Τριώδιον
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετά τήν β' Στιχολογίαν
Κάθισμα Ήχος β'
Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα
Τής Νηστείας τή θεία απαρχή, κατάνυξιν κτησώμεθα ψυχής, εκβοώντες, Δέσποτα Χριστέ, τήν προσευχήν ημών δέξαι, εκλεκτόν ώσπερ θυμίαμα, καί ρύσαι δεόμεθα δυσώδους φθοράς ημάς, καί κολάσεως φρικτής, ο μόνος υπάρχων ευδιάλλακτος.
Δόξα... τό αυτό
Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον
Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα πηγή, συμπαθείας αξίωσον ημάς, Θεοτόκε, βλέψον εις λαόν τόν αμαρτήσαντα, δείξον ως αεί τήν δυναστείαν σου, εις σέ γάρ ελπίζοντες, τό Χαίρε βοώμέν σοι, ως ποτέ ο Γαβριήλ, ο τών Ασωμάτων Αρχιστράτηγος.
Μετά τήν γ' Στιχολογίαν
Κάθισμα Ήχος β'
Τήν άχραντον Εικόνα σου
Τήν πάνσεπτον εγκράτειαν, εναρξώμεθα φαιδρώς, ακτίνας απολάμποντες, τών αγίων εντολών, Χριστού τού Θεού ημών, αγάπης τήν λαμπρότητα, προσευχής τήν αστραπήν, αγνείας καθαρότητα, ευανδρείας τήν ισχύν, όπως λαμπροφόροι προφθάσωμεν, εις τήν αγίαν καί τριήμερον Ανάστασιν, τήν καταλάμπουσαν αφθαρσίαν τώ κόσμω.
Δόξα... τό αυτό
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τήν άμαχον πρεσβείαν σου, κεκτημένος εν δεινοίς, λυτρούμαι τών θλιβόντων με, παρ' ελπίδα θαυμαστώς, ώ Μήτερ Θεού ημών, προφθάνεις γάρ σύ πάντοτε, τοίς αιτούσί σε πιστώς, τόν ζόφον εκδιώκουσα, τών πολλών αμαρτιών. Όθεν ευχαρίστως βοώμέν σοι. Δέξαι Δέσποινα, βραχέα χαριστήρια, ανθ' ών υπάρχεις μοι εν πάσι βοήθεια.
Ωδή α' Ήχος β'
Δεύτε λαοί
Πώς τήν εμήν, νύν αποκλαύσομαι έκπτωσιν, ποίαν αρχήν ποι ήσομαι, τής σωτηρίας μου, ο ασώτως βιώσας; Οικτίρμον οίς περ οίδας, κρίμασι, σώσόν με.
Ίδε καιρός, ίδε ημέρα σωτήριος, η τής Νηστείας είσοδος, ψυχή γρηγόρησον, καί παθών τάς εισόδους, απόκλεισον Κυρίω, ενατενίζουσα.
Αμαρτιών, η τρικυμία χειμάζουσα, επί βυθόν καθέλκει με τής απογνώσεως, αλλά σού τώ πελάγει, προστρέχω τού ελέους. Σώσόν με Κύριε.
Μόνος εγώ, τή αμαρτία δεδούλωμαι, μόνος εγώ τοίς πάθεσι, θύραν ηνέωξα, ευδιάλλακτε Λόγε, επίστρεψόν με, σώσον, τή ευσπλαγχνία σου.
Θεοτοκίον
Η τήν πηγήν, τής απαθείας κυήσασα, τραυματισθέντα πάθεσι, Κόρη θεράπευσον, καί πυρός αιωνίου, εξάρπασόν με μόνη, θεοχαρίτωτε.
Έτερος
Ειρμός ο αυτός
Δεύτε λαοί, σήμερον υποδεξώμεθα, τών Νηστειών τό χάρισμα, ως θεοδώρητον, καιρόν τής μετανοίας, εν ταύτη τόν Σωτήρα, ιλεωσόμεθα.
Έφθασε νύν, εισήκται ο τών αγώνων καιρός, τό τής Νηστείας στάδιον, προθύμως άπαντες, απαρξώμεθα ταύτης, τάς αρετάς Κυρίω, ως δώρα φέροντες.
Δόξα...
Μονάς απλή, τρίφωτε αρχικωτάτη Ενάς, πανσθενεστάτη πάνζωε, Θεέ καί Κύριε, Πατήρ ο παντοκράτωρ, ο Υιός καί τό Πνεύμα, σώζε τούς σέβοντάς σε.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τό τού Θεού, άγιον όρος υμνήσωμεν, Μαρίαν τήν αμίαντον, εξ ής ανέτειλεν, ο τής δικαιοσύνης, Ήλιος τοίς εν σκότει, Χριστός η πάντων ζωή.
Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι
Άρμα πυρός, έλαβεν Ηλίαν τόν θαυμαστόν νηστεία οπλισάμενον. Μωσήν ανέδειξε θεατήν τών αρρήτων, καί ημείς ταύτην ελόντες, οψόμεθα τόν Χριστόν.
Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι
Βρώσιν Αδάμ, έφαγε, καί Παραδείσου αυτόν, η ακρασία έξωσεν, ημάς δέ Κύριε, η Νηστεία λαβούσα, αξίους μετανοίας, δείξει φιλάνθρωπε.
Ο Ειρμός
Δεύτε λαοί, άσωμεν άσμα Χριστώ τώ Θεώ, τώ διελόντι θάλασσαν, καί οδηγήσαντι, τόν λαόν όν ανήκε, δουλείας Αιγυπτίων, ότι δεδόξασται.
Ωδή η'
Τόν εν καμίνω τού πυρός
Πυρποληθέντα ηδοναίς, καί ψυχής τό οπτικόν αμαυρωθέντα, τώ πυρί τού σού φόβου, ανακαινίσας Χριστέ, φωτί με σωτηρίας αύγασον, ίνα σε δοξάζω, εις πάντας τούς αιώνας.
Κόρον μισήσασα παθών, εστιάθητι καλών τή καρυκεία, καί ηδύνθητι μάλλον, τή εκ νηστείας τρυφή, πικρίας ηδονών εκκλίνουσα, ταπεινή ψυχή μου, καί ζήθι εις αιώνας.
Πεπωρωμένος τήν ψυχήν, καί τή μέθη τών παθών εσκοτισμένος, ουδαμώς ατενίζω, πρός σέ τόν μόνον Θεόν, διό με οίκτειρον καί φώτισον, καί τής μετανοίας υπάνοιξόν μοι πύλας.
