Τριώδιον

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος β'

Ο ευσχήμων Ιωσήφ

Ο τοίς Πάθεσι τοίς σοίς, πάσιν απάθειαν διδούς, τά πάθη τής σαρκός μου, νεκρώσας τώ Σταυρώ, τώ θείω, καταξίωσον, ιδείν καί τήν σεπτήν, Ανάστασίν σου Κύριε, ίνα λάβωμεν πλουσίως τό μέγα έλεος.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Τώ τιμίω Σταυρώ τού Υιού σου, φυλαττόμενοι Δέσποινα, αγνή Θεοτόκε, πάσαν προσβολήν τού πολεμήτορος, άπαντες ραδίως εκτρεπόμεθα, διό κατά χρέος σέ αεί μακαρίζομεν, ως Μητέρα τού Θεού, καί μόνην ελπίδα τών ψυχών ημών.

Μετά τήν γ' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος β'

Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα

Τής αγνείας υπάρχων η πηγή, τή νηστεία συντήρησον ημάς Ελεήμον, βλέψον εις ημάς τούς σοί προσπίπτοντας, πρόσχες τή επάρσει τών χειρών ημών, ο τείνας τάς παλάμας σου, εν ξύλω σταυρούμενος, υπέρ πάντων γηγενών ο τών Ασωμάτων μόνος Κύριος.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Η Παρθένος καί Μήτηρ σου Χριστέ, επί ξύλου ορώσά σε νεκρόν ηπλωμένον, κλαίουσα πικρώς, Υιέ μου έλεγε, τί τό φοβερόν τούτο μυστήριον, ο πάσι δωρούμενος, ζωήν τήν αιώνιον, εκουσίως εν Σταυρώ, πώς θνήσκεις θάνατον, επονείδιστον;

Ωδή ε' Ήχος β'

Ο φωτισμός τών εν σκότει

Τήν εν εμοί, καθορών αμαρτίαν, ο δολιόφρων, σπεύδει καί συμπράττει τή αμαρτία, χαίρει γάρ όντως τή εμή απωλεία. Αλλά σύ μοι δίδου διόρθωσιν, Σώτερ εις εκείνου αναίρεσιν δέομαι.

Ο τάς αρχάς, θριαμβεύσας τού σκότους εν τώ Σταυρώ σου, τούτων εξελού με τής κακουργίας, τόν εμπεσόντα εις βυθόν αμαρτίας, καί εις βόθρον ατόπων πράξεων, σού δέ τώ ελέει, σωθήναι ελπίζοντα.

Ο νεκρωθείς, εν Σταυρώ ηπλωμένος, τήν νεκρωθείσαν, ζώωσον ψυχήν μου τή αμαρτία, καί τήν σεπτήν σου Εξανάστασιν φθάσαι, εν ειρήνη Χριστέ αξίωσον, πράττοντα τά σά, εμμελώς δικαιώματα.

Θεοτοκίον

Ο φωτισμός, τής εμής ασθενείας, η σωτηρία, τής αμαυρωθείσης, Αγνή ψυχής μου, σώσόν με σώσον, απολλύμενον Κόρη, καί χιτώνα τής αφθαρσίας με, ένδυσον φθαρέντα, δεινοίς πλημμελήμασι.

Ειρμός άλλος

Τής νυκτός διελθούσης

Σύ εν τόπω Κρανίου, σαρκί σταυρωθήναι, κατεδέξω μόνε Αθάνατε, τό ανθρώπινον γένος, απαθανατίζων, καί αναμορφούμενος Κύριε.

Τήν τού Πάθους σου ύβριν, η Κτίσις Ορώσα, όλη μετεβάλλετο, Κύριε, Ιουδαίων θρηνούσα, τήν μιαιφονίαν, αλλ' ηνέσχου σώσαι τά σύμπαντα.

Δόξα...

Ώ Τριάς παναγία, σύ ημών λατρεία, σύ καί προσφυγή καί κραταίωμα, τοίς εν φύσει μιά σε, ανυμνολογούσιν, ιλασμόν πταισμάτων κατάπεμψον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Πολυώνυμε Κόρη, χαίροις Θεοτόκε, κιβωτέ καί στάμνε καί τράπεζα, φωτοφόρε λυχνία, πυρίμορφε βάτε, όρος τού Θεού τό κατάσκιον.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Κόσμω καί τοίς εν κόσμω, χαίρειν προσειπόντες, νύν ως τώ Χριστώ, συσταυρούμενοι, υπομείνωμεν ύβριν, χλεύην καί τά άλλα, ίνα σύν αυτώ δοξασθώμεν.

Ο Ειρμός

Τής νυκτός διελθούσης, ήγγικεν η ημέρα, καί τό φώς τώ κόσμω επέλαμψε, διά τούτο ύμνεί σε, τάγματα Αγγέλων, καί δοξολογούσί σε, Κύριε.

Ωδή η'

Τόν εν καμίνω τού πυρός

Ο ταπεινώσας σεαυτόν, ανυψώθης εν Σταυρώ δι' ευσπλαγχνίαν, ανυψών τόν πεσόντα, βρώσει τού ξύλου ποτέ, διό σε μόνε υπεράγαθε, τόν δεδοξασμένον, υμνούμεν εις αιώνας.

