Τριώδιον

ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Περί ώραν η' σημαίνει. Ευλογήσαντος δέ τού Αρχιερέως ή τού Ιερέως, αρχόμεθα τού Λυχνικού. καί μετά τόν Προοιμιακόν, Συναπτή μεγάλη. είτα τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν δέ Στίχους ι' καί ψάλλομεν τά εις τούς Αίνους, ως εφεξής, Στιχηρά Ιδιόμελα.

Ήχος β'

Συντρέχει λοιπόν, τό συνέδριον τών Ιουδαίων, ίνα τόν Δημιουργόν, καί Κτίστην τών απάντων, Πιλάτω παραδώση, ώ τών ανόμων! ώ τών απίστων! ότι τόν ερχόμενον, κρίναι ζώντας καί νεκρούς, εις κρίσιν ευτρεπίζουσι, τόν ιώμενον τά πάθη, πρός πάθος ετοιμάζουσι. Κύριε μακρόθυμε, μέγα σου τό έλεος, δόξα σοι. (Δίς)

Ιούδας ο παράνομος Κύριε, ο βάψας εν τώ δείπνω χείρα, εν τώ τρυβλίω μετά σού, την εξέτεινεν ανόμως τάς χείρας, τού λαβείν αργύρια, καί ο τού μύρου λογισάμενος τιμήν, σέ τόν ατίμητον ουκ έφριξε πωλήσαι, ο τούς πόδας υφαπλώσας επί τό νίψαι, τόν Δεσπότην κατεφίλησε δολίως, εις τό προδούναι τοίς ανόμοις, χορού δέ Αποστόλων ριφείς, καί τά τριάκοντα ρίψας αργύρια, σού τήν τριήμερον Ανάστασιν ουκ είδε, δι' ής ελέησον ημάς. (Δίς)

Ιούδας ο προδότης δόλιος ών, δολίω φιλήματι παρέδωκε τόν Σωτήρα Κύριον, τόν Δεσπότην τών απάντων, ως δούλον πέπρακε τοίς παρανόμοις, ως πρόβατον επί σφαγήν, ούτως ηκολούθει, ο Αμνός ο τού Θεού, ο Υιός ο τού Πατρός, ο μόνος πολυέλεος. (Δίς)

Ιούδας ο δούλος καί δόλιος, ο μαθητής καί επίβουλος, ο φίλος καί διάβολος, εκ τών έργων απεφάνθη, ηκολούθει γάρ τώ Διδασκάλω, καί καθ' εαυτόν εμελέτησε τήν προδοσίαν, έλεγεν εν εαυτώ. Παραδώσω τούτον, καί κερδήσω τά συναχθέντα χρήματα, επεζήτει δέ καί τό μύρον πραθήναι, καί τόν Ιησούν δόλω κρατηθήναι, απέδωκεν ασπασμόν, παρέδωκε τόν Χριστόν, καί ως πρόβατον επί σφαγήν, ούτως ηκολούθει, ο μόνος εύσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος. (Δίς)

Όν εκήρυξεν Αμνόν Ησαϊας, έρχεται επί σφαγήν εκούσιον, καί τόν νώτον δίδωσιν εις μάστιγας, τάς σιαγόνας εις ραπίσματα, τό δέ πρόσωπον ουκ απεστράφη, από αισχύνης εμπτυσμάτων, θανάτω δέ ασχήμονι καταδικάζεται, πάντα ο αναμάρτητος εκουσίως καταδέχεται, ίνα πάσι δωρήσηται τήν εκ νεκρών ανάστασιν. (Δίς)

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Γέννημα εχιδνών, αληθώς ο Ιούδας, φαγόντων τό Μάννα εν τή ερήμω, καί γογγυζόντων κατά τού τροφέως, έτι γάρ τής βρώσεως ούσης εν τώ στόματι αυτών, κατελάλουν τού Θεού οι αχάριστοι, καί ούτος ο δυσσεβής, τόν ουράνιον Άρτον, εν τώ στόματι βαστάζων, κατά τού Σωτήρος τήν προδοσίαν ειργάσατο. Ώ γνώμης ακορέστου, καί τόλμης απανθρώπου! τόν τρέφοντα επώλει, καί όν εφίλει Δεσπότην, παρεδίδου εις θάνατον, όντως εκείνων υιός ο παράνομος, καί σύν αυτοίς τήν απώλειαν εκληρώσατο. Αλλά φείσαι Κύριε, τοιαύτης απανθρωπίας τάς ψυχάς ημών, ο μόνος εν μακροθυμία ανείκαστος.

Προκείμενον Ήχος α'

Εξελού με, Κύριε, εξ ανθρώπου πονηρού.

Στίχ. Οίτινες ελογίσαντο αδικίαν εν καρδία.

Τής Εξόδου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΙΘ', 10-19)

Είπε Κύριος πρός Μωϋσήν, καταβάς διαμάρτυραι τώ λαώ τούτω, καί άγνισον αυτούς σήμερον καί αύριον, καί πλυνάτωσαν τά ιμάτια αυτών, καί έστωσαν έτοιμοι εις τήν ημέραν τήν τρίτην, τή γάρ ημέρα τή τρίτη, καταβήσεται Κύριος επί τό όρος τό Σινά, εναντίον παντός τού λαού. Καί αφοριείς τόν λαόν κύκλω λέγων. Προσέχετε εαυτοίς τού αναβήναι εις τό όρος, καί θίγειν τι αυτού, πάς ο αψάμενος τού όρους, θανάτω τελευτήσει, ουχ άψεται αυτού χείρ, εν γάρ λίθοις λιθοβοληθήσεται, ή βολίδι κατατοξευθήσεται, εάν τε κτήνος, εάν τε άνθρωπος, ου ζήσεται. Όταν δέ αι φωναί, καί αι σάλπιγγες, καί η νεφέλη απέλθη από τού όρους, εκείνοι αναβήσονται επί τό όρος. Κατέβη δέ Μωϋσής εκ τού όρους πρός τόν λαόν, καί ηγίασεν αυτούς, καί έπλυναν τά ιμάτια αυτών. Καί είπε τώ λαώ. Γίνεσθε έτοιμοι, τρείς ημέρας μή προσέλθητε γυναικί. Εγένετο δέ τή ημέρα τή τρίτη, γενηθέντος πρός όρθρον, εγένοντο φωναί καί αστραπαί καί νεφέλη γνοφώδης επί όρους Σινά, φωνή τής σάλπιγγος ήχει μέγα, καί επτοήθη πάς ο λαός, ός ήν εν τή παρεμβολή. Καί εξήγαγε Μωϋσής τόν λαόν εις συνάντησιν τού Θεού εκ τής παρεμβολής, καί παρέστησαν υπό τό όρος, Τό όρος τό Σινά εκαπνίζετο όλον, διά τό καταβεβηκέναι τόν Θεόν επ' αυτό εν πυρί, ανέβαινε δέ ο καπνός, ωσεί ατμίς καμίνου, καί εξέστη πας ο λαός σφόδρα. Εγένοντο δέ αι φωναί τής σάλπιγγος, προβαίνουσαι ισχυρότεραι σφόδρα. Μωϋσής ελάλει, ο δέ Θεός απεκρίνατο αυτώ φωνή.

Προκείμενον Ήχος βαρύς

Εξελού με εκ τών εχθρών μου, ο Θεός.

Στίχ. Ρύσαί με εκ τών εργαζομένων τήν ανομίαν.

