Τριώδιον
ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Εις τήν β' Στιχολογίαν
Καθίσματα Ήχος β'
Υπερευλογημένη η χάρις, τής πανσέπτου Νηστείας, Μωϋσής γάρ δι' αυτής εδοξάσθη, καί Νόμον τόν εν γράμματι, εν πλαξίν υπεδέξατο, τού πυρός δυνατώτεροι, Παίδες νέοι ανεδείχθησαν. Εν αυτή ούν κατασβέσωμεν, τής σαρκός πάθη φλογίζοντα, Χριστώ τώ Σωτήρι βοώντες. Επιστροφήν ημίν πάσι δώρησαι, καί ρύσαι τής γεέννης.
Δόξα...
Έτερον Ευσπλαγχνίας
Μετανοίας εφέστηκε καιρός, εγκρατείας επίδειξαι καρπούς ώ ψυχή μου, βλέψον πρός τούς πρίν μετανοήσαντας, κράξον τώ Χριστώ. Ήμαρτον σώσόν με, ως έσωσας Δέσποτα, Τελώνην στενάξαντα, εκ καρδίας Αγαθέ, ο μόνος υπάρχων πολυέλεος.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Προστασία θερμή Χριστιανών, τόν Υιόν σου ικέτευε αεί Θεοτόκε, πάσης κακουργίας καί δεινότητος, ρύσασθαι ημάς τού πολεμήτορος, καί δούναι συγχώρησιν ημίν, ών ημάρτομεν, διά σπλάγχνα οικτιρμών, ταίς σαίς ικεσίαις Μητροπάρθενε.
Εις τήν γ' Στιχολογίαν
Καθίσματα Ήχος πλ. α'
Κύριε, τήν σωτήριον εγκράτειαν δισημερεύοντες, βοώμέν σοι. Κατάνυξον ημών τάς καρδίας τών δούλων σου, καί πρόσδεξαι τάς εν φόβω ευχάς ημών, παρέχων ημίν εύδρομον τό τής Νηστείας στάδιον, ιλασμόν καί τό μέγα έλεος.
Δόξα... τό αυτό
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τόν συνάναρχον Λόγον
Η τό Άνθος τό θείον, ρίζα βλαστήσασα, κιβωτέ καί λυχνία, καί στάμνε πάγχρυσε, αγία τράπεζα ζωής, τόν άρτον φέρουσα, ως Υιόν σου καί Θεόν εκδυσώπησον αυτόν, σύν τώ αγίω Προδρόμω, τού οικτειρήσαι καί σώσαι, τούς Θεοτόκον ομολογούντάς σε.
Ωδή β' Ήχος β'
Ο Ειρμός
Ίδετε, ίδετε, ότι εγώ ειμι, ο εν θαλάσση σώσας, καί εν ερήμω κορέσας, Ισραηλίτην λαόν, καί τό ύδωρ εκ πέτρας πηγάσας τοίς βροτοίς, ίνα τόν πάλαι τή φθορά, πεπτωκότα φορέσας, ελκύσω πρός εμαυτόν, δι' άφατον έλεος.
Νήψον γρηγόρησον, στέναξον δάκρυσον, διά νηστείας, όλον τής αμαρτίας τόν φόρτον ψυχή απόρριψον, τή θερμή μετανοία, απόφυγε τό πύρ, καί διά πένθους τών παθών, τόν πενθήρη χιτώνα διάρρηξον, τήν στολήν τήν θείαν λαμβάνουσα.
Όρει προσέλθωμεν, αρίστων πράξεων, διά νηστείας πάντες, τάς χαμαιζήλους λιπόντες, τών ηδονών προσβολάς, καί εις γνόφον εισδύντες, σεπτών θεωριών, μόνον οψώμεθα Χριστού, τό εράσιμον κάλλος, Θεούμενοι μυστικώς, θείαις αναβάσεσιν.
Οίμοι! τί γένωμαι; τί διαπράξωμαι; τήν αμαρτίαν πράττων, καί τόν Δεσπότην ου φρίττων, ο ασυνείδητος; διά τούτο πρό δίκης κατάδικός ειμι. Δικαιοκρίτα Αγαθέ, επιστρέψας με σώσον, τόν υπέρ πάντας βροτούς, σέ παραπικράναντα.
Θεοτοκίον
Ηαγεώργητος, γή η βλαστήσασα, τόν τού παντός τροφέα, τόν υπανοίγοντα χείρα, καί ευδοκία τή αυτού, εμπιπλώντα πάν ζώ ον, ισχύϊ θεϊκή, στήριξον άρτω ζωτικώ, παρειμένας καρδίας, τώ κόρω τών δυσχερών, ημών παραπτώσεων.
Ειρμός άλλος
Ήχος πλ. α' Ίδετε, ίδετε...
Δεύτε συνέλθωμεν, εν τώ ταμείω τής ψυχής, Κυρίω τάς ευχάς αποδιδόντες, καί βοώντες, Πάτερ ο εν ουρανοίς, τά οφειλήματα ημών, άνες καί άφες, ως μόνος εύσπλαγχνος.
Τό τής ψυχής ημών, εν τή νηστεία ιλαρόν, δεικνύντες μή στυγνάσωμεν, τήν τών πεποθημένων ημερών εναλλαγήν, ως εκλάμπουσαν ημίν, τής ευσεβείας τά κατορθώματα.
Δόξα...
Άναρχε άκτιστε, η τρισυπόστατος Μονάς, Κυρία Βασιλεία τών αιώνων, σέ δοξάζει τόν Πατέρα, καί Υιόν, καί τό άγιον Πνεύμα, πληθύς Αγγέλων, καί πάσα φύσις βροτών.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Σέ τό πανάρετον κλέος, τού γένους ημών υμνούμεν, διά σού γάρ εθεώθημεν Παρθένε, καί γάρ έτεκες ημίν τόν Σωτήρα καί Θεόν, Χριστόν τόν λύσαντα, τής κατάρας ημάς.
Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι
Τίς πύρ απέσβεσε; τίς φράττει στόματα θηρών. Νηστεία η τούς Παίδας, εκ καμίνου ρυσαμένη, καί Προφήτην Δανιήλ, εκ λεόντων τής βοράς, ήν ασπασώμεθα, καί ημείς αδελφοί.
Ο Ειρμός
Ίδετε, ίδετε ότι εγώ ειμι Θεός, ο σάρκα ενδυσάμενος, βουλήσει εκουσία, ίνα σώσω τόν Αδάμ, τόν εκ πλάνης πεσόντα, τή παραβάσει διά τού όφεως.
