Τριώδιον
ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ Ε' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΨΑΛΛΟΜΕΝ
ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΗΝ ΑΚΟΛΟΥθΙΑΝ
ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ
Ελέησόν με ο Θεός, ελέησόν με
ΚΑΝΩΝ Ο ΜΕΓΑΣ ΠΟΙΗΜΑ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ
Ωδή α' Ήχος πλ. β'
Ο Ειρμός
Βοηθός καί σκεπαστής, εγένετό μοι εις σωτηρίαν, ούτός μου Θεός, καί δοξάσω αυτόν, Θεός τού Πατρός μου, καί υψώσω αυτόν, ενδόξως γάρ δεδόξασται. (Δίς)
Πόθεν άρξομαι θρηνείν, τάς τού αθλίου μου βίου πράξεις; ποίαν απαρχήν, επιθήσω Χριστέ, τή νύν θρηνωδία; αλλ' ως εύσπλαγχνός μοι δός, παραπτωμάτων άφεσιν.
Δεύρο τάλαινα ψυχή, σύν τή σαρκί σου τώ πάντων Κτίστη, εξομολογού καί απόσχου λοιπόν, τής πρίν αλογίας, καί προσάγαγε Θεόν, εν μετανοία δάκρυα.
Τόν πρωτόπλαστον Αδάμ, τή παραβάσει παραζηλώσας, έγνων εμαυτόν, γυμνωθέντα Θεού, καί τής αϊδίου, βασιλείας καί τρυφής, διά τάς αμαρτίας μου.
Οίμοι τάλαινα ψυχή! τί ωμοιώθης τή πρώτη Εύα; είδες γάρ κακώς, καί ετρώθης πικρώς, καί ήψω τού ξύλου, καί εγεύσω προπετώς, τής παραλόγου βρώσεως.
Αντί Εύας αισθητής, η νοητή μοι κατέστη Εύα, ο εν τή σαρκί, εμπαθής λογισμός, δεικνύς τά ηδέα, καί γευόμενος αεί, τής πικράς καταπόσεως.
Επαξίως τής Εδέμ, προεξερρίφη ως μή φυλάξας, μίαν σου Σωτήρ, εντολήν ο Αδάμ, εγώ δέ τί πάθω, αθετών διαπαντός τά ζωηρά σου λόγια;
Τήν τού Κάϊν υπελθών, μιαιφονίαν τή προαιρέσει, γέγονα φονεύς, συνειδότι ψυχής, ζωώσας τήν σάρκα, καί στρατεύσας κατ' αυτής, ταίς πονηραίς μου πράξεσι.
Τή τού Άβελ Ιησού, ουχ ωμοιώθην δικαιοσύνη, δώρά σοι δεκτά, ου προσήξα ποτέ, ου πράξεις ενθέους, ου θυσίαν καθαράν, ου βίον ανεπίληπτον.
Ως ο Κάϊν καί ημείς, ψυχή αθλία τώ πάντων Κτίστη, πράξεις ρυπαράς, καί θυσίαν ψεκτήν, καί άχρηστον βίον, προσηγάγομεν ομού, διό καί κατεκρίθημεν.
Τόν πηλόν ο κεραμεύς, ζωοπλαστήσας ενέθηκάς μοι, σάρκα καί οστά, καί πνοήν καί ζωήν. Αλλ' ώ Ποιητά μου, Λυτρωτά μου καί Κριτά μετανοούντα δέξαι με.
Εξαγγέλλω σοι Σωτήρ, τάς αμαρτίας άς ειργασάμην, καί τάς τής ψυχής, καί τού σώματός μου πληγάς, άς μοι ένδον, μιαιφόνοι λογισμοί, ληστρικώς εναπέθηκαν.
Ει καί ήμαρτον Σωτήρ, αλλ' οίδα ότι φιλάνθρωπος εί, πλήττεις συμπαθώς, καί σπλαγχνίζη θερμώς, δακρύ οντα βλέπεις, καί προστρέχεις ως Πατηρ, ανακαλών τόν Άσωτον.
Ερριμμένον με Σωτήρ, πρό τών θυρών σου κάν εν τώ γήρει, μή με απορρίψης εις Άδου κενόν, αλλά πρό τού τέλους, ως φιλάνθρωπός μοι δός, παραπτωμάτων άφεσιν.
Τήν ουσίαν μου Σωτήρ, καταναλώσας εν ασωτία, έρημός ειμι, αρετών ευ σεβών, λιμώττων δέ κράζω. Ο Πατήρ τών οικτιρμών, προφθάσας σύ με οίκτειρον.
Ο λησταίς περιπεσών, εγώ υπάρχων τοίς λογισμοίς μου, όλως υπ' αυτών τετραυμάτισμαι νύν, επλήσθην μωλώπων, αλλ' αυτός μοι επιστάς, Χριστέ Σωτήρ ιάτρευσον.
Ιερεύς με προϊδών, αντιπαρήλθε, καί ο Λευϊτης, βλέπων εν δεινοίς, υπερείδε γυμνόν, αλλ' ο εκ Μαρίας, ανατείλας Ιησούς, σύ επιστάς με οίκτειρον.
Ο Αμνός ο τού Θεού, ο αίρων πάντων τάς αμαρτίας, άρον τόν κλοιόν απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνός μοι δός, δάκρυα κατανύξεως.
Μετανοίας ο καιρός, προσέρχομαί σοι τώ Πλαστουργώ μου, Άρον τόν κλοιόν απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνός μοι δός, δάκρυα κατανύξεως.
Μή βδελύξη με Σωτήρ, μή απορρίψης τού σού προσώπου, άρον τόν κλοιόν, απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνός μοι δός, παραπτωμάτων άφεσιν.
Τά εκούσια Σωτήρ, καί τά ακούσια πταίσματά μου, καί τά φανερά, καί κρυπτά καί γνωστά, καί άγνωστα πάντα, συγχωρήσας ως Θεός, ιλάσθητι, καί σώσόν με.
Εκ νεότητος Σωτήρ τάς εντολάς σου επαρωσάμην, όλον εμπαθώς, αμελών ραθυμών, παρήλθον τόν βίον, διό κράζω σοι Σωτήρ, κάν εν τώ τέλει, σώσόν με.
Τήν ουσίαν τής ψυχής, καταναλώσας τή αμαρτία, έρημός ειμι αρετών ευσεβών, λιμώττων δέ κράζω. ο ελέους χορηγός, προφθάσας σύ με οίκτειρον.
Σοί προσπίπτω Ιησού. Ημάρτηκά σοι ιλάσθητί μοι, άρον τόν κλοιόν απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνος Θεός, μετανοούντα δέξαι με.
Μή εισέλθης μετ' εμού, εν κρίσει φέρων μου τά πρακτέα, λόγους εκζητών, καί ευθύνων ορμάς, άλλ εν οικτιρμοίς σου, παρορών μου τά δεινά, σώσόν με Παντοδύναμε.
Οσία τού Θεού πρέσβευε υπέρ ημών
Σήν μοι δίδου φωταυγή, εκ θείας άνωθεν προμηθείας, χάριν εκφυγείν, τών παθών σκοτασμόν, καί άσαι προθύμως, τού σού βίου τά τερπνά, Μαρία διηγήματα.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Υποκύψασα Χριστού, τοίς θείοις νόμοις, τούτω προσήλθες, τάς τών ηδονών ακαθέκτους ορμάς, λιπούσα καί πάσαν, αρετήν πανευλαβώς, ως μίαν εκατώρθωσας.
Άγιε τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ικεσίαις σου ημάς, Ανδρέα ρύσαι παθών ατίμων, καί τής βασιλείας, νύν Χριστού κοινωνούς, τούς πίστει καί πόθω, ανυμ νούντάς σε κλεινέ, ανάδειξον δεόμεθα.
Δόξα...
Υπερούσιε Τριάς, η εν Μονάδι προσκυνουμένη, άρον τόν κλοιόν, απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως εύσπλαγχνός μοι δός, δάκρυα κατανύξεως.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Θεοτόκε η ελπίς, καί προστασία τών σέ υμνούντων, άρον τόν κλοιόν, απ' εμού τόν βαρύν, τόν τής αμαρτίας, καί ως Δέσποινα αγνή, μετανοούντα δέξαι με.
Ωδή β'
Ο Ειρμός
Πρόσεχε, ουρανέ καί λαλήσω, καί ανυμνήσω Χριστόν, τόν εκ Παρθένου σαρκί, επιδημησαντα. (Δίς)
Πρόσεχε, ουρανέ, καί λαλήσω, γή ενωτίζου φωνής, μετανοούσης Θεώ, καί ανυμνούσης αυτόν.
Πρόσχες μοι, ο Θεός ο Σωτήρ μου, ιλέω όμματί σου, καί δέξαι μου, τήν θερμήν εξομολόγησιν.
Ημάρτηκα, υπέρ πάντας ανθρώπους, μόνος ημάρτηκά σοι, αλλ' οίκτειρον ως Θεός, Σώτερ τό ποίημά σου.
Ζάλη με, τών κακών περιέχει, εύσπλαγχνε Κύριε, αλλ' ως τώ Πέτρω καμοί, τήν χείρα έκτεινον.
Τά δάκρυα, τά τής πόρνης οικτίρμον, καγώ προβάλλομαι. Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, τή ευσπλαγχνία σου.
Εσπίλωσα, τόν τής σαρκός μου χιτώνα, καί κατερρύπωσα, τό κατ' εικόνα Σωτήρ, καί καθ' ομοίωσιν.
Ημαύρωσα, τής ψυχής τό ωραίον, ταίς τών παθών ηδοναίς, καί όλως όλον τόν νούν, χούν απετέλεσα.
Διέρρηξα, νύν τήν στολήν μου τήν πρώτην, ήν εξυφάνατό μοι, ο Πλαστουργός εξ αρχής, καί ένθεν κείμαι γυμνός.
Ενδέδυμαι, διερρηγμένον χιτώνα, όν εξυφάνατό μοι, ο όφις τή συμβουλή, καί καταισχύνομαι.
Προσέβλεψα, τού φυτού τό ωραίον, καί ηπατήθην τόν νούν, καί άρτι κείμαι γυμνός, καί καταισχύνομαι.
Ετέκταινον, επί τόν νώτόν μου πάντες, οι αρχηγοί τών κακών, μακρύνοντες κατ' εμού τήν ανομίαν αυτών.
Απώλεσα, τό πρωτόκτιστον κάλλος, καί τήν ευπρέπειάν μου, καί άρτι κείμαι γυμνός, καί καταισχύνομαι.
Κατέρραψε, τούς δερματίνους χιτώνας, η αμαρτία καμοί, γυμνώσασά με τής πρίν, θεοϋφάντου στολής.
Περίκειμαι, τόν στολισμόν τής αισχύνης, καθάπερ φύλλα συκής, εις έλεγχον τών εμών, αυτεξουσίων παθών.
Εστόλισμαι, κατεστιγμένον χιτώνα, καί ημαγμένον αισχρώς, τή ρύσει τής εμπαθούς, καί φιληδόνου ζωής.
Εσπίλωσα, τόν τής σαρκός μου χιτώνα, καί κατερρύπωσα, τό κατ' εικόνα Σωτήρ, καί καθ' ομοίωσιν.
Υπέπεσα, τή τών παθών αλγηδόνι, καί τή ενύλω φθορά, καί ένθεν νύν ο εχθρός, καταπιέζει με.
Φιλόϋλον, καί φιλοκτήμονα βίον, τής ακτησίας Σωτήρ, προκρίνας νύν τόν βαρύν, κλοιόν περίκειμαι.
Εκόσμησα, τόν τής σαρκός ανδριάντα, τή τών αισχρών λογισμών, ποικίλη περιβολή, καί κατακρίνομαι.
Τής έξωθεν, επιμελώς ευκοσμίας, μόνης εφρόντισα, τής ένδον υπεριδών, Θεοτυπώτου σκηνής.
Μορφώσας μου, τήν τών παθών αμορφίαν, ταίς φιληδόνοις ορμαίς, ελυμηνάμην τού νού τήν ωραιότητα.
Κατέχρωσα, τής πρίν εικόνος τό κάλλος, Σώτερ τοίς πάθεσιν, αλλ' ως ποτέ τήν δραχμήν, αναζητήσας ευρέ.
Ημάρτηκα, ώσπερ η Πόρνη βοώ σοι, μόνος ημάρτηκά σοι, ως μύρον δέχου Σωτήρ καμού τά δάκρυα.
Ωλίσθησα, ως ο Δαυϊδ ακολάστως, καί βεβορβόρωμαι, αλλ' αποπλύναις καμέ, Σωτήρ τοίς δάκρυσί μου.
Ιλάσθητι, ως ο Τελώνης βοώ σοι, Σώτερ ιλάσθητί μοι, ουδείς γάρ τών εξ Αδάμ, ως εγώ ήμαρτέ σοι.
Ου δάκρυα, ουδέ μετάνοιαν έχω, ουδέ κατάνυξιν, αυτός μοι ταύτα Σωτήρ, ως Θεός δώρησαι.
Τήν θύραν σου, μή αποκλείσης μοι τότε, Κύριε, Κύριε, αλλ' άνοιξόν μοι αυτήν μετανοούντί σοι.
Φιλάνθρωπε, ο θέλων πάντας σωθήναι, σύ ανακαλέσαί με, καί δέξαι ως αγαθός, μετανοούντά με.
Ενώτισαι, τούς στεναγμούς τής ψυχής μου, καί τών εμών οφθαλμών, προσδέχου τούς σταλαγμούς. Κύριε σώσόν με.
Θεοτοκίον
Άχραντε, Θεοτόκε Παρθένε μόνη πανύμνητε, ικέτευε εκτενώς, εις τό σωθήναι ημάς.