Απροσεξίας νυσταγμώ, αμαρτίας τόν βαρύν υπέστην ύπνον, αλλά σύ ο υπνώσας, επί Σταυρού δι' εμέ, Χριστέ μου, έγειρον πτωθέντα με, μή με καταλάβη, η νύξ η τού θανάτου.

Εκτυφλωθείς ταίς ηδοναίς, περιφέρω τήν ψυχήν εσκοτισμένην, καί γελά καθορών με, ο δολιόφρων εχθρός, διό με φώτισον καί λύτρωσαι, τούτου τής κακίας, Χριστέ εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Εν αμελεία τήν ζωήν, δαπανήσας νυσταγμώ τής αμαρτίας, τήν ψυχήν εβαρύνθην, τή ακοιμήτω δέ σου πρεσβεία, προστρέχω. Μή δώσης με, εις θάνατον Κόρη, πανάχραντε υπνώσαι.

Άλλος

Τόν εν τή βάτω Μωσεί

Ακάνθαις στεφανωθείς, καί στολήν εκ πορφύρας, ενδυσάμενος ώφθης, ωραιότατατος Χριστέ, τώ κάλλει υπέρ πάντας, τούς υιούς τών ανθρώπων, τή δόξη απαστράπτων.

Χολήν καί όξος πιών, δύω ρείθρα προχέεις, ζωης καί αφθαρσίας, εκ τής θείας Πλευράς σου, τοίς πίστει σε υμνούσι, καί δοξολογούσιν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα

Θεότης μία Τριάς, η αμέριστος φύσις, μεριστή δέ προσώποις, τό ανώλεθρον κράτος, Πάτερ Υιέ καί Πνεύμα, σέ ανυμνολογούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεογεννήτορ Αγνή, η ουράνιος πύλη, η σωτηριος θύρα, πάντων τών Χριστιανών, τήν δέησιν προσδέχου, τών σέ μακαριζόντων, εις πάντας τούς αιώνας.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Σταυρέ τό σκήπτρον Χριστού, Εκκλησίας τό κέρας, Βασιλέων τό νίκος, φύλαξ τών Χριστιανών, αυτός εί φωτισμός μου, αυτός καί καυχημά μου, εις πάντας τούς αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί Προσκυνούμεν...

Ο Ειρμός

Τόν εν τή βάτω Μωσεί, τής Παρθένου τό θαύμα, εν Σιναίω τώ όρει, προτυπώσαντα ποτέ, υμνείτε ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Η τόν πρό ηλίου

Τήν λελεπρωμένην, ψυχήν μου ταίς ατόποις ενθυμήσεσι, τώ ραντισμώ τού Αίματός σου κάθαρον, θείε Λόγε, καί κοινωνόν, τής δόξης σου μέ ποίησον, ο δι' εμέ τήν άδοξον, καθυπομείνας Χριστέ Σταύρωσιν.

Όλος κατεκάμφθην, τώ βάρει τών ατόπων Χριστέ πράξεων, καί σκυθρωπάζων κράζω σοι Φιλάνθρωπε. Τής ψυχής μου τούς ανιάτους, μώλωπας θεράπευσον, τώ σώ τιμίω Αίματι, ίνα υμνώ σου τήν θεότητα.

Βρώμα τήν κακίαν, καί πόμα τήν αμέλειαν ποιούμενος, ο κατά πάντα μένων αδιόρθωτος, τών βρωμάτων τή αποχή, ακαίρως επαγάλλομαι, ου γάρ τοιαύτην έφησε, νηστείαν έσεσθαι ο Κύριος.

Θεοτοκίον

Τήν τής αποτόμου, αρχαίας αναιρέτιν αποφάσεως, καί τής Προμήτορος τήν επανόρθωσιν, τήν τού γένους τής πρός Θεόν, αιτίαν οικειώσεως, τήν πρός τόν Κτίστην γέφυραν, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν.

Ειρμός άλλος

Τήν αγνήν καί άχραντον

Ξυλω σταυρωθέντος σου, η Κτίσις εδονείτο, Θεός υπάρχων, πέπονθας σαρκικώς, διά σπλάγχνα οικτιρμών, ίνα σώσης ημάς.

Τού Σταυρού σου Κύριε, η δύναμις μεγάλη, καί γάρ τυπούντες τούτον εν αυτοίς ευθύς δαιμόνων τήν ισχύν, αποκρουόμεθα.

Δόξα...

Μονάς τρισυπόστατε, τριάς ενικωτάτη, κυριαρχία, φύσις ισοκλεής, Πάτερ Υιέ καί θείον Πνεύμα, σώσον πάντας ημάς.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίροις ιλαστήριον, τού κόσμου Θεοτόκε, εν ώ προστρέχοντες, πάντες αμαρτωλοί, πρός Θεόν καταλλαγάς, αεί ευρίσκομεν.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι

Τού Σταυρού σου Κύριε, τή θεία δυναστεία ενίσχυσόν με, άμωμον καί αγνόν, τόν καιρόν σοι τής νηστείας, προσενέγκασθαι.

