Τριώδιον
ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Εις τήν β' Στιχολογίαν
Καθίσματα Ήχος β'
Ο σοφίσας υπερ ρήτορας
Φωστήρας εν τοίς πέρασι τούς Μαθητάς αναδείξας, τώ κηρύγματι Λόγε Θεού, τάς καρδίας ημών φώτισον, φωτί αρετών καί νηστεία κάθαρον, διδούς μετάνοιαν επιστροφής τοίς δούλοις σου, εις τό δοξάζειν σε Σωτήρ, ο μόνος υπάρχων υπεράγαθος.
Δόξα... τό αυτό
Καί νύν... Θεοτοκίον
Θεοτόκε μή παρίδης με, δεόμενον αντιλήψεως τής υπό σού, επί σοί γάρ πέποιθεν η ψυχή μου. Ελέησόν με.
Εις τήν γ' Στιχολογίαν
Καθίσματα Ήχος πλ. α'
Αγιωτέρα τών Χερουβίμ
Τήν φαιδροτέραν τών αρετών, τήν συμπολίτιν τών ουρανών, εγκράτειαν, δυσωπούμεν, σέ τών Αποστόλων τήν δωδεκάδα, πρέσβευε ειρηνικώς διανύσαι, καί κομίσασθαι τούς καρπούς τής σωτηρίας, υμείς γάρ όντως τών γηγενών υπάρχετε, κραταίωμα, καί καταφυγή τών ψυχών ημών.
Δόξα... τό αυτό
Καί νύν... Θεοτοκίον
Αγιωτέρα τών Χερουβίμ, υψηλοτέρα τών ουρανών, πανύμνητε Θεοτόκε, σέ εν αληθεία ομολογούντες, έχομεν αμαρτωλοί σωτηρίαν, καί ευρίσκομεν εν πειρασμοίς προστασίαν, διό μή παύση υπέρ ημών πρεσβεύουσα, κραταίωμα, καί καταφυγή τών ψυχών ημών.
Ωδή δ' Ήχος β'
Ελήλυθας
Εγκρατείας, τάς αυγάς δεχομένη αστράφθητι, ψυχή καί απόφυγε, τής αμαρτίας τήν ζόφωσιν, όπως ανατείλη σοι, η τής αφέσεως αίγλη θείω Πνεύματι.
Αγκίστρω με, ηδονής δελεάσας ο δόλιος, αιχμάλωτον ήρπασεν, αλλ' οι τόν κόσμον Απόστολοι, λόγω σαγηνεύσαντες, εκ τής αυτού με κακίας εκλυτρώσατε.
Εδείχθητε, τού Ηλίου τής δόξης αυγάσματα Απόστολοι ένδοξοι, πλάνης αυχμόν απελαύνοντες, καμέ ούν φωτίσατε τόν υπό πάσης κακίας σκοτιζόμενον.
Θεοτοκίον
Κεκράξομαι, εν νυκτί καί ημέρα θλιβόμενος, πρός σέ καί σωθήσομαι, καί ηδονών υπερβήσομαι, τείχος καί βοήθεια, τή σή Παρθένε δυνάμει τειχιζόμενος.
Ειρμός άλλος Ήχος πλ. α'
Τά έργα, τής οικονομίας
Τού Ηλίου, τής δικαιοσύνης υπάρχοντες, Απόστολοι, λαμπηδόνες παμφαείς, φωτίζετε τόν περίγειον κόσμον, τόν ζόφον τής απάτης διώκοντες.
Λύρα όντες, τού Σωτήρος πνευματοκίνητος, Απόστολοι, γνωρισθέντες επί γής, τό εύηχον μελουργείτε υμών έπος, καί Κόσμον πρός Θεόν επιστρέφετε.
Δόξα...
Τήν Τριάδα, εν μοναδική ουσιότητι, δοξάζοντες ένα Κύριον Θεόν, υμνήσωμεν τόν αγέννητον Πατέρα, Υιόν τόν γεννητόν, καί τό Πνεύμα τό ζών.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Παρθένος, εν γαστρί συνέλαβε Κύριε, καί έτεκε, σέ τόν Εμμανουήλ, εξήλθες γάρ εις σωτηρίαν λαού σου, τού σώσαι τούς χριστούς σου Φιλάνθρωπε.
Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι
Αποστόλων, δωδεκάς η θεία καί πάνσεπτος, ικέτευε, τόν Χριστόν υπέρ ημών, δεόμεθα διελθείν ημάς ευτόνως, τό τεσσαρακονθήμερον στάδιον.
Ο Ειρμός
Τά έργα, τής οικονομίας σου Κύριε, εξέστησαν, τόν Προφήτην Αββακούμ, εξήλθες γάρ εις σωτηρίαν λαού σου, τού σώσαι τούς χριστούς σου ελήλυθας.
Ωδή η'
Τώ δόγματι, τώ τυραννικώ
Νηστεύσωμεν, πάσαν ηδονήν, πιαίνοντες τάς αισθήσεις νηστεία, καί κατανύξεως πόμα θερμώς, πιώμεθα ψάλλοντες. Ευλογείτε τά έργα, Κυρίου τόν Κύριον.
Τής στάσεως, τής εκ δεξιών, γενέσθαι με κοινωνόν δυσωπείτε, όταν καθίσητε κρίναι βροτούς, σύν Χριστώ Απόστολοι, τόν πολλαίς αμαρτίαις, καί κρίσει υπεύθυνον.
Εν άρματι, θείων αρετών, νηστεία καθαρθέντες επιβώμεν, καί πρός αιθέριον ύψος τόν νούν, πτερώσωμεν ψάλλοντες. Ευλογείτε τά έργα, Κυρίου τόν Κύριον.
Θεοτοκίον
Διέμεινας, άφλεκτος τό πύρ, τεκούσα τής θεότητος Παρθένε, αλλά κατάφλεξον πάθη ψυχών, τών πίστει βοώντων σοι, τήν φωνήν τού Αγγέλου, χαράς μόνη πρόξενε.
