Τα Μηναία
ΤΗ Λ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Ζηνοβίου καί Ζηνοβίας τής αδελφής αυτού.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.
Ήχος δ’
Ως γενναίον εν Μάρτυσιν
Μαρτυρίου εν αίματι, τήν στολήν σου Ζηνόβιε, επιχρώσας ένδοξε απετέλεσας, ιερωτέραν εν χάριτι, μεθ' ής εισελήλυθας, ως σοφός Αρχιερεύς, τών Αγίων εις Αγία, θύμα άμωμον, διά σέ τώ τυθέντι καί τελεία, προσφορά καθαρωτάτη, ανενεχθείς Ιερώτατε.
Ξεομένου τού σώματος, τής ψυχής σου τό ένδοθεν, κάλλος διεδείκνυτο αξιάγαστε, Ιερομάρτυς λαμπρότερον, θεόφρον Ζηνόβιε, ιερέων καλλονή, Αθλοφόρων τό καύχη μα, τών θαυμάτων τε, η αέναος βρύσις τών πνευμάτων, ακαθάρτων ό διώκτης, καί βραβευτής τών ψυχών ημών.
Συναθλείν σοι προήρηται, αδελφά συμφρονούσά σοι, Ζηνοβία πάνσοφε η ομαίμων σου, τά τών λεβήτων γάρ βράσματα, ανδρείως υπήνεγκε, τού πυρός τήν απειλήν, καί τόν βίαιον θάνατον, όθεν έτυχε, μετά σού τών στεφάνων τών τής νίκης, καί τής άνω βασιλείας, Ιερομύστα Ζηνόβιε.
Δόξα… Ήχος πλ. δ’
Ιωάννου Μοναχού, οι δέ τού
Στουδίτου
Ασματικήν χορείαν κροτήσωμεν σήμερον, ώ φιλομάρτυρες, επί τή μνήμη τών πανευσεβών Αθλητών, Ζηνοβίου καί Ζηνοβίας, ούτοι γάρ τής Τριάδος γεγόνασιν υπέρμαχοι, καί εν σταδίω ανδρείως, τόν αόρατον εχθρόν, εν τώ σεπτώ αυτών αίματι απέπνιξαν, καί τόν τής νίκης στέφανον ενδόξως εκομίσαντο, διό πρός αυτούς αναβοήσωμεν. Ζεύγος άγιον Κυρίω, ευλογημένη δυάς καί πεφωτισμένη, τόν Σωτήρα πρέσβευε, υπέρ τών ψυχών ημών.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τριήμερος ανέστης
Αντίληψις καί σκέπη μου, υπάρχεις πανσμώμητε, Θεοτοκε, σέ γάρ έχω βοηθόν, εν θλίψεσι καί νόσοις, καί ταίς στενοχωρίαις, καί σέ δοξάζω τήν αμώμητον.
Η Σταυροθεοτοκίον
Εν ξύλω τήν ζωήν ημών, ορώσα ή πανάμωμος Θεοτόκος, κρεμαμένην μητρικώς, ώδύρετο βοώσα. Υιέ μου καί Θεέ μου, σώσον τούς πόθω ανυμνούντάς σε.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, έγονται οι Κανόνες της Οκτωήχου, καί τών Αγίων ο παρών.
Ποίημα Ιωσήφ
Ωδή α' Ήχος πλ. δ’
Άσμα αναπέμψωμεν
Θρόνω παρισταμενος Θεού, ως ιερεύς ευπρόσδεκτος, καί μάρτυς άριστος, Ζηνόβιε τρισμάκαρ, τούς πόθω τιμώντάς σου, μνήμην τήν φωτοφόρον, τών τού βίου λύτρωσαι σκανδάλων.
Αίγλη φωτιζόμενος Σοφέ, τής τρισηλίου λάμψεως, σκότος διέλυσας, Ελλήνων δυσφημίας, καί φέγγει τών λογων σου, πάντα καταφωτίσας, νύν μετέβης πρός άδυτον φέγγος.
Άνθραξ δεδειγμένος νοητός, πυρί προσαναπτόμενος, τού θείου Πνεύματος, απάντων τάς καρδίας, υφήψας πρός έρωτα, θείον Ιερομύστα, καί τήν πλάνην κατέφλεξας πάσαν.