Ο Ειρμός

Τήν αγνήν καί άχραντον, Μητέρα καί Παρθένον, ωδαίς ασμάτων, άπαντες οι πιστοί, ως Θεοτόκον μεγαλύνομεν.

Απόστιχα τών Αίνων

Ήχος πλ. δ'

Τό τής Νηστείας διάγγελμα, περιχαρώς υποδεξώμεθα, ει γάρ ταύτην ο Προπάτωρ διεφυλάξατο, τήν τής Εδέμ έκπτωσιν ουκ άν υπέστημεν, ωραίος ήν εις όρασιν, καί καλός εις βρώσιν, ο εμέ θανατώσας καρπός, μή συναρπασθώμεν τοίς βλεφάροις, μηδέ γλυκανθήτω ημών ο φάρυγξ, τοίς τιμωμένοις βρώμασι, μετά δέ τήν μετάληψιν ατιμαζομένοις, φύγωμεν τήν ακρασίαν, καί τοίς μετά κόρον πάθεσιν, ουχ υποβληθώμεν, ενσημανθώμεν τώ αίματι, τού υπέρ ημών αχθέντος εις θάνατον εκουσίως, καί ου μή θήγη ημών ο ολοθρευτής, καί φάγοιμεν Πάσχα, Χριστού τό Ιερώτατον, εις σωτηρίαν τών ψυχών ημών. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Τί υμάς καλέσωμεν Άγιοι; Χερουβίμ; ότι υμίν επανεπαύσατο Χριστός. Σεραφίμ; ότι απαύστως εδοξάσατε αυτόν. Αγγέλους; τό γάρ σώμα απεστράφητε. Δυνάμεις; ενεργείτε εν τοίς θαύμασι. Πολλά υμών τά ονόματα, καί μείζονα τά χαρίσματα, πρεσβεύσατε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον

Ώ τού παραδόξου θαύματος!

Ως έβλεψέ σε σταυρούμενον, εν τώ Κρανίω Σωτήρ, ηλλοιούτο η σύμπασα, Κτίσις καί συνείχετο, δονουμένη μή φέρουσα, η δέ Παρθένος, αγνή καί Μήτηρ σου, οδυρομένη, σοί ανεβόησεν. Οίμοι ώ τέκνον μου, Σώτέρ μου γλυκύτατε! τί τό καινόν, τούτο καί παράδοξον, καί ξένον θέαμα;

ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ

Τό τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος πλ. δ'

Τόν πολυαμάρτητον ημών βίον, καί τόν αμετανόητον τρόπον, οικτιρμοίς προκατάλαβε Κύριε, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν, ζωής καί θανάτου δεσπόζοντα, σώσον ως φιλάνθρωπος.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ιζ'

Αγαπήσω σε, Κύριε, η ισχύς μου.

Στίχ. Ο Θεός μου, βοηθός μου, καί ελπιώ επαυτόν.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Γ', 1-14)

Ίδού, ο Δεσπότης Κύριος Σαβαώθ αφελεί από τής Ιουδαίας καί Ιερουσαλήμ, ισχύοντα καί ισχύουσαν, ισχύν άρτου καί ισχύν ύδατος, γίγαντα, καί ισχύοντα, καί άνθρωπον πολεμιστήν, καί δικαστήν, καί προφήτην, καί στοχαστήν, καί πρεσβύτερον, καί πεντηκόνταρχον, καί θαυμαστόν σύμβουλον, καί σοφόν αρχιτέκτονα, καί συνετόν ακροατήν. Καί επιστήσω νεανίσκους άρχοντας αυτών, καί εμπαίκται κυριεύσουσιν αυτών. Καί συμπεσείται ο λαός, άνθρωπος πρός άνθρωπον, καί άνθρωπος πρός τόν πλησίον αυτού, προσκόψει τό παιδάριον πρός τόν πρεσβύτην, καί ο άτιμος πρός τόν έντιμον. Ότι επιλήψεται άνθρωπος τού αδελφού αυτού, ή τού οικείου τού πατρός αυτού, λέγων. Ιμάτιον έχεις, αρχηγός ημών γενού, καί τό βρώμα τό εμόν υπό σέ έστω. Καί αποκριθείς εν τή ημέρα εκείνη, ερεί, ουκ έσομαί σου αρχηγός, ου γάρ εστιν εν τώ οίκω μου άρτος, ουδε ιμάτιον, ουκ έσομαι αρχηγός τού λαού τούτου, ότι ανείται Ιερουσαλήμ, καί Ιουδαία συμπέπτωκε, καί αι γλώσσαι αυτών, μετά ανομίας, τά πρός Κύριον απειθούσι, διότι εταπεινώθη η δόξα αυτών, καί η αισχύνη τού προσώπου αυτών αντέστη αυτοίς, τήν δέ αμαρτίαν αυτών, ως Σοδόμων ανήγγειλαν, καί ενεφάνισαν, ουαί τή ψυχή αυτών! διότι βεβούλευνται βουλήν πονηράν καθ' εαυτών, ειπόντες. Δήσωμεν τόν δίκαιον, ότι δύσχρηστος ημίν εστι, τοίνυν, τά γεννήματα τών έργων αυτών φάγωνται, ουαί τώ ανόμω! πονηρά κατά τά έργα τών χειρών αυτού συμβήσεται αυτώ. Λαός μου, οι πράκτορες υμών καλαμώνται υμάς, καί οι απαιτούντες κυριεύουσιν υμών. Λαός μου, οι μακαρίζοντες υμάς, πλανώσιν υμάς, καί τήν τρίβον τών ποδών υμών ταράσσουσιν. Αλλά νύν καταστήσεται εις κρίσιν Κύριος, καί στήσει εις κρίσιν τόν λαόν αυτού, αυτός γάρ Κύριος εις κρίσιν ήξει μετά τών πρεσβυτέρων τού λαού, καί μετά τών αρχόντων αυτού.