Ειρμός άλλος
Οι όσιοί σου
Τού Πνεύματος τάς σάλπιγγας, τού Χριστού τούς Μαθητάς, ανυμνούντες βοώμεν. Ευλογείτε τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.
Ως πρεσβευτάς τού Κόσμου, καί πλάνης φυγαδευτάς, τούς Μαθητάς υμνούμεν Χριστού. Ευλογείτε βοώντες, τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.
Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα
Τριάδα παναγίαν, τήν εν Πατρί καί Υιώ, καί Πνεύματι, υμνούντες ψάλλομεν. Ευλογείτε τά έργα, Κυρίου τόν Κύριον.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τόν άρρητόν σου Τόκον, πάντες υμνούμεν βροτοί, ευσεβώς εκβοώντες Αγνή. Ευλογείτε τά έργα, Κυρίου τόν Κύριον.
Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι
Απόστολοι πρεσβεύσατε, εν ειρήνη ημάς, τάς ιλαστηρίους ημέρας τελείν. Ευλογείτε βοώντας, τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.
Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον.
Ο Ειρμός
Οι όσιοί σου Παίδες, εν τή καμίνω Χριστέ, ανυμνούντες έλεγον. Ευλογείτε τά έργα, Κυρίου τόν Κύριον.
Ωδή θ'
Η τόν αχώρητον Θεόν
Απερριμμένος ηδονών, αχανες εις πέλαγος, τήν τής σής ευσπλαγχνίας άβυσσον, προσκαλούμαι. Κυβερνήτά με σώσον.
Τής ευσπλαγχνίας η πηγή, δός μοι νύν κατάνυξιν, στεναγμόν, όπως αποκλαύσωμαι, τών κακών μου, τάς απείρους θαλάσσας.
Τών Μαθητών σου Ιησού, ταίς σεπταίς δεήσεσι, τήν σεπτήν δίδου μοι Ανάστασιν, προσκυνήσαι, καί τά θείά σου Πάθη.
Θεοτοκίον
Ηουρανώσασα ημών, τό γεώδες φύραμα, τή εν σοί, τού Θεού Πανάμωμε, ενοικήσει, ρύσαι πάντας κινδύνων.
Ειρμός άλλος
Μεγαλύνομεν Χριστέ
Εκ τών πηγών προφητικώς, τών τού Σωτήρος εξαντλήσαντες, οι Απόστολοι, ύδωρ αθανασίας, τοίς διψώσι δόγματα ζωής, ποτίζουσι πάντοτε.
Τού Βασιλέως ουρανών, φανέντες άρχοντες Απόστολοι, υπετάξατε, πάσαν τήν οικουμένην, τούτον μόνον σέβειν, προσκυνείν, καί δοξολογείν ως Θεόν.
Δόξα...
Τριάς αμέριστε Μονάς, η παντουργός καί παντοδύναμος, ο Πατήρ ο Υιός, καί τό άγιον Πνεύμα, σύ Θεός μου Κύριος καί φώς, καί σέ ανυμνών προσκυνώ.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Σέ Μητροπάρθενε αγνή, μακαριούμεν γενεαί γενεών, ότι γέγονας, ιλαστήριον Κόσμου, τόν Σωτήρα καί Δημιουργόν, αρρήτως κυήσασα.
Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι
Τών Αποστόλων ο χορός, τούς ανυμνούντάς σε περίσω ζε, καί αξίωσον, εν κατανύξει καρδίας, τάς ημέρας πάσας διελθείν, τών φωτοποιών Νηστειών.
Ο Ειρμός
Μεγαλύνομεν Χριστέ, τήν σήν πανάμωμον Μητέρα αγνήν, ότι έτεκέ σε, υπερφυώς κατά σάρκα, πάσης πλάνης καί καταφθοράς, ημάς λυτρωσάμενον.
Απόστιχα τών Αίνων
Ήχος γ'
Κύριε, εμοί τώ αμαρτωλώ έθου μετάνοιαν, εμέ τόν ανάξιον, σώσαι βουλόμενος, αμετρήτω ελέει σου, σοί προσπίπτω δεόμενος. Εν νηστείαις, τήν ψυχήν μου σύγκαμψον, ότι πρός σέ κατέφυγον, τόν μόνον Πολυέλεον. (Δίς)
Μαρτυρικόν
Ως φωστήρες εν Κόσμω λάμπετε, καί μετά θάνατον άγιοι Μάρτυρες, τόν αγώνα τόν καλόν αγωνισάμενοι, έχοντες παρρησίαν, Χριστόν ικετεύσατε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.
Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον
Θεοτόκε η προστασία πάντων τών δεομένων, εις σέ θαρρούμεν, εις σέ καυχώμεθα, εν σοί πάσα ελπίς ημών εστι. Πρέσβευε τώ εκ σού Τεχθέντι, υπέρ αχρείων δούλων σου.
ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ
Τροπάριον τής Προφητείας
Ήχος α'
Ορατών καί αοράτων εχθρών, ρύσαι ημάς Κύριε, μή ποτε είπωσι τά έθνη. Πού εστιν ο Θεός αυτών, γνώτωσαν Δέσποτα, ότι παροράς αμαρτίας, λαού σου μετανοούντος.
Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό
Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ιγ'
Εν τώ επιστρέψαι Κύριον τήν αιχμαλωσίαν τού λαού αυτού.
Στίχ. Είπεν άφρων εν καρδία αυτού, ουκ έστι Θεός.
Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα
(Κεφ. Β', 11-21)
Υψωθήσεται Κύριος μόνος εν τή ημέρα εκείνη, ημέρα γάρ Κυρίου Σαβαώθ επί πάντα υβριστήν καί υπερήφανον, καί επί πάντα υψηλόν καί μετέωρον, καί ταπεινωθήσονται. Καί επί πάσαν κέδρον τού Λιβάνου, τήν υψηλήν καί μετέωρον, καί επί πάν δένδρον βαλάνου Βασάν, καί επί πάν όρος υψηλόν, καί επί πάντα πύργον υψηλόν, καί επί πάν τείχος υψηλόν, καί επί πάν, πλοίον θαλάσσης, καί επί πάσαν θέαν κάλλους πλοίων. Καί ταπεινωθήσεται πάς άνθρωπος, καί πεσείται τό ύψος τών ανθρώπων, καί υψωθήσεται Κύριος μόνος εν τή ημέρα εκείνη. Καί τά χειροποίητα πάντα κατακρύψουσιν, εισενέγκαντες εις τά σπήλαια, καί εις τάς σχισμάς τών πετρών, καί εις τάς τρώγλας τής γής, από προσώπου τού φόβου Κυρίου, καί από τής δόξης τής ισχύος αυτού, όταν αναστή θραύσαι τήν γήν. Τή γάρ ημέρα εκείνη εκβαλεί άνθρωπος τά βδελύγματα αυτού, τά αργυρά καί τά χρυσά, ά εποίησαν εαυτοίς, εις τό προσκυνείν τοίς ματαίοις, καί ταίς νυκτερίσι, τού ελθείν είς τάς τρώγλας τής στερεάς πέτρας, καί εις τάς σχισμάς τών πετρών, από προσώπου τού φόβου Κυρίου, καί από τής δόξης τής ισχύος αυτού, όταν αναστή θραύσαι τήν γήν.
Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ιδ'
Κύριε, τίς παροικήσει εν τώ σκηνώματί σου;
Στίχ. Πορευόμενος άμωμος, καί εργαζόμενος δικαιοσύνην.
ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Στιχηρά
Ήχος β' Τόν φωτισμόν ημών
Τόν σκοτισθέντα με, ταίς απάταις τού πολεμήτορος, Χριστέ μου φώτισον, ο σκοτίσας Σταυρώ κρεμάμενος, Ήλιον ποτέ, καί λάμψας τοίς πιστοίς φώς αληθινόν, αφέσεως σαφώς, όπως πορευόμενος εν τώ φωτί τών προσταγμάτων σου, φθάσω καθαρώς, τής Αναστάσεως τής σής, τήν αυγήν τήν σωτήριον.
Καθάπερ άμπελος, επί ξύλου Σωτήρ κρεμάμενος, οίνον επότισας αφθαρσίας, Χριστέ τά πέρατα, όθεν εκβοώ. Τή μέθη με δεινώς τών αμαρτιών, σκοτούμενον αεί, γλεύκος κατανύξεως, αληθινής ποτίσας, νηστεύειν με εξ ηδονών, νύν ενδυνάμωσον Σωτήρ, ως αγαθός καί φιλάνθρωπος.
Έτερον προσόμοιον Τού κυρίου Θεοδώρου
Ώ τού μεγίστου μυστηρίου!
Ώ τού Σταυρού σου τή δυνάμει! ούτος εξήνθησε τή Εκκλησία τήν εγκράτειαν, τήν εν Εδέμ ποτέ Αδάμ ακρασίαν, πρόρριζον εκτίλασαν, θάνατον μέν εκείνη, επεισήγαγε τοίς βροτοίς, αλλ' ούτος αφθάρτως εκβλύζει, τήν αθανασίαν τώ Κόσμω, ως εκ πηγής άλλης τής τού Παραδείσου, τή κατακενώσει, τού σού ζωηρρύτου Αίματος, ομού τε καί ύδατος, όθεν τά πάντα εζωοποιήθη. Δι' ού ημίν νηστείας τήν τρυφήν, γλύκανον ο Θεός Ισραήλ, ο έχων τό μέγα έλεος.
Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον
Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ιε'
Ευλογήσω τόν Κύριον, τόν συνετίσαντά με.
Στίχ. Φυλαξόν με Κύριε, ότι επί σοί ήλπισα.
Γενέσεως τό Ανάγνωσμα
(Κεφ. Β', 4-19)
Αύτη η βίβλος γενέσεως ουρανού τε καί γής, ότε εγένετο ημέρα, ή εποίησεν ο Θεός τόν ουρανόν καί τήν γήν, καί πάν χλωρόν αγρού, πρό τού γενέσθαι επί τής γής, καί πάντα χόρτον αγρού, πρό τού ανατείλαι, ου γάρ έβρεξεν ο Θεός επί τήν γήν, καί άνθρωπος ουκ ήν εργάζεσθαι αυτήν. Πηγή δέ ανέβαινεν εκ τής γής, καί επότιζε πάν τό πρόσωπον τής γής. Καί έπλασεν ο Θεός τόν άνθρωπον, χούν λαβών από τής γής, καί ενεφύσησεν εις τό πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, καί εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν. Καί εφύτευσεν ο Θεός Παράδεισον εν Εδέμ, κατά ανατολάς, καί έθετο εκεί τόν άνθρωπον όν έπλασε. Καί εξανέτειλεν ο Θεός έτι εκ τής γής πάν ξύλον ωραίον εις όρασιν, καί καλόν εις βρώσιν, καί τό ξύλον τής ζωής, εν μέσω τού Παραδείσου, καί τό ειδέναι γνωστόν καλού καί πονηρού, ξύλον του Ποταμός δέ εξεπορεύετο εξ Εδέμ, ποτίζειν τόν Παράδεισον, εκείθεν αφορίζεται εις τέσσαρας αρχάς, όνομα τώ ενί, Φισών, ούτος ο κυκλών πάσαν τήν γήν Ευϊλάτ, εκεί ούν εστι τό χρυσίον. Τό δέ χρυσίον τής γής εκείνης, καλόν, καί εκεί εστιν ο άνθραξ, καί ο λίθος ο πράσινος. Καί όνομα τώ ποταμώ τώ δευτέρω, Γεών, ούτος ο κυκλών πάσαν τήν γήν Αιθιοπίας. Καί ο ποταμός ο τρίτος, Τίγρις, ούτος ο πορευόμενος κατέναντι Ασσυρίων, ο δέ ποταμός ο τέταρτος, Ευφράτης. Καί έλαβε Κύριος ο Θεός τόν άνθρωπον, όν έπλασε, καί έθετο αυτόν εν τώ Παραδείσω τής τρυφής, εργάζεσθαι αυτόν καί φυλάσσειν. Καί ενετείλατο Κύριος ο Θεός τώ Αδάμ, λέγων. Από παντός ξύλου, τού εν τώ Παραδείσω, βρώσει φαγή, από δέ τού ξύλου τού γινώσκειν καλόν καί πονηρόν, ου φάγεσθε απ' αυτού, ή δ' άν ημέρα φάγητε απ' αυτού, θανάτω αποθανείσθε. Καί είπε Κύριος ο Θεός, ου καλόν είναι τόν άνθρωπον μόνον, ποιήσωμεν αυτώ βοηθόν κατ' αυτόν. Καί έπλασεν ο Θεός έτι εκ τής γής πάντα τά πετεινά τού ουρανού, καί τά θηρία τού αγρού, καί ήγαγεν αυτά πρός τόν Αδάμ, ιδείν τί καλέσει αυτά. Καί πάν, ό εάν εκάλεσεν αυτό Αδάμ ψυχήν ζώσαν, τούτο όνομα αυτών.
Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ις'
Φύλαξόν με Κύριε, ως κόρην οφθαλμού.
Στίχ. Εισάκουσον, Κύριε, δικαιοσύνης μου.
Παροιμιών τό Ανάγνωσμα
(Κεφ. Γ', 1-19)
Υιέ, εμών νόμων μή επιλανθάνου, τά δέ ρήματά μου τηρείτω σή καρδία, μήκος γάρ βίου, καί έτη ζωής, καί ειρήνην προσθήσουσί σοι. Ελεημοσύναι καί πίστεις μή εκλειπέτωσάν, σοι, άφαψαι δέ αυτάς επί σώ τραχήλω, γράψον αυτάς επι' πλακός καρδίας σου, καί ευρήσεις χάριν. Προνοού καλά ενώπιον Θεού, καί ανθρώπων. Ίσθι πεποιθώς επί Κύριον εν όλη καρδία, επί δέ σή σοφία μή επαίρου. Εν πάσαις ταίς οδοίς σου γνώριζε αυτήν, ίνα ορθοτομή τάς οδούς σου, ο δέ πούς σου μή προσκόψη. Μή ίσθι φρόνιμος παρά σεαυτώ, φοβού δέ τόν Κύριον, καί έκκλινον, από παντός κακού, τότε ίασις έσται τώ σώματί σου, καί επιμέλεια τοίς οστέοις σου. Τίμα τόν Κύριον από σών δικαίων πόνων, καί απάρχου αυτώ από σών καρπών δικαιοσύνης, ίνα πιμπλώνται τά ταμείά σου πλησμονής σίτου, οίνω δέ οι ληνοί σου εκβλύζωσιν. Υιέ, μή ολιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδέ εκλύου υπ' αυτού ελεγχόμενος. Όν γάρ αγαπά Κύριος, παιδεύει, μαστιγοί δέ πάντα υιόν, όν παραδέχεται. Μακάριος άνθρωπος, ός εύρε σοφίαν, καί θνητός ός είδε φρόνησιν. Κρείσσον γάρ αυτήν εμπορεύεσθαι, ή χρυσίου καί αργυρίου θησαυρούς. Τιμιωτέρα δέ εστι λίθων πολυτελών, ουκ αντιτασσεται αυτή ουδέν πονηρόν, εύγνωστός εστι πάσι τοίς αγαπώσιν αυτήν, πάν δέ τίμιον ουκ άξιον αυτής εστι. Μήκος γάρ βίου, καί έτη ζωής εν τή δεξιά αυτής, εν δέ τή αριστερά αυτής πλούτος καί δόξα, εκ τού στόματος αυτής εκπορεύεται δικαιοσύνη, νόμον δέ καί έλαιον επί γλώσσης φορεί. Αι οδοί αυτής, οδοί καλαί, καί πάσαι αι τρίβοι αυτής εν ειρήνη. Ξύλον ζωής εστι πάσι τοίς αντεχομένοις αυτής, καί τοίς επερειδομένοις επ αυτήν, ως επί Κύριον ασφαλής.
Απόστιχα
Ήχος δ'
Οι ποθούντες τού θείου Πάσχα μετασχείν, ουκ απ' Αιγύπτου, αλλ' εκ Σιών αρχομένου, τήν τής αμαρτίας ζύμην, εξάρωμεν τή μετανοία, περιζώσωμεν τάς οσφύας ημών, τή νεκρώσει τών ηδονών, καλλωπίσωμεν τούς πόδας, υποδήμασι κωλυτικοίς, εκ πάσης οδού πονηράς, και στηριχθώμεν, τή βακτηρία τής πίστεως, μή ζηλώσωμεν τούς εχθρούς, τού δεσποτικού Σταυρού, θεοποιούντες τήν γαστέρα, αλλ' ακολουθήσωμεν, τώ διά νηστείας ημίν, τήν κατά τού διαβόλου νίκην υποδείξαντι, Σωτήρι τών ψυχών ημών. (Δίς)
Μαρτυρικόν
Ο ενδοξαζόμενος, εν ταίς μνείαις τών Μαρτύρων σου, Χριστέ ο Θεός, υπ' αυτών δυσωπούμενος, κατάπεμψον ημίν, τό μέγα έλεος.
Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον
Ως γενναίον εν Μάρτυσιν
Εν Σταυρώ ως εώρακε, καθηλούμενον Κύριε, η Αμνάς καί Μήτηρ σου, εξεπλήττετο.
Καί τί τό όραμα έλεγεν, Υιέ ποθεινότατε; ταύτά σοι ο απειθής, δήμος ανταποδίδωσιν, ο παράνομος, ο πολλών σου θαυμάτων απολαύσας! Αλλά δόξα τή αρρήτω, συγκαταβάσει σου Δέσποτα.
ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΝ
Ελέησόν με ο Θεός, ελέησόν με
Ωδή α' Ήχος πλ. β'
Ο Ειρμός
Βοηθός καί σκεπαστής, εγένετό μοι εις σωτηρίαν, ούτός μου Θεός, καί δοξάσω αυτόν, Θεός τού Πατρός μου, καί υψώσω αυτόν, ενδόξως γάρ δεδόξασται. (Δίς)
Ο Αμνός ο τού Θεού, ο αίρων πάντων τάς αμαρτίας, άρον τόν κλοιόν απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνός μοι δός, δάκρυα κατανύξεως.