Ωδή η'
Τόν εν τή βάτω Μωσεί
Ύπνον απώθου ψυχή, τής δεινής ραθυμίας, καί προθύμως γρηγόρει, πρός τάς θείας εντολάς, εγγίζει ο Νυμφίος, λαμπαδηφόρος σπεύσον, αυτώ προσυπαντήσαι.
Τραυματισθέντα δεινώς, ηδονών τή ρομφαία, τή μ οτώσει οικτίρμον, τής ευσπλάγχνου σου ροπής, ιάτρευσόν με Λόγε, όπως σε ευχαρίστως, δοξάζω εις αιώνας.
Από παθών βλαβερών, από φθόνου καί μίσους, από πάσης κακίας, εγκρατεύθητι ψυχή, σιτίοις τρεφομένη, τοίς τήν τρυφήν τήν άνω, αϋλως προξενούσι.
Θεοτοκίον
Θεογεννήτορ Αγνή, τής ψυχής μου τά έλκη, καί καρδίας τά πάθη, καί νοός τάς εκτροπάς, θεράπευσον ως μόνη, αμαρτωλών βοηθός, καί πορθουμένων τείχος.
Ειρμός άλλος
Τόν Ποιητήν τής Κτίσεως
Εν εγκρατεία άπαντες, τάς ψυχάς πτερώσαντες, εν τοίς ουρανοίς, ευχάς ευπροσδέκτους, προσάξωμεν Κυρίω.
Πνεύμα τής κατανύξεως, λαβόντες δακρύσωμεν, πρός λύτρον ψυχών ανυμνολογούντες, Χριστόν εις τούς αιώνας.
Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα
Τριάς η ομοούσιος, καί Μονάς η άκτιστος, καί πάντων Θεός, σέ υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Ικετηρίαν ποίησον, υπέρ τών υμνούντων σε Πανάχραντε, ρυσθήναι παντοίων, πειρασμών καί κινδύνων.
Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι
Τρυφήν πλουσίου πτύσαντες, δεύτε τώ Λαζάρω συννηστεύσωμεν, ίνα ημάς θάλψη, τού Αβραάμ ο κόλπος.
Αινούμεν, ευλογούμεν καί προσκυνούμεν...
Ο Ειρμός
Τόν Ποιητήν τής Κτίσεως, όν φρίττουσιν Άγγελοι, υμνείτε λαοί, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Ωδή θ'
Τών γηγενών, τίς ήκουσε
Τών γηγενών, τίς ούτως ολισθήσας, Θεόν παρώργισε ποτέ; τίς ταίς ορμαίς τής κακίας εξηκολούθησε, καί καταγώγιον ώφθη τής αμαρτίας, ώσπερ εγώ ο τάλας; Αλλ' ο Θεός, ο θελητής τού ελέους, σύ με οίκτειρον.
Θεοειδών, Αγγέλων αι Δυνάμεις, τόν ευδιάλλακτον Θεόν, εκδυσωπήσατε, σώσαι ψυχήν, εις πέλαγος, βιωτικών τε ηδονών, καί τρικυμίαις παθών χειμαζομένην, καί προσβολαίς τών εναντίων, πνευμάτων κινδυνεύουσαν.
Δεύρο ψυχή πτεροίς κουφιζομένη, διά νηστείας αρετών, τής χαμαιζήλου κακίας υπεξανάστηθι, καί θεωρίαις εντρύφα, ταίς φανωτάταις τρυφήν ταίς προξενούσαις τών αρετών, θεοειδής γενομένη, διά πίστεως.
Θεοτοκίον
Τίς ακουστάς ποιήσει τάς αινέσεις, σού τής τεκούσης υπέρ νούν, τόν αινετόν καί Δεσπότην Αγνή καί Κύριον, όν υπεραινούσιν, Αγγέλων Ταξιαρχίαι. Αυτόν ούν εκδυσώπει, υπέρ λαού ημαρτηκότος, Παρθένε απειρόγαμε.
Ειρμός άλλος
Ησαϊα χόρευε
Ο καιρός ευπρόσδεκτος, η ημέρα, τών σωτηριών, προσάξωμεν τώ Θεώ, δώρα αρετών, εν ώ αποθέμενοι, τά τού σκότους, έργα αδελφοί, επενδυσώμεθα, όπλα φωτός, καθώς Παύλος βοά.
Δεύτε ως ο Κύριος, εν νηστεία, είλε τόν εχθρόν, εν τούτω καί ημείς, θραύσωμεν αυτού, τά βέλη καί ένεδρα. Οπίσω μου ύπαγε Σατάν, έκαστος λέγοντες, εν τώ μέλλειν εκπειράζειν ημάς.
Δόξα...
Ομοουσιότητι, ανυμνώ σε, άναρχε Τριάς, σεπτή ζωαρχική, άτμητε Μονάς. Πατήρ ο αγέννητος, καί γεννητέ, Λόγε καί Υιέ, Πνεύμα τό άγιον, ημάς σώσον τούς υμνούντάς σε.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Υπέρ νούν ο Τόκος σου, Θεομήτορ, άνευ γάρ ανδρός, η σύλληψις εν σοί, καί παρθενικώς, η κύησις γέγονε, καί γάρ Θεός εστιν ο τεχθείς, ον μεγαλύνοντες, σέ Παρθένε μακαρίζομεν.
Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι
Νηστεία προβάλλοντες, τώ τών ευχών, όρει καί ημείς, καρδία καθαρά, ίδωμεν Θεόν, τάς πλάκας δεχόμενοι, τών εντολών, ένδον ως Μωσής, δόξη αστράπτοντες, τώ προσώπω τής αγάπης αυτού.
Ο Ειρμός
Ησαϊα χόρευε, η Παρθένος, έσχεν εν γαστρί, καί έτεκεν Υιόν, τόν Εμμανουήλ, Θεόν τε καί άνθρωπον. Ανατολή, όνομα αυτώ, όν μεγαλύνοντες, σέ Παρθένε μακαρίζομεν.