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός ιη'

Κύριε, βοηθέ μου καί λυτρωτά μου.

Στίχ. Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού.

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ Α' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Στιχηρά

Ήχος πλ. α'

Δεύτε πιστοί επεργασωμεθα, εν φωτί τά έργα τού Θεού, ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν, πάσαν άδικον συγγραφήν άφ εαυτών, τού πλησίον αφελώμεθα, μή τιθέντες πρόσκομμα τούτω εις σκάνδαλον, αφήσωμεν τής σαρκός τήν ευπάθειαν, αυξήσωμεν τής ψυχής τά χαρίσματα, δώσωμεν ενδεέσιν άρτον, καί προσέλθωμεν Χριστώ, εν μετανοία βοώντες, ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. (Δίς)

δ' Μαρτυρικά, τά τού Ηχου τής Εβδομάδος

δ' Ιδιόμελα, τού αγίου Θεοδώρου

Ήχος β'

Δεύτε φιλομάρτυρες πάντες, πνευματικώς ευφρανθώμεν, καί πανηγυρίσωμεν, σήμερον γάρ προτίθεται τράπεζαν μυστικήν, ο μάρτυς Θεόδωρος, ευφραίνουσαν τούς φιλεόρτους ημάς, τού βοήσαι πρός αυτόν. Χαίροις Αθλοφόρε αήττητε, ο τάς απειλάς τών τυράννων, επί γής καταστρεψάμενος, χαίροις, ο τό πήλινόν σου σώμα, διά Χριστόν τόν Θεόν, εκδεδωκώς ταίς βασάνοις, χαίροις, ο εν ποικίλοις κινδύνοις, δόκιμος στρατιώτης αναδειχθείς, τής ουρανίου στρατιάς. Διό δυσωπούμέν σε, Μαρτύρων εγκαλλώπισμα, πρέσβευε, υπέρ τών ψυχών ημών.

Τήν Θεοδώρητον χάριν, τών θαυμάτων σου Μάρτυς Θεόδωρε, πάσιν εφαπλοίς, τοίς πίστει σοι προστρέχουσι, δι' ής ευφημούμεν σε λέγοντες. Αιχμαλώτους λυτρούσαι, θεραπεύεις νοσούντας, πενομένους πλουτίζεις, καί διασώζεις πλέοντας, μάταιον δρασμόν επέχεις οικετών, καί ζημίας φανέρωσιν ποιείς, τοίς συληθείσιν Αθλητά, καί στρατιώτας παιδεύεις τής αρπαγής απέχεσθαι, νηπίοις χαρίζεις, συμπαθώς τά αιτήματα, θερμός ευρίσκη προστάτης, τοίς επιτελούσί σου τό ιερόν μνημόσυνον, μεθ' ών καί ημίν Αθλητά ιερώτατε, τοίς ανυμνούσί σου τό μαρτύριον, αίτησαι παρά Χριστού τό μέγα έλεος.

Δώρον Θεού υπέρτατον, ανεδείχθης Μάρτυς Θεόδωρε, ότι καί μετά τέλος, ως ζών, τοίς προστρέχουσι παρέχεις τάς αιτήσεις. Όθεν υιόν αρπαγέντα γυναίου ποτέ, δορυάλωτον εν αλλοπίστω στρατώ, επιστάσα η χήρα, τοίς δάκρυσι τόν Ναόν σου κατέβρεχεν, αυτός δέ ως συμπαθής, εφ' ίππω λευκώ επιβάς, ταύτης τόν παίδα, αοράτως παρέστησας, καί μετά τούτο σύν τούτω ενεργών, τοίς θαύμασιν ουκ έλιπες. Αλλ' αίτησαι Χριστόν τόν Θεόν, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Φείων δωρεών, επώνυμόν σε γεραίρω, τρισμάκαρ Θεόδωρε, τού φωτός γάρ τού θείου, άδυτος φωστήρ αναδειχθείς, κατέλαμψας άθλοις σου, τήν σύμπασαν Κτίσιν, καί πυρός ακμαιότερος φανείς, τήν φλόγα κατέσβεσας, καί τού δολίου δράκοντος, τήν κάραν συνέτριψας, διό εν τοίς άθλοις σου, Χριστός επικαμφθείς εστεφάνωσε τήν θείαν κάραν σου. Μεγαλομάρτυς Αθλητά, ως έχων παρρησίαν πρός Θεόν εκτενώς ικέτευε, υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Οργάνω χρησάμενος ο δυσμενής, τώ συναποστάτη Τυράννω, δι' επινοίας χαλεπής, τόν νηστεία καθαγνιζόμενον λαόν ευσεβή, τοίς εκ μιαρών θυσιών κεχραμένοις βρώμασιν, επειράτο καταμιαίνειν, αλλ' αυτός τό εκείνου μηχάνημα, σοφωτέρα διέλυσας επινοία, όναρ επιστάς, τώ τότε Αρχιερεί, καί τό βαθύ τής γνώμης ανακαλύπτων, καί τό άτοπον τού εγχειρήματος υποδηλών, καί δή σοι χαριστήρια θύοντες, σωτήρα επιγραφόμεθα, ετήσιον ανάμνησιν τού γενομένου ποιούμενοι, καί τό λοιπόν εξαιτούμενοι, τών επινοιών τού πονηρού, αβλαβείς περισώζεσθαι, ταίς πρός Θεόν σου πρεσβείαις, μάρτυς Θεόδωρε.