Θεοτοκίον
Χαίροις ο πανάγιος ναός, ο πόκος ό θεόδροσος, εσφραγισμένη πηγή, τού αθανάτου ρείθρου, τήν ποίμνην σου Δέσποινα, φύλαττε εκ παντοίων, πολεμίων απολιορκήτως.
Ωδή γ'
Τόν φόβον σου Κύριε
Τώ μύρω τής χρίσεως τού Πνεύματος, κεχρισμένος Ζηνόβιε, ιεράτευσας ως Άγγελος, Μαρτύρων επί τέλει, κοσμηθείς στεφάνω.
Ψυχών επιμέλειαν δεξάμενος, γεωργία θείου Πνεύματος, καρποφόρους ταύτας έδειξας, διό τής τού Κυρίου, χαράς ηξιώθης.
Ομαίμων σοι σύμφρων αναδέδεικται, Ζηνοβία ώ Ζηνόβιε, συναθλείν γάρ σοι προήρηται, καί σοί συναπολαύειν, τής ενθέου δόξης.
Θεοτοκίον
Τριάδος τόν ένα απεκύησας, τό ανθρώπινον φορέσαντα, Παναγία Μητροπάρθενε, όν αίτησαι σωθήναι, τούς σέ ανυμνούντας.
Ο Ειρμός
«Τόν φόβον σου Κύριε εμφύτευσον, εν ταίς καρδίαις τών δούλων σου, καί γενού ημίν στερέωμα, τοίς σέ εν αληθεία, επικαλουμένοις».
Κάθισμα Ήχος πλ. δ’
Τήν Σοφίαν
Τήν σοφήν ξυνωρίδα τών Αθλητών, ευφημήσωμεν πίστει μαρτυρικώς, Ζηνόβιον άπαντες, τόν αήττητον Μάρτυρα, Ζηνοβίαν ωσαύτως, τό ζεύγος τό τίμιον, ως κρατήρας θεία, προχέοντας νάματα, όθεν αενάως, καθ' εκάστην αντλούμεν, πιστώς τά ιάματα, ευσεβώς ανακράζοντες. Αθλοφόροι πανεύφημοι, πρεσβεύσατε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην υμών.
Δόξα… Καί νύν… Θεοτοκίον
Ασθενεία βαρεία.. περιπεσών, καί δεινώς εν τοίς πόνοις κατακαμφθείς, ου φέρω τόν καύσωνα, τής δεινής ραθυμίας μου, αλλ’ ο ειδώς εκάστου, Σωτήρ τήν ασθένειαν, καί ως Πατήρ παιδεύων, τούς γνώμη σοι πταίσαντας, σύ με ανάστησον, δυνατός γάρ υπάρχεις, ιάσθαι νοσήματα, καί ψυχής καί τού σώματος, ίνα πάντοτε κράζω σοι. Μεγάλα σου τά έργα Σωτήρ, φοβερά τε όντως τά θαυμάσια, καί γάρ πιστούς λυτρούσαι, λιταίς τής τεκούσης σε.
Η Σταυροθεοτοκίον
Εν τώ ξύλω ορώσα τώ σταυρικώ, η πανάμωμος Μήτηρ τόν Λυτρωτήν, εθρήνει δακρύουσα, καί πικρώς απεφθέγγετο καί συνοχή καρδίας, τάς κόμας εσπάραττε, καί πρός αυτόν εβόα. Υιέ μου καί Κύριε, πώς σε τών Εβραίων, ανομώματος δήμος, αδίκως προσπήγνυσι, τώ Σταυρώ αναμάρτητε; πώς καί θέλων υφίστασαι, όξος καί τήν τρήσιν τής πλευράς, χολήν τε, οίμοι! καί ήλους μακρόθυμε; αλλά δόξα σου Σώτερ, τοίς θείοις παθήμασι.
Ωδή δ’
Επέβης εφ' ίππους
Υψόθεν εφάνης, άθλοις σεπτοίς ωραιότατος, καί εδέξω στεφάνους τής νίκης σοφέ, καί αιωνίου έτυχες αγαλλιάσεως, διό σε ευφημούμεν, Μάρτυς ιεράρχα Ζηνόβιε.