Απόστιχα τών Αίνων
Ιδιόμελον Ήχος γ'
Αρξώμεθα λαοί, τής αμώμου Νηστείας, ήτις εστί τών ψυχών σωτηρία, δουλεύσωμεν τώ Κυρίω εν φόβω, ελαίω ευποιϊας, τάς κεφαλάς αλείψωμεν, καί ύδατι αγνείας τά πρόσωπα νιψώμεθα, μή βαττολογήσωμεν, εν ταίς προσευχαίς, αλλ' ως εδιδάχθημεν, ούτω βοήσωμεν, Πάτερ ημών ο εν τοίς ουρανοίς, άφες ημίν τά παραπτώματα ημών, ως φιλάνθρωπος. (Δίς)
Μαρτυρικόν
Βασιλέων καί τυράννων, τόν φόβον απώσαντο οι Χριστού Στρατιώται, καί ευθαρσώς καί ανδρείως, αυτόν ωμολόγησαν, τόν απάντων Κύριον, Θεόν καί Βασιλέα, καί πρεσβεύουσιν, υπέρ τών ψυχών ημών.
Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον
Θεοτόκε η προστασία πάντων τών δεομένων, εις σέ θαρρούμεν, εις σέ καυχώμεθα, εν σοί πάσα η ελπίς ημών εστί. Πρέσβευε τώ εκ σού τεχθέντι, υπέρ αχρείων δούλων σου.
ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ
Τροπάριον τής Προφητείας Ήχος α'
Ότι πάροικοι εσμέν εν τή γή, καθώς πάντες οι πατέρες ημών, τό βραχύ τής ζωής ημών, αναμάρτητον φύλαξον Σωτήρ ημών καί ελέησον ημάς ως φιλάνθρωπος.
Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό
Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ε'
Πρόσχες τή φωνή τής δεήσεώς μου.
Στίχ. Τά ρήματά μου ενώτισαι Κύριε.
Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα
(Κεφ. Α', 19-31 Β', 13)
Τάδε λέγει Κύριος. Εάν θέλητε καί εισακούσητέ μου, τά αγαθά τής γής φάγεσθε, εάν δέ μή θέλητε, μηδέ εισακούσητέ μου, μάχαιρα υμάς κατέδεται, τό γάρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα. Πώς εγένετο πόρνη πόλις πιστή Σιών, πλήρης κρίσεως; εν ή δικαιοσύνη εκοιμήθη εν αυτή, νύν δέ φονευταί. Τό αργύριον υμών αδόκιμον, οι κάπηλοί σου σμίγουσι τόν οίνον ύδατι, οι άρχοντές σου απειθούσι, κοινωνοί κλεπτών, αγαπώντες δώρα, διώκοντες ανταπόδομα, ορφανούς ου κρίνοντες, καί κρίσει χηρών ου προσέχοντες. Διά τούτο, τάδε λέγει Κύριος, ο Δεσπότης Σαβαώθ, ο Δυνάστης τού Ισραήλ, ουαί τοίς ισχύουσιν εν Ιερουσαλήμ! ου παύσεται γάρ μου ο θυμός εν τοίς υπεναντίοις, καί κρίσιν εκ τών εχθρών μου ποιήσω, καί επάξω τήν χείρά μου επί σέ, καί πυρώσω σε εις καθαρόν, τούς δέ απειθούντας απολέσω, καί αφελώ πάντας ανόμους από σού, καί πάντας υπερηφάνους ταπεινώσω. Καί επιστήσω τούς κριτάς σου, ως τό πρότερον, καί συμβούλους σου, ως τό απ' αρχής, καί μετά τούς ταύτα κληθήση πόλις δικαιοσύνης, μητρόπολις πιστή Σιών, μετά γάρ κρίματος σωθήσεται η αιχμαλωσία αυτής, καί μετά ελεημοσύνης. Καί συντριβήσονται οι άνομοι καί οι αμαρτωλοί άμα, καί οι εγκαταλιπόντες τόν Κύριον συντελεσθήσονται. Διότι νύν αισχυνθήσονται εν τοίς ειδώλοις αυτών, ά αυτοί ηβούλοντο, καί αίσχυνθήσονται εν τοίς γλυπτοίς αυτών, εφ' οίς αυτοί επεποίθησαν, καί αισχυνθήσονται εν τοίς έργοις τών χειρών αυτών, εφ οίς αυτοί εβουλεύσαντο. Έσται γάρ, ως τερέβινθος, αποβεβληκυία τά φύλλα αυτής, καί ως παράδεισος, ύδωρ μή έχων. Καί έσται η ισχύς αυτών, ως καλάμη στυππείου, καί η εργασία αυτών, σπινθήρες πυρός, καί κατακαυθήσονται οι άνομοι καί οι αμαρτωλοί άμα, καί ουκ έσται ο σβέσων, ο λόγος ο γενόμενος πρός Ησαϊαν υιον Αμώς, περί Ιουδαίας, καί περί Ιερουσαλήμ. Ότι έσται εν ταίς εσχάταις ημέραις εμφανές τό όρος Κυρίου, καί ο οίκος τού Θεού επ' άκρων τών ορέων, καί υψωθήσεται υπεράνω τών βουνών, καί ήξουσιν επ' αυτώ πάντα τά έθνη. Καί πορεύσονται λαοί πολλοί, καί ερούσι. Δεύτε, αναβώμεν εις τό όρος Κυρίου, καί εις τόν οίκον τού Θεού Ιακώβ, καί αναγγελεί ημίν τήν οδόν αυτού, καί πορευσώμεθα εν αυτή.
Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ς'
Κύριε, μή τώ θυμώ σου ελέγξης με.
Στίχ. Ελέησον με Κύριε, ότι ασθενής ειμι.
ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Στιχηρά
Ήχος β' Ως ωράθης Χριστέ
Βρώσει πάλαι πικρά, εξοικισθέντες Παραδείσου, εγκρατεία τών παθών, επισπεύσωμεν εισοικισθήναι, ανακράζοντες, τώ Θεώ hμών, ο Σταυρώ τανύσας παλάμας σου, όξος πιών, χολής τε γευσάμενος, καί οδύνας καρτερήσας, τάς εκ τών ήλων, τάς πικροτάτας ηδονάς, πάσας εκ τών ψυχών hμών εξηλώσας, διά σπλάγχνα οικτιρμών, σώσον τούς δούλους σου.
Ξύλου βρώσει ποτέ, αποικισθέντες Παραδείσου, τώ Σταυρώ σου πρός αυτόν εiσωκίσθημεν, όν εις πρεσβείαν σοι προσάγομεν, Πολυέλεε, καί πιστώς σου πάντες δεόμεθα. Πηγάς δακρύων, υμίν νύν κατάπεμψον, εν καιρώ τής εγκρατείας, τόν ρύπον πάντα, εκκαθαιρούσας τών παθών, καί τών πταισμάτων ημών, ίνα πάντες σοι βοώμεν εκτενώς. Κύριε δόξα σοι.