Καί νυν... Θεοτοκίον τό τού Ήχου

Προκείμενον Ήχος πλ. α' Ψαλμός ιθ'

Επακούσαι σου Κύριος εν ημέρα θλίψεως.

Στίχ. Υπερασπίσαι σου τό όνομα τού Θεού Ιακώβ.

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Β', 20 - Γ', 20)

Εκάλεσεν Αδάμ ονόματα πάσι τοίς κτήνεσι, καί πάσι τοίς πετεινοίς τού ουρανού, καί πάσι τοίς θηρίοις τής γής, τώ δέ Αδάμ ουχ ευρέθη βοηθός, όμοιος αυτώ. Καί επέβαλεν ο Θεός έκστασιν επί τόν Αδάμ, καί ύπνωσε, καί έλαβε μίαν τών πλευρών αυτού, καί ανεπλήρωσε σάρκα αντ' αυτής. Καί ωκοδόμησε Κύριος ο Θεός τήν πλευράν, ήν έλαβεν από τού Αδάμ, εις γυναίκα, καί ήγαγεν αυτήν πρός τόν Αδάμ. Καί είπεν Αδάμ. Τούτο νύν οστούν εκ τών οστών μου, καί σάρξ εκ τής σαρκός μου, αύτη κληθήσεται Γυνή, ότι εκ τού ανδρός αυτής ελήφθη αύτη. Ένεκεν τούτου, καταλείψει άνθρωπος τόν πατέρα αυτού καί τήν μητέρα, καί προσκολληθήσεται πρός τήν γυναίκα αυτού, καί έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν. Καί ήσαν οι δύο γυμνοί, ό τε Αδάμ καί η γυνή αυτού, καί ουκ ησχύνοντο, ο δέ όφις ήν φρονιμώτατος πάντων τών θηρίων τών επί τής γής, ών εποί ησε Κύριος ο Θεός. Καί είπεν ο όφις τή γυναικί. Τί ότι είπεν ο Θεός, ου μή φάγητε από παντός ξύλου τού εν τώ Παραδείσω; Καί είπεν η γυνή τώ όφει. Από παντός ξύλου τού εν τώ Παραδείσω φαγώμεθα, από δέ τού καρπού τού ξύλου, ό εστιν εν μέσω τού Παραδείσου, είπεν ο Θεός, ου φάγεσθε απ' αυτού, ουδέ μή άψησθε αυτού, ίνα μή θανάτω αποθανείσθε. Καί είπεν ο όφις τή γυναικί, ου θανάτω, αποθανείσθε, ήδει γάρ ο Θεός, ότι ή δ' άν ημέρα φάγητε απ' αυτού, διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί, καί έσεσθε ως θεοί, γινώσκοντες καλόν καί πονηρόν. Καί είδεν η γυνή, ότι καλόν τό ξύλον εις βρώσιν, καί ότι αρεστόν τοίς οφθαλμοίς ιδείν, καί ωραίόν εστι τού κατανοήσαι, καί λαβούσα η γυνή από τού καρπού αυτού, έφαγε, καί έδωκε καί τώ ανδρί αυτής μετ' αυτής, καί έφαγον. Καί διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί τών δύω, καί έγνωσαν ότι γυμνοί ήσαν, καί έρραψαν φύλλα συκής, καί εποίησαν εαυτοίς περιζώματα. Καί ήκουσαν τής φωνής Κυρίου τού Θεού, περιπατούντος εν τώ Παραδείσω το δειλινόν, καί εκρύβησαν, ό τε Αδάμ καί η γυνή αυτού, από προσώπου Κυρίου τού Θεού εν μέσω τού Παραδείσου. Καί εκάλεσε Κύριος ο Θεός τόν Αδάμ, καί είπεν αυτώ. Αδάμ, πού εί; Καί είπεν αυτώ. Τής φωνής σου ήκουσα, περιπατούντος εν τώ Παραδείσω, καί εφοβήθην, ότι γυμνός ειμι, καί εκρύβην. Καί είπεν αυτώ ο Θεός. Τίς ανήγγειλέ σοι ότι γυμνός εί; εΙμή από τού ξύλου, ού ενετειλάμην σοι τούτου μόνον μή φαγείν, απ' αυτού έφαγες; Καί είπεν ο Αδάμ. Η γυνή, ήν έδωκας μετ' εμού, αύτη μοι έδωκεν από τού ξύλου, καί έφαγον. Καί είπε Κύριος ο Θεός τή γυναικί. Τί τούτο εποίησας; καί είπεν η γυνή, ο όφις ηπάτησέ με, καί έφαγον. Καί είπε Κύριος ο Θεός τώ όφει. Ότι εποίησας τούτο, επικατάρατος εί από πάντων τών κτηνών, καί από πάντων τών θηρίων τής γής, επί τώ στήθει σου καί τή κοιλία πορεύση, καί γήν φαγή πάσας τάς ημέρας τής ζωής σου, καί έχθραν θήσω ανά μέσον σού, καί ανά μέσον τής γυναικός, καί ανά μέσον τού σπέρματός σου, καί ανά μέσον τού σπέρματος αυτής, αυτός σου τηρήσει κεφαλήν, καί σύ τηρήσεις αυτού πτέρναν. Καί τή γυναικί είπε. Πληθύνων πληθυνώ τάς λύπας σου, καί τόν στεναγμόν σου, εν λύπαις τέξη τέκνα, καί πρός τόν άνδρα σου η αποστροφή σου, καί αυτός σου κυριεύσει. Τώ δέ Αδάμ είπεν. Ότι ήκουσας τής φωνής τής γυναικός σου, καί έφαγες από τού ξύλου, ού ενετειλάμην σοι τούτου μόνου μή φαγείν, απ' αυτού έφαγες, επικατάρατος η γή εν τοίς έργοις σου, εν λύπαις φαγή αυτήν πάσας τάς ημέρας τής ζωής σου, ακάνθας καί τριβόλους ανατελεί σοι, καί φαγή τόν χόρτον τού αγρού, εν ιδρώτι τού προσώπου σου φαγή τόν άρτον σου, έως τού αποστρέψαι σε εις τήν γήν, εξ ής ελήφθης, ότι γή εί, καί εις γήν απελεύση. Καί εκάλεσεν Αδάμ τό όνομα τής γυναικός αυτού, Ζωή, ότι αύτη μήτηρ πάντων τών ζώντων.

Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός κ'

Υψώθητι, Κύριε, εν τή δυνάμει σου.

Στίχ. Κύριε, εν τή δυνάμει σου ευφρανθήσεται ο βασιλεύς.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Γ', 19-24)

Ο Θεός τή σοφία εθεμελίωσε τήν γήν ήτοίμασε δέ ουρανούς εν φρονήσει. Εν αισθήσει αυτού άβυσσοι ερράγησαν, νέφη δέ ερρύησαν δρόσον. Υιέ, μή παραρρυής, τήρησον δέ εμήν βουλήν καί έννοιαν, ίνα ζή σή ψυχή, καί χάρις ή επί σώ τραχήλω, έσται δέ ίασις ταίς σαρξί σου, καί επιμέλεια τοίς οστέοις σου, ίνα πορεύη πεποιθώς εν ειρήνη πάσας τάς οδούς σου, ο δέ πούς σου ου μή προσκόψη, εάν γάρ κάθη, άφοβος έση, εάν δέ καθεύδης, ηδέως υπνώσεις, καί ού φοβηθήση πτόησιν επελθούσαν, ουδέ ορμάς ασεβών επερχομένας. Ο γάρ Κύριος έσται επί πασών οδών σου, καί ερείσει σόν πόδα, ίνα μή αγρευθής. Μή απόσχου ευποιείν ενδεή, ηνίκα άν έχη η χείρ σου βοηθείν. Μή είπης. Επανελθών επάνηκε, καί αύριον δώσω, δυνατού σου όντος ευποιείν, ου γάρ οίδας τί τέξεται η επιούσα. Μή τέκταινε επί σόν φίλον κακά, παροικούντα καί πεποιθότα επί σοί. Μή φιλεχθρήσης πρός άνθρωπον μάτην, ίνα μή τι εις σέ εργάσηται κακόν. Μή κτήση κακών ανδρών ονείδη, μηδέ ζηλώσης τάς οδούς αυτών. Ακάθαρτος γάρ έναντι Κυρίου πάς παράνομος, εν δέ δικαίοις ου συνεδρεύει. Κατάρα Κυρίου εν οίκοις ασεβών, επαύλεις δέ δικαίων ευλογούνται. Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δέ δίδωσι χάριν.