Ιώβ τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΛΗ', 1-21 ΜΒ', 1-5)

Είπε Κύριος τώ Ιώβ, διά λαίλαπος καί νεφών. Τίς ούτος ο κρύπτων με βουλήν, συνέχων δέ ρήματα εν καρδία, εμέ δέ οίεται κρύπτειν. Ζώσαι, ώσπερ ανήρ, τήν, οσφύν σου, ερωτήσω δέ σε, σύ δέ μοι αποκρίθητι. Πού ής εν τώ θεμελιούν με τήν γήν; απάγγειλον δέ μοι, ει επίστασαι σύνεσιν. Τίς. έθετο τά μέτρα αυτής, ει οίδας; ή τίς ο επαγαγών σπαρτίον επ' αυτής; επί, τίνος οι κρίκοι αυτής πεπήγασι; τίς δέ εστιν ο βαλών λίθον γωνιαίον επ' αυτής; ότε εγενήθησαν άστρα, ήνεσάν με φωνή μεγάλη πάντες Αγγελοί μου, έφραξα δέ θάλασσαν πύλαις, ότε εμαιούτο εκ κοιλίας μητρός αυτής εκπορευομένη, εθέμην δε αυτή νέφος αμφίασιν, ομίχλη δέ αυτήν εσπαργάνωσα, εθέμην δέ αυτή όρια, περιθείς κλείθρα καί πύλας. Είπον δε αυτή, μέχρι τούτου ελεύση, καί ουχ υπερβήση, αλλ' εν σεαυτή συντριβήσονταί σου τά κύματα. Η επί σού συντέταχα φέγγος πρωϊνόν, εωσφόρος δέ είδε τήν εαυτού τάξιν, επιλαβέσθαι πτερύγων γής, εκτινάξαι ασεβείς εξ αυτής; Η σύ, λαβών πηλόν, έπλασας ζώον, καί λαλητόν αυτόν έθου επί τής γής; αφείλες δέ από ασεβών τό φώς, βραχίονα δέ υπερηφάνων συνέτριψας; ήλθες δέ επί πηγήν θαλάσσης, εν δέ ίχνεσιν αβύσσου περιεπάτησας; ανοίγονται δέ σοι φόβω πύλαι θανάτου, πυλωροί δέ Άδου ιδόντές σε, έπτηξαν; νενουθέτησαι δέ τό εύρος τής υπ' ουρανόν. Ανάγγειλον δέ μοι, πόση τίς εστι; ποία δέ γή αυλίζεται τό φώς; σκότους δέ ποίος τόπος; Ει αγάγοις με εις όρια αυτών, ει καί επίστασαι τρίβους αυτών, οίδας άρα ότι τότε γεγένησαι, αριθμός δέ ετών σου πολύς; Υπολαβών δέ Ιώβ τώ Κυρίω λέγει. Οίδα ότι πάντα δύνασαι, αδυνατεί δέ σοι ουδέν. Τίς γάρ εστιν ο κρύπτων σε βουλήν; φειδόμενος δέ ρημάτων, καί σέ οίεται κρύπτειν; τίς δέ αναγγελεί μοι, ά ουκ ήδειν, μεγάλα καί θαυμαστά, ά ουκ επιστάμην. Άκουσον δέ μου, Κύριε, ίνα καγώ λαλήσω, ερωτήσω δέ σε, σύ δέ με δίδαξον, ακοήν μέν ωτός, ήκουόν σου τό πρότερον, νυνί δέ, ο οφθαλμός μου, εώρακέ σε.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Ν' 4-11)

Κύριος δίδωσί μοι γλώσσαν παιδείας, τού γνώναι ηνίκα δεί ειπείν λόγον, έθηκέ με πρωϊ πρωϊ, προσέθηκέ μοι ωτίον τού ακούειν, καί παιδεία Κυρίου Κυρίου ανοίγει μου τά ώτα, εγώ δέ ουκ απειθώ, ουδέ αντιλέγω. Τόν νώτόν μου έδωκα εις μάστιγας, τάς δέ σιαγόνας μου εις ραπίσματα, τό δέ πρόσωπόν μου ουκ απέστρεψα από αισχύνης εμπτυσμάτων, καί Κύριος, Κύριος βοηθός μοι εγενήθη. Διά τούτο ουκ ενετράπην, αλλά έθηκα τό πρόσωπόν μου ως στερεάν πέτραν, καί έγνων, ότι ου μή αισχυνθώ ότι εγγίζει ο δικαιώσας με. Τίς ο κρινόμενός μοι; αντιστήτω μοι άμα, καί τίς ο κρινόμενός μοι; εγγισάτω μοι, Ιδού Κύριος, Κύριος βοηθήσει μοι, τίς κακώσει με; ιδού πάντες υμείς, ως ιμάτιον, παλαιωθήσεσθε, καί ως σής καταφάγεται υμάς. Τίς εν υμίν ο φοβούμενος τόν Κύριον; υπακουσάτω τής φωνής τού παιδός αυτού. Οι πορευόμενοι εν σκότει, καί ουκ έστιν αυτοίς φώς, πεποίθατε επί τώ ονόματι Κυρίου, καί αντιστηρίσασθε επί τώ Θεώ. Ιδού πάντες υμείς ως πύρ καίετε, καί κατισχύετε φλόγα, πορεύεσθε τώ φωτί τού πυρός υμών, καί τή φλογί ή εξεκαύσατε, δι' εμέ εγένετο ταύτα υμίν, εν λύπη κοιμηθήσεσθε.

Προκείμενον Ήχος βαρύς

Οι άρχοντες συνήχθησαν επί τό αυτό.

Στίχ. Ίνα τί εφρύαξαν έθνη, καί λαοί.

Πρός Κορινθίους Α' Επιστολής Παύλου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΙΑ', 23-32)

Αδελφοί, εγώ παρέλαβον από τού Κυρίου, ό καί παρέδωκα υμίν, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τή νυκτί, ή παρεδίδοτο, έλαβεν άρτον, καί ευχαριστήσας έκλασε, καί είπε, Λάβετε, φάγετε, τούτό μού εστι τό σώμα, τό υπέρ υμών κλώμενον, τούτο ποιείτε εις τήν εμήν ανάμνησιν. Ωσαύτως καί τό ποτήριον, μετά τό δειπνήσαι, λέγων. Τούτο τό ποτήριον, η καινή διαθήκη εστίν εν τώ εμώ αίματι. τούτο ποιείτε, Οσάκις άν πίνητε, εις τήν εμήν ανάμνησιν. Οσάκις γάρ άν εσθίητε τόν άρτον τούτον, καί το ποτήριον τούτο πίνητε, τόν θάνατον τού Κυρίου καταγγέλλετε, άχρις ού άν έλθη. Ώστε, ός άν εσθίη τόν άρτον τούτον, ή πίνη τό ποτήριον τού Κυρίου αναξίως, ένοχος έσται τού σώματος καί αίματος τού Κυρίου. Δοκιμαζέτω δέ άνθρωπος εαυτόν, καί ούτως εκ τού άρτου εσθιέτω, καί εκ τού ποτηρίου πινέτω. Ο γάρ εσθίων καί πίνων αναξίως, κρίμα εαυτώ εσθίει καί πίνει, μή διακρίνων τό σώμα τού Κυρίου. Διά τούτο εν υμίν πολλοί ασθενείς καί άρρωστοι, καί κοιμώνται ικανοί. Ει γάρ εαυτούς διεκρίνομεν, ουκ άν εκρινόμεθα. Κρινόμενοι δέ, υπό Κυρίου παιδευόμεθα, ίνα μή σύν τώ Κόσμω κατακριθώμεν.

Αλληλούϊα Ήχος πλ. β'

Μακάριος ο συνιών επί πτωχόν καί πένητα.

Στίχ. Οι εχθροί μου είπον κακά μοι. Πότε αποθανείται, καί απολείται τό όνομα αυτού.

Στίχ. Ο εσθίων άρτους μου, εμεγάλυνεν επ' εμέ πτερνισμόν.

Ευαγγέλιον

Κατά Ματθαίον

Είπεν ο Κύριος, Οίδατε, ότι μετά δύο ημέρας...

Τό Τροπάριον

Ήχος πλ. β'

Τού Δείπνου σου τού μυστικού, σήμερον Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε, ου μή γάρ τοίς εχθροίς σου τό Μυστήριον είπω, ου φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας, αλλ' ως ο Ληστής Ομολογώ σοι. Μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθης εν τή Βασιλεία σου.

Ο ΝΙΠΤΗΡ, ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

Στιχηρά

Ιδιόμελα Ήχος α'

Ο λεντίω ζωσάμενος, καί νίψας τούς πόδας τών Μαθητών, Χριστέ ο Θεός, απόπλυνον ημών, τής ψυχής τόν λογισμόν, καί περίζωσον ημάς συνδέσμω πνευματικώ, τού ποιείν τάς εντολάς σου, καί υμνείν τήν σήν αγαθότητα.

Ήχος β'

Μεγάλης ευεργεσίας απολαύειν, μέλλοντες οι πιστοί, ευλαβώς τώ τιμίω Νιπτήρι προσδράμωμεν, ου σαρκός ρύπον αποπλύνοντες, τάς ψυχάς δε μυστικώς αγιάζοντες. Χριστός γάρ ο Σωτήρ ημών, ο εφορών επί τήν γήν, καί ποιών αυτήν τρέμειν, κλίνει εαυτόν, καί ιχνών άπτεται χοϊκών, πάσης εναντίας δυνάμεως, ασφαλή δωρούμενος τήν επίβασιν. Αυτώ ευχαρίστως βοήσωμεν. Ο αρίστην υψώσεως Οδόν, υποδείξας ημίν τήν ταπείνωσιν, σώσον ημάς Αγαθέ ως φιλάνθρωπος.