Τών πεπραγμένων μοι
Τής εγκρατείας τήν τρυφήν, καμοί Λόγε χαρισαι, ως τώ Αδάμ, τόν Παράδεισον ποτέ, εκ πάσης σου γεύεσθαι, εντολής ο Θεός ημών, καί απέχεσθαι αεί καρπού, ής απέφηνας αμαρτίας, ίνα τό ζωηφόρον Πάθος σου τού Σταυρού, εν χαρά προφθάσω.
Καί τού Μηναίου, Προσόμοια γ'
Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον
Προκείμενον Ήχος πλ. α' Ψαλμός ζ'
Κύριε ο Θεός μου, επί σοί ήλπισα.
Στίχ. Σώσόν με εκ πάντων τών διωκόντων με.
Γενέσεως τό Ανάγνωσμα
(Κεφ. Α', 14-23)
Είπεν ο Θεός, Γενηθήτωσαν φωστήρες εν τώ στερεώματι τού ουρανού, εις φαύσιν επί τής γής, τού διαχωρίζειν ανά μέσον τής ημέρας, καί ανά μέσον τής νυκτός, καί έστωσαν εις σημεία, καί εις καιρούς, καί εις ημέρας, καί εις ενιαυτούς, καί έστωσαν εις φαύσιν εν τώ στερεώματι τού ουρανού, ώστε φαίνειν επί τής γής, καί εγένετο ούτω. Καί εποίησεν ο Θεός τούς δύο φωστήρας τούς μεγάλους, τόν φωστήρα τόν μέγαν, εις αρχάς τής ημέρας, καί τόν φωστήρα τόν ελάσσω, εις αρχάς τής νυκτός, καί τούς αστέρας. Καί έθετο αυτούς ο Θεός εν τώ στερεώματι τού ουρανού, ώστε φαίνειν επί τής γής, καί άρχειν τής ημέρας και τής νυκτός, καί διαχωρίζειν ανά μέσον τού φωτός, καί ανά μέσον τού σκότους, καί είδεν ο Θεός, ότι καλόν. Καί εγένετο εσπέρα, καί εγένετο πρωϊ, ημέρα τετάρτη. Καί είπεν ο Θεός. Εξαγαγέτω τά ύδατα, ερπετά ψυχών ζωσών, καί πετεινά πετώμενα επί τής γής, κατά τό στερέωμα τού ουρανού, καί εγένετο ούτω. Καί εποίησεν ο Θεός τά κήτη τά μεγάλα, καί πάσαν ψυχήν ζώων ερπετών, ά εξήγαγε τά ύδατα κατά γένος αυτών, καί πάν πετεινόν πτερωτόν κατά γένος. Καί είδεν ο Θεός, ότι καλά, καί ευλόγησεν αυτά ο Θεός λέγων. Αυξάνεσθε, καί πληθύνεσθε, καί πληρώσατε τά ύδατα εν ταίς θαλάσσαις, καί τά πετεινά πληθυνέσθωσαν επί τής γής. Καί εγένετο εσπέρα, καί εγένετο πρωϊ ημέρα πέμπτη.
Προκείμενον Ήχος πλ. α' Ψαλμός η'
Κύριε ο Κύριος ημών, ως θαυμαστόν τό ονομά σου!
Στίχ. Ότι επήρθη ή μεγαλοπρέπειά σου υπεράνω τών ουρανών.
Παροιμιών τό Ανάγνωσμα
(Κεφ Α', 20-33)
Σοφία εν εξόδοις υμνείται, εν δέ πλατείαις παρρησίαν άγει. Επ' άκρων τειχέων κηρύσσεται, επί δέ πύλαις δυναστών παρεδρεύει, επί δέ πύλαις πόλεως θαρρούσι λέγει. Όσον άν χρόνον άκακοι έχωνται τής δικαιοσύνης ου καταισχυνθήσονται, οι δέ άφρονες, τής ύβρεως όντες επιθυμηταί, ασεβείς γενόμενοι, εμίσησαν αίσθησιν, καί υπεύθυνοι εγένοντο ελέγχοις. Ιδού, προήσομαι υμίν εμής βουλής ρήσιν, διδάξω δέ τόν εμόν λόγον υμάς. Επειδή εκάλουν, καί ουχ υπηκούσατε, καί εξέτει να λόγους, καί ου προσείχετε, αλλά ακύρους εποιείτε εμάς βουλάς, τοίς δέ εμοίς ελέγχοις ου προσείχετε, τοιγαρούν καγώ τή ημετέρα απωλεία επι γελάσομαι, επί χαρούμαι δέ, ηνίκα άν έρχηται υμίν όλεθρος. Καί ως άν αφίκηται υμίν θόρυβος άφνω, η δέ καταστροφή ομοίως καταιγίδι παρή, ή όταν έρχηται ημίν θλίψις καί πολιορκία, έσται γάρ, όταν επικαλέσησθέ με, εγώ δέ ουκ εισακούσομαι υμών, ζητήσουσί με κακοί, καί ουχ ευρήσουσι. Εμίσησαν γάρ σοφίαν, τόν δέ φόβον Κυρίου ου προείλοντο, ουδέ ήθελον προσέχειν βουλαίς, εμυκτήριζον δέ εμούς ελέγχους. Τοιγαρούν έδονται τής εαυτών οδού τούς καρπούς, καί τής αυτών ατιμίας πλησθήσονται, καί τής επιθυμίας. Ανθ' ών γάρ ηδίκουν νηπίους, φονευθήσονται, καί εξετασμός ολέσει ασεβείς. Ο δέ εμού ακούων, κατασκηνώσει επ' ελπίδι, καί ησυχάσει αφόβως από παντός κακού.