Θεοτοκίον
Η ουρανώσασα ημών, τήν γεώδη καί φθαρτήν Αγνή ουσίαν, τή θερμή σου πρεσβεία, κατευθυνθήναι ημών, εντεύξεις καί δεήσεις ποίησον, πρός τόν σόν καί πάντων, Θεόν καί Βασιλέα.
Ειρμός άλλος
Τόν πάλαι δροσίσαντα
Φαιδρώς εισδεξώμεθα, τής Νηστείας τήν είσοδον πιστοί, καί μή σκυθρωπάσωμεν, αλλά νίψωμεν τά πρόσωπα ημών, απαθείας τώ ύδατι, ευλογούντες, καί υπερυψούντες, Χριστόν εις τούς αιώνας.
Ελαίω αλείψαντες, συμπαθείας ψυχής τήν κεφαλήν, μή βαττολογήσωμεν, τώ Πατρί ημών τώ εν τοίς ουρανοίς, προσευχάς αναπέμποντες, ευλογούντες, καί υπερυψούντες, αυτόν εις τούς αιώνας.
Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα
Αϊδιον άναρχον, τόν Πατέρα υμνήσωμεν πιστοί, Υιόν δέ συνάναρχον, καί Πνεύμα συνεκλάμψαν εκ Πατρός, Ομοούσια Πρόσωπα, μιάς όντα, τής παντοδυνάμου, αρχής καί εξουσίας.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Μαρία θεόκλητε, ιλαστήριον όντως τών πιστών, εκ σού γάρ η άφεσις, παροχεύεται τοίς πάσι δαψιλώς, τόν Υιόν σου καί Κύριον, μή ελλίπης, ευμενιζομένη, υπέρ τών σέ υμνούντων.
Δόξα σοι ο Θεός ημών, δόξα σοι
Νηστεύσας ο Κύριος, τεσσαράκοντα μέτρον ημερών, τάς νύν αφιέρωσε, καί ηγίασεν ημέρας αδελφοί, εν αίς φθάσαντες κράζομεν. Ευλογείτε, καί υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.
Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν...
Ο Ειρμός
Τόν πάλαι δροσίσαντα, τών Εβραίων τούς Παίδας εν φλογί, καί φλέξαντα Κύριον, τούς Χαλδαίους παραδόξως εν αυτή, ανυμνήσωμεν λέγοντες. Ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Ωδή θ'
Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον
Η τής Νηστείας ημέρα, αποχή αμαρτίας, γενέσθω σοι ψυχή, καί πρός Θεόν νεύσις ομού καί οικείωσις, όπως φύγης κακίας τά βάραθρα, καί μόνας τάς οδούς, τάς φερούσας ποθήσης, πρός τήν εκεί κατάπαυσιν.
Καί λογισμοίς ολισθήσας, καί σαρκί πλημμελήσας, οδύρομαι καί στένω καί βοώ. Σώσόν με Κύριε, σώσόν με, ανεξίκακε μόνε, καί μή καταδικάσης με εις πύρ, τής γεέννης εκείνης, τόν καταδίκης άξιον.
Τόν φωτεινόν τής Νηστείας, ενδυθέντες χιτώνα, κραιπάλης σκοτεινόν καί δυσαχθές, αποδυσώμεθα ένδυμα, καί φαιδροί γεγονότες, ταίς θείαις αρεταίς τά φωταυγή, τού Σωτήρος εν πίστει, οψόμεθα παθήματα.
Θεοτοκίον
Εξασθενήσασαν πάσαις, προσβολαίς τών κακίστων, δαιμόνων τήν αθλίαν μου ψυχήν, ίασαι άχραντε Δέσποινα, ιατρόν τετοκυία, Χριστόν τήν απολύτρωσιν ημών, τών ειδότων σε Κόρην, Παρθένον αδιάφθορον.
Ειρμός άλλος
Τήν υπερφυώς σαρκί
Νύν επέστη ο καιρός, τών αγίων Νηστειών, εναρξώμεθα ταύτης, εν καλαίς αναστροφαίς, εις κρίσεις γάρ καί μάχας, μή νηστεύετε φησίν.
Εν τώ όρει τώ Χωρήβ, τή νηστεία καθαρθείς, είδε Θεόν Ηλίας, καθαρθώμεν καί ημείς, νηστεία τήν καρδίαν, καί οψόμεθα Χριστόν.
Δόξα...
Μίαν φύσιν προσκυνώ, τρία Πρόσωπα υμνώ, ένα Θεόν τών όλων, τόν Πατέρα καί Υιόν καί τό άγιον Πνεύμα, τήν αϊδιον αρχήν.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Η Αγνή παιδοποιείς, η Παρθένος γαλουχείς, πώς εν ταυτώ τά δύω, παρθενεύεις τίκτουσα; Θεός εστιν ο δράσας, μή εκζήτει μοι τό πώς.
Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι
Ημέρα μία μέν φησί, βίος όλος γηγενών, τοίς κάμνουσιν εκ πόθου, τεσσαράκοντα εισίν, ημέραι τής Νηστείας, άς τελέσωμεν φαιδρώς.
Ο Ειρμός
Τήν υπερφυώς σαρκί, συλλαβούσαν εν γαστρί, τόν εκ Πατρός αχρόνως, προεκλάμψαντα Λόγον, εν ύμνοις ασιγήτοις, μεγαλύνομεν πιστοί.
Απόστικα
Ήχος πλ. α'
Ελήλυθεν η Νηστεία, η μήτηρ τής σωφροσύνης, η κατήγορος τής αμαρτίας, καί συνήγορος τής μετανοίας, η πολιτεία τών Αγγέλων, καί σωτηρία τών ανθρώπων, οι πιστοί ανακράξωμεν, ο Θεός ελέησον ημάς. (Δίς)
Μαρτυρικόν
Ευλογημένος ο στρατός, τού Βασιλέως τών ουρανών, ει γάρ καί γηγενείς υπήρχον οι Αθλοφόροι, αλλά αγγελικήν αξίαν έσπευδον φθάσαι, τών σωμάτων καταφρονήσαντες, καί διά τών παθημάτων, τής τών Ασωμάτων αξιωθέντες τιμής. Ευχαίς αυτών Κύριε, σώσον τάς ψυχάς ημών.
Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον
Σέ τήν τού Θεού Μητέρα καί Παρθένον αγνήν, καί τών Χερουβίμ αγιωτέραν, εν φωναίς ασμάτων μεγαλύνομεν, ότι ψυχή καί σώματι, Θεοτόκον ομολογούμεν, ως κυρίως γεννήσασαν, Θεόν σεσαρκωμένον, πρέσβευε Πάναγνε, υπέρ τών ψυχών ημών.
