Τριώδιον
ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετά τήν β' Στιχολογίαν
Καθίσματα Ήχος β'
Ο ευσχήμων Ιωσήφ
Ο τοίς πάθεσι τοίς σοίς, πάσιν απάθειαν διδούς, Φιλάνθρωπε τά πάθη, τής σαρκός μου νεκρώσας τώ σώ Σταυρώ, τό θείον καταξίωσον Πάθος ιδείν, διά νηστείας ευαρεστούντα τή δόξη σου, ίνα λάβω πλουσίως τό μέγα έλεος.
Δόξα... τό αυτό
Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον
Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα
Η Παρθένος καί Μήτηρ σου Χριστέ, επί ξύλου ορώσά σε, νεκρόν ηπλωμένον, κλαίουσα πικρώς, Υιέ μου έλεγε, τί τό φοβερόν τούτο, ο πάσι δωρούμενος ζωήν τήν αιώνιον μυστήριον, εκουσίως εν Σταυρώ πώς θνήσκεις, θάνατον επονείδιστον.
Μετά τήν γ' Στιχολογίαν
Καθίσματα Ήχος β'
Τόν ζωοποιόν Σταυρόν
Τόν φωτοποιόν καιρόν, όν νύν αφιέρωσας, καί εδωρήσω ημίν, τής εγκρατείας Κύριε, σύ αξίωσον ημάς, εν κατανύξει πάντας, ειλικρινώς περαιώσασθαι, ειρηνεύοντας τού Σταυρού τή Ισχύϊ, μόνε Φιλάνθρωπε.
Δόξα... τό αυτό
Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον
Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα
Τώ τιμίω Σταυρώ τού Υιού σου, φυλαττόμενοι Δέσποι να αγνή Θεοτόκε, πάσαν προσβολήν τού πολεμήτορος, άπαντες ραδίως εκτρεπόμεθα, διό σε κατά χρέος μακαρίζομεν, ως Μητέρα τού φωτός, καί μόνην ελπίδα τών ψυχών ημών.
Ωδή γ' Ήχος β'
Εξήνθησεν η έρημος
Σταυρώσωμεν τά μέλη δι' εγκρατείας, νήψωμεν εις προσευχάς ως γέγραπται, καί κατ' ίχνος πολιτευσώμεθα, τού παθόντος, καί πάθη εκθανατώσαντος.
Εμέσαντες τήν έμπικρον, αμαρτίαν σπεύσωμεν, τώ τήν χολήν θελήματι, γευσαμένω ευαρεστήσαι Χριστώ, τώ Σταυρώ καθελόντι τόν αρχέκακον.
Συνήθειαν λαβούσα, η αμαρτία έλκει με, εις παντελή απώλειαν, αλλά σύ με εκ ταύτης λύτρωσαι, τώ Σταυρώ σου οικτίρμον πολυέλεε.
Θεοτοκίον
Δεσπόζουσα απάντων, τών ποι ημάτων Δέσποινα, ως τόν Δεσπότην τέξασα, τής δουλείας με ελευθέρωσον, τού δολίου καί μόνου πολεμήτορος.
Ειρμός άλλος
Στερέωσον ημάς εν σοί Κύριε
Τό ξύλον τού Σταυρού την εγκράτειαν, τώ Κόσμω εξήνθησεν, ήν εκ πόθου, ασπασάμενοι τρυφήσωμεν, παγκαρπίαν τών θείων εντολών τού Χριστού.
Εγκράτειαν παθών καί νύν φέροντες, τήν σάρκα στα υρώσωμεν τώ Κυρίω, καί νεκρόν, αυτής τό φρονημα, αποδείξωμεν πάντες τή ενθέω ζωή.
Δόξα...
Τά τρία τής μιάς μορφής πρόσωπα, δοξάζω Πατέρα Υιόν καί Πνεύμα, εν τό κράτος τής θεότητος, βασιλείαν απάντων, καί λαμπρότητα.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Ο Τόκος σου Αγνή φρικτός πέφυκε, Θεός γάρ υπάρχει ενανθρωπήσας, ο ανάρχως εκ Πατρός γεννηθείς, καί εκ σού επ εσχάτων πλήν ανδρός κυηθείς.
Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι
Τήν Σταύρωσιν υμνώ καί τήν λόγχευσιν, τής θείας Πλευράς σου, εξ ής τό πόμα, τό αθάνατον αρύομαι, καθ εκάστην Χριστέ, καί αγιάζομαι.
Ο Ειρμός
Στερέωσον ημάς εν σοί Κύριε, ο ξύλω νεκρώσας τήν αμαρτίαν, καί τόν φόβον σου εμφύτευσον, εις τάς καρδίας ημών τών υμνούντων σε.
Ωδή η'
Κάμινος ποτέ, πυρός
Κάμινος παθών, φλογίζει τήν ψυχήν μου, αλλά τή δρόσω τού ελέους σου, ταύτην καταμάρανον, ο πηγάσας απαθείας κρουνούς, Πλευράς εξ ακηράτου σου, σταυρούμενος Ευεργέτα, διά πολλήν συγκατάβασιν.
Ύψωσας ημάς, πεσόντας εις κακίαν, τή εν Σταυρώ σου ανυψώσει Χριστέ, όθεν ολισθήσαντα, αμαρτίας εις τά βάραθρα, ανάγαγε καί στήριξον, πέτρα με σωτηρίας, όπως δοξάζω τό κράτος σου.
Λόγχη σου Χριστέ, παθών τήν σηπεδόνα, αποκαθάρας τής καρδίας μου, όλον με υγείωσον, όν ο όφις ετραυμάτισεν, οδούσιν ιοβόλοις τε, καί δίδου μοι ακλονήτως, θείας πρός τρίβους πορεύεσθαι.
Θεοτοκίον
Σέ τήν φαεινήν, λαμπάδα καί λυχνίαν, εν ή τό πύρ τής θεότητος, οικήσαν εφώτισε, τούς νυκτώδει συσχεθέντας φθορά, Αμίαντε γεραίρομεν, άπαντες, ευλογούντες, Ευλογημένη τόν Τόκον σου.