Ο Πέτρος ηυλαβείτο νίψασθαι τούς πόδας, εκ τών αχράντων χειρών, υφ' ών επλαστουργήθη ο Αδάμ, ακούσας δέ. Ει μή νίψω σε, ουκ έχεις μέρος μετ' εμού, τρόμω πολλώ συνεχόμενος, εβόα σοι. Κύριε, μή μόνον τούς πόδας μου νίψης, αλλά καί τάς χείρας, καί τήν κεφαλήν. Ώ μεγίστων Δεσπότου δωρεών! κοινωνούς ποιείται τής χάριτος, τούς εαυτού Μαθητάς, καί μέρος έχειν μετ' αυτών επαγγέλλεται εις τήν άρρητον δόξαν, ως καί εν τώ μυστικώ Ποτηρίω έφησε, καινόν αυτό πίνειν μετ' αυτών εν τή Βασιλεία τών ουρανών, ής καί ημάς καταξίωσον, ως ελεήμων καί φιλάνθρωπος.

Ήχος πλ. δ'

Σήμερον ο απρόσιτος τή ουσία, έργον δούλου ανέλαβε, λέντιον διεζώσατο, ο περιβάλλων τόν ουρανόν εν νεφέλαις, ύδωρ έβαλεν εις νιπτήρα, ο τήν θάλασσαν τήν ερυθράν διατεμών, καί κάμψας επί τά γόνατα, ήρξατο νίπτειν τούς πόδας τών Μαθητών, καί εκμάσσειν τώ λεντίω, ώ ήν διεζωσμένος. Όταν ούν ένιψε τούς πόδας τών Μαθητών, είπεν αυτοίς. Υμείς καθαροί εστε, αλλ' ουχί πάντες, σημαίνων τόν παραδιδόντα αυτόν.

Συνέφερέ σοι Ιούδα, κάν μή συνελήφθης εν τοίς εγκάτοις τής μητρός, συνέφερέ σοι προδότα, κάν μή εγεννήθης, απηλλοτριωμένε τώ Υιώ τού Θεού, διά σέ διερράγη τό στίφος τών Μαθητών τού Χριστου, καί τήν αληθινήν άμπελον, τρυγά Ληστής σταυρούμενος, διά σέ διεκόπη ο φραγμός, καί ναόν τόν αχειροποίητον λύουσιν οι παράνομοι, έστω, τό μύρον τό τής αμαρτωλού ηδέσθης ως πολύτιμον, πώς τό τού Δικαίου αίμα, χερσίν ανόμων παραδούναι ουκ έφριξας; συνέφερέ σοι προδότα, κάν μή εγεννήθης, απηλλοτριωμένε τώ Υιώ τού Θεού.

Νυσταγμώ διαβολικώ, συσχεθείς ο Ιούδας, ύπνωσεν εις θάνατον, καιρός γρηγορείν, καιρός νήφειν, στεναζέτω καρδία, δακρυέτωσαν βλέφαρα, ψαλμός επαγρυπνείτω, μεγάλη γάρ η ισχύς τού Σταυρού, Χριστός επί θύραις, τό θυόμενον Πάσχα προήλθε, δόξα σοι Κύριε, δόξα σοι.

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΑΧΡΑΝΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

ΕΣΠΕΡΑΣ

Περί ώραν β' τής νυκτός σημαίνει. Συναχθέντες δέ εν τώ Ναώ, ευλογήσαντος τού Ιερέως, αρχόμεθα τού Εξαψάλμου. Είτα, Συναπτή μεγάλη, καί μετ' αυτήν ψάλλομεν τό, Α λ λ η λ ο ύ ϊ α, αργώς καί μετά μέλους. ωσαύτως καί τό,

Τροπάριον

Ήχος πλ. δ'

Ότε οι ένδοξοι Μαθηταί, εν τώ νιπτήρι τού Δείπνου εφωτίζοντο, τότε Ιούδας ο δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας εσκοτίζετο, καί ανόμοις κριταίς, σέ τόν δίκαιον Κριτήν παραδίδωσι. Βλέπε χρημάτων εραστά, τόν διά ταύτα αγχόνη χρησάμενον, φεύγε ακόρεστον ψυχήν, τήν Διδασκάλω τοιαύτα τολμήσασαν. Ο περί πάντας αγαθός, Κύριε δόξα σοι. (εκ γ')

Ψαλλομένου δέ τούτου, ο Εκκλησιάρχης διανέμει κηρία τοίς Αδελφοίς καί μετά τούτο, ευθύς λέγει ο Ιερεύς τό τής Διαθήκης τών αγίων Παθών.

Ευαγγέλιον Α'

Κατά Ιωάννην

Είπεν ο Κύριος τοίς εαυτού Μαθηταίς. Νύν εδοξάσθη ο Υιός τού ανθρώπου...

... εις όν εισήλθεν αυτός καί οι Μαθηταί αυτού.

Πληρουμένου δέ εκάστου Ευαγγελίου, λέγομεν

Δόξα τή μακροθυμία σου Κύριε, δόξα σοι

Είτα ψάλλομεν τά επόμενα Α ν τ ί φ ω ν α, δευτερούντες άπαντα τά Τροπάρια

Αντίφωνον Α' Ήχος πλ. δ'

Άρχοντες Λαών συνήχθησαν, κατά τού Κυρίου, καί κατά τού Χριστού αυτού.

Λόγον παράνομον, κατέθεντο κατ' εμού, Κύριε, Κύριε, μή εγκαταλίπης με.

Τάς αισθήσεις ημών, καθαράς τώ Χριστώ παραστήσωμεν, καί ως φίλοι αυτού, τάς ψυχάς ημών θύσωμεν δι' αυτόν, καί μή ταίς μερίμναις τού βίου, συμπνιγώμεν ως ο Ιούδας, αλλ' εν τοίς ταμείοις ημών κράξωμεν. Πάτερ ημών ο εν τοίς ουρανοίς, από τού πονηρού ρύσαι ημάς.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Παρθένος έτεκες απειρόγαμε, καί Παρθένος έμεινας, Μήτηρ ανύμφευτε, Θεοτόκε Μαρία. Χριστόν τόν Θεόν ημών ικέτευε, σωθήναι ημάς.

Αντίφωνον Β' Ήχος πλ. β'

Έδραμε λέγων ο Ιούδας, τοίς παρανόμοις γραμματεύσι. Τί μοι θέλετε δούναι, καγώ υμίν παραδώσω αυτόν, εν μέσω δέ τών συμφωνούντων, αυτός ειστήκεις αοράτως συμφωνούμενος.

Καρδιογνώστα, φείσαι τών ψυχών ημών.

Εν ελέει τόν Θεόν θεραπεύσωμεν, ώσπερ Μαρία επί τού δείπνου, καί μή κτησώμεθα φιλαργυρίαν, ως ο Ιούδας, ίνα πάντοτε μετά Χριστού, τού Θεού εσώμεθα.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Όν έτεκες Παρθένε ανερμηνεύτως, διά παντός ως φιλάνθρωπον, μή διαλίπης δυσωπούσα, ίνα κινδύνων σώση, τούς εις σέ καταφεύγοντας.

Αντίφωνον Γ' Ήχος β'

Διά Λαζάρου τήν έγερσιν Κύριε, τό Ωσαννά, σοι εκραύγαζον, παίδες τών Εβραίων φιλάνθρωπε. Ο δέ παράνομος Ιούδας ουκ ηβουλήθη συνιέναι.

Εν τώ δείπνω σου Χριστέ ο Θεός, τοίς Μαθηταίς σου προέλεγες. Είς εξ υμών παραδώσει με. Ο δέ παράνομος Ιούδας, ουκ ηβουλήθη συνιέναι.

Ιωάννη ερωτήσαντι Κύριε, ο παραδιδούς σε τίς εστι; τούτον διά τού άρτου υπέδειξας, ο δέ παράνομος Ιούδας, ουκ ηβουλήθη συνιέναι.

Εις τριάκοντα αργύρια Κύριε, καί εις φίλημα δόλιον, εζήτουν Ιουδαίοι αποκτείναί σε. Ο δέ παρανομος Ιούδας, ουκ η βουλήθη συνιέναι.