Τόν ξύλω ταθέντα, εθελουσίως μιμούμενος, ανηρτήθης εξέσθης Ζηνόβιε, καί τής φθοράς Μακάριε καί τής νεκρώσεως, απεδύθης τό πάχος, άφθαρτον στολήν ενδυσάμενος.
Ευχή σου εδραία, τά τών δαιμόνων ιδρύματα, κατεβλήθη ναοί δέ ερράγησαν, αρραγεστάτη πίστει σου αφανιζόμενοι, ώ Ζηνόβιε Μάκαρ, Ιερομαρτύρων τό καυχημα.
Θεοτοκίον
Τώ ξένω σου τόκω, τούς εκ Θεού ξενιτεύσαντας, εν αυτώ ωκείωσας Πανύμνητε, μεγαλοφώνως όθεν σε, πίστει δοξάζομεν, καί κραυγάζομεν. Χαίρε, πάντων γηγενών τό διάσωσμα.
Ωδή ε'
Ίνα τί με απώσω
Η τού θήλεος φύσις, Πνεύματι νενεύρωται θείω καί ήσχυνε, τόν τήν Εύαν πάλαι, τήν προμήτορα εξαπατήσαντα, καί τής θείας δόξης, εν ουρανοίς κατηξιώθη, Ζηνοβία τοίς άθλοις εκλάμπουσα.
Ομβροτόκος νεφέλη, γέγονεν η γλώσσά σου ως υετίζουσα, ευσεβείας όμβρους, καί πιστών τάς καρδίας αρδεύουσα, καί πρός ευκαρπίαν, τάς διανοίας οδηγούσα, εναρέτων Ζηνόβιε πράξεων.
Παρθενίας ακτίσι τής φιληδονίας τό σκότος εμείωσας, καί φωτί τών άθλων, αθεϊας τήν νύκτα ηφάνισας, Ζηνοβία Μάρτυς, τού Ιησού ωραία νύμφη, καταγώγιον θείον τού Πνεύματος.
Θεοτοκίον
Αμαρτίας βαρέα, πάντοτε περίκειμαι φορτία Άχραντε, καί βοώ σοι. Τούτων, μεσιτεία, τή σή με ελάφρυνον, σύ γάρ ει προστάτις, αμαρτωλών δεδοξασμένη, Λυτρωτήν καί Σωτήρα κυήσασα.
Ωδή ς'
Τήν δέησιν εκχεώ
Η δέησις τής ενθέου ψυχής σου, προσεδέχθη ως θυμίαμα Πάτερ, εις γάρ οσμήν, ευωδίας παμμάκαρ, τών παθημάτων Ζηνόβιε έσπευσας, τού λάμψαντος εκ γυναικός, καί τήν συμπασαν κτίσιν φωτίσαντος.
Τώ αίματι τής αθλήσεως Μάρτυς, καθηγίασας τήν γήν, τό δέ πνεύμα, εν ουρανοίς ανελθόν πρωτοτόκων, τήν Εκκλησίαν ενθέως εφαίδρυνε, Ζηνόβιε Ιεραρχών, καί Μαρτύρων περίβλεπτον καύχημα.
Εστένωσας τήν ασέβειαν Μάκαρ, πλατυσμώ τής αληθούς ευσεβείας, καί τάς οδούς, τάς εις ταύτην φερούσας, τοίς πλανωμένοις λαοίς καθυπέδειξας, καί έσωσας τούς χαλεπώς, θαλαττεύοντας πλάνης τοίς ύδασιν.
Θεοτοκίον
Ωραίωσον τήν ψυχήν μου Παρθένε, αμορφία τών παθών κρατουμένην, καί λογισμοίς, αληθούς μετανοίας, τήν ταπεινήν μου καρδίαν οχύρωσον, καί σώσόν με τόν επί σοί, αδιστάκτως Αγνή καταφεύγοντα.
Ο Ειρμός
«Την δέησιν εκχεώ πρός Κύριον, καί αυτώ απαγγελώ μου τάς θλίψεις, ότι κακών, η ψυχή μου επλήσθη, καί η ζωή μου τώ Άδη προσήγγισε, καί δέομαι ως, Ιωνάς. Εκ φΘοράς ο Θεός με ανάγαγε».
Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'
Ως απαρχάς
Τούς αληθείας Μάρτυρας, καί ευσεβείας κήρυκας, τών αδελφών τήν δυάδα τιμήσωμεν, εν θεοπνεύστοις άσμασι, τόν Ζηνόβιον άμα τή σεπτή Ζηνοβία, ομού βιώσαντας, καί διά μαρτυρίου τευξαμένους στέφος άφθαρτον.
Ο Οίκος
Τόν γενναίον καί μέγαν Ζηνόβιον, εν ασμάτων ωδαίς ευφημήσωμεν, καί σύν αυτώ τήν παρΘένον καί άσπιλον Ζηνοβίαν, υπάρχει γάρ σύναθλος. Ούτοι καθείλον εχθρού φρυάγματα, τήν δέ πίστιν Χριστού κατετράνωσαν. διό περιφανώς εκομίσαντο, ουρανόθεν αξίως παρά Θεού, στέφος άφΘαρτον.
Σ υ ν α ξ α ρ ι ο ν
Τή Λ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Ζηνοβίου καί Ζηνοβίας τών αύταδέλφων.
Στίχοι
Συγκαρτερεί σοι Ζηνόβιε τό ξίφος,
Η καρτερόφρων, κάν γυνή, Ζηνοβία.
Τμήθη Ζηνοβίη καί αδελφεός εν τριακοστή.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Μαρκιανού, Επισκόπου Συρακούσης, μαθητού τού Αγίου Αποστόλου Πέτρου.
Στίχοι
Χριστού τόν ευνουν Μαρκιανόν οικέτην,
Διά βρόχου κτείνουσιν οι Χριστοκτόνοι.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Αλεξάνδρου, Κρονίωνος, Ιουλιανού, Μακαρίου, καί ετέρων δέκα καί τριών.
Στίχοι
Σύν Αλεξάνδρω τής τιτάνου τό ζέον,
Φέρει Κρονίων, υιόν ου σέβων Κρόνου.
Ιουλιανός καί Μακάριος ξίφει,
Ζωήν εφεύρον τήν μακαριωτάτην.
Ου πύρ αναφθέν, ου ξίφος θηχθέν, Λόγε,
Δίς πέντε καί τρείς άνδρας εκ σού χωρίσει.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Ευτροπίας.
Στίχοι
Τήν Ευτροπίαν οία νύμφην λαμπάδες,
Προύπεμπον οίκω τού νοητού Νυμφίου.
Τή αυτή ημέρα., Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Κλεόπα καί τού Οσίου Πατρός ημών Ιωσήφ, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, καί τών Αγίων Μαρτύρων, Αστερίου, Κλαυδίου, Νέωνος, καί τής αδελφής αυτών Νεονίλλης.
Στίχοι
Κλαύδιος, Αστέριος, αλλά καί Νέων, Άθλω ξίφους ώφθησαν αστέρες νέοι.
Επί ξύλου ταθείσα η Νεονίλλα,
Ξύλου παλαιάν εξερεύγεται βλαδην.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Αποστόλων εκ τών Εβδομήκοντα, Τερτίου, Μάρκου, Ιούστου καί Αρτεμά.
Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Ωδή ζ’
Παίδες Εβραίων
Ρείθροις αιμάτων κατέσβεσας, παναοίδιμε τό πύρ τής ασεβείας, τών θαυμάτων ημάς, εκάστοτε δροσίζεις, τώ νιφετώ Ζηνόβιε, τούς εν πίστει σε υμνούντας.
Θείον εις γνόφον υπεισδύσας, τόν αθέατον ως θέμις εθεάσω, τήν ψυχήν καί τόν νούν, φωτίζοντά σου Μάκαρ, ευσεβοφρόνως μέλποντα, Ο Θεός ευλογητός εί.
Μάρτυς ομαίμων συμφρονούσα, καί τά όσια συμπράττουσά σοι πόθω, τής εκείθεν χαράς, σύν σοί καταξιούται, Ιερουργέ Ζηνόβιε, μεθ' ής πίστει σε τιμώμεν.
Θεοτοκίον
Τόπος Παρθένε ανεδείχθης, αγιάσματος εξ ού Θεός εφάνη, αγιάζων ημάς, τούς πίστει μελωδούντας. Ευλογημένος πάναγνε, ο καρπός τής σής κοιλίας.