Ειρμός άλλος
Τόν εν τή βάτω Μωσεί
Τόν μεταξύ τών ληστών, σταυρωθέντα εν ξύλω, καί τή λόγχη νυγέντα, τήν ζωήρρυτον πλευράν, υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Ο κρίνων πάσαν τήν γήν, κριτηρίω παρέστης, ερραπίσθης επαίχθης, εν Σταυρώ ανηρτήθης, φθοράς με απαλλάττων, τής πάλαι αμαρτίας, εις πάντας τούς αιώνας.
Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα
Θεότης μία Τριάς, η αμέριστος φύσις, μεριστή δέ προσώποις, τό ανώλεθρον κράτος, Πάτερ Υιέ καί Πνεύμα, σέ ανυμνολογούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Θεοκυήτορ Αγνή, η ουράνιος πύλη, η σωτήριος θύρα, πάντων τών Χριστιανών, τήν δέησιν προσδέχου, τών σέ μακαριζόντων, εις πάντας τούς αιώνας.
Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι
Σταυρέ Χριστού ο Ληστήν, οδηγήσας πρός πίστιν, καί εμέ πρός τόν δρόμον, ευτόνως τών Νηστειών, αξίωσον προφθάσαι, εις τήν προσκύνησίν σου, καί ζωοποιηθήναι.
Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν...
Ο Ειρμός
Τόν εν τή βάτω Μωσεί, τής Παρθένου τό θαύμα, εν Σιναίω τώ όρει προτυπώσαντα ποτέ, υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Ωδή θ'
Ανάρχου Γεννήτορος
Ηλίου φαιδρότερον, Νηστεία αναλάμψασα, η πολύφωτος χάρις ευαγγελίζεται, πάσι τού Σταυρού τάς ακτίνας, καί τάς αυγάς, τού τιμίου Πάθους, καί τής Αναστάσεως, τήν ημέραν τήν σωτήριον.
Αγνείαν ποθήσωμεν; πορνείαν αποφύγωμεν, τήν οσφύν σωφροσύνη περιζωσώμεθα, όπως καθαροί εποφθώμεν, τώ καθαρώ, καί μόνω εκ πάντων, ζητούντι τήν κάθαρσιν, τώ Σωτήρι τών ψυχών ημών.
Χριστέ εκ τού φόβου σου, καθήλωσον τάς σάρκας μου. ο Σταυρώ προσηλώσας, τήν αμαρτίαν Αδάμ, λύσον τών κακών μου τήν δέησιν, τού πονηρού σύντριψον τά βέλη, τή λόγχη σου Δέσποτα, καί τής τούτου βλάβης ρύσαί με.
Θεοτοκίον
Κριτήν δικαιότατον, καί μόνον ευδιάλλακτον, η τεκούσα Παρθένε, Χριστόν τόν Κύριον, ρύσαί με τής κρίσεως Κόρη, καί τού πυρός, καί τής τιμωρίας, ήν μοι προεξένησεν, αμαρτίας η απόλαυσις.
Άλλος
Τήν αγνήν καί άχραντον
Ώ τής ευσπλαγχνίας σου! ότι Σταυρόν ηνέσχου, ήλους καί λόγχην Κύριε, δι' εμέ τόν κατάκριτον φθορά, διό ύμνώ σε Χριστέ.
Τόν Σταυρόν, τόν κάλαμον, τούς ήλους καί τήν λόγχην, τά ζωηρά σου Πάθη, πάς ο λαός προσκυνούντες, εν ωδαίς Χριστέ υμνούμέν σε.
Δόξα...
Μονάς τρισυποστατε, Τριάς ενικωτάτη, Κυριαρχία φύσις, ισοκλεής, Πάτερ Υιέ, καί θείον Πνεύμα, σώσον πάντας ημάς.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Χαιροις ιλαστήριον, τού Κόσμου Θεοτόκε, εν ώ προσφεύγοντες πάντες αμαρτωλοί, πρός Θεόν καταλλαγάς αεί ευρίσκομεν.
Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι
Τώ Σταυρώ σου Κύριε, καμέ ενδυναμώσας, τών Νηστειών μοι δώρησαι Αγαθέ, ευσθενώς αποπληρώσαι τήν περίοδον.
Ο Ειρμός
Τήν αγνήν καί άχραντον, Μητέρα καί Παρθένον, ωδαίς ασμάτων άπαντες οι πιστοί, ευσεβώς ως Θεοτόκον μεγαλύνομεν.
Απόστιχα τών Αίνων
Ήχος πλ. δ'
Νηστεία, τών λογισμών τά πάθη, δεύτε δουλώσωμεν, πνευματικαίς εαυτούς πτέρυξι περιστείλαντες, ίνα τήν τού εχθρού, κινουμένην ζάλην, κούφοι περάσαντες, άξιοι γενώμεθα, τής τού Σταυρού προσκυνήσεως, τού υπέρ τού Κόσμου σφαγέντος εκουσίως, Υιού τού Θεού, καί πνευματικώς εορτάσωμεν, τήν εκ νεκρών τού Σωτήρος Ανάστασιν, επ' όρους αρθέντες, Μαθηταίς συνδοξάσωμεν, τόν εξουσίαν λαβόντα πάσαν, Υιόν εκ Πατρός τόν φιλάνθρωπον. (Δίς)
Μαρτυρικόν
Μάρτυρες Χριστού οι αήττητοι, οι νικήσαντες τήν πλάνην, τή δυνάμει τού Σταυρού, απελάβετε τήν χάριν τής αιωνίου ζωής, τυράννων απειλάς ουκ επτοήθητε, βασάνοις αικιζόμενοι ευφραίνεσθε, καί νύν τά αίματα υμών γέγονεν ιάματα ταίς ψυχαίς ημών, πρεσβεύσατε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.
Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον
Ώ τού παραδόξου θαύματος!
Τί τό ορώμενον θέαμα, ο τοίς εμοίς οφθαλμοίς, καθοράται, ώ Δέσποτα; ο συνέχων άπασαν, Κτίσιν ξύλω ανήρτησαι, καί θανατούσαι, ο πάσιν νέμων ζωήν, η Θεοτόκος κλαίουσα έλεγεν, ότε εώρακεν, εν Σταυρώ η πάναγνος, τόν εξ αυτής, αρρήτως εκλάμψαντα, Θεόν καί άνθρωπον.
ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ
Τροπάριον τής Προφητείας
Ήχος δ'
Οίδας τό πλάσμα ημών, οίδας τήν ασθένειαν ημών Φιλάνθρωπε, ημάρτομεν, αλλ' ουκ απέστημέν σου ο Θεός, ουδέ διεπετάσαμεν χείρας ημών, πρός Θεόν αλλότριον. Φείσαι ημών τή σή αγαθότητι, Εύσπλαγχνε.
Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό
Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός θ'
Εξομολογήσομαί σοι, Κύριε, εν όλη καρδία μου.
Στίχ. Εθφρανθήσομαι, καί αγαλλιάσομαι εν σοί.
Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα
(Κεφ Β', 3-11)
Τάδε λέγει Κύριος. Εκ Σιών εξελεύσεται νόμος, καί λόγος Κυρίου εξ Ιερουσαλήμ. Καί κρινεί ανά μέσον τών εθνών, καί ελέγξει λαόν πολύν, καί συγκόψουσι τάς μαχαίρας αυτών εις άροτρα, καί τάς ζιβήνας αυτών εις δρέπανα, καί ου λήψεται έθνος επί έθνος μάχαιραν, καί ου μάθωσιν έτι πολεμείν. Καί νύν σύ, οίκος τού Ιακώβ, δεύτε, καί πορευθώμεν εν τώ φωτί Κυρίου, ανήκε γάρ τόν λαόν αυτού, τόν οίκον τού Ιακώβ, ότι ενεπλήσθη η χώρα αυτών, ως τό απαρχής, κλυδωνισμών, ως η τών αλλοφύλων, καί τέκνα πολλά αλλόφυλα εγεννήθη αυτοίς. Ενεπλήσθη γάρ η χώρα αυτών αργυρίου καί χρυσίου, καί ουκ ήν αριθμός τών θησαυρών αυτών, καί ενεπλήσθη η γή ίππων, καί ουκ ήν αριθμός τών αρμάτων αυτών, καί ενεπλήσθη η γή βδελυγμάτων τών έργων τών χειρών αυτών, καί προσεκύνησαν, οίς εποίησαν οι δάκτυλοι αυτών. Καί έκυψεν άνθρωπος, καί εταπεινώθη ανήρ, καί ου μή ανοίσω αυτούς. Καί νύν εισέλθετε εις τάς πέτρας, καί κρύπτεσθε εις τήν γήν, από προσώπου τού φόβου Κυρίου, καί από τής δόξης τής ισχύος αυτού, όταν αναστή θραύσαι τήν γήν. Οι γάρ οφθαλμοί Κυρίου, υψηλοί, ο δέ άνθρωπος ταπεινός, καί ταπεινωθήσεται τό ύψος τών ανθρώπων, καί υψωθήσεται Κύριος μόνος εν τή ημέρα εκείνη.
Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός ι'
Δίκαιος Κύριος, καί δικαιοσύνας ηγάπησεν.
Στίχ. Επί τώ Κυρίω πέποιθα, πώς ερείτε τή ψυχή μου;
ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Στιχηρόν
Ήχος πλ. δ'
Νηστεύοντες αδελφοί σωματικώς, νηστεύσωμεν καί πνευματικώς, λύσωμεν πάντα σύνδεσμον αδικίας, διαρρήξωμεν στραγγαλιάς, βιαίων συναλλαγμάτων, πάσαν συγγραφήν άδικον διασπάσωμεν, δώσωμεν πεινώσιν άρτον, καί πτωχούς αστέγους εισαγάγωμεν εις οίκους, ίνα λάβωμεν παρά Χριστού τού Θεού, τό μέγα έλεος. (Δίς)
Μαρτυρικόν
Εί τις αρετή, καί εί τις έπαινος, πρέπει τοίς Αγίοις, ξίφεσι γάρ έκλιναν τούς αυχένας, διά σέ τόν κλίναντα ουρανούς, καί καταβάντα, εξέχεαν τό αίμα αυτών, διά σέ τόν κενώσαντα σαυτόν, καί μορφήν δούλου λαβόντα, εταπεινώθησαν έως θανάτου, τήν πτωχείαν σου μιμούμενοι ών ταίς ευχαίς, κατά τό πλήθος τών οικτιρμών σου ο Θεός, ελέησον ημάς.
Είτα, προσόμοια τού Κυρίου Ιωσήφ
Ήχος β' Ως ωράθης Χριστέ
Φεγγοβόλους υμάς, ως αστραπάς εις πάντα Κόσμον, Ιησούς ο νοητός όντως ήλιος εξαποστείλας, απεμείωσε ταίς λαμπρότησι, τού υμών ενθέου κη ρύγματος, πλάνης τό σκότος, θεόπται Απόστολοι, καί εφώτισε τούς εν ζόφω, τής αγνωσίας κεκρατημένους πονηρώς, όνπερ εκδυσωπήσατε, καταπέμψαι καί ημίν τόν φωτισμόν, καί τό μέγα έλεος.
Αρετών Ηλιού, προσεπιβάς άρματι θείω, τή νηστεία λαμπρυνθείς ανεφέρετο, επί τό ύψος τό ουράνιον, Τούτον ζήλωσον, ταπεινή ψυχή μου καί νήστευσον, πάσης κακίας, καί φθόνου καί έριδος, καί τρυφής απορρεούσης, καί ενηδόνου, όπως οδύνην χαλεπήν εκφύγης, διαιωνίζουσαν, τής γεέννης εκβοώσα τώ Χριστώ. Κύριε δόξα σοι.
Έτερον τού Κυρίου Θεοδώρου
Ήχος πλ. α' Όσιε Πάτερ
Απόστολοι θείοι, τού Κόσμου θερμότατοι πρεσβευταί, καί τών ορθοδόξων προασπισταί, έχοντες παρρησίας τό κράτος, πρός Χριστόν τόν Θεόν ημών, υπέρ ημών αιτήσασθε, δεόμεθα πανσεβάσμιοι, ίνα τών Νηστειών, τόν αγαθόν καιρόν, ευμαρώς ποιησώμεθα, καί τής ομοουσίου Τριάδος, τήν χάριν δεξώμεθα. Μεγαλοκήρυκες ένδοξοι, εύχεσθε υπέρ τών ψυχών ημών.
Καί τού Μηναίου, Προσόμοια δ'
Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον
Προκείμενον Ήχος πλ. α' Ψαλμός ια'
Σύ, Κύριε, φυλάξαις ημάς, καί διατηρήσαις ημάς.