Εν τώ Νιπτήρί σου Χριστέ ο Θεός, τοίς Μαθηταίς σου προέτρεπες. Ούτω ποιείτε ώσπερ ίδετε. Ο δέ παράνομος Ιούδας, ουκ η βουλήθη συνιέναι.

Γρηγορείτε καί προσεύχεσθε, ίνα μή πειρασθήτε, τοίς Μαθηταίς σου ο Θεός ημών έλεγες. Ο δε παράνομος Ιούδας, ουκ ηβουλήθη συνιέναι.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Διάσωσον από κινδύνων; τούς δούλους σου Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν, εις σέ καταφεύγομεν, ως άρρηκτον τείχος, καί προστασίαν.

Κάθισμα Ήχος βαρύς

Εν τώ δείπνω τούς Μαθητάς διατρέφων, καί τήν σκήψιν τής προδοσίας γινώσκων, εν αυτώ τόν Ιούδαν διήλεγξας, αδιόρθωτον μέν τούτον επιστάμενος, γνωρίσαι δέ πάσι βουλόμενος, ότι θέλων παρεδόθης, ίνα Κόσμον αρπάσης τού αλλοτρίου. Μακρόθυμε δόξα σοι.

Τό Ευαγγέλιον Β'

Κατά Ιωάννην

Τώ καιρώ εκείνω, εξήλθεν ο Ιησούς...

... αλλ' ίνα φάγωσι τό Πάσχα.

Αντίφωνον Δ' Ήχος πλ. α'

Σήμερον ο Ιούδας, καταλιμπάνει τόν Διδάσκαλον, καί παραλαμβάνει τόν διάβολον, τυφλούται τώ πάθει τής φιλαργυρίας, εκπίπτει τού φωτός, ο εσκοτισμένος, πώς γάρ ηδύνατο βλέπειν, ο τόν φωστήρα πωλήσας, τριάκοντα αργυρίων, αλλ' ημίν ανέτειλεν ο παθών υπέρ τού Κόσμου, πρός όν βοήσωμεν. Ο παθών, καί συμπαθών ανθρώποις, δόξα σοι.

Σήμερον ο Ιούδας, παραποιείται θεοσέβειαν, καί αλλοτριούται τού χαρίσματος, υπάρχων μαθητής, γίνεται προδότης, εν ήθει φιλικώ, δόλον υποκρύπτει, καί προτιμάται αφρόνως τής τού Δεσπότου αγάπης, τριάκοντα αργύρια, Οδηγός γενόμενος, συνεδρίου παρανόμου. Ημείς δέ έχοντες σωτηρίαν τόν Χριστόν, αυτόν δοξάσωμεν.

Ήχος α'

Τήν φιλαδελφίαν κτησώμεθα, ως εν Χριστώ αδελφοί, καί μή τό ασυμπαθές πρός τούς πλησίον ημών, ίνα μή ως ο δούλος κατακριθώμεν, ο ανελεήμων, διά τά δηνάρια, καί ως ο Ιούδας μεταμεληθέντες, μηδέν ωφελήσωμεν.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Δεδοξασμένα περί σού, ελαλήθη πανταχού, ότι εκύησας σαρκί, τόν τών όλων Ποιητήν, Θεοτόκε Μαρία, πανύμνητε, καί απειρόγαμε.

Αντίφωνον Ε' Ήχος πλ. β'

Ο μαθητής τού Διδασκάλου, συνεφώνει τήν τιμήν, καί τριάκοντα αργυρίοις, πέπρακε τόν Κύριον, φιλήματι δολίω παραδούς αυτόν, τοίς ανόμοις εις θάνατον.

Σήμερον έλεγεν ο Κτίστης Ουρανού καί γής, τοίς εαυτού Μαθηταίς. Ήγγικεν η ώρα, καί έφθασεν Ιούδας ο παραδιδούς με, μή τις με αρνήσηται, βλέπων με εν τώ Σταυρώ, εν μέσω δύω ληστών, πάσχω γάρ ως άνθρωπος, καί σώζω ως φιλάνθρωπος, τούς εις εμέ πιστεύοντας.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκιον

Η αρρήτως, επ' εσχάτων συλλαβούσα, καί τεκούσα, τόν Κτίστην τόν ίδιον, Παρθένε σώζε, τούς σέ μεγαλύνοντας.

Αντίφωνον ς' Ηχος βαρύς

Σήμερον γρηγορεί ο Ιούδας, παραδούναι τόν Κύριον, τόν πρό τών αιώνων Σωτήρα τού Κόσμου, τόν εκ πέντε άρτων, χορτάσαντα πλήθη. Σήμερον ο άνομος, αρνείται τόν Διδάσκαλον, μαθητής γενόμενος, Δεσπότην παρέδωκεν, αργυρίω πέπρακε, τόν μάννα χορτάσαντα τόν άνθρωπον.

Σήμερον τώ σταυρώ προσήλωσαν, Ιουδαίοι τόν Κύριον, τόν διατεμόντα τήν θάλασσαν ράβδω, καί διαγαγόντα αυτούς εν ερήμω. Σήμερον τή λόγχη τήν πλευράν αυτού εκέντησαν, τού πληγαίς μαστίξαντος, υπέρ αυτών τήν Αίγυπτον, καί χολήν επότισαν, τόν μάννα, τροφήν αυτοίς ομβρήσαντα.

Κύριε επί τό πάθος τό εκούσιον παραγενόμενος, εβόας τοίς Μαθηταίς σου, κάν μίαν ώραν ουκ ισχύσατε, αγρυπνήσαι μετ εμού, πώς επηγγείλατε αποθνήσκειν δι' εμέ; κάν τόν Ιούδαν θεάσασθε, πώς ου καθεύδει, αλλά σπουδάζει προδούναί με τοίς παρανόμοις; εγείρεσθε, προσεύξασθε, μή τις με αρνήσηται, βλέπων με εν τώ σταυρώ. Μακρόθυμε δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε Θεοτόκε η τόν αχώρητον εν Ουρανοίς, χωρήσασα εν μήτρα σου, χαίρε Παρθένε, τών Προφητών τό κήρυγμα, δι' ής ημίν έλαμψεν ο Εμμανουήλ, χαίρε Μήτηρ Χριστού τού Θεού.

Κάθισμα Ήχος βαρύς

Ποίός σε τρόπος Ιούδα, προδότην τού Σωτήρος ειργάσατο; μή τού χορού σε τών Αποστόλων εχώρισε; μή τού χαρίσματος τών ιαμάτων εστέρησε; μή συνδειπνήσας εκείνοις, σε τής τραπέζης απώσατο; μή τών άλλων νίψας τούς πόδας, τούς σούς υπερείδεν, ώ πόσων αγαθών, αμνήμων εγένου! καί σού μέν η αχάριστος, στηλιτεύεται γνώμη, αυτού δε η ανείκαστος, μακροθυμία κηρύττεται, καί τό μέγα έλεος.

Ευαγγέλιον Γ'

Κατά Ματθαίον

Τώ καιρώ εκεί νω, οι στρατιώται...

... καί εξελθών έξω, έκλαυσε πικρώς.

Αντίφωνον Ζ' Ήχος πλ. δ'

Τοίς συλλαβούσί σε παρανόμοις, ανεχόμενος, ούτως εβόας Κύριε. Ει καί επατάξατε τόν ποιμένα, καί διεσκορπίσατε τά δώδεκα πρόβατα τούς Μαθητάς μου, ηδυνάμην πλείους, ή δώδεκα λεγεώνας παραστήσαι Αγγέλων, αλλά μακροθυμώ, ίνα πληρωθή, ά εδήλωσα υμίν διά τών Προφητών μου, άδηλα καί κρύφια. Κύριε δόξα σοι.

Τρίτον αρνησάμενος ο Πέτρος, ευθέως τό ρηθέν αυτώ συνήκεν, αλλά προσήγαγέ σοι δάκρυα μετανοίας. Ο Θεός ιλάσθητί μοι καί σώσόν με.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ως πύλην σωτήριον καί Παράδεισον τερπνόν, καί φωτός αϊδίου, νεφέλην υπάρχουσαν, τήν αγίαν Παρθένον υμνήσωμεν άπαντες, λέγοντες τό Χαίρε αυτή.

Αντίφωνον Η' Ήχος β'

Είπατε παράνομοι. Τί ηκούσατε παρά τού Σωτήρος ημών, ου νόμον εξέθετο, καί τών, Προφητών τά διδάγματα; πώς ούν ελογίσασθε Πιλάτω παραδούναι, τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον, καί λυτρωτήν τών ψυχών ημών.