Σοί προσπίπτω Ιησού. Ημάρτηκά σοι ιλάσθητί μοι, άρον τόν κλοιόν απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνος Θεός, μετανοούντα δέξαι με.
Μή εισέλθης μετ' εμού, εν κρίσει φέρων μου τά πρακτέα, λόγους εκζητών, καί ευθύνων ορμάς, άλλ εν οικτιρμοίς σου, παρορών μου τά δεινά, σώσόν με Παντοδύναμε.
Μετανοίας ο καιρός, προσέρχομαί σοι τώ Πλαστουργώ μου, Άρον τόν κλοιόν απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνός μοι δός, δάκρυα κατανύξεως.
Τήν ουσίαν τής ψυχής, καταναλώσας τή αμαρτία, έρημός ειμι αρετών ευσεβών, λιμώττων δέ κράζω. ο ελέους χορηγός, προφθάσας σύ με οίκτειρον.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Αποκύψασα Χριστού, τοίς θείοις νόμοις, τούτω προσήλθες, τάς τών ηδονών ακαθέκτους ορμάς, λιπούσα καί πάσαν, αρετήν πανευλαβώς, ως μίαν εκατώρθωσας.
Δόξα...
Υπερούσιε Τριάς, η εν Μονάδι προσκυνουμένη, άρον τόν κλοιόν, απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνός μοι δός, δάκρυα κατανύξεως.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Θεοτόκε η ελπίς, καί προστασία τών σέ υμνούντων, άρον τόν κλοιόν, απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως Δέσποινα αγνή, μετανοούντα δέξαι με.
Ωδή β'
Ο Ειρμός
Ίδετε ίδετε, ότι εγώ ειμι Θεός, ο μάννα επομβρήσας, καί τό ύδωρ εκ πέτρας, πηγάσας πάλαι εν ερήμω τώ λαώ μου, τή μόνη δεξιά, καί τή Ισχύϊ τή εμή. (Δίς)
Άνδρα απέκτεινα, φησίν, εις μώλωπα εμοί, καί νεανίσκον εις τραύμα, Λάμεχ θρηνών εβόα, σύ δέ ου τρέμεις ώ ψυχή μου, ρυπωθείσα, τήν σάρκα καί τόν νούν, κατασπιλώσασα.
Πύργον εσοφίσω, οικοδομήσαι, ώ ψυχή, καί οχύρωμα πήξαι, ταίς σαίς επιθυμίαις, ειμή συνέχεεν ο κτίστης τάς βουλάς σου, καί κατέαξεν εις γήν, τά μηχανήματά σου.
Ώ πώς εζήλωσα, Λάμεχ τόν πρώην φονευτήν, τήν ψυχήν ώσπερ άνδρα, τόν νούν ως νεανίσκον, ως αδελφόν δέ μου τό σώμα αποκτείνας, ως Κάϊν ο φονεύς, ταίς φιληδόνοις ορμαίς!
Έβρεξε Κύριος, παρά Κυρίου πύρ ποτέ, ανομίαν οργώσαν, πυρπολήσας Σοδόμων, σύ δέ τό πύρ εξέκαυσας τό τής γεέννης, εν ώ μέλλεις ψυχή, συγκατακαίεσθαι πικρώς.
Τέτρωμαι, πέπληγμαι, ιδού τά βέλη τού εχθρού, τά καταστίξαντά μου, τήν ψυχήν καί τό σώμα, ιδού τά τραύματα, τά έλκη, αι πηρώσεις, βοώσι τάς πληγάς, τών αυθαιρέτων μου παθών.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ήπλωσας χείράς σου, πρός τόν οικτίρμονα Θεόν, Μαρία εν αβύσσω, κακών βυθιζομένη, καί ως τώ Πέτρω φιλανθρώπως χείρα βοηθείας, εξέτεινε τήν σήν, επιστροφήν πάντως ζητών.
Δόξα...
Άναρχε άκτιστε, Τριάς αμέριστε Μονάς, μετανοούντά με δέξαι, ημαρτηκότα σώσον, σόν ειμι πλάσμα, μή παρίδης, αλλά φείσαι καί ρύσαι, τού πυρός τής καταδίκης με.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Άχραντε Δέσποινα, Θεογεννήτορ η ελπίς, τών εις σε προστρεχόντων, καί λιμήν τών εν ζάλη, τόν ελεήμονα καί Κτίστην καί Υιόν σου, ιλέωσαι καμοί, ταίς ικεσίαις ταίς σαίς.
Ωδή γ'
Ο Ειρμός
Στερέωσον Κύριε, επί τήν πέτραν τών εντολών σου, σαλευθείσαν τήν καρδίαν μου ότι μόνος Άγιος, υπάρχεις καί Κύριος. (Δίς)
Τή Άγαρ πάλαι ψυχή, τή Αιγυπτία παρωμοιώθης, δουλωθείσα τήν προαίρεσιν, καί τεκούσα, νέον Ισμαήλ, τήν αυθάδειαν.
Τήν Ιακώβ κλίμακα, έγνως ψυχή μου δεικνυομένην, από γής πρός τά ουράνια, τί μή έσχες, βάσιν ασφαλή, τήν ευσέβειαν;
Τόν Ιερέα Θεού, καί βασιλέα μεμονωμένον, τού Χριστού τό αφομοίωμα, τού εν κόσμω, βίου εν ανθρώποις μιμήθητι.
Επίστρεψον στέναξον, ψυχή αθλία πρίν ή τού βίου, πέρας λάβη η πανήγυρις, πρίν τήν θύραν κλείση, τού νυμφώνος ο Κύριος.
Μή γένη στήλη αλός, ψυχή στραφείσα εις τά οπίσω, τό υπόδειγμα φοβείτω σε, τών Σοδόμων, άνω εις Σηγώρ διασώθητι.
Τήν δέησιν Δέσποτα, τών σέ υμνούντων μή απορρίψης, αλλ' οικτείρησον φιλάνθρωπε, καί παράσχου, πίστει αιτουμένοις τήν άφεσιν.