Στίχ. Σώσόν με, Κύριε, ότι εκλέλοιπεν όσιος.
Γενέσεως τό Ανάγνωσμα
(Κεφ. Α', 24 - Β', 3)
Είπεν ο Θεός. Εξαγαγέτω ή γή ψυχήν ζώσαν κατά γένος, τετράποδα, καί ερπετά, καί θηρία τής γής, κατά γένος, καί εγένετο ούτω. Καί εποίησεν ο Θεός τά θηρία τής γής, κατά γένος αυτών, καί τά κτήνη, κατά γένος αυτών, καί πάντα τά ερπετά τής γής, κατά γένος αυτών. Καί είδεν ο Θεός ότι καλά. Καί είπεν ο Θεός. Ποιήσωμεν άνθρωπον, κατ' εικόνα ημετέραν, καί καθ' ομοίωσιν, καί αρχέτωσαν τών ιχθύων τής θαλάσσης, καί τών πετεινών τού ουρανού, καί τών κτηνών, καί πάσης τής γής, καί πάντων τών ερπετών, τών ερπόντων επί τής γής. Καί εποίησεν ο Θεός τόν ανθρωπον, κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν καί θήλυ εποίησεν αυτούς. Καί ευλόγησεν αυτούς ο Θεός, λέγων. Αυξάνεσθε, καί πληθύνεσθε, καί πληρώσατε τήν γήν, καί κατακυριεύσατε αυτής, καί άρχετε τών ιχθύων τής θαλάσσης, καί τών πετεινών τού ουρανού καί πάντων τών κτηνών, καί πάσης τής γής, καί πάντων τών ερπετών, τών ερπόντων επί τής γής. Καί είπεν ο Θεός, ιδού δέδωκα υμίν πάντα χόρτον σπόριμον σπείρον σπέρμα, ό εστιν επάνω πάσης τής γής, καί πάν ξύλον, ο έχει εν εαυτώ καρπόν σπέρματος σπορίμου, υμίν έσται εις βρώσιν, καί πάσι τοίς θηρίοις τής γής, καί πάσι τοίς πετεινοίς τού ουρανού, καί παντί ερπετώ έρποντι επί τής γής, ο έχει εν εαυτώ πνοήν ζωής, καί πάντα χόρτον χλωρόν εις βρώσιν. Καί εγένετο ούτω. Καί είδεν ο Θεός τά πάντα, όσα εποίησε. καί ιδού, καλά λίαν. Καί εγένετο εσπέρα, καί εγένετο πρωϊ, ημέρα έκτη. Καί συνετελέσθησαν ο ουρανός καί η γή, καί πάς ο κόσμος αυτών. Καί συνετέλεσεν ο Θεός εν τή ημέρα τή έκτη τά έργα αυτού, ά εποίησε, καί κατέπαυσεν ο Θεός εν τή ημέρα τή εβδόμη από πάντων τών έργων αυτού, ών εποίησε. Καί ευλόγησεν ο Θεός τήν ημέραν τήν εβδόμην, καί ηγίασεν αυτήν, ότι εν αυτή κατέπαυσεν από πάντων τών έργων αυτού, ών ήρξατο ο Θεός ποιήσαι.
Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός ιβ'
Επίβλεψον, εισάκουσόν μου, Κύριε ο Θεός μου.
Στίχ. Έως πότε, Κύριε, επιλήση μου εις τέλος;
Παροιμιών τό Ανάγνωσμα
(Κεφ. Β', 1-22)
Υιέ, εάν δεξάμενος ρήσιν εμής εντολής, κρύψης παρά σεαυτώ, επακούσεται σοφίας τό σύνεσιν, ούς σου, καί παραβαλείς καρδίαν σου εις παραβαλείς δέ αυτήν εις νουθέτησιν τώ υιώ σου. Εάν γάρ τήν σοφίαν επικαλέση, καί τή συνέσει δώς φωνήν σου, καί εάν ζητήσης αυτήν ως αργύριον, καί ως θησαυρόν εξερευνήσης αυτήν, τότε συνήσεις φόβον Κυρίου, καί επίγνωσιν Θεού ευρήσεις, ότι Κύριος δίδωσι σοφίαν, καί από προσώπου αυτού γνώσις καί σύνεσις. Καί θησαυρίζει τοίς κατορθούσι σωτηρίαν, υπερασπιεί δέ τήν πορείαν αυτών, τού φυλάξασθαι οδούς δικαιωμάτων. καί οδόν ευλαβουμένων αυτόν διαφυλάξει. Τότε συνήσεις δικαιοσύνην καί κρίμα, καί κατορθώσεις πάντας άξονας αγαθούς. Εάν γάρ έλθη η σοφία εις σήν διάνοιαν, η δέ αίσθησις τή σή ψυχή καλή είναι δόξη, βουλή καλή φυλάξει σε, έννοια δέ Οσία τηρήσει σε, ίνα ρύσηταί σε από οδού κακής, καί από ανδρός λαλούντος μηδέν πιστόν. Ώ οι εγκαταλείποντες οδούς ευθείας, τού πορευθήναι εν οδοίς σκότους! Ώ οι ευφραινόμενοι επί κακοίς, καί χαίροντες επί διαστροφή κακή! ών αι τρίβοι σκολιαί, καί καμπύλαι αι τροχιαί αυτών, τού μακράν σε ποιήσαι από οδού ευθείας, καί αλλότριον τής δικαίας γνώμης. Υιέ, μή σε καταλάβη βουλή κακή, η απολείπουσα διδασκαλίαν νεότητος, καί διαθήκην θείαν επιλελησμένη, έθετο γάρ παρά τώ θανάτω τόν οίκον αυτής, καί παρά τώ Άδη μετά τών γηγενών τούς άξονας, ανααυτής. Πάντες οι πορευόμενοι εν αυτή ουκ στρέψουσιν, ουδέ μή καταλάβωσι τρίβους ευθείας, ου γάρ καταλαμβάνονται υπό ενιαυτών ζωής. Ει γάρ επορεύοντο τρίβους αγαθάς, εύροσαν άν τρίβους τάς τών δικαίων, λείας. Χρηστοί έσονται οικήτορες γής, άκακοι δέ υπολειφθήσονται εν αυτή, ότι ευθείς κατασκηνώσουσι γήν, καί όσιοι υπολειφθήσονται εν αυτή. Οδοί ασεβών εκ γής ολούνται, οι δέ παράνομοι εξολοθρευθήσονται απ' αυτής.
ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΝ
Ελέησον με ο Θεός, ελέησόν με
Ωδή α' Ήχος πλ. β'
Ο Ειρμός
Βοηθός καί σκεπαστής, εγένετό μοι εις σωτηρίαν, ούτός μου Θεός, καί δοξάσω αυτόν, Θεός τού Πατρός μου, καί υψώσω αυτόν, ενδόξως γάρ δεδόξασται. (Δίς)
Εκ νεότητος Σωτήρ, τάς εντολάς σου επαρωσάμην, όλον εμπαθώς, αμελών, ραθυμών, παρήλθον τόν βίον, διό κράζω σοι Σωτήρ, κάν εν τώ τέλει. Σώσόν με.
Ερριμμένον με Σωτήρ, πρό τών θυρών σου κάν εν τώ γήρει, μή με απορρίψης εις Άδου κενόν, αλλά πρό τού τέλους, ως φιλάνθρωπός μοι δός, παραπτωμάτων άφεσιν.
Τήν ουσίαν μου Σωτήρ, καταναλώσας εν ασωτία, έρημός ειμι, αρετών ευ σεβών, λιμώττων δέ κράζω. Ο Πατήρ τών οικτιρμών, προφθάσας σύ με οίκτειρον.
Ο λησταίς περιπεσών, εγώ υπάρχων τοίς λογισμοίς μου, όλως υπ' αυτών τετραυμάτισμαι νύν, επλήσθην μωλώπων, αλλ' αυτός μοι επιστάς, Χριστέ Σωτήρ ιάτρευσον.
Ιερεύς με προϊδών, αντιπαρήλθε, καί ο Λευϊτης, βλέπων εν δεινοίς, υπερείδε γυμνόν, αλλ' ο εκ Μαρίας, ανατείλας Ιησούς, σύ επιστάς με οίκτειρον.
Οσία τού Θεού πρέσβευε υπέρ ημών
Σύ μοι δίδου φωταυγή, εκ θείας άνωθεν προμηθείας, χάριν εκφυγείν, τών παθών σκοτασμόν, καί άσαι προθύμως, τού σού βίου τά τερπνά, Μαρία διηγήματα.
Δόξα...
Υπερούσιε Τριάς, η εν Μονάδι προσκυνουμένη, άρον τόν κλοιόν, απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνός μοι δός, δάκρυα κατανύξεως.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Θεοτόκε η ελπίς, καί προστασία τών σέ υμνούντων, άρον τόν κλοιόν, απ' εμού τόν βαρύν, ως Δέσποινα αγνή, μετανοτόν τής αμαρτίας, και ούντα δέξαι με.
Ωδή β'
Ο Ειρμός
Πρόσεχε, Ουρανέ καί λαλήσω, καί ανυμνήσω Χριστόν τόν εκ Παρθένου σαρκί, επιδημήσαντα.
Ωλίσθησα, ως ο Δαυϊδ ακολάστως, καί βεβορβόρωμαι, αλλ' αποπλύναις καμέ, Σωτήρ τοίς δάκρυσί μου.
Ου δάκρυα, ουδέ μετάνοιαν έχω, ουδέ κατάνυξιν, αυτός μοι ταύτα Σωτήρ, ως Θεός δώρησαι.
Απώλεσα, τό πρωτόκτιστον κάλλος, καί τήν ευπρέπειάν μου, καί άρτι κείμαι γυμνός, καί καταισχύνομαι.
Τήν θύραν σου, μή αποκλείσης μοι τότε, Κύριε, Κύριε, αλλ' άνοιξόν μοι αυτήν μετανοούντί σοι.
Ενώτισαι, τούς στεναγμούς τής ψυχής μου, καί τών εμών οφθαλμών, προσδέχου τούς σταλαγμούς. Κύριε σώσόν με.
Φιλάνθρωπε, ο θέλων πάντας σωθήναι, σύ ανακαλέσαί με, καί δέξαι ως αγαθός, μετανοούντά με.
Θεοτοκίον
Άχραντε, Θεοτόκε Παρθένε μόνη πανύμνητε, ικέτευε εκτενώς, εις τό σωθήναι ημάς.
Ειρμός άλλος
Ίδετε ίδετε, ότι εγώ ειμι Θεός, ο μάννα επομβρήσας, καί τό ύδωρ εκ πέτρας, πηγάσας πάλαι εν ερήμω τώ λαώ μου, τή μόνη δεξιά, καί τή ισχύϊ τή εμή.
Ίδετε ίδετε, ότι εγώ ειμι Θεός, ενωτίζου ψυχή μου, τού Κυρίου βοώντος, καί αποσπάσθητι τής πρώην αμαρτίας, καί φοβού ως δικαστήν, καί ως κριτήν καί Θεόν.
Τίνι ωμοιώθης, πολυαμάρτητε ψυχή; οίμοι τώ πρώτω Κάϊν, καί τώ Λάμεχ εκείνω, λιθοκτονήσασα τό σώμα κακουργίαις, καί κτείνασα τόν νούν, ταίς παραλόγοις ορμαίς.
Πάντας τούς πρό νόμου, παραδραμούσα ώ ψυχή, τώ Σήθ ουχ ωμοιώθης, ου τόν Ενώς εμιμήσω, ου τόν Ενώχ τή μεταθέσει, ου τόν Νώε, αλλ' ώφθης πενιχρά, τής τών δικαίων ζωής.
Μόνη εξήνοιξας, τούς καταρράκτας τής οργής, τού Θεού σου ψυχή μου, καί κατέκλυσας πάσαν, ως γήν τήν σάρκα, καί τάς πράξεις, καί τόν βίον, καί έμεινας εκτός, τής σωστικής Κιβωτού.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Όλη προθυμία, πόθω προσέδραμες Χριστώ, τήν πρίν τής αμαρτίας, οδόν αποστραφείσα, καί εν αβάτοις ταίς ερήμοις τρεφομένη, καί τούτου καθαρώς, τελούσα θείας εντολάς.
Δόξα...