Σταυρωθήτω έκραζον, οι τών σών χαρισμάτων αεί εντρυφώντες, καί κακούργον αντ' ευεργέτου, ητούντο λαβείν, οι τών δικαίων φονευταί, εσιώπας δέ Χριστέ, φέρων αυτών τήν προπέτειαν, παθείν θέλων, καί σώσαι ημάς ως φιλάνθρωπος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ότι ουκ έχομεν παρρησίαν, διά τά πολλά ημών αμαρτήματα, σύ τόν εκ σού γεννηθέντα δυσώπησον, Θεοτόκε Παρθένε, πολλά γάρ ισχύει δέησις Μητρός, πρός ευμένειαν Δεσπότου, μή παρίδης αμαρτωλών Ικεσίας η πάνσεμνος, ότι ελεήμων εστί, καί σώζειν δυνάμενος, ο καί παθείν υπέρ ημών καταδεξάμενος.

Αντίφωνον θ' Ήχος γ'

Έστησαν τά τριάκοντα αργύρια, τήν τιμήν τού τετιμημένου, όν ετιμήσαντο από υιών Ισραήλ. Γρηγορείτε καί προσεύχεσθε, ίνα μή εισέλθητε εις πειρασμόν, τό μέν πνεύμα πρόθυμον, η δέ σάρξ ασθενής, διά τούτο γρηγορείτε.

Έδωκαν εις τό βρώμά μου χολήν, καί εις τήν δίψαν μου επότισάν με όξος, σύ δέ Κύριε ανάστησόν με, καί ανταποδώσω αυτοίς.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Οι εξ εθνών υμνούμέν σε Θεοτόκε αγνή, ότι Χριστόν τόν Θεόν ημών έτεκες, τόν εκ τής κατάρας τούς ανθρώπους, διά σού ελευθερώσαντα.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Ώ πώς Ιούδας ο ποτέ σου μαθητής, τήν προδοσίαν εμελέτα κατά σού! συνεδείπνησε δολίως, ο επίβουλος καί άδικος, πορευθείς είπε τοίς Ιερεύσι. Τί μοι παρέχετε, καί παραδώσω υμίν εκείνον, τόν νόμον λύσαντα, καί βεβηλούντα τό Σάββατον; Μακρόθυμε Κύριε δόξα σοι.

Ευαγγέλιον Δ'

Κατά Ιωάννην

Τώ καιρώ εκείνω άγουσι τόν Ιησούν...

... τότε ούν παρέδωκεν αυτόν αυτοίς, ίνα σταυρωθή.

Αντίφωνον Ι' Ήχος πλ. β'

Ο αναβαλλόμενος φώς ως ιμάτιον, γυμνός εις κρίσιν ίστατο, καί εν σιαγόνι, ράπισμα εδέξατο, υπό χειρών ών έπλασεν, ο δέ παράνομος λαός, τώ σταυρώ προσήλωσε, τόν Κύριον τής δόξης, τότε τό καταπέτασμα τού Ναού εσχίσθη, ο ήλιος εσκότασε, μή φέρων θεάσασθαι, Θεόν υβριζόμενον, όν τρέμει τά σύμπαντα. Αυτόν προσκυνήσωμεν.

Ο μαθητής ηρνήσατο, ο Ληστής εβόησε. Μνήσθητί μου Κύριε, εν τή Βασιλεία σου.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ειρήνευσον τόν Κόσμον, ο εκ Παρθένου καταδεξάμενος Κύριε, σάρκα φορέσαι υπέρ δούλων, ίνα συμφώνως, σέ δοξολογούμεν φιλάνθρωπε.

Αντίφωνον ΙΑ' Ήχος πλ. β'

Αντί αγαθών, ών εποίησας Χριστέ, τώ γένει τών Εβραίων σταυρωθήναί σε κατεδίκασαν, όξος καί χολήν σε ποτίσαντες. Αλλά δός αυτοίς Κύριε κατά τά έργα αυτών, ότι ου συνήκαν, τήν σήν συγκατάβασιν.

Επί τή προδοσία ουκ ηρκέσθησαν Χριστέ τά γένη τών Εβραίων, αλλ' εκίνουν τάς κεφαλάς αυτών, μυκτηρισμόν καί χλεύην προσάγοντες. Αλλά δός αυτοίς Κύριε, κατά τά έργα αυτών, ότι κενά, κατά σού εμελέτησαν.

Ούτε γή ως εσείσθη, ούτε πέτραι ως ερράγησαν, Εβραίους έπεισαν, ούτε τού Ναού τό καταπέτασμα, ούτε τών νεκρών η ανάστασις; Αλλά δός αυτοίς Κύριε, κατά τά έργα αυτών, ότι κενά, κατά σού εμελέτησαν.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεόν εκ σού σαρκωθέντα έγνωμεν Θεοτόκε Παρθένε, μόνη αγνή, μόνη ευλογημένη, διό απαύστως, σέ ανυμνούντες μεγαλύνομεν.

Αντίφωνον ΙΒ' Ήχος πλ. δ'

Τάδε λέγει Κύριος τοίς Ιουδαίοις. Λαός μου τί εποίησά σοι, ή τί σοι παρηνώχλησα; τούς τυφλούς σου εφώτισα, τούς λεπρούς σου εκαθάρισα, άνδρα όντα επί κλίνης ηνωρθωσάμην. Λαός μου, τί εποίησά σοι, καί τί μοι ανταπέδωκας; αντί τού μάννα χολήν, αντί τού ύδατος όξος, αντί τού αγαπάν με, σταυρώ με προσηλώσατε, ουκέτι στέγω λοιπόν, καλέσω μου τά έθνη, κακείνα με δοξάσουσι, σύν τώ Πατρί καί τώ πνεύματι, καγώ αυτοίς δωρήσομαι, ζωήν τήν αιώνιον.

Σήμερον τού Ναού τό καταπέτασμα, εις έλεγχον ρήγνυται τών παρανόμων, καί τάς ιδίας ακτίνας, ο ήλιος κρύπτει, Δεσπότην Ορών σταυρούμενον.

Οι νομοθέται τού Ισραήλ, Ιουδαίοι καί Φαρισαίοι, ο χορός τών Αποστόλων βοά πρός υμάς. Ιδε ναός, όν υμείς ελύσατε, ίδε αμνός, όν υμείς εσταυρώσατε, τάφω παρεδώκατε, αλλ' εξουσία εαυτού ανέστη. Μή πλανάσθε Ιουδαίοι, αυτός γάρ εστιν ο εν θαλάσση σώσας, καί εν ερήμω θρέψας, αυτός εστιν η ζωή καί τό φώς, καί η ειρήνη τού Κόσμου.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε η πύλη τού Βασιλέως τής δόξης, ήν ο Ύψιστος μόνος διώδευσε, καί πάλιν εσφραγισμένην κατέλιπεν, εις σωτηρίαν τών ψυχών ημών.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Ότε παρέστης τώ Καϊάφα ο Θεός, καί παρεδόθης τώ Πιλάτω ο Κριτής, αι ουράνιαι δυνάμεις, εκ τού φόβου εσαλεύθησαν, τότε δέ καί υψώθης επί τού ξύλου εν μέσω δύω ληστών, καί ελογίσθης μετά ανόμων ο αναμάρτητος, διά τό σώσαι τόν άνθρωπον. Ανεξίκακε Κύριε, δόξα σοι.

Ευαγγέλιον Ε'

Κατά Ματθαίον

Τώ καιρώ εκείνω, ιδών Ιούδας...

... ίνα άρη τόν Σταυρόν αυτού.

Αντίφωνον ΙΓ' Ήχος πλ. β'

Τό άθροισμα τών Ιουδαίων, τώ Πιλάτω ητήσαντο, σταυρωθήναί σε Κύριε, αιτίαν γάρ εν σοί μή ευρόντες, τόν υπεύθυνον Βαραββάν ηλευθέρωσαν, καί σέ τόν Δίκαιον κατεδίκασαν, μιαιφονίας έγκλημα κληρωσάμενοι. Αλλά δός αυτοίς Κύριε, τό ανταπόδομα αυτών, ότι κενά, κατά σού εμελέτησαν.

Όν πάντα φρίσσει καί τρέμει, καί πάσα γλώσσα υμνεί, Χριστόν Θεού δύναμιν, καί Θεού σοφίαν οι Ιερείς ερράπισαν, καί έδωκαν αυτώ χολήν, καί πάντα παθείν κατεδέξατο, σώσαι θέλων ημάς εκ τών ανομιών ημών, τώ ιδίω αίματι, ως φιλάνθρωπος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε η τεκούσα, διά λόγου υπέρ λόγον, τόν Κτίστην τόν ίδιον, αυτόν δυσώπει, σώσαι τάς ψυχάς ημών.