Ειρμός άλλος
Ίδετε ίδετε, ότι εγώ ειμι Θεός, ο μάννα επομβρήσας, καί τό ύδωρ εκ πέτρας, πηγάσας πάλαι εν ερήμω τώ λαώ μου, τή μόνη δεξιά, καί τή ισχύϊ τή εμή.
Ίδετε ίδετε, ότι εγώ ειμι Θεός, ενωτίζου ψυχή μου, τού Κυρίου βοώντος, καί αποσπάσθητι τής πρώην αμαρτίας, καί φοβού ως δικαστήν, καί ως κριτήν καί Θεόν.
Τίνι ωμοιώθης, πολυαμάρτητε ψυχή; οίμοι τώ πρώτω Κάϊν, καί τώ Λάμεχ εκείνω, λιθοκτονήσασα τό σώμα κακουργίαις, καί κτείνασα τόν νούν, ταίς παραλόγοις ορμαίς.
Πάντας τούς πρό νόμου, παραδραμούσα ώ ψυχή, τώ Σήθ ουχ ωμοιώθης, ου τόν Ενώς εμιμήσω, ου τόν Ενώχ τή μεταθέσει, ου τόν Νώε, αλλ' ώφθης πενιχρά, τής τών δικαίων ζωής.
Μόνη εξήνοιξας, τούς καταρράκτας τής οργής, τού Θεού σου ψυχή μου, καί κατέκλυσας πάσαν, ως γήν τήν σάρκα, καί τάς πράξεις, καί τόν βίον, καί έμεινας εκτός, τής σωστικής Κιβωτού.
Άνδρα απέκτεινα, φησίν, εις μώλωπα εμοί, καί νεανίσκον εις τραύμα, Λάμεχ θρηνών εβόα, σύ δέ ου τρέμεις ώ ψυχή μου, ρυπωθείσα, τήν σάρκα καί τόν νούν, κατασπιλώσασα.
Ώ πώς εζήλωσα, Λάμεχ τόν πρώην φονευτήν, τήν ψυχήν ώσπερ άνδρα, τόν νούν ως νεανίσκον, ως αδελφόν δέ μου τό σώμα αποκτείνας, ως Κάϊν ο φονεύς, ταίς φιληδόνοις ορμαίς!
Πύργον εσοφίσω, οικοδομήσαι, ώ ψυχή, καί οχύρωμα πήξαι, ταίς σαίς επιθυμίαις, ειμή συνέχεεν ο κτίστης τάς βουλάς σου, καί κατέαξεν εις γήν, τά μηχανήματά σου.
Τέτρωμαι, πέπληγμαι, ιδού τά βέλη τού εχθρού, τά καταστίξαντά μου, τήν ψυχήν καί τό σώμα, ιδού τά τραύματα, τά έλκη, αι πηρώσεις, βοώσι τάς πληγάς, τών αυθαιρέτων μου παθών.
Έβρεξε Κύριος, παρά Κυρίου πύρ ποτέ, ανομίαν οργώσαν, πυρπολήσας Σοδόμων, σύ δέ τό πύρ εξέκαυσας τό τής γεέννης, εν ώ μέλλεις ψυχή, συγκατακαίεσθαι πικρώς.
Γνώτε καί ίδετε, ότι εγώ ειμι Θεός, ο ερευνών καρδίας, καί κολάζων εννοίας, ελέγχων πράξεις, καί φλογίζων αμαρτίας, καί κρίνων ορφανόν, καί ταπεινόν καί πτωχόν.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ήπλωσας χείράς σου, πρός τόν οικτίρμονα Θεόν, Μαρία εν αβύσσω, κακών βυθιζομένη, καί ως τώ Πέτρω φιλανθρώπως χείρα βοηθείας, εξέτεινε τήν σήν, επιστροφήν πάντως ζητών.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Όλη προθυμία, πόθω προσέδραμες Χριστώ, τήν πρίν τής αμαρτίας, οδόν αποστραφείσα, καί εν ερήμοις ταίς αβάτοις τρεφομένη, καί τούτου καθαρώς, τελούσα θείας εντολάς.
Άγιε τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ίδωμεν ίδωμεν, φιλανθρωπίαν ώ ψυχή, τού Θεού καί Δεσπότου, διά τούτο πρό τέλους, αυτώ σύν δάκρυσι, προσπέσωμεν βοώντες. Ανδρέου ταίς λιταίς, Σώτερ ελέησον ημάς.
Δόξα...
Άναρχε άκτιστε, Τριάς αμέριστε Μονάς, μετανοούντά με δέξαι, ημαρτηκότα σώσον, σόν ειμι πλάσμα, μή παρίδης, αλλά φείσαι καί ρύσαι, τού πυρός τής καταδίκης με.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Άχραντε Δέσποινα, Θεογεννήτορ η ελπίς, τών εις σε προστρεχόντων, καί λιμήν τών εν ζάλη, τόν ελεήμονα καί Κτίστην καί Υιόν σου, ιλέωσαι καμοί, ταίς ικεσίαις ταίς σαίς.
Ωδή γ'
Ο Ειρμός
Επί τήν ασάλευτον Χριστέ, πέτραν τών εντολών σου, την Εκκλησίαν σου στερέωσον.
Πύρ παρά Κυρίου ποτέ, Κύριος επιβρέξας, τήν γήν Σοδόμων πρίν κατέφλεξεν.
Εις τό όρος σώζου ψυχή, ώσπερ ο Λώτ εκείνος, καί εις Σηγώρ προανασώθητι.
Φεύγε εμπρησμόν ώ ψυχή, φεύγε Σοδόμων καύσιν, φεύγε φθοράν θείας φλογώσεως.
Εξομολογούμαί σοι Σωτήρ. Ημαρτόν σοι αμέτρως, αλλ' άνες άφες μοι, ως εύσπλαγχνος.
Ημαρτόν σοι μόνος εγώ, ήμαρτον υπέρ πάντας, Χριστέ Σωτήρ μή υπερίδης με.
Σύ εί ο Ποιμήν ο καλός, ζήτησόν με τόν άρνα, καί πλανηθέντα μή παρίδης με.
Σύ εί ο γλυκύς Ιησούς, σύ εί ο Πλαστουργός μου, εν σοί Σωτήρ δικαιωθήσομαι.
Αγία Τριάς, ο Θεός, ελέησον ημάς
Ώ Τριάς Μονάς ο Θεός, σώσον ημάς εκ πλάνης, καί πειρασμών καί περιστάσεων.
Θεοτοκίον
Χαίρε θεοδόχε Γαστήρ, χαίρε θρόνε Κυρίου, χαίρε η Μήτηρ τής ζωής ημών.
Άλλος Ειρμός
Στερέωσον Κύριε, επί τήν πέτραν τών έντολών σου, σαλευθείσαν τήν καρδίαν μου, ότι μόνος άγιος υπάρχεις καί Κύριος. (Δίς)
Πηγήν ζωής κέκτημαι, σέ τού θανάτου τόν καθαιρέτην, καί βοώ σοι εκ καρδίας μου, πρό τού τέλους. Ήμαρτον ιλάσθητι σώσόν με.
Τούς επί Νώε Σωτήρ, ησελγηκότας εμιμησάμην, τήν εκείνων κληρωσάμενος, καταδίκην, εν κατακλυσμώ καταδύσεως.
Ημάρτηκα Κύριε, ημάρτηκά σοι ιλάσθητί μοι, ου γάρ εστιν ός τις ήμαρτεν, εν ανθρώποις, όν ουχ υπερέβην τοίς πταίσμασι.
Τόν Χάμ εκείνον ψυχή, τόν πατραλοίαν μιμησαμένη, τήν αισχύνην ουκ εκάλυψας, τού πλησίον, οπισθοφανώς ανακάμψασα.
Τήν ευλογίαν τού Σήμ, ουκ εκληρώσω ψυχή αθλία, ου πλατείαν τήν κατάσχεσιν, ως Ιάφεθ, έσχες εν τή γή τής αφέσεως.
Εκ γής Χαρράν έξελθε, τής αμαρτίας ψυχή μου, δεύρο εις γήν ρέουσαν αείζωον, αφθαρσίαν, ήν ο Αβραάμ εκληρώσατο.
Τόν Αβραάμ ήκουσας, πάλαι ψυχή μου καταλιπόντα, γήν πατρώαν, καί γενόμενον, μετανάστην, τούτου τήν προαίρεσιν μίμησαι.
Εν τή δρυϊ τή Μαμβρή, φιλοξενήσας ο Πατριάρχης, τούς Αγγέλους εκληρώσατο, μετά γήρας, τής επαγγελίας τό θήραμα.
Τόν Ισαάκ τάλαινα, γνούσα ψυχή μου καινήν θυσίαν, μυστικώς ολοκαρπούμενον, τώ Κυρίω, μίμησαι αυτού τήν προαίρεσιν.
Τόν Ισραήλ ήκουσας, νήφε ψυχή μου εκδιωχθέντα, ως παιδίσκης αποκύημα, βλέπε μήπως, όμοιόν τι πάθης λαγνεύουσα.
Τή Άγαρ πάλαι ψυχή, τή Αιγυπτία παρωμοιώθης, δουλωθείσα τήν προαίρεσιν, καί τεκούσα, νέον Ισμαήλ, τήν αυθάδειαν.
Τήν Ιακώβ κλίμακα, έγνως ψυχή μου δεικνυομένην, από γής πρός τά ουράνια, τί μή έσχες, βάσιν ασφαλή, τήν ευσέβειαν;
Τόν Ιερέα Θεού, καί βασιλέα μεμονωμένον, τού Χριστού τό αφομοίωμα, τού εν κόσμω, βίου εν ανθρώποις μιμήθητι.
Μή γένη στήλη αλός, ψυχή στραφείσα εις τά οπίσω, τό υπόδειγμα φοβείτω σε, τών Σοδόμων, άνω εις Σηγώρ διασώθητι.
Τόν εμπρησμόν, ώσπερ Λώτ, φεύγε ψυχή μου τής αμαρτίας, φεύγε Σόδομα καί Γόμορρα.
φεύγε φλόγα, πάσης παραλόγου ορέξεως.
Ελέησον Κύριε, ελέησόν με αναβοώ σοι, ότε ήξεις μετ' Αγγέλων σου, αποδούναι, πάσι κατ' αξίαν τών πράξεων.
Τήν δέησιν Δέσποτα, τών σέ υμνούντων μή απορρίψης, αλλ' οικτείρησον φιλάνθρωπε, καί παράσχου, πίστει αιτουμένοις τήν άφεσιν.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Συνέχομαι κλύδωνι, καί τρικυμία Μήτερ πταισμάτων, αλλ' αυτή με νύν διάσωσον, καί πρός όρμον, θείας μετανοίας εισάγαγε.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ικέσιον δέησιν, νυνί Οσία προσαγαγούσα, πρός τήν εύσπλαγχνον πρεσβεία σου, Θεοτόκον, άνοιξόν μοι θείας εισόδους σου.
Άγιε τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ταίς σαίς λιταίς δώρησαι, καμοί τήν λύσιν τών οφλημάτων, ώ Ανδρέα Κρήτης Πρόεδρε, μετανοίας, σύ μυσταγωγός γάρ πανάριστος.
Δόξα...
Μονάς απλή άκτιστε, άναρχε φύσις η εν Τριάδι, υμνουμένη υποστάσεων, ημάς σώσον, πίστει προσκυνούντας τό κράτος σου.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τόν εκ Πατρός άχρονον, Υιόν εν χρόνω Θεογεννήτορ, απειράνδρως απεκύησας, ξένον θαύμα! μείνασα Παρθένος θηλάζουσα.
Ειρμός
Στερέωσον Κύριε, επί τήν πέτραν τών έντολών σου, σαλευθείσαν τήν καρδίαν μου, ότι μόνος άγιος υπάρχεις καί Κύριος.
Κάθισμα Ποίημα Ιωσήφ
Ήχος πλ. δ' Ανέστης εκ νεκρών
Φωστήρες θεαυγείς, τού Σωτήρος αυτόπται, φωτίσατε ημάς, τούς εν σκότει τού βίου, όπως ως εν ημέρα, νύν ευσχημόνως περιπατήσωμεν, φέγγει τής εγκρατείας, νυκτώδη πάθη αποδιώκοντες, καί τά λαμπρά κατίδωμεν Χριστού Παθήματα χαίροντες.
Έτερον, Ποίημα Θεοδώρου
Δόξα... Τό προσταχθέν
Τών Αποστόλων δωδεκάς η θεόλεκτος, ικετηρίαν τώ Χριστώ νύν προσάγαγε, τό Νηστείας στάδιον πάντας διανύσαι, τελούντας εν κατανύξει τάς προσευχάς, ποιούντας εν προθυμία τάς αρετάς, όπως ούτω προφθάσωμεν, ιδείν Χριστού τού Θεού τήν ένδοξον Ανάστασιν, δόξαν αίνον, προσάγοντες.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τόν απερίληπτον Θεού Υιόν καί Λόγον, ανερμηνεύτως υπέρ νούν εκ σού τεχθέντα, Θεοτόκε ικέτευε σύν τοίς Αποστόλοις, ειρήνην τη Οικουμένη ειλικρινή, βραβεύσαι, καί τών πταισμάτων δούναι ημίν, πρό τού τέλους συγχώρησιν, καί Βασιλείας ουρανών, δι' άκραν αγαθότητα, αξιώσαι τούς δούλους σου.
Τριώδιον Ποίημα Ιωσήφ
Ωδή δ' Ήχος πλ. δ'
Εισακήκοα Κύριε
Απόστολοι τού Χριστού, πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Εγκρατεία συζήσαντες, οι πεφωτισμένοι Χριστού Απόστολοι, εγκρατείας τόν καιρόν ημίν, μεσιτείαις θείαις ευμαρίζουσι.
