμωμε.
Ο Ειρμός
«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».
Κοντάκιον Ήχος δ'
Επεφάνης σήμερον
Ευφροσύνως γέγηθεν η Εκκλησία, εν τή μνήμη σήμερον, τού αοιδίμου αθλητού, Λογγίνου ανακραυγάζουσα. Σύ μου τό κράτος, Χριστέ καί στερέωμα.
Ο Οίκος
Τόν ουρανόν σκότει πολλώ , τήν γήν τε σειομένην, καί πέτρας ρηγνυμένας, ναού τε τό καταπέτασμα σχισθέν εις δύο θεωρών εν τώ θείω πάθει τού Χριστού ό αθλητής, Θεού Υιόν αυτόν εγνώρισε, πάσχοντα τή οικεία ευσπλαγχνία, απαθή δέ όντα τή θεότητι καί δόξη, σύν τώ Πατρί καί Πνεύματι Αγίω συνέχοντα τό πάν καί διακρατούντα, ως Θεόν αληθινόν καί Βασιλέα, όθεν εν χαρά Λογγίνος ανακραυγάζει. Σύ μου τό κράτος Χριστέ καί στερέωμα.
Συναξάριον
Τή ΙΣΤ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Λογγίνου τού Εκατοντάρχου.
Στίχοι
Υιόν Θεού λέγων σε Χριστέ καί πάλιν,
Λογγίνος ως πρίν τέμνεται τόν αυχένα.
Έκτη καί δεκάτη Λογγίνον άορ κατέπεφνεν.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων δύο Μαρτύρων, τών συναναιρεθέντων τώ Αγίω Λογγίνω.
Στίχοι
Φθαρτήν στρατείαν εκλελοιπυία ξίφει,
Δυάς συνάθλων εστρατεύθη Κυρίω.
Τή αύτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Λεοντίου, Δομετίου, Τερεντίου καί Δομνίνου.
Στίχοι
Τρείς Λεόντιε, τούς συναθλούντας έχων,
Λεόντιόν τι τής πυράς άλλη μέσον.
Τή αύτή ημέρα, μνήμη τού Οσίου Πατρός ημων Μαλού.
Στίχοι
Μαλός βραχείαν γής λιπών παροικίαν,
Πόλου κατοικεί τήν μακράν κατοικίαν.
Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ό Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Ωδή ζ’
Εν τή καμίνω
Νομίμως Μάρτυς, εναθλήσας ανδρεία γνώμη ψυχής, πάσας ανομούντων ήσχυνας τάς βουλάς, καί νομίμως εστεφάνωσαι, Ευλογημένος ει αναβοών, τής δόξης ο Κύριος.
Η θεία χάρις, επιφοιτώσα τοίς λειψάνοις σου, πάσαν αλ γηδόνα λύει τών εύσεβώς, προσιόντων σοι Μακάριε, καί κηρυττόντων σε, αληθείας αήττητον Μάρτυρα.
Σαρκός θνησκούσης, ούκ εφείσω Λογγίνε διά Χριστόν, θύειν απηρνήσω δαίμοσι καί σαυτόν, τώ Θεώ θυσίαν άμωμον, χαίρων προσήγαγες, διά ξίφους τμηθείς αξιάγαστε.
Θεοτοκίον
Ως καθαράν σε, ο καθαρός Λόγος κατώκησε, Κόρη διά σού καθάραι τούς μολυσμούς τών ανθρώπων προελόμενος. ευλογημένος γάρ ό καρπός, τής κοιλίας σου πέφυκεν.
Ωδή η'
Χείρας εκπετάσας
Κοιμίσας τό πρίν τάς τής σαρκός, κινήσεις Ένδοξε, ταίς εγρηγόρσεσι, ταίς πρός τόν Κύριον ύπνωσας, τόν γλυκύν ύπνον αοίδιμε, θανατωθείς διά Χριστόν, τόν επί ξύλου Σταυρού, αφυπνώσει θεία, νεκροίς τήν ζωήν αναβλύσαντα.