Αντίφωνον ΙΔ' Ήχος πλ. δ'

Κύριε, ο τόν Ληστήν συνοδοιπόρον λαβών, τόν εν αίματι χείρας μολύναντα, καί ημάς σύν αυτώ καταρίθμησον, ως αγαθός καί φιλάνθρωπος.

Μικράν φωνήν αφήκεν ο Ληστής εν τώ σταυρώ, μεγάλην πίστιν εύρε, μιά ροπή εσώθη, καί πρώτος Παραδείσου, πύλας ανοίξας εισήλθεν. Ο αυτού τήν μετάνοιαν προσδεξάμενος, Κύριε δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε η δι' Αγγέλου, τήν χαράν τού Κόσμου δεξαμένη, χαίρε η τεκούσα, τόν Ποιητήν σου καί Κύριον, χαίρε η αξιωθείσα γενέσθαι, Μήτηρ Χριστού τού Θεού.

Αντίφωνον ΙΕ' Ήχος πλ. β'

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι τήν γήν κρεμάσας. (εκ γ'). Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο τών Αγγέλων Βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τόν ουρανόν έν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τόν Αδάμ. Ήλοις προσηλώθη, ο Νυμφίος τής Εκκλησίας. Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός τής Παρθένου. Προσκυνούμέν σου τά Πάθη Χριστέ. (εκ γ'). Δείξον ημίν, καί τήν ένδοξόν σου Ανάστασιν.

Μή ως Ιουδαίοι εορτάσωμεν, καί γάρ τό Πάσχα ημών, υπέρ ημών ετύθη Χριστός ο Θεός, αλλ' εκκαθάρωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού, καί ειλικρινώς δεηθώμεν αυτώ. Ανάστα Κύριε, σώσον ημάς ως φιλάνθρωπος.

Ο Σταυρός σου Κύριε, ζωή καί ανάστασις υπάρχει τώ λαώ σου, καί επ' αυτώ πεποιθότες, σέ τόν σταυρωθέντα, Θεόν ημών υμνούμεν.

Ελέησον ημάς.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ορώσά σε κρεμάμενον, Χριστέ, η σέ κυήσασα, ανεβόα. Τί τό ξένον ό ορώ, μυστήριον Υιέ μου; πώς επί ξύλου θνήσκεις, σαρκί πηγνύμενος, ζωής χορηγέ;

Κάθισμα Ήχος δ'

Εξηγόρασας ημάς, εκ τής καταρας τού νόμου, τώ τιμίω σου Αίματι, τώ σταυρώ προσηλωθείς, καί τή λόγχη κεντηθείς, τήν αθανασίαν επήγασας ανθρώποις. Σωτήρ ημών δόξα σοι.

Ευαγγέλιον ς'

Κατά Μάρκον

Τώ καιρώ εκείνω, οι στρατιώται απήγαγον...

... καί πιστεύσωμεν αυτώ.

Είτα ψάλλομεν τούς Μακαρισμούς εις Στίχους η'

Εν τή Βασιλεία σου μνήσθητι ημών Κύριε, όταν έλθης εν τή Βασιλεία σου. Μακάριοι οι πτωχοί τώ πνεύματι, ότι αυτών εστιν η Βασιλεία τών ουρανών.

Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται.

Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι τήν γήν.

Ήχος δ'

Διά ξύλου ο Αδάμ, Παραδείσου γέγονεν άποικος, διά ξύλου δέ σταυρού, ο Ληστής Παράδεισον ώκησεν. Ο μέν γάρ γευσάμενος εντολήν ηθέτησε τού ποιήσαντος. Ο δέ συσταυρούμενος, Θεόν ωμολόγησε τόν κρυπτόμενον. Μνήσθητι καί ημών Σωτήρ, εν τή Βασιλεία σου.

Μακάριοι οι πεινώντες καί διψώντες τήν δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται.

Τόν τού νόμου Ποιητήν, εκ μαθητού ωνήσαντο άνομοι, καί ως παράνομον αυτόν, τώ Πιλάτου βήματι έστησαν, κραυγάζοντες, Σταύρωσον, τόν εν ερήμω τούτους μανναδοτήσαντα. Ημείς δε τόν δίκαιον, Ληστήν μιμησάμενοι, πίστει κράζομεν, Μνήσθητι καί ημών Σωτήρ, εν τή Βασιλεία σου.

Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται.

Τών θεοκτόνων ο εσμός, Ιουδαίων έθνος τό άνομον, πρός Πιλάτον εμμανώς, ανακράζων έλεγε. Σταύρωσον, Χριστόν τόν ανεύθυνον. Βαραββάν δέ μάλλον ούτοι ητήσαντο. Ημείς δέ φθεγγόμεθα, Ληστού τού ευγνώμονος, τήν φωνήν πρός αυτόν. Μνήσθητι καί ημών Σωτήρ, εν τή Βασιλεία σου.

Μακάριοι οι καθαροί τή καρδία, ότι αυτοί τόν Θεόν όψονται.

Η ζωηφόρος σου Πλευρά, ως εξ Εδέμ πηγή αναβλύζουσα, τήν Εκκλησίαν σου Χριστέ, ως λογικόν ποτίζει Παράδεισον, εντεύθεν μερίζουσα, ως εις αρχάς εις τέσσαρα Ευαγγέλια, τόν Κόσμον αρδεύουσα, τήν κτίσιν ευφραίνουσα, καί τά έθνη πιστώς, διδάσκουσα, προσκυνείν τήν Βασιλείαν σου.

Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί Υιοί Θεού κληθήσονται.

Εσταυρώθης δι' εμέ, ίνα εμοί πηγάσης τήν άφεσιν, εκεντήθης τήν πλευράν, ίνα κρουνούς ζωής αναβλύσης μοι, τοις ήλοις προσήλωσαι, ίνα εγώ τώ βάθει τών παθημάτων σου, τό ύψος τού κράτους σου, πιστούμενος κράζω σοι ζωοδότα Χριστέ. Δόξα καί τώ Σταυρώ Σώτερ, καί τώ Πάθει σου.

Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστιν η Βασιλεία τών ουρανών.

Σταυρουμένου σου Χριστέ, πάσα η κτίσις βλέπουσα έτρεμε, τά θεμέλια τής γής, διεδονείτο φόβω τού κράτους σου, φωστήρες εκρύπτοντο, καί τού Ναού ερράγη τό καταπέτασμα τά όρη ετρόμαξαν, καί πέτραι εσχίσθησαν, καί Ληστής ο πιστός, κραυγάζει σοι σύν ημίν, Σωτήρ τό Μνήσθητι.

Μακάριοι εστέ όταν ονειδίσωσιν υμάς, καί διώξωσι, καί είπωσι πάν πονηρόν ρήμα καθ' υμών, ψευδόμενοι ένεκεν εμού.

Τό χειρόγραφον ημών, εν τώ Σταυρώ διέρρηξας Κύριε, καί λογισθείς εν τοίς νεκροίς, τόν εκείσε τύραννον έδησας, ρυσάμενος άπαντας εκ δεσμών θανάτου τή αναστάσει σου, δι' ής εφωτίσθημεν, φιλάνθρωπε Κύριε, καί βοώμέν σοι. Μνήσθητι καί ημών Σωτήρ, εν τή Βασιλεία σου.

Χαίρετε καί αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοίς ουρανοίς.

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ, καί τού θανάτου λύσας τήν δύναμιν, καί εξαλείψας ως Θεός, τό καθ' ημών χειρόγραφον Κύριε, Ληστού τήν μετάνοιαν, καί ημίν παράσχου μόνε φιλάνθρωπε, τοίς πίστει λατρεύουσι, Χριστέ ο Θεός ημών, καί βοώσί σοι. Μνήσθητι καί ημών Σωτήρ, εν τή βασιλεία σου.

Δόξα...