Απολυτίκιον Ήχος β'

Μεγάλα τά τής πίστεως κατορθώματα! εν τή πηγή τής φλογός, ως επί ύδατος αναπαύσεως, ο Άγιος Μάρτυς Θεόδωρος ηγάλλετο, πυρί γάρ ολοκαυτωθείς, ως άρτος ηδύς, τή Τριάδι προσήνεκται. Ταίς αυτού ικεσίαις Χριστέ ο Θεός, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... Θεοτοκίον

Πάντα υπέρ έννοιαν, πάντα υπερένδοξα τά σά Θεοτόκε Μυστήρια, τή αγνεία εσφραγισμένη, καί παρθενία φυλαττομένη, Μήτηρ εγνώσθης αψευδής, Θεόν τεκούσα αληθινόν. Αυτόν ικέτευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Κανών τού Αγίου Θεοδώρου

Ποίημα Ιωάννου τού Δαμασκηνού

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Υγράν διοδεύσας

Θεού σε Θεόδωρε εραστήν, ειδώς καί τώ πόθω, τώ αφίκτω σου πεδηθείς, ψυχήν τε καί σώμα καί τούς λόγους, τών εγκωμίων ανατίθημι.

Εγράφετο δόγμα θεοστυγές, θυσίαν ειδώλοις, καί ου ζώντι φέρειν Θεώ, αλλ' ήχθης ου θήσων Αθλοφόρε, τώ δέ Θεώ προσαχθησόμενος.

Ο έρωτι θείω καθηλωθείς, Θεού τού Υψίστου, τώ Υιώ τώ Μονογενεί, Θεόδωρε Μάρτυς εστρατεύθης, καί τών βραβείων ου διήμαρτες.

Θεοτοκίον

Τάξεις σε Αγγέλων καί τών βροτών, ανύμφευτε Μήτερ, ευφημούσιν ανελλιπώς, τόν Κτίστην γάρ τούτων ώσπερ βρέφος, εν ταίς αγκάλαις σου εβάστασας.

Ωδή γ'

Σύ ει τό στερέωμα

Ύμνον εκ χειλέων μου, καί εξ οδυνηράς δέησιν, φέρω ψυχής, ήν κατοικτειρήσαις, αθλοφόρε Θεόδωρε.

Σάρκα καθυπέταξας, τώ αυτοκράτορι ένδοξε, Μάρτυς νοϊ, καί δι' αμφοτέρων, θεραπεύεις τόν Κτίσαντα.

Έστης επί βήματος, τυραννικού Χριστόν άνακτα, θεολογών, θύειν γάρ κιβδήλοις, απηρνήσω Θεόδωρε.

Θεοτοκίον

Σέ πάντες κεκτήμεθα, καταφυγήν καί τείχος αεί, Χριστιανοί, σέ δοξολογούμεν, ασιγήτως Ανύμφευτε.

Ωδή δ'

Εισακήκοα Κύριε

Μυστηρίων γευσάμενος, θείων εν συνέσει Μάρτυς Θεόδωρε, ανεπαίσχυντον ανάρρυσιν, τής Θεού γεννήσεως ωμολόγησας.

Εμπαθή τήν θεότητα, ώοντο τοίς πάθεσιν οι λατρεύοντες, ούς εν Πνεύματι διήλεγξας, αθλητά Θεόδωρε φωτιζόμενος.

Λυτρωτήν δι' εντεύξεως, τών σέ ανυμνούντων μάκαρ Θεόδωρε, εκ ποιλκίλων περιστάσεων, καί παθών γενέσθαι ικετεύομεν.

Θεοτοκίον

Η τόν στάχυν βλαστήσασα, τόν ζωοποιόν ανήρωτος άρουρα, τόν παρέχοντα τώ Κόσμω ζωήν, Θεοτόκε σώζε τούς υμνούντάς σε.

Ωδή ε'

Ορθρίζοντες βοώμέν σοι

Ποθείτε τόν ποθήσαντα Κύριον, επεφώνεις, αθλητά Θεόδωρε, τοίς συναθλούσί σοι Μάρτυσιν.

Ως ζήλω Αθλοφόρε πυρούμενος, τήν καρδίαν, θεάν τήν ψευδώνυμον, σύν τώ τεμένει κατέφλεξας.

Δυνάμει αηττήτω Θεόδωρε, αθλοφόρε, βαρβάρων θρασύτητα, καμού τά πάθη ανάλωσον.

Θεοτοκίον

Παρθένον μετά τόκον υμνούμέν σε, Θεοτόκε, σύ γάρ τόν Θεόν Λόγον, σαρκί τώ Κόσμω εκύησας.

Ωδή ς'

Ιλάσθη τί μοι Σωτήρ

Ως χαύνον ως ασθενές, Θεών ματαίων τό φρύαγμα, πρός άμυναν εαυτών, ανθρώπων εδέετο, ενστάσει νικώμενον, αψευδών Μαρτύρων, κηρυττόντων τήν αλήθειαν. (Δίς)

Ρωσθείς δυνάμει Θεού, Μαρτύρων κλέος Θεόδωρε, τάς στρέβλας τών ασεβών, νηπίων τοξεύματα, εώρας μακάριε, τό διαιωνίζον, τών μελλόντων προορώμενος.

Θεοτοκίον

Ρυσθείημεν τών δεινών, πταισμάτων ταίς ικεσίαις σου, Θεογεννήτορ αγνή, καί τύχοιμεν Πάναγνε, τής θείας ελλάμψεως, τού εκ σού αφράστως, σαρκωθέντος Υιού τού Θεού.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'

Πίστιν Χριστού ωσεί θώρακα, ένδον λαβών εν καρδία σου, τάς εναντίας δυνάμεις κατεπάτησας Πολύαθλε, καί στέφει ουρανίω, εστέφθης αιωνίως, ως αήττητος.