Τροπάριον τής Προφητείας
Ήχος πλ. α'
Κύριε, Κύριε, όν πάντα φρίσσει καί τρέμει, από προσώπου τής δυνάμεώς σου, σοί προσπίπτομεν Αθάνατε, σού δεόμεθα Άγιε. Σώσον τάς ψυχάς ημών, πρεσβείαις τών Αγίων σου.
Δόξα... Καί νύν... Πάλιν τό αυτό
Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός α'
Γινώσκει Κύριος οδόν δικαίων, καί οδός ασεβών απολείται.
Στίχ. Μακάριος ανήρ, ός ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών.
Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα
(Κεφ. Α', 1-20)
Όρασις, ήν είδεν Ησαϊας, υιός Αμώς, ήν είδε κατά τής Ιουδαίας, καί κατά Ιερουσαλήμ, εν βασιλεία Οζίου, καί Ιωάθαμ, καί Άχαζ, καί Εζεκίου, οί εβασίλευσαν τής Ιουδαίας. Άκουε ουρανέ, καί ενωτίζου γή, ότι Κύριος ελάλησεν, Υιούς εγέννησα καί ύψωσα, αυτοί δέ με ηθέτησαν. Έγνω βούς τόν κτησάμενον, καί όνος τήν φάτνην τού κυρίου αυτού. Ισραήλ δέ με ουκ έγνω, καί ο λαός μου ου συνήκεν, ουαί, έθνος αμαρτωλόν, λαός πλήρης αμαρτιών, σπέρμα πονηρόν, υιοί άνομοι! εγκατελίπατε τόν Κύριον, καί παρωργίσατε τόν Άγιον τού Ισραήλ. Τί έτι πληγείτε, προστιθέντες ανομίαν, πάσα κεφαλή εις πόνον, καί πάσα καρδία εις λύπην, από ποδών έως κεφαλής, ουκ έστιν εν αυτώ ολοκληρία, ούτε τραύμα, ούτε μώλωψ, ούτε πληγή φλεγμαίνουσα, ουκ έστι μάλαγμα επιθείναι, ούτε έλαιον, ούτε καταδέσμους. Η γή υμών έρημος, αι πόλεις υμών πυρίκαυστοι, τήν χώραν υμών, ενώπιον υμών αλλότριοι κατεσθίουσιν αυτήν, καί ηρήμωται, κατεστραμμένη υπό λαών αλλοτρίων. Εγκαταλειφθήσεται η θυγάτηρ Σιών, ως σκηνή έν αμπελώνι, καί ως οπωροφυλάκιον εν σικυηράτω, ως πόλις πολιορκουμένη. Καί ει μή Κύριος Σαβαώθ εγκατέλιπεν ημίν σπέρμα, ως Σόδομα άν εγεννήθημεν, καί ως Γόμορρα άν ωμοιώθημεν. Ακούσατε λόγον Κυρίου, άρχοντες Σοδόμων, προσέχετε νόμον Θεού, λαός Γομόρρας. Τί μοι πλήθος τών θυσιών υμών, λέγει Κύριος, πλήρης ειμί ολοκαυτωμάτων κριών, καί στέαρ αρνών, καί αίμα ταύρων, καί τράγων ου βούλομαι, ουδ' άν έρχησθε οφθήναί μοι, τίς γάρ εξεζήτησε ταύτα εκ τών χειρών υμών, πατείν τήν αυλήν μου, ου προσθήσεσθε, εάν φέρητέ μοι σεμίδαλιν, μάταιον, θυμίαμα, βδέλυγμά μοι εστί. Τάς νουμηνίας υμών, καί τά σάββατα, καί ημέραν μεγάλην, ουκ ανέχομαι, νηστείαν καί αργίαν, καί τάς εορτάς υμών μισεί η ψυχή μου, εγεννήθητέ μοι εις πλησμονήν, ουκέτι ανοίσω τάς αμαρτίας υμών. Όταν εκτείνητε τάς χείρας υμών πρός με, αποστρέψω τούς οφθαλμούς μου αφ' υμών, καί εάν πληθύνητε τήν δέησιν, ουκ εισακούσομαι υμών, αι γάρ χείρες υμών, αίματος πλήρεις. Λούσασθε, καί καθαροί γίνεσθε, αφέλετε τάς πονηρίας από τών ψυχών υμών, απέναντι τών οφθαλμών μου, παύσασθε από τών πονηριών υμών, μάθετε καλόν ποιείν, εκζητήσατε κρίσιν, ρύσασθε αδικούμενον, κρίνατε ορφανώ, καί δικαιώσατε χήραν. Καί δεύτε, καί διαλεχθώμεν, λέγει Κύριος, εάν ώσιν αι αμαρτίαι ημών ως φοινικούν, ως χιόνα λευκανώ, εάν δέ ώσιν ως κόκκινον, ως έριον λευκανώ. Καί εάν θέλητε, καί εισακούσητέ μου, τά αγαθά τής γής φάγεσθε, εάν δέ μή θέλητε, μηδέ εισακούσητέ μου, μάχαιρα υμάς κατέδεται, τό γάρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα.
Προκείμενον Ήχος βαρύς Ψαλμός β'
Δουλεύσατε τώ Κυρίω εν φόβω, καί αγαλλιάσθε αυτώ εν τρόμω.
Στίχ. Ίνα τί εφρύαξαν έθνη, καί λαοί εμελέτησαν κενά;
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Στιχηρά
Ήχος β' Πάντας υπερέβην
Πάσαν αμαρτίαν διεπραξάμην, πάντας υπερέβην τή ασωτία, εάν θελήσω μετανοήσαι, ουκ έχω δακρύων οχετούς, εάν ραθύμως καί νύν βιώσω, κολάσει υπόδικός ειμι. Αλλά δός μοι διόρθωσιν μόνε αγαθέ, ο Θεός, καί ελέησόν με.
Όμβρους μοι παράσχου Χριστέ δακρύων, εν τή τής Νηστείας τερπνή ημέρα, όπως πενθήσω καί αποπλύνω, τόν ρύπον τόν εκ τών ηδονών, καί εποφθώ σοι κεκαθαρμένος, ηνίκα Κριτής εξ ουρανού, μέλλης έρχεσθαι Κύριε, κρίναι τούς βροτούς, ως κριτής, καί δίκαιος μόνος.