Τόν Πατέρα καί Υιόν, καί τό Πνεύμα πάντες τό άγιον, ομοφρόνως οι πιστοί, δοξολογείν αξίως ευξώμεθα, Μονάδα θεότητος, εν τρισίν υπάρχουσαν υποστάσεσιν, ασύγχυτον μένουσαν, απλήν, αδιαίρετον καί απρόσιτον, δι' ής εκλυτρούμεθα, τού πυρός τής κολάσεως.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν Μητέρα σου Χριστέ, τήν εν σαρκί ασπόρως τεκούσάν σε, καί Παρθένον αληθώς, καί μετά τόκον μείνασαν άφθορον, αυτήν σοι προσάγομεν, εις πρεσβείαν Δέσποτα πολυέλεε, πταισμάτων συγχώρησιν, δωρήσασθαι πάντοτε, τοίς κραυγάζουσι. Μνήσθητι καί ημών Σωτήρ, εν τή Βασιλεία σου.

Προκείμενον Ήχος δ'

Διεμερίσαντο τά ιμάτιά μου εαυτοίς, καί επί τόν ιματισμόν μου έβαλον κλήρον.

Στίχ. Ο Θεός ο Θεός μου, πρόσχες μοι, ίνα τί εγκατέλιπές με.

Ευαγγέλιον Ζ'

Κατά Ματθαίον

Τώ καιρώ εκείνω, ελθόντες οι στρατιώται...

... αληθώς Θεού Υιός ήν ούτος.

Ο Ν'

Ευαγγέλιον Η'

Κατά Λουκάν

Τώ καιρώ εκείνω, ήγοντο σύν τώ Ιησού...

... ορώσαι ταύτα.

Ποίημα Κοσμά Μοναχού

Ωδή ε' Ήχος πλ. β'

Ο Ειρμός

Πρός σέ ορθρίζω, τόν δι' ευσπλαγχνίαν σε αυτόν, τώ πεσόντι κενώσαντα ατρέπτως, καί μέχρι παθών, απαθώς υποκύψαντα, Λόγε Θεού. Τήν ειρήνην παράσχου μοι φιλάνθρωπε.

Ρυφθέντες πόδας, καί προκαθαρθέντες, μυστηρίου μεθέξει, τού θείου νύν Χριστέ, σού οι υπηρέται, εκ Σιών ελαιώνος, μέγα πρός όρος συνανήλθον, υμνούντές σε φιλάνθρωπε.

Οράτε έφης, φίλοι μή θροείσθε, νύν γάρ ήγγικεν ώρα, ληφθήναί με κτανθήναι χερσίν ανόμων, πάντες δε σκορπισθήσεσθε, εμέ λιπόντες, ούς συνάξω, κηρύξαί με φιλάνθρωπον.

Καταβασία

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'

Τόν δι' ημάς Σταυρωθέντα, δεύτε πάντες υμνήσωμεν, αυτόν γάρ κατείδε Μαρία επί τού ξύλου, καί έλεγεν. Ει καί σταυρόν υπομένεις, σύ υπάρχεις ο Υιός καί Θεός μου.

Ο Οίκος

Τόν ίδιον Άρνα, η αμνάς θεωρούσα πρός σφαγήν ελκόμενον, ηκολούθει Μαρία, τρυχομένη μεθ' ετέρων γυναικών, ταύτα βοώσα. Πού πορεύη Τέκνον, τίνος χάριν, τόν ταχύν δρόμον τελείς; μή έτερος γάμος πάλιν εστίν εν Κανά; κακεί νύν σπεύδεις, ίν εξ ύδατος αυτοίς οίνον ποιήσης; συνέλθω σοι Τέκνον, ή μείνω σοι μάλλον, δός μοι λόγον Λόγε, μή σιγών παρέλθης με, ο αγνήν τηρήσας με, σύ γάρ υπάρχεις ο Υιός καί Θεός μου.

Συναξάριον

Τή αγία καί μεγάλη Παρασκευή, τά άγια καί σωτήρια καί φρικτά Πάθη τού Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού επιτελούμεν, τούς εμπτυσμούς, τά ραπίσματα, τά κολαφίσματα, τάς ύβρεις, τούς γέλωτας, τήν πορφυράν χλαίναν, τόν κάλαμον, τόν σπόγγον, τό όξος, τούς ήλους, τήν λόγχην, καί πρό πάντων, τόν σταυρόν, καί τόν θάνατον, ά δι' ημάς εκών κατεδέξατο, έτι δέ καί τήν τού ευγνώμονος Ληστού, τού συσταυρωθέντος αυτώ, σωτήριον εν τώ Σταυρώ ομολογίαν.

Στίχοι εις τήν Σταύρωσιν

Ζών ει Θεός σύ, καί νεκρωθείς εν ξύλω,

Ω νεκρέ γυμνέ, καί Θεού ζώντος Λόγε.

Έτεροι εις τόν ευγνώμονα Ληστήν

Κεκλεισμένας ήνοιξε τής Εδέμ πύλας,

Βαλών ο Ληστής κλείδα τό, Μνήσθητί μου.

Τή υπερφυεί καί περί ημάς παναπείρω σου ευσπλαγχνία, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς.

Αμήν.

Ωδή η'

Ο Ειρμός

Στήλην κακίας αντιθέου, Παίδες θείοι παρεδειγμάτισαν, κατά Χριστού δέ φρυαττόμενον άνομον συνέδριον, βουλεύεται κενά, κτείναι μελετά, τόν ζωής κρατούντα παλάμη, όν πάσα κτίσις ευλογεί δοξάζουσα εις τούς αιώνας.

Από βλεφάρων Μαθηταί, νύν ύπνον έφης Χριστέ τινάξατε, εν προσευχή δέ γρηγορείτε, πειρασμώ μήπως όλησθε, καί μάλιστα Σίμων, τώ κραταιώ γάρ μείζων πείρα, γνώθί με Πέτρε, όν πάσα κτίσις, ευλογεί δοξάζουσα εις τούς αιώνας.

Βέβηλον έπος τών χειλέων, ού ποτε προήσομαι Δέσποτα, σύν σοί θανούμαι ως ευγνώμων, κάν οι πάντες αρνήσωνται, εβόησε Πέτρος, σάρξ ουδέ αίμα, ο Πατήρ σου απεκάλυψέ μοι σέ, όν πάσα κτίσις ευλογεί δοξάζουσα εις τούς αιώνας.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν καί Άγιον Πνεύμα

Βάθος σοφίας θεϊκής, καί γνώσεως ου πάν εξηρεύνησας, άβυσσον δέ μου τών κριμάτων, ου κατέλαβες άνθρωπε, ο Κύριος έφη. Σάρξ ούν υπάρχων, μή καυχώ, αρνήση τρίτον γάρ με, όν πάσα κτίσις, ευλογεί δοξάζουσα εις τούς αιώνας.

Καί νύν...

Απαγορεύεις, Σίμων Πέτρε, όπερ πείση τάχος ως είρηται, καί σοί παιδίσκη, οία θάττον προσελθούσα πτοήσει σε, ο Κύριος έφη, πικρώς δακρύσας, έξεις όμως ευϊλατόν με, όν πάσα κτίσις, ευλογεί δοξάζουσα εις τούς αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον

Καταβασία

Ωδή θ'

Ο Ειρμός

Τήν τιμιωτέραν τών Χερουβίμ, καί ενδοξοτέραν, ασυγκρίτως τών Σεραφίμ, τήν αδιαφθόρως, Θεόν Λόγον τεκούσαν, τήν όντως Θεοτόκον, σέ μεγαλύνομεν.

Ολέθριος σπείρα θεοστυγών, πονηρευομένων, θεοκτόνων συναγωγή, επέστη Χριστέ σοι, καί ως άδικον είλκε, τόν Κτίστην τών απάντων, όν μεγαλύνομεν.

Νόμον αγνοούντες οι ασεβείς, φωνάς Προφητών τε, μελετώντες διακενής, ως πρόβατον είλκον, σέ τόν πάντων Δεσπότην, αδίκως σφαγιάσαι, όν μεγαλύνομεν.

Τοίς έθνεσιν έκδοτον τήν ζωήν, σύν τοίς Γραμματεύσιν, αναιρείσθαι οι Ιερείς, παρέσχον, πληγέντες, αυτοφθόνω κακία τόν φύσει Ζωοδότην, όν μεγαλύνομεν.

Εκύκλωσαν κύνες ωσεί πολλοί, εκρότησαν, Άναξ, σιαγόνα σήν ραπισμώ, ηρώτων σε, σού δέ, ψευδή κατεμαρτύρουν, καί πάντα υπομείνας, άπαντας έσωσας.

Καταβασία

Εξαποστειλάριον

Ήχος γ'

Τόν Ληστήν αυθημερόν, τού Παραδείσου ηξίωσας Κύριε, καμέ τώ ξύλω τού Σταυρού, φώτισον καί σώσόν με. (εκ γ' )

Ευαγγέλιον θ'

Κατά Ιωάννην

Τώ καιρώ εκείνω, ειστήκεισαν παρά τώ σταυρώ...