Άναρχε άκτιστε, Τριάς αμέριστε Μονάς, μετανοούντά με δέξαι, ημαρτηκότα σώσον.
σόν ειμι πλάσμα, μή παρίδης, αλλά φείσαι, καί ρύσαι, τού πυρός τής καταδίκης με.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Άχραντε Δέσποινα, Θεογεννήτορ η ελπίς, τών εις σέ προστρεχόντων, καί λιμήν τών εν ζάλη, τόν ελεήμονα, καί Κτίστην καί Υιόν σου, ιλέωσαι καμοί, ταίς ικεσίαις ταίς σαίς.
Ωδή γ'
Ο Ειρμός
Στερέωσον Κύριε, επί τήν πέτραν τών εντολών σου, σαλευθείσαν τήν καρδίαν μου, ότι μόνος, Άγιος υπάρχεις καί Κύριος. (Δίς)
Τήν ευλογίαν τού Σήμ, ουκ εκληρώσω ψυχή αθλία, ου πλατείαν τήν κατάσχεσιν, ως Ιάφεθ, έσχες εν τή γή τής αφέσεως.
Εκ γής Χαρράν έξελθε, τής αμαρτίας ψυχή μου, δεύρο εις γήν ρέουσαν αείζωον, αφθαρσίαν, ήν ο Αβραάμ εκληρώσατο.
Τόν Αβραάμ ήκουσας, πάλαι ψυχή μου καταλιπόντα, γήν πατρώαν, καί γενόμενον, μετανάστην, τούτου τήν προαίρεσιν μίμησαι.
Εν τή δρυϊ τή Μαμβρή, φιλοξενήσας ο Πατριάρχης, τούς Αγγέλους εκληρώσατο, μετά γήρας, τής επαγγελίας τό θήραμα.
Τόν Ισαάκ τάλαινα, γνούσα ψυχή μου καινήν θυσίαν, μυστικώς ολοκαρπούμενον, τώ Κυρίω, μίμησαι αυτού τήν προαίρεσιν.
Τόν Ισραήλ ήκουσας, νήφε ψυχή μου εκδιωχθέντα, ως παιδίσκης αποκύημα, βλέπε μήπως, όμοιόν τι πάθης λαγνεύουσα.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Συνέχομαι κλύδωνι, καί τρικυμία Μήτερ πταισμάτων, αλλ' αυτή με νύν διάσωσον, καί πρός όρμον, θείας μετανοίας εισάγαγε.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ικέσιον δέησιν, καί νύν Οσία προσαγαγούσα, πρός τήν εύσπλαγχνον πρεσβείαις σου, Θεοτόκον, άνοιξον τάς θείας εισόδους μου.
Δόξα...
Μονάς απλή άκτιστε, άναρχε φύσις η εν Τριάδι, υμνουμένη υποστάσεων, ημάς σώσον, πίστει προσκυνούντας τό κράτος σου.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τόν εκ Πατρός άχρονον, Υιόν εν χρόνω Θεογεννήτορ, απειράνδρως απεκύησας, ξένον θαύμα! μείνασα παρθένος θηλάζουσα.
Ωδή δ'
Ο Ειρμός
Ακήκοεν ο Προφήτης, τήν έλευσίν σου Κύριε, καί εφοβήθη, ότι μέλλεις εκ Παρθένου τίκτεσθαι, καί ανθρώποις δείκνυσθαι καί έλεγεν. Ακήκοα τήν ακοήν σου καί εφοβήθην, δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.
Τό σώμα κατερρυπώθην, τό πνεύμα κατεσπιλώθην, όλως ηλκώθην, αλλ' ως ιατρός Χριστέ αμφότερα, διά μετανοίας μοι θεράπευσον, απόλουσον, κάθαρον, πλύνον, δείξον Σωτήρ μου, χιόνος καθαρώτερον.
Τό Σώμά σου καί τό Αίμα, σταυρούμενος υπέρ παντων, έθηκας Λόγε, τό μεν Σώμα, ίνα αναπλάσης με, τό δε Αίμα, ίνα αποπλύνης με, τό πνεύμα παρέδωκας, ίνα εμέ προσάξης, Χριστέ τώ σώ Γεννήτορι.
Ειργάσω τήν σωτηρίαν, εν μέσω τής γής οικτίρμον, ίνα σωθώμεν, εκουσίως ξύλω ανεσταύρωσαι, η Εδέμ κλεισθείσα ανεώγνυτο, τά άνω, τά κάτω, η κτίσις, τά έθνη πάντα, σωθέντα προσκυνούσί σε.
Γενέσθω μοι κολυμβήθρα, τό Αίμα τό εκ πλευράς σου, άμα καί πόμα, τό πηγάσαν ύδωρ τής αφέσεως, ίνα εκατέρωθεν καθαίρωμαι, χριόμενος, πίνων, ως χρίσμα καί πόμα Λόγε, τά ζωηρά σου λόγια.
Κρατήρα η Εκκλησία, εκτήσατο τήν Πλευράν σου, τήν ζωηφόρον, εξ ής ο διπλούς ημίν ανέβλυσε, κρουνός τής αφέσεως καί γνώσεως, εις τύπον τής πάλαι, τής νέας, τών δύω άμα, Διαθηκών Σωτήρ ημών.
Γυμνός ειμι τού Νυμφώνος, γυμνός ειμι καί τού γάμου, άμα καί δείπνου, η λαμπάς εσβέσθη ως ανέλαιος, η παστάς εκλείσθη μοι καθεύδοντι, τό δείπνον εβρώθη, εγώ δέ χείρας καί πόδας, δεθείς έξω εκβέβλημαι.
Δόξα...
Αμέριστον τή ουσία, ασύγχυτον τοίς προσώποις θεολογώ σε, τήν Τριαδικήν μίαν θεότητα, ως ομοβασίλειον καί σύνθρονον, βοώ σοι τό Ασμα, τό μέγα, τό εν υψίστοις τρισσώς υμνολογούμενον.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Καί τίκτεις καί παρθενεύεις, καί μένεις δι' αμφοτέρων, φύσει Παρθένος, ο τεχθείς καινίζει νόμους φύσεως, η νηδύς δέ κύει μή λοχεύουσα, Θεός όπου θέλει, νικάται φύσεως τάξις, ποιεί γάρ όσα βούλεται.