Δόξα...
Μονάς απλή άκτιστε, άναρχε φύσις η εν Τριάδι, υμνουμένη υποστάσεων, ημάς σώσον, πίστει προσκυνούντας τό κράτος σου.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τόν εκ Πατρός άχρονον, Υιόν εν χρόνω Θεογεννήτορ, απειράνδρως απεκύησας, ξένον θαύμα! μείνασα Παρθένος θηλάζουσα.
Ωδή δ'
Ο Ειρμός
Ακήκοεν ο Προφήτης, τήν έλευσίν σου Κύριε, καί εφοβήθη, ότι μέλλεις εκ Παρθένου τίκτεσθαι, καί ανθρώποις δείκνυσθαι, καί έλεγεν. Ακήκοα τήν ακοήν σου, καί εφοβήθην, δόξα τή δυνάμει σου Κύριε. (Δίς)
Ο χρόνος ο τής ζωής μου, ολίγος καί πλήρης πόνων καί πονηρίας, αλλ' εν μετανοία με παράλαβε, καί εν επιγνώσει ανακάλεσαι μή γένωμαι κτήμα, μή βρώμα του αλλοτρίου. Σωτήρ αυτός με οίκτειρον.
Βασίλειον τήν αξίαν, διάδημα καί πορφύραν ημφιεσμένος, πολυκτήμων άνθρωπος καί δίκαιος, πλούτω επιβρίθων καί βοσκήμασιν, εξαίφνης τόν πλούτον, τήν δόξαν, τήν βασιλείαν, πτωχεύσας απεκείρατο.
Ει δίκαιος ήν εκείνος, καί άμεμπτος παρά πάντας, καί ουκ απέδρα, τά τού πλάνου ένεδρα καί σκάμματα, σύ φιλαμαρτήμων ούσα τάλαινα, ψυχή τί ποιήσεις, εάν τι τών αδοκήτων, συμβή επενεχθήναί σοι;
Υψήγορος νύν υπάρχω, θρασύς δέ καί τήν καρδίαν, εική καί μάτην, μή τώ Φαρισαίω συγκαταδικάσης με, μάλλον τού Τελώνου τήν ταπείνωσιν, παράσχου μοι μόνε οικτίρμον, δικαιοκρίτα, καί τούτω συναρίθμησον.
Εξήμαρτον ενυβρίσας, τό σκεύος τό τής σαρκός μου, οίδα οικτίρμον, αλλ' εν μετανοία με παράλαβε, καί έν επιγνώσει ανακάλεσαι, μή γένωμαι κτήμα, μή βρώμα τού αλλοτρίου. Σωτήρ αυτός με οίκτειρον.
Αυτείδωλον εγενόμην, τοίς πάθεσι τήν ψυχήν μου καταμολύνας, αλλ' έν μετανοία με παράλαβε, καί εν επιγνώσει ανακάλεσαι, μή γένωμαι κτήμα, μή βρώμα τού αλλοτρίου. Σωτήρ αυτός με οίκτειρον.
Ουκ ήκουσα τής φωνής σου, παρήκουσα τής γραφής σου τού Νομοθέτου, αλλ' εν μετανοία με παράλαβε, καί εν επι' γνώσει ανακάλεσαι, μή γένωμαι κτήμα, μή βρώμα τού αλλοτρίου, Σωτήρ αυτός με οίκτειρον.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Μεγάλων ατοπημάτων, εις βάθος κατενεχθείσα, ου κατεσχέθης, αλλ' ανέδραμες λογισμώ κρείττονι, πρός τήν ακροτάτην διαπράξεως, σαφώς αρετήν παραδόξως, Αγγέλων φύσιν, Μαρία καταπλήξασα.
Δόξα...
Αμέριστον τή ουσία, ασύγχυτον τοίς προσώποις θεολογώ σε, τήν Τριαδικήν μίαν θεότητα, ως Ομοβασίλειον καί σύνθρονον, βοώ σοι τό Άσμα, τό μέγα, τό εν υψίστοις, τρισσώς υμνολογούμενον.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Καί τίκτεις καί παρθενεύεις, καί μένεις δι' αμφοτέρων, φύσει Παρθένος, ο τεχθείς καινίζει νόμους φύσεως, η νηδύς δέ κύει μή λοχεύουσα, Θεός όπου θέλει, νικάται φύσεως τάξις.
ποιεί γάρ όσα βούλεται.
Ωδή ε'
Ο Ειρμός
Εκ νυκτός ορθρίζοντα Φιλάνθρωπε, φώτισον δέομαι, καί οδήγησον καμέ, εν τοίς προστάγμασί σου, καί δίδαξόν με Σωτήρ, ποιείν τό θέλημά σου. (Δίς)
Τήν χαμαί συγκύπτουσαν μιμού ώ ψυχή, πρόσελθε, πρόσπεσον, τοίς ποσί τού Ιησού, ίνα σε ανορθώση, καί βηματίσεις ορθώς, τάς τρίβους τού Κυρίου.
Ει καί φρέαρ Δέσποτα υπάρχεις βαθύ, βλύσόν μοι νάματα, εξ αχράντων σου φλεβών, ίν' ως η Σαμαρείτις, μηκέτι πίνων διψώ, ζωής γάρ ρείθρα βρύεις.
Σιλωάμ γενέσθω μοι τά δάκρυά μου, Δέσποτα Κύριε, ίνα νίψωμαι καγώ, τάς κόρας τής καρδίας, καί ίδω σε νοερώς, τό φώς τό πρό αιώνων.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ασυγκρίτω έρωτι πανόλβιε, ξύλον ποθήσασα, προσκυνήσαι τού Σταυρού, ηξίωσαι τού πόθου, αξίωσον ούν καμέ, τυχείν τής άνω δόξης.
Δόξα...
Σέ Τριάς δοξάζομεν τόν ενα Θεόν, Άγιος, Άγιος, Άγιος εί ο Πατήρ, ο Υιός, καί τό Πνεύμα, απλή ουσία Μονάς, αεί προσκυνουμένη.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Εκ σού ημφιάσατο τό φύραμά μου, άφθορε άνανδρε, Μητροπάρθενε Θεός, ο κτίσας τούς αιώνας, καί ήνωσεν εαυτώ, τήν τών ανθρώπων φύσιν.