... όψονται εις όν εξεκέντησαν.

Εις τούς Α ί ν ο υ ς

Στιχηρά Ιδιόμελα

Ήχος γ'

Δύο καί πονηρά εποίησεν, ο πρωτότοκος υιός μου Ισραήλ, εμέ εγκατέλιπε, πηγήν ύδατος ζωής, καί ώρυξεν εαυτώ φρέαρ συντετριμμένον, εμέ επί ξύλου εσταύρωσε, τόν δε Βαραββάν ητήσατο, καί απέλυσεν, εξέστη ο ουρανός επί τούτω, καί ο ήλιος τάς ακτίνας απέκρυψε, σύ δέ Ισραήλ ουκ ενετράπης, αλλά θανάτω με παρέδωκας. Άφες αυτοίς Πάτερ άγιε, ου γάρ οίδασι τί εποίησαν. (Δίς)

Έκαστον μέλος τής αγίας σου σαρκός, ατιμίαν δι' ημάς υπέμεινε, τάς ακάνθας η κεφαλή, η όψις τά εμπτύσματα, αι σιαγόνες τά ραπίσματα, το στόμα τήν εν όξει κερασθείσαν χολήν τή γεύσει, τά ώτα τάς δυσσεβείς βλασφημίας. Ο νώτος τήν φραγγέλωσιν, καί η χείρ τόν κάλαμον, αι τού όλου σώματος εκτάσεις εν τώ σταυρώ, τά άρθρα τούς ήλους, καί η πλευρά τήν λόγχην. Ο παθών υπέρ ημών, καί παθών ελευθερώσας ημάς. Ο συγκαταβάς ημίν φιλανθρωπία, καί ανυψώσας ημάς, παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς.

Σταυρωθέντος σου Χριστέ, πάσα η Κτίσις βλέπουσα έτρεμε, τά θεμέλια τής γής, διεδονήθησαν φόβω τού κράτους σου, σού γάρ υψωθέντος σήμερον, γένος Εβραίων απώλετο, τού Ναού τό καταπέτασμα, διερράγη διχώς, τά μνημεία ηνεώχθησαν, καί νεκροί εκ τών τάφων εξανέστησαν. Εκατόνταρχος ιδών τό θαύμα, έφριξε, παρεστώσα δέ η Μήτηρ σου, εβόα θρηνωδούσα μητρικώς, Πώς μή θρηνήσω, καί τά σπλάγχνα μου τύψω, Ορώσά σε γυμνόν, ως κατάκρι τον εν ξύλω κρεμάμενον; Ο σταυρωθείς καί ταφείς, καί αναστάς εκ τών νεκρών, Κύριε δόξα σοι.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Εξέδυσάν με τά ιμάτιά μου, καί ενέδυσάν με χλαμύδα κοκκίνην, έθηκαν επί τήν κεφαλήν μου, στέφανον έξ ακανθών, καί επί τήν δεξιάν μου χείρα, έδωκαν κάλαμον, ίνα συντρίψω αυτούς, ως σκεύη κεραμέως.

Καί νύν...

Τόν νώτόν μου έδωκα εις μαστίγωσιν, τό δέ πρόσωπόν μου ουκ απεστράφη από εμπτυσμάτων, βήματι Πιλάτου παρέστην, καί σταυρόν υπέμεινα, διά τήν τού κόσμου σωτηρίαν.

Ευαγγέλιον Ι'

Κατά Μάρκον

Τώ καιρώ εκείνω ελθών Ιωσήφ...

... εθεώρουν πού τίθεται.

Είτα Σοί δόξα πρέπει... τό, Δόξα εν υψίστοις Θεώ... ο δέ Ιερεύς τήν Συναπτήν, καί μετά τήν Εκφώνησιν, Ότι Θεός ελέους..., ευθύς τό

Ευαγγέλιον ΙΑ'

Κατά Ιωάννην

Τώ καιρώ εκείνω ηρώτησε τόν Πιλάτον...

... έθηκαν τόν Ιησούν.

Απόστιχα

Ιδιόμελα Ήχος α'

Πάσα η Κτίσις, ηλλοιούτο φόβω, θεωρούσά σε, εν σταυρώ κρεμάμενον Χριστέ. Ο ήλιος εσκοτίζετο, καί γής τά θεμέλια συνεταράττετο, τά πάντα συνέπασχον, τώ τά πάντα κτίσαντι, ο εκουσίως δι' ημάς υπομείνας, Κύριε δόξα σοι.

Στίχ. Διεμερίσαντο τά ιμάτιά μου εαυτοίς, καί επί τόν ιματισμόν μου έβαλον κλήρον.

Ήχος β'

Λαός δυσσεβής καί παράνομος, ίνα τί μελετά κενά; ίνα τί τήν ζωήν τών απάντων, θανάτω κατεδίκασε; Μέγα θαύμα! ότι ο Κτίστης τού Κόσμου, εις χείρας ανόμων παραδίδοται, καί επί ξύλου ανυψούται ο φιλάνθρωπος, ίνα τούς εν Άδη δεσμώτας ελευθερώση, κράζοντας. Μακρόθυμε Κύριε δόξα σοι.

Στίχ. Έδωκαν εις τό βρώμά μου χολήν, καί εις τήν δίψαν μου επότισάν με όξος.

Σήμερον σέ θεωρούσα, η άμεμπτος Παρθένος εν Σταυρώ, Λόγε αναρτώμενον, οδυρομένη μητρώα σπλάγχνα, ετέτρωτο τήν καρδίαν πικρώς, καί στενάζουσα οδυνηρώς εκ βάθους ψυχής, παρειάς σύν θριξί καταξαίνουσα, κατετρύχετο, διό καί τό στήθος τύπτουσα, ανέκραγε γοερώς. Οίμοι θείον Τέκνον! οίμοι τό φώς τού Κόμου! τί έδυς εξ οφθαλμών μου, ο Αμνός τού Θεού., όθεν αι στρατιαί τών Ασωμάτων, τρόμω συνείχοντο λέγουσαι. Ακατάληπτε Κύριε δόξα σοι.

Στίχ. Ο δέ Θεός Βασιλεύς ημών, πρό αιώνων ειργάσατο σωτηρίαν εν μέσω τής γής.

Επί ξύλου βλέπουσα, κρεμάμενον Χριστέ, σέ τόν πάντων Κτίστην καί Θεόν, η σέ ασπόρως τεκούσα, εβόα, πικρώς. Υιέ μου, πού τό κάλλος έδυ τής μορφής σου; ου φέρω καθοράν σε, αδίκως σταυρούμενον, σπεύσον ούν ανάστηθι, όπως ίδω καγώ, σού τήν εκ νεκρών, τριήμερον εξανάστασιν.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Κύριε, αναβαίνοντός σου εν τώ σταυρώ, φόβος, καί τρόμος επέπεσε τή Κτίσει, καί τήν γήν μέν εκώλυες, καταπιείν τούς σταυρούντάς σε, τώ δέ Άδη επέτρεπες, αναπέμπειν τούς δεσμίους εις αναγέννησιν βροτών. Κριτά ζώντων καί νεκρών, ζωήν ήλθες παρασχείν, καί ου θάνατον, φιλάνθρωπε δόξα σοι.

Καί νύν...

Ήδη βάπτεται κάλαμος αποφάσεως, παρά κριτών αδίκων, καί Ιησούς δικάζεται, καί κατακρίνεται σταυρώ, καί πάσχει η Κτίσις, εν σταυρώ καθορώσα τόν Κύριον. Αλλ' ο φύσει σώματος δι' εμέ πάσχων, αγαθέ Κύριε δόξα σοι.

Ευαγγέλιον ΙΒ'

Κατά Ματθαίον

Τή επαύριον, ήτις εστί μετά τήν Παρασκευήν...

... σφραγίσαντες τόν λίθον μετά τής κουστωδίας.

Λαός: Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.

Είτα, τό, Αγαθόν τό εξομολογείσθαι... Τρισάγιον Παναγία Τριάς..., Πάτερ ημών..., Ότι σού εστιν..., καί τό

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Εξηγόρασας ημάς, εκ τής κατάραςτού νόμου, τώ τιμίω σου Αίματι, τώ Σταυρώ προσηλωθείς, καί τή λόγχη κεντηθείς, τήν αθανασίαν επήγασας ανθρώποις. Σωτήρ ημών δόξα σοι.