Ωδή ε'
Ο Ειρμός
Εκ νυκτός ορθρίζοντα Φιλάνθρωπε, φώτισον δέομαι, καί οδήγησον καμέ, εν τοίς προστάγμασί σου, καί δίδαξόν με Σωτήρ, ποιείν τό θέλημά σου. (Δίς)
Ως βαρύς τήν γνώμην Φαραώ τώ πικρώ, γέγονα Κύριε, Ιαννής καί Ιαμβρής τήν ψυχήν καί τό σώμα, καί υποβρύχιος νούς, αλλά βοήθησόν μοι.
Τώ πηλώ συμπέφυρμαι ο τάλας τόν νούν, πλύνόν με Δέσποτα, τώ λουτήρι τών εμών, δακρύων δέομαί σου, τήν τής σαρκός μου στολήν, λευκάνας ως χιόνα.
Εάν ερευνήσω μου τά έργα Σωτήρ, άπαντα άνθρωπον, υπερβάντα εμαυτόν, ορώ ταίς αμαρτίαις, ότι εν γνώσει φρενών, ήμαρτον, ουκ αγνοία.
Φείσαι φείσαι Κύριε, τού πλάσματός σου. Ήμαρτον άνες μοι, ο τή φύσει καθαρός, αυτός υπάρχων μόνος, καί άλλος πλήν σου ουδείς, υπάρχει έξω ρύπου.
Δι' εμέ Θεός ών εμορφώθης εμέ, έδειξας θαύματα, ιασάμενος λεπρούς, καί παραλύτους σφίγξας, Αιμόρρου στήσας Σωτήρ, αφή κρασπέδου ρύσιν.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ρείθρον Ιορδάνειον περάσασα, εύρες ανάπαυσιν, τήν ανώδυνον σαρκός, ηδονήν εκφυγούσα, ής καί ημάς εξελού, σαίς προσευχαίς Οσία.
Δόξα...
Σέ Τριάς δοξάζομεν τόν ένα Θεόν, Άγιος, Άγιος, Άγιος εί ο Πατήρ, ο Υιός καί τό Πνεύμα, απλή ουσία Μονάς, αεί προσκυνουμένη.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Εκ σού ημφιάσατο τό φύραμά μου, άφθορε άνανδρε, Μητροπάρθενε Θεός, ο κτίσας τούς αιώνας, καί ήνωσεν εαυτώ, τήν τών ανθρώπων φύσιν.
Ωδή ς'
Ο Ειρμός
Εβόησα, εν όλη καρδία μου, πρός τόν οικτίρμονα Θεόν, καί επήκουσέ μου, εξ Άδου κατωτάτου, καί ανήγαγεν εκ φθοράς τήν ζωήν μου. (Δίς)
Ανάστηθι, καί καταπολέμησον, ως Ιησούς τόν Αμαλήκ, τής σαρκός τά πάθη, καί τούς Γαβαωνίτας, τούς απατηλούς λογισμούς, αεί νικώσα.
Διάβηθι, τού χρόνου τήν ρέουσαν, φύσιν ως πρίν η Κιβωτός, καί τής γής εκείνης, γενού εν κατασχέσει, τής επαγγελίας ψυχή, Θεός κελεύει.
Ως έσωσας, τόν Πέτρον βοήσαντα, σώσον προφθάσας με Σωτήρ, τού θηρός με ρύσαι, εκτείνας σου τήν χείρα, καί ανάγαγε τού βυθού τής αμαρτίας.
Λιμένα σε, γινώσκω γαλήνιον, Δέσποτα Δέσποτα Χριστέ, αλλ' εκ τών αδύτων, βυθών τής αμαρτίας, καί τής απογνώσεώς με, προφθάσας ρύσαι.
Δόξα...
Τριάς ειμι, απλή αδιαίρετος, διαιρετή προσωπικώς, καί Μονάς υπάρχω, τή φύσει ηνωμένη, ο Πατήρ φησι, καί Υιός, καί θείον Πνεύμα.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Η μήτρα σου, Θεόν ημίν έτεκε, μεμορφωμένον καθ' ημάς, αλλ' ως Κτίστην πάντων, δυσώπει Θεοτόκε, ταίς πρεσβείαις, ταίς σαίς ίνα δικαιωθώμεν.
Κοντάκιον
Ήχος πλ. β'
Ψυχή μου ψυχή μου, ανάστα, τί καθεύδεις; τό τέλος εγγίζει, καί μέλλεις θορυβείσθαι, ανάνηψον ούν, ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρών, καί τά πάντα πληρών.
Ωδή ζ'
Ο Ειρμός
Ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν ενώπιόν σου, ουδέ συνετηρήσαμεν, ουδέ εποιήσαμεν, καθώς ενετείλω ημίν. Αλλά μή παραδώης ημάς εις τέλος, ο τών Πατέρων Θεός. (Δίς)
Τού Μανασσή, επεσώρευσας, τά εγκλήματα τή προαιρέσει, στήσασα ως βδελύγματα πάθη, καί πληθύνουσα ψυχή, προσωχθίσματα. Αλλ' αυτού τήν μετάνοιαν, ζηλούσα θερμώς, κτήσαι κατάνυξιν.
Τόν Αχαάβ παρεζήλωσας, τοίς μιάσμασι ψυχή μου, οίμοι! γέγονας σαρκικών μολυσμάτων, καταγώγιον καί σκεύος αισχρόν τών παθών. Αλλ' εκ βάθους σου στέναξον, καί λέγε Θεώ, τάς αμαρτίας σου.
Εκλείσθη σοι, ουρανός ψυχή, καί λιμός Θεού κατέλαβέ σε, ότε τοίς Ηλιού τού θεσβίστου, ως ο Αχαάβ, ηπείθησας λόγοις ποτέ., Αλλά τή Σαραφθία ομοιώθητι, θρέψον Προφήτου ψυχήν.
Ενέπρησεν, Ηλιού ποτέ, δίς πεντήκοντα τής Ιεζάβελ, ότε τούς τής αισχύνης πρεσβύτας, κατηνάλωσεν, εις έλεγχον τού Αχαάβ. Αλλά φεύγε τήν μίμησιν τών δύω, ψυχή, καί κραταιώθητι.
Δόξα...