Έτερον τού κυρίου Θεοδώρου
Ήχος πλ. α' Όσιε Πάτερ
Δεύτε προθύμως, τό στερρόν όπλον τής Νηστείας, έχοντες ως θυρεόν, πάσαν μεθοδείαν πλάνης τού εχθρού, αποστρέψωμεν πιστοί, μή θελχθώμεν ταίς ηδοναίς τών παθών, μή τό πύρ τών πειρασμών δειλιάσωμεν, δι' ών Χριστός ο φιλάνθρωπος, βραβείοις τής υπομονής στεφανώσει ημάς, όθεν παρρησία προσευχόμενοι, προσπίπτομεν κραυγάζοντες, αιτούμενοι ειρήνην, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.
Καί τού Μηναίου, Προσόμοια γ'
Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον
Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός γ'
Τού Κυρίου η σωτηρία, καί επί τόν λαόν σου η ευλογία σου.
Στίχ. Κύριε τί επληθύνθησαν οι θλίβοντές με;
Γενέσεως τό Ανάγνωσμα
(Κεφ. Α', 1-13)
Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τόν ουρανόν καί τήν γήν. Η δέ γή ήν αόρατος, καί ακατασκεύαστος, καί σκότος επάνω τής αβύσσου, καί πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω τού ύδατος. Καί είπεν ο Θεός. Γενηθήτω φώς, καί εγένετο φώς. Καί είδεν ο Θεός τό φώς, ότι καλόν, καί διεχώρισεν ο Θεός ανά μέσον τού φωτός, καί ανά μέσον τού σκότους. Καί εκάλεσεν ο Θεός τό φώς, Ημέραν, καί τό σκότος εκάλεσε, Νύκτα, καί εγένετο εσπέρα, καί εγένετο πρωϊ, ημέρα μία. Καί είπεν ο Θεός. Γενηθήτω στερέωμα εν μέσω τού ύδατος, καί έστω διαχωρίζον ανά μέσον ύδατος, καί ύδατος, καί εγένετο ούτω. Καί εποίησεν ο Θεός, τό στερέωμα, καί διεχώρισεν ο Θεός ανά μέσον τού ύδατος τού επάνω τού στερεώματος, καί ανά μέσον τού ύδατος τού υποκάτω τού στερεώματος. Καί εκάλεσεν ο Θεός τό στερέωμα, ουρανόν, καί είδεν ο Θεός, ότι καλόν, καί εγένετο εσπέρα, καί εγένετο πρωϊ, ημέρα δευτέρα. Καί είπεν ο Θεός. Συναχθήτω τό ύδωρ τό υποκάτω τού ουρανού εις συναγωγήν μίαν, καί οφθήτω η ξηρά, καί εγένετο ούτω. Καί συνήχθη τό ύδωρ τό υποκάτω τού ουρανού εις τάς συναγωγάς αυτών, καί ώφθη η ξηρά. Καί εκάλεσεν ο Θεός τήν ξηράν, Γήν, καί τά συστήματα τών υδάτων εκάλεσε, θαλάσσας. Καί είδεν ο Θεός, ότι καλόν. Καί είπεν ο Θεός. Βλαστησάτω η γή βοτάνην χόρτου σπείρον σπέρμα κατά γένος καί καθ' ομοιότητα, καί ξύλον κάρπιμον ποιούν καρπόν, ού τό σπέρμα αυτού εν αυτώ, κατά γένος επί τής γής, καί εγένετο ούτω. Καί εξήνεγκεν η γή βοτάνην χόρτου, σπείρον σπέρμα κατά γένος καί καθ' ομοιότητα, καί ξύλον κάρπιμον ποιούν καρπόν, ού τό σπέρμα αυτού εν αυτώ κατά γένος επί τής γής, καί είδεν ο Θεός, ότι καλόν. Καί εγένετο εσπέρα, καί εγένετο πρωϊ ημέρα τρίτη.
Προκείμενον Ήχος πλ. α' Ψαλμός δ'
Κύριος εισακούσεταί μου, εν τώ κεκραγέναι με πρός αυτόν.
Στίχ. Εν τώ επικαλείσθαί με, εισήκουσάς μου, ο Θεός τής δικαιοσύνης μου.
Παροιμιών τό Ανάγνωσμα
(Κεφ. Α', 1-20)
Παροιμίαι Σολομώντος υιού Δαυϊδ, ός εβασίλευσεν εν Ισραήλ, γνώναι σοφίαν καί παιδείαν, καί νοήσαι λόγον φρονήσεως, δέξασθαί τε στροφάς λόγων, νοήσαί τε δικαιοσύνην αληθή, καί κρίμα κατευθύνειν, ίνα δώ ακάκοις πανουργίαν, Παιδί δέ νέω, αίσθησίν τε καί έννοιαν. Τών τε γάρ ακούσας σοφός, σοφώτερος έσται, ο δέ νοήμων κυβέρνησιν κτήσεται, νοήσει τε παραβολήν, καί σκοτεινόν λόγον, ρήσεις τε σοφών καί αινίγματα. Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου, σύνεσις δέ αγαθή πάσι τοίς ποιούσιν αυτήν, ευσέβεια εις Θεόν, αρχή αισθήσεως, σοφίαν δέ καί παιδείαν, ασεβείς εξουθενήσουσιν. Άκουε, Υιέ, νόμους πατρός σου, καί μή απώση θεσμούς μητρός σου. Στέφανον γάρ χαρίτων δέξη σή κορυφή, καί κλοιόν χρύσεον περί σώ τραχήλω. Υιέ, μή σε πλανήσωσιν ασεβείς άνδρες, μηδέ βουληθής, εάν παρακαλέσωσί σε, λέγοντες, ελθέ μεθ' ημών, κοινώνησον αίματος, κρύψωμεν δέ εις γήν άνδρα δίκαιον αδίκως, καταπίωμεν δέ αυτόν, ώσπερ Άδης ζώντα, καί άρωμεν τό μνημόσυνον αυτού από τής γής, τήν κτήσιν αυτού τήν πολυτελή καταλαβώμεθα, πλήσωμεν δέ οίκους ημετέρους σκύλων, τόν δέ κλήρόν σου βάλε εν μέσω ημών, κοινόν δέ βαλλάντιον κτησώμεθα πάντες, καί μαρσίππιον έν γενηθήτω ημίν, Υιέ μου, μή πορευθής εν οδώ μετ' αυτών, έκκλινον δέ τόν πόδα σου εκ τών τρίβων αυτών, οι γάρ πόδες αυτών εις κακίαν τρέχουσι, καί ταχινοί εισι τού εκχέαι αίμα. Ου γάρ αδίκως εκτείνεται δίκτυα πτερωτοίς. Αυτοί γάρ οι φόνου μετέχοντες, θησαυρίζουσιν εαυτοίς κακά, η δέ καταστροφή ανδρών παρανόμων, κακή, Αύται αι οδοί εισι πάντων τών συντελούντων τά άνομα, τή γάρ ασεβεία τήν εαυτών ψυχήν αφαιρούνται. Σοφία εν εξόδοις υμνείται, εν δέ πλατείαις παρρησίαν έχει.