Απόστιχα
Ιδιόμελον Ήχος πλ. δ'
Νηστείαν, ουκ αποχήν βρωμάτων μόνον τελέσωμεν, αλλά παντός υλικού πάθους αλλοτρίωσιν, ίνα τήν καθ' ημών τυραννούσαν, σάρκα δουλώσαντες, άξιοι γενώμεθα τής τού Αμνού μεταλήψεως, τού υπέρ τού κόσμου σφαγέντος εκουσίως Υιού τού Θεού, καί πνευματικώς εορτάσωμεν, τήν εκ νεκρών τού Σωτήρος Ανάστασιν, εις ύψος αρθέντες, αρετών εν φαιδρότητι, καί τή τρυφή τών αρίστων έργων, ευφραίνοντες τόν Φιλάνθρωπον. (Δίς)
Μαρτυρικόν
Οι Μάρτυρές σου Κύριε, επιλαθόμενοι τών εν τώ βίω, καταφρονήσαντες καί τών βασάνων, διά τήν μέλλουσαν ζωήν, ταύτης κληρονόμοι ανεδείχθησαν, όθεν καί Αγγέλοις συναγάλλονται. Αυτών ταίς ικεσίαις, δώρησαι τώ λαώ σου τό μέγα έλεος.
Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον
Ώ τού παραδόξου θαύματος! ώ μυστηρίου καινού! ώ φρικτής εγχειρήσεως! η Παρθένος έλεγεν, εν Σταυρώ σε ως έβλεψεν, εν μέσω δύω ληστών κρεμάμενον, όν ανωδύνως, φρικτώς εκύησεν, έκλαιε λέγουσα. Οίμοι τέκνον φίλτατον! πώς ο δεινός, δήμος καί αχάριστος, Σταυρώ προσήλωσε;
ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΝ
Ελέησόν με, ο Θεός, ελέησόν με
Ωδή α' Ήχος πλ. β'
Ο Ειρμός
Βοηθός καί σκεπαστής, εγένετό μοι εις σωτηρίαν, ούτός μου Θεός, καί δοξάσω αυτόν, Θεός τού Πατρός μου, καί υψώσω αυτόν, ενδόξως γάρ δεδόξασται. (Δίς)
Τήν τού Κάϊν υπελθών, μιαιφονίαν τή προαιρέσει, γέγονα φονεύς, συνειδότι ψυχής, ζωώσας τήν σάρκα, καί στρατεύσας κατ' αυτής, ταίς πονηραίς μου πράξεσι.
Τή τού Άβελ Ιησού, ουχ ωμοιώθην δικαιοσύνη, δώρά σοι δεκτά, ου προσήξα ποτέ, ου πράξεις ενθέους, ου θυσίαν καθαράν, ου βίον ανεπίληπτον.
Ως ο Κάϊν καί ημείς, ψυχή αθλία τώ πάντων Κτίστη, πράξεις ρυπαράς, καί θυσίαν ψεκτήν, καί άχρηστον βίον, προσηγάγομεν ομού, διό καί κατεκρίθημεν.
Τόν πηλόν ο κεραμεύς, ζωοπλαστήσας ενέθηκάς μοι, σάρκα καί οστά, καί πνοήν καί ζωήν. Αλλ' ώ Ποιητά μου, Λυτρωτά μου καί Κριτά μετανοούντα δέξαι με.
Εξαγγέλλω σοι Σωτήρ, τάς αμαρτίας άς ειργασάμην, καί τάς τής ψυχής, καί τού σώματός μου πληγάς, άς μοι ένδον, μιαιφόνοι λογισμοί, ληστρικώς εναπέθηκαν.
Ει καί ήμαρτον Σωτήρ, αλλ' οίδα ότι φιλάνθρωπος εί, πλήττεις συμπαθώς, καί σπλαγχνίζη θερμώς, δακρύ οντα βλέπεις, καί προστρέχεις ως Πατηρ, ανακαλών τόν Άσωτον.
Δόξα...
Υπερούσιε Τριάς, η εν Μονάδι προσκυνουμένη, άρον τόν κλοιόν απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνός μοι δός, δάκρυα κατανύξεως.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Θεοτόκε η ελπίς, καί προστασία τών σέ υμνούντων, άρον τόν κλοιόν απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως Δέσποινα αγνή, μετανοούντα δέξαι με.
Ωδή β'
Ο Ειρμός
Πρόσεχε, ουρανέ καί λαλήσω, καί ανυμνήσω Χριστόν, τόν εκ Παρθένου σαρκί, επιδημήσαντα. (Δίς)
Κατέρραψε, τούς δερματίνους χιτώνας, η αμαρτία καμοί, γυμνώσασά με τής πρίν, θεοϋφάντου στολής.
Περίκειμαι, τόν στολισμόν τής αισχύνης, καθάπερ φύλλα συκής, εις έλεγχον τών εμών, αυτεξουσίων παθών.
Εστόλισμαι, κατεστιγμένον χιτώνα, καί ημαγμένον αισχρώς, τή ρύσει τής εμπαθούς, καί φιληδόνου ζωής.
Υπέπεσα, τή τών παθών αλγηδόνι, καί τή ενύλω φθορά, καί ένθεν νύν ο εχθρός, καταπιέζει με.
Φιλόϋλον, καί φιλοκτήμονα βίον, τής ακτησίας Σωτήρ, προκρίνας νύν τόν βαρύν, κλοιόν περίκειμαι.
Εκόσμησα, τόν τής σαρκός ανδριάντα, τή τών αισχρών λογισμών, ποικίλη περιβολή, καί κατακρίνομαι.
Τής έξωθεν, επιμελώς ευκοσμίας, μόνης εφρόντισα, τής ένδον υπεριδών, Θεοτυπώτου σκηνής.
Κατέχρωσα, τής πρίν εικόνος τό κάλλος, Σώτερ τοίς πάθεσιν, αλλ' ως ποτέ τήν δραχμήν, αναζητήσας ευρέ.
Ημάρτηκα, ώσπερ η Πόρνη βοώ σοι, μόνος ημάρτηκά σοι, ως μύρον δέχου Σωτήρ καμού τά δάκρυα.
Ιλάσθητι, ως ο Τελώνης βοώ σοι, Σώτερ ιλάσθητί μοι, ουδείς γάρ τών εξ Αδάμ, ως εγώ ήμαρτέ σοι.
Δόξα...
Ένα σε, εν τρισί τοίς προσώποις, Θεόν απάντων υμνώ, τόν Πατέρα καί τόν Υιόν, καί Πνεύμα άγιον.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Άχραντε, Θεοτόκε Παρθένε, μόνη πανύμνητε, ικέτευε εκτενώς, εις τό σωθήναι ημάς.
Ωδή γ'
Ο Ειρμός
Στερέωσον Κύριε, επί τήν πέτραν τών έντολών σου, σαλευθείσαν τήν καρδίαν μου, ότι μόνος άγιος υπάρχεις καί Κύριος. (Δίς)
Πηγήν ζωής κέκτημαι, σέ τού θανάτου τόν καθαιρέτην, καί βοώ σοι εκ καρδίας μου, πρό τού τέλους. Ήμαρτον ιλάσθητι σώσόν με.