Τριάς απλή, αδιαίρετε, Ομοούσιε Μονάς αγία φώς, καί άγια τρία, καί εν άγιον, φώτα και υμνείται Θεός η Τριάς. αλλ' ανύμνησον, δόξασον, ζωήν καί ζωάς, ψυχή τόν πάντων Θεόν.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Υμνούμέν σε, ευλογούμέν σε, προσκυνούμέν σε Θεογεννήτορ, ότι τής αχωρίστου Τριάδος, απεκύησας τόν ένα Υιόν καί Θεόν, καί αυτή προηνέωξας ημίν, τοίς εν γή τά επουράνια.
Ωδή η'
Ο Ειρμός
Όν Στρατιαί, ουρανών δοξάζουσι, καί φρίττει τά Χερουβίμ, καί τά Σεραφίμ, πάσα πνοή καί κτίσις, υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Δικαιοκρίτα, Σωτήρ ελέησον, καί ρύσαί με τού πυρός, καί τής απειλής, ής μέλλω εν τή κρίσει, δικαίως υποστήναι, άνες μοι πρό τέλους, δι' αρετής καί μετανοίας.
Ως ο Ληστής εκβοώ σοι Μνήσθητι, ως Πέτρος κλαίω πικρώς. Άνες μοι Σωτήρ, κράζω ως ο Τελώνης, δακρύω ως η Πόρνη, δέξαι μου τόν θρήνον, καθώς ποτέ τής Χαναναίας.
Τήν σηπεδόνα, Σωτήρ θεράπευσον, τής ταπεινής μου ψυχής, μόνε ιατρέ, μάλαγμά μοι επίθες, καί έλαιον καί οίνον, έργα μετανοίας, κατάνυξιν μετά δακρύων.
Τήν Χαναναίαν, καγώ μιμούμενος, Ελέησόν με βοώ, τώ Υιώ Δαυϊδ, άπτομαι τού κρασπέδου, ως η Αιμορροούσα, κλαίω ως η Μάρθα, καί Μαρία επί Λαζάρου.
Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα
Άναρχε Πάτερ, Υιέ συνάναρχε, Παράκλητε αγαθέ, Πνεύμα τό ευθές, Λόγου Θεού Γεννήτορ, Πατρός ανάρχου Λόγε, Πνεύμα ζών καί κτίζον, Τριάς Μονάς ελέησόν με.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Ως εκ βαφής, αλουργίδος Άχραντε, η νοητή πορφυρίς, τού Εμμανουήλ, ένδον εν τή γαστρί σου, η σάρξ συνεξυφάνθη, όθεν Θεοτόκον εν αληθεία σέ τιμώμεν.
Ωδή θ'
Ο Ειρμός
Ασπόρου συλλήψεως, ο τόκος ανερμήνευτος, Μητρός ανάνδρου, άφθορος η κύησις, Θεού γάρ η γέννησις, καινοποιεί τάς φύσεις, διό σε πάσαι αι γενεαί, ως Θεόνυμφον Μητέρα, ορθοδόξως μεγαλύνομεν.
Τάς νόσους ιώμενος, πτωχοίς ευηγγελίζετο, Χριστός ο Λόγος, κυλλούς εθεράπευσε, τελώναις συνήσθιεν, αμαρτωλοίς ωμίλει, τής Ιαείρου θυγατρός, τήν ψυχήν προμεταστάσαν, επανήγαγεν αφή τής χειρός.
Τελώνης εσώζετο, καί Πόρνη εσωφρόνιζε, καί Φαρισαίος, αυχών κατεκρίνετο, ο μέν γάρ, Ιλάσθητι, η δέ, Ελέησόν με, ο δέ εκόμπαζε, βοών, ο Θεός ευχαριστώ σοι, καί εξής τά τής ανοίας ρητά.
Ζακχαίος Τελώνης ήν, αλλ' όμως διεσώζετο, καί Φαρισαίος, ο Σίμων εσφάλλετο, καί Πόρνη ελάμβανε, τάς αφεσίμους λύσεις, παρά τού έχοντος ισχύν, αφιέναι αμαρτίας, ήν ψυχή σπεύσον μιμήσασθαι.
Τήν Πόρνην ώ τάλαινα, ψυχή μου ουκ εζήλωσας, ήτις λαβούσα, μύρου τό αλάβαστρον, σύν δάκρυσιν ήλειψε, τούς πόδας τού Κυρίου, εξέμαξε δέ ταίς θριξί, τών αρχαίων εγκλημάτων, τό χειρόγραφον ρηγνύντος αυτή.
Τάς πόλεις αίς έδωκε, Χριστός τό Ευαγγέλιον, ψυχή μου έγνως, όπως κατηράθησαν, φοβού τό υπόδειγμα, μή γένη ως εκείναι, ταίς εν Σοδόμοις γάρ αυτάς, ο Δεσπότης παρεικάσας, έως Άδου κατεδίκασε.
Μή χείρων ώ ψυχή μου, φανής δι' απογνώσεως, τής Χαναναίας, τήν πίστιν ακούσασα, δι' ής τό θυγάτριον, λόγω Θεού ιάθη. Υιέ Δαυϊδ σώσον καμέ, αναβόησον εκ βάθους, τής καρδίας ως εκείνη Χριστώ.
Άγιε τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ανδρέα σεβάσμιε, καί Πάτερ τρισμακάριστε, Ποιμήν τής Κρήτης, μή παύση δεόμενος, υπέρ τών σέ υμνούντων, ίνα ρυσθώμεν πάσης, οργής καί θλίψεως καί φθοράς, καί πταισμάτων λυτρωθώμεν, οι τιμώντές σου τήν μνήμην αεί.
Δόξα...
Πατέρα δοξάσωμεν, Υιόν υπερυψώσωμεν τό θείον Πνεύμα, πιστώς προσκυνήσωμεν, Τριάδα αχώριστον, Μονάδα κατ' ουσίαν, ως φώς καί φώτα καί ζωήν, καί ζωάς ζωοποιούσαν, καί φωτίζουσαν τά πέρατα.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τήν Πόλιν σου φύλαττε, Θεογεννήτορ πάναγνε, εν σοί γάρ αύτη, πιστώς βασιλεύουσα, εν σοί καί κρατύνεται, καί διά σού νικώσα, τροπούται πάντα πειρασμόν, καί σκυλεύει πολεμίους, καί διέπει το υπήκοον.