Ωδή ζ'

Οι εκ τής Ιουδαίας

Εμαστίχθης τό σώμα, υπέρ τού μαστιχθέντος, Λόγου σαρκί δι' ημάς, καί τούτω ευχαρίστως, γηθόμενος εβόας, αθλοφόρε, Θεόδωρε, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Ως εν τάφω ετέθη, καί εκών εσφραγίσθη ο Λυτρωτής τού παντός, ειρκτή εσφραγισμένη, παρώκησας κραυγάζων, αθλοφόρε Θεόδωρε, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Νεκρωθείς καί τά πάθη, τής σαρκός προαιρέσει, εκτιναξάμενος, ου βρώσει Αθλοφόρε, τώ πόθω δέ τώ θείω, εμελώδεις τρεφόμενος, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Εν φρουρά Αθλοφόρε, ώσπερ εν τή καμίνω, τούς νεανίας ποτέ, ο εις τής ακηράτου, Τριάδος σέ θαρρύνει, οραθείς αναμέλποντα, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Τήν ημών σωτηρίαν, ως ηθέλησας Σώτερ οικονομήσασθαι, εν μήτρα τής Παρθένου, κατώκησας τώ Κόσμω, ήν προστάτιν ανέδειξας, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Ωδή η'

Επταπλασίως κάμινον

Πεπηρωμένος έννοιαν, τών ανόμων ο έξαρχος τώ θεοσεβεί σοι ασεβώς επέπληττε. Τί μάτην εις άνθρωπον, βιοθανή ανόητε, έθου τάς ελπίδας; αλλά σύ ανεβόας, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τόν αιώνας.

Ως νουνεχής καί φρόνιμος, οικονόμος τής χάριτος, τή δεδωρημένη εκ Θεού σοι χάριτι, εβόας Θεόδωρε, τώ ασεβώς προστάσσοντι. Αύτη μοι αισχύνη, καί τοίς μέλπουσιν ήτω, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Νεανικώς ηγώνισαι, αποτόμως διήλεγξας. Τί ανοηταίνεις, τώ Τυράννω έκραζες, προστάττων τοίς κτίσμασι, ψευδολατρείν τόν Κτίσαντα, εγκαταλιπόντες; αλλ' εγώ αναμέλπω. Οι Παίδες ευλογούσιν, Ιερείς ανυμνούσι, λαοί υπερυψούσι, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Σωματικαίς μορφώσεσι, καί ποικίλοις αινίγμασι, καί συμβολικαίς, καί τυπικαίς εμφάσεσι, τήν σήν προεμήνυον, οι θεηγόροι Γέννησιν, τήν υπερφυά καί θαυμαστήν σου Παρθένε, διό σε γεγηθότες, ευσεβώς ανυμνούμεν, Χριστόν υπερυψούντες, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Σέ τήν απειρόγαμον

Ύλη μαρτυρίου σου, Θεού Θεόδωρε ο πόθος, όθεν σοι καί γέγονε, τώ ενύλω τό σώμα πυρί, δι' ού πρός τό θείον χαίρων, πύρ εξεδήμησας, αθλοφόρε θεραπευτά Θεού Θεόδωρε.

Μάρτυς παναοίδιμε, κατέφλεξας, ου κατεφλέχθης, σύ γάρ τήν απάτην έφλεξας, τώ Θεώ δέ παρίστασαι, ζών καί εν αυτώ μαρτυρικώς ευφραινόμενος, αθλοφόρε θεραπευτά Θεού Θεόδωρε.

Δόξα...

Ένα σε γινώσκομεν, Χριστόν τόν ένα τής Τριάδος, εν δυσί τελείαις φύσεσι, τόν λαόν σου διάσωσον, τούτον όν εκτήσω τώ τιμίω σου Αίματι, Θεοδώρου τού αθλοφόρου ταίς εντεύξεσι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ τήν τόν αόρατον, Θεόν βαστάσασαν αγκάλαις, τόν εν ουρανοίς υμνούμενον, υπό πάσης, Δυνάμεως, καί διά σού ημίν δωρούμενον, πάντοτε σωτηρίαν, οι εν περιστάσει μεγαλύνομεν.

Ο Ειρμός

Σέ τήν απειρόγαμον Θεού Μητέρα καί Παρθένον, σέ τήν υπέρ νούν κυήσασαν, διά λόγου τόν όντως Θεόν, τήν υψηλοτέραν, τών αχράντων Δυνάμεων, ασιγήτοις δοξολογίαις μεγαλύνομεν.

Απολυτίκιον

Απολυτίκιον Ήχος β'

Δόξα... Τό Κοντάκιον

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ήχος πλ. δ'

Ως προστασίαν άπαντες, καί κραταιάν αντίληψιν, οι επταικότες κεκτήμεθα Πάναγνε, σού τήν θερμήν βοήθειαν, Παρθενομήτορ Μαρία, Χριστιανών σωτηρία, διό μιή παύση υπέρ ήμών δυσωπούσα τόν Σωτήρα, δωρήσασθαι τήν συγχώρησιν.