Δωδεκάχορδον όργανον, μέλος εκελάδησε τό σωτήριον, Μαθητών χορός ο ένθεος, πονηρά συγχέων μελωδήματα.
Επομβρίαις τού Πνεύματος, πάσαν τήν υφήλιον κατηρδεύσατε, τόν αυχμόν αποδιώξαντες, τής πολυθεϊας Παμμακάριστοι.
Θεοτοκίον
Ταπεινώσασα σώσόν με, τόν υψηλοφρόνως πολιτευσάμενον, η τεκούσα τόν υψώσαντα, τήν ταπεινωθείσαν φύσιν Πάναγνε.
Έτερον Τριώδιον Ποίημα Θεοδώρου
Ειρμός άλλος
Εισακήκοα Κύριε, τήν ακοήν σου καί εφοβήθην, κατενόησα τά έργα σου, καί εδόξασα τό κράτος σου Δέσποτα.
Απόστολοι τού Χριστού, πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Αποστόλων η πάνσεπτος, χοροστασία τώ πάντων Κτίστη, δυσωπούσα παρακλήθητι, ελεήσαι ημάς τούς ανευφημούντάς σε.
Ως εργάται υπάρχοντες, Χριστού Απόστολοι πάντα Κόσμον θείω λόγω γεωργήσαντες, προσηγάγετε καρπούς αυτώ πάντοτε.
Αμπελών εγενήθητε, Χριστώ τώ όντως ηγαπημένω, τόν γάρ οίνον τόν τού Πνεύματος, εξεβλύσατε τώ Κόσμω Απόστολοι.
Δόξα...
Υπεράρχιε σύμμορφε, πανσθενεστάτη Τριάς αγία, Πάτερ Λόγε Πνεύμα άγιον, Θεέ φώς καί ζωή, φύλαττε τήν ποίμνην σου.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Χαίρε θρόνε πυρίμορφε, χαίρε λυχνία λαμπαδηφόρε, χαιρε όρος αγιάσματος, κιβωτέ τής ζωής, Αγίων αγία σκηνή.
Ωδή δ'
Ο Ειρμός
Ακήκοεν ο Προφήτης, τήν έλευσίν σου Κύριε, καί εφοβήθη, ότι μέλλεις εκ Παρθένου τίκτεσθαι, καί ανθρώποις δείκνυσθαι καί έλεγεν. Ακήκοα τήν ακοήν σου καί εφοβήθην, δόξα τή δυνάμει σου Κύριε. (Δίς)
Τά έργα σου μή παρίδης, τό πλάσμα σου μή παρόψη Δικαιοκρίτα, ει καί μόνος ήμαρτον ως άνθρωπος, υπέρ πάντα άνθρωπον Φιλάνθρωπε, αλλ' έχεις ως Κύριος πάντων τήν εξουσίαν, αφιέναι αμαρτήματα.
Εγγίζει ψυχή τό τέλος, εγγίζει καί ου φροντίζεις, ουχ ετοιμάζη. Ο καιρός συντέμνει, διανάστηθι, εγγύς επί θύραις ο Κριτής εστιν, ως όναρ, ως άνθος ο χρόνος τού βίου τρέχει, τί μάτην ταραττόμεθα;
Ανάνηψον ώ ψυχή μου, τάς πράξεις σου άς ειργάσω αναλογίζου, καί ταύταις επ' όψεσι προσάγαγε, καί σταγόνας στάλαξον δακρύων σου, ειπέ παρρησία τάς πράξεις, τάς ενθυμήσεις, Χριστώ, καί δικαιώθητι.
Ου γέγονεν εν τώ βίω, αμάρτημα ουδέ πράξις, ουδέ κακία, ήν εγώ Σωτήρ ουκ επλημμέλησα, κατά νούν καί λόγον, καί προαίρεσιν, καί θέσει, καί γνώμη, καί πράξει εξαμαρτήσας, ως άλλος ουδείς πώποτε.
Εντεύθεν καί κατεκρίθην, εντεύθεν κατεδικάσθην εγώ ο τάλας, υπό τής οικείας συνειδήσεως, ής ουδέν εν κόσμω βιαιότερον. Κριτά λυτρωτά μου καί γνώστα, φείσαι καί ρύσαι, καί σώσόν με τόν δείλαιον.
Η κλίμαξ ήν είδε πάλαι, ο μέγας εν Πατριάρχαις, δείγμα ψυχή μου, πρακτικής υπάρχει επιβάσεως, γνωστικής τυγχάνει αναβάσεως, ει θέλεις ούν πράξει, καί γνώσει καί θεωρία, βιούν ανακαι νίσθητι.
Τόν καύσωνα τής ημέρας, υπέμεινε δι' ένδειαν ο Πατριάρχης καί τόν παγετόν τής νυκτός ήνεγκε, καθ' ημέραν κλέμματα ποιούμενος, ποιμαίνων, πυκτεύων, δουλεύων, ίνα τάς δύω, γυναίκας εισαγάγηται.
Γυναίκάς μοι δύω νόει, τήν πράξίν τε καί τήν γνώσιν εν θεωρία, τήν μέν Λείαν, πράξιν ως πολύτεκνον, τήν Ραχήλ δέ, γνώσιν ως πολύπονον, καί γάρ άνευ πόνων, ου πράξις, ου θεωρία, ψυχή κατορθωθήσεται.
Γρηγόρησον ώ ψυχή μου, αρίστευσον ως ο μέγας εν Πατριάρχαις, ίνα κτήση πράξιν μετά γνώσεως, ίνα χρηματίσης νούς ορών τόν Θεόν, καί φθάσης τόν άδυτον γνόφον εν θεωρία, καί γένη μεγαλέμπορος.
Τούς δώδεκα Πατριάρχας, ο μέγας εν Πατριάρχαις παιδοποιήσας, μυστικώς εστήριξέ σοι κλίμακα, πρακτικής ψυχη μου αναβάσεως, τούς παίδας, ως βάθρα, τάς βάσεις, ως αναβάσεις, πανσόφως υποθέμενος.
Ησαύ τόν μεμισημενον, ζηλούσα ψυχή, απέδου τώ πτερνιστή σου, τά τού πρώτου κάλλους πρωτοτόκια, καί τής πατρικής ευχής εξέπεσας, καί δίς επτερνίσθης αθλία, πράξει καί, γνώσει, διό νύν μετανόησον.
Εδώμ ο Ησαύ εκλήθη, δι' άκραν θηλυμανίας επιμιξίαν, ακρασία γάρ αεί πυρούμενος, καί ταίς ηδοναίς κατασπιλούμενος. Εδώμ ωνομάσθη, ό λέγεται θερμασία, ψυχής φιλαμαρτήμονος.
Ιώβ τόν επί κοπρίας, ακούσασα ώ ψυχή μου δικαιωθέντα, τήν αυτού ανδρείαν ουκ εζήλωσας, τό στερρόν ουκ έσχες τής προθέσεως, εν πάσιν οίς έγνως, οίς οίδας, οίς επειράσθης, αλλ' ώφθης ακαρτέρητος.
Ο πρότερον επί θρόνου, γυμνός νύν επί κοπρίας καθηλκωμένος, ο πολύς εν τέκνοις καί περίβλεπτος, άπαις αφαιρέοικος αιφνίδιον, παλάτιον γάρ τήν κοπρίαν, καί μαργαρίτας, τά έλκη ελογίζετο.
Βασίλειον τήν αξίαν, διάδημα καί πορφύραν ημφιεσμένος, πολυκτήμων άνθρωπος καί δίκαιος, πλούτω επιβρίθων καί βοσκήμασιν, εξαίφνης τόν πλούτον, τήν δόξαν, τήν βασιλείαν, πτωχεύσας απεκείρατο.
Ει δίκαιος ήν εκείνος, καί άμεμπτος παρά πάντας, καί ουκ απέδρα, τά τού πλάνου ένεδρα καί σκάμματα, σύ φιλαμαρτήμων ούσα τάλαινα, ψυχή τί ποιήσεις, εάν τι τών αδοκήτων, συμβή επενεχθήναί σοι;
Τό σώμα κατερρυπώθην, τό πνεύμα κατεσπιλώθην, όλως ηλκώθην, αλλ' ως ιατρός Χριστέ αμφότερα, διά μετανοίας μοι θεράπευσον, απόλουσον, κάθαρον, πλύνον, δείξον Σωτήρ μου, χιόνος καθαρώτερον.
Τό Σώμά σου καί τό Αίμα, σταυρούμενος υπέρ παντων, έθηκας Λόγε, τό μεν Σώμα, ίνα αναπλάσης με, τό δε Αίμα, ίνα αποπλύνης με, τό πνεύμα παρέδωκας, ίνα εμέ προσάξης, Χριστέ τώ σώ Γεννήτορι.
Ειργάσω τήν σωτηρίαν, εν μέσω τής γής οικτίρμον, ίνα σωθώμεν, εκουσίως ξύλω ανεσταύρωσαι, η Εδέμ κλεισθείσα ανεώγνυτο, τά άνω, τά κάτω, η κτίσις, τά έθνη πάντα, σωθέντα προσκυνούσί σε.
Γενέσθω μοι κολυμβήθρα, τό Αίμα τό εκ πλευράς σου, άμα καί πόμα, τό πηγάσαν ύδωρ τής αφέσεως, ίνα εκατέρωθεν καθαίρωμαι, χριόμενος, πίνων, ως χρίσμα καί πόμα Λόγε, τά ζωηρά σου λόγια.
Γυμνός ειμι τού Νυμφώνος, γυμνός ειμι καί τού γάμου, άμα καί δείπνου, η λαμπάς εσβέσθη ως ανέλαιος, η παστάς εκλείσθη μοι καθεύδοντι, τό δείπνον εβρώθη, εγώ δέ χείρας καί πόδας, δεθείς έξω απέρριμμαι.
Κρατήρα η Εκκλησία, εκτήσατο τήν Πλευράν σου τήν ζωηφόρον, εξ ής ο διπλούς ημίν εξέβλυσε, κρουνός τής αφέσεως καί γνώσεως, εις τύπον τής πάλαι, τής νέας, τών δύω άμα, Διαθηκών Σωτήρ ημών.
Ο χρόνος ο τής ζωής μου, ολίγος καί πλήρης πόνων καί πονηρίας, αλλ' εν μετανοία με παράλαβε, καί εν επιγνώσει ανακάλεσαι μή γένωμαι κτήμα, μή βρώμα τού αλλοτρίου. Σωτήρ αυτός με οίκτειρον.
Υψήγορος νύν υπάρχω, θρασύς δέ καί τήν καρδίαν, εική καί μάτην, μή τώ Φαρισαίω συγκαταδικάσης με, μάλλον τού Τελώνου τήν ταπείνωσιν, παράσχου μοι μόνε οικτίρμον, δικαιοκρίτα, καί τούτω συναρίθμησον.
Εξήμαρτον ενυβρίσας, τό σκεύος τό τής σαρκός μου, οίδα οικτίρμον, αλλ' εν μετανοία με παράλαβε, καί έν επιγνώσει ανακάλεσαι, μή γένωμαι κτήμα, μή βρώμα τού αλλοτρίου. Σωτήρ αυτός με οίκτειρον.
Αυτείδωλον εγενόμην, τοίς πάθεσι τήν ψυχήν μου καταμολύνας, αλλ' έν μετανοία με παράλαβε, καί εν επιγνώσει ανακάλεσαι, μή γένωμαι κτήμα, μή βρώμα τού αλλοτρίου. Σωτήρ αυτός με οίκτειρον.
Ουκ ήκουσα τής φωνής σου, παρήκουσα τής γραφής σου τού Νομοθέτου, αλλ' εν μετανοία με παράλαβε, καί εν επι' γνώσει ανακάλεσαι, μή γένωμαι κτήμα, μή βρώμα τού αλλοτρίου, Σωτήρ αυτός με οίκτειρον.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ασώματον πολιτείαν, εν σώματι μετελθούσα, χάριν Οσία, πρός Θεού μεγίστην όντως είληφας, τών πιστώς τιμώντων σε προϊστασο, διό δυσωπούμεν, παντοίων πειρατηρίων, ημάς ευχαίς σου λύτρωσαι.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Μεγάλων ατοπημάτων, εις βάθος κατενεχθείσα, ου κατεσχέθης, αλλ' ανέδραμες λογισμώ κρείττονι, πρός τήν ακροτάτην διαπράξεως, σαφώς αρετήν παραδόξως, Αγγέλων φύσιν, Μαρία καταπλήξασα.
Άγιε τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ανδρέα Πατέρων κλέος, ευχαίς σου μή επιλάθη καθικετεύων, παρεστώς Τριάδα τήν υπέρθεον, όπως λυτρωθώμεν τής κολάσεως, οι πόθω προστάτην σε θείον, επικαλούντες, τό Κρήτης εγκαλλώπισμα.
Δόξα...
Αμέριστον τή ουσία, ασύγχυτον τοίς προσώποις θεολογώ σε, τήν Τριαδικήν μίαν θεότητα, ως Ομοβασίλειον καί σύνθρονον, βοώ σοι τό Άσμα, τό μέγα, τό εν υψίστοις, τρισσώς υμνολογούμενον.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Καί τίκτεις καί παρθενεύεις, καί μένεις δι' αμφοτέρων, φύσει Παρθένος, ο τεχθείς καινίζει νόμους φύσεως, η νηδύς δέ κύει μή λοχεύουσα, Θεός όπου θέλει, νικάται φύσεως τάξις. ποιεί γάρ όσα βούλεται.