Ωδή η'
Οι θεορρήμονες Παίδες
Ουκ εδειλίασας ξίφος Ιεράρχα, ούκ επτοήθης κινδύνους, ού κατεπλάγης τόν θάνατον, αθανάτου σε δόξης, δεικνύοντα μέτοχον.
Ιερουργός μυστηρίων ανεδείχθης, καί σεαυτόν ιερεύσας, θύμα ευώδες γεγένησαι, καί τής άνω τραπέζης, Ζηνόβιε άξιον.
Θαυματουργίαις εκλάμπων Ιεράρχα, μαρτυρικάς λαμπηδόνας, περιφανώς εναπήστραψας, καί τόν ζόφον τής πλάνης, εις τέλος εμείωσας.
Θεοτοκίον
Τόν αγεώργητον βότρυν συλλαβούσα, αναπηγάζοντα οίνον, Παρθενομήτορ αφέσεως, τών παθών με τής μέθης, απάλλαξον δέομαι.
Ο Ειρμός
«Οι θεορρήμονες Παίδες εν τή καμίνω, σύν τώ πυρί καί τήν φλόγα, καταπατούντες υπέψαλλον. Ευλογείτε τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».
Ωδή θ’
Έφριξε πάσα ακοή
Ίστατο πρό δικαστικών, Παναοίδιμε βημάτων τήν σάρκωσιν, διαπρυσίω φωνή, ανακηρύττων τού Παντοκράτορος, καί τά παθήματα αυτού, σταυρόν τε καί θάνατον, καί τήν ανάστασιν, δι' ής έσωσεν ημάς ως φιλάνθρωπος.
Ω θαύμα πώς μετά σαρκός, τούς ασάρκους δυσμενείς ετροπώσατο! πώς καταβέβληκε, οι ασθενείας τόν πολυμήχανον! πώς ουρανίοις λειτουργοίς, συνήφθη ό γήϊνος, αγωνισάμενος, ο Ζηνόβιος, όν νύν μακαρίζομεν.
Σώματα Μάρτυρες σεπτοί, αικισμοίς παντοδαποίς παρεδώκατε, προσαποβλέποντες, τήν δι' αιώνος μακαριότητα, αδελφική γάρ τή στοργή, αλλήλοις συνδούμενοι, μαρτυρικαίς καλλοναίς, ελαμπρύνθητε, διό μακαρίζεσθε.
Η μνήμη σήμερον υμών, φωταυγία λαμπομένη τού Πνεύματος, πάσιν επέλαμψε, θαυμάτων χάριν εναπαστράπτουσα, καί ιαμάτων ποταμούς, πηγάζει εκάστοτε, ήν εορτάζοντες, μακαρίζομεν υμάς Χριστομάρτυρες.
Θεοτοκίον
Φώτισον πύλη τού φωτός, τής καρδίας μου τά όμματα δέομαι, μακράν ελαύνουσα, τής αμαρτίας σκότος βαθύτατον, εκ τής αθλίας μου ψυχής, ίνα μεγαλύνω σε, ϊνα δοξάζω σε, ϊνα πόθω σε υμνώ τήν πανύμνητον.
Ο Ειρμός
«Έφριξε πάσα ακοή, τήν απόρρητον Θεού συγκατάβασιν, όπως ο Ύψιστος, εκών κατήλθε μέχρι καί σώματος, Παρθενικής από γαστρός, γενόμενος άνθρωπος, διό τήν Άχραντον, Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνομεν».
Εξαποστειλάριον
Γυναίκες ακουτίσθητε
Φοινίξας ερυθρότερον, τήν ιεράν σου αίματι, στολήν Ζηνόβιε Μάκαρ, Χριστώ παρίστασαι χαίρων, ως Ιεράρχης ένθεος, υπέρ ημών δεόμενος, μετά τής σής ομαίμονος, τής ιεράς καί Παρθένου, καί Μάρτυρος Ζηνοβίας.
Θεοτοκίον
Σέ κιβωτόν καί τράπεζαν, Προφήται προηγόρευσαν, στάμνον καί ράβδον καί όρος, καί τόμον εγγεγραμμένον, παλάτιον καί κλίμακα, καί γέφυραν μετάγουσαν, εις ύψος θείας γνώσεως, ημείς δέ σέ Θεοτοκον, αξίως ανευφημούμεν.