Απόστιχα
Ιδιόμελον Ηχος γ'
Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν, ευάρεστον τώ Κυρίω, αληθής νηστεία, η τών κακών αλλοτρίωσις, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς, ψεύδους, καί επιορκίας, η τούτων ένδεια, νηστεία εστίν, αληθής καί ευπρόσδεκτος. (Δίς)
Μαρτυρικόν
Μεγάλη τών Μαρτύρων σου Χριστέ η δύναμις! εν μνήμασι γάρ κείνται, καί πνεύματα διώκουσι, καί κατήργησαν εχθρού τήν εξουσίαν, τή πίστει τής Τριάδος, αγωνισάμενοι υπέρ τής ευσεβείας.
Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον
Θεοτόκε η προστασία πάντων τών δεομένων, εις σέ θαρρούμεν, εις σέ καυχώμεθα, εν σοί πάσα η ελπίς ημών εστι, πρέσβευε τώ εκ σού τεχθέντι, υπέρ αχρείων δούλων σου.
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΝ
Ελέησόν με ο Θεός, ελέησόν με
Ο Κανών, Ποίημα Ανδρέου Κρήτης
Ωδή α' Ήχος πλ. β'
Ο Ειρμός
Βοηθός καί σκεπαστής, εγένετό μοι εις σωτηρίαν, ούτός μου Θεός, καί δοξάσω αυτόν, Θεός τού Πατρός μου, καί υψώσω αυτόν, ενδόξως γάρ δεδόξασται. (Δίς)
Πόθεν άρξομαι θρηνείν, τάς τού αθλίου μου βίου πράξεις; ποίαν απαρχήν, επιθήσω Χριστέ, τή νύν θρηνωδία; αλλ' ως εύσπλαγχνός μοι δός, παραπτωμάτων άφεσιν.
Δεύρο τάλαινα ψυχή, σύν τή σαρκί σου τώ πάντων Κτίστη, εξομολογού καί απόσχου λοιπόν, τής πρίν αλογίας, καί προσάγαγε Θεόν, εν μετανοία δάκρυα.
Τόν πρωτόπλαστον Αδάμ, τή παραβάσει παραζηλώσας, έγνων εμαυτόν, γυμνωθέντα Θεού, καί τής αϊδίου, βασιλείας καί τρυφής, διά τάς αμαρτίας μου.
Οίμοι τάλαινα ψυχή! τί ωμοιώθης τή πρώτη Εύα; είδες γάρ κακώς, καί ετρώθης πικρώς, καί ήψω τού ξύλου, καί εγεύσω προπετώς, τής παραλόγου βρώσεως.
Αντί Εύας αισθητής, η νοητή μοι κατέστη Εύα, ο εν τή σαρκί, εμπαθής λογισμός, δεικνύς τά ηδέα, καί γευόμενος αεί, τής πικράς καταπόσεως.
Επαξίως τής Εδέμ, προεξερρίφη ως μή φυλάξας, μίαν σου Σωτήρ, εντολήν ο Αδάμ, εγώ δέ τί πάθω, αθετών διαπαντός τά ζωηρά σου λόγια;
Δόξα...
Υπερούσιε Τριάς, η εν Μονάδι προσκυνουμένη, άρον τόν κλοιόν, απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνός μοι δός, δάκρυα κατανύξεως.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Θεοτόκε η ελπίς, καί προστασία τών σε υμνούντων, άρον τόν κλοιόν, απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως Δέσποινα αγνή, μετανοούντα δέξαι με.
Ωδή β'
Ο Ειρμός
Πρόσεχε, ουρανέ καί λαλήσω, καί ανυμνήσω Χριστόν, τόν εκ Παρθένου σαρκί, επιδημησαντα. (Δίς)
Πρόσεχε, ουρανέ, καί λαλήσω, γή ενωτίζου φωνής, μετανοούσης Θεώ, καί ανυμνούσης αυτόν.
Πρόσχες μοι, ο Θεός ο Σωτήρ μου, ιλέω όμματί σου, καί δέξαι μου, τήν θερμήν εξομολόγησιν.
Ημάρτηκα, υπέρ πάντας ανθρώπους, μόνος ημάρτηκά σοι, αλλ' οίκτειρον ως Θεός, Σώτερ τό ποίημά σου.
Μορφώσας μου, τήν τών παθών αμορφίαν, ταίς φιληδόνοις ορμαίς, ελυμηνάμην τού νού τήν ωραιότητα.
Ζάλη με, τών κακών περιέχει, εύσπλαγχνε Κύριε, αλλ' ως τώ Πέτρω καμοί, τήν χείρα έκτεινον.
Εσπίλωσα, τόν τής σαρκός μου χιτώνα, καί κατερρύπωσα, τό κατ' εικόνα Σωτήρ, καί καθ' ομοίωσιν.
Ημαύρωσα, τής ψυχής τό ωραίον, ταίς τών παθών ηδοναίς, καί όλως όλον τόν νούν, χούν απετέλεσα.
Διέρρηξα, νύν τήν στολήν μου τήν πρώτην, ήν εξυφάνατό μοι, ο Πλαστουργός εξ αρχής, καί ένθεν κείμαι γυμνός.
Ενδέδυμαι, διερρηγμένον χιτώνα, όν εξυφάνατό μοι, ο όφις τή συμβουλή, καί καταισχύνομαι.
Τά δάκρυα, τά τής πόρνης οικτίρμον, καγώ προβάλλομαι. Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, τή ευσπλαγχνία σου.
Προσέβλεψα, τού φυτού τό ωραίον, καί ηπατήθην τόν νούν, καί άρτι κείμαι γυμνός, καί καταισχύνομαι.
Ετέκταινον, επί τόν νώτόν μου πάντες, οι αρχηγοί τών κακών, μακρύνοντες κατ' εμού τήν ανομίαν αυτών.
Δόξα...
Ένα σε εν τρισί τοίς προσώποις, Θεόν απάντων υμνώ, τόν Πατέρα, καί τόν Υιόν, καί Πνεύμα τό άγιον.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Άχραντε, Θεοτόκε Παρθένε, μόνη πανύμνητε, ικέτευε εκτενώς, εις τό σωθήναι ημάς.
Ωδή γ'
Ο Ειρμός
Επί τήν ασάλευτον Χριστέ, πέτραν τών εντολών σου, την Εκκλησίαν σου στερέωσον.