Ωδή ε'
Ο Ειρμός
Εκ νυκτός ορθρίζοντα Φιλάνθρωπε, φώτισον δέομαι, καί οδήγησον καμέ, εν τοίς προστάγμασί σου, καί δίδαξόν με Σωτήρ, ποιείν τό θέλημά σου. (Δίς)
Εν νυκτί τόν βίον μου διήλθον αεί, σκότος γάρ γέγονε, καί βαθείά μοι αχλύς, η νύξ τής αμαρτίας, αλλ' ως ημέρας υιόν, Σωτήρ ανάδειξόν με.
Τόν Ρουβίμ μιμούμενος ο τάλας εγώ, έπραξα άθεσμον, καί παράνομον βουλήν, κατά Θεού Υψίστου, μιάνας κοίτην εμήν, ως τού πατρός εκείνος.
Εξομολογούμαί σοι Χριστέ Βασιλεύ. Ήμαρτον ήμαρτον, ως οι πρίν τώ Ιωσήφ, αδελφοί πεπρακότες, τόν τής αγνείας καρπόν, καί τόν τής σωφροσύνης.
Υπό τών συγγόνων η δικαία ψυχή, δέδοτο πέπρατο, εις δουλείαν ο γλυκύς, εις τύπον τού Κυρίου, αυτή δέ όλη ψυχή, επράθης τοίς κακοίς σου.
Ιωσήφ τόν δίκαιον, καί σώφρονα νούν, μίμησαι τάλαινα, καί αδόκιμε ψυχή, καί μή ακολασταί νου, ταίς παραλόγοις ορμαίς, αεί παρανομούσα.
Ει καί λάκκω ώ κησε ποτέ Ιωσήφ, Δέσποτα Κύριε, αλλ' εις τύπον τής Ταφής, καί τής Εγέρσεώς σου, εγώ δέ τί σοι ποτέ, τοιούτο προσενέγκω;
Τού Μωσέως ήκουσας τήν θήβην ψυχή, ύδασι, κύμασι φερομένην ποταμού, ως εν θαλάμω πάλαι, φυγούσαν δράμα πικρόν, βουλής Φαραωνίτου.
Ει τάς μαίας ήκουσας κτει νούσας ποτέ, άνη βον τάλαινα, τήν αρρενωπόν ψυχή, τής σωφροσύνης πράξιν, νύν ως ο μέγας Μωσής, τιθηνού τήν σοφίαν.
Ως Μωσής ο μέγας τόν Αιγύπτιον νούν, πλήξασα τάλαινα, ουκ απέκτεινας ψυχή, καί πώς οικήσεις λέγε, τήν έρημον τών παθών, διά τής μετανοίας;
Τάς ερήμους ώκησεν ο μέγας Μωσής, δεύρο ίνα καί τής δέ μίμησαι, τήν αυτού διαγωγήν, εν βάτω, θεοφανείας ψυχή, εν θεωρία γένη.
Τήν Μωσέως ράβδον εικονίζου ψυχή, πλήττουσαν θάλασσαν, καί πηγνύουσαν βυθόν, τύπω Σταυρού τού θείου, δι' ού δυνήση καί σύ, μεγάλα εκτελέσαι.
Ααρών προσέφερε τό πύρ τώ Θεώ, άμωμον άδολον, αλλ' οφνεί, καί Φινεές, ως σύ ψυχή προσήγον, αλλότριον τώ Θεώ, ρερυπωμένον βίον.
Ως βαρύς τήν γνώμην Φαραώ τώ πικρώ, γέγονα Κύριε, Ιαννής καί Ιαμβρής τήν ψυχήν καί τό σώμα, καί υποβρύχιος νούς, αλλά βοήθησόν μοι.
Τώ πηλώ συμπέφυρμαι ο τάλας τόν νούν, πλύνόν με Δέσποτα, τώ λουτήρι τών εμών, δακρύων δέομαί σου, τήν τής σαρκός μου στολήν, λευκάνας ως χιόνα.
Εάν ερευνήσω μου τά έργα Σωτήρ, άπαντα άνθρωπον, υπερβάντα εμαυτόν, ορώ ταίς αμαρτίαις, ότι εν γνώσει φρενών, ήμαρτον, ουκ αγνοία.
Φείσαι φείσαι Κύριε, τού πλάσματός σου. Ήμαρτον άνες μοι, ο τή φύσει καθαρός, αυτός υπάρχων μόνος, καί άλλος πλήν σου ουδείς, υπάρχει έξω ρύπου.
Δι' εμέ Θεός ών εμορφώθης εμέ, έδειξας θαύματα, ιασάμενος λεπρούς, καί παραλύτους σφίγξας, Αιμόρρου στήσας Σωτήρ, αφή κρασπέδου ρύσιν.
Τήν Αιμόρρουν μιμησαι αθλία ψυχή πρόσδραμε κράτησον, τού κρασπέδου τού Χριστού, ίνα ρυσθής μαστίγων, ακούσης δέ παρ' αυτού Η πίστις σου σέσωκέ σε.
Τήν χαμαί συγκύπτουσαν μιμού ώ ψυχή, πρόσελθε, πρόσπεσον, τοίς ποσί τού Ιησού, ίνα σε ανορθώση, καί βηματίσεις ορθώς, τάς τρίβους τού Κυρίου.
Ει καί φρέαρ Δέσποτα υπάρχεις βαθύ, βλύσόν μοι νάματα, εξ αχράντων σου φλεβών, ίν' ως η Σαμαρείτις, μηκέτι πίνων διψώ, ζωής γάρ ρείθρα βρύεις.
Σιλωάμ γενέσθω μοι τά δάκρυά μου, Δέσποτα Κύριε, ίνα νίψωμαι καγώ, τάς κόρας τής καρδίας, καί ίδω σε νοερώς, τό φώς τό πρό αιώνων.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ασυγκρίτω έρωτι πανόλβιε, ξύλον ποθήσασα, προσκυνήσαι τού Σταυρού, ηξίωσαι τού πόθου, αξίωσον ούν καμέ, τυχείν τής άνω δόξης.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ρείθρον Ιορδάνειον περάσασα, εύρες ανάπαυσιν, τήν ανώδυνον σαρκός, ηδονήν εκφυγούσα, ής καί ημάς εξελού, σαίς προσευχαίς Οσία.
Άγιε τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ως ποιμένων άριστον Αωδρέα σόφε, πρόκριτον όντα σε, πόθω δέομαι πολλώ, καί φόβω σαίς πρεσβείαις, τής σωτηρίας τυχείν, καί ζωής αιμνίου.
Δόξα...
Σέ Τριάς δοξάζομεν τόν ένα Θεόν, Άγιος, Άγιος, Άγιος εί ο Πατήρ, ο Υιός καί τό Πνεύμα, απλή ουσία Μονάς, αεί προσκυνουμένη.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Εκ σού ημφιάσατο τό φύραμά μου, άφθορε άνανδρε, Μητροπάρθενε Θεός, ο κτίσας τούς αιώνας, καί ήνωσεν εαυτώ, τήν τών ανθρώπων φύσιν.
Ωδή ς'
Ο Ειρμός
Εβόησα εν όλη καρδία μου, πρός τόν οικτίρμονα Θεόν, καί επήκουσέ μου εξ Άδου κατωτάτου, καί ανήγαγεν εκ φθοράς τήν ζωήν μου. (Δίς)
Τά δάκρυα Σωτήρ τών ομμάτων μου, καί τούς εκ βάθους στεναγμούς, καθαρώς προσφέρω, βοώσης τής καρδίας, ο Θεός ημάρτηκά σοι, ιλάσθητί μοι.
Εξένευσας ψυχή τού Κυρίου σου, ώσπερ Δαθάν καί Αβειρών, αλλά φείσαι κράξον, εξ Άδου κατωτάτου, ίνα μή τό χάσμα, τής γής σε συγκαλύψη.
Ως δάμαλις ψυχή παροιστρήσασα, εξωμοιώθης τώ Εφραίμ, ως δορκάς εκ βρόχων, ανάσωσον τόν βίον, πτερωθείσα πράξει, καί νώ καί θεωρία.
Η χείρ ημάς Μωσέως πιστώσεται, ψυχή πώς δύναται Θεός, λεπρωθέντα βίον, λευκάναι καί καθάραι, καί μή απογνώς σεαυτήν, κάν ελεπρώθης.
Τά κύματα, Σωτήρ τών πταισμάτων μου, ως εν θαλάσση Ερυθρά, επαναστραφέντα, εκάλυψέ με άφνω, ως τούς Αιγυπτίους, ποτέ καί τούς τριστάτας.
Αγνώμονα, ψυχή τήν προαίρεσιν, έσχες ως πρίν ο Ισραήλ, τού γάρ θείου μάννα, προέκρινας αλόγως, τήν φιλήδονον, τών παθών αδηφαγίαν.
Τά ύεια, κρέα καί τούς λέβητας, καί τήν Αιγύπτιον τροφήν, τής επουρανίου, προέκρινας ψυχή μου ως ο πρίν αγνώμων, λαός εν τή ερήμω.
Τά φρέατα, ψυχή προετίμησας, τών Χαναναίων εννοιών, τής φλεβός τήν πέτραν, εξ ής ο τής σοφίας, ως κρατήρ προχέει, κρουνούς θεολογίας.
Ως έπληξε, Μωσής ο θεράπων σου, ράβδω τήν πέτραν τυπικώς, τήν ζωοποιόν σου, Πλευράν προδιετύπου, εξ ής πάντες πόμα, ζωής Σωτήρ αντλούμεν.
Ερεύνησον, ψυχή κατασκόπευσον, ως Ιησούς ο τού Ναυή, τής κληροδοσίας, τήν γήν οποία εστί, καί κατοίκησον, εν αυτή δι' ευνομίας.
Ανάστηθι, καί καταπολέμησον, ως Ιησούς τόν Αμαλήκ, τής σαρκός τά πάθη, καί τούς Γαβαωνίτας, τούς απατηλούς λογισμούς, αεί νικώσα.
Διάβηθι, τού χρόνου τήν ρέουσαν, φύσιν ως πρίν η Κιβωτός, καί τής γής εκείνης, γενού εν κατασχέσει, τής επαγγελίας ψυχή, Θεός κελεύει.
Ως έσωσας, τόν Πέτρον βοήσαντα, σώσον προφθάσας με Σωτήρ, τού θηρός με ρύσαι, εκτείνας σου τήν χείρα, καί ανάγαγε τού βυθού τής αμαρτίας.
Λιμένα σε, γινώσκω γαλήνιον, Δέσποτα Δέσποτα Χριστέ, αλλ' εκ τών αδύτων, βυθών τής αμαρτίας, καί τής απογνώσεώς με, προφθάσας ρύσαι.
Εγώ ειμι, Σωτήρ ήν απώλεσας, πάλαι βασίλειον δραχμήν, αλλ' ανάψας λύχνον, τόν Πρόδρομόν σου Λόγε, αναζήτησον, καί ευρέ τήν σήν εικόνα.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ίνα παθών, φλογμόν κατασβέσης, δακρύων έβλυζες αεί, οχετούς Μαρία, ψυχήν πυρπολουμένην, ών τήν χάριν νέμοις, καμοί τώ σώ οικέτη.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Απάθειαν, εκτήσω ουράνιον, δι' ακροτάτης επί γής, πολιτείας, Μήτερ, διό τούς σέ υμνούντας, εκ παθών ρυσθήναι, πρεσβείαις σου δυσώπει.
Άγιε τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Τής Κρήτης σε, Ποιμένα καί πρόεδρον, καί Οικουμένης πρεσβευτήν, εγνωκώς προστρέχω, Ανδρέα καί βοώ σοι. Εξελού με Πάτερ, βυθού τής αμαρτίας.
Δόξα...
Τριάς ειμί, απλή αδιαίρετος, διαιρετή προσωπικώς, καί Μονάς υπάρχω, τή φύσει ηνωμένη. Ο Πατήρ φησι, καί Υιός καί θείον Πνεύμα.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Η μήτρα σου, Θεόν ημίν έτεκε, μεμορφωμένον καθ' ημάς, αλλ' ως Κτίστην πάντων, δυσώπει Θεοτόκε, ίνα ταίς πρεσβείαις, ταίς σαίς δικαιωθώμεν.
Ο Ειρμός
Εβόησα εν όλη καρδία μου, πρός τόν οικτίρμονα Θεόν, καί επήκουσέ μου εξ Άδου κατωτάτου, καί ανήγαγεν εκ φθοράς τήν ζωήν μου.
Κοντάκιον
Ήχος πλ. β'
Ψυχή μου ψυχή μου, ανάστα, τί καθεύδεις; τό τέλος εγγίζει, καί μέλλεις θορυβείσθαι, ανάνηψον ούν, ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρών, καί τά πάντα πληρών.
Ο Οίκος
Τό τού Χριστού ιατρείον βλέπων ανεωγμένον, καί τήν εκ τούτου τώ Αδάμ πηγάζουσαν υγείαν, έπαθεν, επλήγη ο διάβολος, καί ως κινδυνεύων ωδύρετο, καί τοίς αυτού φίλοις ανεβόησε, τί ποι ήσω τώ Υιώ τής Μαρίας; κτείνει με ο Βηθλεεμίτης, ο πανταχού παρών, καί τά πάντα πληρών.
Συναξάριον
Τή αυτή ημέρα, Πέμπτη τής πέμπτης Εβδομάδος τών Νηστειών, κατά τήν αρχαίαν παράδοσιν, ψάλλομεν τήν Ακολουθίαν τού Μεγάλου καί κατανυκτικού Κανόνος.
Στίχοι
Τρόπους, Ιησού, κατανύξεως δίδου,
Άδουσι νυνί Κανόνα σοι τόν Μέγαν.
Ταίς τού αγίου Ανδρέου πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον καί σώσον ημάς.