Λόγχη κεντηθέντα τήν πλευράν, Μακαριώτατε, καί αίμα βλύσαντα, Θεόν εώρακας άνθρωπον, διά σπλάγχνα χρηματίσαντα, καί κατετρώθης τώ αυτού ηδίστω έρωτι, αναμέλπων. Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.
Έσβεσας πυράν ειδωλικήν, αιμάτων ρεύμασι, Λογγίνε πάνσοφε, καί κατενέπρησας ξόανα, καί ανίδρυτα σεβάσματα, τώ θείω ζήλω τήν ψυχήν αναφλεγόμενος, και κραυγάζων. Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.
Όμματα καρδίας φωτισθείς, ταίς θείαις λάμψεσι, τού αμαυρώσαντος ηλίου πάνσοφε έλλαμψιν, τήν αχλύν Λογγίνε έλιπες, τής δυσσεβείας καί φωστήρ, ώφθης φωτίζων ήμάς, τούς βοώντας. Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.
Θεοτοκίον
Στόματι καί γλώσση καί ψυχή, ανακηρύττω σε θεογεννήτριαν, καί ικετεύω σε Άχραντε, Τήν καρδίαν μου κατάγαυσον, τώ φωτισμώ σου, καί δεινού σκότους με λύτρωσαι, εκβοώντα. Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.
Ο Ειρμός
«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι εύσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».
Ωδή θ'
Λίθος αχειρότμητος
Ισχύς μου καί ύμνησις Λόγος, ο εν Σταυρώ χείρας απλώσας, Μάρτυς τοίς ανόμοις εβόας, αυτού τό πάθος τό παμμακάριστον, εξεικονίζων θάνατον, εθελουσίως καθυφίσταμαι.
Ως περικαλής αθλοφόρος, χαριτωθείς Μάρτυς Λογγίνε, όλος ωραιότατος ώφθης, καί τώ ωραίω Λόγω παρίστασαι, τάς αμοιβάς τών πόνων σου, πλουσιωτάτως κομιζόμενος.
Σέ τόν διαυγία φανέντα, ήλιον άδυτον Λογγίνε, καί μαρμαρυγαίς Ιαμάτων, τήν οικουμένην πάσαν φωτίζοντα, καί τήν αχλύν σκεδάζοντα, τής αγνωσίας μακαρίζομεν.
Ήρθης πρός μονάς ουρανίους, καί τοίς χοροίς συνηριθμήθης, πάντων τών άγίων Μαρτύρων, μεθ' ών Λογγίνε Μάρτυς μνημόνευε, τών ευσεβώς τήν μνήμην σου, εορταζόντων παμμακάριστε.
Θεοτοκίον
Φωτός οικητήριον ώφθης, τού ανεσπέρου Θεοτόκε, δι' ού οι εν σκότει καί σκιά, τής άμαρτίας φώς εθεάσαντο, διό μου φωταγώγησον, τά τής καρδίας αισθητήρια.
Ο Ειρμός
«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».
Εξαποστειλάριον
Τοίς Μαθηταίς
Ορών τόν πάντων Κύριον, καί Θεόν αφυπνούντα, επί Σταυρού θελήματι, κλονουμένην τε πάσαν, καιρώ τού πάθους τήν κτίσιν, Αθλοφόρε Λογγίνε, Ληστή σύν τώ ευγνώμονι, ωμολόγησας τούτον, Υιόν Θεού, υπέρ ού καί χαίρων εσφαγιάσθης, καί νύν ως Μάρτυς άριστος, υπέρ πάντων πρεσβεύεις.
Θεοτοκίον
Κενούται εν τή μήτρα σου, ο πληρέστατος Λόγος, κόλπων πατρώων άχραντε, ουκ εκστάς απορρήτως, καί σάρξ οράται καί βρέφος. τίκτεται Θεοτόκε. Όν εκτενώς ικέτευε, λυτρωθήναι κινδύνων, καί πειρασμών, καί πταισμάτων Δέσποινα καί γεέννης, τούς ευσεβώς κηρύττοντας, τού Θεού σε Μητέρα.