Ημάρτηκα Κύριε, ημάρτηκά σοι ιλάσθητί μοι, ου γάρ εστιν ός τις ήμαρτεν, εν ανθρώποις, όν ουχ υπερέβην τοίς πταίσμασι.
Τούς επί Νώε Σωτήρ, ησελγηκότας εμιμησάμην, τήν εκείνων κληρωσάμενος, καταδίκην, εν κατακλυσμώ καταδύσεως.
Τόν Χάμ εκείνον ψυχή, τόν πατραλοίαν μιμησαμένη, τήν αισχύνην ουκ εκάλυψας, τού πλησίον, οπισθοφανώς ανακάμψασα.
Τόν εμπρησμόν, ώσπερ Λώτ, φεύγε ψυχή μου τής αμαρτίας, φεύγε Σόδομα καί Γόμορρα.
φεύγε φλόγα, πάσης παραλόγου ορέξεως.
Ελέησον Κύριε, ελέησόν με αναβοώ σοι, ότε ήξεις μετ' Αγγέλων σου, αποδούναι, πάσι κατ' αξίαν τών πράξεων.
Δόξα...
Μονάς απλή άκτιστε, άναρχε φύσις ή εν Τριάδι, υμνουμένη υποστάσεων, ημάς σώσον, πίστει προσκυνούντας τό κράτος σου.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τόν εκ Πατρός άχρονον, Υιόν εν χρόνω Θεογεννήτορ, απειράνδρως απεκύησας, ξένον θαύμα! μείνασα Παρθένος θηλάζουσα.
Ωδή δ'
Ο Ειρμός
Ακήκοεν ο Προφήτης, τήν έλευσίν σου Κύριε, καί εφοβήθη, ότι μέλλεις εκ Παρθένου τίκτεσθαι, καί ανθρώποις δείκνυσθαι, καί έλεγεν. Ακήκοα τήν ακοήν σου, καί εφοβήθην, δόξα τή δυνάμει σου Κύριε. (Δίς)
Γρηγόρησον ώ ψυχή μου, αρίστευσον ως ο μέγας εν Πατριάρχαις, ίνα κτήση πράξιν μετά γνώσεως, ίνα χρηματίσης νούς ορών τόν Θεόν, καί φθάσης τόν άδυτον γνόφον εν θεωρία, καί γένη μεγαλέμπορος.
Τούς δώδεκα Πατριάρχας, ο μέγας εν Πατριάρχαις παιδοποιήσας, μυστικώς εστήριξέ σοι κλίμακα, πρακτικής ψυχη μου αναβάσεως, τούς παίδας, ως βάθρα, τάς βάσεις, ως αναβάσεις, πανσόφως υποθέμενος.
Ησαύ τόν μεμισημενον, ζηλούσα ψυχή, απέδου τώ πτερνιστή σου, τά τού πρώτου κάλλους πρωτοτόκια, καί τής πατρικής ευχής εξέπεσας, καί δίς επτερνίσθης αθλία, πράξει καί, γνώσει, διό νύν μετανόησον.
Εδώμ ο Ησαύ εκλήθη, δι' άκραν θηλυμανίας επιμιξίαν, ακρασία γάρ αεί πυρούμενος, καί ταίς ηδοναίς κατασπιλούμενος. Εδώμ ωνομάσθη, ό λέγεται θερμασία, ψυχής φιλαμαρτήμονος.
Ιώβ τόν επί κοπρίας, ακούσασα ώ ψυχή μου δικαιωθέντα, τήν αυτού ανδρείαν ουκ εζήλωσας, τό στερρόν ουκ έσχες τής προθέσεως, εν πάσιν οίς έγνως, οίς οίδας, οίς επειράσθης, αλλ' ώφθης ακαρτέρητος.
Ο πρότερον επί θρόνου, γυμνός νύν επί κοπρίας καθηλκωμένος, ο πολύς εν τέκνοις καί περίβλεπτος, άπαις αφαιρέοικος αιφνίδιον, παλάτιον γάρ τήν κοπρίαν, καί μαργαρίτας, τά έλκη ελογίζετο.
Δόξα...
Αμέριστον τή ουσία, ασύγχυτον τοίς προσώποις θεολογώ σε, τήν Τριαδικήν μίαν θεότητα, ως ομοβασίλειον καί σύνθρονον, βοώ μέγα, τό εν υψίστοις, τρισσώς σοι τό Άσμα, το υμνολογούμενον.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Καί τίκτεις καί παρθενεύεις, καί μένεις δι' αμφοτέρων φύσει Παρθένος. ο τεχθεις καινίζει νόμους φύσεως, η νηδύς δέ κύει μή λοχεύουσα. Θεός όπου θέλει, νικάται φύσεως τάξις, ποιεί γάρ όσα βούλεται.
Ωδή ε'
Ο Ειρμός
Εκ νυκτός ορθρίζοντα Φιλάνθρωπε, φώτισον δέομαι καί οδήγησον καμέ, εν τοίς προστάγμασί σου, καί δίδαξόν με Σωτήρ, ποιείν τό θέλημά σου. (Δίς)
Τού Μωσέως ήκουσας τήν θήβην ψυχή, ύδασι, κύμασι φερομένην ποταμού, ως εν θαλάμω πάλαι, φυγούσαν δράμα πικρόν, βουλής Φαραωνίτου.
Ει τάς μαίας ήκουσας κτει νούσας ποτέ, άνη βον τάλαινα, τήν αρρενωπόν ψυχή, τής σωφροσύνης πράξιν, νύν ως ο μέγας Μωσής, τιθηνού τήν σοφίαν.
Ως Μωσής ο μέγας τόν Αιγύπτιον νούν, πλήξασα τάλαινα, ουκ απέκτεινας ψυχή, καί πώς οικήσεις λέγε, τήν έρημον τών παθών, διά τής μετανοίας;
Τάς ερήμους ώκησεν ο μέγας Μωσής, δεύρο ίνα καί τής δέ μίμησαι, τήν αυτού διαγωγήν, εν βάτω, θεοφανείας ψυχή, εν θεωρία γένη.
Τήν Μωσέως ράβδον εικονίζου ψυχή, πλήττουσαν θάλασσαν, καί πηγνύουσαν βυθόν, τύπω Σταυρού τού θείου, δι' ού δυνήση καί σύ, μεγάλα εκτελέσαι.