Ήχος πλ. β'
Εν τή Βασιλεία σου μνήσθητι ημών Κύριε, όταν έλθης εν τή βασιλεία σου
Ληστήν τού Παραδείσου Χριστέ πολίτην, επί Σταυρού σοι βοήσαντα, τό Μνήσθητί μου προαπειργάσω, αυτού τής μετανοίας αξίωσον καμέ τόν ανάξιον.
Μακάριοι οι πτωχοί τώ πνεύματι, ότι αυτών εστιν η Βασιλεία τών Ουρανών
Τόν Μανωέ ακούεις πάλαι ψυχή μου, Θεού εν φαντασία γενόμενον, καί τόν εκ στείρας τότε λαβόντα, καρπόν επαγγελίας, αυτού τό ευσεβές μιμησώμεθα.
Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται
Τήν τού Σαμψών ζηλώσασα ραθυμίαν, τήν δόξαν απεκείρω τών έργων σου, ψυχή προδούσα τοίς αλλοφύλοις, διά φιληδονίας, τήν σώφρονα ζωήν καί μακάριον.
Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι τήν γήν
Ο πρίν εν σιαγόνι όνου νικήσας, τούς αλλοφύλους νύν παρανάλωμα, τής εμπαθούς λαγνείας ευρέθη, αλλ' έκφυγε ψυχή μου, τήν μίμησιν, τήν πράξιν, τήν χαύνωσιν.
Μακάριοι οι πεινώντες καί διψώντες τήν δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται
Βαράκ καί Ιεφθάε οι στρατιάρχαι, κριταί τού Ισραήλ προεκρίθησαν, μεθ' ών Δεβόρρα η αρρενόφρων, αυτών ταίς αριστείαις, ψυχή αρρενωθείσα κρατύνθητι.
Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται
Τήν Ιαήλ ανδρείαν έγνως ψυχή μου, τήν τόν Σισάρα πρίν σκολοπίσασαν, καί σωτηρίαν εργασαμένην, τόν πάσσαλον ακούεις, δι' ού σοι ο Σταυρός εικονίζεται.
Μακάριοι οι καθαροί τή καρδία, ότι αυτοί τόν Θεόν όψονται
Θύσον ψυχή θυσίαν επαινουμένην, πράξιν ως θυγατέρα προσάγαγε, τής Ιεφθάε καθαρωτέραν, καί σφάξον ώσπερ θύμα, τά πάθη τής σαρκός τώ Κυρίω σου.
Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί Υιοί Θεού κληθήσονται
Τού Γεδεών τόν πόκον νόει ψυχή μου, εξ ουρανού τήν δρόσον υπόδεξαι, καί κύψον ώσπερ κύων καί πίε, τό νάμα τό εκ νόμου, ρυέν τή αποθλίψει τού γράμματος.
Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστιν η Βασιλεία τών ουρανών
Ηλεί τού Ιερέως τήν καταδίκην, ψυχή μου επεσπάσω δι' ένδειαν, φρενών ανασχομένη τά πάθη, εν σοί ώσπερ εκείνος, τά τέκνα ενεργείν τά παράνομα.
Μακάριοι εστέ, όταν ονειδίσωσιν υμάς, καί διώξωσι, καί είπωσι πάν πονηρόν ρήμα, καθ' υμών ψευδόμενοι, ένεκεν εμού
Εν τοίς κριταίς Λευϊτης δι' εμμελείας, τήν εαυτού γυναίκα ταίς δώδωκα, φυλαίς διείλε ψυχή μου, ίνα τό μίσος θριαμβεύση, τό εκ Βενιαμίν τό παράνομον.
Χαίρετε καί αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοίς ουρανοίς
Η φιλοσώφρων Άννα προσευχομένη, τά χείλη μέν εκίνει πρός αίνεσιν, φωνή δέ ταύτης ουκ εξηχείτο, αλλ' όμως στείρα ούσα, Υιόν τής προσευχής τίκτει άξιον.
Μνήσθητι ημών, Κύριε, όταν έλθης εν τή Βασιλεία σου
Εν τοίς κριταίς ο Άννης εκρίθη γόνος, ο μέγας Σαμουήλ, όν εθρέψατο, η Αρμαθέμ εν οίκω Κυρίου, αυτόν ζήλου ψυχή μου, καί κρίναι πρός τών άλλων τά έργα σου.
Μνήσθητι ημών, Δέσποτα, όταν έλθης εν τή Βασιλεία σου
Δαυϊδ εις Βασιλέα εκλελεγμένος, βασιλικώς εχρίσθη τώ κέρατι, τού θείου μύρου, σύ ούν ψυχή μου, τήν άνω Βασιλείαν ει θέλεις, μύρω χρίσαι τοίς δάκρυσιν.
Μνήσθητι ημών, Άγιε, όταν έλθης εν τή Βασιλεία σου
Ελέησον τό πλάσμα σου Ελεήμον, οίκτειρον τών χειρών σου τό ποίημα, καί φείσαι πάντων ημαρτηκότων, καμού τού υπέρ πάντας, τοίς σοίς υπεριδόντος προστάγμασι.
Δόξα Πατρί, καί Υιώ, καί αγίω Πνεύματι
Ανάρχω καί γεννήσει τε καί προόδω, Πατέρα προσκυνώ τόν γεννήσαντα, Υιόν δοξάζω τόν γεννηθέντα, υμνώ τό συνεκλάμπον Πατρί τε, καί Υιώ, Πνεύμα Άγιον.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τόν υπερ φύσιν Τόκον σου προσκυνούμεν, τήν κατά φύσιν δόξαν τού βρέφους σου, μή διαιρούντες Θεογεννήτορ, ο είς γάρ τώ προσώπω, διττός ομολογείται ταίς φύσεσιν.
Ωδή ζ'
Ο Ειρμός
Ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν ενώπιόν σου, ουδέ συνετηρήσαμεν, ουδέ εποιήσαμεν, καθώς ενετείλω ημίν. Αλλά μή παραδώης ημάς εις τέλος, ο τών Πατέρων Θεός. (Δίς)
Ημάρτηκα, επλημμέλησα, καί ηθέτησα τήν εντολήν σου, ότι εν αμαρτίαις προήχθην, καί προσέθηκα τοίς μώλωψι τραύμα εμοί, αλλ' αυτός με ελέησον ως εύσπλαγχνος, ο τών Πατέρων Θεός.
Τά κρύφια τής καρδίας μου, εξηγόρευσά σοι τώ Κριτή μου, ίδε μου τήν ταπείνωσιν, ίδε καί τήν θλίψίν μου, καί πρόσχες τή κρίσει μου νύν, καί αυτός με ελέησον ως εύσπλαγχνος ο τών Πατέρων Θεός.
Σαούλ ποτέ, ως απώλεσε, τού πατρός αυτού ψυχή τάς όνους, πάρεργον τό βασίλειον εύρε, πρός ανάρρησιν. Αλλ' όρα μή λάθης σαυτήν, τάς κτηνώδεις ορέξεις σου, προκρίνουσα τής βασιλείας Χριστού.
Δαυϊδ ποτέ, ο πατρόθεος, ει καί ήμαρτε διττώς ψυχή μου, βέλει μέν τοξευθείς τής μοιχείας, τώ δέ δόρατι αλούς τής τού φόνου ποινής. αλλ' αυτή τά βαρύτερα τών έργων νοσείς, ταίς κατά γνώμην ορμαίς.
Συνήψε μέν, ο Δαυϊδ ποτέ, ανομήματι τήν ανομίαν, φόνω γάρ τήν μοιχείαν εκίρνα, τήν μετάνοιαν ευθύς παραδείξας διπλήν. αλλ' αυτή πονηρότερα ειργάσω, ψυχή, μή μεταγνούσα Θεώ.
Δαυϊδ ποτέ ανεστήλωσε, συγγραψάμενος ως εν εικόνι, ύμνον, δι' ού τήν πράξιν ελέγχει, ήν ειργάσατο κραυγάζων. Ελέησόν με, σοί γάρ μόνω εξήμαρτον, τώ πάντων Θεώ, αυτός καθάρισόν με.
Η Κιβωτός, ως εφέρετο, επιδίφριος ο Ζάν εκείνος, ότε ανατραπέντος τού μόσχου, μόνον ήψατο, Θεού επειράθη οργής, αλλ' αυτού τήν αυθάδειαν, φυγούσα ψυχή, σέβου τά θεία καλώς.
Ακήκοας, τού Αβεσσαλώμ, πώς τής φύσεως αντεξανέστη, έγνως τάς εναγείς αυτού πράξεις, αίς εξύβρισε, τήν κοίτην Δαυϊδ τού πατρός, αλλ' αυτή εμιμήσω, τάς αυτού εμπαθείς, καί φιληδόνους ορμάς.
Υπέταξας, τό αδούλωτον, σού αξίωμα τώ σώματί σου, άλλον γάρ, Αχιτόφελ ευρούσα τόν εχθρόν σύ ψυχή, συνήλθες ταίς τούτου βουλαίς. Αλλ' αυτάς διεσκέδασεν, αυτός ο Χριστός, ίνα σύ πάντων σωθής.
Ο Σολομών, ο θαυμάσιος, ο καί χάριτος σοφίας πλήρης, ούτος τό πονηρόν εναντίον, τού Θεού ποτέ, ποιήσας απέστη αυτού, ώ αυτή τόν επάρατόν σου βίον, ψυχή προσαφωμοίωσας.
Ταίς ηδοναίς, εξελκόμενος, τών παθών αυτού κατερρυπούτο, οίμοι! ο εραστής τής σοφίας, εραστής πορνών γυναικών, καί ξένος Θεού, όν αυτή εμιμήσω, κατά νούν ώ ψυχή, ηδυπαθείαις αισχραίς.
Τόν Ροβοάμ, παρεζήλωσας, αλογήσαντα βουλήν πατρώαν, άμα δέ καί τόν κάκιστον δούλον, Ιεροβοάμ, τόν πρίν αποστάτην ψυχή. Άλλά φεύγε τήν μίμησιν, καί κράζε Θεώ. Ήμαρτον οίκτειρόν με.
Τόν Αχαάβ παρεζήλωσας, τοίς μιάσμασι ψυχή μου, οίμοι! γέγονας σαρκικών μολυσμάτων, καταγώγιον καί σκεύος αισχρόν τών παθών. Αλλ' εκ βάθους σου στέναξον, καί λέγε Θεώ, τάς αμαρτίας σου.
Εκλείσθη σοι, ουρανός ψυχή, καί λιμός Θεού κατέλαβέ σε, ότε τοίς Ηλιού τού θεσβίστου, ως ο Αχαάβ, ηπείθησας λόγοις ποτέ., Αλλά τή Σαραφθία ομοιώθητι, θρέψον Προφήτου ψυχήν.
Τού Μανασσή, επεσώρευσας, τά εγκλήματα τή προαιρέσει, στήσασα ως βδελύγματα πάθη, καί πληθύνουσα ψυχή, προσωχθίσματα. Αλλ' αυτού τήν μετάνοιαν, ζηλούσα θερμώς, κτήσαι κατάνυξιν.
Προσπίπτω σοι, καί προσάγω σοι, ώσπερ δάκρυα τά ρήματά μου, ήμαρτον, ως ουχ ήμαρτε Πόρνη, καί ηνόμησα, ως άλλος ουδείς επί γής. Αλλ' οικτείρησον Δέσποτα τό ποίημά σου, καί ανακάλεσαί με.
Κατέχρωσα, τήν εικόνα σου, καί παρέφθειρα τήν εντολήν σου, όλον απημαυρώθη τό κάλλος, καί τοίς πάθεσιν εσβέσθη Σωτήρ η λαμπάς. αλλ' οικτείρας απόδος μοι, ως ψάλλει Δαυϊδ τήν αγαλλίασιν.
Επίστρεψον, μετανόησον, ανακάλυψον τά κεκρυμμένα, λέγε Θεώ τώ τά πάντα ειδότι. Σύ γινώσκεις μου τά κρύφια μόνε Σωτήρ, καί αυτός με ελέησον, ως ψάλλει Δαυϊδ, κατά τό έλεός σου.
Εξέλιπον, αι ημέραι μου, ως ενύπνιον εγειρομένου, όθεν ως Εζεκίας δακρύω, επί κλίνης μου προσθήναί μοι χρόνους ζωής. Αλλά τίς Ησαϊας, παραστήσεταί μοι ψυχή, ει μή ο πάντων Θεός;
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Βοήσασα, πρός τήν άχραντον, Θεομήτορα πρίν απεκρούσω, λύσσαν παθών βιαίων οχλούντων, καί κατήσχυνας, εχθρόν τόν πτερνίσαντα. Αλλά δός νύν βοήθειαν εκ θλίψεως, καμοί τώ δούλω σου.
Οσία τού Θεού πρέσβευε υπέρ ημών
Όν έστερξας, όν επόθησας, δι' όν έτηξας σάρκας Οσία, αίτησαι νύν Χριστόν υπέρ δούλων, όπως ίλεως γενόμενος πάσιν ημίν, ειρηναίαν κατάστασιν βραβεύσειε, τοίς σεβομένοις αυτόν.
Άγιε τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Τής πίστεως εν τή πέτρα με, ταίς πρεσβείαις σου στήριξον Πάτερ, φόβω με τώ ενθέω τειχίζων, καί μετάνοιαν, Ανδρέα παράσχου μοι νύν, δυσωπώ σε καί ρύσαί με, παγίδος εχθρών, τών εκζητούντων με.
Δόξα...