Πύρ παρά Κυρίου ποτέ, Κύριος επιβρέξας, τήν γήν Σοδόμων πρίν κατέφλεξεν.
Εις τό όρος σώζου ψυχή, ώσπερ ο Λώτ εκείνος, καί εις Σηγώρ προανασώθητι.
Φεύγε εμπρησμόν ώ ψυχή, φεύγε Σοδόμων καύσιν, φεύγε φθοράν θείας φλογώσεως.
Ημαρτόν σοι μόνος εγώ, ήμαρτον υπέρ πάντας, Χριστέ Σωτήρ μή υπερίδης με.
Σύ εί ο Ποιμήν ο καλός, ζήτησόν με τόν άρνα, καί πλανηθέντα μή παρίδης με.
Σύ εί ο γλυκύς Ιησούς, σύ εί ο Πλαστουργός μου, εν σοί Σωτήρ δικαιωθήσομαι.
Εξομολογούμαί σοι Σωτήρ. Ημαρτόν σοι αμέτρως, αλλ' άνες άφες μοι, ως εύσπλαγχνος.
Δόξα...
Ώ Τριάς Μονάς ο Θεός, σώσον ημάς εκ πλάνης, καί πειρασμών καί περιστάσεων.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Χαίρε θεοδόχε Γαστήρ, χαίρε θρόνε Κυρίου, χαίρε η Μήτηρ τής ζωής ημών.
Ωδή δ'
Ο Ειρμός
Ακήκοεν ο Προφήτης, τήν έλευσίν σου Κύριε, καί εφοβήθη, ότι μέλλεις εκ Παρθένου τίκτεσθαι, καί ανθρώποις δείκνυσθαι καί έλεγεν. Ακήκοα τήν ακοήν σου καί εφοβήθην, δόξα τή δυνάμει σου Κύριε. (Δίς)
Τά έργα σου μή παρίδης, τό πλάσμα σου μή παρόψη Δικαιοκρίτα, ει καί μόνος ήμαρτον ως άνθρωπος, υπέρ πάντα άνθρωπον Φιλάνθρωπε, αλλ' έχεις ως Κύριος πάντων τήν εξουσίαν, αφιέναι αμαρτήματα.
Εγγίζει ψυχή τό τέλος, εγγίζει καί ου φροντίζεις, ουχ ετοιμάζη. Ο καιρός συντέμνει, διανάστηθι, εγγύς επί θύραις ο Κριτής εστιν, ως όναρ, ως άνθος ο χρόνος τού βίου τρέχει, τί μάτην ταραττόμεθα;
Ανάνηψον ώ ψυχή μου, τάς πράξεις σου άς ειργάσω αναλογίζου, καί ταύταις επ' όψεσι προσάγαγε, καί σταγόνας στάλαξον δακρύων σου, ειπέ παρρησία τάς πράξεις, τάς ενθυμήσεις, Χριστώ, καί δικαιώθητι.
Ου γέγονεν εν τώ βίω, αμάρτημα ουδέ πράξις, ουδέ κακία, ήν εγώ Σωτήρ ουκ επλημμέλησα, κατά νούν καί λόγον, καί προαίρεσιν, καί θέσει, καί γνώμη, καί πράξει εξαμαρτήσας, ως άλλος ουδείς πώποτε.
Εντεύθεν καί κατεκρίθην, εντεύθεν κατεδικάσθην εγώ ο τάλας, υπό τής οικείας συνειδήσεως, ής ουδέν εν κόσμω βιαιότερον. Κριτά λυτρωτά μου καί γνώστα, φείσαι καί ρύσαι, καί σώσόν με τόν δείλαιον.
Η κλίμαξ ήν είδε πάλαι, ο μέγας εν Πατριάρχαις, δείγμα ψυχή μου, πρακτικής υπάρχει επιβάσεως, γνωστικής τυγχάνει αναβάσεως, ει θέλεις ούν πράξει, καί γνώσει καί θεωρία, βιούν ανακαι νίσθητι.
Τόν καύσωνα τής ημέρας, υπέμεινε δι' ένδειαν ο Πατριάρχης καί τόν παγετόν τής νυκτός ήνεγκε, καθ' ημέραν κλέμματα ποιούμενος, ποιμαίνων, πυκτεύων, δουλεύων, ίνα τάς δύω, γυναίκας εισαγάγηται.
Γυναίκάς μοι δύω νόει, τήν πράξίν τε καί τήν γνώσιν εν θεωρία, τήν μέν Λείαν, πράξιν ως πολύτεκνον, τήν Ραχήλ δέ, γνώσιν ως πολύπονον, καί γάρ άνευ πόνων, ου πράξις, ου θεωρία, ψυχή κατορθωθήσεται.
Δόξα...
Αμέριστον τή ουσία, ασύγχυτον τοίς προσώποις θεολογώ σε, τήν Τριαδικήν μίαν θεότητα, ως ομοβασίλειον, καί σύνθρονον, βοώ σοι τό Άσμα, τό μέγα, τό εν υψίστοις, τρισσώς υμνολογούμενον.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Καί τίκτεις καί παρθενεύεις, καί μένεις δι' αμφοτέρων φύσει Παρθένος. ο τεχθείς καινίζει νόμους φύσεως, η νηδύς δέ κύει μή λοχεύουσα, Θεός όπου θέλει, νικάται φύσεως τάξις, ποιεί γάρ όσα βούλεται.
Ωδή ε'
Ο Ειρμός
Εκ νυκτός ορθρίζοντα Φιλάνθρωπε, φώτισον δέομαι, καί οδήγησον καμέ, εν τοίς προστάγμασί σου, καί δίδαξόν με Σωτήρ, ποιείν τό θέλημά σου. (Δίς)
Εν νυκτί τόν βίον μου διήλθον αεί, σκότος γάρ γέγονε, καί βαθείά μοι αχλύς, η νύξ τής αμαρτίας, αλλ' ως ημέρας υιόν, Σωτήρ ανάδειξόν με.
Τόν Ρουβίμ μιμούμενος ο τάλας εγώ, έπραξα άθεσμον, καί παράνομον βουλήν, κατά Θεού Υψίστου, μιάνας κοίτην εμήν, ως τού πατρός εκείνος.
Εξομολογούμαί σοι Χριστέ Βασιλεύ. Ήμαρτον ήμαρτον, ως οι πρίν τώ Ιωσήφ, αδελφοί πεπρακότες, τόν τής αγνείας καρπόν, καί τόν τής σωφροσύνης.
Υπό τών συγγόνων η δικαία ψυχή, δέδοτο πέπρατο, εις δουλείαν ο γλυκύς, εις τύπον τού Κυρίου, αυτή δέ όλη ψυχή, επράθης τοίς κακοίς σου.