Ααρών προσέφερε τό πύρ τώ Θεώ, άμωμον άδολον, αλλ' οφνεί, καί Φινεές, ως σύ ψυχή προσήγον, αλλότριον τώ Θεώ, ρερυπωμένον βίον.
Δόξα...
Σέ Τριάς δοξάζομεν τόν ένα Θεόν, Άγιος, Άγιος, Άγιος εί ο Πατήρ, ο Υιός καί τό Πνεύμα, απλή ουσία Μονάς, αεί προσκυνουμένη.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Εκ σού ημφιάσατο τό φύραμά μου, άφθορε άνανδρε, Μητροπάρθενε Θεός, ο κτίσας τούς αιώνας, καί ήνωσεν εαυτώ, τήν τών ανθρώπων φύσιν.
Ωδή ς'
Ο Ειρμός
Εβόησα, εν όλη καρδία μου, πρός τόν οικτίρμονα Θεόν, καί επήκουσέ μου, εξ Άδου κατωτάτου, καί ανήγαγεν, εκ φθοράς τήν ζωήν μου. (Δίς)
Τά κύματα, Σωτήρ τών πταισμάτων μου, ως εν θαλάσση Ερυθρά, επαναστραφέντα, εκάλυψέ με άφνω, ως τούς Αιγυπτίους, ποτέ καί τούς τριστάτας.
Αγνώμονα, ψυχή τήν προαίρεσιν, έσχες ως πρίν ο Ισραήλ, τού γάρ θείου μάννα, προέκρινας αλόγως, τήν φιλήδονον, τών παθών αδηφαγίαν.
Τά φρέατα, ψυχή προετίμησας, τών Χαναναίων εννοιών, τής φλεβός τήν πέτραν, εξ ής ο τής σοφίας, ως κρατήρ προχέει, κρουνούς θεολογίας.
Τά ύεια, κρέα καί τούς λέβητας, καί τήν Αιγύπτιον τροφήν, τής επουρανίου, προέκρινας ψυχή μου ως ο πρίν αγνώμων, λαός εν τή ερήμω.
Ως έπληξε, Μωσής ο θεράπων σου, ράβδω τήν πέτραν τυπικώς, τήν ζωοποιόν σου, Πλευράν προδιετύπου, εξ ής πάντες πόμα, ζωής Σωτήρ αντλούμεν.
Ερεύνησον, ψυχή κατασκόπευσον, ως Ιησούς ο τού Ναυή, τής κληροδοσίας, τήν γήν οποία εστί, καί κατοίκησον, εν αυτή δι' ευνομίας.
Δόξα...
Τριάς ειμι, απλή αδιαίρετος, διαιρετή προσωπικώς καί Μονάς υπάρχω, τή φύσει ηνωμένη, ο Πατήρ φησι, καί Υιός καί θείον Πνεύμα.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Η μήτρα σου, Θεόν ημίν έτεκε, μεμορφωμένον καθ' ημάς, αλλ' ως κτίστην πάντων, δυσώπει Θεοτόκε, ίνα ταίς πρεσβείαις, ταίς σαίς δικαιωθώμεν.
Κοντάκιον
Ήχος πλ. β'
Ψυχή μου ψυχή μου, ανάστα, τί καθεύδεις; τό τέλος εγγίζει, καί μέλλεις θορυβείσθαι,
ανάνηψον ούν, ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρών, καί τά πάντα πληρών.
Ωδή ζ'
Ο Ειρμός
Ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν ενώπιόν σου, ουδέ συνετηρήσαμεν, ουδέ εποιήσαμεν, καθώς ενετείλω ημίν, Αλλά μή παραδώ ης ημάς εις τέλος, ο τών Πατέρων Θεός. (Δίς)
Η Κιβωτός, ως εφέρετο, επιδίφριος ο Ζάν εκείνος, ότε ανατραπέντος τού μόσχου, μόνον ήψατο, Θεού επειράθη οργής, αλλ' αυτού τήν αυθάδειαν, φυγούσα ψυχή, σέβου τά θεία καλώς.
Ακήκοας, τού Αβεσσαλώμ, πώς τής φύσεως αντεξανέστη, έγνως τάς εναγείς αυτού πράξεις, αίς εξύβρισε, τήν κοίτην Δαυϊδ τού πατρός, αλλ' αυτή εμιμήσω, τάς αυτού εμπαθείς, καί φιληδόνους ορμάς.
Υπέταξας, τό αδούλωτον, σού αξίωμα τώ σώματί σου, άλλον γάρ, Αχιτόφελ ευρούσα τόν εχθρόν σύ ψυχή, συνήλθες ταίς τούτου βουλαίς. Αλλ' αυτάς διεσκέδασεν, αυτός ο Χριστός, ίνα σύ πάντων σωθής.
Ο Σολομών, ο θαυμάσιος, ο καί χάριτος σοφίας πλήρης, ούτος τό πονηρόν εναντίον, τού Θεού ποτέ, ποιήσας απέστη αυτού, ώ αυτή τόν επάρατόν σου βίον, ψυχή προσαφωμοίωσας.
Ταίς ηδοναίς, εξελκόμενος, τών παθών αυτού κατερρυπούτο, οίμοι! ο εραστής τής σοφίας, εραστής πορνών γυναικών, καί ξένος Θεού, όν αυτή εμιμήσω, κατά νούν ώ ψυχή, ηδυπαθείαις αισχραίς.
Τόν Ροβοάμ, παρεζήλωσας, αλογήσαντα βουλήν πατρώαν, άμα δέ καί τόν κάκιστον δούλον, Ιεροβοάμ, τόν πρίν αποστάτην ψυχή. Άλλά φεύγε τήν μίμησιν, καί κράζε Θεώ. Ήμαρτον οίκτειρόν με.
Δόξα...
Τριάς απλή, αδιαίρετε, ομοούσιε Μονάς αγία, φώτα καί φώς, καί άγια τρία, καί έν άγιον, υμνείται Θεός η Τριάς. Αλλ' ανύμνησον δόξασον, ζωήν καί ζωάς, ψυχή τόν πάντων Θεόν.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Υμνούμέν σε, ευλογούμέν σε, προσκυνούμέν σε Θεογεννήτορ, ότι τής αχωρίστου Τριάδος, απεκύησας τόν ένα Υιόν καί Θεόν, καί αυτή προηνέωξας ημίν, τοίς εν γή τά επουράνια.