Τριάς απλή, αδιαίρετε, Ομοούσιε Μονάς αγία, φώτα καί φώς καί άγια τρία, καί εν άγιον υμνείται Θεός η Τριάς, αλλ' ανύμνησον, δόξασον ζωήν καί ζωάς, ψυχή τόν πάντων Θεόν.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Υμνούμέν σε, ευλογούμέν σε, προσκυνούμέν σε Θεογεννήτορ, ότι τής αχωρίστου Τριάδος, απεκύησας τόν ένα Υιόν καί Θεόν, καί αυτή προηνέωξας ημίν, τοίς εν γή τά επουράνια.
Τά Τριώδια
Ωδή η' Ήχος πλ. δ'
Ο Ειρμός
Τόν άναρχον Βασιλέα τής δόξης, όν φρίττουσιν ουρανών αι Δυνάμεις, καί τρέμουσι τών Αγγέλων αι τάξεις, υμνείτε Ιερείς, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Απόστολοι τού Χριστού, πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Ως άνθρακες τού πυρός τού αϋλου, συμφλέξατε τά υλώδη μου πάθη, ανάπτοντές μοι νύν, τόν έρωτα τής θείας, Απόστολοι αγάπης.
Τάς σάλπιγγας τάς ευήχους τού Λόγου, τιμήσωμεν, δι' ών πέπτωκε τείχη, ανίδρυτα εχθρού, καί τής θεογνωσίας, εδράσθησαν επάλξεις.
Ινδάλματα εμπαθή τής ψυχής μου, συντρίψατε οι ναούς τε καί στήλας, συντρίψαντες εχθρού, Απόστολοι Κυρίου, ναοί ηγιασμένοι.
Θεοτοκίον
Εχώρησας τόν αχώρητον φύσει, εβάστασας τόν βαστάζοντα πάντα, εθήλασας Αγνή, τόν τρέφοντα τήν Κτίσιν, Χριστόν τόν ζωοδότην.
Ειρμός
Τού Πνεύματος τή αρχιτεκτονία, δειμάμενοι πάσαν τήν Εκκλησίαν, Απόστολοι Χριστού, εν ταύτη ευλογείτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.
Σαλπίσαντες σάλπιγξι τών δογμάτων, κατέστρεψαν οι Απόστολοι πάσαν, πλάνην ειδωλικήν, Χριστόν υπερυψούντες, εις πάντας τούς αιώνας.
Απόστολοι η καλή μετοικία, οι έφοροι Κόσμου, καί τών Ουρανών πολίται, τούς υμάς αεί ανευφημούντας, λυτρώσατε κινδύνων.
Δόξα...
Τρισήλιε παμφαής θεαρχία, ομόδοξε καί ομόθρονε φύσις, Πατήρ ο παντουργός, Υιέ καί θείον Πνεύμα, ύμνώ σε εις αιώνας.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Ως έντιμον καί υπέρτατον θρόνον, υμνήσωμεν τού Θεού τήν Μητέρα, απαύστως οι λαοί, τήν μόνην μετά τόκον, Μητέρα καί Παρθένον.
Ωδή η'
Ο Ειρμός
Όν Στρατιαί, ουρανών δοξάζουσι, καί φρίττει τά Χερουβίμ, καί τά Σεραφίμ, πάσα πνοή καί κτίσις υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας. (Δίς)
Ημαρτηκότα, Σωτήρ ελέησον, διέγειρόν μου τόν νούν, πρός επιστροφήν, δέξαι μετανοούντα, οικτείρησον βοώντα. Ημαρτόν σοι, σώσον, ηνόμησα, ελέησόν με.
Ο διφρηλάτης, Ηλίας, άρματι, ταίς αρεταίς επιβάς, ως εις ουρανόν, ήγετο υπεράνω, ποτέ τών επιγείων, τούτου ούν ψυχή μου, τήν άνοδον αναλογίζου.
Τού Ιορδάνου, τό ρείθρον πρότερον, τή μηλωτή Ηλιού, δι' Ελισσαιέ, έστη ένθα καί ένθα, αυτή δέ ώ ψυχή μου, ταύτης ου μετέσχες, τής χάριτος δι' ακρασίαν.
Ο Ελισσαίος, ποτέ δεξάμενος, τήν μηλωτήν Ηλιού, έλαβε διπλήν, χάριν παρά Κυρίου, αυτή δε ώ ψυχή μου, ταύτης ου μετέσχες, τής χάριτος δι' ακρασίαν.
Η Σωμανίτις, ποτέ τόν δίκαιον, εξένισεν ώ ψυχή, γνώμη αγαθή, σύ δέ ουκ εισωκίσω, ου ξένον, ουχ οδίτην, όθεν τού νυμφώνος, ριφήση έξω θρηνωδούσα.
Τού Γιεζή, εμιμήσω τάλαινα, τήν γνώμην τήν ρυπαράν, πάντοτε ψυχή, ού τήν φιλαργυρίαν, απώθου κάν εν γήρει, φεύγε τής γεέννης, τό πύρ εκστάσα τών κακών σου.
Σύ τόν Οζίαν, ψυχή ζηλώσασα, τήν τούτου λέπραν εν σοί, έσχες εν διπλώ, άτοπα γάρ λογίζη, παράνομα δέ πράττεις, άφες ά κατέχεις, καί πρόσδραμε τή μετανοία.
Τούς Νινευϊτας, ψυχή ακήκοας, μετανοούντας Θεώ, σάκκω καί σποδώ, τούτους ουκ εμιμήσω, αλλ' ώφθης σκαιοτέρα, πάντων τών πρό νόμου, καί μετά νόμον επταικότων.
Τόν εν τώ λάκκω, βορβόρου ήκουσας, Ιερεμίαν ψυχή, πόλιν τήν Σιών, θρήνοις καταβοώντα, καί δάκρυα ζητούντα, μίμησαι τόν τούτου, θρηνώδη βίον καί σωθήση.
Ο Ιωνάς, εις θαρσείς απέδραμε, προγνούς τήν επιστροφήν, τών Νινευϊτών, έγνω γάρ ως προφήτης, Θεού τήν ευσπλαγχνίαν, όθεν παρεζήλου, τήν προφητείαν μή ψευσθήναι.
Τόν Δανιήλ, εν τώ λάκκω ήκουσας, πώς έφραξεν ώ ψυχή, στόματα θηρών, έγνωκας πώς οι Παίδες, οι περί Αζαρίαν, έσβεσαν τή πίστει, καμίνου φλόγα καιομένην.
Τής παλαιάς, Διαθήκης άπαντας, παρήγαγόν σοι ψυχή, πρός υπογραμμόν, μίμησαι τών δικαίων, τάς φιλοθέους πράξεις, έκφυγε δέ πάλιν, τών πονηρών τάς αμαρτίας.
Δικαιοκρίτα, Σωτήρ ελέησον, καί ρύσαί με τού πυρός, καί τής απειλής, ής μέλλω εν τή κρίσει, δικαίως υποστήναι, άνες μοι πρό τέλους, δι' αρετής καί μετανοίας.
Ως ο Ληστής εκβοώ σοι Μνήσθητι, ως Πέτρος κλαίω πικρώς. Άνες μοι Σωτήρ, κράζω ως ο Τελώνης, δακρύω ως η Πόρνη, δέξαι μου τόν θρήνον, καθώς ποτέ τής Χαναναίας.
Τήν σηπεδόνα, Σωτήρ θεράπευσον, τής ταπεινής μου ψυχής, μόνε ιατρέ, μάλαγμά μοι επίθες, καί έλαιον καί οίνον, έργα μετανοίας, κατάνυξιν μετά δακρύων.
Τήν Χαναναίαν, καγώ μιμούμενος, Ελέησόν με βοώ, τώ Υιώ Δαυϊδ, άπτομαι τού κρασπέδου, ως η Αιμορροούσα, κλαίω ως η Μάρθα, καί Μαρία επί Λαζάρου.
Τό τών δακρύων, Σωτήρ αλάβαστρον, ως μύρον κατακενών, επί κεφαλής, κράζω σοι ως η Πόρνη, τόν έλεον ζητούσα, δέησιν προσάγω, καί άφεσιν αιτώ λαβείν με.
Ει καί μηδείς, ως εγώ σοι ήμαρτεν, αλλ, όμως δέξαι καμέ, εύσπλαγχνε Σωτήρ, φόβω μετανοούντα, καί πόθω κεκραγότα. Ήμαρτον σοι μόνω, ηνόμησα, ελέησόν με.
Φείσαι Σωτήρ, τού ιδίου πλάσματος, καί ζήτησον ως ποιμήν, τό απολωλός, πρόβατον πλανηθέντα, εξάρπασον τού λύκου, ποίησόν με θρέμμα, εν τή νομή τών σών προβάτων.
Όταν Κριτής, καθίσης ως εύσπλαγχνος, καί δείξης τήν φοβεράν, δόξαν σου Χριστέ, ώ ποίος φόβος τότε! καμίνου καιομένης, πάντων δειλιώντων, τό άστεκτον τού βήματός σου.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Η τού Φωτός, τού αδύτου Μήτέρ σε, φωτίσασα σκοτασμού, έλυσε παθών, όθεν εισδεδεγμένη, τού Πνεύματος τήν χάριν, φώτισον Μαρία, τούς σέ πιστώς ανευφημούντας.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Θαύμα καινόν, κατιδών εξίστατο, ο θείος όντως εν σοί, Μήτερ Ζωσιμάς, Άγγελον γάρ εώρα, εν σώματι καί θάμβους, όλος επληρούτο, Χριστόν υμνών εις τούς αιώνας.
Άγιε τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ως παρρησίαν, έχων πρός Κύριον, Ανδρέα Κρήτης σεπτόν, κλέος δυσωπώ, πρέσβευε τού δεσμού με, τής ανομίας λύσιν, νύν ευρείν ευχαίς σου, Διδάσκαλε, Οσίων δόξα.
Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα
Άναρχε Πάτερ, Υιέ συνάναρχε, Παράκλητε αγαθέ, Πνεύμα τό ευθές, Λόγου Θεού Γεννήτορ, Πατρός ανάρχου Λόγε, Πνεύμα ζών καί κτίζον. Τριάς Μονάς ελέησόν με.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Ως εκ βαφής, αλουργίδος Άχραντε, η νοητή πορφυρίς, τού Εμμανουήλ, ένδον εν τή γαστρί σου, η σάρξ συνεξυφάνθη, όθεν Θεοτόκον, εν αληθεία σέ τιμώμεν.
Αινούμεν, ευλογούμεν καί προσκυνούμεν τόν Κύριον.
Ο Ειρμός
Όν Στρατιαί, ουρανών δοξάζουσι, καί φρίττει τά Χερουβίμ, καί τά Σεραφίμ, πάσα πνοή καί κτίσις, υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Τά Τριώδια
Ωδη θ' Ήχος πλ. δ'
Κυρίως Θεοτόκον
Απόστολοι τού Χριστού, πρεσβεύσατε υπέρ ημών
Πηγαί τού σωτηρίου, νάματος δειχθέντες, τήν εκτακείσαν ψυχήν μου, Απόστολοι, τής αμαρτίας τή δίψη, καταδροσίσατε.
Νηχόμενον πελάγει, τώ τής απωλείας, καί υποβρύχιον ήδη γενόμενον, σή δεξιά, ως τόν Πέτρον, Κύριε σώσόν με.
Ως άλας τών νοστίμων, όντες διδαγμάτων, τήν σηπεδόνα νοός μου ξηράνατε, καί τής αγνοίας τό σκότος, αποδιώξατε.
Θεοτοκίον
Χαράν ως τετοκυία, πένθος μοι παράσχου, δι' ού τήν θείαν παράκλησιν Δέσποινα, εν τή μελλούση ημέρα ευρείν δυνήσομαι.
Ειρμός άλλος
Σε τήν ουρανού καί γής μεσίτιν, πάσαι γενεαί μεγαλύνομεν, σωματικώς γάρ εσκήνωσεν εν σοί, τό πλήρωμα Παρθένε τής θεότητος.
Σέ τό ευκλεές τών Αποστόλων, σύστημα ωδαίς μεγαλύνομεν, τής οικουμένης φωστήρες γάρ φαιδροί, εδείχθητε τήν πλάνην εκδιώκοντες.
Ευαγγελική υμών σαγήνη, λογικούς ιχθύας αγρεύοντες, αυτούς προσφέρετε πάντοτε Χριστώ, οψώνιον Απόστολοι μακάριοι.
Εν τή πρός Θεόν υμών αιτήσει, μέμνησθε ημών Απόστολοι, από παντός λυτρωθήναι πειρασμού, δεόμεθα, τούς πόθω ανυμνούντας υμάς.
Δόξα...
Σέ τήν τρισυπόστατον Μονάδα, Πάτερ, καί Υιέ σύν τώ Πνεύματι, ένα Θεόν ομοούσιον υμνώ, Τριάδα ομοδύναμον καί άναρχον.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Σέ τήν παιδοτόκον καί Παρθένον, πάσαι γενεαί μακαρίζομεν, ως διά σού λυτρωθέντες τής αράς, χαράν γάρ ημίν έτεκες τόν Κύριον.
Ωδή θ'
Ο Ειρμός
Ασπόρου συλλήψεως, ο τόκος ανερμήνευτος, Μητρός ανάνδρου, άφθορος η κύησις, Θεού γάρ η γέννησις, καινοποιεί τάς φύσεις. Διό σε πάσαι αι γενεαί, ως Θεόνυμφον Μητέρα, ορθοδόξως μεγαλύνομεν. (Δίς)
Ο νούς τετραυμάτισται, τό σώμα μεμαλάκισται, νοσεί τό πνεύμα, ο λόγος ησθένησεν, ο βίος νενέκρωται, τό τέλος επί θύραις, διό μοι τάλαινα ψυχή, τί ποιήσεις όταν έλθη, ο Κριτής ανερευνήσαι τά σά;
Μωσέως παρήγαγον, ψυχή τήν κοσμογένεσιν, και εξ εκεί νου, πάσαν ενδιάθετον, γραφήν ιστορούσάν σοι, δικαίους καί αδίκους, ών τούς δευτέρους ώ ψυχή, εμιμήσω, ου τούς πρώτους, εις Θεόν εξαμαρτήσασα.