Ιωσήφ τόν δίκαιον, καί σώφρονα νούν, μίμησαι τάλαινα, καί αδόκιμε ψυχή, καί μή ακολασταί νου, ταίς παραλόγοις ορμαίς, αεί παρανομούσα.
Ει καί λάκκω ώ κησε ποτέ Ιωσήφ, Δέσποτα Κύριε, αλλ' εις τύπον τής Ταφής, καί τής Εγέρσεώς σου, εγώ δέ τί σοι ποτέ, τοιούτο προσενέγκω;
Δόξα...
Σέ Τριάς δοξάζομεν τόν ένα Θεόν, Άγιος, Άγιος, Άγιος εί ο Πατήρ, ο Υιός καί τό Πνεύμα, απλή ουσία Μονάς, αεί προσκυνουμένη.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Εκ σού ημφιάσατο τό φύραμά μου, άφθορε, άνανδρε, Μητροπάρθενε Θεός, ο κτίσας τούς αιώνας, καί ήνωσεν εαυτώ, τήν τών ανθρώπων φύσιν.
Ωδή ς'
Ο Ειρμός
Εβόησα εν όλη καρδία μου, πρός τόν οικτίρμονα Θεόν, καί επήκουσέ μου εξ Άδου κατωτάτου, καί ανήγαγεν εκ φθοράς τήν ζωήν μου. (Δίς)
Τά δάκρυα Σωτήρ τών ομμάτων μου, καί τούς εκ βάθους στεναγμούς, καθαρώς προσφέρω, βοώσης τής καρδίας, ο Θεός ημάρτηκά σοι, ιλάσθητί μοι.
Εξένευσας ψυχή τού Κυρίου σου, ώσπερ Δαθάν καί Αβειρών, αλλά φείσαι κράξον, εξ Άδου κατωτάτου, ίνα μή τό χάσμα, τής γής σε συγκαλύψη.
Ως δάμαλις ψυχή παροιστρήσασα, εξωμοιώθης τώ Εφραίμ, ως δορκάς εκ βρόχων, ανάσωσον τόν βίον, πτερωθείσα πράξει, καί νώ καί θεωρία.
Η χείρ ημάς Μωσέως πιστώσεται, ψυχή πώς δύναται Θεός, λεπρωθέντα βίον, λευκάναι καί καθάραι, καί μή απογνώς σεαυτήν, κάν ελεπρώθης.
Δόξα...
Τριάς ειμι απλή αδιαίρετος, διαιρετή προσωπικώς, καί Μονάς υπάρχω, τή φύσει ηνωμένη, ο Πατήρ φησι καί Υιός, καί θείον Πνεύμα.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Η μήτρα σου Θεόν ημίν έτεκε, μεμορφωμένον καθ' ημάς, αλλ' ως Κτίστην πάντων, δυσώπει Θεοτόκε, ίνα ταίς πρεσβείαις ταίς σαίς δικαιωθώμεν.
Κοντάκιον Ήχος πλ. β'
Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα, τί καθεύδεις; Τό τέλος εγγίζει, καί μέλλεις θορυβείσθαι. Ανάνηψον ούν, ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρών, καί τα πάντα πληρών.
Ωδή ζ'
Ο Ειρμός
Ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν ενώπιόν σου, ουδέ συνετηρήσαμεν, ουδέ εποιήσαμεν, καθώς ενετείλω ημίν. Αλλά μή παραδώης ημάς εις τέλος, ο τών Πατέρων Θεός. (Δίς)
Ημάρτηκα, επλημμέλησα, καί ηθέτησα τήν εντολήν σου, ότι εν αμαρτίαις προήχθην, καί προσέθηκα τοίς μώλωψι τραύμα εμοί, αλλ' αυτός με ελέησον ως εύσπλαγχνος, ο τών Πατέρων Θεός.
Τά κρύφια τής καρδίας μου, εξηγόρευσά σοι τώ Κριτή μου, ίδε μου τήν ταπείνωσιν, ίδε καί τήν θλίψίν μου, καί πρόσχες τή κρίσει μου νύν, καί αυτός με ελέησον ως εύσπλαγχνος ο τών Πατέρων Θεός.
Σαούλ ποτέ, ως απώλεσε, τού πατρός αυτού ψυχή τάς όνους, πάρεργον τό βασίλειον εύρε, πρός ανάρρησιν. Αλλ' όρα μή λάθης σαυτήν, τάς κτηνώδεις ορέξεις σου, προκρίνουσα τής βασιλείας Χριστού.
Δαυϊδ ποτέ, ο πατρόθεος, ει καί ήμαρτε διττώς ψυχή μου, βέλει μέν τοξευθείς τής μοιχείας, τώ δέ δόρατι αλούς τής τού φόνου ποινής. αλλ' αυτή τά βαρύτερα τών έργων νοσείς, ταίς κατά γνώμην ορμαίς.
Συνήψε μέν, ο Δαυϊδ ποτέ, ανομήματι τήν ανομίαν, φόνω γάρ τήν μοιχείαν εκίρνα, τήν μετάνοιαν ευθύς παραδείξας διπλήν. αλλ' αυτή πονηρότερα ειργάσω, ψυχή, μή μεταγνούσα Θεώ.
Δαυϊδ ποτέ ανεστήλωσε, συγγραψάμενος ως εν εικόνι, ύμνον, δι' ού τήν πράξιν ελέγχει, ήν ειργάσατο κραυγάζων. Ελέησόν με, σοί γάρ μόνω εξήμαρτον, τώ πάντων Θεώ, αυτός καθάρισόν με.
Δόξα...
Τριάς απλή αδιαίρετε, Ομοούσιε Μονάς αγία, φώτα καί φώς, καί άγια τρία, καί έν άγιον υμνείται Θεός η Τριάς. αλλ' ανύμνησον, δόξασον, ζωήν καί ζωάς, ψυχή τόν πάντων Θεόν.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Υμνούμέν σε ευλογούμέν σε, προσκυνούμέν σε Θεογεννήτορ, ότι τής αχωρίστου Τριάδος, απεκύησας τόν ένα Υιόν καί Θεόν, καί αυτή προηνέωξας ημίν, τοίς εν γή τά επουράνια.
Ωδή η'
Ο Ειρμός
Όν Στρατιαί, ουρανών δοξάζουσι, καί φρίττει τά Χερουβίμ, καί τά Σεραφίμ, πάσα πνοή καί κτίσις υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας. (Δίς)
Ημαρτηκότα, Σωτήρ ελέησον, διέγειρόν μου τόν νούν, πρός επιστροφήν, δέξαι μετανοούντα, οικτείρησον βοώντα. Ημαρτόν σοι, σώσον, ηνόμησα, ελέησόν με.