Ωδή ς'
Ο Ειρμός
Εβόησα, εν όλη καρδία μου, πρός τόν οικτίρμονα Θεόν, καί επήκουσέ μου, εξ Άδου κατωτάτου, καί ανήγαγεν εκ φθοράς τήν ζωήν μου. (Δίς)
Εγώ ειμι, Σωτήρ ήν απώλεσας, πάλαι βασίλειον δραχμήν, αλλ' ανάψας λύχνον, τόν Πρόδρομόν σου Λόγε, αναζήτησον, καί ευρέ τήν σήν εικόνα.
Αντίστηθι, καί καταπολέμησον, ως Ιησούς τόν Αμαλήκ, τής σαρκός τά πάθη, καί τούς Γαβαωνίτας, τούς απατηλούς λογισμούς αεί νικώσα.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ίνα παθών, φλογμόν κατασβέσης, δακρύων έβλυζες αεί, οχετούς Μαρία, ψυχήν πυρπολουμένην, ών τήν χάριν νέμοις, καμοί τώ σώ οικέτη.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Απάθειαν, εκτήσω ουράνιον, δι' ακροτάτης επί γής, πολιτείας, Μήτερ, διό τούς σέ υμνούντας, εκ παθών ρυσθήναι, πρεσβείαις σου δυσώπει.
Δόξα...
Τριάς ειμί, απλή αδιαίρετος, διαιρετή προσωπικώς, καί Μονάς υπάρχω, τή φύσει ηνωμένη. Ο Πατήρ φησι, καί Υιός καί θείον Πνεύμα.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Η μήτρα σου, Θεόν ημίν έτεκε, μεμορφωμένον καθ' ημάς, αλλ' ως Κτίστην πάντων, δυσώπει Θεοτόκε, ίνα ταίς πρεσβείαις, ταίς σαίς δικαιωθώμεν.
Κοντάκιον Αυτόμελον
Ήχος πλ. β'
Ψυχή μου ψυχή μου, ανάστα, τί καθεύδεις; τό τέλος εγγίζει, καί μέλλεις θορυβείσθαι. ανάνηψον ούν, ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρών, καί τά πάντα πληρών.
Ωδή ζ'
Ο Ειρμός
Ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν ενώπιόν σου, ουδέ συνετηρήσαμεν, ουδέ εποιήσαμεν, καθώς ενετείλω ημίν. Αλλά μή παραδώης ημάς εις τέλος, ο τών Πατέρων Θεός. (Δίς)
Εξέλιπον, αι ημέραι μου, ως ενύπνιον εγειρομένου, όθεν ως Εζεκίας δακρύω, επί κλίνης μου προσθήναί μοι χρόνους ζωής. Αλλά τίς Ησαϊας, παραστήσεταί μοι ψυχή, ει μή ο πάντων Θεός;
Προσπίπτω σοι, καί προσάγω σοι, ώσπερ δάκρυα τά ρήματά μου, ήμαρτον, ως ουχ ήμαρτε Πόρνη, καί ηνόμησα, ως άλλος ουδείς επί γής. Αλλ' οικτείρησον Δέσποτα τό ποίημά σου, καί ανακάλεσαί με.
Κατέχρωσα, τήν εικόνα σου, καί παρέφθειρα τήν εντολήν σου, όλον απημαυρώθη τό κάλλος, καί τοίς πάθεσιν εσβέσθη Σωτήρ η λαμπάς. αλλ' οικτείρας απόδος μοι, ως ψάλλει Δαυϊδ τήν αγαλλίασιν.
Επίστρεψον, μετανόησον, ανακάλυψον τά κεκρυμμένα, λέγε Θεώ τώ τά πάντα ειδότι.
Σύ γινώσκεις μου τά κρύφια μόνε Σωτήρ, καί αυτός με ελέησον, ως ψάλλει Δαυϊδ, κατά τό έλεός σου.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Βοήσασα, πρός τήν άχραντον, Θεομήτορα πρίν απεκρούσω, λύσσαν παθών βιαίων οχλούντων, καί κατήσχυνας, εχθρόν τόν πτερνίσαντα. Αλλά δός νύν βοήθειαν εκ θλίψεως, καμοί τώ δούλω σου.
Οσία τού Θεού πρέσβευε υπέρ ημών
Όν έστερξας, όν επόθησας, δι' όν έτηξας σάρκας Οσία, αίτησαι νύν Χριστόν υπέρ δούλων, όπως ίλεως γενόμενος πάσιν ημίν, ειρηναίαν κατάστασιν βραβεύσειε, τοίς σεβομένοις αυτόν.
Δόξα...
Τριάς απλή, αδιαίρετε, Ομοούσιε Μονάς αγία, φώτα καί φώς καί άγια τρία, καί εν άγιον υμνείται Θεός η Τριάς, αλλ' ανύμνησον, δόξασον ζωήν καί ζωάς, ψυχή τόν πάντων Θεόν.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Υμνούμέν σε, ευλογούμέν σε, προσκυνούμέν σε Θεογεννήτορ, ότι τής αχωρίστου Τριάδος, απεκύησας τόν ένα Υιόν καί Θεόν, καί αυτή προηνέωξας ημίν, τοίς εν γή τά επουράνια.
Ωδή η'
Ο Ειρμός
Όν Στρατιαί, ουρανών δοξάζουσι, καί φρίττει τά Χερουβίμ, καί τά Σεραφίμ, πάσα πνοή καί κτισις, υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας. (Δίς)
Τό τών δακρύων, Σωτήρ αλάβαστρον, ως μύρον κατακενών, επί κεφαλής, κράζω σοι ως η Πόρνη, τόν έλεον ζητούσα, δέησιν προσάγω, καί άφεσιν αιτώ λαβείν με.
Ει καί μηδείς, ως εγώ σοι ήμαρτεν, αλλ, όμως δέξαι καμέ, εύσπλαγχνε Σωτήρ, φόβω μετανοούντα, καί πόθω κεκραγότα. Ήμαρτον σοι μόνω, ηνόμησα, ελέησόν με.