Ο Νόμος ησθένησεν, αργεί το Ευαγγέλιον, Γραφή δέ πάσα, εν σοί παρημέληται, Προφήται ητόνησαν, καί πάς δικαίου λόγος, αι τραυματίαι σου ώ ψυχή, επληθύνθησαν, ουκ όντος, ιατρού τού υγιούντός σε.
Τής νέας παράγω σοι, Γραφής τά υποδείγματα, ενάγοντά σε, ψυχή πρός κατάνυξιν, δικαίους ούν ζήλωσον, αμαρτωλούς εκτρέπου, καί εξιλέωσαι Χριστόν, προσευχαίς τε καί νηστείαις, καί αγνεία καί σεμνότητι.
Χριστός ενηνθρώπησε, καλέσας εις μετάνοιαν, ληστάς καί πόρνας, ψυχή μετανόησον, η θύρα ηνέωκται, τής Βασιλείας ήδη, καί προαρπάζουσιν αυτήν, Φαρισαίοι καί Τελώναι, καί μοιχοί μεταποιούμενοι.
Χριστός ενηνθρώπησε, σαρκί προσομιλήσας μοι, καί πάντα όσα, υπάρχει τής φύσεως, βουλήσει επλήρωσε, τής αμαρτίας δίχα, υπογραμμόν σοι ώ ψυχή, καί εικόνα προδεικνύων, τής αυτού συγκαταβάσεως.
Χριστός Μάγους έσωσε, Ποιμένας συνεκάλεσε, Νηπίων δήμους, απέδειξε Μάρτυρας, Πρεσβύτην εδόξασε, καί γηραλέαν Χήραν, ών ουκ εζήλωσας ψυχή, ου τάς πράξεις, ου τόν βίον, αλλ' ουαί σοι εν τώ κρίνεσθαι!
Νηστεύσας ο Κύριος, ημέρας τεσσαράκοντα, εν τή ερήμω, ύστερον επείνασε, δεικνύς τό ανθρώπινον. Ψυχή μή αθυμήσης, άν σοι προσβάλλη ο εχθρός, προσευχή τε καί νηστεία, εκ ποδών αποκρουσθήτω σοι.
Χριστός επειράζετο, Διάβολος επείραζε, δεικνύς τούς λίθους, ίνα άρτοι γένωνται, εις όρος ανήγαγεν, ιδείν τάς βασιλείας, τού Κόσμου πάσας εν ριπή, Φοβού ώ ψυχή τό δράμα, νήφε, εύχου, πάσαν ώραν Θεώ.
Τρυγών η φιλέρημος, φωνή βοώντος ήχησε, Χριστού ο λύχνος, κηρύττων μετάνοιαν, Ηρώδης ηνόμησε, σύν τή Ηρωδιάδι. Βλέπε ψυχή μου μή παγής, τών ανόμων ταίς παγίσιν, αλλ' ασπάζου τήν μετάνοιαν.
Τήν έρημον ώκησε, τής χάριτος ο Πρόδρομος, καί Ιουδαία, πάσα καί Σαμάρεια, ακούοντες έτρεχον, καί εξωμολογούντο, τάς αμαρτίας εαυτών, βαπτιζόμενοι προθύμως, ούς αυτή ουκ εμιμήσω ψυχή.
Ο γάμος μέν τίμιος, η κοίτη δέ αμίαντος, αμφότερα γάρ, Χριστός προευλόγησε, σαρκί εσθιόμενος, καί εν Κανά δέ γάμω, τό ύδωρ οίνον εκτελών, καί δεικνύων πρώτον θαύμα, ίνα σύ μετατεθής ώ ψυχή.
Παράλυτον έσφιγξε, Χριστός τήν κλίνην άραντα, καί νεανίσκον, θανέντα εξήγειρε, τής χήρας τό κύημα, καί τού Εκατοντάρχου, καί Σαμαρείτιδι φανείς, τήν εν πνεύματι λατρείαν, σοί ψυχή προεζωγράφησεν.
Αιμόρρουν ιάσατο, αφή κρασπέδου Κύριος, λεπρούς καθήρε, τυφλούς καί χωλεύοντας, φωτίσας ηνώρθωσε, κωφούς τε καί αλάλους, καί τήν συγκύπτουσαν χαμαί, εθεράπευσε τώ λόγω, ίνα σύ σωθής αθλία ψυχή.
Τάς νόσους ιώμενος, πτωχοίς ευηγγελίζετο, Χριστός ο Λόγος, κυλλούς εθεράπευσε, τελώναις συνήσθιεν, αμαρτωλοίς ωμίλει, τής Ιαείρου θυγατρός, τήν ψυχήν προμεταστάσαν, επανήγαγεν αφή τής χειρός.
Τελώνης εσώζετο, καί Πόρνη εσωφρόνιζε, καί Φαρισαίος, αυχών κατεκρίνετο, ο μέν γάρ, Ιλάσθητι, η δέ, Ελέησόν με, ο δέ εκόμπαζε, βοών, ο Θεός ευχαριστώ σοι, καί εξής τά τής ανοίας ρητά.
Ζακχαίος Τελώνης ήν, αλλ' όμως διεσώζετο, καί Φαρισαίος, ο Σίμων εσφάλλετο, καί Πόρνη ελάμβανε, τάς αφεσίμους λύσεις, παρά τού έχοντος ισχύν, αφιέναι αμαρτίας, ήν ψυχή σπεύσον μιμήσασθαι.
Τήν Πόρνην ώ τάλαινα, ψυχή μου ουκ εζήλωσας, ήτις λαβούσα, μύρου τό αλάβαστρον, σύν δάκρυσιν ήλειψε, τούς πόδας τού Κυρίου, εξέμαξε δέ ταίς θριξί, τών αρχαίων εγκλημάτων, τό χειρόγραφον ρηγνύντος αυτή.
Τάς πόλεις αίς έδωκε, Χριστός τό Ευαγγέλιον, ψυχή μου έγνως, όπως κατηράθησαν, φοβού τό υπόδειγμα, μή γένη ως εκείναι, ταίς εν Σοδόμοις γάρ αυτάς, ο Δεσπότης παρεικάσας, έως Άδου κατεδίκασε.
Μή χείρων ώ ψυχή μου, φανής δι' απογνώσεως, τής Χαναναίας, τήν πίστιν ακούσασα, δι' ής τό θυγάτριον, λόγω Θεού ιάθη. Υιέ Δαυϊδ σώσον καμέ, αναβόησον εκ βάθους, τής καρδίας ως εκείνη Χριστώ.
Σπλαγχνίσθητι σώσόν με, Υιέ Δαυϊδ ελεησον, ο δαιμονώντας, λόγω Ιασάμενος, φωνήν δέ τήν εύσπλαγχνον, ως τώ Ληστή μοι φράσον. Αμήν σοι λέγω μετ' εμού, έση εν τώ Παραδείσω, όταν έλθω εν τή δόξη μου.
Ληστής κατηγόρει σοι, Ληστής εθεολόγει σοι, αμφότεροι γάρ, σταυρώ συνεκρέμαντο, αλλ' ω Πολυεύσπλαγχνε, ως τώ πιστώ Ληστή σου, τώ επιγνόντι σε Θεόν, καμοί άνοιξον τήν θύραν, τής ενδόξου βασιλείας σου.
Η κτίσις συνείχετο, σταυρούμενόν σε βλέπουσα, όρη καί πέτραι, φόβω διερρήγνυντο, καί γή συνεσείετο, καί Άδης εγυμνούτο, καί συνεσκότασε τό φώς, εν ημέρα καθορών σε, Ιησού, προσηλωμένον σαρκί.
Αξίους μετανοίας, καρπούς μή απαιτήσης με, η γάρ Ισχύς μου, εν εμοί εξέλιπε, καρδίαν μοι δώρησαι, αεί συντετριμμένην, πτωχείαν δέ πνευματικήν, ίνα ταύτά σοι προσοίσω, ως δεκτήν θυσίαν μόνε Σωτήρ.
Κριτά μου καί γνώστά μου, ο μέλλων πάλιν έρχεσθαι, σύν τοίς Αγγέλοις, κρίναι Κόσμον άπαντα, ιλέω σου όμματι, τότε ιδών με φείσαι, καί οίκτειρόν με Ιησού, τόν υπέρ τήν πάσαν φύσιν, τών ανθρώπων αμαρτήσαντα.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Απάσας εξέστησας, τή ξένη πολιτεία σου, Αγγέλων τάξεις, βροτών τά συστήματα, αϋλως βιώσασα, καί φύσιν υπερβάσα, ανθ' ών ως άϋλος τοίς ποσίν, επιβαίνουσα Μαρία, Ιορδάνην διεπέρασας.
Οσία τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Τόν Κτίστην ιλέωσαι, υπέρ τών ευφημούντων σε, οσία Μήτερ, ρυσθήναι κακώσεων, καί θλίψεων τών κύκλω, συνεπιτιθεμένων, ίνα ρυσθέντες τών πειρασμών, μεγαλύνωμεν απαύστως, τόν δοξάσαντά σε Κύριον.
Άγιε τού Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ο δείξας εράσμιον τό Νύμφης Κάλλος άριστον, Ρουβήν, Ανδρέας, ζήτω ψάλτης κράτιστος, Χριστόν ιλασκόμενος, καί μή αποθανέτω, αλλ' ώσπερ στόμα Θεού, πολλούς αδελφούς, Χριστώ προσάγοι, επί τράχηλον Εχθρού ατελεύτητον.
Δόξα...
Πατέρα δοξάσωμεν, Υιόν υπερυψώσωμεν, τό θείον Πνεύμα, πιστώς προσκυνήσωμεν, Τριάδα αχώριστον, Μονάδα κατ' ουσίαν, ως φώς καί φώτα καί ζωήν, καί ζωάς ζωοποιούσαν, καί φωτίζουσαν τά πέρατα.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Τήν Πόλιν σου φύλαττε, Θεογεννήτορ πάναγνε, εν σοί γάρ αύτη, πιστώς βασιλεύουσα, εν σοί καί κρατύνεται, καί διά σού νικώσα, τροπούται πάντα πειρασμόν, καί σκυλεύει πολεμίους καί διέπει τό υπήκοον.
Ο Ειρμός
Ασπόρου συλλήψεως, ο τόκος ανερμήνευτος, Μητρός ανάνδρου, άφθορος η κύησις, Θεού γάρ η γέννησις, καινοποιεί τάς φύσεις, διό σε πάσαι αι γενεαί, ως Θεόνυμφον Μητέρα, ορθοδόξως μεγαλύνομεν.
Εις τά Απόστιχα τών Αίνων
Ιδιόμελον Ήχος πλ. δ'
Ταίς ληστρικαίς εφόδοις, περιπεσούσα ψυχή μου, δεινώς τετραυμάτισαι, εξ οικείων πταισμάτων, παραδοθείσα ανοήτοις εχθροίς, αλλ' ως έχουσα καιρόν, εν κατανύξει βόησον. Ελπίς απηλπισμένων, ζωή απεγνωσμένων, Σωτήρ ανάστησον, καί σώσόν με.
Στίχ. Ενεπλήσθημεν τό πρωϊ τού ελέους σου...
Καί πάλιν τό αυτό
Στίχ. Καί έστω η λαμπρότης Κυρίου τού Θεού...
Μαρτυρικόν
Τόν θώρακα τής Πίστεως, ενδυσάμενοι καλώς, καί τώ τύπω τού Σταυρού, καθοπλίσαντες εαυτούς, στρατιώται ευσθενείς ανεδείχθητε, τοίς τυράννοις ανδρείως αντικατέστητε, καί διαβόλου τήν πλάνην κατηδαφίσατε, νικηταί γενόμενοι, τών στεφανων ηξιώθητε, πρεσβεύσατε αεί υπέρ ημών, εις τό σωθήναι τάς ψυχάς ημών.
Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον
Δέχου τάς φωνάς τών οικετών σου, πάναγνε Παρθένε Θεοτόκε, καί πρέσβευε απαύστως, πλημμελημάτων λύσιν, καί ειρήνην δωρηθήναι ημίν.
ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ
Τροπάριον τής προφητείας
Ήχος πλ. β'
Εύσπλαγχνε μακρόθυμε, Παντοκράτορ Κύριε, κατάπεμψον τό έλεός σου, επί τόν λαόν σου.
Δόξα... Καί νύν Τό αυτό
Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός 96
Ο Κύριος εβασίλευσεν, αγαλλιάσθω η γή.
Στίχ. Προσκυνήσατε αυτώ πάντες Άγγελοι αυτού.
Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα
(Κεφ. ΜΒ', 5-16)
Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός, ο ποιήσας τόν ουρανόν, καί πήξας αυτόν, ο στερεώσας τήν γήν καί τά εν αυτή, καί διδούς πνοήν τώ λαώ τώ επ' αυτής, καί πνεύμα τοίς πατούσιν αυτήν. Εγώ Κύριος ο Θεός εκάλεσά σε εν δικαιοσύνη, καί κρατήσω τής χειρός σου, καί ενισχύσω σε, καί έδωκά σε εις διαθήκην γένους, εις φώς εθνών, ανοίξαι οφθαλμούς τυφλών, εξαγαγείν εκ δεσμών δεδεμένους, καί εξ οίκου φυλακής καθημένους εν σκότει. Εγώ Κύριος ο Θεός, τούτό μού εστι τό όνομα, τήν δόξαν μου ετέρω ου δώσω, ουδέ τάς αρετάς μου τοίς γλυπτοίς, τά απ' αρχής ιδού ήκασι, καί καινά, ά εγώ αναγγέλλω, καί πρό τού αναγγείλαι εδηλώθη ημίν. Υμνήσατε τώ Κυρίω ύμνον καινόν, η αρχή αυτού άνω, δοξάζετε τό όνομα αυτού απ' άκρου τής γής, οι καταβαίνοντες εις τήν θάλασσαν, καί πλέοντες αυτήν, αι νήσοι, καί οι κατοικούντες αυτάς. Ευφράνθητι έρημος, καί αι κώμαι αυτής, επαύλεις, καί οι κατοικούντες Κηδάρ, ευφρανθήσονταί οι κατοικούντες πέτραν, απ' άκρου τών ορέων βοήσουσι, δώσουσι τώ Θεώ δόξαν, τάς αρετάς αυτού έν ταίς νήσοις άναγγελούσι. Κύριος ο Θεός τών δυνάμεων εξελεύσεται, καί βοήσεται επί τούς εχθρούς αυτού μετά ισχύος. Εσιώπησα απ' αιώνος, μή καί αεί σιωπήσομαι, καί ανέξομαι; ως η τίκτουσα εκαρτέρησα, εκστήσω καί ξηρανώ άμα, ερημώσω όρη καί βουνούς, καί πάντα χόρτον αυτών ξηρανώ, καί θήσω ποταμούς εις νήσους, καί έλη ξηρανώ, καί άξω τυφλούς εν οδώ, ή ουκ έγνωσαν, καί τρίβους, άς ουκ ήδεισαν, πατήσαί ποιήσω αυτούς, ποιήσω αυτοίς τό σκότος εις φώς, καί τά σκολιά εις ευθείαν, ταύτα τά ρήματα ποιήσω αυτοίς, καί ουκ εγκαταλείψω αυτούς.
Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός 96
Άσατε τώ Κυρίω Άσμα καινόν.
Στίχ. Αλαλάξατε τώ Θεώ πάσα η γή.
ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ Ε' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Στιχηρόν Ιδιόμελον Ήχος πλ. δ'
Αυτεξουσίως εξεδύθην, τή πρώτη μου παραβάσει, τών αρετών τήν ευπρέπειαν, ημφιασάμην δέ ταύτην αύθις, τή πρός με συγκαταβάσει σου Λόγε Θεού, ου παρείδες γάρ με τόν εν δεινοίς παθήμασι καταστιχθέντα, καί ληστρικώς οδοπατηθέντα, αλλά τή παναλκεί σου δυναστεία περιποιησάμενός με, αντιλήψεως ηξίωσας Πολυέλεε. (Δίς)
Μαρτυρικόν
Μάρτυρες Κυρίου, πάντα τόπον αγιάζετε, καί πάσαν νόσον θεραπεύετε, καί νύν πρεσβεύσατε, ρυσθήναι τών παγίδων τού εχθρού, τάς ψυχάς ημών δεόμεθα.
Στιχηρά Προσόμοια Ποίημα Ιωσήφ
Ήχος α'
Πανεύφημοι Μάρτυρες υμάς
Ηλούμενος Κύριε Σταυρώ, Αδάμ τό χειρόγραφον, τή θεία λόγχη διέρρηξας, διό διάρρηξον, τούς δεσμούς μου Λόγε, όπως σοι αινέσεως, θυσίαν θύσω πίστει γηθόμενος, καιρόν ευπρόσδεκτον, τής νηστείας νύν ευράμενος όν εις πάντων, σωτηρίαν έδειξας.
Νηστείας λαμπρότητι ποτέ, Μωϋσής λαμπόμενος, Θεού τήν δόξαν τεθέαται, τούτον ζηλώσασα, ταπεινή ψυχή μου, τόν Σταυρώ τανύσαντα, παλάμας διά σέ αγαθότητι, έργοις θεράπευσον, εγκρατείας καί δεήσεως, όπως τύχης, θείας απολαύσεως.
Έτερον Προσόμοιον Ποίημα Θεοδώρου
Ήχος πλ. β'
Αρχαγγελικώς ανυμνήσωμεν
Τόν ζωοποιόν προσκυνούντές σου Σταυρόν, τής αφράστου πρός ημάς σου, αμέτρου αγαθότητος Χριστέ, καί εν αυτώ φωτισθέντες τάς ψυχάς, ανυμνούμέν σε απαύστως, αιτούμενοι ευθύμως εν χαρά, τελέσαι τό στάδιον τής Νηστείας, καί φθάσαι τά Πάθη σου ανυμνήσαι, Κύριε, δι' ών έσωσας ημάς.
Καί τού Μηναίου, Προσόμοια δ'
Δόξα... Καί νύν... Σταυροθεοτοκίον
Προκείμενον Ήχος βαρύς Ψαλμός 98
Υψούτε Κύριον τόν Θεόν ημών, καί προσκυνείτε τώ υποποδίω τών ποδών αυτού.
Στίχ. Ο Κύριος εβασίλευσεν οργιζέσθωσαν λαοί.
Γενέσεως τό Ανάγνωσμα
(Κεφ. ΙΗ', 20-33)
Είπε Κύριος. Κραυγή Σοδόμων καί Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με, καί αι αμαρτίαι αυτών μεγάλαι σφόδρα. Καταβάς ούν όψομαι, ει κατά τήν κραυγήν αυτών τήν ερχομένην πρός με, συντελούνται, ει δέ μή, ίνα γνώ. Καί αποστρέψαντες εκείθεν οι άνδρες, ήλθον εις Σόδομα. Αβραάμ δέ έτι ήν εστηκώς έναντι Κυρίου. Καί εγγίσας Αβραάμ, είπε. Μή συναπολέσης δίκαιον μετά ασεβούς, καί έσται ο δίκαιος ως ο ασεβής, εάν ώσι πεντήκοντα δίκαιοι εν τή πόλει, απολείς αυτούς; ουκ ανήσεις πάντα τόν τόπον ένεκεν τών πεντήκοντα δικαίων, εάν ώσιν εν αυτή; Μηδαμώς σύ ποιήσης ως τό ρήμα τούτο, τού αποκτείναι δίκαιον μετά ασεβούς, καί έσται ο δίκαιος ως ο ασεβής, μηδαμώς, ο κρίνων πάσαν τήν γήν, ου ποιήσεις κρίσιν, Είπε δέ Κύριος. Εάν εύρω εν Σοδόμοις πεντήκοντα δικαίους εν τή πόλει, αφήσω πάντα τόν τόπον δι' αυτούς. Καί αποκριθείς Αβραάμ, είπε. Νύν ηρξάμην λαλήσαι πρός τόν Κύριόν μου, εγω δέ ειμι γή καί σποδός. Εάν δέ ελαττονωθώσιν οι πεντήκοντα δίκαιοι εις τεσσαρακονταπέντε, απολείς, ένεκεν τών πέντε, πάσαν τήν πόλιν. Καί είπεν, ου μή απολέσω, εάν εύρω, εκεί τεσσαρακονταπέντε. Καί προσέθηκεν έτι λαλήσαι πρός αυτόν, καί είπεν. Εάν δέ ευρεθώσιν εκεί τεσσαράκοντα; Καί είπεν, ου μή απολέσω, ένεκεν τών τεσσαράκοντα. Καί είπε. Μήτι, Κύριε, εάν λαλήσω; εάν δέ ευρεθώσιν εκεί τριάκοντα; Καί είπεν, ου μή απολέσω, ένεκεν τών τριάκοντα. Καί είπεν. Επειδή έχω λαλήσαι πρός τόν Κύριον, εάν δέ ευρεθώσιν εκεί είκοσι; Καί είπεν. Ου μή απολέσω, ένεκεν τών είκοσι. Καί είπε. Μήτι, Κύριε, εάν λαλήσω έτι άπαξ; εάν δέ ευρεθώσιν εκεί δέκα; Καί είπεν, ουκ απολέσω, ένεκεν τών δέκα. Απήλθε δέ ο Κύριος, ως επαύσατο λαλών τώ Αβραάμ, καί Αβραάμ υπέστρεψεν εις τόν τόπον αυτού.
Προκείμενον Ήχος πλ. β' Ψαλμός 98
Αλαλάξατε τώ Κυρίω πάσα η γή.
Στίχ. Δουλεύσατε τώ Κυρίω εν ευφροσύνη.
Παροιμιών τό Ανάγνωσμα
(Κεφ. ΙΣΤ', 17 - ΙΖ' 17)
Ο δεχόμενος παιδείαν, εν αγαθοίς έσται. ο δέ φυλάσσων ελέγχους, σοφισθήσεται. Ός φυλάσσει τάς εαυτού οδούς, τηρεί τήν εαυτού ψυχήν, αγαπών δέ ζωήν αυτού, φείσεται στόματος αυτού. Πρό συντριβής ηγείται ύβρις, πρό δέ πτώματος κακοφροσύνη. Κρείσσων πραϋθυμος μετά ταπεινώσεως, ή ός διαιρείται σκύλα μετά υβριστών. Συνετός εν πράγμασιν ευρετής αγαθών, πεποιθώς δέ επί τώ Κυρίω μακαριστός. Τούς σοφούς καί συνετούς, φαύλους καλούσιν, οι δέ γλυκείς εν λόγω, πλείονα ακούσονται. Πηγή ζωής έννοια τοίς κεκτημένοις, παιδεία δέ αφρόνων κακή. Καρδία σοφού νοήσει τά από τού ιδίου στόματος, επί δέ χείλεσι φορέσει επιγνωμοσύνην. Κηρία μέλιτος λόγοι καλοί, γλύκασμα δέ αυτού ίασις ψυχής. Εισίν οδοί, δοκούσαι ορθαί είναι ανδρί, τά μέντοι τελευταία αυτών βλέπει εις πυθμένα Άδου. Ανήρ έν πόνοις πονεί εαυτώ, καί εκβιάζεται τήν απώλειαν εαυτού. Ο μέντοι σκολιός επί τώ εαυτού στόματι φορεί τήν απώλειαν. Ανήρ άφρων ορύσσει εαυτώ κακά, επί δέ τών εαυτού χειλέων θησαυρίζει πύρ. Ανήρ σκολιός διαπέμπεται κακά, καί λαμπτήρα δόλου πυρσεύει κακοίς, καί διαχωρίζει φίλους. Ανήρ παράνομος αποπειράται φίλων, καί απάγει αυτούς εις οδούς ουκ αγαθάς, στηρίζων δέ οφθαλμούς αυτού, λογίζεται διεστραμμένα, επιδάκνων δέ τοίς χείλεσιν αυτού, ορίζει πάντα τά κακά, ούτος κάμινός εστι κακίας. Στέφανος καυχήσεως γήρας, εν δέ οδοίς δικαιοσύνης ευρίσκεται. Κρείσσων ανήρ μακρόθυμος, ισχυρού. Ο δέ κρατών οργής, κρείσσων τού καταλαμβανομένου πόλιν. Εις κόλπους επέρχεται πάντα τοίς αδίκοις, παρά δέ Κυρίου πάντα τά δίκαια. Κρείσσων ψωμός μεθ' ηδονής εν ειρήνη ή οίκος πλήρης πολλών αγαθών, καί αδίκων θυμάτων μετά μάχης. Οικέτης νοήμων κρατήσει δεσποτών αφρόνων, εν δέ αδελφοίς διελείται μέρη. Ώσπερ δοκιμάζεται εν καμίνω άργυρος καί χρυσός, ούτως εκλεκταί καρδίαι παρά Κυρίω. Κακός υπακούει γλώσσης παρανόμων, δίκαιος δέ ου προσέχει χείλεσι ψευδέσιν. Ο καταγελών πτωχού, παροξύνει τόν ποιήσαντα αυτόν. Ο δέ επιχαίρων απολλυμένω, ουκ αθωωθήσεται. Ο δέ επισπλαγχνιζόμενος ελεηθήσεται. Στέφανος γερόντων, τέκνα τέκνων, καύχημα δέ τέκνων, πατέρες αυτών. Τού πιστού όλος ο κόσμος τών χρημάτων, τού δέ απίστου ουδέ οβολός. Ουχ αρμόσει άφρονι πιστά, ουδέ δικαίω χείλη ψευδή. Μισθός χαρίτων, η παιδεία τοίς χρωμένοις, ού δ' άν επιστρέψη, ευοδωθήσεται. Ος κρύπτει αδικήματα ζητεί φιλίαν, ός δέ μισεί κρύπτειν, διϊστησι φίλους καί οικείους. Συντρίβει απειλή καρδίαν φρονίμου, άφρων δέ μαστιγωθείς, ουκ αισθάνεται. Αντιλογίας εγείρει πάς κακός. Ο δέ Κύριος άγγελον ανελεήμονα εκπέμψει αυτώ. Εμπεσείται μέριμνα ανδρί νοήμονι, οι δέ άφρονες διαλογιούνται κακά. Ός αποδίδωσι κακά αντί αγαθών, ου κινηθήσεται κακά εκ τού οίκου αυτού. Εξουσίαν δίδωσι λόγοις αρχή δικαιοσύνης, προηγείται δέ τής ενδείας στάσις καί μάχη. Ός δίκαιον κρίνει τόν άδικον, άδικον δέ τόν δίκαιον, ακάθαρτος καί βδελυκτός παρά θεώ. Ίνα τί υπήρξε χρήματα άφρονι; κτήσασθαι γάρ σοφίαν ακάρδιος ου δυνήσεται. Ός υψηλόν ποιεί τόν εαυτού οίκον, ζητεί συντριβήν. Ο δέ σκολιάζων τού μαθείν, εμπεσείται εις κακά. Εις πάντα καιρόν φίλος υπαρχέτω σοι, αδελφοί δέ εν ανάγκαις χρήσιμοι έστωσαν.