Ωδή η'
Ο Ειρμός
Όν Στρατιαί, ουρανών δοξάζουσι, καί φρίττει τά Χερουβίμ, καί τά Σεραφίμ, πάσα πνοή καί κτίσις, υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας. (Δίς)
Σύ τόν Οζίαν, ψυχή ζηλώσασα, τήν τούτου λέπραν εν σοί, έσχες εν διπλώ, άτοπα γάρ λογίζη, παράνομα δέ πράττεις, άφες ά κατέχεις, καί πρόσδραμε τή μετανοία.
Τούς Νινευϊτας, ψυχή ακήκοας, μετανοούντας Θεώ, σάκκω καί σποδώ, τούτους ουκ εμιμήσω, αλλ' ώφθης σκαιοτέρα, πάντων τών πρό νόμου, καί μετά νόμον επταικότων.
Τόν εν τώ λάκκω, βορβόρου ήκουσας, Ιερεμίαν ψυχή, πόλιν τήν Σιών, θρήνοις καταβοώντα, καί δάκρυα ζητούντα, μίμησαι τόν τούτου, θρηνώδη βίον καί σωθήση.
Ο Ιωνάς, εις θαρσείς απέδραμε, προγνούς τήν επιστροφήν, τών Νινευϊτών, έγνω γάρ ως προφήτης, Θεού τήν ευσπλαγχνίαν, όθεν παρεζήλου, τήν προφητείαν μή ψευσθήναι.
Τόν Δανιήλ, εν τώ λάκκω ήκουσας, πώς έφραξεν ώ ψυχή, στόματα θηρών, έγνωκας πώς οι Παίδες, οι περί Αζαρίαν, έσβεσαν τή πίστει, καμίνου φλόγα καιομένην.
Τής παλαιάς, Διαθήκης άπαντας, παρήγαγόν σοι ψυχή, πρός υπογραμμόν, μίμησαι τών δικαίων, τάς φιλοθέους πράξεις, έκφυγε δέ πάλιν, τών πονηρών τάς αμαρτίας.
Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα
Άναρχε Πάτερ, Υιε συνάναρχε, Παράκλητε αγαθέ, Πνεύμά τό ευθές, Λόγου Θεού Γεννήτορ, Πατρός ανάρχου Λόγε, Πνεύμα ζών καί κτίζον. Τριάς Μονάς ελέησόν με.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Ως εκ βαφής, αλουργίδος Άχραντε, η νοητή πορφυρίς, τού Εμμανουήλ, ένδον εν τή γαστρί σου, η σάρξ συνεξυφάνθη, όθεν Θεοτόκον, εν αληθεία σε τιμώμεν.
Ωδή θ'
Ο Ειρμός
Ασπόρου συλλήψεως, ο τόκος ανερμήνευτος, Μητρός ανάνδρου, άφθορος η κύησις, Θεού γάρ η γέννησις, καινοποιεί τάς φύσεις, διό σε πάσαι αι γενεαί, ως Θεόνυμφον Μητέρα, ορθοδόξως μεγαλύνομεν. (Δίς)
Χριστός επειράζετο, Διάβολος επείραζε, δεικνύς τούς λίθους, ίνα άρτοι γένωνται, εις όρος ανήγαγεν, ιδείν τάς βασιλείας, τού Κόσμου πάσας εν ριπή, Φοβού ώ ψυχή τό δράμα, νήφε, εύχου, πάσαν ώραν Θεώ.
Τρυγών η φιλέρημος, φωνή βοώντος ήχησε, Χριστού ο λύχνος, κηρύττων μετάνοιαν, Ηρώδης ηνόμησε, σύν τή Ηρωδιάδι. Βλέπε ψυχή μου μή παγής, τών ανόμων ταίς παγίσιν, αλλ' ασπάζου τήν μετάνοιαν.
Τήν έρημον ώκησε, τής χάριτος ο Πρόδρομος, καί Ιουδαία, πάσα καί Σαμάρεια, ακούοντες έτρεχον, καί εξωμολογούντο, τάς αμαρτίας εαυτών, βαπτιζόμενοι προθύμως, ούς αυτή ουκ εμιμήσω ψυχή.
Ο γάμος μέν τίμιος, η κοίτη δέ αμίαντος, αμφότερα γάρ, Χριστός προευλόγησε, σαρκί εσθιόμενος, καί εν Κανά δέ γάμω, τό ύδωρ οίνον εκτελών, καί δεικνύων πρώτον θαύμα, ίνα σύ μετατεθής ώ ψυχή.
Παράλυτον έσφιγξε, Χριστός τήν κλίνην άραντα, καί νεανίσκον, θανέντα εξήγειρε, τής χήρας τό κύημα, καί τού Εκατοντάρχου, καί Σαμαρείτιδι φανείς, τήν εν πνεύματι λατρείαν, σοί ψυχή προεζωγράφησεν.
Αιμόρρουν ιάσατο, αφή κρασπέδου Κύριος, λεπρούς καθήρε, τυφλούς καί χωλεύοντας, φωτίσας ηνώρθωσε, κωφούς τε καί αλάλους, καί τήν συγκύπτουσαν χαμαί, εθεράπευσε τώ λόγω, ίνα σύ σωθής αθλία ψυχή.
Δόξα...
Πατέρα δοξάσωμεν, Υιόν υπερυψώσωμεν, τό θείον Πνεύμα, πιστώς προσκυνήσωμεν, Τριάδα αχώριστον, Μονάδα κατ' ουσίαν, ως φώς καί φώτα, καί ζωήν, καί ζωάς ζωοποιούσαν, καί φωτίζουσαν τά πέρατα.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τήν Πόλιν σου φύλαττε, Θεογεννήτορ πάναγνε, εν σοί γάρ αύτη, πιστώς βασιλεύουσα, εν σοί καί κρατύνεται καί διά σού νικώσα, τροπούται πάντα πειρασμόν, καί σκυλεύει πολεμίους, καί διέπει τό υπήκοον.
Άγιε τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ανδρέα σεβάσμιε, καί Πάτερ τρισμακάριστε, Ποιμήν τής Κρήτης, μή παύση δεόμενος, υπέρ τών σέ υμνούντων, ίνα ρυσθώμεν πάσης, οργής καί θλίψεως καί φθοράς, καί πταισμάτων λυτρωθώμεν, οι τιμώντές σου τήν μνήμην αεί.