Φείσαι Σωτήρ, τού ιδίου πλάσματος, καί ζήτησον ως ποιμήν, τό απολωλός, πρόβατον πλανηθέντα, εξάρπασον τού λύκου, ποίησόν με θρέμμα, εν τή νομή τών σών προβάτων.
Όταν Κριτής, καθίσης ως εύσπλαγχνος, καί δείξης τήν φοβεράν, δόξαν σου Χριστέ, ώ ποίος φόβος τότε! καμίνου καιομένης, πάντων δειλιώντων, τό άστεκτον τού βήματός σου.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Η τού Φωτός, τού αδύτου Μήτέρ σε, φωτίσασα σκοτασμού, έλυσε παθών, όθεν εισδεδεγμένη, τού Πνεύματος τήν χάριν, φώτισον Μαρία, τούς σέ πιστώς ανευφημούντας.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Θαύμα καινόν, κατιδών εξίστατο, ο θείος όντως εν σοί, Μήτερ Ζωσιμάς, Άγγελον γάρ εώρα, εν σώματι καί θάμβους, όλος επληρούτο, Χριστόν υμνών εις τούς αιώνας.
Δόξα...
Άναρχε Πάτερ, Υιέ συνάναρχε, Παράκλητε αγαθέ, Πνεύμα τό ευθές, Λόγου Θεού Γεννήτορ, Πατρός ανάρχου Λόγε, Πνεύμα ζών καί κτίζον, Τριάς Μονάς ελέησόν με.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Ως εκ βαφής, αλουργίδος Άχραντε, η νοητή πορφυρίς, τού Εμμανουήλ, ένδον εν τή γαστρί σου, η σάρξ συνεξυφάνθη, όθεν Θεοτόκον, εν αληθεία σέ τιμώμεν.
Ωδή θ'
Ο Ειρμός
Ασπόρου συλλήψεως, ο τόκος ανερμήνευτος, Μητρός ανάνδρου, άφθορος η κύησις, Θεού γάρ η γέννησις, καινοποιεί τάς φύσεις, διό σε πάσαι αι γενεαί, ως Θεόνυμφον Μητέρα, ορθοδόξως μεγαλύνομεν. (Δίς)
Σπλαγχνίσθητι σώσόν με, Υιέ Δαυϊδ ελεησον, ο δαιμονώντας, λόγω Ιασάμενος, φωνήν δέ τήν εύσπλαγχνον, ως τώ Ληστή μοι φράσον. Αμήν σοι λέγω μετ' εμού, έση εν τώ Παραδείσω, όταν έλθω εν τή δόξη μου.
Ληστής κατηγόρει σοι, Ληστής εθεολόγει σοι, αμφότεροι γάρ, σταυρώ συνεκρέμαντο, αλλ' ω Πολυεύσπλαγχνε, ως τώ πιστώ Ληστή σου, τώ επιγνόντι σε Θεόν, καμοί άνοιξον τήν θύραν, τής ενδόξου βασιλείας σου.
Η κτίσις συνείχετο, σταυρούμενόν σε βλέπουσα, όρη καί πέτραι, φόβω διερρήγνυντο, καί γή συνεσείετο, καί Άδης εγυμνούτο, καί συνεσκότασε τό φώς, εν ημέρα καθορών σε, Ιησού, προσηλωμένον σαρκί.
Αξίους μετανοίας, καρπούς μή απαιτήσης με, η γάρ Ισχύς μου, εν εμοί εξέλιπε, καρδίαν μοι δώρησαι, αεί συντετριμμένην, πτωχείαν δέ πνευματικήν, ίνα ταύτά σοι προσοίσω, ως δεκτήν θυσίαν μόνε Σωτήρ.
Κριτά μου καί γνώστά μου, ο μέλλων πάλιν έρχεσθαι, σύν τοίς Αγγέλοις, κρίναι Κόσμον άπαντα, ιλέω σου όμματι, τότε ιδών με φείσαι, καί οίκτειρόν με Ιησού, τόν υπέρ τήν πάσαν φύσιν, τών ανθρώπων αμαρτήσαντα.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Απάσας εξέστησας, τή ξένη πολιτεία σου, Αγγέλων τάξεις, βροτών τά συστήματα, αϋλως βιώσασα, καί φύσιν υπερβάσα, ανθ' ών ως άϋλος τοίς ποσίν, επιβαίνουσα Μαρία, Ιορδάνην διεπέρασας.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Τόν Κτίστην ιλέωσαι, υπέρ τών ευφημούντων σε, οσία Μήτερ, ρυσθήναι κακώσεων, καί θλίψεων τών κύκλω, συνεπιτιθεμένων, ίνα ρυσθέντες τών πειρασμών, μεγαλύνωμεν απαύστως, τόν δοξάσαντά σε Κύριον.
Άγιε τού Θεού, πρέσβευε υπερ ημών
Ανδρέα σεβάσμιε, καί Πάτερ τρισμακάριστε, Ποιμήν τής Κρήτης, μή παύση δεόμενος, υπέρ τών σέ υμνούντων, ίνα ρυσθώμεν πάσης, οργής καί θλίψεως καί φθοράς, καί πταισμάτων λυτρωθώμεν, οι τιμώντές σου τήν μνήμην αεί.
Δόξα...
Πατέρα δοξάσωμεν, Υιόν υπερυψώσωμεν, τό θείον Πνεύμα, πιστώς προσκυνήσωμεν, Τριάδα αχώριστον, Μονάδα κατ' ουσίαν, ως φώς καί φώτα καί ζωήν, καί ζωάς ζωοποιούσαν, καί φωτίζουσαν τά πέρατα.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τήν Πόλιν σου φύλαττε, Θεογεννήτορ πάναγνε, εν σοί γάρ αύτη, πιστώς βασιλεύουσα, εν σοί καί κρατύνεται, καί διά σού νικώσα, τροπούται πάντα πειρασμόν, καί σκυλεύει πολεμίους καί διέπει τό υπήκοον.