Ο διφρηλάτης, Ηλίας, άρματι, ταίς αρεταίς επιβάς, ως εις ουρανόν, ήγετο υπεράνω, ποτέ τών επιγείων, τούτου ούν ψυχή μου, τήν άνοδον αναλογίζου.
Ο Ελισσαίος, ποτέ δεξάμενος, τήν μηλωτήν Ηλιού, έλαβε διπλήν, χάριν παρά Κυρίου, αυτή δε ώ ψυχή μου, ταύτης ου μετέσχες, τής χάριτος δι' ακρασίαν.
Τού Ιορδάνου, τό ρείθρον πρότερον, τή μηλωτή Ηλιού, δι' Ελισσαιέ, έστη ένθα καί ένθα, αυτή δέ ώ ψυχή μου, ταύτης ου μετέσχες, τής χάριτος δι' ακρασίαν.
Η Σωμανίτις, ποτέ τόν δίκαιον, εξένισεν ώ ψυχή, γνώμη αγαθή, σύ δέ ουκ εισωκίσω, ου ξένον, ουχ οδίτην, όθεν τού νυμφώνος, ριφήση έξω θρηνωδούσα.
Τού Γιεζή, εμιμήσω τάλαινα, τήν γνώμην τήν ρυπαράν, πάντοτε ψυχή, ού τήν φιλαργυρίαν, απώθου κάν εν γήρει, φεύγε τής γεέννης, τό πύρ εκστάσα τών κακών σου.
Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα
Άναρχε Πάτερ, Υιέ συνάναρχε, Παράκλητε αγαθέ, Πνεύμα τό ευθές, Λόγου Θεού Γεννήτορ, Πατρός ανάρχου Λόγε, Πνεύμα ζών καί κτίζον. Τριάς Μονάς ελέησόν με.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Ως εκ βαφής, αλουργίδος Άχραντε, η νοητή πορφυρίς, τού Εμμανουήλ, ένδον εν τή γαστρί σου, η σάρξ συνεξυφάνθη, όθεν Θεοτόκον, εν αληθεία σέ τιμώμεν.
Ωδή θ'
Ο Ειρμός
Ασπόρου συλλήψεως, ο τόκος ανερμήνευτος, Μητρός ανάνδρου, άφθορος η κύησις, Θεού γάρ η γέννησις, καινοποιεί τάς φύσεις. Διό σε πάσαι αι γενεαί, ως Θεόνυμφον Μητέρα, ορθοδόξως μεγαλύνομεν. (Δίς)
Ο νούς τετραυμάτισται, τό σώμα μεμαλάκισται, νοσεί τό πνεύμα, ο λόγος ησθένησεν, ο βίος νενέκρωται, τό τέλος επί θύραις, διό μοι τάλαινα ψυχή, τί ποιήσεις όταν έλθη, ο Κριτής ανερευνήσαι τά σά;
Μωσέως παρήγαγον, ψυχή τήν κοσμογένεσιν, και εξ εκεί νου, πάσαν ενδιάθετον, γραφήν ιστορούσάν σοι, δικαίους καί αδίκους, ών τούς δευτέρους ώ ψυχή, εμιμήσω, ου τούς πρώτους, εις Θεόν εξαμαρτήσασα.
Ο Νόμος ησθένησεν, αργεί το Ευαγγέλιον, Γραφή δέ πάσα, εν σοί παρημέληται, Προφήται ητόνησαν, καί πάς δικαίου λόγος, αι τραυματίαι σου ώ ψυχή, επληθύνθησαν, ουκ όντος, ιατρού τού υγιούντός σε.
Τής νέας παράγω σοι, Γραφής τά υποδείγματα, ενάγοντά σε, ψυχή πρός κατάνυξιν, δικαίους ούν ζήλωσον, αμαρτωλούς εκτρέπου, καί εξιλέωσαι Χριστόν, προσευχαίς τε καί νηστείαις, καί αγνεία καί σεμνότητι.
Χριστός ενηνθρώπησε, καλέσας εις μετάνοιαν, ληστάς καί πόρνας, ψυχή μετανόησον, η θύρα ηνέωκται, τής Βασιλείας ήδη, καί προαρπάζουσιν αυτήν, Φαρισαίοι καί Τελώναι, καί μοιχοί μεταποιούμενοι.
Χριστός ενηνθρώπησε, σαρκί προσομιλήσας μοι, καί πάντα όσα, υπάρχει τής φύσεως, βουλήσει επλήρωσε, τής αμαρτίας δίχα, υπογραμμόν σοι ώ ψυχή, καί εικόνα προδεικνύων, τής αυτού συγκαταβάσεως.
Χριστός Μάγους έσωσε, Ποιμένας συνεκάλεσε, Νηπίων δήμους, απέδειξε Μάρτυρας, Πρεσβύτην εδόξασε, καί γηραλέαν Χήραν, ών ουκ εζήλωσας ψυχή, ου τάς πράξεις, ου τόν βίον, αλλ' ουαί σοι εν τώ κρίνεσθαι!
Νηστεύσας ο Κύριος, ημέρας τεσσαράκοντα, εν τή ερήμω, ύστερον επείνασε, δεικνύς τό ανθρώπινον. Ψυχή μή αθυμήσης, άν σοι προσβάλλη ο εχθρός, προσευχή τε καί νηστεία, εκ ποδών αποκρουσθήτω σοι.
Δόξα...
Πατέρα δοξάσωμεν, Υιόν υπερυψώσωμεν, τό θείον Πνεύμα, πιστώς προσκυνήσωμεν Τριάδα αχώριστον, Μονάδα κατ' ουσίαν, ως φώς καί φώτα καί ζωήν, καί ζωάς ζωοποιούσαν, καί φωτίζουσαν τά πέρατα.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τήν πόλιν σου φύλαττε, Θεογεννήτορ Πάναγνε, εν σοί γάρ αύτη, πιστώς βασιλεύουσα, εν σοί καί κρατύνεται, καί διά σού νικώσα, τροπούται πάντα πειρασμόν, καί σκυλεύει πολεμίους, καί διέπει τό υπήκοον.
Άγιε τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ήμών
Ανδρέα σεβάσμιε, καί Πάτερ τρισμακάριστε, Ποιμήν τής Κρήτης, μή παύση δεόμενος, υπέρ τών σέ υμνούντων, ίνα ρυσθώμεν πάσης οργής, καί θλίψεως, καί φθοράς, καί πταισμάτων λυτρωθώμεν, οι τιμώντές σου τήν μνήμην αεί.